ΤΣΈΖΑΡΕ ΠΑΒΈΖΕ•

*Ο Τσέζαρε Παβέζε ήταν Ιταλός ποιητής, μυθιστοριογράφος, κριτικός λογοτεχνίας και μεταφραστής που συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα στη χώρα του.

“Έγινα τρελός, με μεγάλα διαστήματα φρικτής λογικής”.

Άλαν Πόε

Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε ήταν Αμερικανός ποιητής και πεζογράφος. Υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του αμερικανικού ρομαντισμού

Απαιτώ

Κάποτε κυκλοφόρησε ένας δίσκος με τον τίτλο: Απαιτώ. Ο Αργύρης Ζήλος, που έκανε τότε δισκοκριτική στο Αθηνόραμα, περιορίστηκε να σχολιάσει ξερά: Με τι προσόντα;

Την ίδια αιχμηρή ερώτηση θα μπορούσε να απευθύνει κανείς σε αρχολίπαρους και σπουδαρχίδες, στην πλειονότητα δηλαδή των πολιτευτών που διαγκωνίζονται για να αποσπάσουν την προτίμησή μας. Μάταια όμως, γιατί, κατά πως λέει κι ο Σωκράτης, όσοι έχουν προσόντα και δεν αποζητούν ούτε τιμές ούτε χρήμα, σπάνια πολιτεύονται καθώς θεωρούν σχεδόν ντροπή να αναλαμβάνει κανείς κυβερνητικό αξίωμα με τη θέλησή του. Επειδή όμως μόνον όσοι αρνούνται την εξουσία είναι κατάλληλοι να την ασκήσουν, αυτοί, επιμένει ο Σωκράτης, θα ’πρεπε να εξαναγκάζονται να κυβερνήσουν. Υπό την απειλή ότι αν δεν το πράξουν θα υποστούν τη βαριά τιμωρία να κυβερνώνται από χειρότερούς τους. Από τον φόβο αυτής της τιμωρίας άλλωστε, καταπείθονται καμιά φορά οι άξιοι άνθρωποι να πάρουν το τιμόνι στα χέρια τους.

Λογοθεσιες από τον Ηρακλή Λογοθέτη.

Πηγή: neoplanodion.gr

Η κωμωδία γεννάται στις κώμες, δηλαδή στα χωριά των αγροτών, σαν ευφρόσυνη τελετή μετά από κάποιο γεύμα ή κάποια γιορτή. Δεν αφηγείται τις πράξεις των φημισμένων και ισχυρών ανθρώπων, αλλά των ταπεινών και γελοίων, μα όχι κακών, υπάρξεων, και δεν τελειώνει με τον θάνατο των πρωταγωνιστών. Επιτυγχάνει το κωμικό αποτέλεσμα δείχνοντας των κοινών ανθρώπων τα ελαττώματα και τις φαυλότητες . Το γέλιο ελευθερώνει τον αγροίκο από τον φόβο του διαβόλου, γιατί μες στη γιορτή των τρελών και ο διάβολος φαίνεται φτωχός και ηλίθιος, κι επομένως ελέγξιμος. Όταν ο αγροίκος γελά, με το κρασί να κελαρύζει στο λαρύγγι του, νιώθει αφέντης, γιατί έχει αντιστρέψει τις σχέσεις της εξουσίας.

*Ο Ουμπέρτο Έκο ήταν Ιταλός σημειολόγος, δοκιμιογράφος, φιλόσοφος, κριτικός λογοτεχνίας και μυθιστοριογράφος. Από το 1975 κατείχε την έδρα του Καθηγητή Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, ενώ από το 1988 ήταν πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο

Θερμές ευχές για ευτυχισμένο και ανθόσπαρτον έγγαμο βίον!!

Αν δεις άνθρωπο να έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, να είσαι σίγουρος , πως αυτή είναι είναι η μόνη μεγάλη ιδέα που πέρασε ποτέ από το μυαλό του!

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα ‘ρθει ποτέ… Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και εμείς οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε…

Χ Μισσιος

Ο Χρόνης Μίσσιος, που γεννήθηκε το 1930 και έφυγε από τη ζωή στις 20 Νοεμβρίου 2012, ήταν μια πολυσχιδής ελληνική προσωπικότητα. Δεν ήταν μόνο συγγραφέας αλλά και αφοσιωμένος αντιστασιακός ακτιβιστής και παθιασμένος υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ζώων. Επιπλέον, για μια περίοδο, ανέλαβε το ρόλο του τηλεοπτικού παρουσιαστή, εμβαθύνοντας σε σχετικά θέματα.

Ο φόβος του Κασσελακη φυλάει τα έρημα της Εφης..καλό ΣΚ

•Και τι σε κόφτει τι θα γίνει εκεί με ρωτάνε.Μα με κόφτει και με παρακοφτει.Θα είναι καθοριστικό για τη μορφή και το μέλλον του χωρου μας.Αυτού που ,με περισσή αυταρέσκεια ,ονομάζουμε «δημοκρατική παράταξη».Λοιπόν τις εκτιμήσεις πρέπει να τις διακινδυνεύει κανείς έγκαιρα.Γιατί εκ των υστέρων όλοι είμαστε προφήτες.Η αισθηση μου είναι πως η Εφη Αχτσιόγλου θα εκλεγεί από την πρώτη Κυριακή.Αυριο.Ο φόβος του Κασσελάκη συνασπιζει τα έρημα στη ποδιά της.Οι άλλοι,Παππάς,.Τζουμακας εξαφανίζονται κσι ο Τσακαλωτος είναι πολύ χαμηλά.Για να δούμε.Αν πέσω έξω θα απολογηθώ ταπεινά τη Δευτέρα.
•Επι της ουσίας.Παρακολούθησα σε κάποιο βαθμό το τι λένε .Ούτε και οι ιδιοι δεν ξέρουν.Κόμμα δομών,κόμμα μύδι και όχι στρειδι κλπ.,διάφορα ακατάληπτα αριστερά περί διαμεσολαβημενης και όχι αδιαμεσολάβητης επαφής και κάτι σκόρπια.Έχω παραιτηθεί από τη προσπάθεια να καταλάβω αυτό που και οι ίδιοι δεν μπορούν να εκφράσουν σε αρθρωμένο λόγο.Το συμπερασμα είναι απλό.Λένε για να λένε.Θελουν αυτό που έχουν.Λογικό.Ανθρώπινο.Τα κλειδιά της Κουμουνδούρου χωρίς τον εξωσθέντα κλειδοκρατορα.Ποιες εκλογές;Αργούν.Μέχρι τότε να μπαίνουν στο κτίριο άρχοντες και κάποιοι.Να τους δίνουν σημασία οι θυρωροί.Να δηλωνουν και να τους παίζουν τα media.Από κάτω είναι και τα αγαπημένα μου «μπριζολάκια Τελης»,μια ανάσα από τα γραφεία.Δεν θα δώσουμε τα κλειδιά στον παρείσακτο και τα κρητικά αγριοκοπελια.
•Αντίθετα ο Κασσελακης καταλαβαίνω πολύ καλά τι λέει και γιατί θα χάσει.Όχι βέβαια από τη Μακρόνησο ,για πολλούς λόγους.Είναι γενικό το περίγραμμα του αλλά σαφές.Αντιληπτό δια του νοός και όχι με την ερμηνεία χρησμών ,που δεν είναι καν χρησμοι αλλά «bourdologie generale”Θέλω μας λέει ένα κόμμα όπως το Δημοκρστικό κόμμα των ΗΠΑ.Να χωράνε όλοι από το κέντρο μέχρι και την αριστερά.Να λενε όλοι ότι θέλουν αλλά να μην είναι οργανωμένοι σε πτέρυγες κσι φατρίες.Εγώ θα ακούω και θα επιλέγω κατα τη κρίση μου ,ότι μ αρέσει ,με τη νομιμοποίηση της εκλογης μου και από κει και πέρα αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσατω.Όποιος δεν του αρέσει γεια.Όπως ο μέντορας Αλέξης.Αριστερά είναι ένα σύστημα που προστατεύει την υγιή επιχειρηματικότητα,τους μη προνομιούχους,το κράτος δικαίου,το περιβάλλον και τα ατομικά δικαιώματα.Πως;βλέποντας και κάνοντας.Εγω ειμι η αλήθεια.Ο αντί Μητσοτάκης,το μέλλον.Κατι σαν ΠΑΣΟΚ αλλά με τη δίκη μου λάμψη.Τι άλλο να πει;
•Κι εγώ τι προτιμάω;Προσωπικά το κανονικό ΠΑΣΟΚ αλλά έλα που μαζί του συμφωνεί το 12% και δεν ανεβαίνει με τίποτα.Εκεί καρφωμένο.Το προτιμώ δε με απόλυτη ανεξαρτησία γνώμης.Συχνα διαφωνώ και έντονα μαζί του.Έτερον εκατερον όμως.Κάποτε δικαιούται να ξανακυβερνήσει.Και κάποιος πρέπει να αντιπολιτεύεται.Το βρίζουν αλλά αν η Ελλάδα ειναι κάτι στο στερέωμα οφείλεται κυρίως στο Πασοκ.Με λάθη ναι.Με διάφορους λυμεωνες;ναι.Εγώ ομως ότι και αν λένε κοιτάω το δάσος.Είναι μια λύση για τη χώρα ο Μητσοτάκης πιστεύει η πλειονότητα κσι δεν την αδικω.Όμως ότι ανεβαίνει είναι προορισμένο να πέφτει.Ισχύει και στη πολιτικη κσι σε άλλα.

Πάνος Μπιτσαξής

Φιλίππου, Κοντομηνάς, Παλαιοκρασας, Καισαρης, Καλτσας

Καλτσάς, Θωμόπουλοι

Από το βιβλίο του Πάνου: η νερομάννα της Αθήνας.

Ουδείς δολιότερος και επιβλαβέστερος ικανού εντίμου, που συντάσσεται και υπηρετεί εντίμως, άτιμον ηγέτη!!

Παντελής Π

Ο σπουδαιότερος εκπρόσωπος παγκοσμίως της κατανόησης και αντιμετώπισης του τραύματος, ιδρυτής του Κέντρου Ψυχικού Τραύματος της Μασαχουσέτης, καθηγητής Ψυχιατρικής του Χάρβαρντ και συγγραφέας του παγκόσμιου best seller «Το σώμα δεν ξεχνά». Το βιβλίο του είναι παγκόσμια επιτυχία, best seller των New York Times, ενώ κατατάσσεται κάθε εβδομάδα στα best sellers του Amazon οκτώ χρόνια μετά από την πρώτη κυκλοφορία του, έχοντας εξασφαλίσει πάνω από 66.000 κριτικές αναγνωστών στο Amazon και 135.000 αξιολογήσεις στο Goodreads.

Ο Dr. Bessel van der Kolk θεωρείται ο «σύγχρονος Σίγκμουντ Φρόιντ» της μετατραυματικής αποκατάστασης, καθώς είναι υπεύθυνος για μια κυριολεκτικά σύγχρονη επανάσταση στον τομέα της ψυχικής υγείας.

Τι λέει ο ψυχίατρος για το τραύμα και την θεραπεία του

Μέσω της πολύχρονης νευροεπιστημονικής του έρευνας, έχει ανοίξει το δρόμο για νέες προσεγγίσεις στο Διαγενεακό και στο Σύνθετο τραύμα και πλέον η δυνατότητα για θεραπεία γίνεται όλο και πιο εφικτή και προσβάσιμη για τα άτομα και τους πολιτισμούς στο σύνολό τους.

Στη σύγχρονη μελέτη της ψυχικής υγείας, το Τραύμα αντιμετωπίζεται ως Πανδημία, γιατί είναι μια μορφή ψυχολογικής και νευρολογικής εκφυλιστικής «λοίμωξης» που αφορά όλο τον πληθυσμό και επηρεάζει την ψυχική και σωματική υγεία των ανθρώπων.

Ο ψυχίατρος και συγγραφέας θα πραγματοποιήσει ένα διήμερο masterclass στην Αθήνα, πάνω στο Διαγενεακό και Σύνθετο τραύμα. Ο αμερικανός ψυχίατρος θα βρίσκεται στην Αθήνα στις 14 και 15 Σεπτεμβρίου 2023, αμέσως μετά τη παρουσία του στο παγκόσμιο συνέδριο του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης για το τραύμα και την ψυχική υγεία.

Πηγή: iefimerida.gr – Bessel van der Kolk –

Ομάδα στελεχών της interamerican σε σεμινάριο στο ξενοδοχείο της Εύβοιας γύρω στο 2000.

Βάση της επικούρειας διδασκαλίας και πυρήνας της επικούρειας τέχνης τού ευ ζην υπήρξε η ρήση-παράγγελμα του Επίκουρου λάθε βιώσας, που μνημονεύεται στα «Ηθικά» του Πλουτάρχου (Ει καλώς είρηται το λάθε βιώσας).

Το λάθε είναι β’ ενικό πρόσωπο προστακτικής αορίστου β’ (έλαθον) του ρήματος λανθάνω, που σημαίνει μένω κρυμμένος ή απαρατήρητος, διαφεύγω την προσοχή κάποιου.

Το βιώσας είναι μετοχή (ονομαστική αρσενικού γένους) αορίστου α’ (εβίωσα) του ρήματος βιώ (βιόω-ώ), που σημαίνει ζω, περνώ τη ζωή μου.

Το ρήμα λανθάνω ανήκει σε εκείνη την ομάδα ρημάτων (μεταξύ άλλων, διάγω, διατελώ, οίχομαι, τυγχάνω, φαίνομαι, φθάνω) που, όταν συντάσσονται με κατηγορηματική μετοχή, αποδίδονται με τροπικό επίρρημα, η δε κατηγορηματική μετοχή που εξαρτάται από αυτά με ρήμα.

Βάσει των ανωτέρω, το απόφθεγμα του Επίκουρου λάθε βιώσας σημαίνει ζήσε κρυφά, ζήσε εν κρυπτώ ή στην αφάνεια. Κατ’ επέκταση, ζήσε απαρατήρητος, μακριά από τη δημοσιότητα και χωρίς να προβάλλεσαι.

Δυστυχώς, όπως παρατηρείται και σε αρκετές άλλες περιπτώσεις χρήσεως παροιμιωδών φράσεων ή τυποποιημένων εκφράσεων στη νέα ελληνική γλώσσα, το λάθε βιώσας απαντά ουκ ολίγες φορές κακοποιημένο: λάθρα βιώσας ή και λάθρα βιώσαι.

Μολονότι το μεν επίρρημα λόγιας προέλευσης λάθρα (κρυφά, χωρίς να γίνεται κανείς αντιληπτός) ανήκει στην οικογένεια τού λανθάνω, το δε βιώσαι είναι απαρέμφατο του προαναφερθέντος αορίστου α’ εβίωσα, το αποτέλεσμα δεν μπορεί ασφαλώς να γίνει αποδεκτό.

Η επιλογή του «λάθε βιώσας», είναι μια πολύ δύσκολη επιλογή. Απαιτεί την ωριμότητα του ανθρώπου, που έχει «καθαρίσει» εντελώς με τους ετεροπροσδιορισμούς και το μόνο που τον αφορά είναι αποκλειστικά ο αυτοπροσδιορισμός, κυρίως μέσω της πνευματικής του καλλιέργειας. Εν ολίγοις το άτομο που οι θετικές ηδονές συμβιώνουν μαζί του χωρίς όμως να τον προσδιορίζουν, ενώ η γαλήνη του θυμικού του,(καταστηματική ηδονή), είναι η μόνη που τον αφορά.
Σε αντίθεση με τα παραπάνω, ο «λάθρα βιώσας» ενσυνείδητα ή και ασυνείδητα, ζει στο σκότος που είτε έχει επιλέξει, είτε του έχει επιβληθεί, φοβούμενος εσαεί την δαμόκλειο σπάθη της κοινωνικής κριτικής (κατακραυγής κατ’ αυτόν), ακριβώς γιατί σε αντίθεση με τον «λάθε βιώσαντα» ο ετεροπροσδιορισμός αποτελεί τον αυτοπροσδιορισμό του! Τεράστια η διαφορά.

Μίνυες – Έκπληκτοι οι Άγγλοι μηχανικοί είδαν, από το 1892 κιόλας, προϊστορικά αποστραγγιστικά έργα.

Ο Βοιωτικός Κηφισός εισέρχεται στο έδαφος του νομού από την επαρχία Λοκρίδας και διασχίζει τις πεδιάδες της Χαιρώνειας, του Ορχομενού και της Κωπαΐδας. Η πεδιάδα της Κωπαΐδας, συνέχεια των πεδιάδων της Χαιρώνειας και του Ορχομενού, ήταν άλλοτε μια αβαθής λίμνη (η μεγαλύτερη της Ελλάδας), μήκους 24 χλμ., πλάτους 13 χλμ. και βάθους 3 μέτρων.

Οι Μινύες υπήρξαν οι πρώτοι που σκέφτηκαν να την αποξηράνουν. Δεν γνωρίζουμε πόσο χρόνο τους πήρε αλλά τα κατάφεραν να αποκτήσουν μιαν απέραντη εύφορη έκταση δημιουργώντας ένα εκπληκτικό, για την εποχή, υδραυλικό σύστημα που άφησε άναυδους τους αρχαιολόγους, όταν το είδαν. «Είναι τα μεγαλύτερα αρδευτικά έργα της αρχαίας Ευρώπης», αποφάνθηκαν οι Γερμανοί ερευνητές που τα μελετούν από το 1990.

Ο πολιτισμός των Μινύων, του λαού που έζησε στη Βοιωτία με έδρα τον Ορχομενό, γνώρισε τη μεγάλη του ακμή του κατά 2η π.Χ. χιλιετία, παράλληλα με τον μυκηναϊκό, στον οποίο ουσιαστικά ανήκει. Υπάρχουν μάλιστα πολλοί ερευνητές, που πιστεύουν ότι η Αργοναυτική εκστρατεία απηχεί δικές τους περιπέτειες. Και τα μινυακά αγγεία, που έχουμε στη διάθεσή μας, μαρτυρούν έναν υψηλό βαθμό πολιτισμού.

Σήμερα πιστεύεται ότι οι Μινύες που εγκαταστάθηκαν στον Ορχομενό της Βοιωτίας υπήρξαν έθνος δραστήριο και ιδίως ναυτικό που ανέπτυξε εμπορικές σχέσεις με άλλα ελληνικά φύλα ομόδοξα, ομόγλωσσα και ομότροπα, με συνέπεια ν’ αποκτήσει μεγάλο πλούτο και ισχύ. Σε απόδειξη αυτού, ο Παυσανίας αναφέρει τον θολωτό τάφο του γενάρχη Μινύα που ο ίδιος είδε και που ανήκε στους μεσοελλαδικούς χρόνους (ΙΖ’ με ΙΣΤ’ π.Χ. αιώνα).

Η πόλη του Ορχομενού χτίστηκε πλάι στην Ακιδαλία πηγή του Βιργιλίου ή την πηγή των Χαρίτων, όπως τη λέει ο Παυσανίας. Τέσσερα ποτάμια έχυναν τα νερά τους στον κάμπο και τον πλημμύριζαν. Από εκεί, συνέχιζαν ως το βουνό και χάνονταν στις καταβόθρες. Ο αναμορφωτής του νεοελληνικού κράτους Χαρίλαος Τρικούπης οραματίστηκε την αποξήρανση της λίμνης. Ο Τρικούπης δε ζούσε πια, να δει τη δικαίωση του οράματός του. Πρόλαβε, όμως, να νιώσει πως ερχόταν δεύτερος. Τον είχαν προλάβει οι Μινύες, πάνω από 3.500 χρόνια πριν!

Έκπληκτοι οι Άγγλοι μηχανικοί είδαν, από το 1892 κιόλας, προϊστορικά αποστραγγιστικά έργα. Ο Έλληνας συνεργάτης στα έργα, μηχανικός Καμπάνης, μελέτησε τα ευρήματα, που αργότερα έγιναν αντικείμενο έρευνας και άλλων ειδικών.

Οι μεγαλοφυείς Μινύες είχαν φτιάξει τρεις αναχωματικές τάφρους στη μέση και στις δυο άκρες της λίμνης και διοχέτευαν τα νερά στις καταβόθρες, με τέτοιον τρόπο, ώστε να ρυθμίζουν όπως ήθελαν το ύψος της στάθμης. Μ’ άλλα λόγια, όχι μόνον είχαν αποξηράνει την απέραντη έκταση, αλλά χρησιμοποιούσαν τα νερά των ποταμών για να αρδεύουν τα νέα χωράφια τους. Δημιουργήθηκε έτσι ένα πλωτό αρδευτικό κανάλι μήκους περίπου 43 χλμ. και πλάτους σαράντα, η «Διώρυγα των Μινύων», που συνδεόταν με ένα περιφερειακό και άλλα μικρότερα ενώ, στην περιοχή υψώθηκαν τα κυκλώπεια τείχη του Γλα.

Οι έρευνες αποκάλυψαν και μια συμπληρωματική τεχνητή καταβόθρα, μήκους 2.230 μέτρων, ύψους 1,80 μ. και πλάτους 1,5 μ. με 16 κάθετα φρέατα. Στην πλούσια Αίγυπτο, τη δουλειά των τεχνητών καναλιών, που έφτιαξαν οι Μινύες, την έκανε ο θεϊκός Νείλος, όταν αποφάσιζε να ξεχειλίσει. Στον Ορχομενό, οι άνθρωποι αποφάσιζαν. Ο άλλοτε βυθός της λίμνης, φορτωμένος με την εύφορη λάσπη (ιλύ) που είχαν αποθέσει εκεί οι αιώνες, αποδείχτηκε ασύλληπτα γόνιμος. Το μαρτυρούν οι σιτοβολώνες, που αποκαλύφθηκαν εκεί στις κατοπινές ανασκαφές:

Πελώρια στρογγυλά κτίρια με εσωτερική διάμετρο έξι μέτρων, που έκλειναν από πάνω με κεραμίδια. Με σκάλες, οι Μινύες ανέβαιναν στην κορφή, έχυναν μέσα το στάρι και σφράγιζαν την οροφή. Όταν ήθελαν να πάρουν ποσότητα σταριού, αποσφράγιζαν ειδικά ανοίγματα στον κυλινδρικό τοίχο, από όπου χυνόταν έξω όσο χρειάζονταν. Ώσπου ν’ αδειάσουν οι σιτοβολώνες, ερχόταν η εποχή του νέου θερισμού.

Η περιοχή κατοικήθηκε από την Πρωτοελλαδική ακόμα περίοδο (3η π.Χ. χιλιετία). Από τότε υπάρχουν και οι σιτοβολώνες. Στην Υστεροελλαδική (1600 – 1100 π.Χ.), ο Ορχομενός είχε ήδη εξελιχθεί σε πλουσιότατο μυκηναϊκό κέντρο με δική του βασιλική δυναστεία (παλαιότερος γνωστός βασιλιάς ο μυθικός Ετεοκλής). Οι Μινύες έλεγχαν ολόκληρη την περιοχή του Παγασητικού και του Ευβοϊκού κόλπου κι αποτελούσαν τον ναυτικό παράγοντα του μυκηναϊκού πολιτισμού. Γύρω στα 1400 π.Χ., έφτασαν στο απόγειο του πλούτου.

Όμως, οι καταβόθρες δεν ήταν σταθερές. Κάποιες από αυτές, κατά καιρούς, βούλωναν. Οι Μινύες κατασκεύασαν έναν νέο αγωγό κι έστελναν τα νερά στη γειτονική Λάρυμνα, όταν η απορρόφηση παρουσίαζε προβλήματα. Με τα χρόνια, οι φυσικές υποδοχές των νερών βούλωσαν ολοκληρωτικά. Ίσως να έφταιγε και η επέμβαση των ανθρώπων που ποτέ δεν μπόρεσαν να υποτάξουν πλήρως τη φύση.

Τα νερά δεν έβρισκαν πια διέξοδο κι ο αγωγός, που τα έστελνε στη Λάρυμνα, δεν επαρκούσε. Σιγά – σιγά, ο κάμπος πλημμύρισε, ξανάγινε λίμνη. Τα εύφορα χωράφια σκεπάστηκαν πάλι απ’ τα νερά. Ο Ορχομενός άρχισε να φθίνει. Στα 1100 π.Χ. δεν ήταν παρά ένα φτωχικό χωριό. Έτσι τον αναφέρει και ο Όμηρος στον Νεών κατάλογο. Ο Ορχομενός ξεχάστηκε.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “Έκπληκτοι οι Αγγλοι μηχανικοί με τα αρδευτικά έργα των αρχαίων Μινύων στην Κωπαΐδα”