ΟΡΕΙΝΟΣ

Έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ ότι δεν είναι δύσκολο να βρούμε ανθρώπους που να θέλουν να συμπάσχουν στα βάσανά μας, αλλά είναι εξαιρετικά σπάνιο να βρεθεί κάποιος που να χαρεί ειλικρινά με τους θριάμβους μας. Ένας τέτοιος φίλος, κατά τον συγγραφέα του Πορτρέτου του Ντόριαν Γκρέυ, θα ήταν πάρα πολύ λεπτός χαρακτήρας.

Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 99 ετών άφησε ο Τσάρλι Μάνγκερ, επί χρόνια συνεργάτης του Γουόρεν Μπάφετ και αντιπρόεδρος της Berkshire Hathaway.

Όταν ρωτήθηκε κάποτε ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας είχε πει:

«Δεν είναι η ευφυΐα. Είναι απλώς η αποφυγή της βλακείας».

Μια μέρα σαν σήμερα, στις 29 Νοεμβρίου 1781, κάπου στον Ατλαντικό Ωκεανό, 133 Αφρικανοί σκλάβοι πετιούνται στη θάλασσα, από το πλήρωμα του δουλεμπορικού πλοίου Ζονγκ (Zong). Οι ιδιοκτήτες τους για την «απώλεια» ζήτησαν αποζημίωση από την ασφαλιστική εταιρία.

Η ιστορία έχει ως εξής. Το πλοίο Ζονγκ με 17 άτομα πλήρωμα και 470 σκλάβους, σάλπαρε από τις ακτές της Αφρικής στις 6 Σεπτεμβρίου 1781 με προορισμό τη Τζαμάικα. Λόγω όμως των υπεράριθμων “επιβατών” προκλήθηκε υποσιτισμός και σύντομα ξέσπασαν αρρώστιες, με αποτέλεσμα 7 μέλη του πληρώματος και 60 σκλάβοι να χάσουν τη ζωή τους.

Στο πλοίο είχαν “φορτωθεί” τόσοι πολλοί σκλάβοι που δεν είχαν χώρο για τίποτα. Στο βιβλίο του Black Slaves in Britain, ο συγγραφέας F. O. Shyllon περιγράφει: «Αλυσοδεμένοι δύο δύο, δεξί και αριστερό πόδι, δεξί χέρι και αριστερό χέρι, κάθε σκλάβος είχε λιγότερο χώρο από έναν άνδρα σε ένα φέρετρο». Δεν είναι περίεργο γιατί τόσοι πολλοί σκλάβοι αρρώστησαν και πέθαιναν, τους συμπεριφέρονταν σαν ζώα και τους έδιναν τόσο χώρο ίσα για να αναπνέουν.

Επίσης λόγω ανέμων το πλοίο καθυστερούσε. Οπότε ο καπετάνιος Λουκ Κόλινγουντ* αποφάσισε -υποτίθεται για να μην πεθάνουν κι άλλοι- να πετάξει μερικούς ακόμη στο νερό. Βλέπετε η ασφάλεια κάλυπτε τη ζημιά για θάνατο σκλάβων μόνο αν αυτοί πνίγονταν και όχι αν σκοτώνονταν ή πέθαιναν από άλλες αιτίες.

Αρχικά ο πλοίαρχος διέταξε τους αξιωματικούς να πετάξουν μόνο τους άρρωστους σκλάβους και παρότι ο πρώτος αξιωματικός του Τζέιμς Κέλσαλ διαφώνησε, η διαταγή εκτελέσθηκε. 123 σκλάβοι και άλλοι 10 που έπεσαν από μόνοι τους (για συμπαράσταση) βρήκαν τραγικό θάνατο.

Οι ιδιοκτήτες ωστόσο επιδίωξαν να εισπράξουν την ασφάλεια, αλλά η ασφαλιστική εταιρεία βασίστηκε στην μαρτυρία του πρώτου αξιωματικού Κέλσαλ που είχε διαφωνήσει όπως είπαμε με την απόφαση. Αρχικά το δικαστήριο που εξέτασε την υπόθεση αποφάνθηκε υπέρ των ιδιοκτητών. Η ασφαλιστική άσκησε έφεση. Τότε ο Γκάρνιβαλ Σαρπ*, ένας από τους πρώτους ακτιβιστές κατά του δουλεμπορίου, αφού πρώτα έλαβε γνώση των γεγονότων από έναν σκλάβο που είχε στο μεταξύ απελευθερωθεί, τον Ολονταχ Εκουιάνο , αποφάσισε να εμπλακεί στην υπόθεση.

***

Πηγή: Του Γιώργου Γιώτη, συνδιαχειριστή του ιστολογίου και συγγραφέα του βιβλίου HOAX – Οδηγός επιβίωσης στην εποχή της παραπληροφόρησης των εκδόσεων Θύραθεν

by Αντικλείδι ,  https://antikleidi.com

«ΑΝ ΜΟΥ ΕΛΕΓΑΝ να γράψω ένα μυθιστόρημα με το οποίο θα μπορούσα ν’ αποδείξω με κατηγορηματικό τρόπο πόσο ορθές είναι οι απόψεις μου πάνω σε κάποια ζητήματα, δεν θα ‘δινα για μια τέτοια δουλειά ούτε δυο ώρες. Αν όμως μου έλεγαν ότι αυτό που θα γράψω θα το διαβάζουν τα σημερινά παιδιά ύστερα από είκοσι χρόνια και θα χαρούν, θα κλάψουν, θ’ αγαπήσουν τη ζωή, για τον σκοπό αυτό δίνω και τη ζωή μου, όλες τις δυνάμεις μου».

Υποψιαζόταν άραγε ο Λέων Τολστόι (1828-1910), όταν σημείωνε τα παραπάνω, πόσες γενιές έμελλε να τραφούν με το «Πόλεμος και Ειρήνη»;

Με το να χαίρεται για τη χαρά μας, με το να πονάει για τον πόνο μας, γίνεται κάποιος φίλος μας…

ALLAN PERCY

«Η φιλία είναι ένα σιωπηρό συμβόλαιο μεταξύ δύο ευαίσθητων και ενάρετων ανθρώπων. Λέω ευαίσθητων, επειδή ένας μοναχός ή ένας ερημίτης μπορεί να είναι καλοί άνθρωποι αλλά να μη γνωρίζουν τη φιλία. Λέω ενάρετων, επειδή οι κακοποιοί έχουν απλώς συνεργούς – οι φιλήδονοι, συντρόφους στη σχόλη- οι άπληστοι, συνεταίρους – οι πολιτικοί μαζεύουν γύρω τους οπαδούς – οι τεμπέληδες έχουν σχέσεις, και οι άρχοντες αυλικούς – αλλά μόνο τα ενάρετα άτομα έχουν φίλους».

Βολταίρος

Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα
Κακιά σκουριά δεν πιάνει
Μηδέ αλυσίδα στου ρωμιού
Και στ’ αγεριού το πόδι

Εδώ το φως εδώ ο γιαλός
Χρυσές γαλάζιες γλώσσες
Στα βράχια ελάφια πελεκάν
Τα σίδερα μασάνε

Κατάβρεξε τους περίεργους και έδειρε διευθυντή εφημερίδας 

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Ένας υπολοχαγός του Μηχανικού ο οποίος ήταν επικεφαλής Πυροσβεστικού Ουλαμού έγινε πρωταγωνιστής ενός μοναδικού επεισοδίου. Πιεσμένος από τις συνθήκες κατάσβεσης μιας πυρκαγιάς κατάβρεξε βουλευτές και πολίτες, ενώ φρόντισε να… πάρει το αίμα του πίσω ξυλοκοπώντας έναν διευθυντή εφημερίδος με τον οποίο είχε προηγούμενα. Αυτά συνέβαιναν, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ξημερώνοντας Σαββάτο 1 Ιουλίου 1906, στη συμβολή των οδών Σταδίου και Ομήρου, απέναντι από την Παλαιά Βουλή. Εκεί βρισκόταν το ξενοδοχείο «Νέα Υόρκη» και στο ισόγειο στέγαζε το Εμποροραφείο του Σωκράτη Παπαγεωργίου.

Η οδός Σταδίου (αρχές 20ού αιώνα). Επιχρωματισμένη καρτ-ποστάλ.

Κυρίες που κατέβαιναν την οδό Σταδίου οσφράνθηκαν τη μυρωδιά καμένου υφάσματος. Ειδοποίησαν έναν αστυφύλακα, ο οποίος πράγματι διαπίστωσε ότι έβγαινε καπνός και έσπευσε να ειδοποιήσει την Πυροσβεστική. Σε λίγα λεπτά είχε φτάσει στο σημείο ένας Πυροσβεστικός Ουλαμός, με επικεφαλής τον υπολοχαγό του Μηχανικού Γεώργιο Παπακωνσταντίνου. Αφού έσπασαν τη σιδερένια πόρτα άρχισαν την κατάσβεση μέσα στο κατάστημα, προσπαθώντας να εντοπίσουν και την εστία της φωτιάς. Είχαν ήδη αρπάξει πολλά τόπια με ύφασμα ενώ οι άνδρες με τις μάνικες δεν μπορούσαν να φτάσουν στο βάθος του καταστήματος.

Οπωσδήποτε ο κίνδυνος επέκτασης ήταν σοβαρός, ιδιαιτέρως αφού στους ορόφους στεγαζόταν ξενοδοχείο. Εν τω μεταξύ από τη Βουλή έβγαιναν βουλευτές και δημοσιογράφοι, οι οποίοι όπως συνήθως συμβαίνει προσπάθησαν να φτάσουν όσο πιο κοντά γινόταν στο σημείο για να διαπιστώσουν τι συμβαίνει. Ανάμεσά τους ο υπουργός Εσωτερικών Νικόλαος Καλογερόπουλος, βουλευτές αλλά και ο διευθυντής της εφημερίδας «Εσπερινή» Πέτρος Γιάνναρος.  Οι πυροσβέστες αφού κατόρθωσαν να εισέλθουν στο κατάστημα πετούσαν και πολλά πράγματα στο πεζοδρόμιο ώστε να απαλλάξουν τον χώρο και να επιχειρήσουν με μεγαλύτερη άνεση.

Αλλά το πεζοδρόμιο είχε αρχίσει να καταλαμβάνεται από τους περίεργους. Οι παρακλήσεις φαίνεται πως δεν έπιαναν τόπο, οπότε ο επικεφαλής υπολοχαγός, προφανώς πιεσμένος, έδωσε εντολή στον πυροσβέστη που κρατούσε τη μάνικα να τη στρέψει στους περίεργους. «Κατάβρεξέ τους με την τρόμπα», είπε ο υπολοχαγός και το όργανο αντί να ρίχνει στη φωτιά έστρεψε τη μάνικα στον κόσμο. Όπως ήταν φυσικό επικράτησε πανζουρλισμός. Οι περισσότεροι άρχισαν να φωνάζουν και να καταφέρονται εναντίον του επικεφαλής αλλά και του πυροσβέστη που τους είχε κάνει μούσκεμα. Ανάμεσά στους διαμαρτυρόμενους τους ήταν και ο Π. Γιάνναρος.

Τότε ο υπολοχαγός διέταξε έναν θηριώδη λοχία: «Ρίχτου κατακέφαλα!». Πράγματι ο λοχίας υπάκουσε και χρησιμοποιώντας τον δαυλό που κρατούσε στο χέρι του, άρχισε να κοπανά τον Π. Γιάνναρο στο κεφάλι. Ο κόσμος φοβισμένος άρχισε να υποχωρεί, ο υπολοχαγός αποσύρθηκε στα ενδότερα της φωτιάς, ο λοχίας εξαφανίστηκε και ο Π. Γιάνναρος οδηγήθηκε στον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών που βρισκόταν στο προαύλιο της Βουλής. Όπως αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων οι δύο άνδρες είχαν προηγούμενα από έναν χορό που είχε πραγματοποιηθεί στο Δημοτικό Θέατρο, όπου είχε σημειωθεί και άλλο επεισόδιο.

Έγιναν πολλές εικασίες για την πυρκαγιά εκείνη που απείλησε να καταστρέψει ολόκληρο κτίριο σε ένα κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας. Στην αρχή ειπώθηκε πως η φωτιά είχε προκληθεί από τη βάση θέρμανσης της συσκευής σιδερώματος που είχε ξεχαστεί αναμμένη. Το γεγονός όμως ότι το κατάστημα ήταν ασφαλισμένο οδήγησε σε περαιτέρω έρευνες που αποκάλυψαν πως η πυρκαγιά οφειλόταν σε τσιγάρο που είχε πετάξει ένας από τους εργάτες του καταστήματος. Εν πάση περιπτώσει η υπόθεση παραπέμφθηκε στον Εισαγγελέα για τα περαιτέρω, όπως εξάλλου παραπέμφθηκε και ο υπολοχαγός αφού ο Π. Γιάνναρος κατέθεσε μήνυση. Η ολιγόμηνη φυλάκιση δεν φαίνεται όμως να του στοίχισε και πολύ αφού είχε πάρει το… αίμα του πίσω!

Πηγή: Αθηναϊκά

Αξέχαστοι άνθρωποι, στον κάμπο του Κόκκινου που σήμερα είναι πνιγμένος από τα νερά της λίμνης του Μόρνου.

πηγήinside story/ Γιάννης Παλαιολόγος

Για να φτάσει κανείς στο σημείο που βρίσκεται η λιμνοδεξαμενή της Λιβάδας, πρέπει να οδηγήσει μισή ώρα από τη Χώρα της Τήνου, βόρεια και ανατολικά, σε αυξανόμενα κακοτράχαλους δρόμους. Κάποια στιγμή, υπό το βλέμμα του όρους Τσικνιά προς τα νότια, εμφανίζεται μία μεγάλη τρύπα στην άνυδρη πλαγιά, σαν να έχει πέσει μετεωρίτης. Είναι η λιμνοδεξαμενή στη σημερινή κατάστασή της – μία κατάσταση εγκατάλειψης, εμβληματική των αδιεξόδων που πλήττουν την ύδρευση στο κυκλαδίτικο νησί, αλλά και τις δημόσιες επενδύσεις στην Ελλάδα γενικότερα.

Στο πρώτο μέρος της έρευνάς μας για το ζήτημα της ύδρευσης στην Τήνο, εξετάζουμε το ιστορικό τριών φιλόδοξων έργων που στόχευαν στην αναβάθμιση των δυνατοτήτων υδροδότησης του νησιού – έργων που κατέστησαν αυξανόμενα επείγοντα καθώς οι βροχοπτώσεις μειώνονταν και η κατανάλωση εκτοξευόταν τις τελευταίες δεκαετίες.

Πλην της λιμνοδεξαμενής, που δεν έχει λειτουργήσει ως σήμερα ποτέ, το φράγμα της Γρίζας παραμένει κι αυτό υπό μελέτη και ανένταχτο εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες. Το φράγμα της Βακέτας λειτουργεί μεν, αλλά δεν επιτελεί τη βασική –και ζωτική– αποστολή του αρχικού του σχεδιασμού: τον εμπλουτισμό του υδροφόρου ορίζοντα. Το αποτέλεσμα είναι η Τήνος –και ειδικά ορισμένα χωριά στην ενδοχώρα– να αντιμετωπίζει σφοδρό πρόβλημα ανεπάρκειας νερού, αλλά και να εξαρτάται ολοένα και περισσότερο από ανεξέλεγκτες γεωτρήσεις και ενεργοβόρες αφαλατώσεις.

«Το μεγάλο όνειρο»

Σύμφωνα με τον Γιάννη Ψάλτη, συνταξιούχο γεωλόγο, πρώην αντιδήμαρχο και πρώην δημοτικό και νομαρχιακό σύμβουλο του νησιού, η ιδέα για την αξιοποίηση των υδάτων που έρεαν στην περιοχή, τα οποία κατέληγαν στη θάλασσα, προέκυψε μετά την ίδρυση του Συνεταιριστικού Τυροκομείου Τήνου το 1981, που έφτασε να παράγει 7.000 κιλά γάλα ημερησίως.

Όπως αφηγείται, για να καλυφθούν οι ανάγκες των αγροτών και των κτηνοτρόφων, η Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Τήνου, της οποίας ήταν τότε πρόεδρος, κατέθεσε πρόταση για την αξιοποίηση των επιφανειακών νερών της κοίτης του ποταμού, αντί να χύνονται στη θάλασσα. «Η Λιβάδα ήταν το μεγάλο όνειρο», θυμάται.

Άλλοι πάντως, όπως ο Μάνθος Βίλλας, κι αυτός με δεκαετίες δραστηριοποίησης στα κοινά του νησιού και σήμερα γεωπόνος της Ένωσης Συνεταιρισμών,  θυμούνται ότι το έναυσμα δόθηκε μετά την κατασκευή αντίστοιχης λιμνοδεξαμενής στη Μύκονο και –όπως στη Μύκονο– είχε πραγματικό σκοπό την υδροδότηση, όχι την άρδευση (παρ’ ότι το σχετικό πρόγραμμα από όπου προήλθαν τα κονδύλια αφορούσε τη γεωργία). Όπως υπονοεί ο Βίλλας, η απόφαση να γίνει η λιμνοδεξαμενή στη Λιβάδα ελήφθη με πολιτικά κριτήρια (για τη στήριξη του τότε δημάρχου), χωρίς την απαραίτητη τεχνική προεργασία.

Το υπουργείο Γεωργίας, σε κάθε περίπτωση, ανταποκρίθηκε στο αίτημα. Όπως θυμάται μάλιστα ο Ηλίας Νόκας, γεωλόγος και αυτός, επικεφαλής σήμερα της Διεύθυνσης Υδάτων της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Νοτίου Αιγαίου, που ήταν τότε στέλεχος της Τεχνικής Υπηρεσίας Δήμων και Κοινοτήτων Κυκλάδων, είχε ταξιδέψει με υπαλλήλους των τεχνικών υπηρεσιών του υπουργείου και είχε υποδείξει την περιοχή ως ιδανική για την κατασκευή της λιμνοδεξαμενής.

Το έργο δημοπρατήθηκε από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Κατασκευάστηκε αρχικά η λιμνοδεξαμενή και ο αγωγός μεταφοράς των νερών της κοίτης του ποταμού προς αυτήν. Το 1993, επί της ίδιας κυβέρνησης, εγκαινιάστηκε πανηγυρικά στην περιοχή ο μεγάλος αυτός ταμιευτήρας, που κόστισε 492 εκατομμύρια δραχμές. Η μόνη παραφωνία στην τελετή, σύμφωνα με έναν παριστάμενο, ήταν η αντιπαράθεση του κορυφαίου Ορθόδοξου και του κορυφαίου Καθολικού κληρικού στο νησί για το ποιος θα έκανε τον Αγιασμό (επικράτησε τελικά ο Ορθόδοξος μητροπολίτης, ο Δωρόθεος Α’).

Ωστόσο, όπως αφηγείται ο Ψάλτης, με τις πρώτες βροχές του χειμώνα διαπιστώθηκε ότι η λιμνοδεξαμενή δεν μπορούσε να συγκρατήσει ούτε το νερό που έμπαινε σε αυτήν από τα ρυάκια των πρανών του Όρους Τσικνιά. Είχε κατασκευαστεί, όπως αναφέρει, πάνω σε «σαθρό υπόβαθρο», που δεν συγκρατούσε το νερό.

«Νόμιζαν ότι είναι στεγανό το νότιο τμήμα και δεν έβαλαν μεμβράνη», συμπληρώνει ο Ηλίας Νόκας. «Αλλά και η μεμβράνη που έβαλαν ήταν ελαττωματική». Όπως θυμάται, η μελέτη είχε γίνει βιαστικά καθώς έληγαν οι προθεσμίες απορρόφησης των ΜΟΠ (Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων). Στην ίδια εκτίμηση προβαίνει και ο Μάνθος Βίλλας, που μιλάει για πρωτοβουλίες «της τελευταίας στιγμής, χωρίς να μελετηθούν πολλά-πολλά».

Ένα δεύτερο κρίσιμο ζήτημα που δεν έλαβαν υπ’ όψη τους οι μελετητές ήταν ότι τα νερά του ποταμού ήταν –και παραμένουν ως σήμερα–  μολυσμένα από τα υγρά απόβλητα των χωριών της περιοχής. Καθώς δεν υπήρχαν υποδομές επεξεργασίας, τα νερά αυτά ήταν και είναι επικίνδυνα για την ανθρώπινη υγεία. Ο Νόκας θυμάται να υπάρχει μία χαλαρή στάση επ’ αυτού εκ μέρους του υπουργείου Γεωργίας, με την –ούτως ή άλλως προβληματική– λογική ότι τα νερά προορίζονταν για άρδευση και θα αναμειγνύονταν με τα νερά της βροχής. Η στάση αυτή γεννά ακόμα περισσότερα ερωτηματικά δεδομένου ότι η λιμνοδεξαμενή εξαρχής προοριζόταν και για υδροδότηση.

Την περίοδο 1998-2002, ο δήμαρχος Εξωμβούργου, Νικηφόρος Δελασούδας, πίεζε την κεντρική κυβέρνηση να ξεκινήσει εκ νέου το έργο και παράλληλα αναζητούσε λύση για τα λύματα του κύριου ρέματος, που κατέβαινε από τα χωριά. «Η λιμνοδεξαμενή θα μπορούσε να λειτουργήσει και με τα νερά από τον Τσικνιά, αλλά εμείς κάναμε μία προσπάθεια να καθαρίσουμε το ρέμα», λέει σήμερα ο τότε δήμαρχος. Παράλληλα, όπως θυμάται ο Μάνθος Βίλλας, το νησί εξασφάλισε τότε χρηματοδότηση από το κράτος για κάποιες εργασίες επισκευής της λιμνοδεξαμενής.

Όπως εξιστορεί ο Δελασούδας, ο δήμος τότε είχε αναθέσει μελέτη για τη φυσική επεξεργασία των λυμάτων με τη φύτευση καλαμιώνων, ακολουθώντας το παράδειγμα ενός δήμου στη Δυτική Θεσσαλονίκη. «Είχαμε αγοράσει και ένα κτήμα όπου θα γινόταν η χωροθέτηση και είχα πάει στη Θεσσαλονίκη να δω πώς λειτουργούσε», λέει. Το έργο αυτό δεν υλοποιήθηκε, γιατί «δύσκολα ωρίμαζε» και ο διάδοχος του Δελασούδα, Παναγιώτης Κροντηράς, που μόλις εξελέγη για δεύτερη φορά δήμαρχος του νησιού τον Οκτώβριο, «δεν τα προχώρησε». Ο Μάνθος Βίλλας αναφέρει ότι υπήρχαν μεγάλες τεχνικές δυσχέρειες σχετικά με τη μεταφορά του επεξεργασμένου νερού στη θάλασσα σε περιοχή εκτός του όρμου της Λιβάδας. Συνεχίστε την ανάγνωση του “τα ψευτικά τά έργα τα μεγάλα…”

Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βλάπτουν τα θετικά συναισθήματα, προκαλούν και ενισχύουν την κατάθλιψη και το άγχος και προσφέρουν μια αλλοιωμένη εικόνα για τον κόσμο εκεί έξω.

Επίσης, θα έχεις παρατηρήσει ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτοί που αλληλεπιδρούν στα social media είναι οι πιο… θυμωμένοι τύποι. Θα τους δεις να βροντοφωνάζουν και να ξεσπούν κάτω από αναρτήσεις που βασίζονται σε τίτλους άρθρων που… δεν διάβασαν.

Μπορεί να μην κάνουν τίποτα για να βελτιώσουν την δική τους κατάσταση και του συνόλου. Αλλά, φυσικά, θα χαρούν να ρίξουν το… βιτριόλι τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γιατί είναι εύκολο και δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα.

Σε πρώτο πλάνο δεξιά ο Άγιος Γεώργιος στο Κάστρο του Βελουχιού

Σχεδόν 2 στους 10 Έλληνες εργαζόμενους απασχολείται – αποκλειστικά – στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα, και οι δημόσιοι υπάλληλοι στη χώρα μας υπολογίζονται περί τους 714.000, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΥΠΕΣ ως και τον περασμένο Αύγουστο.

Οι παραπάνω αριθμοί αντιστοιχούν σε ένα ποσοστό της τάξης του 16% επί του συνόλου των εργαζομένων στη χώρα, όσο περίπου είναι δηλαδή ο μέσος όρος και στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Όπως μπορείτε να δείτε και στους πίνακες που ακολουθούν, η Ελλάδα βρίσκεται σχετικά χαμηλά στους εργαζόμενους που εργάζονται στο Δημόσιο, μάλιστα εμφανίζει το μισό ποσοστό σε σχέση με τις σκανδιναβικές χώρες που έχουν και τους περισσότερους – αναλογικά – εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα.

Ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων

Βλέπω αρκετούς να μην γνωρίζουν την καταγωγή του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τη μεριά του πατέρα του, του Φιλίππου.
Δέχομαι πως το σχολείο δεν μας μαθαίνει, όμως γιατί οι Έλληνες από μόνοι τους δεν ενδιαφέρονται για την μόρφωση, τη γνώση και την ιστορία τους;
Ο Αλέξανδρος κατάγεται από τον οίκο(γένεια-γένος (Δυναστεία) των Αργεαδών οι οποίοι κατάγονται από τους Ηρακλείδες (=Τημενίδες του Άργους).
Αυτά τώρα που θα αναλύσουμε είναι καταγεγραμμένη ιστορία που εκτός του ότι αναφέρεται στον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη και τον Διόδωρο Σικελιώτη, έχει αποδειχθεί και από τις ανασκαφές του Παλατιού στη Βεργίνα από τον Μανόλη Ανδρόνικο που ανακάλυψε τις επιγραφές του γενεαλογικού δέντρου στην αίθουσα του «θόλου». .
Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια.
Ο Ηρακλής έκανε έναν υιό με την Ιόλη, τον Ύλλο. Ο δισέγγονος του Υλλέου και τρισέγγονος του Ηρακλέως, ο Τήμενος, βασιλιάς του Άργους έκανε ένα παιδί , τον Κάρανο.
Αυτός ο Κάρανος ήταν ο γενάρχης του βασιλικού οίκου της Μακεδονίας.
(Ο Τήμενος από το Άργος είναι ο ιδρυτής του συμβόλου που βλέπετε και λέτε “ήλιος της Βεργίνας” .
Το αστέρι αυτό ανήκει ως σύμβολο στη Δυναστεία των Ηρακλειδών.

Μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Κάρανος πολέμησε με τους αδελφούς του για τη διαδοχή του στον θρόνο του Άργους.
Αφού απέτυχε, αποφάσισε να βρει μια άλλη χώρα για να βασιλεύσει και απευθύνθηκε στο Μαντείο των Δελφών .
Όπως έχουμε ξαναπεί ο ρόλος του Ιερατείου ήταν να βρίσκει που θα αποικίσουν οι Έλληνες, το ίδιο γινόταν και με τον Ηρακλή. Εκεί η Πυθία του έδωσε τον εξής χρησμό:

«Έστι κράτος βασίλειον αγαυοίς Τημενίδαισι γαίης πλουτοφόροιο. Δίδωσι γαρ αιγίοχος Ζευς. Αλλ’ ίθ’ επειγόμενος Βοττηίδα προς πολύμηλον. Ένθα δ’ αν αργικέρωτας ίδης χιονώδεας αίγας ευνηθέντας ύπνω, κείνης χθονός εν δαπέδοισι θύε θεοίς μακάρεσι και άστυ κτίζε πόληος.»
(μετάφραση: «Οι ευγενείς Τημενίδες βασιλεύουν σε εύφορη γη, δώρο του Δία που κρατά την αιγίδα. Σπεύσε όμως για τη γη των Βοττιαίων, χώρα πολλών κοπάδων (πολύβοσκη), και όπου δεις αίγες λευκές σαν το χιόνι με κέρατα αστραφτερά, που κοιμούνται. βαθύ, στο επίπεδο μέρος αυτής της γης θυσίασε στους μακάριους θεούς και ίδρυσε την πόλη του κράτους σας.»

Έτσι ο Κάρανος έφυγε και πήγε να βρει αυτόν τον τόπο. Σκέφτηκε ότι η προφητεία είχε εκπληρωθεί. Εκεί λοιπόν έχτισε μια πόλη που την ονόμασε «Αιγαί» (από την ελληνική λέξη αίγα = γίδα), δίπλα στη σημερινή κωμόπολη Βεργίνα. Έτσι, από την γενιά του Καράνου και των υπολοίπων κατάγεται ο Φίλιππος Β’ πατέρας. του Αλεξάνδου Γ’ .

Αυτά όλα είναι ιστορία. Προσέξτε, ΙΣΤΟΡΙΑ όχι παραμύθια.

Λοιπόν ξυπνάτε γιατί θα τα κλέψουν όλα και τα άλλα μισά που σας κάνουν να νομίζετε πως είναι παραμύθια. Ο Ηρακλής φυσικά και είναι υπαρκτό πρόσωπο. Το μυθικό-υπερφυσικό στοιχείο είναι κάτι το διαφορετικό και σχετίζεται με τα Ελευσίνια Μυστήρια (Άθλοι) .

Πηγές :
-Διόδωρος Σικελιώτης Ιστορική Βιβλιοθήκη
-Ηροδότου Ιστορίαι
-Θουκυδίδου Ιστορίαι
-Ιουστίνος
-αν και συνήθως δε το λέω, έχει κάνει καλή δουλειά στην ένωση των πηγών και ο Hammond από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Στάθης Σαραφόπουλος