— Ποια είναι η σημασία της λογοτεχνίας στη ζωή μας;
Τι να σας πω, δεν το ξέρω. Έχω μόνο την εντύπωση πως ένας μεσαίας μόρφωσης άνθρωπος που δεν διαβάζει λογοτεχνία έχει λειψή ζωή – όμως δεν ορκίζομαι κιόλας. Υπάρχει ένα δοκίμιο του 1959, του αγαπημένου μου συγγραφέα Άλντους Χάξλεϊ, όπου μιλάει για την αναγκαιότητα της ολοκληρωμένης εκπαίδευσης, με άλλα λόγια της γενικής παιδείας, ουσιώδες τμήμα της οποίας αποτελεί η λογοτεχνία. Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που μπορεί να είναι καλοί βοτανολόγοι, λ.χ., και να μην έχουν διαβάσει ούτε μισό μυθιστόρημα. Κι άλλοι που περνούν απ’ όλα τα στάδια της εκπαίδευσης, εδώ και στο εξωτερικό, και δεν μπορούν να γράψουν μια παράγραφο χωρίς να κάνουν τρία συντακτικά λάθη. Η λογοτεχνία, όπως και οι άλλες τέχνες, δίνει νέο περιεχόμενο στη ζωή μας.

Αναστάσης Βιστωνίτης συγγραφέας, τελευταίο του βιβλίο: το παρασκήνιο της μνήμης

(Ένα εξαίρετοι βιβλίο που το συνιστώ ενθέρμως)

 

Τα επίθετα της νέας ελληνικής γλώσσας τεχνητός και τεχνικός αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα παρωνύμων, δηλαδή λέξεων που μοιάζουν στην προφορά, αλλά έχουν διαφορετική σημασία

του Βαγγέλη Στεργιόπουλου

Τα επίθετα της νέας ελληνικής γλώσσας τεχνητός και τεχνικός αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα παρωνύμων, δηλαδή λέξεων που μοιάζουν στην προφορά, αλλά έχουν διαφορετική σημασία.

Η παραπλήσια μορφή των εν λόγω επιθέτων γεννά δυσκολίες, καθώς παρασύρει στη λανθασμένη χρήση τους όσους και όσες αγνοούν την ακριβή σημασία τους.

Στις γραμμές που ακολουθούν θα αποσαφηνίσουμε το σημασιολογικό περιεχόμενο των δύο επιθέτων και θα αναδείξουμε τη μεταξύ τους διαφορά, ώστε να μη χρησιμοποιούνται αδιακρίτως.

Τεχνητός είναι ο μη φυσικός, αυτός που έχει φτιαχτεί ή κατασκευαστεί ως απομίμηση πράγματος που υπάρχει στη φύση: τεχνητή αναπνοή, τεχνητή βροχή, τεχνητή γλώσσα, τεχνητό γονίδιο, τεχνητή γονιμοποίηση, τεχνητός δορυφόρος, τεχνητή λίμνη, τεχνητός λόφος, τεχνητό μετάξι, τεχνητός μυελός των οστών, τεχνητός νεφρός, τεχνητή νοημοσύνη, τεχνητή οδοντοστοιχία, τεχνητό οφσάιντ.

Όταν το επίθετο τεχνητός χρησιμοποιείται μεταφορικώς, δηλώνει τον μη γνήσιο, τον ψεύτικο, αυτόν που δεν υφίσταται στην πραγματικότητα, αλλά καλλιεργείται εντέχνως, προκειμένου να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένες επιδιώξεις: τεχνητή ένταση, τεχνητό κλίμα αισιοδοξίας, τεχνητή κρίση, τεχνητός παράδεισος, τεχνητή πόλωση.

Τεχνικός, από την άλλη πλευρά, είναι αυτός που έχει σχέση με την τεχνική, αυτός που αναφέρεται στις τεχνικές επιστήμες: τεχνική εκπαίδευση, τεχνικός έλεγχος, τεχνικό επιμελητήριο, τεχνικό επίτευγμα, τεχνικό έργο, τεχνικό θέμα, τεχνικός όρος, τεχνικό πρόβλημα, τεχνική πρόοδος, τεχνικός σχεδιασμός.

Επίσης, με το ίδιο επίθετο δηλώνουμε αυτόν που επιτυγχάνεται μέσω της εφαρμογής συγκεκριμένης τεχνικής, όπως και αυτόν που εκτελείται με επιδεξιότητα: τεχνική βοήθεια, τεχνική επεξεργασία, τεχνική εκτέλεση, τεχνικός χειρισμός.

Αξίζει να επισημάνουμε ότι το επίθετο τεχνικός δε συμπίπτει από σημασιολογικής απόψεως με το τεχνολογικός, μολονότι συνδέεται στενά μαζί του.

Τεχνολογικός είναι αυτός που αναφέρεται ή βασίζεται στην τεχνολογία: τεχνολογικό βιβλίο, τεχνολογική εξέλιξη, τεχνολογικός εξοπλισμός, τεχνολογικό επίτευγμα, τεχνολογική εφαρμογή, τεχνολογική μέθοδος, τεχνολογική πρόοδος.

Τέλος, διευκρινίζουμε ότι, όταν κάνουμε λόγο για τεχνολογία, εννοούμε τη μελέτη των μεθόδων που χρησιμοποιούνται για την εφαρμογή των τεχνικών γνώσεων στους διάφορους κλάδους της βιομηχανίας, καθώς και τις κατακτήσεις του ανθρώπου στον τεχνικό τομέα.

πηγη:in.gr

«Δεν γεννιόμαστε ίσοι, ίσοι γινόμαστε μόνο ως μέλη μιας ομάδας λόγω της απόφασής μας να εγγυηθούμε ο ένας στον άλλο ίσα δικαιώματα.»

Hannah Arendt, “Es gibt nur ein einziges Menschenrecht“,Die Wandlung, 1949

Γνώση, μάθηση, ικανότητα, λόγος, σοφία, είναι άδικα και μάταια όταν δεν τα καθιστά πλατιά, ευρύχωρα η αγάπη, η αδελφότητα του ενός προς τον άλλο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ «Ο ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ»

Ο Αναστάσης Βιστωνίτης περιγράφει το παρακάτω περιστατικό για τον Ν. Γ. Πεντζίκη: Το 1978 μετά την εναρκτήρια συνεδρία ενός διεθνούς συνεδρίου συγγραφέων στην Αθήνα δινόταν δεξίωση στο ξενοδοχείο Χίλτον. Νεοσσός τότε άκουγα μαζί με τον ποιητή Δ. Π. Παπαδίτσα έναν δαιδαλώδη μονόλογο του Πεντζίκη σχετικά με τη ραψωδία λ της Οδύσσειας. Σε λίγο πλησίασε ο μορφωτικός ακόλουθος της αμερικανικής πρεσβείας και μας συστήθηκε. Ο Πεντζίκης του είπε δείχνοντας τον Παπαδίτσα (γιατρός το επάγγελμα): “Αυτός τρώει βιολέτες”. Ο Αμερικανός, που μιλούσε πολύ καλά ελληνικά, έμεινε άφωνος. “Είναι ία τρως” πρόσθεσε γελώντας ο Πεντζίκης. “Εγώ, δεν καταλαβαίνω, είμαι από χωριό” είπε ο μορφωτικός ακόλουθος. “Από ποιο χωριό, αν επιτρέπετε;” ρώτησε ο Πεντζίκης. “Από τη Νέα Υόρκη” απάντησε ο ακόλουθος, βέβαιος ότι τον κατατρόπωσε. “Α, την ξέρω. Καθαρά προσφυγικός συνοικισμός” είπε ο Πεντζίκης.

ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ “ΟΥΖΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΥ ΖΩ” άρθρο στην εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ” Κυριακή 18/1/2009

Η θέση της «μεζουζά» είναι έξω από την πόρτα.

Μίνος Μωυσής (*)

Η μεζουζά είναι ένα παραδοσιακό σύμβολο της Ιουδαϊκής θρησκείας, μια μικρή στενόμακρη θήκη συνήθως από ξύλο, μέταλλο ή γυαλί που τοποθετείται στην εξώπορτα ενός Εβραϊκού σπιτιού. Η θήκη περιέχει ένα κομμάτι χαρτί σε μορφή κυλίνδρου, στο οποίο είναι γραμμένη η πιο γνωστή Εβραϊκή προσευχή «Άκουσον Ισραήλ, ο Κύριος ο Θεός μας, ο Κύριος είναι Ένας» (Δευτερονόμιο 6:4). Η παράδοση θέλει τη μεζουζά να τοποθετείται στο εξωτερικό δεξιό μέρος του πλαισίου της πόρτας όπως μπαίνουμε στο σπίτι, και να την αγγίζουμε με το χέρι μας όταν μπαίνουμε και όταν βγαίνουμε, ακολουθώντας την προτροπή της ίδιας προσευχής. Ένα σύμβολο πίστης και ταυτόχρονα μια παράδοση χιλιάδων ετών.

Διαβάζω σε διεθνή μέσα την είδηση ότι σε πολλές χώρες τις τελευταίες εβδομάδες, Εβραίοι αφαιρούν τη μεζουζά από την ορατή θέση της στις πόρτες των σπιτιών τους. Το φαινόμενο αποδίδεται στον έντονο φόβο και την ανασφάλεια που εκπορεύονται από τα δραματικά αυξημένα περιστατικά αντισημιτισμού, εξαιτίας του πολέμου στη Γάζα μετά την αποτρόπαια τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς εναντίον του Ισραήλ και πολιτών του στις 7 Οκτωβρίου.

Σε πολλές χώρες και ανάμεσά τους, η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία, η Γερμανία αλλά και οι ΗΠΑ, τα καταγεγραμμένα αντισημιτικά κρούσματα από τις 7 Οκτωβρίου παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση, στη Γαλλία έχουν καταγραφεί πάνω από 1.100, γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση του Μακρόν, «Μια Γαλλία στην οποία οι Εβραίοι πολίτες της φοβούνται, δεν είναι Γαλλία», δήλωσε. Σε άλλες χώρες, έχουμε αναστολή λειτουργίας ή ενισχυμένη παρουσία της αστυνομίας στα Εβραϊκά σχολεία και Κοινοτικά κέντρα, βανδαλισμούς, γκραφίτι με σβάστικες σε Εβραϊκά μνημεία και κατοικίες (και στην Ελλάδα ήδη) και προτροπές των Αρχών σε Εβραίους πολίτες να αποφεύγουν να φορούν την κιπά (καπελάκι) ή οτιδήποτε τους ταυτοποιεί ως Εβραίους.

Ο αντισημιτισμός επέστρεψε. Ίσως πιο σωστό να είναι ο «φόβος επέστρεψε», γιατί ο αντισημιτισμός δεν έφυγε ποτέ. Αυτό εξάλλου καταγράφει η ιστορία, με διάφορες φάσεις έξαρσης και ύφεσης, από τότε που οι Εβραίοι βρέθηκαν στη διασπορά, δηλαδή εδώ και σχεδόν 2.000 χρόνια.

Η έξαρση του αντισημιτισμού σε περιόδους πολέμων στην Μέση Ανατολή, είναι πολύ παλιά υπόθεση. Όταν το Κράτος του Ισραήλ βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση οποιασδήποτε μορφής, οι Εβραίοι ανά τον κόσμο γινόμαστε στόχοι. Το ξέρουμε αυτό καλά και το έχουμε συνηθίσει ως φαινόμενο, μάθαμε να ζούμε με αυτό. Και τώρα βιώνουμε μια τέτοια κατάσταση, ομολογουμένως και σύμφωνα με πολλές πηγές, πιο έντονα από άλλες φορές.

Ναι ξέρω. Οι πολιτικές ηγεσίες στον Δυτικό Κόσμο, οι διανοούμενοι και οι σκεπτόμενοι λογικά άνθρωποι, καταδικάζουν αυτά τα φαινόμενα. «Ο αντισημιτισμός είναι απαράδεκτος, δεν έχει θέση στις Κοινωνίες του 21ου αιώνα και είμαστε δεσμευμένοι να μην επιτρέψουμε φαινόμενα φυσικής, λεκτικής και ψηφιακής βίας κατά των Εβραίων», λένε. Και προσωπικά πιστεύω ότι το εννοούν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το πετυχαίνουν κιόλας, τους διαψεύδουν τα γεγονότα.

Πολλοί που καταδικάζουν τον αντισημιτισμό και κυρίως την τρέχουσα κατακόρυφη αύξηση του, επικαλούνται το επιχείρημα, ότι «άλλο το Ισραήλ και άλλο οι Εβραίοι». Εννοούν με αυτό ότι τα οποιαδήποτε συναισθήματα και αιτιάσεις καταδίκης του Ισραήλ για τις επιχειρήσεις του στη Γάζα, ΔΕΝ επιτρέπεται να συμπαρασύρουν και να προκαλούν συναισθήματα και πράξεις βίας κατά των Εβραίων, δηλαδή να προκαλούν αντισημιτισμό. Είναι στρατηγική χιλιοπαιγμένη και πάντα χωρίς αποτέλεσμα.

Κατά την άποψη μου, δεν έχει αποτέλεσμα γιατί είναι μια υποκριτική στρατηγική. Το Κράτος του Ισραήλ, είναι το μοναδικό κράτος στον κόσμο που είναι Εβραϊκό. Έτσι ορίστηκε το 1947 από τον ΟΗΕ και έτσι προβλέπεται στη Διακήρυξη Ίδρυσης του από το 1948. Είναι επομένως προφανές, ότι το Κράτος του Ισραήλ και ο Εβραϊκός λαός οπουδήποτε στον κόσμο, διέπονται από μια άρρηκτη σχέση. Ο Εβραίος της διασποράς, αισθάνεται το Ισραήλ και δικό του Κράτος, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν είναι πολίτης του, δεν ζει δηλαδή στο Ισραήλ. Ανήκει ως πολίτης με όλα τα δικαιώματα και υποχρεώσεις στο Κράτος που ζει, αυτό αναγνωρίζει ως πατρίδα του, αλλά συνδέεται και ψυχικά και ουσιαστικά με το Κράτος του Ισραήλ που δημιουργήθηκε ως Κράτος του Εβραϊκού λαού και του οποίου η ύπαρξη, η ασφάλεια και η πρόοδος τον αφορούν άμεσα.

Είναι λοιπόν υποκριτική η προσπάθεια του διαχωρισμού που επιχειρείται, είναι φύλο συκής. Όταν δεν αναγνωρίζεις, αμφισβητείς ή αυθαίρετα χαρακτηρίζεις ως «ασύμμετρη αντίδραση», το απόλυτο δικαίωμα του Ισραήλ στην ασφάλεια του και στην ασφάλεια των πολιτών του, δεν μπορείς να επικαλείσαι ότι δεν είσαι αντισημίτης γιατί δεν έχεις οτιδήποτε κατά των Εβραίων, παρά μόνο κατά του Κράτους του Ισραήλ. Θέλεις να πιστεύεις ότι δεν είσαι, αλλά είσαι. Εβραίοι ήταν τα θύματα της απάνθρωπης τρομοκρατίας στις 7 Οκτωβρίου, το ότι ήταν και Ισραηλινοί δεν ακυρώνει το γεγονός ότι ήταν Εβραίοι, είναι η πιο βίαιη πράξη αντισημιτισμού από τις μέρες του Ολοκαυτώματος, μερικοί βολεύονται στο να το παρακάμπτουν αυτό.

Μια πάγια θέση κατά του αντισημιτισμού, βεβαίως και μπορεί να συνυπάρχει με την αντίρρηση σε επιλογές του Ισραήλ ακόμα και με καταγγελίας ενεργειών του. Θα ήταν ανόητο να ισχυριστώ κάτι αντίθετο. Όταν όμως πρόκειται για την αυτονόητη αντιμετώπιση μιας απειλής που στοχεύει μέσω της τρομοκρατίας στην βία κατά των Εβραίων πολιτών του και στην πρόκληση ενός περιβάλλοντος τρόμου και ανασφάλειας για την ίδια τους τη ζωή, τότε ΝΑΙ η απονομιμοποίηση του Ισραήλ να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά συνιστά γνήσιο αντισημιτισμό. Ας πέσουν επιτέλους οι μάσκες όσων θέλουν να εμφανίζονται αυτές τις μέρες ως politically correct ότι δεν είναι αντισημίτες αλλά εναντίον του Ισραήλ.

Και αυτό είναι άσχετο με το γεγονός ότι η παρούσα Κυβέρνηση στο Ισραήλ είναι μια, και κατά τη δική μου άποψη, κακή Κυβέρνηση που στους κόλπους της έχουν παρεισφρήσει ακραία στοιχεία. Το Ισραήλ έχει περάσει από όλες τις Κυβερνήσεις, αριστερές, κεντροαριστερές, κεντροδεξιές. Πάντα κατηγορήθηκε ως «Κράτος δολοφόνος» σε περιόδους πολέμων, πάντα αμφισβητείται η νομιμοποίηση του να υπερασπιστεί την ασφάλεια του και τους πολίτες του και πάντα αυτό γεννά κύματα αντισημιτισμού.

Η αφαίρεση της μεζουζά από τις πόρτες, φέρνει στο μυαλό πολύ κακές μνήμες. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι χαίρονται που βλέπουν να επιστρέφει στον Εβραίο ο φόβος. «Μην γράφεις, μην μιλάς, μην αντιδράς, θα περάσει και αυτό», είναι αδιανόητο να αποτελούν συμπεριφορές ή «φιλικές» συστάσεις στην κοινωνία μας σήμερα. Δεν διεκδικώ να είμαι αρεστός, ποτέ ο Εβραίος δεν είναι αρεστός στις κοινωνίες της διασποράς, το πολύ ανεκτός να είναι και να ζει σε συνθήκες ισονομίας και σεβασμού της διαφορετικότητάς του. Διεκδικώ να ζω με ασφάλεια, χωρίς να φοβάμαι, χωρίς να βάλω τη μεζουζά μου μέσα από την πόρτα μου.

Και το δικαίωμα μου αυτό δεν εξασφαλίζεται όταν το Κράτος με το οποίο άρρηκτα συνδέομαι ηθικά και εθνικά, καταδικάζεται και συγκεντρώνει πάνω του τα πυρά γιατί υπερασπίζεται να συνεχίσει να υπάρχει απέναντι στις απειλές που δέχεται. Που θέτουν σε κίνδυνο όχι μόνο τους πολίτες του, αλλά όλους τους Εβραίους.

(*) ο Μίνος Μωυσής είναι π. Πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας της Αθήνας.

“Μόνο λόγω της βλακείας τους είναι σε θέση να είναι τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους.»
Το καυστικό χιούμορ του Κάφκα λάμπει καθώς αναλογίζεται το παράδοξο της αυτοπεποίθησης που πηγάζει από την άγνοια…

«Γράφω θα πει: συνηθίζω να ζω με τις αβεβαιότητές μου, οι βεβαιότητες δεν μου χρησιμεύουν σε τίποτε»

Αναστάσης Βιστωνίτης συγγραφέας

«Όταν δεν ξέρετε να προσευχηθείτε και νιώθετε την ανάγκη να προσευχηθείτε, να λέτε ένα τραγούδι με νόημα.»

Παρότρυνση του αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου σε προσκυνητές, την οποία διασώζει και μαρτυρεί ο ηθοποιός Σταύρος Ζαλμάς στην εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου.

Οι αρχαίοι είχαν εντοπίσει το πρόβλημα των ψευδών ειδήσεων, επειδή αυτές συνήθως έφταναν από ανεπίσημες πηγές, πράγμα που καθιστούσε πολύ δύσκολη την αξιολόγησή τους. Για παράδειγμα:

Οι έμποροι σιτηρών συχνά διέδιδαν φήμες για καταιγίδες και ναυάγια για να αυξήσουν τις τιμές (τακτική που κι οι εχθροί χρησιμοποιούσαν κατά τη διάρκεια πολέμου)

Όταν ένας κουρέας διέδωσε την είδηση της καταστροφής που έπαθαν οι Αθηναίοι στην Σικελία το 413 π.Χ., την οποία άκουσε από έναν επιζώντα στρατιώτη, τον κατηγόρησαν για διασπορά αναταραχής και βασανίστηκε έως ότου κάποια στιγμή επιβεβαιώθηκε η ιστορία του.

Πως προσπαθούσαν λοιπόν να αξιολογήσουν τέτοιες ειδήσεις οι αρχαίοι;

• Πρώτα, εξέταζαν την «ταυτότητα» του ομιλητή: ποια ήταν τα διαπιστευτήριά του;
• Μετά, έβλεπαν τη θέση του ομιλητή. Αν ο παραπάνω φτωχός κουρέας ήταν ένας αριστοκράτης, μπορεί και να τον είχαν πιστέψει.
• Οι αναφορές από πρώτο χέρι ήταν σαφώς πιο αξιόπιστες από διαδόσεις («τα μάτια είναι καλύτεροι μάρτυρες από τα αυτιά»).
• Και τέλος, ποιο θα μπορούσε να είναι το κίνητρο που οδηγεί τον ομιλητή; Μήπως ψάχνει π.χ. για κέρδος;

Ο βέλτιστος τρόπος μιας ελεύθερης κοινωνίας για την διευκρίνηση και επεξεργασία των πληροφοριών, είναι να θέτει τις σωστές ερωτήσεις. Για τους Έλληνες, αυτό ακριβώς διέκρινε τη δημοκρατία από την τυραννία.

***

Πηγή: Από το βιβλίο του Γιώργου Γιώτη οδηγός επιβίωσης στην εποχή της παραπληροφόρησης

Πηγή: αντικλείδι

ΦΟΡΤΩΜΕΝΟΣ ἀ­πὸ τὶς κα­θη­με­ρι­νὲς μι­κρο­έ­γνοι­ες τοῦ βι­ο­πο­ρι­σμοῦ κα­τευ­θύν­θη­κα σ’ ἕ­να κρη­τι­κὸ στέ­κι γιὰ μιὰ ρα­κή.

        — Ἡ ρα­κή, εἶ­πε ὁ τα­βερ­νιά­ρης, κε­ρα­σμέ­νη ἀ­πὸ τὸν μπάρ­μπα-Γιάν­νη, ταυ­τό­χρο­να ὅ­μως μοῦ ἔ­κλει­σε τὸ μά­τι μὲ νό­η­μα. Πῆ­ρα τὸ πο­τή­ρι καὶ πῆ­γα στὸ τρα­πέ­ζι τοῦ γέ­ρον­τα, ποὺ ἐ­κεί­νη τὴν ὥ­ρα ἦ­ταν ὁ μο­να­δι­κὸς θα­μώ­νας. Σὲ λί­γο προ­σποι­ή­θη­κα κά­ποι­α δου­λειὰ καὶ πῆ­γα στὴν κου­ζί­να.

        — Ξέ­ρεις ποιός εἶ­ναι, μὲ ρώ­τη­σε ὁ τα­βερ­νιά­ρης.

        — Ὄ­χι, ποι­ός εἶ­ναι;

        — Εἶ­ναι ὁ Γιά­ννης ὁ… δά­σκα­λος ὅ­λων σχε­δὸν τῶν ση­με­ρι­νῶν με­γά­λων λυ­ρά­ρη­δων. Κον­τεύ­ει τὰ ἑ­κα­τό, ἀλ­λὰ τά ‘­χει τε­τρα­κό­σια.

        Γύ­ρι­σα στὸ τρα­πέ­ζι καὶ βάλ­θη­κα νὰ τὸν πε­ρι­ερ­γά­ζο­μαι. Ὁ τα­βερ­νιά­ρης τὸν ρω­τοῦ­σε συ­νέ­χεια γιὰ νὰ τὸν κεν­τρί­ζει νὰ μι­λά­ει.

          Σὲ λί­γο στὸ στέ­κι μπῆ­κε «ὁ Ἀν­τώ­νης ὁ…»

        Θαυ­μά­σιος λυ­ρά­ρης, μα­θη­τὴς τοῦ μπάρ­μπα-Γιά­ννη. Ὁ Ἀν­τώ­νης ἄν­θρω­πος ἀ­μί­λη­τος καὶ βα­ρύς, μό­λις εἶ­δε τὸν δά­σκα­λο, χα­μο­γέ­λα­σε πλα­τιὰ κι ἄ­νοι­ξε τὴν ἀγ­κα­λιά του. Ἀλ­λὰ κι ὁ δά­σκα­λος, πα­ρὰ τὰ χρό­νια του, ση­κώ­θη­κε νὰ τὸν ὑ­πο­δε­χτεῖ ὄρ­θιος. Εἶ­χαν νὰ συ­ναν­τη­θοῦν του­λά­χι­στον δυ­ὸ δε­κα­ε­τί­ες. Σὲ λί­γο ὅ­μως μι­λά­γα­νε σὰ νὰ συ­νέ­χι­ζαν μιὰ κου­βέν­τα, ποὺ τὴν εἶ­χαν ἀ­φή­σει στὴ μέ­ση ἀ­πὸ τὴν προ­η­γού­με­νη μέ­ρα. Κα­μιὰ προ­σπά­θεια τοῦ χρό­νου ποὺ εἶ­χαν νὰ συ­ναν­τη­θοῦ­νε.

        Ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ λί­γη ὥ­ρα ὁ Ἀν­τώ­νης εἶ­πε.

        — Δά­σκα­λε, θὰ μοῦ κά­νεις μιὰ χά­ρη;

        — Ὅ,τι θέ­λεις Ἀν­τώ­νη.

        — Θὰ μοῦ παί­ξεις ἕ­ναν αὐ­το­σχε­δια­σμὸ στὴ λύ­ρα;

        — Νὰ σοῦ παί­ξω, ἀλ­λὰ θά ‘ναι κα­λύ­τε­ρα, λέ­ω, νὰ μὲ συ­νο­δεύ­σεις κι ἐ­σὺ μὲ λα­γοῦ­το. (Ἐ­κτὸς ἀ­πὸ λύ­ρα ἤ­ξε­ραν καὶ οἱ δύ­ο καὶ λα­γοῦ­το.)

        — Κι ἴν­τα λο­γῆς αὐ­το­σχε­δια­σμὸς θά’ ναι αὐ­τός, ποὺ θὰ παί­ζου­νε δύ­ο;

        Νὰ σοῦ πῶ τί θὰ κά­νου­με: Θὰ πι­οῦ­με μα­ζί, θὰ μι­λή­σου­με μα­ζί, θὰ σω­πά­σου­με μα­ζὶ καὶ τέ­λος θὰ παί­ξου­με μα­ζί.

Κι ἔ­τσι ἔ­γι­νε.

ΘΑ­ΝΆ­ΣΗΣ ΜΑ­ΝΙ­ΦΆ­ΒΑΣ

Πηγή: neoplanodion.gr

 

•Όλα είναι θέμα τύχης και τίποτα δεν είναι τυχαίο.Ισχυουν και τα δυο.Όπως ισχύει παράλληλα ότι δεν φτάνει μόνο η τυχη.Συν Αθηνά και χείρα κίνει.Όμως είναι θεμελιος λίθος ότι ο άνεμος των συμπτώσεων πρέπει να ειναι με το μέρος σου για να συμβεί κάτι έξω από κάθε έλλογη πιθανότητα.
•Το όνομα Ντιλαν Γιεσιλκιοζ-Ζεγκεριους,δύσκολο στην εκφορά,αν δεν το έχετε ήδη ακούσει θα το ακούσετε σύντομα.Θα είναι πιθανότατα η επόμενη συντηρητική πρωθυπουργός της Ολλανδιας στη θέση του ατυχησαντος Ρουτε.Την όμορφη Ντιλάν,46 ετών,συνοδεύει το παρατσούκλι «το συμπονετικο πίτμπουλ».
•Σε ηλικία 7 ετών,με βάρκα,κατέφυγε ως πρόσφυγας στην Κω.Ένα παιδάκι κουρδικής καταγωγής από πατερα Κούρδο και μητέρα Τουρκάλα.Πέρασε τα κύματα και το Ελληνικό λιμενικό χωρίς να ξέρει η ίδια το πως.Έτυχε.Από εκεί στο Άμστερνταμ.

Ο πατέρας αριστερός συνδικαλιστής διωκόμενος από τη χούντα Εβρεν.Η μητέρα μια υπερδραστήρια γυναίκα που έγινε διευθύντρια του Οργανισμου Μετανάστευσης της Ολλανδιας.Τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα είναι θέμα τύχης.Η Ντίλαν σπούδασε στη φιλόξενη Ολλανδία του 80.Ξεφρενη πολιτική πορεία.Δημοτική συμβουλος,βουλευτής,υπουργός σε καιριες θεσεις.Δεν την βρήκαν στον κουβά για να γίνει πρωθυπουργός.Είχε πορεία και προφανως πετυχημένη.Το εντυπωσιακό,το απίστευτο

Ενάντια στην ασύντακτη μετανάστευση.Εμβληματικό στοιχείο της παράξενης αυτης ταυτότητας.Κάτι ίσως ξέρει περισσότερο από μας.Δεν έχει βεβαια γίνει γνωστό τι λέει επ αυτού ο μπαμπάς και η μαμά της και ο Εβραίος Ολλανδός σύζυγος Ζεγκεριους με το ονομα του οποίου θέλει να την αποκαλούν μαζί με το πατρικό της.Επιπλέον άθεη και οπαδός φανατική του Άγιαξ.Χαρμάνι που δεν το λες και σύνηθες.

•Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Αρθουρ Καισλερ.Το μηδέν και το άπειρο και κυρίως το άγνωστο λίγο πολύ έργο του «οι ρίζες των συμπτώσεων».Έπεσε στα χέρια μου ως δώρο κάποτε από τη Λινα.Την ευχαριστώ αναδρομικά.Σε αυτό το βιβλίο ο Καισλερ εντρυφεί σε μια παράξενη και άκρως αμφίβολη μεταφυσική της τυχαιοτητας.Ότι οι συμπτώσεις δεν είναι συμπτώσεις.Εμείς τις βλέπουμε ετσι λόγω των βιολογικών νοητικών και αισθητικών περιορισμών μας.Γι αυτόν οι συμπτώσεις είναι εκδήλωση μιας κρυμενης αναγκαιότητας,μιας συμπαντικής νομοτέλειας.Διστάζω να συμφωνησω αν και με γοητεύει η συλλογιστική του.Εμμένω στο «αν έχεις τυχη διάβαινε και ριζικό περπατα».

Πάνος Μπιτσαξής

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ – Υπογραφή σύμβασης για μελέτες έργων διαχείρισης αστικών λυμάτων οικισμών της Δ.Ε. Δερβενοχωρίων, προϋπολογισμού 775.868,55 ευρώ, πλέον 24 % Φ.Π.Α

Την Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2023 υπεγράφη η σύμβαση για το έργο: «Μελέτες έργων διαχείρισης αστικών λυμάτων οικισμών της Δ.Ε. Δερβενοχωρίων», μεταξύ του δημάρχου Τανάγρας, Βασίλη Περγάλια και του νόμιμου εκπροσώπου της ανάδοχης εταιρείας «HYDROMENT ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ Α.Ε», η οποία αναδείχθηκε μειοδότης.

Το συνολικό κόστος του έργου, βάσει του αρχικού προϋπολογισμού του, ανέρχεται στα 775.868,55 ευρώ, πλέον 24 % Φ.Π.Α και η χρηματοδότησή του θα γίνει από το πρόγραμμα «ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΡΙΤΣΗΣ» και από ίδιους πόρους του Δήμου Τανάγρας.

Τα έργα αφορούν τις μελέτες για την κατασκευή του εσωτερικού δικτύου αποχέτευσης ακαθάρτων των οικισμών Πύλης, Σκούρτων, Πάνακτου, Πράσινου και Στεφάνης της Δημοτικής Ενότητας Δερβενοχωρίων – συμπεριλαμβανομένων των ιδιωτικών συνδέσεων, των αγωγών μεταφοράς των αστικών λυμάτων, μετά των απαραίτητων αντλιοστασίων, στην προτεινόμενη ΕΕΛ, και την κατασκευή της ΕΕΛ για την επεξεργασία των λυμάτων των οικισμών αυτών.

Η προθεσμία περαίωσης του αντικειμένου της σύμβασης ορίζεται σε δεκατέσσερις (14) μήνες από την υπογραφή του συμφωνητικού.

Οι οικισμοί της Δ.Ε. Δερβενοχωρίων στερούνται δίκτυο συλλογής ακαθάρτων και οποιασδήποτε εγκατάστασης επεξεργασίας λυμάτων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την οικονομική επιβάρυνση των κατοίκων με τη συχνή εκκένωση των βόθρων αλλά και ενδεχόμενη περιβαλλοντική επιβάρυνση, λόγω της πιθανής απόρριψης των ανεπεξέργαστων λυμάτων στο περιβάλλον, που συνεπάγεται τη ρύπανση των υπόγειων και επιφανειακών υδροφόρων και εγκυμονεί κινδύνους για τη δημόσια υγεία και ασφάλεια.

Ο Δήμαρχος Τανάγρας, Βασίλης Περγάλιας, δηλώνει ότι:

«Ξεκινά ένα ακόμη σημαντικό έργο για να παραχθεί το σύνολο των μελετών που απαιτούνται για να υλοποιηθούν έργα υποδομών στη Δ.Ε. Δερβενοχωρίων, τα οποία θα συμβάλουν στην επίλυση του προβλήματος της διαχείρισης υγρών αποβλήτων, προάγοντας τις αρχές της βιωσιμότητας και της αειφόρου ανάπτυξης.

Συνεχίζουμε απρόσκοπτα να επενδύουμε σε έργα ουσίας και να υλοποιούμε μεγάλα έργα υποδομών στον Δήμο μας, θέτοντας τα θεμέλια για τον μετασχηματισμό του τόπου μας.

Στόχος μας είναι να αναβαθμίσουμε την ποιότητα ζωής των κατοίκων, να βελτιώσουμε τις υγειονομικές συνθήκες και να αλλάξουμε το περιβαλλοντικό αποτύπωμα στην περιοχή».

Η διαθήκη μου.

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.

Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .

Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι

σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα

στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός εντάσσεται από τους κριτικούς στην πρώτη μεταπολεμική λογοτεχνική γενιά. «Ιδιόρρυθμος, αμφισβητίας, μέσα από έναν ρομαντικό και πιο πολύ ρητορικό αναρχισμό», σύμφωνα με τον κριτικό Μιχάλη Μερακλή, είναι γνωστός για το ποίημα του «Η Διαθήκη Μου», που περιλαμβάνεται στην κορυφαία ποιητική του δημιουργία «Κατά Σαδδουκαίων» (1953)

Ο Μιχάλης Κατσαρός γεννήθηκε το 1919 στην Κυπαρισσία της Μεσσηνίας