ΟΡΕΙΝΟΣ

Η Μονή της Χώρας υπήρξε βυζαντινό χριστιανικό μοναστήρι στην Κωνσταντινούπολη που μετατράπηκε από τους Οθωμανούς σε τζαμί κατά το 16ο αιώνα. Η μονή χτίστηκε στη θέση της σημερινής συνοικίας Εντιρνέ Καπού, νότια του Κεράτιου κόλπου και σε κοντινή απόσταση από τα Θεοδοσιανά τείχη.

“Χωρίον” ή “Χώρα” έλεγαν οι Βυζαντινοί την έξω των χερσαίων τειχών πεδινή γη και η ονομασία της μονής οφείλεται μάλλον στην ύπαρξη παλαιότερου ναού έξω από τα τείχη του Κωνσταντίνου Α’. Όταν ο Θεοδόσιος Β’ έχτισε τα νέα τείχη της Κωνσταντινούπολης, η μονή διατήρησε τον παραδοσιακό προσδιορισμό “εν τη Χώρα”, παρά το γεγονός πως ανήκε στον περίβολο των οχυρώσεων.

Οι εικόνες είναι από τις ωραιότερες Βυζαντινές. Τα χρώματα είναι έντονα, οι αναλογίες των μελών αρμονικές και η έκφραση των προσώπων φυσική. Ο μεσαίος τρούλος έχει μία ρωγμή που τον διασχίζει. Στο εσωτερικό του ναού διασώζονται διάφορα μάρμαρα αρμονικής συναρμογής. Οι Οθωμανοί έχουν καλύψει μερικές επιφάνειες με ασβέστη.

Στη διακόσμηση της κάτω ζώνης της αψίδας του παρεκκλησίου απεικονίστηκε και η ολόσωμη Παναγία που τραβά με τα χέρια προς το μάγουλό της το Θείο Βρέφος και χαρακτηρίζεται “ένας από τους πιο συναισθηματικούς τύπους της Παναγίας Ελεούσας στη βυζαντινή τέχνη”.

Ο Σαντιάγο, ένας γέρος μοναχικός ψαράς που οι άλλοι θεωρούν γρουσούζη, θα δώσει τη μεγαλύτερη κι ίσως την τελευταία μάχη του με τον μεγάλο ξιφία στα ανοιχτά της Κούβας. Θα χρησιμοποιήσει όλη τη μαστοριά, το μυαλό και την τέχνη του. Τρεις μέρες θα κρατήσει η μάχη κι ο Σαντιάγο θα νικήσει. Όταν, αργά την τρίτη νύχτα, θα μπει στο λιμάνι, δίπλα στη μικρή του βάρκα θα πλέει μονάχα το άσπρο κόκαλο από το τεράστιο ψάρι που καταβρόχθισαν στη διαδρομή τους οι καρχαρίες. Μια σημαντική στιγμή της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ένα από τα αξεπέραστα έργα του μεγάλου νομπελίστα συγγραφέα, το σπουδαιότερο ίσως κείμενο που γράφτηκε ποτέ για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση.

Ο αξέχαστος Χριστόφορος Δουραμάνης …

Photo by street hacher

Αύριο Παρασκευή θα λειτουργηθεί το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής στην θέση Τσούμα Πούσι στο οροπέδιο Τσιγκουρατίου. Όσοι πιστοί προσέλθετε…

Ο πολιούχος Άγιος Αθανάσιος (ανακομιδή Αγίων λειψάνων)



«Στον πολιτισμό μας το κρασί είναι πολύ ανθρώπινο, ανθρωπιστικό: είναι συζήτηση, είναι συνομιλία, είναι ιστορία, δεν είναι απλώς ένα αγροτικό προϊόν ή ένα διατροφικό προϊόν».

Για μένα το Ασύρτικο είναι μια από τις μεγάλες ευρωπαϊκές ποικιλίες, το Αγιωργίτικο είναι μεγάλη ποικιλία, στην Κρήτη υπάρχουν εξαιρετικές ποικιλίες όπως είπα και πριν, μια από αυτές είναι η το Βιδιανό, το Ξινόμαυρο είναι μια ενδιαφέρουσα ποικιλία. Η Ελλάδα έχει πολλές διαφορετικές περιοχές, ο βορράς είναι τελείως διαφορετικός από τα νησιά και μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα, και νομίζω ότι η μέση ποιότητα είναι πολύ καλή. Και παρατήρησα ότι έχει δοθεί πολλή προσοχή στα ροζέ.

Stefano Ferrante  γνωστός Ιταλός οινοποιός

Συνεργάζεται με το κτήμα Μιχελάκη στην Κρήτη