Ο χαρακτήρας σου = τα αποτελέσματά σου. Αν τα αποτελέσματα δεν είναι αυτά που θες, μάλλον δεν κάνεις κάτι καλά. Και όλα ξεκινούν από τον χαρακτήρα. «Όλα τα αποτελέσματα έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα σας. Διορθώστε τον χαρακτήρα σας και τα αποτελέσματά θα έρθουν σε εσάς».

Ο πρόεδρος του Σαλβδόρ Ναγίμπ Μπουκέλε υπενθύμισε την παλαιστινιακή καταγωγή του και χαρακτήρισε εγκληματία το ισλαμιστικό κίνημα Χαμάς, την εξαφάνιση του οποίου ευχήθηκε, μετά την αιματηρή επίθεση στο Ισραήλ.

“Ως Σαλβαδοριανός παλαιστινιακής καταγωγής, είμαι βέβαιος ότι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί στον παλαιστινιακό λαό είναι η πλήρης εξαφάνιση της Χαμάς”, δήλωσε χθες, Κυριακή, ο Μπουκέλε σε ανάρτησή του στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης X. “Αυτά τα κτήνη δεν αντιπροσωπεύουν τους Παλαιστινίους”.

Αντιγραφή από το περιοδικό: ασφαλιστική αγορά

«Η ορμή που βαθύτερα από κάθε άλλην αποτελεί και εκφράζει τον άνθρωπο, είναι η ορμή της κοινωνικότητας. Ως «κοινωνικόν» ή «πολιτικόν» ον (όπως τον λέγει ο Αριστοτέλης) εκδηλώνεται σε όλους τους χώρους της ζωής του πάντοτε με αυτή την διάσταση: τη διάσταση των σχέσεων προς τους συνανθρώπους. Δεν εννοείται χωρίς τον συνάνθρωπο, χωρίς τους συνανθρώπους. Είναι πάντοτε ενυφασμένος, εντεταγμένος μέσα σ’ ένα ανθρώπινο σύνολο. Όχι μόνο στο βιολογικό και στο οικονομικό, αλλά και στο πνευματικό επίπεδο ο άνθρωπος συναλλάσσεται. Η συναλλαγή είναι ένας γενικός χαρακτηρισμός του. Βιολογικά συναλλάσσεται με το άλλο φύλο (ερωτικός διάλογος). Οικονομικά συναλλάσσεται όταν τελεί τις πράξεις της οικονομικής ζωής. Και πνευματικά συναλλάσσεται καθώς πραγματώνει τον εαυτό του στην ιστορία τη δική του και του γένους ολόκληρου.

Αυτή την πνευματική συναλλαγή θα ήθελα να σας την εξηγήσω με λίγα λόγια. Ο θεωρητικός τύπος του ανθρώπου, ο επιστήμων, φλέγεται από την ορμή της ανακοίνωσης των ερευνών, των μεθόδων και των ευρημάτων του. Όταν ερευνήσει και βρει, ή όταν ερευνήσει και δεν βρει, όταν επιτύχει ή όταν αποτύχει στις προσπάθειές του τις θεωρητικές, αισθάνεται ακατανίκητη την ανάγκη ν’ ανακοινώσει τα αποτελέσματα της εργασίας του στους ομοτέχνους του, αλλά και στους άλλους ανθρώπους. Τούτο δεν το κάνει από απλή ματαιοδοξία. Το κάνει από την ανάγκη να βεβαιωθεί ο ίδιος γι’ αυτό που κάνει. Γιατί δημοσιεύοντας τα ευρήματά του τα θέτει υπό των έλεγχο των άλλων, υπό τη δοκιμασία τους, υπό την έγκρισή τους. Όταν πεισθούν εκείνοι, πείθεται κι εκείνος περισσότερο. Όσο βεβαιώνονται εκείνοι, τόσο πιο σίγουρη βλέπει την αλήθεια και αυτός. Τόσο στερεώτερο αισθάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Ουδείς ερευνά και κλείνει στο συρτάρι τις εργασίες του. Σπεύδει να τις ανακοινώσει. Όχι για να ζητήσει τίτλους και αμοιβές, αλλά γιατί θέλει να ολοκληρώσει μια πράξη που άρχισε. Η ανακοίνωση ολοκληρώνει τη θεωρητική πράξη.

Το ίδιο κάνει και ο καλλιτέχνης με τα πλάσματά του. Είναι αδύνατον να ζήσει εντελώς το έργο του ο καλλιτέχνης εάν δεν του δώσει δημοσιότητα. Εάν είναι έργο εικαστικό, θα το εκθέσει. Εάν είναι έργο μουσικό, θα το εκτελέσει. Εάν είναι έργο θεατρικό, θα το δώσει να παιχτεί. Εάν είναι έργο ποίησης, θα το τυπώσει. Είναι βαθύτατη αυτή η ορμή της ανακοίνωσης. Πολλές φορές την εξηγούν επιπόλαια οι ψυχολόγοι της Τέχνης ή και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες. Τη λένε ματαιοδοξία, επιδειξιομανία. Δεν υπάρχει όμως στο βάθος (χωρίς ν’ αποκλείεται να παρουσιαστεί στον δρόμο το στοιχείο τούτο). Στο βάθος υπάρχει κάτι άλλο, το εξής: τη συγκίνησή μας την αισθανόμαστε ολόκληρη και πλήρη, τη χαιρόμαστε, όταν την αισθάνονται και οι άλλοι. Τη χαρά μας και τη λύπη μας ολόκληρη και πλήρη την αισθανόμαστε όταν τη μεταδώσουμε στους άλλους και ιδούμε ν’ ακτινοβολείται απ’ αυτούς παραπέρα. Τότε είναι σαν να μας έρχεται απ’ τους άλλους ένα περίεργο ρευστό, να μας διαποτίζει, να μας ενώνει με τον συνάνθρωπο. Μια «αίσθηση» δική μας τότε μόνο φτάνει στο πλήρωμά της, όταν γίνεται συλλογική. Το ίδιο και ο ηθικός άνθρωπος, δεν θέλει την αρετή κτήμα και προνόμιο μόνο δικό του. Αυτό που ο ίδιος πέτυχε, την προσωπική του κατάκτηση, θέλει να την κάμει κατάκτηση και των άλλων. Και η αρετή ακτινοβολεί με τη διδαχή και προπάντων με το παράδειγμα. Με τον «λόγο», αλλά κυρίως με το «έργο». Αυτή την πνευματική ακτινοβολία του ανθρώπου πρέπει πολύ να την προσέξομε. Ο ηθικός άνθρωπος είναι σαν τον μαχητή που θέλει να παρασύρει και τους άλλους στον αγώνα, για να μοιραστεί μαζί τους τη δύσκολη νίκη. Και γι’ αυτό επιμένει. Προσπαθεί με όλους τους τρόπους να τους πάρει μαζί του, να τους κερδίσει. Εδώ έχει την αρχή της η αποστολική διάθεση του πνευματικού ανθρώπου».

Απόσπασμα από το βιβλίο «Η ηθική συνείδηση και τα προβλήματά της» του Ευ. Π. Παπανούτσου*.

Δημήτρης Ρουχωτάς

*Ο Ευάγγελος Παπανούτσος (Πειραιάς, 27 Ιουλίου 1900 – Αθήνα, 2 Μαΐου 1982) ήταν σημαντικός Έλληνας παιδαγωγός, φιλόσοφος, θεολόγος και δοκιμιογράφος- κειμενογράφος του 20ου αιώνα. Η καταγωγή του ήταν από το Σοπωτό της Αχαΐας. Η συμβολή του στη λειτουργία και στην ανακαίνιση της Ελληνικής Παιδείας είναι ευρέως γνωστή.

Η κλιματική κρίση (ή αλλαγή) βρίσκεται στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια. Πώς όμως ήταν το κλίμα της Αθήνας πριν από 170 χρόνια; Ο Αμπού, που έφτασε στην πρωτεύουσα τον Φεβρουάριο του 1852 γράφει ότι τη δεύτερη κιόλας μέρα που έμεινε στην πόλη φύσηξε ένας δυνατός βοριάς που έσειε τα δέντρα, χτυπούσε τα σπίτια τόσο που νόμιζε κανείς ότι θα τα γκρεμίσει και έφερνε μαζί του από τα χιόνια της Θράκης «ένα τόσο δυνατό και τσουχτερό κρύο που μας έκανε να τρέμουμε στη γωνιά της φωτιάς κουκουλωμένοι στα πανωφόρια μας». Ο χειμώνας, κατά τον Αμπού, διαρκεί μόνο 15 μέρες. Μα όταν «πιάνει είναι φοβερός».

Όσο για τον αέρα που έφερνε στην πόλη το τσουχτερό κρύο από τα χιόνια της Θράκης, πρόκειται προφανώς για ΒΑ άνεμο και για κύμα ψύχους από τη Ρωσία, το οποίο κάνει την εμφάνισή του, σχεδόν αδιάλειπτα, κάθε χειμώνα στην Ελλάδα. Ο Αμπού γράφει ότι «το χιόνι το έχουν μόνο ακουστά (ενν. οι Αθηναίοι). Μια φορά στα είκοσι χρόνια έπεσε πάγος στην πεδιάδα των Αθηνών και το θερμόμετρο κατέβηκε δύο βαθμούς κάτω από το μηδέν. Ήταν τον Ιανουάριο του 1850, κατά τον αποκλεισμό του ναυάρχου Πάρκερ». 

Και για τις βροχές στην Αθήνα κάνει αναφορά ο Αμπού:

«Η Αθήνα είναι ίσως η πόλη της Ελλάδας με τις λιγότερες βροχές. Δεν πρέπει επομένως να μας κάνει εντύπωση που η Αττική είναι πιο ξερή από τη Λακωνία, την Αργολίδα ή τη Βοιωτία».

Οι εμπρησμοί και οι καταστροφές των δασών δεν είναι μόνο σημερινό φαινόμενο. Όπως γράφει ο Αμπού: «Οι χωρικοί δεν δείχνουν σεβασμό για την εθνική ιδιοκτησία, λες και ανήκει στους Τούρκους. Δεν πιστεύουν ότι κάνουν μια κακή πράξη ή κακό υπολογισμό όταν προκαλούν ζημιά χιλίων δραχμών στο κράτος, αν αυτό τους αποφέρει και μια δεκάρα μόνο. Στο όνομα αυτής της αρχής οι βοσκοί καίνε συστηματικά τις λόχμες (δασοτόπια) για να είναι σίγουροι πως τα κοπάδια τους θα βρουν νέα βλαστάρια να βοσκήσουν την άνοιξη. Αυτοί οι αφελείς εμπρηστές δεν βάζουν κρυφά τις φωτιές.

Πέφτετε συχνά στις εξοχές των Αθηνών πάνω σε μεγάλα μαύρα σημάδια που καλύπτουν το τετραγωνικό μισής λεύγας και λέτε: «Δεν είναι τίποτα, ένας βοσκός έφτιαξε χορτάρι για τα πρόβατά του». Οι καλλιεργητές αφιερώνουν κι εκείνοι λίγο χρόνο για να απαλλάξουν το έδαφος από όλα τα δέντρα που το βαραίνουν. Αυτοί δεν κάνουν καταστροφές για το συμφέρον αλλά για λόγους υγιεινής. Είναι πεπεισμένοι ότι το δέντρο είναι κάτι το ανθυγιεινό και ότι κανείς δεν θα είχε πια πυρετό αν η χώρα τα ξεφορτωνόταν μια και καλή. Να γιατί ο απρόσεκτος που πάει και κάνει φυτείες βρίσκει μερικές φορές τα δέντρα του κομμένα από τον κορμό ή με γδαρμένο τον φλοιό τους.

Άλλοι, τέλος, καταστρέφουν είτε γιατί δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν είτε για τη χαρά της καταστροφής. Πιστεύουν ότι το δικό μας καλό είναι συνδεδεμένο με το κακό του άλλου. Είναι η ίδια ιδέα που διέπει τη συμπεριφορά των πιθήκων, των πιο έξυπνων από τα κακόβουλα ζώα».

Από τον Μίνο Μωϋσή

Είδε κανείς σας την κόρη μου τη Χαγκίτ, να εδώ στη φωτογραφία, της μίλησα τελευταία φορά την Παρασκευή το βράδυ, είπαμε Σαμπάτ Σαλόμ και μου είπε ότι ήταν παρέα με τις φίλες της και τους φίλους της στο φεστιβάλ. Την είδε κανείς από τότε; Στο τηλέφωνό της δεν απαντάει. Ούτε στα μηνύματα. Βοηθήστε με να τη βρω. Δεν μπορεί κάποιος θα την είδε, 17 ετών, μελαχρινή, φορούσε μια μαύρη μπλούζα και τζην παντελόνι.

Είδα σε ένα βίντεο το γιό μου τον Ίλαν να τρέχει προς τα αυτοκίνητα για να σωθεί. Να εδώ αυτός, με τα μακριά μαλλιά και τα γυαλιά, έτρεχε ανάμεσα σε άλλους. Τον είδε κάποιος από εκείνη την ώρα; Είχε έρθει με φίλους του, μόλις πριν μια εβδομάδα είχαν τελειώσει τη θητεία τους στο στρατό. Ψάχνω παντού, δεν μπορώ να τον βρω.

Ψάχνω για την Όρλυ, τη Μάγια και τον Γκιλάντ, τα τρία παιδιά μου, τα κορίτσια είναι δίδυμα και μοιάζουν πολύ μεταξύ τους, βοηθήστε με κανείς τους δεν απαντάει στο τηλέφωνο, τους είδατε κάπου; Είχαν έρθει με ένα άσπρο SUV Mazda, είχαν μαζί τους και δύο φίλους τους από τη γειτονιά στο Τελ Αβίβ, τον Έντεν και τη Σιράν. Ο Γκιλάντ είναι πολύ ψηλός, κοντά δύο μέτρα δεν περνάει απαρατήρητος, δείτε-δείτε εδώ, βοηθήστε με, δεν είναι δυνατόν κάποιος θα τους έχει δει.

Αναζητώ την κόρη μου, το γαμπρό μου και τα δύο εγγόνια μου, από τη Χάιφα. Μύριαμ, Ιλάϊ, Ορί και Ορτάλ Κοέν, ήρθαν εδώ στο Κιμπούτς για να περάσουν με τους φίλους τους τη γιορτή του Σιμχά Τορά, οικογένεια Ραμπινόβιτς οι φίλοι τους, Εστέρ και Γκάϊ Ραμπινόβιτς, ο Γκάϊ είναι ο γιατρός του Κιμπούτς. Εσείς, εσείς εδώ στο Κιμπούτς μένετε, δεν τους είδατε;

Αναζήτηση στο κενό, ελπίδα χωρίς ελπίδα. Από το ένα πτώμα στο επόμενο από τα πολλά που κείτονται στο άνυδρο χώμα της ερήμου, εκεί που κάποιες ώρες πριν νέες και νέοι διασκέδαζαν στους ρυθμούς της μουσικής. Κι όταν τελειώσουν τα πτώματα, η αγωνία χτυπάει κόκκινο, δεν είναι ανάμεσά τους, όμηροι κάπου μέσα στη Γάζα, λάφυρα ζωντανά.

Μια μάνα, κοκκαλώνει πάνω από μια σακούλα, σκύβει, χαϊδεύει το πρόσωπό του, ξεσπά αλλά δεν ακούγεται, χάνονται οι λυγμοί της από τις κραυγές ανείπωτου θρήνου και οργής του διπλανού πατέρα που γίνεται ένα με το άψυχο κορμί της κόρης του.

Σοκάρεστε; Κι όμως είναι η πραγματικότητα που βιώνουν εκατοντάδες οικογένειες Ισραηλινών από το Σάββατο. Απόγνωση. Είδαν τα παιδιά τους τελευταία φορά την Παρασκευή, έφευγαν χαμογελαστά και χαρούμενα για το μουσικό φεστιβάλ στην έρημο, τους συνόδευσαν στην πόρτα με το κλασσικό στο Ισραήλ κατευόδιο, «τισμερού αλ ατσμεχέμ», να προσέχετε.

Μικρά παιδιά, 16, 17, 18 ετών που θα γύριζαν το Σάββατο βράδυ για να πάνε στο σχολείο τους την Κυριακή το πρωί. «Τισμερού αλ ατσμεχέμ», γιατί στο Ισραήλ όλοι είναι εξοικειωμένοι με τον κίνδυνο, ζουν μαζί του κάθε μέρα, κάθε ώρα και μαθαίνουν να προσέχουν, να είναι ασφαλείς, μαθαίνουν να φυλάγονται, να ανιχνεύουν τον κίνδυνο και να τον αποφεύγουν. Καθημερινότητα.

Πως να φυλαχθούν όμως από τον ορκισμένο να τους σκοτώσει; Έτρεξαν, κρύφτηκαν, κάποιοι έδωσαν μάχη να προστατεύσουν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους. Τους σκότωσαν πισώπλατα κυνηγώντας τους. Τους σώριασαν στο δρόμο όπου τους έβρισκαν. Τους δολοφόνησαν μέσα στα σπίτια τους. Κι όσους δεν σκότωσαν εν ψυχρώ, τους μάζεψαν βίαια και τους πήραν μαζί τους, ασπίδα τους και λάφυρο για την επόμενη μέρα.

Και για όσους έχουν ακόμα ερωτηματικά και αμφιβολίες για το από ποια μεριά να σταθούν. Κάντε μια παύση, γίνετε εσείς για λίγα μόνο δευτερόλπετα η μάνα, ο πατέρας, ο αδελφός, η αδελφή. Κάτι σαν τα δικά μας παιδιά στο rockwave festival στη Μαλακάσα ήταν. Χωρίς επιστροφή.

Δεν είναι ώρες αυτές ούτε για πολιτική αποτίμηση της κατάστασης, ούτε για την ανάλυση του πως και γιατί φτάσαμε εδώ. Αυτές είναι μόνον ώρες για να ανταμώσουμε με τα βλέμματα και την ψυχή των οικογενειών που θρηνούν τους πεθαμένους τους και αγωνιούν για τους δικούς τους που ήδη ζουν το δράμα της ομηρείας.

«Τισμερού αλ ατσμεχέμ». Η τελευταία ευχή. Δεν έπιασε.

Μίνος Μωυσής

Καλημέρα σας ,

Πλειοψηφήσαντες και μειοψηφήσαντες μένουμε στον ίδιο τόπο , από σήμερα ξεκινάει μία μέρα που θα είμαστε και πάλι όλοι μαζί , στην καθημερινότητα στις χαρές και στις λύπες .
Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει !
Καλή επιτυχία στους πλειοψηφήσαντες , καλή δύναμη και να φέρουν εις πέρας το δύσκολο έργο της καθημερινότητας και του μέλλοντος .
Να είστε όλοι καλά !

Με εκτίμηση

Ευάγγελος Αγάθης

Πρώην Δήμαρχος Δερβενοχωρίων

•Θαύματα γίνονται μερικές φορές.Επαναλαμβανόμενα θαυματα σπανιότατα.Θα έλεγα ποτέ όταν έχεις αντίπαλο ,εκτός σπο τον «εχθρό» ,καταιγιστικά φίλια πυρά και την δική σου επιπολαιότητα.Η επιπολαιότητα δε του Στέφανου είναι μεγάλη. Σε μένα προσωπικά μου φαίνεται ,λόγω του μεγέθους της ,συμπαθής.Όπως τη βλέπεις σε μικρό παιδί που δεν σου κάνει καρδιά να το μαλώσεις. Δεν το βλέπουν όμως όλοι έτσι.
Ο στρατός για τους άνδρες και η γονεικότητα ,για όλους και όλες ,δεν είναι θέματα που προσφέρονται για lifestyle προχειρολογιες.

•Ως προς το πρώτο άντε εντάξει.20 μέρες θα παει δεν θα μας λείψει πολύ.Νομίμως .Θέλει να πάει στη Ρω εκεί που είναι το μνημείο της Κυράς ,της ηρωίδας του έθνους.Καλή επιλογή.Λίγοι φαντάροι μπαφιασμενοι «πηζουν» αλλά έχουν την περηφάνεια μιας εθνικής αποστολής.Μάλιστα του συνιστώ το εξής.Πίσω ακριβώς από τα καταλύματα ,στην άλλη μεριά ,είναι ένας κόλπος μαγικός.Λημνιώνα τον λένε.Απίστευτα νερά.Μας είχε πάει ο Νεκτάριος με ένα βαρκάκι από το Καστελόριζο.Ότι πρέπει για κολύμπι.Και άφθονος χρόνος για το νέο σχεδιασμό.
•Ως προς το δεύτερο έχει να κανει πολλά.Ας τα κανει πρώτα και μετά ας κάνει δηλώσεις.Τι βιασύνη είναι αυτή.Πρέπει πρώτα να βρει 4 πρόθυμες γυναίκες.Δυο δότριες ωαρίων και δυο για τη κυοφορία.Γιατι η κυοφορούσα δεν επιτρέπεται να έχει βιολογική συγγένεια με το κυοφορούμενο.Οι γυναίκες πρέπει να υποβληθούν επιτυχώς σε ιατρικές και ψυχολογικές εξετάσεις.Να ζητήσει άδεια του δικαστηρίου ,επικαλουμενος αδυναμία τεκνοποιίας.Αυτή βεβαίως τεκμαίρεται.Όμως επειδή ο νόμος προβλέπει ,ως αιτούσα ,μόνο γυναίκα ,θα πρέπει έμπειρος συνάδελφος να επικαλεσθεί ,με επιχειρήματα συνταγματικής βάσης ,την αρχή της ισότητας.Προσφατη ριζοσπαστική αλλά μοναχική νομολογία επιτρέπει βάσιμη προσδοκία επιτυχίας ,αλλά η νομολογία δεν έχει παγιωθεί.Μετά το κατάλληλο κέντρο τεχνητής γονιμοποίησης επι δυο.Δεν πετυχαινει πάντα αλλά η ιατρική προοδεύει.Και επίσης ,δεν ξέρω πως γινεται ,τον προγεννητικό προσδιορισμό άρρενος φύλου.Ερώτηση στους γενετιστές και τους βιολόγους.Άδικο έχει η Έλενα Ακριτα;Υπάρχει η υιοθεσία που θέλει επείγουσες διορθώσεις νομοθετικά.Δεν ξέρω αλλά πάντως πρώτα μπαίνεις στη διαδικασία που είναι συνθέτη και μετά προβαινεις σε πομπώδεις προσωπικές εξαγγελίες.
•Η ομοφυλη γονεικοτητα είναι πολύ σοβαρό θέμα.Ασφαλώς πρέπει να ρυθμιστεί.Ήρεμα,πλήρως και χωρίς προκαταλήψεις.Πολιτικα είναι ώριμο.Κοινωνικά δεν ξέρω.Σίγουρα όμως δεν είναι το κυρίαρχο θέμα στο μυαλό των Ελλήνων δυο μέρες πριν τις εκλογές.Δείχνει έλλειψη ενσυναίσθησης.Είναι επιπολαιότητα.
•Προσωπικά δεν το κρύβω.Η παρένθετη μητρότητα τόσο σε ετερόφυλα όσο και σε ομόφυλα ζευγάρια ,αδιάφορο,μου προκαλεί πολλές αμφιβολίες ηθικής φυσεως.Το σώμα δεν πρέπει να είναι κονσέρβα εμβρύων επ αμοιβή.Η κύηση δημιουργεί δεσμό μητρότητας ανεξάρτητα απο το όποιο dna.Η ,δια αστικής συμβάσεως ,αποξένωση της κυοφορούσας από το τέκνο δεν μου φαίνεται καθαρή υπόθεση.Εξαιρω τις περιπτώσεις που προκύπτει σαφώς ανθρώπινη αλληλεγγύη και αλτρουισμός και όχι οικονομικη απόγνωση.Μη μου πείτε πως απαγορεύεται η συναλλαγή γιατι εδώ ζούμε.

Πάνος Μπιτσαξής

ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ ΔΑΚΡΥΑ

Ο κροκόδειλος όταν θέλει να ξεγελάσει το θύμα του, κρύβεται και βγάζει κάτι παράξενους ήχους, που μοιάζουν καταπληκτικά με κλάμα μωρού παιδιού. Έτσι, αυτοί που τον ακούν, νομίζουν ότι πρόκειται για κάποιο παιδάκι και τρέχουν να το βοηθήσουν… Ο κροκόδειλος τότε επιτίθεται ξαφνικά και σκοτώνει το θύμα του.

Στην αρχαία Ελλάδα ο κροκόδειλος ήταν άγνωστος, οι Έλληνες όμως έμαθαν για αυτόν από τους Φοίνικες εμπόρους, που τους γέμιζε με τρόμο και θαυμασμό για την δύναμη και την πανουργία του κροκόδειλου . Έτσι λοιπόν, παρόλο που στην Ελλάδα δεν υπήρχαν κροκόδειλοι, τα «κροκοδείλια δάκρυα», που λέμε σήμερα γι’ αυτούς που ψευτόκλαινε, είναι φράση καθαρά αρχαία ελληνική.

Μπερτσιάς, Πάτρας, Ψαρράς

. “Ο άνθρωπος είναι αυτό που θέλει ο ίδιος να είναι.”

Για το κλάδεμα των αμπελιών λέγεται ο σχετικός μύθος, σύμφωνα με το οποίο, οι κάτοικοι του Ναυπλίου πρόσεξαν ότι ένα κλήμα που είχε φάει ένας γάιδαρος την προηγούμενη χρονιά, παρήγαγε πολύ περισσότερα σταφύλια (Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις 2, 38, 3). Έτσι σκέφτηκαν ότι η διαδικασία αυτή ωφελούσε τ’ αμπέλια κι άρχισαν να τα κλαδεύουν….

•Μπορει να έχει κάποιος και εγώ ανάμεσα τους πολλές ενστάσεις και διαφορες με τις Ισραηλινες κυβερνήσεις,με τους φανατικούς Εβραίους και τον σημερινό Μπιμπι και τις συμμαχίες του με την Ακροδεξιά.Ιδίως για τη διαχείριση του παλαιστινιακού.Αυτό όμως είναι το δέντρο δεν είναι το δάσος.Αιματηρό δεν λέω αλλά το δέντρο.
•Το δασος είναι το Ισραήλ.Το κράτος που δημιουργήθηκε από την τραγικη μοιρα του μέγιστου εγκληματος.Του εγκληματος των εγκλημάτων.Που και η λέξη έγκλημα ωχριά.Του Ολοκαυτωματος.Ένα Κρατος που δημιουργήθηκε σε πατρογονικές,ιστορικες και ιερές εστίες για τον πολυπαθο λσο των απανταχού Εβραίων.Ένα Κράτος που έκανε θαύματα σε ένα σωρό τομείς,ανέδειξε πολιτισμό,και αυτοσυνείδηση επιβιωσης.Με κοινές ρίζες με εμας.
•Περίκλειστο ,περιβαλλομενο από εχθρούς με κοινό μοτίβο την κατάργηση του και τον εξοβελισμό των κατοίκων του.Υπό διαρκή πίεση και υπαρξιακή απειλή.Απαραμιλλη η αντοχή και η επιβίωση του.Και καθόλου δεδομενη.Από πολλές απόψεις θεωρώ ότι είναι ένα ιστορικό επίτευγμα που διδασκει και την Ελλάδα απέναντι σε πολύ μικρότερες απειλές.
•Η Χαμάς και η Τζιχαντ έχουν διακηρυγμένη επιδίωξη την κατάλυση του Κρατους του Ισραήλ και την ίδρυση ισλαμικού παλαιστινιακού κράτους στη θέση του.Εχθρός τους ειναι και η Παλαιστινιακή αρχή της δυτικής όχθης που είχε αρχίσει μια γλώσσα μελλοντικής συνεννόησηςΠοια μπορεί να είναι η βάση συνδιαλλαγής με τη Χαμάς και τις αγριότητες που είδαμε;Αγριότητες που δείχνουν και την πολιτισμική μας απόσταση με αυτούς.Μέχρι και σκύλευση γυναικείων πτωμάτων.Μια αχρειότητα.Καμμία.Τι συζήτηση να κάνουν οι Ισραηλινοι με αυτούς που θέλουν να τους καταστρέψουν;είναι δυστυχώς αδιέξοδο.Η πραγματική ζωή δεν είναι άσκηση επι χαρτου ούτε παρτίδα σκακιού.
•Αυτό δεν σημαίνει προσχώρηση σε ασύμμετρες αμυντικές και επιθετικές ενέργειες με το στόχαστρο σε αμαχους.Υπάρχουν πολλοί προοδευτικοί Ισραηλινοί και Εβραιοι της διασποράς που καθόλου δεν εγκρίνουν κάτι τέτοιο.Μαζί τους όλοι μας.Οι Παλαιστίνιοι δικαιούνται και αυτοί μια Κοιτίδα.Δεν θα την έχουν όμως όταν υιοθετούν μια στάση καταστροφής των Ισραηλινών για να εγκαθιδρύσουν την ισλαμική τρομοκρατία στη χειρότερη μορφή της.Είναι αφελές να μην το βλέπουμε.Καθόλου δεν εμπνέουν οι διακρίσεις οι καταυλισμοί η φτώχεια.Όμως τα Κράτη αμύνονται και εμείς θα αμυνόμασταν αν κάποιοι έριχναν ρουκέτες στις πόλεις και τα χωριά μας.Και σε αυτές τις καταστάσεις η ευγένεια και το υποδεκάμετρο είναι δύσκολα πολύ δύσκολα πράγματα.Εύχομαι να επικρατήσει η λογική και η αναλογία.Γιατί αυτό που θέλει η Χαμάς είναι να οδηγήσει τους Ισταηλινους σε χτυπήματα που θα θεωρηθούν εξ ίσου τρομοκρατικά.

Πάνος Μπιτσαξής

Το ιστορικό Δημαρχείο της πόλης των Αθηνών

Ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης, δηλαδή της διοίκησης των τοπικών υποθέσεων από όργανα ανεξάρτητα από την κρατική εξουσία, εισήχθη στη χώρα μας από τη βαυαρική αντιβασιλεία, με το Βασιλικό Διάταγμα της 27ης Δεκεμβρίου του 1833. Η μικρή τότε Ελλάδα διαιρέθηκε σε δήμους, επαρχίες και νομούς. Μέχρι τότε τις τοπικές υποθέσεις διαχειρίζονταν οι δημογεροντίες, τις οποίες είχε αναγνωρίσει η Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου (1822) και τις κατάργησε για μικρό διάστημα ο Ιωάννης Καποδίστριας (1 Ιανουαρίου 1830).

Οι πρώτες δημοτικές εκλογές διεξάχθηκαν το 1834 στο νομό Αργολιδοκορινθίας, με την εκλογή του δημάρχου να γίνεται με έμμεσο τρόπο. Οι πολίτες (μόνο άνδρες και με εισοδηματικά κριτήρια) ψήφιζαν για την εκλογή δημοτικών συμβούλων και η κυβέρνηση διόριζε ίσο αριθμό δημοτικών συμβούλων. Από τους τρεις πρώτους πλειοψηφήσαντες, η κεντρική διοίκηση επέλεγε έναν, ο οποίος αναλάμβανε καθήκοντα δημάρχου. Είναι φανερό ότι η τοπική αυτοδιοίκηση μόνο ανεξάρτητη δεν ήταν από την κεντρική εξουσία, μία κατάσταση που συνεχίζεται με παραλλαγές έως σήμερα.

Στην Αθήνα οι πρώτες δημοτικές έγιναν από τις 15 έως τις 20 Μαρτίου του 1835 και δήμαρχος αναδείχθηκε ο φιλοκυβερνητικός Ανάργυρος Πετράκης, γόνος οικογένειας γαιοκτημόνων από την Αρκαδία. Στον Πειραιά οι εκλογές έγιναν αργότερα (14 Δεκεμβρίου 1835) και δήμαρχος αναδείχθηκε ο Υδραίος αγωνιστής του ’21 και έμπορος Κυριάκος Σερφιώτης. Όσον αφορά στους επάρχους και τους νομάρχες, αυτοί διορίζονταν από την κεντρική εξουσία. Μετά την έξωση του Όθωνα το 1862, ψηφίστηκε νέος νόμος (19 Νοεμβρίου 1864), με τον οποίο καθιερώθηκε η άμεση εκλογή του δημάρχου από τους πολίτες (άνδρες).

Το 1912 ο Ελευθέριος Βενιζέλος επιχείρησε να αναμορφώσει το αυτοδιοικητικό σύστημα της χώρας. Με τον νόμο ΔΝΖ’ «Περί συστάσεως Δήμων και Κοινοτήτων» κατακερματίστηκαν οι δήμοι και δημιουργήθηκαν χιλιάδες κοινότητες σε ολόκληρη την επικράτεια. Οι κοινότητες αυτές, μικρές και χωρίς πόρους, κατέληξαν να λειτουργούν ως τοπικά παραρτήματα της κρατικής γραφειοκρατίας (έκδοση πιστοποιητικών και ληξιαρχικών πράξεων) αντί να αποτελούν ζωντανά κύτταρα οικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης και προόδου.

Δεκατρία χρόνια μετά την ενσωμάτωσή της στον εθνικό κορμό, η Θεσσαλονίκη ψήφισε πρώτη φορά για δήμαρχο. Στις εκλογές της 25ης Οκτωβρίου του 1925 εξελέγη ο πρόσφυγας δικηγόρος Μηνάς Πατρίκιος. Οι δημοτικές εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου 1934 έμειναν στην ιστορία, διότι για πρώτη φορά ψήφισαν οι γυναίκες και για πρώτη φορά εξελέγησαν κομμουνιστές δήμαρχοι (Μήτσος Παρτσαλίδης στην Καβάλα και Διονύσης Μενύχτας στις Σέρρες). Οι εκλογές αυτές ήταν και οι τελευταίες μέχρι το 1951, εξαιτίας της μεσολάβησης της δικτατορίας Μεταξά, της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου.

Οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές έγιναν στις 15 Απριλίου του 1951, με το σύστημα της έμμεσης εκλογής του δημάρχου από τους δημοτικούς συμβούλους. Το σύστημα αυτό εφαρμόστηκε μέχρι και τις δημοτικές εκλογές του 1964, με εξαίρεση αυτές του 1954, οπότε οι δήμαρχοι εξελέγησαν άμεσα από τον λαό. Κατά τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών (1967-1974), οι δήμαρχοι διορίζονταν από τη χούντα, ενώ μετά την μεταπολίτευση του 1974 επιστρέψαμε στην άμεση εκλογή του δημάρχου από τον λαό με το σύστημα των δύο γύρων. Το 1994 αποτελεί τομή στην εκλογική ιστορία της τοπικής αυτοδιοίκησης, καθώς για πρώτη φορά οι νομάρχες εξελέγησαν απευθείας από τον λαό (16 και 23 Νοεμβρίου), με πρωτοβουλία της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου.

Το 1997 με το σχέδιο «Καποδίστριας» (Νόμος 2539/97) πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση από την εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου. Η χώρα διαιρέθηκε σε 13 περιφέρειες, 51 νομούς, 910 δήμους και 124 κοινότητες. Σύμφωνα με τις εξαγγελίες της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη, που είχε τη νομοθετική πρωτοβουλία, η συνένωση κοινοτήτων σε μεγαλύτερους δήμους έγινε με σκοπό τη βελτιστοποίηση της δημόσιας διοίκησης στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Νομάρχες, κοινοτάρχες και δήμαρχοι ήσαν αιρετοί, ενώ οι περιφερειάρχες διορισμένοι από την κυβέρνηση.

Με το πρόγραμμα «Καλλικράτης» (νόμος 3852/2010) επιχειρήθηκε η νέα και πιο πρόσφατη αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση στη χώρα μας από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Η Ελλάδα αποτελείται πλέον από 7 αποκεντρωμένες διοικήσεις, 13 περιφέρειες και 352 δήμους. Οι επικεφαλής των αποκεντρωμένων διοικήσεων είναι διορισμένοι από την κυβέρνηση, ενώ αιρετοί είναι οι περιφερειάρχες και οι δήμαρχοι. Ο «Καλλικράτης» θεωρείται συνέχεια του «Καποδίστρια», επειδή διέπεται από παρόμοια φιλοσοφία αναγκαστικής συνένωσης των υπαρχόντων μικρών δήμων και κοινοτήτων σε μεγαλύτερους δήμους.

Με το «Πρόγραμμα Κλεισθένης Ι» (νόμος 4555/2018), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιχείρησε την δική της μεταρρύθμιση στο θεσμικό πλαίσιο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με στόχο την «εμβάθυνση της δημοκρατίας, την ενίσχυση της συμμετοχής και την βελτίωση της οικονομικής και αναπτυξιακής λειτουργίας των ΟΤΑ», όπως αναφέρεται στον τίτλο του νόμου. Τα βασικά σημεία του «Κλεισθένη Ι» είναι η επαναφορά της θητείας των εκλεγμένων οργάνων των ΟΤΑ στα τέσσερα χρόνια, όπως ίσχυε παλαιότερα (από τα πέντε του «Καλλικράτη»), η υιοθέτηση της απλής αναλογικής, η επανασύσταση των κοινοτήτων στο πλαίσιο λειτουργίας του ενιαίου διευρυμένου Δήμου και η διάσπαση ορισμένων Δήμων, λόγω της μεγάλης τους έκτασης που κατέστησε τη διαχείρισή τους δύσκολη.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

Golda Meir*:
«Η ειρήνη στη Μέση Ανατολή, θα έρθει όταν οι Άραβες θα αγαπούν τα παιδιά τους περισσότερο απ’ ότι μισούν εμάς.»

*Η Γκόλντα Μέιρ ήταν γεννημένη στην Ουκρανία. Ισραηλινή δασκάλα, κιμπούτσνικ, πολιτικός, η τέταρτη πρωθυπουργός του Ισραήλ. Ήταν μία εκ των ιδρυτών του κράτους του Ισραήλ. Διατέλεσε υπουργός Εργασίας, υπουργός Εξωτερικών, και έπειτα έγινε πρωθυπουργός του Ισραήλ, από τις 17 Μαρτίου 1969 έως τις 3 Ιουνίου 1974

Ο πρεσβευτής του Ισραήλ:Η Χαμάς μας κήρυξε πόλεμο με τη στήριξη του Ιράν και αποσταθεροποιεί όλη την Μέση Ανατολή

«Αντιπερισπασμός οι πυραυλικές επιθέσεις σε Τελ Αβίβ και Ιερουσαλήμ για την εισβολή σε 14 πόλεις και χωριά»: Ο πρεσβευτής του Ισραήλ Νόαμ Κατζ κατηγορεί ευθέως το Ιράν ότι ενορχήστρωσε και οργάνωσε την σημερινή επίθεση της Χαμάς