ΟΡΕΙΝΟΣ

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

φωτ.: NASA

  

20 Ιουλίου 1969 

Ο Αμερικανός αστροναύτης Neil Armstrong γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που πατά στο φεγγάρι και λέει τη διάσημη φράση «είναι ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα», καθώς πάνω από 1 δισεκατομμύριο άτομα τον ακούνε στη γη, περίπου 385 χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Η προσπάθεια των Αμερικανών να στείλουν αστροναύτες στο φεγγάρι είχαν ξεκινήσει με την περίφημη ομιλία  του προέδρου  John F. Kennedy στο Κογκρέσο στις 25 Μαΐου του 1961. «Πιστεύω ότι αυτό το έθνος πρέπει να δεσμευτεί να επιτύχει τον στόχο, πριν τελειώσει η δεκαετία, του να στείλει έναν άνθρωπο στο φεγγάρι και να τον επιστρέψει με ασφάλεια στη γη».

Την εποχή εκείνη, η Σοβιετική Ένωση είχε προβάδισμα στην εξερεύνηση του διαστήματος και η ψυχροπολεμική Αμερική καλωσόρισε την πρόταση του Kennedy.

Το 1966, έπειτα από πέντε χρόνια δουλειάς από μια διεθνή ομάδα επιστημόνων και μηχανικών, η NASA πραγματοποίησε την πρώτη μη επανδρωμένη αποστολή Apollo και τον Οκτώβριο του 1968 ακολούθησε το Apollo 7, η πρώτη επανδρωμένη αποστολή, που μπήκε με επιτυχία σε τροχιά γύρω από τη γη και δοκίμασε πολλά από τα προηγμένα συστήματα που χρειάζονταν για το ταξίδι στη σελήνη.φωτ.: NASA

Το Apollo 11 εκτοξεύτηκε από το Kennedy Space Center στις 16 Ιουλίου του 1969, μεταφέροντας τους αστροναύτες Neil Armstrong, Edwin Aldrin Jr. και Michael Collins.

Ο Armstrong, ένας 38χρονος πιλότος έρευνας, ήταν επικεφαλής της αποστολής. Αφότου διένυσε 385 χιλιάδες χιλιόμετρα σε 76 ώρες, το Apollo 11 μπήκε σε τροχιά γύρω από το φεγγάρι στις 19 Ιουλίου. Την επόμενη ημέρα, η σεληνάκατος Eagle, με τον Armstrong και τον Aldrin, αποκολλήθηκε από το όχημα διακυβέρνησης, στο οποίο παρέμεινε ο Collins. Δύο ώρες αργότερα, άρχισε την κατάβασή του στην επιφάνεια της σελήνης και προσεδαφίστηκε, με τον Armstrong να μεταφέρει στο κέντρο ελέγχου του Χιούστον το μήνυμα «The Eagle has landed».

Armstrong και Aldrin παρέμειναν στην επιφάνεια της σελήνης για δύο ώρες, έβγαλαν φωτογραφίες του εδάφους, στερέωσαν την αμερικανική σημαία, έκαναν μερικά απλά επιστημονικά τεστ και μίλησαν με τον πρόεδρο Richard Nixon. Μετά επέστρεψαν στη σεληνάκατο, όπου και κοιμήθηκαν εκείνο το βράδυ, πριν επιστρέψουν στο όχημα διακυβέρνησης. Γύρισαν με ασφάλεια στη γη, στις 24 Ιουλίου, πέφτοντας στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Και ενώ οι τρεις αστροναύτες επέστρεψαν ασφαλείς στους δικούς τους, γνώριζαν καλά ότι μία αποστολή στο φεγγάρι ήταν πιο επικίνδυνη από ό,τι είχε επιχειρήσει οποιοσδήποτε άνθρωπος έως τότε.

Συνειδητοποιώντας ότι ενδεχομένως να μην γυρίσουν ποτέ στις οικογένειές τους, οι τρεις αστροναύτες θέλησαν να κάνουν κάποιο είδος ασφάλειας ζωής. Φυσικά, για να ασφαλίσει μια εταιρεία κάποιον που πρόκειται να μπει σε έναν πύραυλο και να πετάξει στο φεγγάρι, θα ήθελε μια ολόκληρη περιουσία. Και οι τρεις αστροναύτες δεν ήταν παρά δημόσιοι υπάλληλοι των ΗΠΑ.  φωτ.: NASA

Αλλά ο Neil Armstrong είχε μια άλλη ιδέα. Την εποχή εκείνη, όλος ο κόσμος τους ζητούσε αυτόγραφα από την μέρα που ανακοινώθηκε ότι θα συμμετείχαν στο πλήρωμα του Apollo 11. Δεν υπήρχε ακόμα το eBay, όμως οι αστροναύτες ήξεραν καλά ότι μία ολόκληρη αγορά είχε στηθεί γύρω από τις υπογραφές τους, αφού η ζήτηση ήταν τεράστια.

Έτσι, όταν έναν μήνα πριν την εκτόξευση, οι τρεις αστροναύτες μπήκαν σε καραντίνα, δεν έμειναν άπραγοι. Τις εβδομάδες αυτές, όποτε είχαν ελεύθερο χρόνο, υπέγραφαν ο καθένας τους εκατοντάδες φακέλους, τους οποίους στη συνέχεια παρέδωσαν σε έναν φίλο τους.

Στις πιο σημαντικές ημέρες της αποστολής τους –την ημέρα της εκτόξευσης, την ημέρα της προσεδάφισης στη σελήνη κτλ- εκείνος πήγαινε στο ταχυδρομείο, τους σφράγιζε με την ημερομηνία και μετά τους μοίραζε στις οικογένειες των αστροναυτών.

Εάν οι αστροναύτες δεν επέστρεφαν στη γη, οι δικοί τους μπορούσαν να πουλήσουν τα αυτόγραφα όχι μόνο για να ζήσουν, αλλά για να στείλουν τα παιδιά τους στο πανεπιστήμιο και γενικά να είναι εξασφαλισμένες.

Τελικά, αυτή η «ασφάλεια ζωής» δεν χρειάστηκε, αφού και οι τρεις επέστρεψαν ασφαλείς.null

Όμως, τη δεκαετία του 1990, τα αυτόγραφα άρχισαν να εμφανίζονται σε δημοπρασίες με διάφορα σουβενίρ που είχαν να κάνουν με το διάστημα. Ένας τέτοιος φάκελος πωλείται έως και για 30.000 δολάρια.

moneyreview.gr

Στο βάθος η Εύβοια.

Από τη στιγμή που θα αρχίσεις να ασχολείσαι με τα καλά και τα κακά των συνανθρώπων σου, ανοίγεις μια πόρτα για να μπει μέσα η κακία. Το να ελέγχεις, να ανταγωνίζεσαι και να κριτικάρεις τους άλλους σε αδυνατίζει και σε νικά.

Moriher Ueshiba Γιαπωνέζος ιδρυτής του Aikido

Οι κακοί άνθρωποι φθονούν και μισούν. Είναι ο δικός τους τρόπος να θαυμάζουν.

Βίκτωρ Ουγκώ Γάλλος συγγραφέας (1802-1885)

Στη Χίο μια μέρα περιπατούσα ..η Ελληνις μάνα

•Πήγαμε στη Χιο χτες με το Βαγγέλη να δουμε έναν φυλακισμένο στο κατάστημα κράτησης Χίου.Δύσκολη συνάντηση περί εγκλημάτων και ποινών.
Εκμεταλλευτήκαμε το γεγονός και κοιμήθηκαμε ένα βράδυ.Μουλιασαμε 3 ωρες σε μια ανάβαθη θάλασσα στο χωρίον Καρφας.Απέναντι μας οι ακτές της Τουρκίας σε απόσταση αναπνοής.Μια νησίδα που βλεπω με το μάτι στη μέση της ελάχιστης απόστασης με την Τουρκία ,έχει κι ένα κτίσμα πάνω μάλλον φάρο,με προβληματίζει.Δικιά μας είναι η των Τούρκων;Ρώτησα δεν το ήξεραν.Μάλλον έτσι μάλλον αλλοιώς.
•Ξενοδοχειον 4 αστέρων.Αξιοπρεπέστατο με ευγενέστατους υπαλλήλους.Λειτουργεί μόνο «σεζόν».Στη πισίνα γίνεται χαμός.Τα πιτσιρίκια τρέχουν δαιμονιωδώς.Πολλοί Τούρκοι από απέναντι περνούν εκεί τις διακοπές τους.Τα δικά τους θέρετρα είναι πιο ακριβά μου είπε η συνάδελφος εκ Χίου.Η Χίος «βουλιάζει» από Τούρκους τουρίστες.
•Στη πισίνα Ελληνις μουροχαυλη μάνα λιάζεται και παρακολουθεί τους κανακάρηδες να κάνουν περιτεχνες βουτιές.Ο ναυαγοσώστης πλησιάζει.Ήρεμα και ευγενικά παρακαλεί να μην το κάνουν γιατί μπορεί να χτυπήσουν.Τον αγνοούν.Συνεχίζουν.Προσέρχεται επίσης πολύ ήρεμα ο ιδιοκτήτης και το ξαναλέει.Αν χτυπήσουν η ευθύνη είναι του ναυαγοσώστη και δική μου λέει στην μουροχαυλη.Εκεί εξεγείρεται η Ελληνις μάνα.Πετιέται και τσιρίζει.
ΕΓΩ έχω πληρώσει και θα κάνουν ότι θέλουν.ΔΗΛΩΝΩ,ουρλιάζοντας,πως ΕΓΩ επιτρέπω να κάνουν βουτιές.ΔΕΝ έχετε δικαίωμα να κάνετε υποδείξεις.ΕΓΩ φέρω την ευθύνη.Η Χιώτισσα κοπελίτσα που μας σερβίρει πλάι στο εστιατόριο έχει μείνει άφωνη.Έτσι είναι με ρωτάει;Όχι της λέω.Αν χτυπήσει ένα παιδάκι όχι μόνο θα κατηγορηθούν ο ναυαγοσώστης και ο ιδιοκτήτης αλλά θα καταδικασθούν.Ελληνις η κυρία.Ελληναρίς για την ακρίβεια.Δεν έχει διαβάσει ότι πνίγηκαν παιδάκια σε πισίνες φέτος;Δεν την ενδιαφέρει.Αν συμβεί κάτι θα φταίει το Κράτος και η Τουρκοκρατία.
Ο ιδιοκτήτης αποχωρεί αποκαμωμένος.Οι βουτιες συνεχίζονται.Τρεις ωρες είχα να ευχαριστηθώ ένα μπάνιο κι ένα πιάτο γεμιστά.Ιούλιος ντάλα η Ελλάδα καίγεται και ακόμα δεν έχω ξεκολλήσει από τη δουλειά.Βαρέθηκα να τσακωθώ.Λαθος μου αλλά βαρεθηκα.

Πάνος Μπιτσαξής

«Εγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη στάχτη … Βρήκαμε τη στάχτη. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα».

Από το Τετράδιο γυμνασμάτων: 1928-1937 του Γιώργου Σεφέρη

I

*Ο Ζωρζ Μπρακ ήταν Γάλλος ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης και σκηνογράφος, από τις ηγεμονικές φυσιογνωμίες της εικαστικής δημιουργίας του 20ού αιώνα και ένας από τους θεμελιωτές του κινήματος του κυβισμού μαζί με τον Πάμπλο Πικάσο

Ακούγοντας στον sky τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να επιχειρηματολογεί ότι κυβέρνηση αφού διάθεσε φέτος επιπρόσθετους πόρους και για την πρόληψη και για την κατάσβεση έκανε το καθήκον της… Αναρωτιέται ο αδαής πολίτης γιατί να συνεχίζεται αυτή η λαίλαπα της καταστροφής ακόμη και στον αστικό ιστό της πόλης;

Δυστυχώς το πρόβλημα δεν επιλύεται μόνο με χρήματα, φαίνεται μάλιστα από την μελέτη του Ανδριανού Γκουρμπάτση ότι η Ελλάδα σπαταλά χρήματα….

Αν κάποιος επισκεφθεί τα μέτωπα των πυρκαγιών θα απογοητευτεί από την ανοργανωσιά, τις χαμηλές επιδόσεις του ανεκπαίδευτου προσωπικού, την έλλειψη αξιωματικών που να εμπνέουν και να χειρίζονται ικανοποιητικά τα πολύπλοκα προβλήματα στο πεδίο. Υπάρχουν βέβαια και κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις που καμία φορά μαζί με την τύχη σώζουν την κατάσταση …

Ορεινός

Στην Ελλάδα η μέση καμένη έκταση ανά πυρκαγιά είναι τριπλάσια από εκείνη της Ισπανίας – Πληρώνουμε 9 φορές πιο ακριβά απ’ ό,τι στις ΗΠΑ το κόστος κατάσβεσης – Ο Ελληνας φορολογούμενος πληρώνει τα πιο πολλά χρήματα στην υφήλιο για δασοπυρόσβεση

Από την μελέτη του πρώην υπαρχηγού του Πυροσβεστικού Σώματος αντιστρατήγου ε.α. Ανδριανού Γκουρμπάτση, με τον τίτλο «Το κόστος της δασοπυρόσβεσης στην Ελλάδα», που δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2015. Πρόκειται για μια συγκριτική έρευνα 34 ετών (1981-2014) της αποτελεσματικότητας του εθνικού μηχανισμού αντιμετώπισης των πυρκαγιών με τα οικονομικοτεχνικά δεδομένα της πυροσβεστικής υπηρεσίας της χώρας μας, η οποία βρίσκεται στην 4η θέση των ευρωπαϊκών κρατών με τις περισσότερες καμένες εκτάσεις.

Σύμφωνα με τα ευρήματα της μελέτης, το Πυροσβεστικό Σώμα διαθέτει μεγάλο αριθμό προσωπικού (μόνιμων και πενταετούς υποχρέωσης) σε σχέση με άλλες δυτικές χώρες, μεγαλύτερο ακόμα και από χώρες όπως οι ΗΠΑ. Ειδικότερα, στην Ελλάδα αντιστοιχούν 115 πυροσβέστες ανά 100.000 κατοίκους τη στιγμή που στις ΗΠΑ ο αντίστοιχος αριθμός είναι 109. Ενδεικτικό του αριθμού του πυροσβεστικού προσωπικού στην Ελλάδα σε ευρωπαϊκή κλίμακα είναι το γεγονός ότι στη Γαλλία αντιστοιχούν 80 πυροσβέστες ανά 100.000 κατοίκους στη Μεγάλη Βρετανία 65, στη Γερμανία 54, στην Ιταλία ο αριθμός αυτός διαμορφώνεται σε 48 ενώ στην Πορτογαλία έχουμε 37 ανά 100.000 κατοίκους και στην Αυστρία 31.

 Με βάση όσα αναφέρονται στη συγκεκριμένη έρευνα, κάθε Ελληνας πληρώνει 22 ευρώ τον χρόνο για δασοπυρόσβεση όταν ο Αμερικανός πολίτης πληρώνει για τις ίδιες υπηρεσίες 4,5 και ο Καναδός 20 ευρώ. Η συνολική κρατική δαπάνη σε ετήσια βάση για τη δασοπροστασία ανέρχεται στην Ελλάδα σε 357 εκατ. ευρώ, ένα ποσό που αναλύεται σε 127 εκατ. ευρώ για πρόληψη και 230 εκατ. ευρώ για καταστολή των πυρκαγιών. 

Τα στοιχεία αυτά αποκτούν μεγαλύτερη αξία αν λάβουμε υπόψη ότι το μέσο κόστος ανά δασική πυρκαγιά για τα κρατικά ταμεία στη χώρα μας είναι 150.000 ευρώ, 9 φορές περισσότερο δηλαδή απ’ ό,τι στοιχίζει στο Αμερικανικό Δημόσιο κάθε πυρκαγιά (16.900 ευρώ), παρόλο που ο μέσος αριθμός δασικών πυρκαγιών στις ΗΠΑ είναι 48πλάσιος του αντίστοιχου ελληνικού. Επίσης το κόστος στην Ελλάδα είναι σχεδόν διπλάσιο από το αντίστοιχο στον Καναδά (81.300 ευρώ) με πενταπλάσιο αριθμό πυρκαγιών σε ετήσια βάση συγκριτικά με αυτόν που καταγράφεται από το Πυροσβεστικό Σώμα.

Ηλίας Προβόπουλος/nextdeal.gr

18/7/2023 – 09:01 

O Ιούλιος ήταν πάντα ο πιο καυτός μήνας του χρόνου και σε όλα τα άλλα που είχε να δείξει ήταν και οι πυρκαγιές οι οποίες αναλόγως των καιρικών συνθηκών και κυρίως του αέρα προκαλούσαν καταστροφές σε καλλιέργειες, βοσκές και δάση ενώ παράλληλα δοκίμαζαν την αντοχή της Κοινότητας που τις αντιμετώπιζε και φυσικά την προετοιμασία της γι’ αυτές.

Επειδή πάντα εκδηλώνονταν πυρκαγιές τον Ιούλιο αλλά και τους άλλους μήνες του καλοκαιριού, οι άνθρωποι προσπαθούσαν να τις προλάβουν και να μετρούν όσο δυνατόν λιγότερες συνέπειες στα νοικοκυριά τους και στους δημόσιους χώρους αν αυτές ξεσπούσαν. Το πως τα κατάφερναν; Πρώτα – πρώτα όλη η γη μέσα και γύρω από χωριά καθώς και στους οικισμούς ήταν «πατημένη» από ανθρώπους και τα ζωντανά, όπως ήταν εξάλλου και οι εξοχές, τα βοσκοτόπια και τα δάση. Οι κυριότεροι σύμμαχοι των ανθρώπων στην αποψίλωση του εδάφους ήταν τα ζώα καθώς τα χόρτα και τα κλαδιά ήταν η κύρια τροφή τους τους καλοκαιρινούς μήνες. Ούτε βάτα δεν άφηναν, να αναπτυχθούν όπως έχουν γεμίσει σήμερα τα χωριά και έχουν κλείσει και τους δρόμους και τα μονοπάτια. Χάρη στα ζώα λοιπόν εξασφάλιζαν μια πρώτης τάξεως αντιπυρική ζώνη που προστάτευε τα χωριά και τα σπίτια κι έτσι ήταν πιο εύκολη η κατάσβεση όποιας φωτιάς εκδηλώνονταν.

Δεν ήταν δύσκολο να ξεσπάσει μια πυρκαγιά εκείνα τα χρόνια καθώς σε κάθε σπίτι άναβαν κάθε μέρα δυο και τρεις φορές φωτιές να μαγειρέψουν, να ζεστάνουν νερό, να ψήσουν ψωμί. Μια σπίθα να πετάγονταν θα ξεσπούσε αμέσως πυρκαγιά. Το ίδιο συνέβαινε και στις εξοχές όπου οι ξωμάχοι άναβαν φωτιές για τις ανάγκες τους και στα βοσκοτόπια για να βράσουν το γάλα καθότι η τυροκομική περίοδος ήταν στην κορύφωσή της. Τόσες φωτιές λοιπόν αλλά οι πυρκαγιές ήταν σπάνιες και όταν προκύπταν τις αντιμετώπιζαν άμεσα με τα πενιχρά μέσα που διέθεταν, σκαπανικά και κυρίως κλαριά. Τα λάστιχα που παίρνουν σήμερα νερό από δεξαμενές για να χρησιμοποιηθούν σε τέτοιες περιπτώσεις ήταν άγνωστα μέχρι την δεκαετία του ’70 στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής επικράτειας. Όπως και οι υδροφόρες μιας και δρόμοι πέρα από τους βασικούς δεν υπήρχαν ή δεν διαβαίνονταν. Έτσι λοιπόν η πρόληψη των πυρκαγιών ήταν μέσα στη λειτουργία της κοινότητας χωρίς μάλιστα να υπάρχει σχεδιασμός αλλά ήξερε ο καθένας τι έπρεπε να κάνει να αποφευχθούν.

Αυτή η ετοιμότητα της κοινότητας για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, όπως εξάλλου και για κάθε κίνδυνο που την απειλούσε, χάθηκε με την ερήμωση της υπαίθρου και υποβαθμίστηκε με την ανάληψη της πολιτικής προστασίας (το πιο κούφιο και αδηφάγο πράγμα που καμαρώνει η διεφθαρμένη Τοπική Αυτοδιοίκηση) και βεβαίως τέλειωσε με την τουριστικοποίηση κάθε περιοχής που δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για τα ζητήματα. Όλοι παραπέμπουν την προστασία και την πρόληψη στα φαντάσματα των τοπικών υπηρεσιών και βεβαίως στις κρατικές αρχές, Δασαρχεία, Αστυνομία, Πυροσβεστική, Πολεοδομία που κάνουν ότι μπορούν αλλά δεν έχουν πια ως σύμμαχό τους καμιά κοινότητα αλλά ούτε και τους ιδιώτες που κυριαρχούν σε όλο το ανθρωπογενές πεδίο της ελληνικής κοινωνίας.

Έτσι θα συνεχίσουν να κάθε χρόνο να εκδηλώνονται οι πυρκαγιές. Θα καίνε ότι βρίσκουν μπροστά τους, το φθινόπωρο θα ξεχνιούνται, θα χτίζονται χωρίς κανένα σχέδιο διάφοροι οικισμοί και σαν συμβεί τίποτα κακό ο ένας θα δείχνει τον άλλο ως υπεύθυνο. Είναι η μοίρα φαίνεται αυτού του τόπου να σβήσει και κάθε χρόνο έρχεται πιο κοντά η στιγμή…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η φωτογραφία με τα Δερβενοχώρια να καίγονται του καλού φίλου και συνεργάτη Κώστα Μπερτσιά με τον οποίο μαζί μοιραζόμαστε την αγωνία γι’ αυτόν τον τόπο.

′′ Αν μαζέψετε 100 μαύρα μυρμήγκια και 100 κόκκινα μυρμήγκια και τα βάλετε σε γυάλινο βάζο, τίποτα δεν θα συμβεί, αλλά αν πάρετε το βάζο, το κουνάτε βίαια και το αφήσετε στο τραπέζι, τα μυρμήγκια θα πολεμάνε ο ένας τον άλλον. Οι κόκκινοι πιστεύουν ότι οι μαύροι είναι οι εχθροί ενώ οι μαύροι πιστεύουν ότι οι κόκκινοι είναι εχθροί ενώ ο πραγματικός εχθρός είναι αυτός που κούνησε το βάζο. Το ίδιο ισχύει και στην κοινωνία.
Άνδρες εναντίον Γυναικών
Αριστερά εναντίον Δεξιάς
Πλούσιος εναντίον φτωχών
Πίστη εναντίον Επιστήμης
Νέος εναντίον Μεγάλου
Κτλ……
Πριν πολεμήσουμε μεταξύ μας πρέπει να αναρωτηθούμε ποιος κούνησε το βάζο;”

* αποφθέγμα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (Gabriel García Márquez), του Κολομβιανού νομπελίστα συγγραφέα, ενός από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του εικοστού αιώνα, ο οποίος αποτύπωσε μοναδικά στο έργο του την ομορφιά και την τραγωδία της Λατινικής Αμερικής και τιμήθηκε με Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1982.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΝΤΟΜΙΧΑΛΟΣ

Δερβενοχώρια

Η φωτιά είναι στο Πάνακτο κοντά στις εγκαταστάσεις της ΠΥΡΚΑΛ

*

τοῦ ΓΙΩΡΓΗ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ

Ἐπιλογὴ καὶ ἐπιμέλεια: Ἀγγελικὴ Καραθανάση

Ἂς ποῦμε μιὰ εὔθυμη ἱστορία. Μιὰ ἱστορία κωμική, καλύτερα. Βέβαια ὅλες οἱ κωμικὲς ἱστορίες ἔχουνε καὶ τὴ σοβαρή, κάποτε τραγική τους ὄψη. Ἀλλ’ αὐτὴ εἶναι τέτοια μόνο γιὰ τοὺς πρωταγωνιστὲς τῆς ἱστορίας. Ἐμεῖς σὲ τούτη τὴν περίπτωση δὲν εἴμαστε ‒εὐτυχῶς‒  παρὰ ἀκροατές. Ἂς ἐπωφεληθοῦμε, λοιπὸν κι ἂς διασκεδάσομε.

Ἀρχίζω. Μιὰ φορὰ κι ἕναν καιρὸ ἤτανε σὲ κάποια ἐπαρχιακὴ πολιτεία μιὰ εὐτυχισμένη μικροαστικὴ οἰκογένεια. Εἶν’ ἀλήθεια πὼς τὸν τελευταῖο καιρὸ ὁ μπαμπὰς κι ἡ μαμὰ εἴχανε μιὰ νευρικότητα, γιατὶ ἡ μεγάλη κόρη ἤτανε πιὰ «σὲ ὥρα γάμου» κι ἔπρεπε νὰ γίνει ἡ «ἀποκατάστασή» της, ὅμως ἐλπίζανε πὼς δὲ θ’ ἀργοῦσε νὰ παρουσιαστεῖ ἡ «εὐκαιρία». Κι ἡ εὐκαιρία ἦρθε. Κάποιος γνωστὸς τῆς οἰκογενείας παρουσίασε ἕνα γαμπρὸ θαῦμα. Νέο, ἀπὸ καλὸ σπίτι, χαρακτήρα ἀψεγάδιαστο καί, τὸ σπουδαιότερο,  μ’ ἕνα ὁλόφωτο μέλλον μπροστά του. Ἀξιωματικὸς τῆς Ἀεροπορίας ‒ ἀνθυποσμηναγὸς γιὰ τὴν ἀκρίβεια‒ καὶ μαζὶ πτυχιοῦχος τῆς Νομικῆς.

Ὁ ἀγαθὸς μπαμπὰς  κι ἡ φιλόδοξη μαμὰ τὰ χάσανε ἀπὸ τὴ χαρά τους. Αὐτή, μάλιστα, ἤτανε τύχη! Βέβαια ὁ νέος ἤτανε ξένος, μὰ τί εἶχε νὰ κάμει στὴν ἐποχή μας! Θὰ φέρνουνταν κουτὰ ἂν ἀφήνανε νὰ φύγει μέσ’ ἀπὸ τὰ χέρια τους μιὰ τέτοια εὐκαιρία. Ρωτήσανε τὴν κόρη. Κι αὐτὴ ἔκλεισε τὰ μάτια, κι εἶδε τὸν ἑαυτό της κρεμασμένο σὲ κάποιο μπράτσο. Δὲν τὴν πολυενδιαφέρανε σὲ ποιόν ἀνῆκε, μιὰ καὶ στὴν ἄκρα τοῦ μανικιοῦ ἀστράφτανε τὰ χρυσὰ σειρίτια. Εἶδε τὸν ἑαυτό της ἀκόμη νὰ τρέχει μέσα σὲ ἰδιόκτητη κούρσα, ὅπου τὸ τιμόνι τὸ κρατοῦσε μὲ τὰ ἴδια της τὰ χέρια. Βρέθηκε σὲ δεξιώσεις φορώντας τὴν πιὸ ὄμορφη τουαλέτα τῆς βραδιᾶς ἢ βρέθηκε καθισμένη γύρω στὸ τραπέζι τοῦ κουνκάν.  Τέλος πάντων ἔκαμε ἕνα πλῆθος ὄνειρα γύρω ἀπ’ ὅ,τι συνθέτει τὴ γεμάτη νόημα ζωὴ μιᾶς καθὼς πρέπει κυρίας στὸν τόπο μας.

Φυσικὰ ἡ ἀπάντηση ἦταν ἕνα ὁμόφωνο «Ναί». Κι ἔγινε ὁ ἀρραβώνας. Στὴν ἀρχὴ ὅλα πηγαίνανε παραπάνω ἀπὸ καλά.  Ὁ «μνηστήρας» ἦταν ἕνα θαυμάσιο παιδί. Ἡ μαμὰ δὲν ἔπαυε νὰ διαφημίζει τὶς χάρες του στὴ γειτονιὰ καὶ σ’ ὅλους τοὺς γνωστούς. Ἀκόμη καὶ στοὺς ἄγνωστους, σὰν τύχαινε ν’ ἀλλάξει μαζί τους δυὸ κουβέντες.

Ὥσπου, δὲν ξέρω πῶς, μαθεύτηκε κάποτε τὸ παραμύθι. Τὸ πτυχίο τῆς Νομικῆς ἦταν ἀνύπαρχτο.  Κι ὄχι μόνο αὐτό. Τὸ «παιδὶ» δὲν ἦταν ἀνθυποσμηναγὸς μὰ ἀρχισμηνίας. Μιὰ μικρὴ διαφορὰ στὸ σειρίτι, μιὰ λεπτομέρεια ποὺ δὲν τήνε γνωρίζουνε παρὰ οἱ μυημένοι, εἶχε ἐξαπατήσει καὶ τὸν ἴδιο τὸν προξενητή. Βέβαια, ὁ πραγματικὸς βαθμὸς βρίσκουνταν μόνο ἕνα σκαλοπάτι παρακάτω ἀπὸ κεῖνον ποὺ τοὺς εἴχανε πεῖ στὴν ἀρχή. Ἔλα ὅμως ποὺ αὐτὸ τὸ σκαλοπάτι ἤτανε τόσο ψηλὰ ποὺ μπορεῖ νὰ μὴν ἐκατάφερνε σ’ ὅλη του τὴ σταδιοδρομία νὰ τ’ ἀνεβεῖ; Κι ἔτσι ὁ γεμάτος ὑποσχέσεις γιὰ τὸ μέλλον ἀξιωματικὸς καὶ πτυχιοῦχος, βγῆκε στὸ τέλος ἕνας κοινός, κοινότατος ὑπαξιωματικός.

Τὴν κόρη τὴν ἔπιασε νευρικὴ κρίση. Ἀπείλησε πὼς θὰ διαλύσει τὸν ἀρραβώνα. Μὰ ὁ μπαμπάς κι ἡ μαμὰ τὴν ἀνακαλέσανε στὴν τάξη.  Ὕστερ’ ἀπὸ τόσο καιρὸ «μνηστείας»  καὶ τόση ρεκλάμα γύρω ἀπὸ τὸ πρόσωπο καὶ τὰ προσόντα τοῦ γαμπροῦ δὲν ἔμενε παρὰ νὰ σφίξουνε τὴν καρδιά τους καὶ νὰ δεχτοῦνε τὰ πράματα ὅπως ἤτανε.

Δὲν ξέρω ἂν ὁ νέος μὲ τὸ φωτεινὸ μέλλον κι ἡ κοπέλα μὲ τὰ πλούσια ὄνειρα ἔχουνε κιόλας παντρευτεῖ. Εἶναι πάντως σίγουρο πὼς θ’ ἀποτελέσουνε μιὰ ἁρμονικὴ οἰκογένεια, μιὰ κι ὁ γαμπρός τους θά ’χει γιὰ θεμέλιο μιὰ τόσο ἔξυπνη ἀπάτη.

Ἡ παραπάνω ἱστορία δὲν εἶναι μοναδική. Ὅσο πάει καὶ πληθαίνονται σὲ τοῦτο τὸ θαυμάσιο τόπο τὰ τέτοια κρούσματα. Ἐδῶ θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ μιλήσει γιὰ παρακμὴ τῆς κοινωνίας, γιὰ κοινωνικὸ τυχοδιωκτισμὸ κι ἕνα πλῆθος ἄλλα «ἠχηρὰ παρόμοια». Θὰ μποροῦσε ἀκόμη νὰ ἐλεεινολογήσει τούτους τοὺς νέους ποὺ ἔχουνε τόσο λίγες ἀπαιτήσεις ἀπὸ τὴ ζωή,  ποὺ ἱκανοποιοῦνται τόσο εὔκολα, ὥστε νὰ λύνουνε τὸ πρόβλημα τοῦ γάμου δίνοντας πιὸ πολλὴ σημασία στὴ δική τους ἐγωιστικὴ ἱκανοποίηση. Ὅμως ἐμεῖς εἴπαμε νὰ διηγηθοῦμε μιὰ ἀστεία ἱστορία. Τίποτ’ ἄλλο.

ΓΙΩΡΓΗΣ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ

~.~

Ἡ παραπάνω ἐπιφυλλίδα τοῦ Γιώργη Μανουσάκη δημοσιεύτηκε στὴν ἐφημερίδα Κῆρυξ τῶν Χανίων τὴν Κυριακὴ 23.7.1961, κάτω ἀπὸ τὸν ὑπέρτιτλο ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ. Ἡ τελευταία ἐπιφυλλίδα του στὴν ἴδια ἐφημερίδα θὰ δημοσιευτεῖ τὴν Κυριακὴ 4.7.1965. Ἔκτοτε διέκοψε τὴ συνεργασία του μὲ «τὴν ἐν λόγῳ ἐφημερίδα», ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος, λόγῳ τῶν «Ἰουλιανῶν» τῆς 15ης Ἰουλίου 1965, τῆς ἀποστασίας δηλαδὴ τοῦ ἰδιοκτήτη της Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ἀπὸ τὴν κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου.