Η διάκριση Ορεινών- Πεδινών, ανάγεται στην Εθνοσυνέλευση της Γαλλικής Επανάστασης του 1789. Τότε, οι ριζοσπαστικοί με τις πλέον επαναστατικές ιδέες, κατέλαβαν το άνω αριστερό μέρος της αίθουσας της Εθνοσυνέλευσης και ονομάσθηκαν Ορεινοί επειδή τα έδρανά τους ήταν στο ψηλότερο μέρος του αμφιθεάτρου. Μεταξύ των Ορεινών ήταν ο Νταντόν, ο Μαρά, ο Σαιν Ζυστ και άλλοι από την ομάδα των Επαναστατών της Γαλλικής Επανάστασης.
«Μια μεμονωμένη εικόνα καταφέρνει να λέει μια ολόκληρη ιστορία. Η δημιουργία μιας τέτοιας φωτογραφίας που ενσωματώνει ολόκληρη την ατμόσφαιρα μιας συνάντησης και πληροί αισθητικά κριτήρια, είναι εξαιρετικά ικανοποιητική. Όταν πετύχετε να δημιουργήσετε μια σειρά από τέτοιες εικόνες, ή ακόμα και ένα βιβλίο, τότε είστε στα πρόθυρα του να είστε καλλιτέχνης. Η τέχνη και ο πολιτισμός σηματοδοτούν την αρχή της ανθρωπότητας» Wolfgang Bernauer
ο Wolfgang Bernauer Ελβετός οφθαλμίατρος, συγγραφέας και φωτογράφος.
Πετρίλο Αργιθέας: Ο Σωτήρης αποφάσισε να μείνει μόνιμα σε ένα ορεινό χωριό 15 κατοίκων
Προτείνει σε όλους μια επίσκεψη στα θεσσαλικά Άγραφα.
Δημήτρης Κυριαζής 18.11.2023 /Η ιστορία αποτελεί την επιφάνεια του συνειδητού, η κουλτούρα την επιφάνεια του ασυνειδήτου. (Στέλιος Ράμφος).
Το Πετρίλο Αργιθέας, ένα χωριό περίπου δεκαπέντε μόνιμων κατοίκων, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.100 μ. Φωτ.: Ιστοσελίδα Δήμου Αργιθέας/argithea.gov.gr
ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ ΕΧΩ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕΙ μόνιμα στο Πετρίλο Αργιθέας, σε ένα χωριό περίπου δεκαπέντε μόνιμων κατοίκων, σε υψόμετρο 1.100 μέτρα. Στο κέντρο της ηπειρωτικής Ελλάδας και στο τμήμα εκείνο των θεσσαλικών Αγράφων στην καρδιά της νότιας Πίνδου βρίσκεται η περιοχή του δήμου Αργιθέας.
Από τότε που με θυμάμαι, ασχολούμαι με τα βουνά και συγκεκριμένα με το ορεινό τρέξιμο. Έχω περάσει λίγο πολύ απ’ όλα τα βουνά της Ελλάδας και πάντοτε αναζητούσα έναν τόπο κατοικίας που να με εμπνέει, έτσι ώστε να δώσω σώμα και πνεύμα γι’ αυτόν. Πολύ μικρός, συγκεκριμένα στην ηλικία των 8 ετών, ανέβηκα πρώτη φορά στην κορφή Βουτσικάκι με τον πατέρα μου. Από τότε τρέφω ιδιαίτερη αγάπη για την Αργιθέα. Γι’ αυτόν τον λόγο όλα αυτά τα χρόνια μέσα μου δούλεψα πολύ ένα μεγάλο όραμα, τη διοργάνωση αγώνων ορεινού τρεξίματος στα θεσσαλικά Άγραφα. Έτσι το Πετρίλο για μένα αποτέλεσε τη «φωλιά» του οράματός μου και, φυσικά, την επίτευξή του.
Επειδή ασχολούμαι καθημερινά με την αναγέννηση παλιών μονοπατιών (χαρτογράφηση, σήμανση, καθαρισμός), οι περίπατοί μου είναι αμέτρητοι, και χρονοβόροι. Όμως, μια αγαπημένη μου διαδρομή είναι Πετρίλο – Τσούτες – Αφορισμένη (1.880) – κορυφή Καραγκούνης (2.050) – κορυφή Ντελιδήμ (2.163). Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της περιοχής είναι τα πεντακάθαρα νερά που αναβλύζουν μέσα από τα βουνά όλο τον χρόνο.
Λατρεύω το καλοκαίρι σε υψόμετρο. έχει ζέστη την ημέρα, αλλά το βράδυ κοιμόμαστε με κουβέρτες. Μου αρέσει πολύ να κάθομαι απόγευμα προς βράδυ στο βουνό και να ακούω τις πέρδικες να τραγουδούν προτού πάνε για κούρνιασμα. Κάποιες φορές βλέπω όλη αυτή την ιεροτελεστία να συμβαίνει μπροστά μου.
Όλους τους φίλους που με επισκέπτονται για να δουν αυτή την πανέμορφη περιοχή τούς πηγαίνω κατευθείαν λίγο έξω από το χωριό, σε υψόμετρο 1.550, στην τοποθεσία Μορφόσταλος. Εκεί υπάρχουν πελώρια έλατα και νερομάνες, λίγα μέτρα ακριβώς πριν από το αλπικό πεδίο και τις αγέρωχες κορυφές μας.
Τι δεν πρέπει να χάσει κάποιος επισκέπτης
προσβάσιμος από την τοποθεσία Λιβάδια Πετρίλου αλλά και από το χωριό Βλάσι.
Πεζοπορίες μπορούν να γίνουν επίσης σε ιστορικά σημεία όπως τα Λιβάδια Πετρίλου – θέση Παλιοσταυρός, Κρανία Πετρίλου, κορυφή Φλάμπουρο, Βασιλάδες Πετρίλου, κορυφή Τσμί – Ντελιδήμ – Λεοντίτο, Χωριό Πετροχώρι, θέση Πατλιά, κορυφή Χονδροσπάνι, κορυφή Καράβα.
Τον 980 ετών πλάτανο στο Λεοντίτο και το μονοπάτι που οδηγεί στο μοναστήρι της Παναγίας της Σπηλιώτισσας.
Σίγουρα πρέπει να δοκιμάσετε τις παραδοσιακές πίτες και τα μαγειρευτά της κυρίας Ιφιγένειας στο Διάσελο, τα εύγευστα κρέατα στα Λιβάδια Πετρίλου και, φυσικά, τους μεζέδες με τσίπουρο κάτω από τον πλάτανο στο Λεοντίτο. Επίσης, στο χωριό Κνίσοβο υπάρχει ένα πανέμορφο εστιατόριο που λέγεται «Η Αργιθέα». Εκεί ο φίλος Δημήτρης έχει φρέσκα ψάρια και μαγειρευτά. Στην περιοχή του Αχελώου είναι το παραδοσιακό κουτούκι του Γιάννη Παπαϊωάννου για μεζέδες και παραδοσιακό φαγητό. Όλα τα παραπάνω μαγαζιά χρησιμοποιούν λαχανικά και κρέατα παραγωγής τους.
Η περιοχή της Αργιθέας είναι γεμάτη ιστορικά σημεία. Για παράδειγμα, υπάρχουν πετρόκτιστα μονοπάτια 200 ετών σε υψόμετρο περίπου 2.000 μ., όπως και ο τάφος του βασιλιά Αργίθεου. Έντονο είναι εδώ το ιστορικό στοιχείο, καθώς στην αρχαιότητα εδώ κατοικούσαν οι Αθαμάνες. Πολλά και αξιόλογα είναι και τα μνημεία της βυζαντινής και μεταβυζαντινής περιόδου. Πολλά και αξιόλογα είναι τα μνημεία της βυζαντινής και μεταβυζαντινής περιόδου.
Στους ιστορικούς χρόνους στην περιοχή κατοικούσαν οι Αθαμάνες, ελληνικό φύλο-απόγονοι του Αθαμάνα, βασιλιά της Βοιωτίας και γαμπρού του Κάδμου. Σε πολλές τοποθεσίες και χωριά υπάρχουν απομεινάρια της κατοίκησης των Αθαμάνων. Στο υπέροχο δελφικό τοπίο του Καταφυλλίου (Σελιπιανά) ορατά είναι τα λείψανα του τείχους, τμημάτων οικιών και τάφων. Αρχαίοι οικισμοί έχουν εντοπιστεί στις περιοχές των χωριών Βραγκιανά, Πετρίλο, Βλάσι, Ελληνικά (Μαρτέτζικο), Καρυά (Τριζόλο) και Πετρωτό (Λιάσκοβο).
Στην περιοχή Θερινού-Αργιθέας, στη θέση Ελληνικά, βρίσκεται ίσως ο πιο αξιόλογος αρχαιολογικός χώρος, ο οποίος ταυτίζεται από αρκετούς ιστορικούς και περιηγητές με την Αργιθέα, πρωτεύουσα των Αθαμάνων. Στον αρχαιολογικό αυτό χώρο, ο οποίος βρίσκεται στον πιο σύντομο δρόμο από την αρχαία Αμβρακία (Άρτα) ως τους Γόμφους (Μουζάκι), έγιναν τα τελευταία χρόνια ανασκαφικές έρευνες με αξιόλογα ευρήματα – όσα γλίτωσαν από τους αρχαιοκάπηλουςΙερά Μονή Σπηλιάς Αργιθέας
Τα βουνά μας εδώ είναι γεμάτα πρόβατα και αγελάδες. Ένα βράδυ, λοιπόν, βγήκα για προπόνηση περίπου κατά τις 2 μετά τα μεσάνυχτα και όταν αποφάσισα να πάρω τον δρόμο του γυρισμού για το σπίτι, μπαίνοντας στο ελατόδασος, υπήρχε μια μεγάλη τούφα από φτέρες, οι οποίες κουνιόντουσαν, έτσι έβγαλα το συμπέρασμα ότι υπάρχει κάτι μεγάλο εκεί μέσα. Φώναξα, αλλά τίποτα. Θεώρησα ότι ήταν αγρίμι. Έμεινα εκεί ακίνητος για περίπου μισή ώρα. Όταν πια είχα ξεπαγιάσει και αποφάσισα να περάσω και ό,τι γίνει, ξεπρόβαλε μέσα από τις φτέρες το κεφάλι μιας αγελάδας, η οποία με κοιτούσε παράξενα. Γέλασα κι έφυγα.
Οφείλω να πω πως με έχει στιγματίσει το γεγονός ότι έχουν κάνει αιολικά πάρκα στην κορφή που πάτησα πρώτη φορά 9 ετών, τον Τυμπάνο. Έχει στηθεί μια τεράστια εγκατάσταση και το βουνό έχει κατέβει περίπου 150 μέτρα. Θέλουν να κάνουν και πάνω από τα χωριά μας και αυτό μου έχει κοστίσει πολύ ψυχολογικά.
Υπάρχει μια τοποθεσία που λέγεται «Τούρκος». Εκεί λένε πως τα παλιά παλιά χρόνια υπήρχε ένα φυλάκιο όπου είχαν κρατούμενο έναν Τούρκο. Θα μπορούσε να ήταν μυστικό ή και μύθος. Τα βουνά μας εδώ είναι γεμάτα από πρόβατα και αγελάδες.
Θα ήθελα να αναφερθώ και σε μερικούς ανθρώπους-διαμάντια της περιοχής. Καταρχάς, στον Στέλιο Καραμπά που με στηρίζει πολύ και πραγματικά αναζητά τρόπους να προωθήσει το συμφέρον του τόπου όσον αφορά την ορειβασία και τα μονοπάτια, πάντα έχει έναν καλό λόγο στο στόμα του. Ο Απόστολος Πούλιος είναι κι αυτός ένας ιδιαίτερος άνθρωπος που έχει βοηθήσει πολύ την Αργιθέα, η συμβολή του είναι τεράστια – ταπεινός και ακούραστος. Ο Βασίλης Κίσσας, 83 ετών, είναι ο παλαιότερος βοσκός της Αργιθέας. Από μικρό παιδί ζει με το κοπάδι του στην Πατλιά Αργιθέας, σε έναν ορεινό οικισμό βοσκών σε υψόμετρο 1.600 μ. Ο μπαρμπα-Βασίλης είναι ο τελευταίος εναπομείνας και δεν εγκαταλείπει ποτέ αυτή την τοποθεσία – ο ορισμός της αγάπης. Η Ιφιγένεια Ματζιούρα εκπροσωπεί την άρτια παραδοσιακή κουζίνα. Κάθε της πιάτο έχει και από μια ιστορία του τόπου να πει και μπόλικο μεράκι. Ακούραστη, βοηθάει τους περαστικούς ορειβάτες και τους συμβουλεύει. Διακρίνεται για τη φιλοξενία της, όπως όλοι οι Αργιθεάτες. Τελευταίος και ξεχωριστός είναι ο Χαράλαμπος Πούλιος, που δεν κουράζεται ποτέ. Ασχολείται με τα κοινά του τόπου, είναι ένας ιδιαίτερος και καλόψυχος άνθρωπος που βοηθάει γνωστούς και αγνώστους. Έχει μια μαγεία το να ζεις σε ορεινή περιοχή, δεν είναι κάτι το ακατόρθωτο.
Εάν με ρωτούσατε δύο χρόνια πριν, θα σας έλεγα ότι το οδικό δίκτυο αποτελεί πρόβλημα. Αλλά εδώ και έναν χρόνο η δημοτική αρχή μας έχει φροντίσει να μας προσφέρει ασφαλείς μεταβάσεις, με καθαρούς και ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Ο πάγος και το χιόνι σε ένα χωριό σε υψόμετρο 1.100 μ. είναι ένα πρόβλημα. Αλλά η φύση έτσι είναι.
Λατρεύω το καλοκαίρι σε υψόμετρο. Έχει ζέστη την ημέρα, αλλά το βράδυ κοιμόμαστε με κουβέρτες. Μου αρέσει πολύ να κάθομαι απόγευμα προς βράδυ στο βουνό και να ακούω τις πέρδικες να τραγουδούν, προτού πάνε για κούρνιασμα. Κάποιες φορές βλέπω όλη αυτή την ιεροτελεστία να συμβαίνει μπροστά μου.
Στο χωριό Πετρίλο γεννήθηκε και μεγάλωσε ο αείμνηστος Στέργιος Βλαχογιάννης, ο οποίος ανέδειξε την Αργιθέα μέσα από τα τραγούδια του. Ένα αγαπημένο μου είναι το «Πού ‘σουν περιστερούλα μου».
Θέλουμε κόσμο και πραγματικά θα ήταν πολύ καλό αν αποφάσιζαν κι άλλοι άνθρωποι να κάνουν το χωριό μόνιμο τόπο κατοικίας τους. Σίγουρα θα ήταν δύσκολο για κάποιον που έχει συνηθίσει σε άλλες ανέσεις να έρθει εδώ και να πρέπει να κάνει άλλα πράγματα. Π.χ. το καλοκαίρι κάνουμε προετοιμασία για τον χειμώνα π.χ. κόψιμο ξύλων, χώρο για τον χειμερινό κήπο, και αποθήκευση τροφίμων. Αυτά είναι τα σημαντικότερα πράγματα, τα οποία δεν νομίζω πως είναι δύσκολα, αρκεί να θέλει πραγματικά να μείνει εδώ αυτός που θα έρθει. Έχει μια μαγεία το να ζεις σε ορεινή περιοχή, δεν είναι κάτι το ακατόρθωτο. Η ηρεμία και η γαλήνη που προσφέρουν τα βουνά και κατ’ επέκταση η φύση δεν συγκρίνεται με τίποτα. Όπως λέει και ένας φίλος μου, «το βουνό μόνο να δώσει έχει». Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της περιοχής είναι τα πεντακάθαρα νερά που αναβλύζουν μέσα από τα βουνά όλο τον χρόνο. Η ηρεμία και η γαλήνη που προσφέρουν τα βουνά και κατ’ επέκταση η φύση δεν συγκρίνονται με τίποτα.
πηγη, lifo.gr
Δημοσιεύτηκε στισ
Να διοχετεύεις όλη σου την ενέργεια στον στόχο·
να αρνείσαι ν’ ακούσεις όσους δεν κάνουν το ίδιο·
να παραδέχεσαι τα λάθη σου.
Κουμφούκιος
Δημοσιεύτηκε στισ
«Η τέχνη είναι μαγεία απαλλαγμένη από το ψέμα ότι είναι αλήθεια».
Ποια θα λέγατε ότι είναι σήμερα η μεγαλύτερη ελληνική παθογένεια;
«Η γκρίνια για τα πάντα συνοδεύεται συνήθως από κτηνώδη άγνοια»
«Με εξοργίζει η θρασύτητα του ξερόλα, του μικροαπατεώνα μικροαστού, η αυταρέσκεια και η περιφρόνησή του για τα δικαιώματα και τα αισθήματα των άλλων».*
* απόσπασμα συνέντευξης του Αναστάση Βιστωνίτη, συγγραφέα, στην lifo.gr
ΕΠΩΝΥΜΩΣ / Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης Έλληνες «αναλυτές» και εξωτερική πολιτική Το μόνιμο συμπέρασμα από την Μεταπολίτευση και δώθε είναι ότι η Ελλάδα μόνο χάνει, ότι η Ελλάδα μόνο υποχωρεί, ότι η Ελλάδα είναι στη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Η Ελλάδα χάνει γιατί εντάχθηκε από τις πρώτες χώρες στην ΕΕ, γιατί μπήκε στην Ευρωζώνη, ενώ η Τουρκία με τις αλλεπάλληλες δηλώσεις του Ερντογάν, περιμένει στην πόρτα εδώ και μισό αιώνα. Αλλά από την βαθυστόχαστη ανάλυση, η Ελλάδα τελικά βγαίνει ζημιωμένη.
Είναι εκείνοι ακριβώς που θα τους παραδώσεις ένα έργο σαν την γέφυρα Ρίου Αντίρριου και θα βγουν την επομένη με πρώτη είδηση ότι Μαιζώνος και Αγίου Νικολάου λείπει ένα καπάκι από τον μετρητή της ΕΥΔΑΠ – και αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν… Με την ίδια βαθύτητα που κρίνουν τα εσωτερικά, κρίνουν και τα εξωτερικά όπου βλέπουν παντού εθνικές μειοδοσίες, υποχωρήσεις – αυτοί που συνεχίζουν την ίδια ιδεολογική γραμμή εκείνων που παλαιοτέρα για …αμιγώς εθνικούς λόγους παραχωρούσαν την Μακεδονία και Θράκη στους Βούλγαρους… Η ουρανομήκης άγνοια του Κασσελάκη είναι προτιμότερη από τον κτηνωδώς εμμονικό τους αντιδυτικισμό.
Θυμίζουμε ενδεικτικά ότι η Τουρκία το 2018 ήταν συμπαραγωγός χώρα σε ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα για την απόκτηση 100 F-35 την ώρα που η Ελλάδα δεν είχε πετρέλαιο να στάξει για να μπουν μπροστά οι μηχανές της ξεπερασμένης της πολεμικής αεροπορίας. Μέσα σε μια πενταετία επήλθε μια τεράστια ανατροπή στην ισορροπία δυνάμεων στους αιθέρες και στη θάλασσα, την οποία παραδέχονται οι ίδιοι οι Τούρκοι εκτός από τους αναλυτές που θα βρουν προβλήματα, ύποπτες συναλλαγές, όπως με τα «υποβρύχια που έγερναν» και τελικά καθάρισαν στο Αιγαίο το 2020!
Η πλάκα είναι ότι αυτά τα νούμερα που δεν δέχονται καμιά ελληνική επιτυχία -λες κι αυτό το κράτος υπάρχει στα βάθη της κόλασης– αν έπαιρνε η Τουρκία τα F-35, θα το θεωρούσαν εθνική συντριβή ενώ τώρα που τα παίρνει η Ελλάδα και τα χάνει η Τουρκία …τους …«μυρίζει» καθώς διαθέτουν οξύτατη όσφρηση όπως και οξύνοια. Το ότι η Τουρκία εδώ και πέντε χρόνια αδυνατεί να εξοπλιστεί και αυτό είναι φανερό σε ολόκληρο τον πλανήτη εκτός των ελλήνων «αναλυτών» ενώ ταυτόχρονα η Ελλάδα εξοπλίζεται σε ρυθμούς ρεκόρ και σαφώς θωρακίζει την θέση της απέναντι σε μια αναθεωρητική δύναμη υπέρτερη όπως η Τουρκία, αποτελεί διπλωματική …νίκη της Τουρκίας!
Όλο το κείμενο εδώ: https://www.topontiki.gr/2023/11/20/ellines-analites-ke-exoteriki-politiki/
Οι μικροκαλλιεργητές στον κόσμο παράγουν περίπου το ένα τρίτο του παγκόσμιου φαγητού, σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (FAO)
Πέντε από τις έξι εκμεταλλεύσεις στον κόσμο αποτελούνται από έκταση μικρότερης των δύο εκταρίων, καλλιεργούν μόνο το 12% του συνόλου της γεωργικής γης και παράγουν περίπου το 35% των παγκόσμιων τροφίμων, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε στο World Development.
Το 2014, μια ακόμη έκθεση του FAO υπολόγισε ότι εννέα στα 10 από τα 570 εκατομμύρια αγροκτήματα στον κόσμο ήταν οικογενειακές εκμεταλλεύσεις και παρήγαγαν περίπου το 80% του παγκόσμιου φαγητού.
Τα μισά από τα μπουκάλια κάθε χρονιάς εξάγονται σε περισσότερες από 100 χώρες του κόσμου.
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος το σημαντικότερο γεγονός στη Γαλλία την τρίτη Πέμπτη του μηνός Νοεμβρίου,είναι η άφιξη του καινούργιου Μποζολέ (“le Beaujolais nouveau est arrivé”), του γνωστότερου, μετά την σαμπάνια, γαλλικού κρασιού στον κόσμο.
Ένα κρασί που μάλλον εκτιμάται περισσότερο εκτός Γαλλίας, αφού τα μισά από τα μπουκάλια της κάθε χρονιάς εξάγονται σε περισσότερες από 100 χώρες του κόσμου, ενώ η κατανάλωσή του στην Γαλλία τα τελευταία χρόνια φθίνει.
Το 2021 κυκλοφόρησαν συνολικά 9 εκατομμύρια μπουκάλια Beaujolais nouveau έναντι 6,5 εκατομμυρίων το 2022. Τα περισσότερα εξ αυτών εξάγονται στην Ιαπωνία όπου το 2022 καταναλώθηκαν 2,3 εκατομμύρια μπουκάλια και στη συνέχεια στις ΗΠΑ όπου το 2022 καταναλώθηκαν 1,2 εκατομμύρια μπουκάλια.Γιατί είναι τόσο ιδιαίτερο το Μποζολέ
Το Μποζολέ Νουβό στην περιοχή Μποζολέ της Βουργουνδίας, μία από τις πιο γνωστές και παραδοσιακές οινοποιητικές περιοχές της Γαλλίας. Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι εμφιαλώνεται δύο μήνες μετά τον τρύγο του. Προέρχεται από σταφύλια της ποικιλίας gamay τα οποία, βάσει νόμου, μαζεύονται με τα χέρια.
Το Μποζολέ είναι η μόνη περιοχή στη Γαλλία μαζί με την Καμπανία όπου η συγκομιδή με τα χέρια είναι υποχρεωτική. Επίσης παράγεται με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι τα άλλα κόκκινα κρασιά. Ενώ στην ερυθρή οινοποίηση τα σταφύλια συνθλίβονται πριν μπουν στις δεξαμενές, στην περίπτωση του Beaujolais nouveau οι ρώγες μπαίνουν ολόκληρες, μαζί με τα κοτσάνια τους, σε περιβάλλον διοξειδίου του άνθρακα. Έτσι, προστατεύονται από τυχόν αλλοιώσεις και η αλκοολική ζύμωση γίνεται ενδοκυτταρικά.
Έχει φρουτώδες άρωμα και ως κόκκινο κρασί γεμάτο σώμα. Η γεύση του από χρονιά σε χρονιά εξαρτάται κυρίως, την ηλιοφάνεια και την υγρασία. Κάθε χρόνο είναι διαφορετικό, κάποιες φορές πιο αψύ, κάποιες φορές πιο κόκκινο.
Το συγκεκριμένο κρασί πρέπει να καταναλωθεί μέσα σε λίγες εβδομάδες από την κυκλοφορία του, παραδοσιακά πίνεται μέχρι την Πρωτοχρονιά, γιατί η παλαίωσή του δεν προσθέτει το παραμικρό στην ποιότητά του, επειδή το κρασί αυτό είναι φτωχό σε τανίνες, γι’ αυτό άλλωστε έχει και τις ιδιότητες του λευκού.
Το συγκεκριμένο κρασί έχει γνωρίσει παγκόσμια επιτυχία εξαιτίας κυρίως της προσιτής τιμής του. Παρόλο που οι οινοκριτικοί το θεωρούν το χειρότερο κρασί, το μποζολέ, το φρέσκο κόκκινο είναι ιδιαίτερα αγαπητό και πουλάει κάθε χρόνο τέτοια εποχή 65 εκατομμύρια φιάλες σε όλον τον κόσμο. Από το 1954, που καθιερώθηκε και το σύνθημα “le Beaujolais nouveau est arrivé” (“το νέο Μποζολέ έφτασε”) όλοι σπεύδουν να πάρουν ακόμα και από τα σούπερ μάρκετ τα μπιοζολέ της χρονιάς.
Ο άνθρωπος που έκανε το Beaujolais nouveau γνωστό σε όλον τον κόσμο είναι ο οινοπαραγωγός George Duboeuf, γνωστός ως και “Πάπας του Μποζολέ”. Εξάγει το 80% της παραγωγής του, το ένα πέμπτο της οποίας είναι Beaujolais nouveau και, στα 83 του σήμερα, εξακολουθεί να ταξιδεύει σε κάθε άκρη του πλανήτη για να το προωθήσει. Το γεγονός ότι στις ΗΠΑ η Ημέρα των Ευχαριστιών (Thanksgiving) πέφτει την τέταρτη Πέμπτη του Νοέμβρη, μία εβδομάδα ακριβώς μετά την κυκλοφορία του Beaujolais nouveau, έρχεται… κουτί. Οι περισσότερες γαλοπούλες στα αμερικάνικα σπίτια καταναλώνονται συνοδευόμενες από το “γιοματάρι” του Μποζολέ.
Δημοσιεύτηκε στισ
“Ποτέ δεν έμαθα τίποτα από κάποιον που συμφωνούσε μαζί μου”.
Λάρι Κινγκ, εμβληματικός τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός παρουσιαστής.
