Νίκος Καλογεράτος

Ήταν λοιπόν τρία αδέρφια, ο Γιόναταν (Γιόνι), ο Μπέντζαμιν (Μπίμπι) και ο Ίντο, όλοι με σπουδές στα καλύτερα αμερικάνικα πανεπιστήμια (Χάρβαρντ, ΜΙΤ κλπ), από τα οποία γύριζαν όταν η πατρίδα τους κινδύνευε για να πολεμήσουν. Ο πατέρας τους ήταν καθηγητής Ιστορίας στο Κορνέλ.

Ο Γιόνι ξεκίνησε να σπουδάζει Ιστορία και Φιλοσοφία στο Χάρβαρντ αλλά γύρισε στο Ισραήλ, συνέχισε τις σπουδές του στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και υπηρέτησε στην ελίτ των ειδικών δυνάμεων του Ισραήλ,την Sayeret Matkal. Έγινε Διοικητής της Μονάδας. Ο Αντισυνταγματάρχης Γιόναταν Νετανυάχου σκοτώθηκε στην επιχείρηση «Αστραπιαίο Χτύπημα» στο Έντεμπε της Ουγκάντα και είναι από τους μεγαλύτερους ήρωες του Ισραήλ.

Ο Ίντο, ο μικρότερος, είναι ακτινολόγος και θεατρικός συγγραφέας, υπηρέτησε κι αυτός στην ίδια μονάδα και είχε πολεμική δράση.

Ο άλλος αδερφός, ο Μπέντζαμιν,ο Μπίμπι, όπως τον φωνάζουν, σπούδασε κι αυτός στην Αμερική. Το 1967 κατατάχθηκε στους Αλεξιπτωτιστές. Διακρίθηκε στον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, υπηρέτησε στην Sayeret Matkal υπό τις διαταγές του Εχούντ Μπάρακ και αμέσως μετά, όντας ήδη Λοχαγός, ανέλαβε Διοικητής της μονάδας.

Στις 9 Μαΐου 1972, δεκαέξι άνδρες της Μονάδας εισέβαλαν αστραπιαία στο αεροσκάφος της πτήσης SABENA 572, που τέσσερις παλαιστίνιοι αεροπειρατές, δυο άνδρες και δυο γυναίκες, είχαν οδηγήσει από την Βιέννη στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν του Τελ Αβίδ. Σκότωσαν τους δυο άνδρες αεροπειρατές και συνέλαβαν τις δυο γυναίκες απελευθερώνοντας τους 90 επιβάτες και το πλήρωμα. Στην επιχείρηση συμμετείχαν δύο μελλοντικοί Πρωθυπουργοί του Ισραήλ, ο Εχούντ Μπάρακ και ο Μπέντζαμιν Νετανυάχου, ο οποίος μάλιστα τραυματίστηκε από φίλια πυρά. Εκλέγεται εδώ και πολλά χρόνια βουλευτής, ήταν Πρεσβευτής του Ισραήλ στις ΗΠΑ, διιετέλεσε κατ’ επανάληψη Υπουργός και τώρα είναι για δεύτερη φορά Πρωθυπουργός.

Συμπέρασμα: Τίποτα δεν είναι τυχαίο στο σύμπαν.Τα πάντα είναι σχέση αιτίας κ αποτελέσματος.

Νίκος Καλογεράτος

Η σχέση μου με την Μουσική δεν είναι επαγγελματική, ούτε συνεχής και απρόσκοπτη. Περισσότερο τέρπομαι από τα ακούσματά της, χωρίς να είμαι φανατικός κάποιου συγκεκριμένου είδους της.

Οι παρακάτω σκέψεις μου, μπορεί να είναι και λάθος. Βρέθηκα κάποτε κοντά στον κόσμο των Μουσικών, Συνθετών και Τραγουδιστριών, αλλά απομακρύνθηκα διότι με κέρδισαν άλλοι προσανατολισμοί. Οι παρακάτω σκέψεις μπορεί να είναι και λανθασμένες. Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη αν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι ωστόσο σκέψεις δικές μου και θέλω, σήμερα πρωί πρωί να σας τις εξομολογηθώ…

Ο τρόπος που διευθύνουν οι Έλληνες συνθέτες «έντεχνης» Μουσικής με είχε απασχολήσει πολύ στα νιάτα μου και μετέπειτα, όταν παρακολουθούσα συναυλίες τους σε μπουάτ ή ανοιχτούς χώρους. Χαρακτηριστικά, όταν πήγα για πρώτη φορά στην Μπουάτ ΛΗΔΡΑ, στην Πλάκα για να παρακολουθήσω την παρουσίαση του Κύκλου τραγουδιών «ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ» του Γιάννη Μαρκόπουλου, κατάφερα και κάθισα πολύ κοντά στην ορχήστρα, με μια φίλη εκείνης της εποχής. Το θεωρούσα σπουδαία δουλειά να βρισκόμαστε πολύ κοντά στον Συνθέτη και την Ορχήστρα. Καμάρωνα για το κατόρθωμά μου! Ικανοποιημένος, και κάνοντας τον καμπόσο, στην φίλη μου, κάθισα σ’ ένα μικρό και άβολο σκαμνάκι κι αφού παραγγείλαμε τα ποτά και πλήρωσα, περιμέναμε, να αρχίσει το πρόγραμμα και να απολαύσουμε την ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ, με τα περίφημα τζουμπελέκια, που είχε φέρει ο Μαρκόπουλος από την Κρήτη. Πέφτει σκοτάδι στην στενή αίθουσα. Και αίφνης ακούγονται οι μουσικές. Αργά στην αρχή και σιγά σιγά η ένταση δυναμώνει. Αλλά μόλις άρχισε ο συμπαθής συνθέτης να διευθύνει, τρέχοντας πέρα δώθε και να παίζουν δυνατά τις μουσικές τα κρητικά όργανα που είχε φέρει στη ΛΗΔΡΑ, τρελάθηκα: νόμιζα ότι θα με λιώσει πέφτοντας απάνω μου. Με ξέρανε, πατώντας μου τα νύχια κάνα δυο φορές. Όσες φορές ξαναπήγα, καθόμουν σε ασφαλή απόσταση από τον σπουδαίο συνθέτη.

Ο Μικρούτσικος στην Μπουάτ ΧΝΑΡΙ, πάλι στην Πλάκα αλλά σε άλλο σημείο της, μας είχε γυρισμένη την πλάτη, έπαιζε στο πιάνο και, πού και πού, γύριζε προς την Δημητριάδη το κεφάλι του και της έκανε νοήματα. Ήταν ήσυχος και ποτέ δεν τον θυμάμαι να διευθύνει όρθιος.

Ο Δήμος Μούτσης, έχω την εντύπωση ότι είναι ο σπουδαγμένος Έλληνας μουσικός και μουσικοσυνθέτης μαζί με τον Μαρκόπουλο. Αυτός που γνωρίζει Μουσική, συνθέτει Μουσική, αλλά γνωρίζει και να διευθύνει την Ορχήστρα. Όπου κι αν τον είδα, στον ΖΥΓΟ επί δικτατορίας και στην ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ μετά την πτώση της χούντας, ήταν ένας μάγος που οι παραμικρή σχέση του σώματός του, σήμαινε κάτι, για κάποιο όργανο της Ορχήστρας. Ο ευγενής της Μουσικής, μάλλον των Μουσικών. Διότι οι Μουσικές του, δεν περιορίζονται στον μονότονο και σκληρό, μερικές φορές, ήχο του μπουζουκιού. Ο Μούτσης ξεπερνά τον στενό, ελληνικό μουσικό ορίζοντα και διαχέεται στον Παγκόσμιο ορίζοντα των Μουσικών. Οι γκάμα των μουσικών του σπουδαγμάτων, τον κάνει παγκόσμιο κι ας μην τον προώθησαν οι εταιρίες, που εκμεταλλεύτηκαν κατά καιρούς το ταλέντο του, στην παγκόσμια σκηνή…

Άλλη περίπτωση μουσικού, που δεν με αφήνουν ασυγκίνητο οι μουσικές του, είναι ο Σταύρος Ξαρχάκος. Ποτέ δεν παρακολούθησα συναυλία του σε μπουάτ, δεν ξέρω αν παρουσίασε σε τέτοιους τόπους τις Μουσικές του. Παρακολούθησα μερικά λεπτά, ίσως ένα τέταρτο της ώρας, μια Συναυλία του το καλοκαίρι του 1973, στον Παναθηναϊκό, που ξεκίνησε αλλά διεκόπη από τα όργανα της χούντας, όταν άρχισαν από τις κερκίδες, τα αντιδικτατορικά συνθήματα. Ωστόσο, από αυτό το λίγο, μου έδωσε να καταλάβω ότι είναι άριστος άλτης επί σκηνής και δεινός ξιφομάχος, εκτός από σπουδαίος μουσικός.

Άφησα τελευταίους τους δύο μεγάλους. Τον Θεοδωράκη και τον Χατζηδάκη. Ο μεν Μίκης, που τον γνώρισα προσωπικώς στην μεταδικτατορική ΕΔΑ, της οποίας έγινα μέλος μετά την οδυνηρή έξοδό μου από το Κόμμα, όσο πράος και δεινός συνομιλητής ήταν στις συζητήσεις του, τόσο έτρεμε σύγκορμος πάνω στη σκηνή όταν διηύθυνε(;) τις Ορχήστρες.

Για τον ευφυή κι ευαίσθητο Μάνο Χατζηδάκι, στου οποίου της μουσικές βρίσκω καταφύγιο της ώρες της περίσκεψης, δεν μπορώ να εκφράσω προσωπική γνώμη. Έχω όμως την πληροφορία, ότι δεν τα πήγαινε καλά, στη Διεύθυνση της Ορχήστρας. Μάλιστα, κάτι για περί Συναυλίας του που ματαιώθηκε, εν Ολλανδία, λόγω μη κατανοήσεως των Ολλανδών οργανοπαικτών στα της Διευθύνσεως της Ορχήστρας,, δεν τα λαμβάνω υπόψιν μου ως γενόμενα, διότι τα έχω ακούσει μόνον από έναν Έλληνα μουσικό, μέλος εκείνης της Ορχήστρας, μετέπειτα μεγάλο Μουσικοσυνθέτη, αλλά δηλητηριώδη όφι, στα σχόλιά του, για άλλους Μουσικούς.

Υπάρχει άλλη μία κατηγορία, η λεγόμενη των αντιγραφέων της Θεοδωρακικής Διεύθυνσης Ορχήστρας και των Θεοδωρακικών Ακουσμάτων και Συνπεριφορών επί Σκηνής, αυτή των “καπνισμένων τσουκαλιών” ή των μπαξέδων της “τρίτης Σεπτέμβρη να περνάς”, αλλά και μία μικρότερη ακόμη, η οποία εξασκείται στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ και στις περιφερειακές της εκδηλώσεις ή στις αγωνιστικές διαμαρτυρίες, την οποία δεν έχω παρακολουθήσει πολλά χρόνια τώρα και η οποία χάθηκε σιγά σιγά από το προσκήνιο…

Δημήτρης Κανελλοπούλος συγγραφέας

Και ο δικός μας ο Αλέκος πρωταγωνιστής!

Τι να κάνουμε, η ζωή προχωράει χωρίς να κοιτάζει τη δική μας φρίκη!

Καλημέρα πατριώτες!

Σοβιετικός βαλλιστικός πύραυλος R-12

Ήταν 15 Οκτωβρίου του 1962, όταν ο αμερικανός πρόεδρος Τζον Κένεντι πληροφορήθηκε από τις υπηρεσίες κατασκοπίας ότι 42 σοβιετικοί βαλλιστικοί πύραυλοι με πυρηνικές κεφαλές, βρίσκονταν εγκατεστημένοι στην Κούβα και μπορούσαν μέσα σε λίγα λεπτά να πλήξουν οποιαδήποτε πόλη των ΗΠΑ. Την ανάπτυξή τους είχε επιτρέψει ο Φιντέλ Κάστρο, φοβούμενος αμερικανική επέμβαση.

Οι δεκατρείς μέρες που ακολούθησαν ήταν οι πιο επικίνδυνες που πέρασε η ανθρωπότητα. Στις 22 Οκτωβρίου ο πρόεδρος Κένεντι ανακοίνωσε ότι το αμερικανικό Ναυτικό θα επέβαλλε αποκλεισμό της Κούβας και θα προχωρούσε στην «κατάσχεση επιθετικών όπλων και συναφούς υλικού» που σοβιετικά σκάφη θα επιχειρούσαν ενδεχομένως να τα παραδώσουν στην Κούβα. Τις επόμενες ημέρες σοβιετικά πλοία που κατευθύνονταν προς την Κούβα άλλαξαν πορεία και απομακρύνθηκαν από τη ζώνη του αποκλεισμού.

H ένταση κλιμακωνόταν διαρκώς και ο κίνδυνος του πυρηνικού ολέθρου πλησίαζε ολοένα, καθώς ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις ανταλλάσσονταν πυρετώδη μηνύματα. Η κρίση κορυφώθηκε στις 27 Οκτωβρίου, όταν ένα αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροσκάφος U2 καταρρίφθηκε στον εναέριο χώρο της Κούβας, ενώ ένα άλλο αναχαιτίστηκε πάνω από τη Ρωσία.

Η σύρραξη αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή, στις 28 Οκτωβρίου, όταν ο σοβιετικός ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ δέχτηκε να σταματήσουν οι εργασίες για την εγκατάσταση των πυραύλων και να αποσυρθούν όσοι βρίσκονταν ήδη στο νησί. Σε αντάλλαγμα, ο Κένεντι δεσμεύθηκε ότι ουδέποτε οι ΗΠΑ θα εισέβαλλαν στην Κούβα, ενώ έδωσε και μυστική υπόσχεση για την απομάκρυνση των πυρηνικών πυραύλων που είχαν εγκατασταθεί κατά το παρελθόν στην Τουρκία.

Τις εβδομάδες που ακολούθησαν οι δύο υπερδυνάμεις άρχισαν να πραγματοποιούν τα υπεσχημένα και ως το τέλος Νοεμβρίου η κρίση είχε ξεπεραστεί. Ο ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο αρνήθηκε να δεχθεί παρατηρητές του ΟΗΕ στη χώρα του, δυσαρεστημένος από το γεγονός ότι είχε αποκλεισθεί από τις επαφές Κένεντι – Χρουστσόφ και όντας εξοργισμένος με τον σοβιετικό ηγέτη για τη στάση του.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

Το ζεύγος Γκίκα σε νυχτερινή έξοδο στον Ευβοϊκό!

Ο ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος ανέβασε μια δημοσίευση που έγινε viral η οποία μας βάζει σε σκέψεις

Τα καλά παιδιά, δεν αντιμιλάν. Πνίγουν μέσα τους την οποία διαφωνία.

Τα καλά παιδιά, κάνουν υπομονή. Συνεχώς. Αλόγιστα.

Ακόμα και χωρίς να ξέρουνε τον λόγο.

Τα καλά παιδιά, όλα τα μπορούν.

Δεν υπάρχει για αυτά ούτε «δεν μπορώ», ούτε όμως «δε θέλω».

Τα καλά παιδιά, είναι πάντοτε εκεί.

Δεν τους δικαιολογείται καμία απουσία.

Τα καλά παιδιά, δεν πέφτουνε, δεν κάνουν λάθη, δεν κουράζονται.

Τα καλά παιδιά δεν σπάνε.

Δεν δείχνουν πως πονούν.

Τα καλά παιδιά οφείλουν να έχουνε για όλα απαντήσεις…

Και έτσι, τα καλά παιδιά μια μέρα σκάσανε.

Δεν άντεξαν.

Και αρρώστησαν.

Και πέσαν στο κρεβάτι.

Και αναρωτιούνται τώρα όλοι οι γύρω τους «τι πάθανε;»

«Τόσο καλό παιδί, γιατί κατάντησε έτσι;».

Ελευθεριάδης Ελευθέριος

Μεγάλες επιχειρήσεις ανά τον πλανήτη καλούν τους υπαλλήλους τους να επιστρέψουν άμεσα στο γραφείο. «Γυρίστε, διαφορετικά περάστε από το λογιστήριο» ειναι το σύνθημα για την αρχή του τέλους της τηλεργασίας

Όσοι έχουν απομείνει να εργάζονται από το σπίτι έρχονται πλέον αντιμέτωποι με τελεσίγραφο επιστροφής στο γραφείο από τους εργοδότες τους. Σαν αυτό που δόθηκε στους εργαζόμενους της εταιρείας video games, Roblox το οποίο ανέφερε: «ξεκινήστε να εργάζεστε τρεις τουλάχιστον μέρες από το γραφείο ή αποχωρήστε από την εταιρεία».

Η Roblox δεν είναι η μόνη εταιρεία που προσπαθεί να μειώσει την τηλεργασία. Τράπεζες και τεχνολογικοί κολοσσοί όπως η Google και η Meta καλούν τους εργαζόμενους τους να εμφανίζονται στα γραφεία τους λίγες ημέρες κάθε εβδομάδα και προσθέτουν ότι αν δεν συμβεί αυτό θα πρέπει να περάσουν από το λογιστήριο για να διευθετήσουν τα περί της απόλυσής τους.

Οι εταιρείες θεωρούν ότι γίνεται πιο δημιουργική και παραγωγική δουλειά με τη φυσική παρουσία των εργαζομένων αλλά οι τελευταίοι δείχνουν απρόθυμοι να επιστρέψουν με την αιτιολογία ότι με την τηλεργασία αποφεύγουν τις καθυστερήσεις στις μετακινήσεις και το κόστος που αυτές συνεπάγονται. Άλλωστε, υποστηρίζουν, δεν είναι λίγες πλέον οι εργασίες που μπορούν να γίνουν εξίσου αποτελεσματικά από απόσταση.

Έρευνα της εταιρείας ασφάλειας, Kastle Systems καταδεικνύει ότι μόλις το 50% των εργαζομένων δίνει το παρών τακτικά στο γραφείο σε δέκα μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ. Ακολουθούν εταιρείες στις ΗΠΑ που προσπαθούν με διάφορους τρόπους να κάνουν τους εργαζόμενους τους να αφήσουν την τηλεργασία.

Το ταξίδι της ανακάλυψης δεν σημαίνει να ψάχνεις καινούργια μέρη αλλά να έχεις καινούργια μάτια….

Εκεί ο Σικελιανός έδινε ραντεβού με τους Καζαντζάκη, Καρυωτάκη, Παλαμά

Ο έντονος λυρισμός και ο ιδιαίτερος γλωσσικός πλούτος χαρακτήριζε το έργο του Άγγελου Σικελιανού, ενός εκ των μεγαλύτερων Ελλήνων παραδοσιακών ποιητών.

Γεννημένος στη Λευκάδα όπου και πέρασε όλα τα παιδικά του χρόνια, έφυγε για την Αθήνα το 1901 για να σπουδάσει στη Νομική Σχολή. Ωστόσο, δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές του, καθώς τα ενδιαφέροντά του ήταν κυρίως λογοτεχνικά και από νωρίς μελέτησε κυρίως Όμηρο και Πίνδαρο, λυρικούς ποιητές, προσωκρατικούς φιλόσοφους, Πλάτωνα, Αισχύλο κ.α.

Χρονιά σταθμός για την ζωή του το 1906, όποτε και γνώρισε την μετέπειτα σύζυγό του, εύπορη Αμερικανίδα Εύα Πάλμερ,με την οποία απέκτησε έναν γιο, το Γλαύκο. Ένας μεγάλος και παράξενος έρωτας γεννήθηκε μεταξύ τους, ο οποίος μάλιστα πυροδότησε το πάθος των δύο για την Αρχαία Ελλάδα, δίνοντάς τους την δυνατότητα να φέρουν εις πέρας το μεγαλεπήβολο σχέδιο του ποιητή για την διοργάνωση των «Δελφικών Γιορτών».

Η γνωριμία του ζευγαριού και η μετακόμισή του στην Κόρινθο

Η Πάλμερ σπούδασε αρχαιολογία και χορογραφία σε Αμερική και Παρίσι, ενώ επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα τον Αύγουστο του 1906 παρέα με τον Ρεϊμόνδο Ντάνκαν, σύζυγος του οποίου ήταν η Πηνελόπη Σικελιανού, αδερφή του μεγάλου Έλληνα ποιητή.

Η συνάντησή τους, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ήταν μοιραία, καθώς ο Σικελιανός ερωτεύτηκε παράφορα την κατά 10 χρόνια μεγαλύτερή του παράξενα όμορφη γυναίκα. Και η Πάλμερ, ωστόσο, γοητεύτηκε βαθιά από τον Άγγελο Σικελιανό και το ατίθασο πνεύμα του, αλλά και τον αρχαίο ελληνικό τρόπο ζωής που βίωναν ο Ρεϊμόνδος με την Πηνελόπη.

Έτσι, σχεδόν δεκατρείς μήνες μετά την πρώτη τους γνωριμία, στις 9 Σεπτεμβρίου του 1907, το ζευγάρι ενώθηκε με τα ιερά δεσμά του γάμου, ο οποίος πραγματοποιήθηκε στο Μέιν των Η.Π.Α.

Αμφότεροι μυημένοι στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τους προσωκρατικούς φιλοσόφους –ο πατέρας της Εύα είχε ιδρύσει μια λέσχη καλώντας στο σπίτι τους εξέχουσες προσωπικότητες της διανόησης και έτσι η σύζυγος του Σικελιανού από πολύ μικρή ακόμα ηλικία μυήθηκε στην τέχνη και τη φιλοσοφία– επέστρεψαν στην Αθήνα, αναζητώντας τον τρόπο με τον οποίο θα κατάφερναν να αναβιώσουν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

Μετά από μια βόλτα στους στο παραλιακό χωριό Συκιά της Κορινθίας, το ζευγάρι γοητεύτηκε από μια παραθαλάσσια τοποθεσία με απεριόριστη θέα προς τα νερά του Κορινθιακού Κόλπου. Το 1908 το οικόπεδο πέρασε στην ιδιοκτησία τους, καθώς το Ιβάκι –έτσι αποκαλούσε ο ποιητής την Πάλμερ κατά την προσωπική τους αλληλογραφία–  καταγόμενη από εύπορη οικογένεια είχε την οικονομική άνεση να πραγματοποιήσει μια τέτοια αγορά. Μην ξεχνάτε, μάλιστα, πως ήταν η ίδια που χρηματοδοτούσε κάθε επιθυμία του ποιητή, μετατρέποντάς την με τα χρήματα σε πραγματικότητα –όποτε αυτό ήταν εφικτό.

Η βίλα όπου ο Σικελιανός φιλοξενούσε τους Καζαντζάκη, Καρυωτάκη, Παλαμά

Η κατασκευή της μονοκατοικίας έγινε σε σχέδια του ίδιου του ποιητή και ολοκληρώθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα. Το κτίσμα δημιουργήθηκε με την μέθοδο της ισοδόμου λιθοδομής, ενώ τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά του ανταποκρίνονται κατά κάποιον τρόπο και στον τρόπο σκέψης του ποιητή, συγκεντρώνοντας διαφορετικές νοοτροπίες.

Έτσι ανάμεσα σε αυτές διακρίνονται τρεις τάσεις: η αρχαιοελληνική η οποία εκπροσωπείται από τους κίονες στην πρόσοψη, η βυζαντινή τεχνοτροπία που συναντάται στα παράθυρα και η ενετική η οποία διακρίνεται στα μπαλκόνια. Από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά για την δημιουργία της βίλας, μάλιστα, είναι το γεγονός ότι μεταφέρθηκε πέτρα από την περιοχή των Αγίων Θεοδώρων.

Η συνολικής έκτασης 450 τ.μ. βίλα αποτελείται από τρεις ορόφους, το ισόγειο, το υπόγειο και τον πρώτο όροφο, ενώ στα βασικά χαρακτηριστικά της συγκαταλέγονται και οι μεγάλες βεράντες.

Από τα πιο αγαπημένα σημεία του ποιητή σε ολόκληρη την μονοκατοικία δεν ήταν άλλο από την βεράντα του ορόφου, όπου συναντιόταν το δωμάτιο και το γραφείο του, όπου καθόταν και έγραφε τα ποιήματά του, καθώς και ένα παγκάκι στην αυλή, που βρίσκεται εκεί μέχρι και σήμερα κάτω από ένα μεγάλο πεύκο.

Στη συγκεκριμένη βίλα ο ποιητής απολάμβανε την παρέα των φίλων του –έζησε αρκετά μεγάλα διαστήματα και χωρίς την Εύα– οι οποίοι δεν ήταν άλλοι από εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής. Ανάμεσά τους ο πολύ στενός του φίλος Νίκος Καζαντζάκης και οι Κωστής Παλαμάς και Κώστας Καρυωτάκης, ενώ δεν ήταν λίγα και τα καλοκαίρια που πέρασαν εδώ ο Παύλος και η Φρειδερίκη.

Σύμφωνα με το ημερολόγιο του Καζαντζάκη, όταν το 1915 φιλοξενήθηκε εδώ ο σπουδαίος Έλληνας λογοτέχνης, οι δύο λόγιοι «μέναμε οι δυο σ’ ένα εξοχικό σπίτι, μέσα σε πευκώνα, στην άκρα της θάλασσας. Διαβάζαμε Ντάντε και Παλαιά Διαθήκη και Όμηρο, μου απάγγελνε με τη βροντερή φωνή του στίχους δικούς του, κάναμε μακρινούς περιπάτους. Γκρεμίζαμε και δημιουργούσαμε τον κόσμο, ήμασταν κι οι δυο σίγουροι πως η ψυχή είναι παντοδύναμη. Μονάχα που εκείνος νόμιζε πως η ψυχή η δική του, εγώ πως η ψυχή του ανθρώπου».

Ενώ, όπως ισχυρίζεται ένας μάρτυρας, εδώ βρισκόταν ο Σικελιανός όταν ενημερώθηκε για την Μικρασιατική καταστροφή το ’22 και επί τρεις ημέρες κλείστηκε στο δωμάτιό του κλαίγοντας.

Με την τροπή που πήραν, τελικά, τα πράγματα η αρχή του τέλους για την βίλα στη Συκιά σήμανε το 1930. Λόγω των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε ο ποιητής με την σύζυγό του, το κτίριο βγήκε σε πλειστηριασμό και, έτσι, η ιδιοκτησία πέρασε στα χέρια του καθηγητή της Οικονομικής Σχολής Αθηνών, και γαμπρό του Ιωάννη Μεταξά, Ιωάννη Μαντζούφα.

Η μετέπειτα χρήση του οικήματος

Λίγα χρόνια αργότερα, κατά την διάρκεια της κατοχής η βίλα μετατράπηκε σε αρχηγείο των Ιταλών και των Γερμανών, ενώ την περίοδο του εμφύλιου πολέμου πέρασε στα χέρια των ανταρτών. Τελικά, στα τέλη της δεκαετίας του ’50 περιήλθε στην ιδιοκτησία της οικογένειας Τυπάλδου, η οποία ενέταξε το ακίνητο στις τουριστικές εγκαταστάσεις που διατηρεί στην περιοχή. Τη δεκαετία του 1980, η βίλα χαρακτηρίστηκε ως σημαντικό μνημείο της νεότερης πολιτιστικής κληρονομίας της χώρας και προστατεύεται από τη σχετική νομοθεσία.

Σήμερα, η βίλα που σηματοδότησε μία από τις πιο σημαντικές περιόδους στη ζωή του Σικελιανού και αποτέλεσε ορμητήριο του κοινού στόχου που είχε ο Άγγελος Σικελιανός με την αμερικανίδα πρώτη του σύζυγο, Έυα Πάλμερ, για καθιέρωση των δελφικών εορτών, έχει επισκευαστεί και αποτελεί τμήμα πολυτελούς παραθαλάσσιου resort στην περιοχή, με τους δύο κεντρικούς χώρους της να είναι ανοιχτοί προς τους επισκέπτες του. Σε αυτούς μπορεί κανείς να ξεφυλλίσει τα βιβλία του ποιητή ή να παρακολουθήσει κάποια ταινία. Η είσοδος είναι δωρεάν καθώς η οικογένεια Τυπάλδου οραματίζεται να δώσει την ευκαιρία στον καθένα να παρατηρήσει από κοντά το μέρος όπου δημιουργήθηκε ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια του ελληνικού πολιτισμού, από τον σπουδαίο αυτό ποιητή που βρέθηκε πέντε φορές προτεινόμενος για το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Πηγή: gargalianoionline.gr

•Η επιλογή διοικητών νοσοκομείων,με διαγωνιστική διαδικασία ήταν ένα βήμα προόδου.Θα αποφύγουμε στο μέλλον τις υπηρεσίες του καλου ανθρώπου που είχε επιλεγει με προσόν τη θητεία του σε βουλκανιζατέρ.Είναι μια αργόσυρτη πρόοδος.Η αφετηρία το ΑΣΕΠ του Σακη Πεπονη.Το τι είχε υποστεί γι αυτό δεν λέγεται.Τώρα τον μακαρίζουν.Το δεύτερο το opengov του Γιώργου Παπανδρέου.Κι αυτός είχε ακούσει τα εξ αμάξης.Λίγο λίγο ξεπερνάμε την οθωμανική καταγωγή του Κράτους μας.Ο δρόμος όμως είναι ακόμα μακρύς. «Πρώτα εγώ,μετά η φαμίλια μου,μετά το χωριο μου και μετά η Ελλάδα» είχε γράψει ο φίλος Κώστας Κωστής στο σημαντικό του έργο «Τα κακομαθημένα παιδιά της ιστοριας».
•Θυμηθηκα μια ιστορία.Δευτερευουσα αλλά έχει τη πλάκα της.Ο πρόεδρος ήμουν εγώ.Η ανηψιά θα σας πω.1987.Εκείνο το φεγγάρι ήμουν πρόεδρος του Ταμείου Αρχαιολογικών Πορων.Μελινα γαρ.Εντολη να δώσω πνοή σε έναν από τους πολλούς δεινόσαυρους του δημοσίου που χειριζόταν τς έσοδα των πορων από τα μουσεία κλπ.Το έτρεχα παράλληλα με τη δικηγορια.Καθόλου εύκολο αλλα κάτι είχα κάνει .Στο μικρόκοσμο του ΥΠΠΟ το κ,Πρόεδρε έπεφτε σύννεφο και γελούσα.

Στην Ελλάδα αν ρίξεις πέτρα ή σκύλο χτυπάς ή πρόεδρο.Είχε γίνει μια προκήρυξη για πρόσληψη υπαλλήλων και φυλάκων.Ήθελα να γίνει αδιάβλητη αν και δεν υπήρχε ΑΣΕΠ.Τα τηλ.ειχαν πάρει φωτιά αλλα δεν ίδρωνε το αυτι μου.Τότε με παίρνει ο φίλος μου,αείμνηστος πια,ο Κωνσταντίνος Αλαβάνος,ΓΓ του Υπουργείου Πολιτισμού. Σπουδαίος άνθρωπος με αγώνες στη χούντα ,ικανότατος.Το alter ego της Μελινας.Τότε δεν υπηρχε ακόμα η πολιτική ορθότητα.Είμασταν όλοι αθυρόστομοι και έντονοι.Μου λέει Πάνο με αυτό με τους φύλακες μου έχει πρήξει…..ο…θέλει να βάλει μια δικιά του.Δεστη σε παρακαλώ δεν τον αντέχω.

Δεν μπορούσα να του χαλάσω χατήρι.Οκ του λέω αλλά ρε… δεν είπαμε να μη τα κάνουμε αυτά.Ναι ρε…αλλα αυτός ειναι ο..που.. ξέρεις τώρα.. έλα δεν θα χαλάσει ο κοσμος.Ο ο…ήταν μια πασίγνωστη ιστορική και προβεβλημένη προσωπικότητα της αριστεράς. Δεν θέλω να πω ποιος ήταν.Ιδιαιτερα σεβαστή σε όλους μας.Άντε χαλάλι.
•Μια συμπαθής νεαρά κοπέλα μπήκε στο γραφείο μου.Τότε φοριόταν ακόμα το δεσποινίς.Δεσποινίς θέλετε να γίνετε υπάλληλος;μάλιστα κ.Πρόεδρε.Εχω να σας δώσω και μια συστατική επιστολή.Να τη δω ευχαρίστως.Μου έδωσε ένα κλειστό φάκελο.Τον άνοιξα.Ήταν ένα χειρόγραφο με μια λέξη «ΑΝΗΨΙΑ μου».Και μια τεράστια υπογραφή της ιστορικής προσωπικότητας.Την κοίταξα εκπληκτος.Α ρε Κωνσταντίνε είπα μέσα μου.Γαμω το. Ελλάς το μεγαλείο σου.

Πάνος Μπιτσαξής

Τραγούδι ο αξέχαστος Θανάσης Βώττας

Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ – Helene Ahrweiler

Μεγάλες αλήθειες….

Εμένα δεν με ενδιαφέρει η ιδεολογία, αλλά οι άνθρωποι.

• Φίλος μου δεν είναι αυτός που πιστεύει στις ίδιες λύσεις με μένα, αλλά αυτός που είναι σωστός άνθρωπος.
• Η καλοσύνη είναι μίμηση Θεού.
• Όσοι κρύβουν τα χρόνια τους, χάνουν μαζί και τις αναμνήσεις.
• Στη Γαλλία, ο υλικά πλούσιος δεν θεωρείται αστός, η αστική τάξη είναι παιδεία!
• Κανένας λαός δεν έμεινε 400 χρόνια σκλάβος, υπήρχε μεγάλη έλλειψη αυτοπεποίθησης.
• Γιατί μετά την απελευθέρωση δημιουργήθηκαν ρωσικό, γαλλικό και αγγλικό κόμμα; Που ήταν το ελληνικό κόμμα; Μάθαμε να είμαστε πάντα ραγιάδες κάποιου. Αν ξέραμε καλά την ιστορία μας, θα είχαμε διαγράψει πολλούς υποτιθέμενους «ήρωες» και θα αλλάζαμε πολλά ονόματα δρόμων και πλατειών που φέρουν τα ονόματά τους.
• Όταν ο Έλληνας πάει στην Ευρώπη ουσιαστικά πάει στο σπίτι του, αν θεωρήσουμε “εξωτερικό” την Ευρώπη σημαίνει πως είμαστε ακόμα “Ανατολή”.
• Μαζί με τον Πρόεδρο Μιτεράν φθάνω στη Νέα Υόρκη για να υπογράψω συμβάσεις με τα αμερικανικά πανεπιστήμια. Φτάνοντας στο Πανεπιστήμιο, μας υποδέχεται ο πρόεδρός του: “ Χορεύεις καλαματιανό;” μου λέει και τα χάνω, το όνομα μου John Brademas”. Στο δείπνο, εντυπωσιασμένος ο Μιτεράν, σχολιάζει: “Ο Πρόεδρος του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης ( Μπραδήμας) και η Πρόεδρος όλων των Πανεπιστημίων του Παρισιού (Γλύκατζη) δεν μίλησαν ούτε γαλλικά, ούτε αγγλικά, αλλά ελληνικά. Ε! αυτό είναι αυτοκρατορία!”
• Η Παιδεία μας έχει αποτύχει γιατί στα παιδιά μιλάνε όλοι από την αρχή για επιτυχία, κανείς δεν τους μιλάει για ευτυχία! (επίκαιρο λόγω Πανελλαδικών!)
• 29 Αυγούστου γιόρτασε τα γενέθλια της (94 ετών) με μια μαντινάδα «Στα ενενήντα περπατώ, στα εκατό θα φτάσω, και μόνο τότε θα σκεφτώ αν πρέπει να γεράσω».

Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ

“Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα
βάλε στα ρούχα σου φωτιά
βάλε στα όργανα φωτιά
να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα
η τρομερή μας η λαλιά”.

Ποτέ, μα ΠΟΤΕ μη κρίνεις κάποιον από την εμφάνιση του
Το παρακάτω περιστατικό συνέβη πριν από πολλά χρόνια και είχε σαν πρωταγωνιστές μερικούς από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών
Πάμε να διαβάσουμε την ιστορία, όπως την διηγήθηκε ο θρυλικός μπαλαδόρος Τζόρτζ Μπέστ

Ήμουν με τον (Μπόμπι) Τσάρλτον, τον Ντένις Λο και τον Πούσκας και προπονούσαμε μια ακαδημία ποδοσφαίρου στην Αυστραλία
Οι νεαροί που προπονούσαμε δεν σεβόντουσαν τον Πούσκας, τον κορόιδευαν για τα κιλά του και την ηλικία του
Έτσι, όταν ζητήσαμε από τα παιδιά να προκαλέσουν έναν προπονητή αν μπορεί να χτυπήσει το δοκάρι 10 συνεχόμενες φορές, προφανώς και διάλεξαν τον χοντρό γέρο προπονητή ( τον κύριο στην φωτογραφία)
Ο Λο ρώτησε τα παιδιά πόσες φορές πίστευαν ότι ο Πούσκας θα το πετύχαινε Οι περισσότεροι είπαν κάτω από 5
Εγώ είπα αμέσως 10

Ο “χοντρός” που λέτε το πέτυχε 9 φορές στην σειρά
Για την δέκατη, σήκωσε την μπάλα στον αέρα, την κράτησε με το κεφάλι, την έκανε να αναπηδήσει καί στους δύο ώμους, την έφερε μπροστά με τακουνάκι και με έναν “κεραυνό” τράνταξε το δοκάρι

Όλοι στάθηκαν σιωπηλοί ,τότε ένα παιδί γύρισε και ρώτησε ποιος είναι και απάντησα:
“Για εσένα, το όνομά του είναι ο ΚΥΡΙΟΣ Πούσκας!”

Από την σελίδα Ο Αθλητισμός Είναι Πολύ Κουλ