ΟΡΕΙΝΟΣ

Ησυχα κυλά το κυριακοβραδο στα ορεινα….

Πολυς κόσμος περπάτησε σήμερα στη ΠΑΡΝΗΘΑ.
Αρκετοί και οι επισκέπτες και στα ορεινα ΔΕΡΒΕΝΟΧΩΡΙΑ

εμαθα πως εισαι μαγκας… ,γλεντια συνέχεια…στη κατω γειτονια , η επανω γειτονιά  ησυχία γιατί?πρόεδρε θέλουμε απαντηση…

ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΑΚΙ ΜΑΣ

γλεντια .στο τσακιρ κεφι η όμορφη παρέα,  στο κατω μαχάλα στο Τσιγκουράτι. Να είστε παντα καλά παιδιά   …

Σκηνες απο ΣΚΟΎΡΤΑ

καλό απόγευμα  απο Σκούρτα,ωραία μέρα σήμερα .

καλημέρα απο τα ορεινά ΔΕΡΒΕΝΟΧΩΡΙΑ, πολυ καλός καιρός ηλιολούστη μέρα .Ελάτε όρεινα σήμερα, σας περιμένουμε

Συζητησεις με νόημα…

ο πρόεδρος εξαγγελει το πρόγραμμα για την ανάπτυξη του ΤΣΙΓΚΟΥΡΑΤΙΟΥ ΣΚΟΥΡΤΩΝ

ο Σύλλογος οικιστών και φίλων Τσιγκουρατίου Σκούρτων Ν. Βοιωτίας  προσκαλεί όλα τα μέλη και τους φίλους του σε συνάντηση που θα γίνει στα ΣΚΟΥΡΤΑ στη ταβέρνα του ΤΑΣΟΥΛΗ  ΤΗΝ  Κυριακή 18  ΜΑΡΤΙΟΥ 2012και ώρα 12 το μεσημέρι                                                                                                                                         

Οι κάρτες

Ήτανε που λέτε δύο
φίλοι που βρίσκονται μετά από πολλά χρόνια στο δρόμο…
Μετά από τις
κλασικές χαιρετούρες κανονίζουν να πάνε να πιούνε ένα κρασάκι
στο σπίτι του
ενός. Πάνε που λέτε στο σπίτι του, μπαίνουν μέσα. Το
σκηνικό κόλαση! Ο
σκύλος να έχει χαλάσει τον κόσμο όλο, τα παιδιά να φωνάζουν
κλπ κλπ. Λέει
λοιπόν στη γυναίκα του ο τύπος να τους ετοιμάσει ένα κρασάκι
με τα
παρελκόμενα. Η απάντηση του στυλ “Τι λες ρε αχαΐρευτε! Εξαφανίζεσαι
από το
πρωί και αφήνεις εμένα στο σπίτι να τα κάνω όλα! Τριγυρνάς με τους
φίλους
σου από εδώ και από εκεί! Δεν μου δίνεις σημασία! Σάλτα κάνε μόνος
σου ότι
θέλεις!” Τι να κάνει ο κακομοίρης, πάει στη κουζίνα, ετοιμάζει δύο
μεζέδες,
και τα πίνουν. Συζητώντας λέει στον φίλο του τον πόνο του, ο οποίος
του λέει
να πάνε σπίτι του την άλλη μέρα, και θα του βρει τη λύση!
Έρχεται η επόμενη
μέρα, βρίσκονται πάλι κάπου, ξεκινάνε για το σπίτι του
άλλου. Με το που
μπαίνουν μέσα, πετάγεται ο πιτσιρικάς, “μπαμπά!! Να σου
φέρω τις παντούφλες
σου!”. Η πεθερά του “γιόκα μου! να σου φέρω ζεστό νερό
να σου πλύνω τα
πόδια!”. Η γυναίκα του “καλώς την κολόνα του σπιτιού μου! Τι
όρεξη έχεις να
φας σήμερα?” Τέλος πάντων, τους ετοιμάζει ένα βαρβάτο τραπέζι
με μεζέδες,
και κάθονται να τα πούνε… Έκπληκτος ο φίλος του του λέει “Ρε
συ!!!
τρομερός!!! Πώς τα καταφέρνεις?” Του λέει λοιπόν ο δεύτερος
“Κοίταξε… Την
δεύτερη μέρα που παντρεύτηκα, μπαίνω μέσα, τι να δω. Ο
σκύλος πάνω στην
πολυθρόνα μου. Του δείχνω λοιπόν μία κίτρινη κάρτα. Την
επόμενη
μέρα,
βλέπω τον σκύλο να έχει φάει στις παντόφλες μου! Του δείχνω λοιπόν
άλλη μία
κίτρινη κάρτα… Μετά από μία εβδομάδα βλέπω τον σκύλο να έχει
κάνει όλο
λάσπες τον διάδρομο. Του δείχνω μία κόκκινη κάρτα, βγάζω ένα
περίστροφο, και
του την ρίχνω. Τέζα ο σκύλος!” “Καλά ρε! άλλο σε ρώτησα και
άλλο μου είπες!
Τι σχέση έχει ο σκύλος με όλο αυτό το μεγαλείο?” “Εμ! Εκεί
είναι το θέμα!
Τους βλέπεις αυτούς όλους? Έχουν από δύο κίτρινες ο καθένας!”

ο προεδρος του συλλογου ΤΣΙΓΚΟΥΡΑΤΙΟΥ και η παρεα του μεσημερι Σαββατου

καινούργιες αφίξεις στο τσιγκουρατι .καλως ηλθατε γειτονοι.

Μαθητές απο το Λυκειο ΠΥΛΗΣ παρακολουθούσαν χθες βράδυ όπερα στη ΠΡΑΓΑ.Να περνατε καλα παιδιά..

3.3.12

O Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός , ο Πατροκοσμάς , με το μοναδικό
τριμμένο ..ράσο…….

Πρώτοι χαιρετισμοί χθες αδέρφια , μπήκαμε στην τελική ευθεία
για το Πάσχα , κάτι λοιπόν η άνοιξη , κάτι η νοσταλγία για τα παλιότερα χρόνια
μας , ο νους στριφογυρίζει..αδέσποτος , εκεί που θέλει αυτός , και πάντα
διαλέγει , σ’ αυτό τον…παραδέχομαι , όμορφες μέρες , που όσο κι αν μας πονάει
η θύμησή τους , τόσο τις ζητάμε , τις θέλουμε…

Πάνε χρόνια , τέτοια εποχή , άρχιζαν οι χαιρετισμοί , κι’ η
μάνα μου , όπως όλες οι μανάδες πιστεύω , με ‘φαγε , δεν θα πας στους
χαιρετισμούς ; και τα ίδια , και τα ίδια , λύσσαξε , τι να κάνω αποφάσισα να πάω
για να γλυτώσω τη γκρίνια και τη μουρμούρα …

Εκείνη την εποχή , ο παπα Γιάννης , ο παπάς μας , είχε
αρρωστήσει και θα λειτουργούσε στο χωριό μας ο παπα Λιάς ο Λακαφώσης απ’ το
Λευκαδίτι , τον γνώριζα φυσιογνωμικά , αλλά σαν ιερέα δεν τον ήξερα , γενικά
όμως η όλη του παρουσία μου ενέπνεε σεβασμό και εμπιστοσύνη , χωρίς βέβαια
συγκεκριμένο λόγο , πήγα λοιπόν στη Εκκλησία , και παρακολουθώντας τη λειτουργία
των χαιρετισμών , ένοιωσα , αλλιώτικα , περίεργα όμορφα , ξεχωριστά , λες κι’
είχε αλλάξει τελείως η ατμόσφαιρα της Εκκλησίας , ο παπά Λιας , μετρίου
αναστήματος , λιπόσαρκος , σεβάσμιος , κοκκινωπός , με γαλήνια όψη , μια βιβλική
, πραγματικά , μορφή , με κέρδισε απ’ τα πρώτα λόγια , το τονίζω , γιατί για
πρώτη μου φορά άκουσα καθαρά τα λόγια των ύμνων , των τροπαρίων και γενικά της
λειτουργίας , που ομολογουμένως είναι υπέροχα , αλλά δυστυχώς , ο τρόπος που
γινόταν η λειτουργία δεν άφηνε περιθώρια να ακούσεις και να καταλάβεις τα
υπέροχα αυτά λόγια , που μέχρι τότε δεν τα γνώριζα .

Πέρασαν τα χρόνια , σκορπίσαμε , άλλαξαν κι’ οι καιροί , κι’
ο παπά Λιας φυσικά , πολλά άλλαξαν , μπήκαν τα..μικροφωνο..μεγάφωνα στη ζωή
μας , μας λείπει κι’ ο αξέχαστος γλυκοψάλτης μας , ο Παναγιώτης ο Πανάγος ,
άλλαξε γενικά η ατμόσφαιρα της λειτουργίας , χάθηκε , για μένα , εκείνη η γαλήνη
, η κατάνυξη και η ηρεμία , στο πρόσωπο του παπά Λια , τ’ Αι Λια απ’ το
Λευκαδίτι , όπως μού ‘μεινε και τον μνημονεύω , έβλεπα , λες , τον Κοσμά τον
Αιτωλό , τον κοσμοκαλόγερο , ταπεινό , συνεσταλμένο , όχι βασιλιά της εκκλησίας
, αλλά διάκονο του εκκλησιάσματος , και βλέποντας , χρόνια τώρα , τη χλιδή και
την υπεροψία να πλανιέται στον ιερό χώρο της εκκλησίας , τη σόου..ποίηση της
θείας λειτουργίας με τα μεγάφωνα και τις φανφάρες , την αρρωστημένη προβολή του
ασήμαντου εγώ μας , μού’ ρχονται στο μυαλό τα λόγια του ταπεινού ιερομόναχου ,
του Κοσμά του Αιτωλού : ” Εγώ – έλεγε στο λαό – με τη χάρη του Θεού , μήτε
σακούλα έχω , μήτε σπίτι , μήτε άλλο ράσο , και το σκαμνί που έχω είναι δικό σας
και εικονίζει τον τάφο μου . Ετούτος ο τάφος έχει την εξουσία να διδάξει ,
βασιλείς , πατριάρχες , αρχιερείς , ιερείς , άνδρες και γυναίκες , νέους και
γέροντες και όλο τον κόσμο “.

Δυστυχώς φίλοι μου , λείπει τελείως το πνεύμα του
κοσμοκαλόγερου απ’ το μεγαλύτερο μέρος του κλήρου μας , λείπουν Κοσμάδες Αιτωλοί
και παπά Λιάδες , τη σεμνότητα και την ταπεινότητα τις αντικατέστησαν η υπεροψία
, η αυτοπροβολή και ημεγαλομανία , γι΄αυτό ο κόσμος κάθε μέρα και περισσότερο ,
απομακρύνεται , μάλιστα , απομακρύνεται απ’ την εκκλησία , των μεγαφώνων της
υποκρισίας , των φρου-φρου και των αρωμάτων….

Αχ καημένε Πατροκοσμά , με το τριμμένο , μοναδικό σου ράσο ,
για ποιούς πάλευες κι’ αγωνιζόσουνα…….Πηγη http://lidoriki.blogspot.com/  

 Καλημέρα απο τα χιονισμένα αλλά ηλιόλουστα ΔΕΡΒΕΝΟΧΩΡΙΑ

«…Μισώ τα τυραννικά καθεστώτα, το φασισμό και τη βία. Πιστεύω ότι ο ιμπεριαλισμός οδηγεί και διαιωνίζει την αλληλοσφαγή των εθνών».

Ο «καλύτερος βασιλιάς Ληρ» του παγκοσμίου θεάτρου γεννήθηκε στον Πειραιά. Το 1901 μπήκε στη σχολή του Βασιλικού θεάτρου ανάμεσα τους 5 πρώτους, μετά από διαγωνισμό. Διέπρεψε σε σαιξπηρικούς κυρίως ρόλους (Ριχάρδος Γ΄, Βασιλιάς Ληρ) και θεωρείται ως ο πατριάρχης του ελληνικού θεάτρου. Το καλλιτεχνικό του μέγεθος δεν εμπόδισε το μεταξικό καθεστώς από το να τον εκβιάσει και να προσπαθήσει να τον μειώσει καλλιτεχνικά. Το 1941, ο Αιμίλιος Βεάκης αποχωρεί από το Εθνικό Θέατρο και οργανώνεται στο ΕΑΜ. Εγκαταλείπει την Αθήνα, μαζί με την οικογένειά του και καταφεύγει στα Δερβενοχώρια. Εκεί δίνει παραστάσεις, μαζί με ελασίτες αντάρτες και με τους κατοίκους του χωριού. Επιστρέφει στην Αθήνα, μετά την απελευθέρωση, και συμμετέχει στον εαμίτικο θίασο «Ενωμένοι καλλιτέχνες», με τον οποίο και ανεβάζει τον «Ιούλιο Καίσαρα», απορρίπτοντας το Εθνικό. Η άρχουσα τάξη δεν του συγχώρεσε ποτέ την επιλογή του: δύο φορές μέσα στην ίδια θεατρική σαιζόν, ένοπλοι μπράβοι χειροδικούν εναντίον του, την ώρα της παράστασης. Τον ανακρίνουν, τον απολύουν από τη θέση του καθηγητή της Δραματικής Σχολής. Η κόρη του, Μαίρη, βρίσκεται στην εξορία, ο γιος του, Γιάννης, στη Ρουμανία, με απαγόρευση επιστροφής. Ο Βεάκης, καταρρακωμένος ηθικά, αποσύρεται από τη σκηνή. Το 1948, απολύεται και από τη θέση του καθηγητή, στο Ωδείο Αθηνών. Ζει μέσα σε απελπιστική φτώχεια. Επανέρχεται για λίγο στη σκηνή το 1949, ενώ προφταίνει να πρωταγωνιστήσει και σε μια από τις πρώτες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, στη «Φωνή της καρδιάς» του Γιώργου Τζαβέλλα. Μέσα από την ταινία αυτή, μπορούν οι νεώτερες γενιές να δουν ένα δείγμα του μέγιστου ταλέντου του.