Άρθρα

Δημοσιεύτηκε στισ
εκκλησία αφιερωμένη στη γέννηση της Παναγίας στη περιοχή ΜΑΖΑΡΕΚΑ Σκουρτων,όπου παλιότερα υπήρχε μικρός οικισμός.Οι κάτοικοι του όμως μετοίκισαν στα σημερινά ΣΚΟΥΡΤΑ.
Δημοσιεύτηκε στισ

΄΄ Πρόσταγμα΄΄ το κρασί…

ΠΡΟΣΤΑΓΜΑ
Ρετσίνα,από την ποικιλία Σαββατιανό της περιοχής Παλιά αμπέλια των ορεινών Δερβενοχωρίων.  Καλλιέργεια,Παραγωγή,Εμφιαλώση, έργο σύμπραξης των Σπυρου Ν Γκίκα,Ιωάννη Η Μαστοράκου και Κ ων/νου  Γ Μπερτσιά-τεχνίτες,αμπελουργοί και οινοποιοί-.το παρόν το  ποτηράκι  με πολύ αγάπη το πίνω εις υγείαν…….ΠΡΌΣΤΑΓΜΑ,συνηθισμένη πρόποση στα παλιότερα χρόνια στα χωριά των Δερβενοχωρίων και της ευρύτερης περιοχής.Το ΠΡΌΣΤΑΓΜΑ έδινε το έναυσμα για να διασταυρωθούν τα μπράτσα και να αδειάσουν τα ποτήρια άσπρο πάτο…                                                                                                                                                                        
Δημοσιεύτηκε στισ

ΤΟ ΘΕΡΟΣ

ΤΟ ΟΡΓΩΜΑ-Η ΣΠΟΡΑ-ΤΟ ΘΕΡΟΣ-ΤΟ ΑΛΩΝΙΣΜΑ
ΤΟ ΟΡΓΩΜΑ δεςτε παλιότερη ανάρτηση
ΤΟ ΘΕΡΟΣ
Πανάρχαιο αρχαιοελληνικό έθιμο που ήταν βαθιά ριζωμένο στην συνείδηση του λαού μας. Αρχέγονη τελετουργία που συναντάτε σε μερικά ακόμη χωριά του τόπου μας είχε τον δικό της ξεχωριστό χαρακτήρα. Το πρώτο δεμάτι έπρεπε να σταυρωθεί να κάνουν το σύμβολο του σταυρού δηλαδή με τα πρώτα στάχυα που θέρισαν και μ’αυτό να δέσουν το πρώτο δεμάτι. Το δρεπάνι ήταν το βασικό εργαλείο του θερισμού και οι έργατες που ασχλούντα με το θέρισμα “θεριστές”Τα δεμάτια μαζευόταν σε μεγάλους σορούς(θεμονιές) και παρέμενα στο χωράφιμέχρι την συμπλήρωση του θερισμού.
Ακολουθούσε το φόρτωμα στα υποζύγια και η μεταφορά των δεματιών στο χώρο του αλωνίσματος . Τα αλώνια.
ALONISTIKI TOU 1950-1960
palia ALONISTIKI michani thameni mesa sto Serrachi
Από την αρχή της δεκαετίας του 1950 και μέχρη το 1960-62 το παραδοσιακό αλώνισμα γινόταν με αλωνιστικές μηχανές. Η κίνηση δινόταν από τρακτέρ. Η αλωνιστική μετά το τάϊσμα με τα δεμάτια θρυμμάτιζε τα στάχια του σιταριού ή του κριθαριού και περνώντας απο την διαδικασία που είχε ο τύπος της μηχανής διαχώριζε τους σπόρους απο το άχυρο.
Απο το 1962 και μετά το θέρισμα γίνετε με τα πλέον σύχρονα μηχανήματα ,τις αυτοκινούμενες
θεριστικές μηχανές τη γνωστη “κομπινα”.

ΑΧΥΡΟ(ΑΣΙΕΡΟ)- ΑΣΙΕΡΟΜΠΑΣΤΕΣ.Μετά από τελείωμα στο αλώνι το σιτάρι και το κριθάρι μεταφερόταν στην αποθήκες και αποτελούσε βασική πυγή εισοδήματος αλλά και διατροφής για ανθρώπους και ζώα.
Οι μεταφορά από το αλώνια στης αποθήκες (α-σιερονάρκα) γινόταν με ζώα,γαϊδούρια και μουλάρια .Το άχυρο που ήταν ελαφρύ το τοποθετούσαν σε μεγάλα σακιά και την μεταφορά από το αλώνι στο α-σιερονάρι για αποθήκευση την έκαναν εργάτες που ήξεραν καλά την δουλειά οι “ασιερομπάστες” και που τοποθετούσαν το άχυρο στην αποθήκη από μικρή είσοδοπου βρισκόταν περίπου1,5-2,5 μέτρα πιο ψιλά από το έδαφος στη εξωτερική πλευρά της αποθήκης . Η όλοι εργασία ονομαζόταν ασιερόμπασμα.
Πανάρχαιο αρχαιοελληνικό έθιμο που ήταν βαθιά ριζωμένο στην συνείδηση του λαού μας. Αρχέγονη τελετουργία που συναντάτε σε μερικά ακόμη χωριά του τόπου μας είχε τον δικό της ξεχωριστό χαρακτήρα. Το πρώτο δεμάτι έπρεπε να σταυρωθεί να κάνουν το σύμβολο του σταυρού δηλαδή με τα πρώτα στάχυα που θέρισαν και μ’αυτό να δέσουν το πρώτο δεμάτι. Το δρεπάνι ήταν το βασικό εργαλείο του θερισμού και οι έργατες που ασχλούντα με το θέρισμα “θεριστές”Τα δεμάτια μαζευόταν σε μεγάλους σορούς(θεμονιές) και παρέμενα στο χωράφιμέχρι την συμπλήρωση του θερισμού.
Ακολουθούσε το φόρτωμα στα υποζύγια και η μεταφορά των δεματιών στο χώρο του αλωνίσματος .
Δημοσιεύτηκε στισ

θεσπέσιες ψαλμωδίες ακούστηκαν στο ορεινό οροπέδιο της Μαζαρέκας ΣΚΟΥΡΤΩΝ χθες το πρωί στο εκκλησάκι της Παναγίας όπου οικογένειες

Σ ΓΚΙΚΑ λειτούργησαν το ναό.

Δημοσιεύτηκε στισ

αγροτικές ασχολίες

 

ΤΟ ΟΡΓΩΜΑ-Η ΣΠΟΡΑ-ΤΟ
ΘΕΡΟΣ-ΤΟ ΑΛΩΝΙΣΜΑ

ΤΟ ΟΡΓΩΜΑ

«Γαία η
ευρύστερνη , αιώνιο και ακλόνητο στήριγμα παντός πραγμάτος»
Ησίοδος
(Θεογνωσία)
Το όργωμα η σπορά και το θέρος ήταν επίπονες εργασίες που
απαιτούσε πολλά εργατικά χέρια αλλά και αγάπη για τη γη που έδινε απλόχερα
.Δύσκολη γιατί αν σκεφθεί κανείς της συνθήκες , τα μέσα και γυρίσει την μνήμη
πίσω μερικές δεκαετίες θα αναλογιστεί κανείς το μέγεθος του αγώνα για επιβίωση
.
Η καλλιέργεια των δημητριακών (σιτάρι-κριθάρι) ήταν από τα παλιά χρόνια η
βασική γεωργική ασχολία που έτρεφε ανθρώπους και ζώα .Ανατρέχοντας την Παλαιά
και την Καινή διαθήκη καταλαβαίνουμε αμέσως το μέγεθος και την σημασία αλλά και
το τελετουργικό χαρακτήρα που δινόταν στα αρχαία χρόνια .

ΖΕΥΓΚΑΛΑΤΗΣ
Στην
αρχαιότητα οι ζευγολάτες (ζευγίτες) αποτελούσαν την τρίτη κοινωνική τάξη στην
αρχαία Αθήνα που αλλιώς λεγόταν διακοσιομέδιμνοι.
Από νωρίς το φθινόπωρο και αμέσως μετά τα πρωτοβρόχια και
μόλις η γη ξεδιψούσε και η γη έπαιρνε το “όρκο” της ήταν έτοιμη
δηλαδή να οργωθεί οι ζευγολάτες–”ζευκαλάτες” ( ρεσπέριδες -γεωργοί)
“έζεγναν” τα “βούθκια” τους με το πρωτόγονο άροτρο (το υνί) και πριν ο ήλιος
γεννηθεί άρχιζαν όργωμα -“ζευκάρι”- για να ανασάνει το χωράφι αλλά και για να
αναμιχθεί και οι κοπριά που συνήθως τοποθετείτο κατά την διάρκεια του
καλοκαιριού . Όταν τελείωναν με το άροτρο έζεγναν ξανά τα “βούθκια” με την
“σβάρνα” και “σβάρνιαζαν” το οργωμένο χωράφι ισιώνονταν την γη και ετοιμάζοντας
την για την σπορά που θα ακολουθούσε. Ακολουθούσε η σπορά που γινόταν με το χέρι
και σαρακλισμα της γης για να λιώσουν οι σβόλοι και να χωθεί ελαφριά στο χώμα ο
σπόρος.
Αν κάποιος γεωργός διέθετε πολλά χωράφια μετά το όργωμα
άφηνε κάποια χωράφια “καλο(υ)ρκά” να τα σπείρει τον επόμενο χρόνο για να είναι
πναστά.
Ο τελετουργικός χαρακτήρας που δινόταν ήταν κατά την
περίοδο της σποράς του σιταριού και του λιναριού τα πολύ παλιά χρόνια στο εύφορο
κάμπο , ήταν και και η “(λ)(α)λαγκόπιτα”*, πίττα που φτιαχνόταν με αλεύρι και νερό και ψηνόταν στο
“σάτζιη” ή πάνω σε ζεστούς-πυρωμένους χοχλακόροτσους και πασπαλισμένα με μέλη η
και ζάχαρη προσφερόταν στους θεριστές σαν προσφάι. Πίστευαν με αυτό
τον τρόπο εξευμένιζαν το σπόρο από τα κακά στοιχειά και ότι η φυτρώσει θα
γινόταν χωρίς προβλήματα.

* σύμφωνα με το
λεξικό, οι εγκρίδες είναι πλακούντες παρασκευασμένοι μετ’ ελαίου και μέλιτος,
καλούμενοι και τηγανίτες, όσο για τα λαλάγγια, που λέγονται και λάγανα, γνωστά
ήδη από τους σχολιαστές του Αριστοφάνη, πρόκειται για λεπτά και πεπλατυμσμένα
πλακούντια εξ αλεύρου και ελαίου. Ο Σκαρλάτος ο Βυζάντιος, στο λεξικό του, τα
θεωρεί συνώνυμα του λοκμά ή και λουκουμά.

ΤΟ ΑΡΟΤΡΟ
Επί χιλιάδες χρόνια
οι γεωργοί χρησιμοποιούσαν το ησιόδειο άροτρο , είχε απλώς σιδερένια
μύτη στην άκρη του για να σχίζει το χώμα. Ο τεχνίτης που επινόησε τη βελτίωση να υπάρχει
μυτερή, κοφτή κυρτή επιφάνεια η οποία να αναποδογυρίζει το χώμα και να σκεπάζει
τον σπόρο έπρεπε να μεταδώσει τη γνώση για το πώς κατασκευάζεται το άροτρο αυτό
(πρόκειται για το «σύγχρονο» σιδερένιο άροτρο που αντικατέστησε το «ησιόδειο»
μόλις πριν εκατό χρόνια).
Μετά το όργωμα και την σπορά διαδικασίες που γίνονταν
σχεδόν ταυτόχρονα ακολουθούσε
Η μακρά περίοδος
της βλάστησης του ξεχωρτίσματος ,του ποτίσματος του μεγαλώματος και τελικά της
ωρίμανσης της φυτείας αν ο θεός βοηθούσε.
ΤΟ
ΑΛΩΝΙΣΜΑ
Και το αλώνισμα σας θέλει
σας φθάσει μέχρι του τρυγητού, και ο τρυγητός θέλει φθάσει (από την Αγία
Γραφή-ΗΣΑΪΑΣ).
Τα αλώνια βρίσκονταν συνήθως στην άκρη του χωριού γεγονός
που διευκόλυνε και την μεταφορά των φορτίων που γινόταν πάντοτε με
δυσκολία. Ήταν συνήθως μισό-σκάλα χωράφια που στο δάπεδο τοποθετούσαν
(φύτευαν) πέτρες σε πάρα πολύ πυκνή διάταξη ούτως ώστε το δάπεδο να είναι
ίσιο και λείο γεγονός που διευκόλυνε την διαδικασία του αλωνίσματος που γινόταν
τα πολύ παλιά χρόνια με ζώα και και με αρχέγονα ξύλινα εργαλεία.
Η θημωνιές αφού
μαζεύονταν στο αλώνι έπρεπε να ανοιχθούν και να απλωθούν και να
γίνει πλήρης αποξήρανση για αυτό παρέμεναν έτσι απλωμένες πάντοτε
φυλαγμένες και από τα ζώα αλλά και από ανθρώπους
Μετά το άπλωμα και
την πλήρη αποξήρανση έβαζαν τα ζώα να πατήσουν και να διαμελίσουν τα
στάχυα οδηγώντας πάντοτε τα ζώα από το κέντρο του αλωνιού σε
κυκλική τροχιά ,ανακατεύοντας
τα έτσι ώστε ο διαμελισμός να γίνει όσο
το δυνατό καλύτερα.
Μετά “’εζεγναν” τα
ζώα με τη “δουκάνη”η “λουκάνη” (Βολόσυρο)
που ήταν μια χονδροί ξύλινη σανίδα με το
μπροστινό της τμήμα ανασηκωμένο όπως το έλκηθρο που την έσερναν δυο βόδια η
γαϊδουριά.Στο μέρος (επιφάνεια )της δουκάνας ( Βολόσυρου)που βρισκόταν σε επαφή
με το έδαφος, υπήρχαν στερεωμένες στενόμακρες κοφτερές πέτρες από
“αθκιάτζη”(πυριτόλιθους
(αθκιατζιές)*
Το αλώνι είναι ήδη στρωμένο με τα διαλυμένα και το σπασμένα
στάχυα σιταριού η του κριθαριού. Από πάνω τους τοποθετούσαν στη δουκάνη
(βολόσυρο)που την έσερναν τα ζώα κάνοντας κύκλους, σχεδόν
ομόκεντρους, μέσα στο αλώνι. Πάνω από την δουκάνη στεκόταν όρθιος ή και καθιστός
ο αλωνάρης(αλωνεύτης) και καθοδηγούσε
τα ζώα με το ένα χέρι κρατώντας τα λουριά
και με το άλλο χέρι κρατώντας την βουκέντρα
μια μακριά βέργα με μεταλλική και αιχμηρή μύτη , για να εξαναγκάζει τα ζώα να
κινούνται στο κανονικό ρυθμό και να μη σταματούνε αλλά και με το βάρος
του να θρυμματίζει καλύτερα τα στάχυα (της κουτσούλλες ) του
σιταριού/κριθαριού
Μια πολύωρη και μονότονη δουλειά για τον αλωνεύτη που
έζεγνε και την φωνή του τραγουδώντας πότε-πότε τις πίκρες και τις χαρές
σμίγοντας τις με το μόχθο και το κάματο των μεγάλων ημερών του Ιούλη
*ΟΧαλαζίας/πυριτόλιθος
( Quarz ) είναι το διοξείδιο του πυριτίου (
SiO ) ορυκτό με όψη υαλώδη και σκληρότητα αρκετά μεγάλη, περίπου 7, κατάλληλο ως
κοπτικό εργαλείο για τα στάχυα την εποχή εκείνη.
Μετά το αλώνισμα
ακολουθούσε το ανέμισμα (λίχνισμα) η διαδικασία διαχωρισμού του άχυρου από τον
σπόρο. Ο σορός του αλωνισμένου υλικού (το μάλαμα) τοποθετείτο σε μια άκρη του
αλωνιού και όταν άρχιζε το δείλι και φυσούσε ο λίβας οι λικνιστές (ανεμιστές) με
τα ξύλινα τετραδίχαλα ανέμιζαν το μάλαμα ( =άχυρο-σπόρος) από το σορό πετώντας
τον ψιλά
Ο σπόρος λόγο της βαρύτητας έπεφτε κάθετα στη γη ενώ το
άχυρο πιο ελαφρύ παρασυρόμενο από τον αέρα έπεφτε
χωρισμέ-                                                                                                              
νο λίγο πιο πέρα.
θέρος συνεχεία……
Δημοσιεύτηκε στισ

αγροτικές ασχολίες συνέχεια…

 

ΤΟ ΟΡΓΩΜΑ-Η ΣΠΟΡΑ-ΤΟ ΘΕΡΟΣ-ΤΟ ΑΛΩΝΙΣΜΑ

..

ΤΟ ΟΡΓΩΜΑ δεςτε παλιότερη ανάρτηση

«

ΤΟ ΘΕΡΟΣ
Πανάρχαιο αρχαιοελληνικό έθιμο που ήταν βαθιά ριζωμένο στην συνείδηση του λαού μας. Αρχέγονη τελετουργία που συναντάτε σε μερικά ακόμη χωριά του τόπου μας  είχε τον δικό της ξεχωριστό χαρακτήρα. Το πρώτο δεμάτι έπρεπε να σταυρωθεί να κάνουν το σύμβολο του σταυρού δηλαδή με τα πρώτα στάχυα που θέρισαν και μ’αυτό να δέσουν το πρώτο δεμάτι. Το δρεπάνι ήταν το βασικό εργαλείο του θερισμού και οι έργατες που ασχλούντα με το θέρισμα “θεριστές”Τα δεμάτια μαζευόταν σε μεγάλους σορούς(θεμονιές) και παρέμενα στο χωράφιμέχρι την συμπλήρωση του θερισμού.
Ακολουθούσε το φόρτωμα στα υποζύγια και η μεταφορά των δεματιών στο χώρο του αλωνίσματος . Τα αλώνια.
ALONISTIKI TOU 1950-1960
palia ALONISTIKI michani thameni mesa sto Serrachi
Από την αρχή της δεκαετίας του 1950 και μέχρη το 1960-62 το παραδοσιακό αλώνισμα γινόταν με αλωνιστικές μηχανές. Η κίνηση δινόταν από τρακτέρ. Η αλωνιστική μετά το τάϊσμα με τα δεμάτια θρυμμάτιζε τα στάχια του σιταριού ή του κριθαριού και περνώντας απο την διαδικασία που είχε ο τύπος της μηχανής διαχώριζε τους σπόρους απο το άχυρο.
Απο το 1962 και μετά το θέρισμα γίνετε με τα πλέον σύχρονα μηχανήματα ,τις αυτοκινούμενες
θεριστικές μηχανές τη γνωστη “κομπινα”.

ΑΧΥΡΟ(ΑΣΙΕΡΟ)- ΑΣΙΕΡΟΜΠΑΣΤΕΣ.Μετά από τελείωμα στο αλώνι το σιτάρι και το κριθάρι μεταφερόταν στην αποθήκες και αποτελούσε βασική πυγή εισοδήματος αλλά και διατροφής για ανθρώπους και ζώα.
Οι μεταφορά από το αλώνια στης αποθήκες (α-σιερονάρκα) γινόταν με ζώα,γαϊδούρια και μουλάρια .Το άχυρο που ήταν ελαφρύ το τοποθετούσαν σε μεγάλα σακιά και την μεταφορά από το αλώνι στο α-σιερονάρι για αποθήκευση την έκαναν εργάτες που ήξεραν καλά την δουλειά οι “ασιερομπάστες” και που τοποθετούσαν το άχυρο στην αποθήκη από μικρή είσοδοπου βρισκόταν περίπου1,5-2,5 μέτρα πιο ψιλά από το έδαφος στη εξωτερική πλευρά της αποθήκης . Η όλοι εργασία ονομαζόταν ασιερόμπασμα.
Δημοσιεύτηκε στισ

ΣΟΦΤ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΙΚΙΣΤΩΝ & ΦΙΛΩΝ
ΤΣΙΓΚΟΥΡΑΤΙΟΥ ΣΚΟΥΡΤΩΝ
ΣΚΟΥΡΤΑ, Ν.
ΒΟΙΩΤΙΑΣ

5 Μαρτίου
2012

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Σας γνωρίζουμε πως την Κυριακή 18 Μαρτίου 2012 και
ώρα 12:00 θα διενεργηθεί η ετήσια τακτική Γενική Συνέλευση των μελών του
Συλλόγου στην ταβέρνα «Τασούλη» στα
Σκούρτα Βοιωτίας, για συζήτηση και λήψη αποφάσεων επί των εξής
θεμάτων:
·
Έγκριση
πεπραγμένων
·
Υποβολή απολογισμού οικονομικής διαχείρισης έτους 2011 με την επ’
αυτού έκθεση της Εξελεγκτικής Επιτροπής, έγκρισή του και απαλλαγή του Δ.Σ από
κάθε ευθύνη
·
Πρόγραμμα δράσης έτους
2012
·
Ανακοινώσεις
Μετά την ολοκλήρωση των εργασιών της τακτικής
Γενικής Συνέλευσης, θα παρατεθεί, με έξοδα του Συλλόγου γεύμα.
Ο
ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                                                                           
Ο
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ                                                             
ΜΠΕΡΤΣΙΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ
Δημοσιεύτηκε στισ

Δρόμος Κάζας (σαλίγκαρος)

Η Κάζα είναι στενή ορεινή διάβαση στην περιοχή της Δυτικής Αττικής που
διέρχεται μέσα από μία χαράδρα ανάμεσα στα όρη Κιθαιρώνας
και Πάστρα[1]. Συνδέει τη Βοιωτία με τη δυτική
Αττική. Από τη θέση αυτή διέρχεται η παλαιά εθνική οδός Αθήνας-Θήβας.

Το πέρασμα της Κάζας ήταν γνωστό από την αρχαιότητα με την ονομασία πέρασμα
Δρυός Κεφαλών και ήταν στρατηγικής σημασίας.[2] Για τον έλεγχό του είχε
κατασκευαστεί, τον 4ο αιώνα π.Χ., το ισχυρό φρούριο των
Ελευθερών. Το φρούριο στέκει στην ανατολική πλευρά της διάβασης και
διατηρείται σε καλή κατάσταση σήμερα. Την περίοδο της τουρκοκρατίας ήταν μέρος
του κύριου περάσματος από την Βοιωτία προς την Μεγαρίδα και την Πελοπόννησο, που
χαρακτηριζόταν Μεγάλο Δερβένι.

Δημοσιεύτηκε στισ

ΗΣΙΟΔΟΣ

Ο Ησίοδος υπήρξε ο δεύτερος σε σπουδαιότητα αρχαίος ποιητής μετά τον Όμηρο[1].

Γεννήθηκε στην Άσκρη της Βοιωτίας, όπου
κατέφυγε ο πατέρας του από την αιολική Κύμη
της Μικράς
Ασίας[2]. Υπολογίζεται ότι έζησε γύρω στο 700 ή 800 π.Χ. Επισκεπτόμενος συχνά το
όρος Ελικώνα, όπου οι μύθοι
έλεγαν ότι κατοικούσαν οι Μούσες, έλεγε ο ίδιος ότι
εκείνες του έδωσαν το χάρισμα της ποίησης. Επειδή μεγάλωσε σε αυτό το ιερό και
αγροτικό περιβάλλον τα ποιήματα του έχουν διδακτικό και θρησκευτικό περιεχόμενο,
ενω με τον Ησίοδο η Ελλάδα βγαίνει από το σκοτάδι του μύθου αφου ο ίδιος αντεί
τα θέματα του οχι μόνο από τη φαντασία αλλα και από την ζωή φέρνοντας ετσι την
ποίηση πιο κοντά στον άνθρωπο.

Ο τρόπος και χρόνος θανάτου του είναι συγκεχυμένος. Μία παράδοση θέλει τον
τάφο του Ησίοδου στον Ορχομενό
Βοιωτίας, ενώ σύμφωνα με μια άλλη, το μαντείο
των Δελφών έβγαλε χρησμό ότι ο Ησίοδος θα πέθαινε στη Νεμέα, οπότε εκείνος
κατέφυγε στη Λοκρίδα, όπου όμως
σκοτώθηκε στον τοπικό ναό του Νεμαίου Δία και ετάφη εκεί[3].

Δημοσιεύτηκε στισ

ΣΤΕΦΑΝΗ

Η Στεφάνη είναι χωριό του νομού Βοιωτίας και μαζί με άλλα τέσσερα χωριά (Σκούρτα, Πύλη ,Πράσινο, Πάνακτος) αποτελούν τα Δερβενοχώρια. Βρίσκεται στις βόρειες πλαγιές της Πάρνηθας, χτισμένη σε υψόμετρο 580 μέτρων. Ο πληθυσμός της είναι 286 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2001.

Μέχρι το 1927 Κρώρα ονομαζόταν οπότε μετονομάστηκε σε Στεφάνη.

Δημοσιεύτηκε στισ

καλημέρα από ΠΑΡΝΗΘΑ περιοχή Μαζαρέκα όπου οι οικογένειες ΓΚΙΚΑ λειτούργησαν την εκκλησία της Παναγίας,οι ψαλμωδίες του παπαΘαναση και του ψάλτη Σπύρου βάλσαμο στις ψυχές των ανθρώπων και αρμονική συνύπαρξη με το εξαίσιο πρωινό φυσικό περιβάλλον.