και η ΗΠΑ μαζί με τις ντόπιες δυνάμεις συνεισέφεραν στο χορευτικό θέαμα να είναι όλοι καλά…
και ο παππούς παρών και η γιαγιά συμμετέχουσα….
φώτο από την δεξίωση χορός και κέφι….
χθες το βράδυ στον Α ΦΑΝΟΥΡΙΟ ΣΤΟ ΩΡΩΠΌ η οικογένεια ΓΙΆΝΝΗ ΚΡΑΝΙΑ στεφάνωσε την κόρη της Γωγω, ακολούθησε δεξίωση στο ΑΤΛΑΝΤΙΣ να τους ζήσουν..
καλό απόγευμα από τα ορεινά Δερβενοχώρια το βοριαδάκι φέρνει δροσιά….
στο περίβολο της ΑΓ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
καλο απογευμα φίλοι στην ΕΛΛΑΔΑ ΑΜΕΡΙΚΗ ΡΩΣΙΑ ΙΝΔΙΑ ΚΑΤΑΡ και ΚΥΠΡΟ
διερευνητικός ..ο πάππους
μόνος ο μικρός …………
Παρνηθας τοπιογραφία
1972 στον κάμπο του χωριού Κόκκινου πριν την λίμνη…
στον Κόκκινο ΔΩΡΙΔΟΣ 15 χρόνια πριν…
παλιόφιλοι στο τσακίρ κέφι…
μες στην τρελή χαρά….
Νίκος Καζαντζάκης
Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει.
“ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ”
Μπόρα είναι μαθές η ζωή. Θα περάσει!
“Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ”
νεαρός με μουστάκι
Γιάννης Τσαρούχης:
Στην Ελλάδα ζούμε πολυτελέστερα απ’ όσο μας επιτρέπουν τα μέσα μας, πέρα από τις οικονομικές μας δυνατότητες και τις ψυχικές μας ικανότητες. Αυτό ήδη μας δημιουργεί προβλήματα και θα μας προξενήσει μεγάλο κακό.
“ΛΙΘΟΝ ΟΝ ΑΠΕΔΟΚΙΜΑΣΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝΤΕΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ (από συνομιλία του Γ. Τσαρούχη με τον Γιώργο Πηλιχό, “ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ” 14/2/1988)
ζευγάρι γερόντων στην ορεινή ΔΩΡΙΔΑ με το όπλο δίπλα τους….
Ο θίασος…..
κυνηγετική εξόρμηση στην ορεινή ΔΩΡΙΔΑ
ε…. ρε μουστάκια……
ο παππούς ποζάρει με καμάρι στο φακό παρέα με τα εγγόνια του
ευχόμαστε καλό καλοκαίρι σε όλους αφιερώνοντάς τους ένα κομμάτι ποίηση του ποιητή
Οδυσσέα Ελύτη σ’ αυτούς τους υπέροχους που πρωτοπορούν με νέες
ιδέες:
«όπου ανθεί ο μέσος όρος παύω να υπάρχω.
Μου είναι αδύνατο να ευδοκιμήσω
μέσα στη μάζα της εκάστοτε πλειοψηφίας.
Οι ωραίες μειοψηφίες είναι το κάτι άλλο…»
Κώστας Βάρναλης (1883-1974)
από το http://varnaliskostas.blogspot.com/
από το http://varnaliskostas.blogspot.com/
ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ
Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.
Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!
Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κ’ η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.
― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.
Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
από τα “Ποιητικά” Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
από το ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Ο Κώστας Βάρναλης διαβάζει τους Μοιραίους
Αχ, πού σαι νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος!
“ΣΚΛΑΒΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ”