ΟΡΕΙΝΟΣ

Ο Δαβίδ Μπεν – Γκουριόν διαβάζει την ιδρυτική διακήρυξη του κράτους του Ισραήλ

Στις 14 Μαΐου 1948, ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Κογκρέσου Δαβίδ Μπεν – Γκουριόν (1886-1973) διάβασε την ιδρυτική διακήρυξη του κράτους του Ισραήλ, ενώπιον 250 ατόμων στο Μουσείο του Τελ Αβίβ. Για τους Εβραίους της διασποράς ήταν η επισημοποίηση της επιστροφής στη Γη της Επαγγελίας, ύστερα από εξορία χιλιάδων ετών. Για τους Άραβες, που αποτελούσαν την πλειονότητα των κατοίκων της Παλαιστίνης, ήταν η «Ημέρα της Καταστροφής» («Nakba»), η δική τους Έξοδος από τα πατρογονικά τους εδάφη.

Το παλαιό κράτος του Ισραήλ είχε πάψει να υπάρχει από το έτος 70, όταν η Ιερουσαλήμ είχε καταστραφεί από τα ρωμαϊκά στρατεύματα του αυτοκράτορα Τίτου. Οι Εβραίοι είχαν διασκορπιστεί σ’ όλο τον κόσμο. Ο σιωνισμός, τέκνο των άγριων διωγμών που γνώρισαν οι Εβραίοι στην Ανατολική Ευρώπη, στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, διεκδικούσε, για πολιτικούς και θρησκευτικούς λόγους, την επιστροφή των Εβραίων στην Παλαιστίνη, ως καταφύγιο και πατρίδα. Η διεκδίκηση αυτή των σιωνιστών είχε μεγάλη απήχηση στους Εβραίους της διασποράς, ύστερα από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον τους στην Ευρώπη από τους Ναζί, πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πόλεμου.

Η περιοχή της Παλαιστίνης, από τις 29 Σεπτεμβρίου 1923, βρισκόταν υπό προσωρινή βρετανική διοίκηση με εντολή της Κοινωνίας των Εθνών, ύστερα από την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενθαρρυμένοι και από τη διακήρυξη Μπάλφουρ το 1917, οι Εβραίοι άρχισαν συρρέουν και να εγκαθίστανται στην Παλαιστίνη, παρά την εχθρική στάση του ντόπιου αραβικού πληθυσμού. Το εβραϊκό στοιχείο αύξανε και πλήθαινε με την πάροδο του χρόνου. Από το 11,1% το 1922, είχε φθάσει στο 30,9% του συνολικού πληθυσμού της περιοχής τις παραμονές της διακήρυξης της ανεξαρτησίας.

Στις 29 Νοεμβρίου 1947, ο ΟΗΕ αποφάσισε να χωριστεί η Παλαιστίνη σε δύο κράτη, το Ισραηλινό (55,5% του εδάφους της) και το Αραβικό (45,5% του εδάφους), ενώ η Ιερουσαλήμ να παραμείνει διεθνής πόλη για μία περίοδο δέκα ετών και ύστερα οι κάτοικοί της να αποφασίσουν με δημοψήφισμα σε ποιο από τα δύο κράτη θα επιθυμούσαν η πόλη τους να ενταχθεί. Οι Ισραηλινοί αποδέχτηκαν την απόφαση του ΟΗΕ, έχοντας κατά νου να επεκτείνουν το υπό ίδρυση κράτος τους με τις παραστρατιωτικές ομάδες που διέθεταν. Οι Άραβες την απέρριψαν ασυζητητί, καθώς δεν διανοούνταν την ύπαρξη εβραϊκού κράτους στα εδάφη τους. Η Ελλάδα καταψήφισε την απόφαση, επειδή δεν ήθελε να διαταράξει τις σχέσεις της με τους Άραβες.

Τα μεσάνυχτα της 14ης προς 15η Μαΐου 1948 εξέπνεε η εντολή με την οποία η Κοινωνία των Εθνών εμπιστεύτηκε στη Μεγάλη Βρετανία τη διακυβέρνηση της Παλαιστίνης. Τα βρετανικά στρατεύματα έπρεπε να εγκαταλείψουν τη χώρα, το αργότερο ως την 1η Αυγούστου. Καθώς η 15η Μαΐου ήταν Σάββατο, το Εθνικό Εβραϊκό Συμβούλιο και το Παγκόσμιο Σιωνιστικό Κογκρέσο αποφάσισαν να αναγγείλουν μία μέρα νωρίτερα την ίδρυση του εβραϊκού κράτους.

Έτσι, νωρίς το απόγευμα της 14ης Μαΐου 1948, 250 εκπρόσωποι των δύο οργανώσεων συγκεντρώθηκαν στο Μουσείο του Τελ Αβίβ με πάσα μυστικότητα. Εκεί, ο σιωνιστής και σοσιαλιστής Δαβίδ Μπεν Γκουριόν, ο μετέπειτα πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, διάβασε τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας κάτω από το πορτρέτο του Τέοντορ Χερτζλ (1860-1904), του Ουγγροεβραίου δημοσιογράφου που ίδρυσε το σιωνιστικό κίνημα στα τέλη του 19ου αιώνα. Στη δήλωση της ανεξαρτησίας επισημαινόταν: «Στο πλαίσιο μιας πρότασης για την ειρήνη και των καλών γειτονικών σχέσεων δίνουμε χέρι φιλίας σε όλα τα γειτονικά κράτη και τους λαούς τους και τους καλούμε να δημιουργήσουν δεσμούς συνεργασίας και αλληλοβοηθείας με τον κυρίαρχο εβραϊκό λαό, που έχει εγκατασταθεί στη δική του γη». Την ίδια ημέρα, οι ΗΠΑ αναγνώρισαν το νέο κράτος και δύο ημέρες αργότερα η Σοβιετική Ένωση. Η Ελλάδα αναγνώρισε το Ισραήλ στις 15 Μαρτίου 1949.

Ο Αραβικός κόσμος δεν θα αποδεχτεί το νεοσύστατο κράτος και την επομένη θα τού κηρύξει τον πόλεμο, θεωρώντας ότι θα ήταν εύκολη λεία και θα το εξαφανίσει από προσώπου γης. Με τη βοήθεια, όμως, της Σοβιετικής Ένωσης, το Ισραήλ θα αντέξει και θα νικήσει στον Α’ Αραβο-Ισραηλινό Πόλεμο (1948-1949), δηλώνοντας εμφατικά ότι ήρθε για να μείνει οριστικά στη Γη της Επαγγελίας. Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ αποτελεί την αφετηρία του Παλαιστινιακού προβλήματος που υφίσταται μέχρι σήμερα.

Πηγή: https://www.sansimera.gr

Σημερινή φωτογραφία. Στο πιο κεντρικό σημείο της Αθήνας, στον τοίχο του Νομισματοκοπείου επί της οδού Πανεπιστημίου.

Έχει άραγε ουσιαστική βάση να θεωρώ ότι το σύνθημα αυτό στρέφεται εναντίον μου απειλητικά και πιθανόν να προκαλέσει σε βάρος μου μίσος ή βία;

Η απάντηση είναι ΝΑΙ, υπό την προϋπόθεση ότι είμαι Σιωνιστής. Η προϋπόθεση υλοποιείται και εξηγώ γιατί.

Σιωνιστής, πριν την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ, ήταν όποιος υποστήριζε τη δημιουργία πατρίδας για τους Εβραίους στη βιβλική κοιτίδα του Εβραϊκού λαού. Το Σιωνιστικό κίνημα από το 1896 υπό την ηγεσία του Θεόδωρου Χέρτζελ, διεκδίκησε πρώτα από την Οθωμανική και κυρίως μετά το 1920 από τη Βρετανική Αυτοκρατορία, την ίδρυση Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Αφορμή ήταν η άδικη, όπως αργότερα αποδείχθηκε, καταδίκη ως προδότη του Γάλλου Εβραίου αξιωματικού Άλφρεντ Ντρευφους αλλά ουσιαστική αιτία ήταν ο αυξανόμενος αντισημιτισμός στην Ευρώπη και το δίκαιο αίτημα για «επιστροφή» των Εβραίων στα πατρογονικά εδάφη μετά από σχεδόν 18 αιώνες διασποράς στην οποία εξαναγκάστηκαν από τους Ρωμαίους.

Η τραγική μοίρα 6.000.000 Εβραίων της Ευρώπης στο Ολοκαύτωμα, αφύπνισε την παγκόσμια κοινότητα που ενέκρινε τη δημιουργία του Εβραϊκού Κράτους του Ισραήλ, με το ψήφισμα του ΟΗΕ το 1947. Με το ίδιο ψήφισμα βέβαια εγκρίθηκε και η δημιουργία Αραβικού κράτους, που όμως απορρίφθηκε από τα Αραβικά κράτη της εποχής.

Σιωνιστής, μετά την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ, είναι όποιος υποστηρίζει τη διατήρηση του και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του ως Εβραϊκού Κράτους, δηλαδή ακριβώς με βάση τις ιδρυτικές του διατάξεις.

Με την έννοια αυτή, η συντριπτική πλειοψηφία των Εβραίων, του Εβραϊκού λαού οπουδήποτε στον κόσμο, είτε μέσα στο Ισραήλ είτε όπως εγώ στη διασπορά, είμαστε Σιωνιστές γιατί υποστηρίζουμε τη διατήρηση του Κράτους του Ισραήλ. Πρέπει να ψάξει κανείς πολύ βαθιά για να βρει ισχνές μόνο μειονότητες κυρίως από ακραίους θρήσκους Εβραίους, που αντιτίθενται στην ύπαρξη του σύγχρονου Ισραήλ.

Επομένως, ως Εβραίος είμαι Σιωνιστής και η απειλή «Σκοτώστε όλους τους Σιωνιστές» είναι η μασκαρεμένη εκδοχή της απειλής «Σκοτώστε όλους τους Εβραίους» ή «Σκοτώστε σχεδόν όλους τους Εβραίους». Πρόκειται δηλαδή για καθαρό αντισημιτισμό που για λόγους μόνο δήθεν πολιτικής ορθότητας χρησιμοποεί τον όρο Σιωνιστές αντί για Εβραίους.

Και για να ξεκαθαρίσω και κάτι ακόμα. Ως Εβραίος και Σιωνιστής προφανώς και δικαιούμαι να διαφωνώ με πολιτικές της εκάστοτε Κυβέρνησης του Ισραήλ, όπως ως Έλληνας δικαιούμαι να διαφωνώ με επιλογές της εκάστοτε Κυβέρνησης της χώρας μου. Ως Εβραίος και Σιωνιστής δεν ταυτίζομαι με την Κυβέρνηση του Ισραήλ, ταυτίζομαι όμως με το δικαίωμα του να υπάρχει και να διατηρείται ως το Εβραϊκό Κράτος.

Θλίβομαι για το σύνθημα στον τοίχο και βέβαια ανησυχώ γιατί η κλιμάκωση από ένα σύνθημα στη βία μπορεί και να μην έχει μεγάλη απόσταση, όπως δείχνουν τα στοιχεία για την έκρηξη αντισημιτικών ενεργειών σε πολλές χώρες.

Θα εξετάσω με τους δικηγόρους μου αν το σύνθημα «Σκοτώστε όλους τους Σιωνιστές» εμπίπτει στις προβλέψεις του Ν.4285/2014 «…όποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή δια του τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, υποκινεί, προκαλεί, διεγείρει ή προτρέπει σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων….». Και αν ναι, θα υποβάλω μήνυση κατά αγνώστων που θα κληθεί να διερευνήσει η δικαιοσύνη.

Όταν έχω νεότερα για αυτό θα ενημερώσω, ίσως υπάρχουν και άλλοι ενδιαφερόμενοι.

Μινος Μωυσής

ε

Εάν ένας άνθρωπος κυνηγάει τα λεφτά, είναι άπληστος, εάν τα φυλάει είναι τσιγκούνης, αν τα ξοδεύει είναι σπάταλος, αν δεν έχει λεφτά τότε είναι ανίκανος, αν δεν θέλει να τα έχει είναι άβουλος. Εάν τα έχει από κληρονομιά είναι χαραμοφάης και αν τα μάζεψε στη διάρκεια της ζωής του είναι κλέφτης.

Ανώνυμος

•Η νέα πρόεδρος της Βόρειας Μακεδονίας.Ενδιαφέρουσα μορφή.Γνέφει στον Αντώνη Σαμαρα.Αφού δεν σ αρέσουν οι Πρέσπες είμαστε σύμφωνοι.Ούτε και μένα μ αρέσουν.Να τις καταργησουμε.Τα δυο πρόσωπα του αδιεξόδου εθνικισμού συναντωνται.137 χώρες είχαν αναγνωρίσει τα Σκοπια ως Μακεδονία,εν αις Αμερική,Ρωσία και Κίνα και είχαμε γίνει η παγκόσμια χλεύη εξ αιτίας του.Τον χάλαγε το Βόρεια.Επέμενε στο ΠΓΔΜ.
•Σε μια εκπομπή στη τηλεοραση όταν το θέμα έβραζε άκουγα τον πατριώτη νεοδημοκράτη συνομιλητή μου,δεν θυμάμαι και ποιος ήταν,να αγορεύει για το ΠΓΔΜ.Τον ρώτησα on air.Αυτό το «μου» στο ΠΓΔ -μου τι είναι;Μολουκοι,Μυρμιδόνες,Μαυριτανοί;Αλλο αυτό μου λέει .Έτερον εκατερον.Είναι πρώην «μου».Α μάλιστα.
•Τώρα θα κάνετε λαοσύναξη;Υπέρ μετά πάθους της συμφωνίας των Πρεσπών;η θα αναμείνετε οι 137 χώρες να γίνουν 200 για το χατήρι της ευήλικης αλλά κομψής κυρίας.Είστε και συνομήλικοι Αντώνη.Θα τα βρείτε.
•Η έλευση του Vmro ήταν προβλέψιμη.Αλλά η ΝΔ παγιδευμένη στην δεξιά εσωτερικοτητα της έκανε τον Κινεζο.Αντί να χτίσει σχέσεις με τα πρωτόκολλα το έπαιζε δυσαρεστημένη με τις Πρέσπες.Τρεχάτε τώρα υπέρ της προδοτικής συμφωνίας.Προδοτική τη λέει και η Σιλιανοφσκα.
•Θυμνήθηκα και τη δικηγορική σοφια.Ο καλύτερος συμβιβασμός είναι αυτός που δυσαρεστεί εξ ίσου και τους δυο συμβαλλόμενους.

Πάνος Μπιτσαξής

Ο αείμνηστος Γιάννης Καράς ο θρυλικός ταχυδρόμος !

Φωτο Γιαννέλος Τάσος

Δίκιο έχουν οι ηλίθιοι, οι παλαβοί, οι ξεροκέφαλοι, οι βίαιοι, οι πάντες – εκτός από τους λογικούς ανθρώπους. Τί άλλο γίνεται μέσα στην ιστορία πέρα από το να εφευρίσκει ο καθένας λογικές εξηγήσεις για τις παλαβομάρες του; Κι αυτό πάλι σημαίνει ότι έρχονται καινούργιοι παλαβοί στο προσκήνιο που τα κάνουν όλα άνω κατω.

Τσεζάρε Παβέζε, Ἐπιλογή από το Il mestiere di vivere, εισαγωγή- μετάφραση: Παναγιώτης Κονδύλης, Στιγμή, β΄ έκδοση, Αθήνα 2004

“Μην ανησυχείς για τις αποτυχίες σου. Ανησύχησε για τις ευκαιρίες που έχασες χωρίς να προσπαθήσεις καν”

Jack Canfield