Χρόνια πολλά Γιώργο!!!

Σύμφωνα με μια έκθεση του SIPRI* του Ιουνίου 2024, το Ισραήλ αναβάθμισε τα πυρηνικά όπλα του, εκσυγχρονίζοντας εγκαταστάσεις παραγωγής στο νότο, πιθανότατα κοντά στη Dimona.
Ενώ το Ισραήλ δεν παραδέχτηκε ποτέ επίσημα ότι κατέχει πυρηνικά όπλα, πιστεύεται ευρέως ότι έχει περίπου 90 πυρηνικές κεφαλές.
Η ετήσια έκθεση του SIPRI, η οποία εξέταζε τις εξελίξεις καθ’ όλη τη διάρκεια του 2023 και μέχρι τον Ιανουάριο του 2024, υποστήριξε επίσης ότι υπήρχαν ενδείξεις ότι το Ισραήλ βρισκόταν σε διαδικασία αναβάθμισης του πυρηνικού αντιδραστήρα του στη νότια πόλη Dimona.

Οι προσπάθειες μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν για μείωση των εντάσεων αναιρέθηκαν από τον πόλεμο στη Γάζα και τις επακόλουθες επιθέσεις αντιπροσώπων στα αμερικανικά συμφέροντα από ομάδες που υποστηρίζονται από το Ιράν στο Ιράκ και τη Συρία, τόνισε το SIPRI.
Το Ισραήλ έχει διατηρήσει μια μακροχρόνια πολιτική «πυρηνικής ασάφειας», ούτε επιβεβαιώνοντας ούτε διαψεύδοντας το πυρηνικό του οπλοστάσιο. 
Για δεκαετίες, το Ισραήλ έχει δηλώσει ότι δεν θα ήταν το πρώτο που θα εισαγάγει πυρηνικά όπλα στη Μέση Ανατολή. 
Παρά αυτή την ασάφεια, οι πρόσφατες γεωπολιτικές εξελίξεις και συγκρούσεις, συμπεριλαμβανομένου του πολέμου στη Γάζα και των επιθέσεων πληρεξουσίων που υποστηρίζονται από το Ιράν, έχουν τονίσει τη σημασία της πυρηνικής αποτροπής του Ισραήλ.
Ωστόσο, δημόσια σχόλια από αξιωματούχους υπαινίσσονται την πυρηνική ικανότητα του Ισραήλ. 
Ιστορικά, Ισραηλινοί αξιωματούχοι σκέφτηκαν να αναπτύξουν πυρηνικά όπλα κατά τη διάρκεια του πολέμου του Γιομ Κιπούρ το 1973 μετά την αιφνιδιαστική επίθεση από τις αιγυπτιακές και συριακές δυνάμεις.
Επίσης, τον Νοέμβριο του 2023, ο υπουργός Πολιτιστικής Κληρονομιάς Amichai Eliyahu πρότεινε αμφιλεγόμενα «να ρίξει κάτι που ισοδυναμεί με κάποιο είδος πυρηνικής βόμβας σε όλη τη Γάζα» ως απάντηση στην επίθεση της Hamas της 7ης Οκτωβρίου, η οποία σκότωσε περισσότερους από 1.200 αμάχους.

Σύμφωνα με το SIPRI, το πυρηνικό οπλοστάσιο του Ισραήλ είναι ικανό να παραδοθεί με μαχητικά αεροσκάφη, υποβρύχια και πυραύλους Jericho που βασίζονται στην ξηρά.
Συγκεκριμένα, μια επίθεση με ρουκέτα της Hamas στις 7 Οκτωβρίου φέρεται να έπληξε την αεροπορική βάση Sdot Micha, όπου υπάρχουν υποψίες ότι βρίσκονται αυτοί οι πύραυλοι Jericho.

Η ανάλυση του SIPRI παρουσιάζει μια ανησυχητική εικόνα του παγκόσμιου πυρηνικού τοπίου. 
Η εξέχουσα θέση των πυρηνικών όπλων στις διεθνείς σχέσεις έχει φτάσει σε επίπεδα αόρατα από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. 
Η αντιπαράθεση Ισραήλ-Ιράν αποτελεί παράδειγμα αυτής της επικίνδυνης τάσης, με τον κίνδυνο περαιτέρω κλιμάκωσης να παραμένει ανησυχητικά υψηλός.

Η τρέχουσα κρίση έχει επίσης φέρει στο επίκεντρο την πυρηνική πολιτική του Ισραήλ.
Ενώ το Ισραήλ σκόπιμα συσκοτίζει τα πρόσφατα γεγονότα οδήγησαν σε άνευ προηγουμένου δημόσιες συζητήσεις σχετικά με τις πυρηνικές ικανότητες του Ισραήλ. 
Την ίδια στιγμή το Ισραήλ λέγεται ότι θέλει να ανταποδώσει χτυπώντας τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν… και ο φαύλος κύκλος τώρα ξεκινάει…

*Stockholm International Peace Research Institute (SIPRI)

Πριν από το 1925 ας το πούμε, 1927-1928 που διατυπώνεται πια η παρουσία κομμουνιστών στην Ελλάδα, το λέω πολύ σχηματικά αλλά δεν κάνω λάθος νομίζω, η Αριστερά ήταν ο βενιζελισμός.  Δηλαδή η ανατρεπτική πρόταση, κοινωνικά, πολιτικά και ίσως και οικονομικά, η λειτουργία δηλαδή μίας κοινωνικής ομάδας κι ενός ευρύτατου πολιτικού σχηματισμού στο οποίο θα εντάσσονταν δύο λογής πολίτες, είτε οι φτωχοί των πόλεων, είτε οι φτωχοί αγρότες της υπαίθρου, ή, προσέξτε, οι νέες χώρες και οι κάτοικοί τους, δηλαδή ό,τι εξέφευγε από την ευρύτατη εντός των Αθηνών επιτροπεία του Θρόνου και από την ευρύτερη γενικότερα παρουσία της βασιλικής λειτουργίας και των κομμάτων πριν το 1910 σε όλη τη χώρα.

Άρα λοιπόν ο Βενιζέλος κομίζει ένα πολύ ισχυρό διαβατήριο το οποίο είναι ο αλυτρωτισμός και η επιτυχία του στην Κρήτη, πολιτική και πατριωτική, με αυτόν γίνεται εργαλείο του Γεωργίου από το 1910 που φτάνει μέχρι και το 1913 περίπου που πεθαίνει ο Γεώργιος, εννοώ εντάσσω και τους Βαλκανικούς μέσα και τις συμμαχίες που καταφέρνει ο Βενιζέλος και αποκτά με τους όμορους γείτονές μας, τους βαλκανικούς γείτονές μας, στη συνέχεια όμως ο Βενιζέλος καθίσταται πια ο ίδιος, η παράταξή του, οι μηχανισμοί του, η παρουσία του στο Στρατό, το ίχνος του στη διοίκηση των νέων χωρών, οι νομοθεσίες του, καθίστανται απειλητικές για το Θρόνο.  Επειδή οι Θρόνοι πάντοτε στη ζωή τους μαστίζονται από την έννοια της ιδιοκτησίας και γενικότερα ένα ευρύτερο μέρος της συντηρητικής παράταξης μαστίζεται από αυτό, το βαρύ πρόβλημα που τίθεται μόλις τελειώνουν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι νικηφόρα είναι ποιος είναι οι ιδιοκτήτης της νίκης.  Είναι ο βασιλιάς ή ο πρωθυπουργός;

Π. Σακελλαρόπουλος

Ο σοσιαλισμός δεν ρίζωσε στην Αμερική, επειδή οι φτωχοί βλέπουν τους εαυτούς τους όχι σαν καταπιεσμένους προλετάριους, αλλά σαν προσωρινά ατυχήσαντες εκατομμυριούχους…

Ο Τζον Στάινμπεκ

είναι ένας από εκείνους τους σπάνιους συγγραφείς που αποτύπωσε τις πιο ωμές αλήθειες της ζωής.

Η ντροπή είναι το συναίσθημα ότι έχουμε κάνει κάτι λάθος στα μάτια των άλλων.

Η ενοχή είναι το συναίσθημα ότι έχουμε κάνει κάτι λάθος στα δικά μας μάτια …

Κείμενο από το βιβλίο της Arlie Russell Hochschild, ομότιμης καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνιας: ΚΛΕΜΜΈΝΗ ΥΠΕΡΗΦΆΝΕΙΑ: ΑΠΌ ΤΗΝ ΝΤΡΟΠΉ ΣΤΗΝ ΟΡΓΉ

…….Ο Τραμπ χρησιμοποιεί συστηματικά μια ρητορική που υπόσχεται την αποκατάσταση της χαμένης υπερηφάνειας και τη δικαίωση των «ξεχασμένων» Αμερικανών. Για παράδειγμα, ο Τζέημς, πρώην εργάτης ανθρακωρυχείου που έχασε τη δουλειά του και μαζί μ’ αυτό τη σύζυγο και την επιμέλεια των παιδιών του, περιγράφει πώς ένιωσε όταν παρακολούθησε για πρώτη φορά μια ομιλία του Τραμπ το 2016:

Ο Τραμπ μας είπε ότι επρόκειτο να φέρει πίσω το κάρβουνο, και ήξερα ότι μας έλεγε ψέματα. Αλλά ένιωσα ότι είδε ποιος ήμουν.

Αυτό το «είδε ποιος ήμουν» σημαίνει ότι ο Τραμπ προσφέρει ένα αίσθημα σκοπού και δικαιοσύνης σε έναν κόσμο που θεωρεί ότι τον έχουν όλοι εγκαταλείψει……

Οι Αφίδνες της Αττικής, ως το 1912 ονομάζονταν Κιούρκα  Η λέξη Κιούρκα, προέρχεται από το αλβανικό επώνυμο Qurk που στα ελληνικά αποδίδεται ως Κυριακός. Κατά τον Γ. Οικονόμου, (Athenische Mitteilungen)

Τα Κιούρκα πήραν το όνομά τους από τον αρχαίο αττικό Δήμο Κερκείς. Μεταξύ των αρχηγών των Αρβανιτών που εγκαταστάθηκαν στα Μεσόγεια της Αττικής το 1388, αναφέρεται κι ένας Κιούρκας.

Η αλβανική λέξη qurku, πληθ. qurqe, σημαίνει «γούνα, δέρμα, δερμάτινο παλτό» και προέρχεται από την τούρκικη λέξη Kurk = γούνα…. 

Πώς συμβαίνει, επίσης, η πιο επιτυχημένη επιστημονική θεωρία όλων των εποχών, η κβαντομηχανική, να χρησιμοποιείται σήμερα ως το κατεξοχήν εργαλείο χειραγώγησης και εξαπάτησης εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο κάτω από τη σημαία της περίφημης Νέας Εποχής (New Age) και του ανατολίτικου μυστικισμού; Πώς συνέβη, τελικά και, ενώ η επιστημονική επανάσταση του 17ου αιώνα οδήγησε στον Διαφωτισμό, στην κατάργηση των «ελέω Θεού» καθεστώτων και στην εγκαθίδρυση των δημοκρατικών πολιτευμάτων, η επιστήμη βρίσκει σήμερα απέναντί της ένα διογκούμενο ρεύμα εχθρότητας; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα στα οποία επιχειρεί να απαντήσει ο πανεπιστημιακός δάσκαλος στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης, Στέφανος Τραχανάς, με το νέο του βιβλίο «Ο Κύκλος – Επιστήμη και δημοκρατία σε ανήσυχους καιρούς» το οποίο κυκλοφορεί από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.

Ο αείμνηστος ζωγράφος Χ. Στέφος επι τω έργω

Η περίφημη ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΤΡΥΓΟΥ που σκαλίζει ο Ήφαιστος στην ασπίδα του Αχιλλέα* από την «Ιλιάδα» του Ομήρου,
μας λέει στην Ραψωδία Σ’ :

Αμπέλι μέγα έβαλεν αλλού καρπόν γεμάτο,
καλό, χρυσό κι εμαύριζαν ολούθε τα σταφύλια·
τα κλήματ’ ήσαν σ’ αργυρά σταλίκια στυλωμένα.
Και λάκκον από χάλυβα και κασσιτέρου φράκτην
έσυρε γύρω· και άνοιξε στην άκρην μονοπάτι
για να περνούν όταν τρυγάν το αμπέλι, οι καρποφόροι.
Κι αγόρια, κόρες λυγερές, αμέριμνα στην γνώμην
εφέρναν τον γλυκύν καρπόν μέσα εις τα καλάθια.
Γλυκιάν κιθάραν έπαιζε στην μέση τους αγόρι
και με την λυγερή φωνή τον λίνον τραγουδούσε 570
μελωδικά, και όλοι μαζί τριγύρω του εσκιρτούσαν
και τις φωνές τους έσμιγαν με το γλυκό τραγούδι.

Μα και ο Ησίοδος στα ”Έργα και Ημέραι” του, δίνει για τον τρύγο τις εξής συμβουλές:
«Όταν μαζέψεις τα σταφύλια, πήγαινέ τα στο σπίτι σου. Άφησέ τα στον ήλιο πέντε ημέρες και την έκτη κλείσε μέσα σε δοχεία τα δώρα του Βάκχου». (στίχοι 610 και εξής).
Και συνεχίζει τις συμβουλές του στον αδελφό του : «όταν πιά δείς να βυθίζονται (στον ορίζοντα) οι πλειάδες και οι νάδες και ο γίγαντας Ωρίωνας, τότε καιρός να θυμηθείς πως ήρθε πάλι η εποχή για το όργωμα και πως ο σπόρος κάτω από τη γη πρέπει να βρεί θέση». (Ο Βοηδρομιών είναι μήνας της σοδειάς, αλλά και της σποράς για τον άλλο χρόνο).
.
Ο τρύγος παράγεται από το αρχαίο ρήμα τρυγάω-τρυγώ, που το χρησιμοποιεί για πρώτη φορά ο Ομηρος. Αυτό συγγενεύει με το τρύω: συνθλίβω, ξεζουμίζω τα σταφύλια.

Στην Οδύσσεια (ραψωδία Ι στ.5-11) διαβάζουμε μερικούς από τους στίχους τους ωραιότερους για ένα συμπόσιο:
«Πιο χαριτωμένη ζωή εγώ δεν ξέρω και άλλη παρά μόνον όταν όλος ο λαός τριγύρω αναγαλλιάζει και στα παλάτια οι σύδειπνοι (συνδαιτυμόνες) αράδα καθισμένοι ακούνε τον τραγουδιστή, με τα τραπέζια εμπρός τους γεμάτα κρέας και ψωμί και ο κεραστής σαν παίρνει από το κροντήρι το κρασί και χύνει στα ποτήρια. Στον κόσμο λογιάζω πως αυτό είναι το ομορφότερο».

Σε άλλο σημείο της Οδύσσειας (Ι, 347-370), ο Όμηρος παρουσιάζει τον πολυμήχανο Οδυσσέα που εγκλωβίστηκε στη σπηλιά του Πολύφημου, να μεθάει τον Κύκλωπα τον μονόφθαλμο με καλόγευστο και κατάγλυκο κρασί:

• Τότες εγώ τον Κύκλωπα σιμώνω και του κρένω με ένα καρδάρι ολόγεμο μαύρο κρασί στα χέρια. «Να πάρε, πιες ω Κύκλωπα που τρως ανθρώπου κρέας, να ιδείς πιοτό που φύλαγα κρυμμένο στο καράβι, σου το φερα για τάξιμο, ίσως και δείξεις σπλάχνα και πίσω στείλεις με, μα εσύ λυσσάς και δε χορταίνεις». Είπα και εκείνος με όρεξη το παίρνει και το πίνει και τόσο το γλυκάθηκε και δεύτερο γυρεύει. «Φέρε μου κι άλλο πρόθυμα, πες μου και το όνομά σου, να σου φιλέψω δώρο εγώ που να το καμαρώνεις. Δίνει και εδώ στους Κύκλωπες η πλούσια γη σταφύλια, ζουμί γεμάτα που η βροχή του Δία ωριμάζει».

Οι ήρωες του Ομήρου, τόσο οι Αχαιοί όσο και οι Τρώες, έπιναν οίνο μόνο από τους κρατήρες, δηλαδή κεκραμένον, συγκερασμένον με νερό για να μη μεθάνε και επιπλέον άκρατον οίνον χρησιμοποιούσαν στις σπονδές προς τους θεούς.
Η νεοελληνική λέξη κρασί προήλθε απ’ το ρήμα κεράννυμι = αναμειγνύω, ανακατεύω. Κατά τις συνεστιάσεις ο οινοχόος ανακάτευε, συνεκεράνυε μεθ’ ύδατος τον οίνον, τον οποίον σπάνια έπιναν άκρατον. Από εδώ και η λέξη κρασί.

Ο ποιητής Σιμωνίδης ο Κείος, κατέταξε τις ιδιότητες κάθε ποικιλίας κρασιού ανάλογα με την επίδρασή τους στην υγεία:
Τα λευκά κρασιά είναι χωνευτικά, αλλά «την κεφαλήν διάπυρον», δηλαδή φέρνουν έξαψη. Τα μαύρα ξηρά τα έβρισκε θρεπτικά και τα μαύρα γλυκά κρασιά ακόμα πιο θρεπτικά. Ο Αριστοτέλης έλεγε, ότι όσοι μεθούν με κρασί πέφτουν μπρούμυτα! Γιατί το κρασί βαραίνει το κεφάλι.

Οι Χιώτες ήταν οι καλύτεροι αμπελουργοί της αρχαιότητας μια και σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία τους δίδαξε την καλλιέργεια της αμπέλου πρώτος στην Ελλάδα ο ίδιος ο Διόνυσος με το γιο του τον Οινοπίωνα που έφεραν και δώρισαν την άμπελο στους Έλληνες.
Άλλη εκδοχή είναι αυτή που θέλει την εισαγωγή του κρασιού στη χώρα μας από την ξηρά και μάλιστα από τη Θράκη, άλλη, πιό πειστική, από τη θάλασσα και συγκεκριμένα ή από την Κρήτη ή από τα Μικρασιατικά παράλια με πρώτους εισαγωγείς τους Πελασγούς.
Οι αρχαίοι Έλληνες δεν ξεχώριζαν τον οίνο μόνο σε παλαιό και νέο, αλλά και σε λευκό, μέλανα, κιρρόν (ξανθόν), και ερυθρόν, και σε γλυκύν και αυστηρόν, σε λεπτόν και παχύν, ευώδη και ουχί ευώδη, αλλά και σε αδύνατο, μέτριο και δυνατόν. Οίνο κατασκεύαζαν όχι μόνο από σταφύλια, αλλά και από σταφίδες (αποξηραμένα σταφύλια), και από άλλα προϊόντα όπως σύκα, ρόδια, μήλα, απίδια, κυδώνια, φοίνικες. Επίσης, κατανάλωναν αρωματισμένους οίνους με προσθήκη ρητίνης, πίσσας, ίων, ρόδων, αλλά και ανακατεμένους με αλάτι ή θαλάσσιο ύδωρ (τεθαλασσωμένους) καθώς και ανακατεμένους με κρίθινο αλεύρι και τριμμένο τυρί (κυκεώνας), και παρασκεύαζαν σταφιδίτη οίνο (από σταφίδες), και σίραιον οίνο τον οποίο βράζουν και παίρνουν το σίραιον (πετιμέζι).

Οι Έλληνες εισήγαγαν και τον όρο «ανθοσμία» (δηλαδή bouquet), που αφορά την προτιμώμενη οινώδη οσμή των παλαιοτέρων οίνων, όπως ο σαπρίας.
Οι πρόγονοι υποψιαζόταν και την ύπαρξη οινοπνεύματος στον οίνο, παρατηρώντας κάποια εύφλεκτη ουσία σε αυτόν, χωρίς να καταφέρουν να την απομονώσουν. Ο Αριστοτέλης στα μετεωρολογικά του αναφέρει ότι ο οίνος περιέχει «ελαφράν τινά ατμίδα», γι’ αυτό και αναφλέγεται.

Κατά τον Αρτεμίδωρον, η κατανάλωση καλού κρασιού και σε μικρή ποσότητα στα όνειρα έχει θετική ερμηνεία.
Έτσι και στην Ελλάδα η έκθλιψη ή εκχύμωση των σταφυλιών γίνεται ή με τα χέρια χρησιμοποιώντας όχι μόνο τα δάχτυλα, αλλά και τους πήχεις και τους αγκώνες, αφού πρώτα αφαιρούσαν τους βοστρύχους (κοτσάνια), οπότε το γλεύκος που παραγόταν μ’ αυτόν τον τρόπο, και λεγόταν κάρμα, ήταν ανώτερης ποιότητας και λαμβανόταν ο εκλεκτότερος οίνος, γιατί οι πατημένοι και σπασμένοι βόστρυχοι προσδίνουν χορτώδη γεύση στον παραγόμενο οίνο και υποβαθμίζουν την ποιότητά του, ή με τα πόδια σε ληνούς (πατητήρια). Αυτός ο τρόπος εκχύμωσης, βασισμένος στη μυϊκή δύναμη του ανθρώπου – τροφοσυλλέκτη, διαρκεί επί αιώνες, και μόνο στους νεώτερους χρόνους χρησιμοποιήθηκαν τα μηχανικά πιεστήρια.

Για την έκθλιψη – αποβοστρύχωση των σταφυλιών χρησιμοποιούσαν «σουρωτήρια», δηλαδή πήλινους ηθμούς ή πλεγμένα σχοινιά ή ρηχά πανέρια από λυγαριά, που τοποθετούσαν πάνω σε λεκάνες, κάδες, δεξαμενές, και μέσα σε αυτά χώριζαν τις ράγες από τους βοστρύχους και τις έθλιβαν με τα χέρια. Καθώς έσπαζε ο φλοιός των ραγών, ο χυμός που έρρεε περνούσε από τις οπές στο χώρο υποδοχής – συλλογής, και έτσι διαχωριζόταν από τα στερεά υπολείμματα των σταφυλιών. Αν όμως οι οπές ήταν μεγάλες, τότε περνούσαν μαζί με το χυμό και οι σπασμένες ράγες, και τότε ο παραγόμενος οίνος προερχόταν από γλεύκος εμπλουτισμένο κατά την ζύμωση με χρωστικές, αρώματα, και άλλα συστατικά των στερεών μερών της ράγας και του φλοιού της.

*Η ασπίδα του Αχιλλέα

Κείμενο (απόσπασμα):Ι. Θ. Κακριδής

Όταν ο Αχιλλέας, παραμερίζοντας το θυμό του, αποφασίζει να βγει ξανά στη μάχη και να σκοτώσει τον Έχτορα, για να εκδικηθεί ιό θάνατο του Πάτροκλου, βρίσκεται δίχως όπλα. Γιατί την αρματωσιά του την είχε φορέσει ο φίλος του, και τώρα έχει πέσει κούρσος στα χέρια του με­γάλου αντίμαχου. Τα καινούργια άρματα που χρειάζονται στον Αχιλλέα θ’ αναγκαστεί η μητέρα του η Θέτιδα να ανεβεί στον Όλυμπο και να παρακαλέσει τον Ήφαιστο να του τα μαστορέψει.

Ο θεός, που δεν ξεχνάει πόση καλοσύνη του είχε δείξει η Θέτιδα σε χρόνια πιο παλιά, είναι πρόθυμος να πάρει πάνω του τον κόπο να φτιάξει την καινούργια πανοπλία. Αφήνει λοιπόν τη γυναίκα του να της κρατάει στο μεταξύ συντροφιά, κι αυτός κλείνεται στο εργαστήρι του, ανάβει τα καμίνια του και στρώνεται στη δουλειά.

Η ασπίδα είναι στρογγυλή κι η εξωτερική της επιφάνεια θα σκεπαστεί ολόκληρη με εικόνες από χρυσάφι, ασήμι, καλάι και άλλα πολύτιμα ολικά, καταταγμένες σε πέντε ομόκεντρους κύκλους. Στο μεσαίο ο Ήφαιστος «βάζει τη γης, βάζει τη θάλασσα, βάζει τα ουράνια απάνω, βάζει τον ήλιο τον ακούραστο, τ’ ολόγιομο φεγγάρι, κι’ όλα τ’ αστέρια, ως στεφανώνουνε τον ουρανό…»

*Πηγή: eranistis.net

Ζωγράφος:Paul Klee

Ο Πάουλ Κλέε (Paul Klee, 18 Δεκεμβρίου 1879 – 29 Ιουνίου 1940) ήταν Γερμανο-Ελβετός ζωγράφος. Μολονότι δεν εντάχθηκε επισήμως σε καμία σχολή ή κίνημα, το έργο του είχε σημαντική συμβολή στη διαμόρφωση των περισσοτέρων καλλιτεχνικών τάσεων της μοντέρνας τέχνης, ενώ υπήρξε και δάσκαλος στη σχολή Μπαουχάους. Άφησε συνολικά περισσότερα από 9.000 έργα, μεταξύ αυτών υδατογραφίες, χαρακτικά και σχέδια, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων φιλοξενείται σήμερα στο Κέντρο Πάουλ Κλέε της Βέρνης.