Η διάκριση Ορεινών- Πεδινών, ανάγεται στην Εθνοσυνέλευση της Γαλλικής Επανάστασης του 1789. Τότε, οι ριζοσπαστικοί με τις πλέον επαναστατικές ιδέες, κατέλαβαν το άνω αριστερό μέρος της αίθουσας της Εθνοσυνέλευσης και ονομάσθηκαν Ορεινοί επειδή τα έδρανά τους ήταν στο ψηλότερο μέρος του αμφιθεάτρου. Μεταξύ των Ορεινών ήταν ο Νταντόν, ο Μαρά, ο Σαιν Ζυστ και άλλοι από την ομάδα των Επαναστατών της Γαλλικής Επανάστασης.
«Σφήκα είναι ο φθόνος που δεν αφήνει τον άνθρωπο να κοιμηθεί το βράδυ γιατί του φταις εσύ που δεν σε ξέρει καν. Σφήκες είναι οι άνθρωποι που νομίζουν πως παίρνουν αξία, ψάχνοντας να βρουν κάτι κακό στον άλλον, είναι οι άνθρωποι χωρίς φως, χωρίς ύπαρξη, το σύστημα όλο είναι μία Σφήκα, είναι η διαπλοκή, η διαφθορά, είναι το φακελάκι, είναι αυτός που γίνεται υποχείριο του οποιουδήποτε για να ανέλθει, η ανθρώπινη φύση είναι μία τεράστια Σφήκα».
Από συνέντευξη στην εφημερίδα Μακεδονία της Λ. Κιτσοπουλου.
•Απέναντι από το Γαυριο της Ανδρου είναι ένας λόφος.Ο Χάρακας.Εκεί με πολύ κόπο και χρημα ,πέτρα τη πέτρα, η Μαρίνα κι εγώ χτίσαμε ,πριν 20 χρόνια,ένα πέτρινο σπίτι και πηγαίνουμε τα καλοκαιρια.Η Μαρίνα είχε γίνει μαυροτσούκαλο εποπτεύοντας τα φορτία με την άμμο και τις πέτρες που ανέβαιναν τον κακοτράχαλο δύσκολο δρόμο.Ο τόπος είναι ξερός,το τοπίο τυπικό κυκλαδίτικο.Φτιάξαμε και μια αντιπυρική ζώνη.Πεταμένα λεφτά σκεφτόμουν τότε.Εδώ αποκλείεται να μπει φωτιά.Τα πουρνάρια,οι σχινοι και οι διάσπαρτες πικροδάφνες θρεφονται από τον ήλιο.Υπερηφανως στο ξερο και άνυδρο τοπίο φύτεψα με τα χεράκια μου δυο δέντρα.Το μαχητικό αρμυρικι και τη κυανόφιλη.Απίστευτη η ανθεκτικότητα τους στους αέρηδες και τη ντάλα.Χωρίς πότισμα. •Κι όμως φωτιά μπήκε.Κατεβαινε από τον Ανω Φελό,ένα ορεινό σημείο στη συνέχεια του Γαυριου.Έφτασε κοντά στο σπίτι μας.Μην το ψάχνεις είναι εμπρησμοί μας λέγαν όλοι.100% εμπρησμοί.Βάζουν φωτιά οι βοσκοί.Οι μαυρισμένες πλαγιές σύντομα πρασινιζουν και κατεβάζουν τις ημιάγριες,ημιαδεσποτες αιγες και απολαμβάνουν το φρέσκο θρεπτικό χόρτο και παχαίνουν γρήγορα.112 δεν υπήρχε.Με το μάτι όταν αισθανθήκαμε κίνδυνο φύγαμε αρον αρον.Τυχεροί ίσως και να έπρεπε να το κάνουμε νωρίτερα.Με τα λάστιχα προσπαθούσαμε να καταβρέξουμε τη περίμετρο της ξερολιθιας.
•Εκείνη τη στιγμή στα πρώτα μετρα της διαφυγής ,ξυστά στην λοφωδη κορυφογραμμή ξεπροβαλε ένα canadair.Μουγκριζε και ταρακουνιόταν από τον άνεμο.Έκανε ένα απίθανο παν δύσκολο ,ελιγμό,βούτηξε .Το βλέπαμε από πάνω μας ελάχιστα μέτρα σπο το έδαφος.Έριξε το νερό και τελείωσε άψε σβήσε την πλησίον φωτιά.Το σπίτι μου ήθελε να σώσει και το έσωσε.Τι κάνει ο άνθρωπος σκεφτόμουν αποσβολωμενος.
Τι κανει;Αν είναι δυνατόν.Ελισσοταν σαν χέλι ανάμεσα στα βουνα 50 μέτρα το πολύ από το εδαφος.Κινδυνευε.Με εργαλεία τα μάτια και τα χέρια του.Δυο πράγματα πέρασαν εκείνη τη στιγμή από το μυαλό μου.Αστο αγόρι μου να πάει στο διάλο.Μη πάθεις τίποτα δεν θελω.Το δεύτερο όταν ανυψώθηκε κι εφυγε.Είμαι περήφανος γι αυτά τα παιδιά.Τους κακοπληρωμενους ήρωες.Που τους σαρώνει η ισοπεδωτικη κριτική για τους δημόσιους υπαλλήλους .Υπάρχουν και αυτοι οι δημόσιοι υπάλληλοι.Δεν ξέρω τι οδηγίες εμπλοκής ειχε το αγόρι αυτο.Ξέρω πως έδειξε τον ηρωισμό και το ζήλο και την αισθηση αποστολής που κανένας δεν θα την αναγνώριζε ειδικά.Το ξέρει μόνο ο ιδιος.Γιατί είναι ένας ηρωισμός και ζήλος σε κάθε πτηση που κάνουν.Καθε μέρα κάθε ώρα. •Έτσι έγινε στον Πλατανιστο Εύβοιας.Ακριβώς έτσι. •Θέλησα να τον ευχαριστήσω.Πήρα τηλ να μάθω ποιος είναι.Να του κάνω ένα τραπέζι αδελφέ μου να τον γνωρίσω.Δεν μου έδωσαν το όνομα.Δεν είναι ατομικό θέμα μου είπαν.Όλοι οι πιλότοι κάνουν το ίδιο.Δεν έκανε κάτι ιδιαίτερο ήταν καθήκον του.Δεν τον συνάντησα ποτέ.
Πάνος Μπιτσαξής
Δημοσιεύτηκε στισ
να λες οτι νιώθεις ακόμη και όταν ξέρεις ότι δεν έχεις καμία ελπίδα….
“O Albert Einstein άρχισε να μιλάει όταν ήταν 4 ετών. Μετά στο σχολείο οι δάσκαλοι και οι γονείς του νόμιζαν ότι είχε πρόβλημα. Αποβλήθηκε από το σχολείο και αργότερα απέτυχε στις εξετάσεις να μπει στο Swiss Polytechnic Institute στη Ζυρίχη.
Ο Walt Disney απολύθηκε από εφημερίδα γιατί “δεν είχε φαντασία ούτε καλές ιδέες.”
O Αλχημιστής του Πάολο Κοέλιο πούλησε μόνο 800 αντίτυπα στην πρώτη του έκδοση και ο εκδότης αποφάσισε να το αποσύρει. Σήμερα αποτελεί το πέμπτο βιβλίο σε πωλήσεις όλων των εποχών με 65 εκατομμύρια αντίτυπα.
Οι ατζέντηδες modeling της Marilyn Monroe θεωρούσαν ότι έπρεπε να ακολουθήσει καριέρα ως γραμματέας.
Οι δάσκαλοι του Beethoven θεωρούσαν ότι είναι ανεπίδεκτος στο βιολί και ότι ποτέ δε θα μπορούσε να τα καταφέρει ως συνθέτης.
Ο Mahatma Gandhi φοβόταν να μιλήσει δημόσια και κατά τη διάρκεια του πρώτης του υπόθεσης, εγκατέλειψε την αίθουσα του δικαστηρίου.
Ο δάσκαλος του Elvis Presley στο Λύκειο, του είπε ότι δεν μπορούσε να τραγουδήσει.
O Michael Jordan απορρίφθηκε από την ομάδα μπάσκετ του σχολείου του.
Το μυθιστόρημά της J.K Rowling “Harry Potter” απορρίφθηκε από 12 εκδοτικούς οίκους.
Στον ηθοποιό Sidney Poitier είπαν κατά τη διάρκεια μίας ακρόασης να “σταματήσει να ξοδεύει το χρόνο των ανθρώπων και να πάει να γίνει λαντζέρης ή κάτι τέτοιο”. Αργότερα στην καριέρα του κέρδισε Oscar και έγινε ένας από τους πιο αξιοσέβαστους ηθοποιούς.
Ο Vincent Van Gogh πούλησε μόνο έναν πίνακα όσο ζούσε για 400 φράγκα.. Αυτό δεν τον σταμάτησε από το να ολοκληρώσει 900 έργα, τα οποία σήμερα αξίζουν εκατομμύρια.
Οι δάσκαλοι του Thomas Edison είπαν ότι ήταν “πολύ χαζός για να μάθει οτιδήποτε”. Τελικά ήταν αυτός που κατασκεύασε τον ηλεκτρικό λαμπτήρα. Αυτοί οι άνθρωποι (και άλλοι πολλοί) το μόνο που έκαναν, παρά τις φαινομενικά αντίξοες συνθήκες, ήταν να μην τα παρατήσουν & να ακολουθήσουν τα Όνειρα της Ψυχής τους, αυτά που τους έδιναν χαρά & πάθος. Μην αφήνεις τον εαυτό σου να πιστέψει ότι η κρίση είναι πιο μεγάλη από σένα. Στην πραγματικότητα όποτε το κάνεις αυτό, χαμηλώνεις, για να χωρέσεις την απεραντοσύνη σου στη μικρότητα των καταστάσεων. Αν σέβεσαι έστω και λίγο τον Εαυτό σου, έχεις υποχρέωση να προστατεύεις, να υπερασπίσεις και να τροφοδοτείς τα Όνειρα σου..!”
Ο χρόνος παύει να είναι διαδοχή και ξαναγίνεται αυτό που ήταν αρχικά και που εξακολουθεί να είναι παρόν, όπου παρελθόν και μέλλον επιτέλους συμφιλιώνονται.
Οκτάβιο Λοσάνο Πας.
Ο Οκτάβιο Λοσάνο Πας ήταν Μεξικανός ποιητής και διπλωμάτης. Για το συνολικό έργο του, βραβεύθηκε με το βραβείο Θερβάντες, με το Διεθνές Βραβείο ογοτεχνίας Neustadt και με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Θεωρείται από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα και από τους μεγαλύτερους ισπανόφωνους ποιητές όλων των εποχών.
Ο ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος του brand γιαουρτιού Chobani, Hamdi Ulukaya, κάποτε δούλευε σε μια φάρμα για λίγα χρήματα. Σήμερα έχει μια επιχείρηση δισεκατομμυρίων δολαρίων. Και το κατάφερε χωρίς να τηρήσει ένα σχέδιο.
Ο 50χρονος δισεκατομμυριούχος είπε ότι η προσαρμοστικότητά του βοήθησε στην επιτυχία του, σε ένα πρόσφατο επεισόδιο του podcast ReThinking με τον οργανωτικό ψυχολόγο Adam Grant. Και συνιστά στους άλλους να μάθουν αυτή τη δεξιότητα.
«Το να κάνω πλάνα δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο μου», είπε. «[Όταν κολλάς τα πλάνα] δημιουργείς κάποιου είδους άκαμπτες γραμμές και δεν βλέπεις τη διάσταση των δυνατοτήτων».
Πολλοί ειδικοί βλέπουν την δημιουργία πλάνου ως βασικό εργαλείο επιτυχίας, καθώς μπορεί να σας βοηθήσει να παραμείνετε συγκεντρωμένοι και σας καθιστά υπεύθυνους για την επίτευξη των στόχων που έχετε θέσει. Αλλά η υπερβολική εξάρτηση από ένα πλάνο μπορεί επίσης να σας βάλει σε ένα… κουτί, καθιστώντας αδύνατη την προσαρμογή εάν οι μεταβαλλόμενες συνθήκες καθιστούν τα αρχικά σας σχέδια ξεπερασμένα, εξηγεί το CNBC.
O Ulukaya το βίωσε από πρώτο χέρι. Μετακόμισε στις ΗΠΑ το 1994 χωρίς πολλά χρήματα, από την Τουρκία, όπου μεγάλωσε σε μια οικογένεια νομάδων γαλακτοπαραγωγών. Έπιασε δουλειά σε μια φάρμα στα βόρεια της Νέας Υόρκης ενώ πήγαινε στο σχολείο για να τα βγάλει πέρα. Χρόνια αργότερα, ο Ulukaya βρήκε μια διαφήμιση για ένα πλήρως εξοπλισμένο εργοστάσιο γιαουρτιού – και για να το αγοράσει χρειαζόταν ένα επιχειρηματικό σχέδιο.
«Έκανα το πρώτο μου business plan για να [πάρω ένα δάνειο] για να αγοράσω ολόκληρο το εργοστάσιο… Ήταν η πρώτη φορά που το έκανα», είπε. «Και κανείς δεν θυμήθηκε αυτό το σχέδιο έξι μήνες αφότου ξεκίνησα το εργοστάσιο. Ήταν ένα κλάσμα από αυτό που είχαμε κάνει τους πρώτους έξι (έως) επτά μήνες».
Ο Ulukaya και το Chobani παρέμειναν σε αυτό το εργοστάσιο για πέντε χρόνια, προσαρμοζόμενοι σε αλλαγές όπως η Μεγάλη Ύφεση του 2007. Είπε ότι η εταιρεία έφτασε το 1 δισεκατομμύριο δολάρια σε πωλήσεις το 2012.
Σύμφωνα με τον Ulukaya, δεν γνώριζε τις λεπτομέρειες της επιχείρησης νωρίς στην καριέρα του – αλλά η μη τήρηση του κανόνα… του προγραμματισμού ως ιδιοκτήτης επιχείρησης τον ωφέλησε πραγματικά.
«Το να μην ξέρω, ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που μου συνέβησαν ποτέ, γιατί αν τα ήξερα όλα αυτά και έκανα κάθε είδους υπολογισμούς… πιθανότατα θα είχα αμφιβολίες για τον εαυτό μου», είπε.
Δεκαέξι χρόνια από την κυκλοφορία του Chobani, ο Ulukaya λέει ότι τώρα πρέπει να έχει κάποιο επίπεδο ετοιμότητας καθώς διευθύνει μια μεγάλη εταιρεία, αλλά ορκίζεται να μην είναι ποτέ άκαμπτος βασιζόμενα σε πλάνα. «Ποτέ δεν κλείνω τον εαυτό μου σε αυτή τη φυλακή» εξηγεί.
ΦΑΝΤΑΖΕΙ δύσκολο να αντιληφθεί κανείς την συνεχιζόμενη άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να διευκολύνει τους Έλληνες του εξωτερικού στην άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος. Ο νόμος των πολλαπλών δυσκολιών που είχε αναγκαστεί να ψηφίσει η προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, οδήγησε μόνον κάποιες λίγες χιλιάδες συμπατριωτών μας στην κάλπη στις τελευταίες εκλογές – και το ερώτημα είναι: άραγε, αυτό θέλουν; Και γιατί;
Στην Ελλάδα ζούμε με μύθους και ένας από αυτούς, για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας, είναι ο Ελληνοαμερικανός τρίτης και τέταρτης γενιάς, που δεν είναι γραμμένος στους εκλογικούς καταλόγους, δεν έχει την ελληνική υπηκοότητα και ελάχιστα ή καθόλου δεν ασχολείται με τα ελληνικά πράγματα, έχει κατά τα άλλα μεγάλο καημό να επηρεάσει τους εκλογικούς συσχετισμούς στην χώρα.
Τα πράγματα, ωστόσο, είναι πολύ πιο απλά: οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν δικαίωμα ψήφου στην Ελλάδα – είναι μόνον Αμερικανοί πολίτες, μπορούν να ψηφίσουν τον Τζο Μπάιντεν ή τον Ντόναλντ Τραμπ και όχι τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή την Έφη Αχτσιόγλου, αύριο–μεθαύριο.
Το ζήτημα δεν αφορά τον Ελληνοαμερικανό τρίτης ή τέταρτης γενιάς – παρ’ ότι η Ελλάδα μόνον να κερδίσει θα είχε αν επιχειρούσε να κάνει μία καμπάνια ώστε να υπενθυμίσει στους ανθρώπους αυτούς την ελληνική τους καταγωγή, τις ελληνικές τους ρίζες.
Κατά τα άλλα, η ψήφος των Ελλήνων του εξωτερικού αφορά τις χιλιάδες των συμπατριωτών μας που αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν σε διάφορες περιόδους, αλλά εξακολουθούν να ενδιαφέρονται σε καθημερινή βάση για τα ελληνικά πράγματα και να ενημερώνονται με λεπτομέρειες για το τι συμβαίνει στη χώρα μας.
Λίγες ημέρες έχουν περάσει από ένα reunion με κάποιους από τους συμμαθητές μου –οι απόφοιτοι του ΄81 του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Αθηνών– όπου μεταξύ άλλων συνάντησα έναν καθηγητή πανεπιστημίου, ο οποίος διδάσκει πάνω από δέκα χρόνια στο εξωτερικό. Πρώτα στη Βρετανία και τώρα πια στο Ντουμπάι. Αγνοούσα την επαγγελματική του ανέλιξη, εκείνος όμως με διαβεβαίωσε ότι με διαβάζει, όπως και πολλούς άλλους εγχώριους αρθρογράφους των ενημερωτικών sites ώστε να είναι ενημερωμένος για τα ελληνικά πράγματα.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ θέλουν να επιβάλουν περιορισμούς στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος σε τέτοιους ανθρώπους; Τι σημαίνει άραγε αυτό που ακούγεται από διάφορες πλευρές, ότι εκείνοι που λείπουν χρόνια από την Ελλάδα δεν πρέπει να έχουν λόγο στο πώς θα κυβερνηθεί η χώρα;
Τίποτε δεν σημαίνει – ειδικά σε μία χώρα όπου δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει συγγενή ή φίλο στην ξενιτειά. Το αντίθετο, η νομοθέτηση για την διευκόλυνση των ανθρώπων αυτών ώστε να μπορούν να ασκήσουν από το εξωτερικό το εκλογικό τους δικαίωμα πρέπει να είναι μόνον η αρχή για τον εκσυγχρονισμό του συνόλου της εκλογικής διαδικασίας στη χώρα μας: Για παράδειγμα, η επιστολική ψήφος. Ακόμα και η Τουρκία την έχει κατοχυρώσει και με οκταπλάσιο εκλογικό σώμα, τα αποτελέσματα της κάλπης βγήκαν σε χρόνο-ρεκόρ.
Άλλο παράδειγμα; Το ξεκαθάρισμα των εκλογικών καταλόγων και η διασύνδεσή τους με τα ληξιαρχεία, που θα μπορούσε να είναι η αρχή για να λυθεί και το ζήτημα της ψήφου εκείνων που είναι εγγεγραμμένοι στη Μεσσηνία, αλλά την ημέρα των εκλογών είναι υποχρεωμένοι να είναι στη Ρόδο ή στη Σαντορίνη για δουλειά. Αλλά για να γίνουν αυτά απαιτούνται συναινέσεις στα αυτονόητα, κάτι πολύ δύσκολο έως αδύνατο όταν το κάθε κόμμα βλέπει μέχρι εκεί που το βολεύει…
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελείται από δισεκατομμύρια ηλεκτρικά διεγερμένους νευρώνες, οι οποίοι λαμβάνουν, επεξεργάζονται και μεταδίδουν πληροφορίες μέσω ηλεκτρικών και χημικών σημάτων, σχηματίζοντας αμέτρητες νευρικές οδούς. Κάθε νέα εμπειρία δημιουργεί ένα νέο μονοπάτι, αλλάζοντας δυνητικά τη μελλοντική συμπεριφορά. Αυτά τα μονοπάτια ενισχύονται με επαναλαμβανόμενες εμπειρίες και μπορούν να εδραιωθούν σε μια μαθημένη δεξιότητα με περαιτέρω επανάληψη
Κι ήταν ένα σκωτσέζικο χιππάκι, κοριτσάκι σαν τα κρύα τα νερά, που είχα μαντρώσει στα είκοσί μου για καμιά βδομάδα. Είχε και μια προφορά…χαϊλάντερ.
– Πώς είπαμε πως σε λένε ;
– (δυσανάγνωστον)
– Αδύνατον να το μάθω, άι γουίλ κόλ γιου βούρλο
– Γουάτ ις ε βούρλο ;
– Ε λίτλ γέλοου φλάουερ (πάντοτε ειλικρινής εγώ)
– Οου, άϊ λάίκ ιτ !
Και την φώναζα βούρλο και σπάγανε πλάκα οι άλλοι, άσχετοι φυτολογικώς !
Αξέχαστα, προ έητζ, χρόνια…
* Δωμάτιο στο χρόνο
Το δωμάτιο ήταν μεγάλο, σχεδόν τετράγωνο και ψηλοντάβανο, χώραγε όλες τις αναμνήσεις. Το πάτωμα, ξύλινο με τάβλες πλανισμένες, περασμένες λαδομπογιά έσβηνε ίχνη κι υποψίες. Ψευδοροφή από κόντρα-πλακέ, έσταζε κάθε που το κουνάβι της στέγης πείραζε τη σειρά των κεραμιδιώνε. Δυό τοίχοι ξώτεροι από πέτρα χοντρή, της Μασίλλιας, ένας τσεσμές κι από την άλλη σύνορο, πέρα για πέρα μια ντουλάπα, χωρούσε όλα τα σκεπάσματα και τις ντροπές του κόσμου. Το παραθύρι ένα, ανοιγμένο στον πέτρινο τον τοίχο σημάδευε τη θάλασσα κι ένα νησάκι που χρύσιζε στην κάθε ανατολή του ήλιου. Στο περβάζι του πέρασαν ώρες ξαπλωμένα πιτσιρίκια κι η γάτα του σπιτιού. Ενα παλιό φωτιστικό να κρέμεται κι ένα μικρούλι πορτατίφ στο μάρμαρο του κομοδίνου ήταν οι πινελιές του πολιτισμού που ήρθε με το ρεύμα. Το νερό δεν ήρθε ποτέ. Μια παλιακή λεκάνη και μια κανάτα, από άσπρη πορσελάνη και τα δυό, περίμεναν μπροστά στον καθρέπτη της τουαλέττας να ξεπλύνουν πρωίνές τσίμπλες και χρόνιες αμαρτίες. Πιο δίπλα κρέμονταν οι πετσέτες με τ’ αρχικά του νοικοκύρη κεντημένα από χέρια εγγλέζικα. Μία καρέκλα περίμενε τον επισκέπτη επί ματαίω. Και στη γωνιά, σ’ ένα μεγάλο ξύλινο σεντούκι, με χρυσαφένια κλειδαριά και καλογυαλισμένο, τσαλακωμένο μέσα του κρυβότανε το τζίνι του σπιτιού.
Tο «άνθος του Απόλλωνα»
Ευλογημενος κήπος μέσα στην εγκατάλειψη
Ξεφύτρωσες απ’ το πουθενά.
Χρώμα της γής που θόρυβο δεν κάνει.
Μονάχα τ’ άρωμα τραβάει το βλέμμα τώρα που μέστωσες, από κρυφή κι’ απαρατήρητη διαδικασία.
Φύλλα βγαζεις μετά, όταν πιά θα’χουν έρθει οι βάρβαροι στην ερημιά σου.
Θα περιμένεις τ’ άλλο φθινόπωρο -δική σου άνοιξη, ανοίγει ο χρόνος- να ξανανθίσεις.
Αν δεν σε πατήσει η μπόττα του απρόσεκτου.
* Νωρίς στα βάσανα
Προσέξτε στην φωτογραφία τα πεντόβολα, τους σπόρους του μικρού κυπαρισσιού…
Ξέρετε τι βάσανο είναι να μεγαλώνεις παιδιά πριν ωριμάσεις ο ίδιος ; Κι εδώ το κυπαρισσάκι απλά θα υποφέρει το βάρος των σπόρων του στα κλαδάκια του που θάναι λυγισμένα μέχρι να πέσουν κάτω τα πεντόβολα, έτσι γίνεται στα φυτά. Στους ανθρώπους όμως τέτοιες βιασύνες βλάπτουν τέκνα και γονείς.
