Στα δεξιά ο αείμνηστος μαέστρος

Βράδιασε ….

2014

 

 

Οι Έλληνες έβλεπαν μόνο πλεονεκτήματα στη σύνδεση του αμπελιού με άλλες καλλιέργειες

Στην αρχαιότητα, το αμπέλι ήταν συστηματικά πολυεπίπεδη καλλιέργεια και συνδέθηκε με καλλιέργειες δέντρων, δημητριακών, κτηνοτροφικών φυτών και γενικά βρώσιμων φυτών. Οι Έλληνες είχαν ήδη καταλάβει το ενδιαφέρον των χλωρών λιπασμάτων και βρήκαν τρόπο να περιορίσουν τη φυτοϋγειονομική πίεση.

«Σε μια ορεινή περιοχή της Μεσογείου όπου οι καταστροφές είναι ο κανόνας, οι Έλληνες είχαν εφαρμόσει από την αρχαιότητα διάφορες στρατηγικές για τη βελτιστοποίηση των πόρων τους, ιδιαίτερα στον αμπελουργικό τομέα», αναφέρει αρχικά ο Thibault Boulay, αμπελουργός στην περιοχή Sancerre και λέκτορας αρχαίας ιστορίας στο University of Tours- Ο François Rabelais, προσκεκλημένος στο Cité du Vin στο Bordeaux.

 

Όπως επισημαίνει η ΚΕΟΣΟΕ σε ανάρτησή της, μέχρι τη βυζαντινή περίοδο, η καλλιέργεια της αμπέλου ήταν έτσι πάντα πολυεπίπεδη, συνδεόμενη με άλλα είδη, «αυτό που οι σημερινοί γεωπόνοι ονομάζουν πολυποικιλιακή αμπελοκαλλιέργεια».

«Οι ελληνικοί αμπελώνες ήταν “συνδεδεμένοι”, αυξάνοντας σε λίγα χρόνια από 7 σε 30 ή και 40.000 κλήματα ανά εκτάριο, φυτεμένα ταυτόχρονα με δημητριακά (κριθάρι, σιτάρι, κεχρί κ.λπ.), κτηνοτροφικά φυτά (μηδική, βίκος, φάβα, τριγωνέλλα κ.λπ.)., γεγονός που επέτρεπε στους αμπελουργούς να παράγουν φακές, κρεμμύδια, ρεβίθια, αντίδια, μαρούλια, καρότα, ραπανάκια, παντζάρια. Εκεί υπήρχαν και οπωροφόρα δέντρα, όπως η συκιά και η ελιά ή το κεράσι σε πιο υγρές περιοχές. Και κάποιοι φημίζονταν για το σαφράν, το σκόρδο ή τα φασόλια τους, τα οποία εκτιμούσαν πολύ οι αγορές», προσθέτει ο ομιλητής. Οι αμπελώνες ήταν επίσης περιτριγυρισμένοι από κλαδεμένα δέντρα, μεγάλους παραγωγούς βιομάζας. 

Περιορισμός του υδατικού στρες

Οι Έλληνες είχαν βρει έναν τρόπο να περιορίσουν το υδατικό στρες, να προωθήσουν τον αερισμό του εδάφους και τη βιολογική ζωή. «Είχαν κατανοήσει εμπειρικά ότι αυτά τα συστήματα παρέχουν ένα βιότοπο για χρήσιμη μικροπανίδα, ενάντια στους βιοεχθρούς της αμπέλου».

 

Όταν η αμπελοκαλλιέργεια έγινε κερδοσκοπική, οι Έλληνες κατέφυγαν στη δουλεία για να σκαλίσουν το χώμα και να συντηρήσουν τις πεζούλες. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ο Thibault Boulay, αναφέρει ότι τα αμπέλια ήταν γυμνά για να περιορίσουν τις επιφανειακές ρίζες και να ωθήσουν τα αμπέλια να ριζώσουν για να φέρουν νερό από βαθιά. Οι αμπελουργοί εκμεταλλεύτηκαν αυτή τη λειτουργία για να κάνουν τροποποιήσεις εδάφους στις οποίες οι γεωπόνοι συνιστούσαν την προσθήκη νεκρών φύλλων πεσμένων από τα πρέμνα, τα οποία αναγνωρίζονται πλέον, ως πηγή άνθρακα και αζώτου.

«Χρησιμοποιούσαν τις σχετικές καλλιέργειες ως χλωρή λίπανση. Ο Θεόφραστος αναφέρει ότι το φασόλι γονιμοποιεί το έδαφος επειδή έχει χαλαρό ιστό και αποσυντίθεται εύκολα» διευκρινίζει ο Thibault Boulay, πριν προσθέσει ότι «οι Έλληνες εξασκούσαν ήδη την χλωρή λίπανση, και γύριζαν το λούπινο προτού σπαρθεί». 

Φυτοϋγειονομικός έλεγχος

Οι γεωπόνοι επέμεναν επίσης στις αρετές των κουκιών, του βίκου και της κολοκύθας όσον αφορά τον φυτοϋγειονομικό έλεγχο. «Κάποιοι Έλληνες καλλιέργησαν επίσης άγρια αγγούρια που κατέληγαν να εκρήγνυνται στα αμπέλια και να αποδεσμεύουν μια προστατευτική ουσία, την ελατίνη. Την εποχή της οινοποίησης χρησιμοποιούσαν αρωματικά φυτά (θυμάρι, δεντρολίβανο, ρίγανη κ.λπ.), για την αναστολή των βακτηρίων του γαλακτικού οξέος.

Αυτό το μοντέλο εξαπλώθηκε σε όλη τη Μεσόγειο (από την κοιλάδα του Νείλου έως τις υψηλές σατραπείες της Κεντρικής Ασίας) από τον 8ο αιώνα π.Χ. με την κατάκτηση του Μ. Αλέξανδρου του Περσικού βασιλείου. «Οι Έλληνες εξαφανίστηκαν από το πολιτικό παιχνίδι τον 2ο αιώνα π.Χ., αλλά το τοπίο παρέμεινε. Γνωρίζουμε ότι απεσταλμένοι από τη δυναστεία των Χαν έφεραν αμπέλια και μηδική στην κινεζική πρωτεύουσα τον 2ο αιώνα π.Χ., ότι το αμπέλι συνδέθηκε τότε με τις μουριές, τις τζιτζιφιές και τις αχλαδιές τον 5ο αιώνα. Στο Ουζμπεκιστάν, οι αρχαιολογικές ανασκαφές έχουν δείξει παρουσία πεπονιών στους αμπελώνες».

Ο Thibault Boulay θα ήθελε το επάγγελμα του αμπελουργού να αντλήσει έμπνευση από αυτό για να φανταστεί την αμπελουργία του αύριο. «Πρέπει να επιστρέψουμε στο δόγμα της καθαρότητας των φυτών και να σταματήσουμε να εναντιωνόμαστε στην πολυκαλλιέργεια και την ποιότητα» επιμένει καταλήγοντας.

Δεκαετία 90. Στο κέντρο ο αείμνηστος Δημήτρης Κρικέλης και δίπλα του ο Δημήτρης Καντιώτης

Την φράση αυτή την χρωστάμε στον πατέρα της Ιατρικής τον Ασκληπιό. Όταν κάποια νεαρή τον ρώτησε, με ποιον τρόπο θα μπορούσε να κάνει τον νεαρό που της άρεσε να την αγαπήσει, αυτός απάντησε : «Να τον κλείσεις σ’ ένα πολύ ζεστό δωμάτιο, την συμβούλευσε, και αν ιδρώσουν τ αφτιά του, θα σ αγαπήσει. Αν δεν ιδρώσουν, μην παιδεύεσαι άδικα». Από την περίεργη αυτή συμβουλή του Ασκληπιού, έμεινε ως τα χρόνια μας η φράση «δεν ιδρώνει τ’ αυτί του», που τη λέμε συνήθως, για τους αναίσθητους και αδιάφορους.

Τίποτα δεν πυροδοτεί τον θυμό και την κλιμάκωση όπως οι φωνές. Η παραγωγική συζήτηση σπάνια γίνεται, όταν οι άνθρωποι ουρλιάζουν ο ένας στον άλλο για το ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο.

Μια τεταμένη κατάσταση θα κλιμακωθεί σε λογομαχία εάν ένα από τα εμπλεκόμενα μέρη αρχίσει να φωνάζει.

Απόφυγέ το. Προσεγγίστε την κατάσταση με ηρεμία και ψυχραιμία.

Σήμερα, 4,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν στις πόλεις σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας. Οι πόλεις αντιπροσωπεύουν το 3% της αναδυόμενης γης, το 56% του παγκόσμιου πληθυσμού και το 70% των εκπομπών CO2 παγκοσμίως!!

Η επιχειρηματίας και αρθρογράφος, Stephanie Synclair, μετά από μια 10ετία τον χώρο της επιχειρηματικότητας και του μάρκετινγκ, έχει καταφέρει να ξεχωρίζει, σε μεγάλο βαθμό, τους ανθρώπους που πρόκειται να πετύχουν και αυτούς που δεν έχουν πιθανότητες να τα καταφέρουν. Στο νέο της βιβλίο που απευθύνεται σε νέους επιχειρηματίες και έχει τίτλο «Shut Up and Do the Work», η ίδια παρουσιάζει 5 τύπους ανθρώπων, οι οποίοι δεν κάνουν ποτέ την ιδέα τους πράξη. Με απλά λόγια, δεν φτάνουν ποτέ στην επιτυχία.

1- Ο ονειροπόλος: Αυτός ο τύπος ανθρώπου μπορεί να γίνει αρεστός σε όσους επιθυμούν περισσότερα από τη ζωή τους. Ο «dreamer» έχει την ικανότητα να δημιουργεί ένα κοινό που τον ακολουθεί και πείθεται από τα λόγια του. Αλλά εκεί ακριβώς σταματά. Συνήθως δεν κάνει ποτέ πράξεις, και φυσικά δεν κάνει πραγματικότητα τα όνειρα του.

2- Ο διστακτικός: Κάθεται συνεχώς και βλέπει τους άλλους να δραστηριοποιούνται. Ποτέ δεν συμμετέχει και ποτέ δεν δρα ο ίδιος. Επίσης, ποτέ δεν είναι… έτοιμος. Όπως λέει η Stephanie Synclair, αν κάποιος περιμένει την κατάλληλη στιγμή, πιθανότατα θα χάσει μεγάλες ευκαιρίες. Πρέπει να κάνεις μια κίνηση. Το άθροισμα των μικρών κινήσεων, οδηγεί στην επιτυχία.

3- Ο hater: Ποτέ δεν βλέπει με καλό μάτι την επιτυχία των άλλων. Συνεχώς βρίσκει να σχολιάσει κάτι αρνητικά. Η ζήλια είναι ο εχθρός της επιτυχία. Αν πιάσετε τον ευατό σας να ζηλεύει, τότε αντιστρέψτε το: μάθετε από την επιτυχία των άλλων, και φτιάξτε το δικό σας success story.

4- Ο απαισιόδοξος: Για τους απαισιόδοξους, είναι καλύτερο να μην προσπαθήσουν, από το να προσπαθήσουν και να αποτύχουν. Ο φόβος της αποτυχίας μπορεί να σε παραλύσει, όπως λέει η Synclair. Ρωτήστε τον εαυτό σας: Τι είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί; Συχνά, τα πράγματα δεν είναι και τόσο τρομακτικά.

5- Ο δικαστής: «Επειδή κρίνετε τους άλλους, φοβάστε ότι και οι άλλοι θα κρίνουν εσάς» τονίζει η επιχειρηματίας, απευθυνόμενη προς αυτόν τον τύπο ανθρώπων. Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο εαυτός μας. Αν πετύχετε έναν στόχο ή κάνετε μια επιτυχία θα κερδίσετε σίγουρα τον σεβασμό των άλλων και όχι τόσο την κριτική.

Πηγή:it’s possible.gr