Αντιγράφω από τη σημερινή ανάρτηση των εκδόσεων Κίχλη:

Επίκαιρο δυστυχώς λόγω των ημερών το ποίημα «Όταν τα δέντρα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων» (ενότητα «Προφητείες», από την ποιητική συλλογή «Λεκτικά Τοπία»), γραμμένο με τον μοναδικό τρόπο του Αργύρη Χιόνη:

«Θα ‘ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουνε μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει.»

*Η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του θα κυκλοφορήσει σε νέα έκδοση από την Κίχλη στις αρχές του φθινοπώρου.🍁

*Τα σχέδιά μου δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Οροπέδιο», στο τεύχος αφιερωμένο στις μεγάλες πυρκαγιές της Ηλείας το καλοκαίρι του 2007.

Δημήτρης Κανελόπουλος

JOHN ARCHIBALD WHEELER*

*Ο John Archibald Wheeler ήταν Αμερικανός θεωρητικός φυσικός.

Ναι κύριε,
εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο,
στο χώρο και στον τομέα που βρίσκεσαι!

Κορνήλιος Καστοριάδης*

*Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής, που έδρασε και δημιούργησε στη Γαλλία. Από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα, συνένωσε στο έργο του την πολιτική, τη φιλοσοφία και την ψυχανάλυση. Αποκλήθηκε «φιλόσοφος της αυτονομίας», υπήρξε συγγραφέας του σημαντικού βιβλίου «Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας» και συνιδρυτής του περιοδικού «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα».

Δύο φορές περνάμε από τον Παράδεισο. Στα παιδικά χρόνια μας, και σε ένα έρωτα αληθινό. Όσο διαρκούν.
Μετά, στην ουσία ζούμε με τις αναμνήσεις τους.

Μ.Βαμβουνάκη

* Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες  Κολομβιανός συγγραφέας, βραβευμένος με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Θεωρείται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του λογοτεχνικού ρεύματος του μαγικού ρεαλισμού και ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όχι μόνο της ισπανόφωνης αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Σύσσημον

«Τι είναι ο άνθρωπος!/ πράγμα ζυμωμένο με νερό / σημείο τρόμου / κάθε κομμάτι της σάρκας του / και παροιμία για τις επόμενες γενιές./ — «Ώστε όταν πια δεν είμαι τίποτα / τότε γίνομαι πραγματικά άνθρωπος;» / Κτίσμα από χώμα και νερό σημείο τρόμου / σε μένα δόθηκε η γλώσσα των παροιμιών σου / για να ζωογονήσω το πνεύμα των ταραγμένων / σύμφωνα με το μέτρο της γνώσης / των επιγόνων του μικρού καιρού / και τη δικαίωση του δημιουργήματος της λάσπης —/ (πράγμα ζυμωμένο με νερό / πες μου έχεις απλώσει χέρι στα μυστήρια;)»

Νίκος Παναγιωτόπουλος στο Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια, Βιβλίο Δεύτερο, σ. 67)

Οδός Ερμού

(Φωτό Κ Καραγιάννη)

Παίζοντας, γράφοντας, οδηγώντας Οι τύποι αυτοί («γερούνδια» λέγονται μάλλον) στα ελληνικά δεν χρησιμοποιούνται αυτόνομα, αλλά πάντοτε σε συνδυασμό με το κύριο ρήμα, με το οποίο έχουν κανονικά το ίδιο υποκείμενο. «Χτύπησε παίζοντας», «περπατώντας τραγουδώ». Αυτός που έπαιζε είναι ο ίδιος που χτύπησε, αυτός που τραγουδά είναι ο ίδιος που περπατά.

Συμβαίνει, δεν ξέρω γιατί, πολλές φορές, να τούς χρησιμοποιείτε με χωριστό, άσχετο υποκείμενο. Αν άλλος έπαιζε και άλλος χτύπησε, θα πρέπει να πούμε «καθώς έπαιζε ο Γιάννης, χτύπησε ο Κώστας». Ή «καθώς έπαιζε ο Γιάννης, χτύπησα τον Κώστα»· δεν μπορούμε να πούμε «παίζοντας ο Γιάννης».

Φιλότι Ναξου. Φωτο by nikolas.