Πηγή όλων των αμαρτημάτων είναι το αίσθημα της μειονεξίας – το ονομαζόμενο και φιλοδοξία…..

Μινεττα ασφαλιστικη

Οι συζητήσεις και αντεγκλήσεις των τελευταίων ημερών για το νέο πρόσωπο που εμφανίστηκε στην ελληνική Αριστερά μας θύμισε τηρουμένων των αναλογιών ένα ποίημα του Κ. Καβάφη.

Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης

Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια,

τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,

ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης

Αριστομένης, υιός του Μενελάου.

Ως τ’ όνομά του, κι η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.

Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά

δεν τες επιζητούσεν, ήταν μετριόφρων.

Αγόραζε βιβλία ελληνικά,

ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.

Προπάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.

Θα ‘ταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,

κι οι τέτοιοι το ‘χουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.

Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.

Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,

έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται,

κι έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν

χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι

μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,

κι οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό, οι απαίσιοι.

Γι’ αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,

προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά,

κι έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας

κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.

Κωνσταντίνος Καβάφης (1928)

Πηγή: Deutsche Welle

Εκείνοι που ονειρεύονται την ημέρα γνωρίζουν πολλά πράγματα που διαφεύγουν από εκείνους που ονειρεύονται μόνο τη νύχτα…

Παύεις να ‘σαι νέος όταν καταλαβαίνεις ότι λέγοντας σε κάποιον τον πόνο σου δεν κάνεις τίποτα….

Είμαι ο άνεμος η βροχή τα έρημα δάση
είμαι ο καταρράχτης το νερό το πουλί
αυτή η πόλη και η άλλη –
είμαι ο δρόμος η αυγή το τελευταίο λιμάνι

Μ. ΚΑΤΣΑΡΟΣ*

Αντιγραφή από Οροπέδιο

*Μιχάλης Κατσαρὸς ἐκ Κυπαρισσίας Τριφυλίας (1919-1998), Ποιητὴς ἔντονα πολιτικοποιημένος .

Στην θέση Στενό, ο κάτω δρόμος οδηγούσε στο Βελούχι και ο επάνω στο Λιδωρίκι. Διακρίνεται και το μονότοξο πέτρινο γεφύρι, γνωστό και ως γεφύρι του Μακρυγιάννη. Όλη η περιοχή είναι σκεπασμένη από το 1978 με τα νερά της λίμνης του Μόρνου.

η μικρή Κατερίνα στα πρώτα βήματα της!

Λένιν:

«Mη φοβάσαι τον πλούσιο, τον γιο της πλύστρας να φοβάσαι». Γιατί ο πεινασμένος θα κοιτάξει να φάει μόλις κάτσει στην εξουσία. Οχι πάντα, αλλά πολλές φορές…

 «Το μυστικό για το κρασί είναι να αρέσει στον καταναλωτή»

Βιολογική καλλιέργεια κρασιού

Μιλήσαμε με τον οινοπαραγωγό Βάιο Γκανή από τη Βαρδαλή Δομοκού Φθιώτιδας, ο οποίος μας είπε για τη βιολογική καλλιέργεια του κρασιού, πώς είναι τα πράγματα σήμερα και πώς βλέπει το μέλλον. 

Τι σας έκανε να εγκαταλείψετε την καλλιέργεια του καλαμποκιού και του βαμβακιού και να ασχοληθείτε με την παραγωγή κρασιού και πότε έγινε αυτό;

Πρώτα από όλα, θα ήθελα να ευχαριστήσω για την πρόσκληση που μου έκαναν να βρίσκομαι εδώ τον κ. Μισαήλ Δασκαλάκη και τον κ. Στέλιο Ηλιάκη, καθώς και το ζεύγος Γιάννη και Αργυρώ Προκοπάκη. Η ιστορία μου ξεκινάει από μία επίσκεψη που έκανα στην Καλιφόρνια, στις κοιλάδες Νάπα όπου βρίσκονται οι πιο φτωχοί αγρότες των ΗΠΑ οι οποίοι κατάφεραν μέσα σε 80 χρόνια να αναδείξουν έναν τόπο που είναι μόνο αμπέλια σε μία έκταση περίπου 350.000 στρέμματα και γύρω στα 500 οινοποιεία. Αποφασίζοντας να γυρίσω πίσω, οι εντυπώσεις που είχα για την περιοχή μου και τα μέρη που ήξερα ότι ήταν αμπέλια ήταν το πρώτο κίνητρο για να ξεκινήσω αυτήν την διαδικασία, που είναι πολύ χρονοβόρα, κοστοβόρα και με φοβερά προβλήματα γραφειοκρατίας. Δε στάθηκα στις επενδύσεις του βαμβακιού γιατί έβλεπα ότι είναι ένα προϊόν το οποίο πλέον στη χώρα μου δεν αφήνει πρόσοδο, δηλαδή παράγεται, γίνεται μία πρώτη επεξεργασία και μετά γίνεται εξαγωγή στο εξωτερικό. Το ενδιαφέρον μου δεν ήταν τόσο για τις επιδοτήσεις, αλλά στο τι προϊόν θα μπορούσαμε να στηριχτούμε και εμείς οι ίδιοι σαν άτομα, αλλά και η περιοχή μου η οποία σαν επαρχία Δομοκού αρχίζει με τρία οινοποιεία αυτή τη στιγμή να έχει μια αλλαγή καλλιεργειών. Σε αυτό δε βοήθησε το κράτος καθώς δεν υπάρχει αναδιάρθρωση καλλιεργειών και στηριζόμαστε μόνο στις δικές μας δυνάμεις. Οι πρώτες φυτέψεις έγιναν το 2002 και το 2007 έγινε το οινοποιείο.

Ποια η διαφορά της βιολογικής καλλιέργειας από την απλή καλλιέργεια κρασιού;

Η διαφορά από τη συμβατική καλλιέργεια είναι ότι δε χρησιμοποιούνται χημικές ουσίες, όπως λιπάσματα, δε χρησιμοποιούνται σκευάσματα, εντομοκτόνα ή μυκητοκτόνα, με δηλητήριο. Η προστασία των φυτών γίνεται καθαρά με μεταλλεύματα της γης, όπως είναι ο χαλκός και το θειάφι και για τη λίπανση του φυτού χρησιμοποιείται ό, τι παράγει το ίδιο το φυτό, δηλαδή ό, τι υπάρχει στα κλαδιά του φυτού τα οποία αλέθονται μέσα στο χωράφι και το χώμα ανακατεύεται και γίνεται λίπασμα για το ίδιο το φυτό. Αυτό που μας πειράζει είναι ότι η βιολογική γεωργία στην Ελλάδα δε στηρίχτηκε όπως έπρεπε και έχουμε όλες τις προϋποθέσεις για να στηριχτεί με ένα κλίμα το οποίο τις περισσότερες μέρες του χρόνου έχει ηλιοφάνεια.

Πόσα στρέμματα παραγωγικών αμπελώνων έχετε;

Οι αμπελώνες είναι 85 στρέμματα. Συμμετέχουμε σε ένα πρόγραμμα εκμετάλλευσης αγροτικής καλλιέργειας που σημαίνει ότι ο πολτός που χρησιμοποιείται για τα σταφύλια μας είναι μόνο και μόνο από τη δική μας παραγωγή. Δεν έχουμε το δικαίωμα να αγοράσουμε ή να εισάγουμε ξένες ύλες για να προσθέσουμε στο κρασί μας. Πολλοί από τους συναδέλφους μου εισάγουν από γειτονικές βαλκανικές χώρες παγοκολόνα μούστου, το οποίο στη συνέχεια το παρουσιάζουν σαν ελληνικό κρασί και αυτή τη στιγμή υπάρχει πληθώρα κρασιού που δεν είναι ελληνικό. Γι’ αυτό το λόγο, σε όλες μας τις φιάλες υπάρχει ένας κωδικός που λέγεται QR code και μπορεί οποιοσδήποτε πελάτης μας με ένα smart phone κινητό να σκανάρει πάνω στον συγκεκριμένο κωδικό και να δει αναλυτικά από πού προέρχεται το κρασί, πού είναι η περιοχή μας, τα πάντα δηλαδή σε πλήρη ανάλυση.

Τι δυσκολίες έχετε αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα στην παραγωγή;

Η παραγωγή δεν είναι κάτι δύσκολο. Θεωρώ ότι δεν είμαι οινοποιός ή εργοστασιάρχης, είμαι αγρότης, ήταν επιλογή μου να γίνω αγρότης και γύρισα εδώ γι’ αυτό το λόγο. Αγαπάω αυτό που κάνω και στη διαδικασία της παραγωγής συμμετέχω και ο ίδιος. Δεν υπάρχουν εργάτες που τα κάνουν αυτά. Τα 85 στρέμματα αλλά και η μεταποίηση του προϊόντος γίνονται από τρία άτομα. Είναι εύκολες αυτές οι δουλειές, εμάς μας τρομάζει η γραφειοκρατία που έχει η χώρα μας.

Τι ποικιλίες κρασιού έχετε;

Οι ποικιλίες μας είναι ένα πάντρεμα από ελληνικές και γαλλικές. Κάθε ποικιλία, ωστόσο, έχει τη δική της «συμπεριφορά» και θέλει τη δική της φροντίδα. Αυτό είναι λίγο κουραστικό, αλλά τα αποτελέσματα που μας έδειξαν από τον πρώτο χρόνο οινοποίησης είναι φανταστικά. Έχουμε παντρέματα με Αγιωργίτικο, με Λημνιό, με Ροδίτης «Αλεπού» και τα αποτελέσματα μας έκαναν όλους ευχαριστημένους.

Πιστεύετε πως τα ελληνικά προϊόντα πρέπει να προωθούνται στο εξωτερικό και οι οινοπαραγωγοί κάνουν τέτοιες προσπάθειες;

Οποιοσδήποτε έχει ένα προϊόν κάνει μια τέτοια προσπάθεια. Τα τελευταία δύο χρόνια γίνονται εξαγωγές μόνο από ατομικές πρωτοβουλίες και έχουμε πολύ καλά αποτελέσματα. Το κράτος δε βοήθησε σε αυτό και δε βοήθησε και ποτέ και έχουμε πει σε υπουργούς πως δε θέλουμε να μας βοηθήσουν, απλώς να μη μας εμποδίζουν. Όταν είσαι αρτιμελής δεν έχεις ανάγκη κανέναν από τους πολιτικούς. Το μυστικό για το κρασί είναι ένα, εάν αρέσει στον καταναλωτή, είσαι επιτυχημένος.

Τι εμπόδια πρέπει να ξεπεράσει η ελληνική οινοποιεία και τι κλίκες υπάρχουν πιθανώς μέσα σε αυτό το επάγγελμα;

Αυτά υπάρχουν παντού, όχι μόνο στην Ελλάδα. Η κλίκα είναι κάτι καλό. Αν υπήρχε η κλίκα με την καλή έννοια του όρου στην Ελλάδα, τότε ίσως και εμείς οι οινοποιοί να ήμασταν ενωμένοι και να στοχεύαμε κάπου. Καλώς ή κακώς, στην Ελλάδα το κρασί είχε μία ξαφνική ανάπτυξη στην αγορά επειδή στα λεγόμενα σκληρά ποτά η κάθε μεγάλη εταιρία έδινε ένα προκαθορισμένο ποσοστό κέρδους και επειδή αυτοί που έφερναν αυτά τα ποτά δεν «έβγαιναν» οικονομικά, πόνταραν στο κρασί. Έβλεπα μάλιστα πολλές φορές, όταν έφευγε το κρασί από τον τόπο μου μέσα σε 200 χιλιόμετρα να παίρνει 4, 5, 6 και 10 φορές πάνω η τιμή του. Αυτό είναι τραγικό. Δεχτήκαμε και ένα πόλεμο από αυτούς που λέγονται μεσάζοντες (που στην ουσία δεν είναι μεσάζοντες γιατί οι μεσάζοντες χρειάζονται στην αγορά όταν υπάρχουν οι κανόνες του παιχνιδιού), δηλαδή τους ανθρώπους που άνοιξαν οποιαδήποτε επιχείρηση για να πλουτίσουν. Το κρασί δεν είναι η κότα που γεννάει τα χρυσά αβγά, αλλά είναι ένα προϊόν που πρέπει να φύγει από το κτήμα με μια συγκεκριμένη τιμή και να φτάσει σε μία λογική τιμή στο τραπέζι του καταναλωτή.

Το μέλλον σας ως παραγωγός πώς το βλέπετε;

Θέλω να καθορίζω το μέλλον μου και πρέπει ο καθένας να καταλάβει τι κάνει και να δουλέψει ανάλογα. Ήρθα εδώ για να ζήσω και δεν πρόκειται να φύγω από τη χώρα μου, όμως κάτι πρέπει να γίνει για να αλλάξει η κατάσταση. Ο καθένας να αναλογιστεί τις ευθύνες του. Προσπαθώ να κάνω μια καλή δουλειά, να ικανοποιήσω τους πελάτες μου και να έχω μία καλή σχέση μαζί τους. Στην Ελλάδα ακόμα και σήμερα κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Είμαστε μία χώρα που στηρίζεται σε τρεις τομείς, τον πρωτογενή, τη ναυτιλία και τον τουρισμό που όμως δεν παντρεύτηκαν μεταξύ τους. Αν συνεννοηθούμε κάποια στιγμή ως Έλληνες, δε θα χρειάζεται να εξάγουμε προϊόντα και τα πράγματα θα είναι καλύτερα.

Μαρία Ιερωνυμάκη

«Ο μόνος άνθρωπος που δεν κάνει λάθη είναι εκείνος που δεν κάνει τίποτα» ΤΗ. Roosevelt

Θα’ πρεπε να ζούμε δυο ζωές. Η μία δεν φτάνει.

Η πρώτη θα’ πρεπε να ήταν η πρόβα, η δοκιμή. Θα τη ζούσαμε και θα σημειώναμε τα λάθη μας και τα σωστά μας.

Θα σημειώναμε: «Μη σκας για το γα**μένο διαγώνισμα στη γλώσσα. Διάβασε ποίηση.»

Θα σημειώναμε: «Φίλησε την, τώρα! Φίλησε την, ανόητε, τι κοιτάς;»

Θα σημειώναμε: «Ταξίδεψε τώρα που είσαι δεκαοκτώ.»

Θα σημειώναμε: «Μην μένεις άλλο σ’ αυτή τη δουλειά. Σε τρώει.»

Θα σημειώναμε: «Μην μένεις άλλο σ’ αυτή τη σχέση. Σε τρώει.»

Θα σημειώναμε: «Κάνε νήμα.»

Θα σημειώναμε: «Διάλεξε να σπουδάσεις κάτι που αγαπάς. Θα το κάνεις για ολόκληρη τη ζωή σου.»

Θα σημειώναμε: «Ναι, ωραία η τέχνη σου, αλλά θα χρειαστείς χρήματα και χρόνο για να συνεχίσεις να την κάνεις.»

Θα σημειώναμε: «Παίξε με το παιδί σου σήμερα. Του υποσχέθηκες μια έκρηξη ηφαιστείου.»

Θα σημειώναμε: «Πήγαινε να δεις τη μάνα σου. Μην της κρατάς κακία. Πόσο καιρό ακόμα θα την έχεις;»

Θα σημειώναμε: «Βγες έξω. Είναι μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα.»

Θα κρατούσαμε σημειώσεις για όλα τα λάθη μας, για ό,τι πρέπει ν’ αποφύγουμε κι ό,τι πρέπει να προσέξουμε. Μετά θα ζούσαμε τη δεύτερη ζωή, την κανονική, έχοντας επίγνωση της πρώτης.

Μια αλάνθαστη ζωή.

Το λέω στην Νέλλη. Εκείνη γελάει.

«Πάλι τα ίδια θα κάναμε», μου λέει.

Την κοιτάω και θυμάμαι όσα έχουμε ζήσει. Σίγουρα. Σίγουρα πάλι τα ίδια θα έκανα. Αρκεί να ζούσα εκείνο το πρώτο φιλί, στο λιμάνι, με το νυχτερινό πλοίο να φεύγει σαν θηρίο.

Είμαστε τα λάθη μας και τα πάθη μας.

Δεν υπάρχει τελειότητα, όπως δεν υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα. Το νόημα είναι η ζωή.

Όλοι εκείνοι οι εαυτοί μας είναι θαμμένοι μέσα μας. Το βρέφος, το παιδί, ο έφηβος, ο νέος, ο όχι και τόσο νέος όσο θα’ θελε να είναι, ο μεσήλικας και συνεχίζεται.

Κοιτιέμαι στον καθρέφτη.

Ποιος είναι αυτός ο αξύριστος που με κοιτάει; Κάποιον μου θυμίζει, κάποιον που έχω δει σε χιλιάδες καθρέφτες. Ήταν διαφορετικός κάθε φορά.

Του χαμογελώ του ψεύτη. Οι ρυτίδες πάνω απ’ το μέτωπο βαθαίνουν. Τις θυμάμαι από παλιά αυτές τις ρυτίδες. Τα μάτια κουρασμένα. Αλλά δεν άλλαξαν χρώμα.

Κρίση μέσης ηλικίας, στο κατώφλι των σαράντα; Δεν νομίζω, πάντα τέτοιες κρίσεις περνούσα, από παιδί.

Το ευφημίζω, το αποκαλώ Υψηλό Δείκτη Υπαρξιακής Νοημοσύνης. Όλοι τα καταφέρνουμε καλά σε κάτι.

Κάθομαι στην απέναντι καρέκλα, με γυρισμένη την πλάτη στον εαυτό μου, να κοιτάζω έξω.

Είναι μια όμορφη μέρα, άλλη μια ηλιόλουστη μέρα του χειμώνα.

Τι κρίμα να είναι τόσο μικρή η ζωή.

Προλαβαίνουμε να κάνουμε τόσο λίγα λάθη.

πηγή : sanejoker

Μεγαλώνοντας σε κιμπούτς στο Ισραήλ γνώρισα τον πραγματικό ανθρώπινο κομμουνισμό, όπου ο καθένας προσέφερε σύμφωνα με τις δυνατότητες του και αμείβετο σύμφωνα με τις ανάγκες του, και όλα αυτά σε ένα καθεστώς πλήρους κοινωνικής και πολιτικής, ελευθερίας.

Ζακ Κοέν

Στις 7 Αυγούστου, στη μακρινή Πνομ Πενχ, ένα ειδικό μεικτό δικαστήριο, διεθνές και εθνικό, καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη δυο γεροντάκια, τον Νουόν Τσέα, 88 χρόνων, και τον Κιέου Σαμπάν, 83 χρόνων. Ο πρώτος άκουσε τη δικαστική απόφαση από αναπηρικό αμαξίδιο, ο δεύτερος υποβασταζόμενος. Ποιος τους ξέρει, ποιος τους θυμάται; Κι όμως ήταν κορυφαία στελέχη του καθεστώτος των Ερυθρών Χμερ (17.4.1975 – 7.1.1979). Ο πρώτος, γνωστός ως «Αδερφός υπ’ αριθμόν 2», ήταν το δεξί χέρι του Πολ Ποτ, και ο δεύτερος ήταν αρχηγός του κράτους. Βαρύνονται, πάει να πει, για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του εικοστού αιώνα: 1.700.000 άνθρωποι, το ένα τέταρτο δηλαδή του συνολικού πληθυσμού, δολοφονήθηκαν με ποικίλους τρόπους, σε αυτά τα τρία χρόνια και εννιά μήνες που κράτησε το καθεστώς τους.

Θα το επαναλάβουμε: η Καμπότζη των Ερυθρών Χμερ έφτασε πιο κοντά από οποιοδήποτε άλλο καθεστώς στην πραγμάτωση του ολοκληρωτισμού – κομμουνιστικού εν προκειμένω ολοκληρωτισμού, μαοϊκής εμπνεύσεως. Υπό τις επευφημίες πολλών δυτικών δημοσιογράφων και διανοουμένων, ορισμένων μάλιστα εξ αυτών πολύ προσφιλών στην Ελλάδα μέχρι σήμερα (Αλέν Μπαντιού, Νόαμ Τσόμσκι). Η βιαιότητα, η κτηνωδία και η παράνοια αυτού του καθεστώτος είναι από τις πιο ακραίες στην ιστορία.

Το κολαστήριο του Τιόλ Σλενγκ, όπου βασανίστηκαν τουλάχιστον 12.380 άνθρωποι, ίσως και να μην έχει ιστορικό προηγούμενο ως προς την αγριότητα των βασανισμών. Επέζησαν επτά κρατούμενοι μόνο, κι αυτοί για ειδικούς λόγους. Διοικητής του ήταν ο διαβόητος Ντουκ, καθηγητής μαθηματικών, λάτρης της γαλλικής λογοτεχνίας και σήμερα ευαγγελικός χριστιανός και αναγνώστης της Βίβλου. Ο Ντουκ είναι ο τρίτος άνθρωπος του καθεστώτος που έχει καταδικαστεί, σε τριάντα πέντε χρόνια κάθειρξη αρχικά (Ιούλιος 2010) και σε ισόβια αργότερα (Φεβρουάριος 2011). Απ’ ό,τι φαίνεται δεν θα υπάρξει τέταρτος.

Ποια είναι η σημασία αυτών των δικών σήμερα, τριάντα τόσα χρόνια μετά το τέλος του φονικού καθεστώτος; Πιστεύει κανείς ότι αποδόθηκε πράγματι δικαιοσύνη; Τι σόι δικαιοσύνη είναι αυτή με τρεις καταδίκες όλες κι όλες, λίγο προ του φυσικού τέλους των ενόχων, για 1.700.000 νεκρούς; Οσοι χάθηκαν, χάθηκαν. Αγρια, φρικτά, άδικα, μάταια, αδικαίωτα, παρανοϊκά. Δεν υπάρχει αποκατάσταση και δικαιοσύνη, και χίλιοι και δέκα χιλιάδες να είχαν καταδικαστεί, για τον άνθρωπο που, στο Τιόλ Σλενγκ, τον έβαζαν να τρώει τα κόπρανά του, το μικρό παιδί που το πέταξαν από τον τρίτο όροφο μπροστά στα μάτια των γονιών του ή τη γυναίκα που την ανέτεμναν ζωντανή.

Θα ήταν το ίδιο δηλαδή να μην είχαν γίνει ούτε καν οι δίκες αυτές; Οχι, είναι η απάντηση. Οι δίκες έδωσαν τη δυνατότητα να μιλήσουν μάρτυρες, να προσκομιστεί αποδεικτικό υλικό δεκάδων χιλιάδων σελίδων, να τις παρακολουθήσουν χιλιάδες άνθρωποι. Μπορεί να μην υπάρχει δικαιοσύνη για τα θύματα, το αποτρόπαιο όμως έργο των κακούργων δεν το καταπίνει η σιωπή, δεν χάνεται, εγγράφεται στην κοινή ανθρώπινη ιστορία. Ναι, στην ανθρώπινη. Γιατί ο Ντουκ και ο Νουόν Τσέα και ο Κιέου Σαμπάν είναι ασφαλώς τέρατα, μα ανθρώπινα τέρατα, που φανερώνουν τις απεριόριστες δυνατότητες του ανθρώπου να επινοεί και να πράττει το κακό.

Μέσα από αυτές τις μαρτυρίες υψώνεται τελικά μια επιτύμβια στήλη για τα θύματα, όπως γράφει ένας από εκείνους που υπέφερε φρικτά μαρτύρια και τελικά επέζησε, ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Ρίτι Πανχ (Rithy Panh), στο βιβλίο του, με τη συνεργασία του Κριστόφ Μπατάιγ (Christophe Bataille), «L’ Élimination» (Grasset 2011). Μεταφράζω:

«Ετσι, μετά από τριάντα χρόνια, οι Ερυθροί Χμερ παραμένουν νικητές: οι νεκροί είναι νεκροί, και έχουν σβηστεί από προσώπου γης. Η επιτύμβια στήλη τους είμαστε εμείς. Υπάρχει όμως και μια άλλη στήλη: η δουλειά της έρευνας, της κατανόησης, της ερμηνείας, που δεν είναι ένα θλιμμένο πάθος: αγωνίζεται ενάντια στον αφανισμό. Αυτή η δουλειά δεν ξεθάβει βεβαίως τους πεθαμένους. […] Αυτή η δουλειά βεβαίως δεν μας γαληνεύει. Δεν μας πραΰνει. Μας επιστρέφει όμως την ανθρωπινότητα, την νόηση, την ιστορία. Ενίοτε την ευγένεια. Μας κάνει ζωντανούς.» (σ. 205)

Απέναντι στο κακό δεν υπάρχει κανενός είδους εγγύηση, έξω από αυτό το εύθραυστο και τρεπτό πράγμα που είναι η ανθρώπινη συνείδηση, όσο αυτή αναρωτιέται διαρκώς για τα έργα και τις πράξεις της και όσο πασχίζει να δει τον άλλο άνθρωπο σαν ένα ξεχωριστό πλάσμα, έξω από κάθε είδους γενικές κατηγορίες και κατατάξεις, που έχει ανάγκη, όπως όλοι μας, από λίγη καλοσύνη.

Πηγή:Σταύρος Ζουμπουλάκης/ Καθημερινή

Η μοίρα του κάμπου είναι να πλημμυρίζει. Αυτό είναι γραμμένο αιώνες τώρα. Και δεν είναι μόνο η μοίρα τούτου του κάμπου, του θεσσαλικού. Όχι. Η μοίρα έχει γραμμένο για όλες τις πεδιάδες συχνά πυκνά να πλημμυρίζουν. Άλλοτε πολύ, άλλοτε λιγότερο.

Και από αυτή τη μοίρα δεν ξεφεύγει καμιά. Πώς θαρρείτε ότι προκύπτει η ευφορία του κάμπου; Είναι η προίκα των πλημμυρών σε αλλοτινούς καιρούς. Οι πιο παλιοί σίγουρα θα θυμούνται και άλλες πλημμύρες και καταστροφές, θα έχουν αποτυπωμένα στη μνήμη τους τον πόνο, την απώλεια και την καταστροφή που φέρνει το νερό όταν πέφτει με ορμή πάνω στον ανθρώπινο μόχθο.

Οι επιστήμονες πάλι, γνωρίζουν με βεβαιότητα ακόμη πιο καταστροφικές πλημμύρες σε χρόνους προγενέστερους που μετριούνται όχι με ανθρώπινες ζωές, αλλά με χρόνους γεωλογικούς, τους μεγααιώνες. Τα νερά αυτών των πλημμυρών έχουν φυλακιστεί στα έγκατα της θεσσαλικής γης και της χαρίζουν αυτή την ευφορία. Καλό θα ήταν να μην το έχουμε ξεχάσει, αλλά δυστυχώς κοντή η μνήμη του ανθρώπου και ακόρεστη η ανάγκη του για ανάπτυξη.

Πηγή: Στέλιος Τσιφτσής / thecommonsense