ΟΡΕΙΝΟΣ

  παλιά φώτο (1957) στο ορεινό χωριό Κόκκινος Δωρίδος

  ΝΙΑΓΑΡΑΣ 1989

  ΠΑΤΡΑ 1972

  θέατρο στα ΣΚΟΥΡΤΑ από τον αξέχαστο Β ΤΣΙΒΙΛΙΚΑ

καλό βράδυ από το  οροπέδιο

το όνομα ΓΚΙΚΑ είναι πολύ διεδομένο στα Αρβανιτοχώρια.
Η Οικογένεια Γκικα»: Γενάρχης της Ηγεμονικής
Οικογένειας Γκικα είναι ο Γεώργιος Γκικας,γιος του Ματθαιου
Γκικα.Βορειοηπειρώτης,κατ’αλλους από το χωριό Κιοπρου,κατ’αλλους από το
Λαμποβο,(το χωριο του Ζαππα),και όφειλε την ανάρρηση του στους θρόνους της
Μολδοβλαχιας στην υποστήριξη του αλβανικής καταγωγής Μεγάλου Βεζίρη Μεχμετ
Κιοπρουλη.Κατα τον Αλεξ.Στουρτζα,υπήρξε συνταξιδιώτης του και έφθασαν μαζί στην
Κων/πολη,όπου χάσανε ο ένας τον άλλον για αρκετά χρόνια.Ο Μεχμετ μπήκε στην
Σουλτανικη υπηρεσία κι έγινε κάποτε Μεγάλος Βεζίρης,ο δε Γκικας έγινε μανάβης
και αργότερα προμηθευτής λαχανικών της Σουλτανικής Αυλής.
Μια μέρα ο Γκικας
έφερε στο παλάτι κάμποσα λαχανικά κι εκεί που περίμενε να πληρωθεί ακούει δίπλα
του κάποιον να τον φωνάζει με τ’ονομα του.Γυρίζει το μαναβακι και βλέπει έναν
παλατιανό ντυμένο πλούσια.Για μια στιγμή τον κοίταξε απορώντας,αλλά σε λίγο τον
αναγνωρίζει.Είναι ο πατριώτης του ο Μεχμετης που είχαν έρθει μαζί στην Πόλη και
που τώρα έχει γίνει μέγας και τρανός.Ο Γεωργιος Γκικας βρίσκεται μπροστά στον
περίφημο Βεζίρη Μεχμετη Κιοπρουλη κλπ,κλπ.
«Ετσι από ‘δω και
πέρα αρχίζει η ιστορία της ηγεμονικής οικογένειας Γκικα.Μιας γενιάς που έστειλε
στους ηγεμονικούς θρόνους της Βλαχιας και της Μολδαβιας,επι 200 περίπου χρόνια
δέκα ηγεμόνες από τους όποιους οι εφτά πρώτοι είχαν είχαν ελληνική εθνική
συνειδηση».(ΣΗΜ.οι τελευταίοι τρεις συνδέονται με τη δημιουργία του Ρουμάνικου
Κράτους κι επομένως έχουν Ρουμάνικη συνείδηση)*.
Τέλος,για την
καταγωγή των Γκικαιων,ο Κων.Παπαρρηγοπουλος αναφέρει τα εξής στην «Ιστορια του
Ελληνικού Εθνους»:
«Μεταξυ των
Ελλήνων Μεγάλων Διερμηνέων συγκαταλεγομεν και τους Γκικας,καίτοι βραδύτερων άπας
ο οίκος τούτος εξεβλαχισθη.Η οικογένεια όμως αυτή η εξ Αλβανίας καταγόμενη,εν τη
παρελθούσης εκατονταετηρίδα (1700-1800) ου μόνον ελαλει ελληνικως αλλα και
ελληνοπρεπώς επολιτευετο,ο δε εξ αυτής διερμηνεύς Γρηγοριος Γκικας έσωσε την
νήσον Ροδον από των βεζυρικων κατασχεσεων…»

*

  ωρίμανση ντομάτας ..συνέχεια

  ντομάτες ωριμάζουν σε κελάρι το χειμώνα κάπου στα ορεινά

κότες χωρίς κόκκορα… κοτέτσι χώρις πάθη.

η γιαγιά αναπολεί

το ωραίο οροπέδιο στο βούτημα της ΠΑΡΝΗΘΑΣ

 ψαρεύοντας στη λίμνη Μόρνου

  αμπελοτόπια στο οροπέδιο ΣΚΟΥΡΤΩΝ

 καλημέρα απο τα ορεινά

 Ν ΥΟΡΚΗ   Ηνωμένα Εθνη 1989

Το Πάνακτο ήταν σημαντικό αρχαίο Αθηναϊκό
οχυρό στην περιοχή της δυτικής Πάρνηθας. Έλεγχε μία
από τις κύριες ορεινές διαβάσεις από την Αττική προς τη Βοιωτία. Την περίοδο
του Πελοποννησιακού
πολέμου, στη φάση του Αρχιδάμειου πολέμου, καταλήφθηκε από τους Σπαρτιάτες
και τους Βοιωτούς, αλλά
επιστράφηκε στους Αθηναίους το
421 π.Χ. καθώς ήταν ένας από τους βασικούς όρους της ειρήνης του Νικία. [1]

Για τη θέση του υπήρξε διαμάχη μεταξύ των ιστορικών. Μία άποψη το συνδέει με
το Γυφτόκαστρο που διασώζεται σε καλή κατάσταση στην περιοχή των Ελευθερών,
αλλά η επικρατέστερη άποψη το τοποθετεί στην περιοχή του οροπεδίου των Δερβενοχωρίων
ανάμεσα στα χωριά Πάνακτο
και Πράσινο.
[2] Σε
ανασκαφές που έγιναν στην περιοχή των Δερβενοχωρίων, κοντά στο χωριό Πράσινο, τη
δεκαετία του 1980 βρέθηκε επιγραφή που ταυτίζει το αρχαίο φρούριο με τη θέση
αυτή, δίνοντας λύση στη διαμάχη. [3]

 ο NP’boss αγορεύει παρακολουθεί ο πρόεδρος…

  περιποιημένα μουστάκια….1979

Ο πάτερ επί τω έργω

  μόλις έληξε ο εμφύλιος -1950- και οι γυναίκες πρωταγωνιστές για την ανοικοδόμηση (κάτοικοι από το χωριό Κόκκινος Δωρίδας στη θέση Στενό)

kotsalos’state

η είσοδος φυλάσσεται..

  γατίσια Ζώη….

κηπότοιχος στην Ευριπιδου

αξέχαστοι άνθρωποι με φόντο την λίμνη ΜΟΡΝΟΥ 1992