Πεινούσαμε στης γης την πλάτη,
σα φάγαμε καλά
πέσαμε εδώ στα χαμηλά
ανίδεοι και χορτάτοι.

(«Οι σύντροφοι στον Άδη», Στροφή – 1931)

η λίμνη του Μόρνου από τις κορφές της Γκιώνας

Ναι, τελείωσες το πτυχίο σου, έκανες και το μεταπτυχιακό σου. Είσαι πλέον μορφωμένος; Όχι απαραίτητα.

Οι περισσότεροι «σοφοί» που πέρασαν από αυτό τον πλανήτη, δεν έγιναν σοφοί από τις γνώσεις που έλαβαν σε σχολεία και πανεπιστήμια, ούτε και απέδειξαν την αξία τους μέσω ενός χαρτιού αλλά μέσα από τα βιώματά τους και τις αξίες που καλλιέργησαν και άφησαν ως παρατάθηκες και βέβαια δίνοντας το καλό παράδειγμα στους υπολοίπους.

Ο Αριστοτέλης έλεγε: Ο μορφωμένος διαφέρει από τον αμόρφωτο, όσο ο ζωντανός από τον νεκρό!

…φαίνεται ότι είναι ωραία να έχεις χρήμα, σκάφος, πολυτελές αυτοκίνητο και να γυρνάς τον κόσμο αλλά τελικά αν δεν έχεις γη και φυτά να καλλιεργείς και να παράγεις την τροφή σου, πλούσιος δεν μπορείς να λογίζεσαι, ούτε να νιώσεις, αν έχεις στοιχειώδη προσωπική καλλιέργεια.
Πλούσιος λοιπόν δίχως καλλιέργεια γης, ψυχής και πνεύματος, πλούσιος δεν λογάται….

..κρύβουν από πίσω αυτά τα 4 χαρακτηριστικά προσωπικότητας….

Όλοι έχουμε βρεθεί σε μια τέτοια συνάντηση με ανθρώπους: Έχουν ένα τέλειο χαμόγελο, ένα υπέροχο γέλιο και (μέχρι στιγμής) είναι πολύ ευγενικοί μαζί σου. Το μόνο αρνητικό: Κάθε φορά που περνάει ο σερβιτόρος, είναι αγενείς. Είναι «χύμα», δεν λένε παρακαλώ ή ευχαριστώ, και του δίνουν εντολές σαν κακό αφεντικό!

Να προσέχετε τέτοιου είδους ανθρώπους. Συνήθως, έχουν ορισμένα χαρακτηριστικά προσωπικότητας που τους κάνουν όπως είναι. Και αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να λειτουργήσουν αρνητικά σε μια μια οποιαδήποτε σχέση, επαγγελματική ή προσωπική.

Ας δούμε ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά…

1) Έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους

Ναι, πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να πιστεύουμε ότι είμαστε καλοί/άξιοι για ωραία πράγματα.

Εάν δεν πιστεύετε στον εαυτό σας, μπορεί να καταλήξετε με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Θα πιστέψεις ότι δεν είσαι αρκετά καλός ή αρκετά ελκυστικός για να έχεις ωραία πράγματα και επιτυχίες στη ζωή.

Αλλά υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να έχεις αυτοπεποίθηση και στο να πιστεύεις ότι είσαι καλύτερος από όλους τους άλλους. Κάποιος που είναι ευγενικός μαζί σου αλλά κακός με τον σερβιτόρο δεν θα καταλάβει τη διαφορά. Σκέφτεται απλά ότι είναι «πάνω» από τους άλλους.

2) Δεν έχουν υπομονή

Φανταστείτε ότι στέκεστε στην ουρά του σούπερ μάρκετ. Κάποιος μπροστά σου βγάζει ένα σακουλάκι με κέρματα και αρχίζει να μετράει τα λεφτά του για να πληρώσει τα ψώνια του. Το άτομο πίσω σου εκρήγνυται… από θυμό. Δεν μπορεί να περιμένει.

Αυτό το άτομο μάλλον δεν έχει υπομονή. Τέτοια άτομα δεν μπορούν να ελέγξουν το θυμό τους και το παραμικρό πρόβλημα προκαλεί μια σημαντική αντίδραση.

Και είναι πιθανό να είναι αγενείς και με τον σερβιτόρο αν αργήσει 5 λεπτά…

3) Θέλουν να ελέγχουν τα πάντα

Σκεφτείτε όλους τους ανθρώπους στην ιστορία που λαχταρούσαν την εξουσία και τον έλεγχο. Οι περισσότεροι… δεν ήταν και τόσο καλοί.

Αυτό συμβαίνει επειδή δεν είναι καλό χαρακτηριστικό να θες δύναμη και έλεγχο. Είναι όμως χαρακτηριστικό κάποιου που σκόπιμα δεν σέβεται τον σερβιτόρο χωρίς λόγο. Γιατί; Κάπως το θίξαμε παραπάνω. Βασικά, οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται έτσι αισθάνονται σημαντικοί όταν εκμεταλλεύονται τους άλλους.

Και ας είμαστε ξεκάθαροι: Το να είσαι αγενής με τον σερβιτόρο όταν ξέρεις ότι δεν μπορεί να κάνει πολλά για αυτό χωρίς να ρισκάρει τη δουλειά του, δεν είναι κάτι ωραίο.

4) Τους λείπει η αυτογνωσία

Υπάρχουν και κάποιοι που απλά… δεν έχουν συναίσθηση των πράξεων τους. Οι συμπεριφορές τους οφείλονται απλώς στην παντελή έλλειψη αυτογνωσίας για το πώς ενεργούν και πώς επηρεάζουν τους άλλους.

Αν του το πεις, μπορεί να εκπλαγεί. Δεν έχει ιδέα ότι οι πράξεις του είναι αγενείς. Και μία τέτοια συζήτηση μπορεί να δημιουργήσει μια αμηχανία.

Παρόλο που οι άνθρωποι που δεν έχουν αυτογνωσία δεν είναι σκόπιμα αγενείς ή κακοί, αυτό δεν κάνει τη συμπεριφορά τους λιγότερο βλαβερή…

Πηγή: it’s possible.gr

Μια ευχάριστη έκπληξη από το φίλο Άρη και συμπολίτη μου στην Πετρούπολη: ο Άρης (Αρσένης) Ντόκος γέννημα θρέμμα της Κορύστιανης Σουλίου* συγκέντρωσε λέξεις, τοπωνύμια, επώνυμα και παροιμίες του ηρωικού Σουλίου και με ιδιαίτερη επιμέλεια τα αποτύπωσε σε ένα καλαίσθητο βιβλίο από τις εκδόσεις Βεργίνα.

Είναι μια σημαντική εργασία που αξίζει ιδιαίτερης μνείας Σε μια εποχή που η ισοπεδοτική παγκοσμιοποίηση εξαφανίζει και οδηγεί στη λήθη ήθη, έθιμα, δοξασίες, τοπολαλιές, η προσπάθεια του συγγραφέα να διαφυλάξει τα ιδιαίτερα πολύτιμα άυλα στοιχεία της πατρίδας του είναι άξια επαίνου!

Ορεινός

*Η Φροσύνη (πρώην Κορύστιανη) είναι οικισμός που ανήκει στον Νομό Θεσπρωτίας της Περιφέρειας Ηπείρου. Βρίσκεται στον Δήμο Σουλίου, συγκεκριμένα στο ανατολικό άκρο του και συνορεύει με τον Νομό Ιωαννίνων, ενώ απέχει ελάχιστα από τον ιστορικό χώρο του Σουλίου. Είναι κτισμένος σε υψόμετρο 604 μέτρων και περικλείεται από τα Όρη Παραμυθιάς και Σουλίου. Σύμφωνα με την Απογραφή του 2011, ο πληθυσμός της Φροσύνης ανέρχεται στους 111 κατοίκους. Ψηλότερο σημείο του χωριού αποτελεί η κορυφή Στρουμπί, με υψόμετρο 1.425 μ. στα Όρη Παραμυθιάς.

Δείγμα της εργασίας

Για κάποιους είναι τόσο εύκολο να ερωτευτούν με μια ιδέα όσο και έναν άνθρωπο. Οι μεγάλες ιδέες είναι ιδιαίτερα ελκτικές. Φέρνουν τάξη στον κόσμο, δίνουν νόημα στη ζωή.

Όταν προσχωρούμε σε ένα πολιτικό κόμμα ή μια θρησκεία ή μια οργάνωση, βρίσκουμε αδελφές ψυχές με την ίδια κοσμοθεωρία, τις ίδιες πάνω κάτω αξίες κι η ζωή μας πάει πρίμα. Θα μπορούσαμε ακόμη και να πούμε ότι «παντρευόμαστε» με τις ιδέες μας. Μεγάλο μέρος της ταυτότητάς μας καθορίζεται από αυτό που πιστεύουμε και πάντα ψάχνουμε την επιβεβαίωσή του.

Στην πραγματικότητα, όπως γράφει στο βιβλίο της Wilful Blindness η Margaret Heffernan, πάμε κι ένα βήμα παραπέρα: ο εγκέφαλός μας αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο κάθε πληροφορία που μπορεί να αμφισβητεί τα πιστεύω μας.

Το 2004, μια ομάδα νευροεπιστημόνων προσπάθησε να βρει πώς γίνεται αυτό, ποια είναι δηλαδή η γνωστική διαδικασία. Ο καθηγητής Ψυχολογίας και Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Emory Drew Westen, εστίασε σ αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν “παρακινούμενο συλλογισμό” ή όπως το έλεγε ο Φρόιντ “αμυντικό μηχανισμό”: τη διαδικασία δηλαδή με την οποία οι άνθρωποι προσαρμόζουν αυτά που γνωρίζουν έτσι ώστε να αποφύγουν τα άσχημα συναισθήματα όπως το άγχος και η ενοχή. Ο καθηγητής πίστευε ότι τα νευρωνικά δίκτυα του εγκεφάλου θα προσπαθούσαν να ικανοποιήσουν και τα δύο είδη “περιορισμών“: τους γνωστικούς περιορισμούς – δηλαδή θέλουμε να συνδυάσουμε πληροφορίες με τρόπο που να φαίνεται λογικός- και τους συναισθηματικούς περιορισμούς, που σημαίνει ότι θέλουμε επιπλέον να νιώθουμε καλά με τις πληροφορίες που λαμβάνουμε.

Για να δοκιμάσει τη θεωρία του μαζί με την ομάδα του στρατολόγησαν 15 κομματόσκυλα από 1 κόμμα και 15 από τους «άλλους». Μέσω fMRI (Λειτουργική Απεικόνιση Μαγνητικού Συντονισμού) σκάναρε τους εγκεφάλους τους την ώρα που τους έβαλε να διαβάζουν διάφορες διπλές πολιτικές δηλώσεις, αποσπάσματα δηλαδή που το ένα αποδίδονταν στον αρχηγό του κόμματός τους και το άλλο στον αντίπαλο. Σε κάθε ζευγάρι δηλώσεων, μία ήταν απολύτως συμβατή με τη θέση του υποψηφίου, αλλά μία δήλωση ήταν αντιφατική. Ο Westen ήθελε να ανακαλύψει εάν ο εγκέφαλος θα χειριζόταν τις αντιφάσεις του προτιμώμενου υποψηφίου με τον ίδιο τρόπο που θα αντιμετώπιζε τις αντιφάσεις του αντιπαθητικού υποψηφίου.

Το πείραμα διαπίστωσε – όπως θα περιμέναμε – ότι οι συμμετέχοντες «δεν δυσκολεύτηκαν να δουν τις αντιφάσεις του αντιπάλου, αλλά όταν ήρθαν αντιμέτωποι με δυνητικά ανησυχητικές πολιτικές πληροφορίες για τον ¨δικό τους”, ενεργοποιήθηκε ένα δίκτυο νευρώνων που προκαλεί αγωνία και στρες. Ωστόσο όχι μόνο ο εγκέφαλος κατάφερε να σταματήσει την αγωνία μέσω λανθασμένων συλλογισμών – αλλά το έκανε και τσακ μπαμ. Τα νευρωνικά κυκλώματα που είναι επιφορτισμένα με τη ρύθμιση των συναισθηματικών καταστάσεων φαινόταν να επιστρατεύουν πεποιθήσεις που εξαλείφουν την αγωνία και τη σύγκρουση».

Επίσης, όπως λέει ο Westen, ο εγκέφαλος δεν σταματούσε στο να εξαλείφει τις δυσάρεστες αντιφάσεις. Λειτουργούσε και υπερωρίες: για να αισθάνονται καλά τα πουλάκια μου τους ενεργοποίησε τα κυκλώματα ανταμοιβής χαρίζοντάς τους μια δόση θετικής ενίσχυσης για την προκατειλημμένη «συλλογιστική» τους.

Στο πείραμα, τα κυκλώματα ανταμοιβής που χρησιμοποιούσε ο εγκέφαλος ήταν τα ίδια που ενεργοποιούνται όταν ένας τοξικομανής παίρνει τη δόση του. Με άλλα λόγια, όταν βρίσκουμε κάπου τις σκέψεις με τις οποίες συμφωνούμε ή είμαστε σε θέση να εξαλείψουμε αυτές που μας κάνουν να νιώθουμε άβολα, νιώθουμε το ίδιο είδος ευφορίας και σιγουριάς που νιώθει ένας εθισμένος όταν παίρνει τη δόση του: δηλαδή όλα πάνε καλά. Τουλάχιστον για λίγο.

Εν κατακλείδι, στον εγκέφαλο δεν αρέσουν οι συγκρούσεις και προσπαθεί σκληρά για να τις επιλύει. Αυτός μπορεί να είναι ένας λόγος για τον οποίο, όταν συναντιόμαστε με ομοϊδεάτες μας, είναι πιο πιθανό να αναζητήσουμε κοινά σημεία παρά σημεία τριβής, γιατί κυριολεκτικά, νιώθουμε καλύτερα. Αλλά ταυτόχρονα το βλέπουμε και λογικό, ακόμα και όταν δεν είναι. Πράγμα που σημαίνει ότι την ώρα που αγωνιζόμαστε για να υπερασπιστούμε τις βασικές μας πεποιθήσεις, κινδυνεύουμε να εθελοτυφλούμε με τα στοιχεία που μπορεί να μας αποδεικνύουν ότι κάνουμε λάθος.

***

Πηγή:

Γιώργος Γιώτης

by Αντικλείδι ,  https://antikleidi.com

.ΜΠΕΡΤΣΙΑΣ ΣΚΟΥΡΤΗΣ

•Ομολογώ πως πρώτη φορά άκουσα για μελισσοβελονισμό.Γιατί όχι;μπορεί και να πιάνει.Η ιδέα του με φρικάρει λιγάκι αλλά θα το ξεπεράσω.Αλλά και επισης πρωτη φορά άκουσα το εντυπωσιακό αξίωμα Πρόεδρος του Κήπου.Εύχομαι καλή επιτυχία.Περιμένω να δω το νέο σχεδιασμό της όασης που θέλει ένα σωρό πράγματα να γίνουν.Παγωνια,πάπιες,χήνες και χρυσόψαρα αξιώνουν πρόοδο και θαλπωρή.Χωρίς πλάκα είναι δύσκολη δουλειά.
•Μια νέα φιλοδοξία με κατέλαβε.Όταν αποσυρθώ από τη δικηγορία θέλω να γίνω πρόεδρος του λοφου.Ποίου λόφου;μα της Φιλοθεης δίπλα στο σπίτι μου.Δεν ξέρω ομως ποιος είναι αρμόδιος να με διορίσει.Όπως διαχέονται αναρχως οι αρμοδιότητες ίσως μόνο ο Πρωθυπουργός.Αλλά θα διαπρέψω.Έχει απίθανες,γεμάτες ζωντάνια μυρμηγκοφωλιες,με μυρμηγκια διαφόρων χρωμάτων και μεγεθών,που κινδυνεύουν από τους περιπατητές.Θα ληφθούν άμεσα μέτρα.Και που ξέρεις;ίσως ανακαλύψω τον μηρμυγκοβελονισμο.
•Και θα περπατω αμέριμνος συνταξιούχος στη Φιλοθέη και θα ακούω να με φωνάζουν κ.Πρόεδρε του λόφου.Τα πεύκα έχουν κάμπιες.Και θα απαντώ.Για τις κάμπιες είναι αρμόδιος άλλος φορέας.

Πάνος Μπιτσαξής

Η φυγάδευση του ραββίνου Αθηνών στο Κροκύλειο

Ένα άγνωστο για πολλούς γεγονός, έλαβε χώρα κατά την διάρκεια του χειμώνα 1943-44 στο Κροκύλειο Δωρίδος . Ήταν η παρουσία μιας πολύ σημαντικής φυσιογνωμία του Ελληνικού Εβραϊσμού, του Αρχιραββίνου Αθηνών Ηλία Πινχά Μπαρζιλάι που φυγαδεύτηκε από το ΕΑΜ στο Κροκύλειο για να σωθεί από τους Γερμανούς.
Η ιστορία ξεκινάει τον Σεπτέμβριο του 1943, όταν ο Ελιάου Μπαρζιλάι κλήθηκε από την Γκεστάμπο να παραδώσει τις ονομαστικές λίστες των Εβραίων της Αθήνας. Αντί γι’ αυτό όμως, ο ραββίνος μεθόδευσε την καταστροφή μέρους των  αρχείων που κατείχε και την φυγάδευση του υπολοίπου. Παράλληλα ενημέρωσε όσους περισσότερους Εβραίους μπορούσε, για να διαφύγουν από την Αθήνα. Η κίνηση αυτή του ραββίνου είχε σωτήριο αποτέλεσμα για τον Εβραϊκό πληθυσμό  της Αθήνας (έχασε μόλις το 10% του πληθυσμού του έναντι 96% στη Θεσσαλονίκη όπου οι λίστες ονομάτων έπεσαν στα χέρια των Γερμανών). Ο ίδιος ο Μπαρζιλάι φυγαδεύτηκε μαζί με την γυναίκα του και την κόρη του από το ΕΑΜ, στο χωριό Ξηρονομή του νομού Βοιωτίας και κατόπιν στη Δωρίδα.

Ερχόμενος στο Κροκύλειο, που αποδείχθηκε τελικώς ασφαλή κρυψώνα από τους Γερμανούς, ο ραββίνος εγκαταστάθηκε στο σπίτι της “Καστανούς” στην πλατεία, ενώ τα Εβραϊκά αρχεία στάλθηκαν για φύλαξη στο Ζωριάνο.

Ο Κουπακιώτης Ιατρός Λουκάς Κονανδρέας αναφέρετε στο γεγονός στο βιβλίο του με τίτλο «Παναγιώτα / Καλύτερα σκοτωμένη παρά, χωρισμένη: Αληθινή ιστορία φόνου» (Captainbook.gr 2051), στις σελ. 47- 48:

«Το επόμενο πρωί, [Ο συγγραφέας αναφέρεται στην επομένη της 29 Αυγούστου 1944 όπου οι Γερμανοί κατέκαψαν το Λιδωρίκι] το Κουπάκι έδωσε το μερίδιό του, όταν το ΕΑΜ ζήτησε βοήθεια από τα γύρω χωριά. Πολλά άλογα και μουλάρια φορτώθηκαν με τρόφιμα, προμήθειες και κουβέρτες και ξεκίνησαν από το χωριό με προορισμό το Λιδορίκι.
Το πόσο πολύ κινδύνευε και το δικό της χωριό από κάποιο μακελειό ή να πυρποληθεί από τους Γερμανούς δεν το ήξερε τότε η Παναγιώτα, καθώς ήλθε στο φως αργότερα. Στο Κροκύλειο το ΕΑΜ έκρυβε τον αρχιραβίνο της Αθήνας, Ηλία Μπαρζελάι, με την γυναίκα του και την έφηβη κόρη του. Και στη Ζωριάνου, μόλις δύο χιλιόμετρα από το Κουπάκι, είχαν κρύψει τα αρχεία της εβραϊκής κοινότητας της Αθήνας. Μόλις κάποιος έδινε μία τέτοια πληροφορία στους Γερμανούς θα κατέφθαναν με τα αυτόματα και τους πυρσούς.»

Το σπίτι της Καστανούς στην πλατεία, την δεκαετία του ’70 (δεξιά διακρίνεται η γωνία του παλιού σχολαρχείου που αργότερα γκρεμίστηκε)

Τις περισσότερες όμως πληροφορίες για τον ρόλο των Κροκυλειωτών τις αντλούμε από ένα απόσπασμα της Έκθεσης του συνταγματάρχη ε.α. Δημ. Δημητρίου (αντάρτικο όνομα Νικηφόρος) με τίτλο «Η συμμετοχή των Εβραίων στην Εθνική Αντίσταση» που διαπραγματεύεται τις δοκιμασίες Εβραίων πολιτών κατά τη διάρκεια της κατοχής του 1941-44.

Ο Συνταγματάρχης  Δημήτρης Δημητρίου (με το αντάρτικο όνομα Νικηφόρος), γεννήθηκε στο χωριό Επτάλοφος (Άνω Αγόριανη) και ήταν ο πρώτος αξιωματικός του ελληνικού στρατού που βγήκε στο βουνό κατά την κατοχή, στις γραμμές ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Πηγή του παρακάτω ντοκουμέντου είναι το Περιοδικό ΧΡΟΝΙΚΑ (Όργανο του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου της Ελλάδας), Αριθ. Φύλλου 104, Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1989 και εντοπίστηκε από το μέλος του ΔΣ του Συλλόγου κροκυλιωτών Κώστα Π. Σαΐτη.

Για τον Αρχιραββίνο Αθηνών Ηλία Π. Μπαρζιλάϊ
Στην περιοχή της δράσεώς μου ο Αρχιραββίνος Μπαρζιλάϊ έφτασε το χειμώνα 1943-1944 (περιοχή Φωκίδας). Μαζί του ήταν η γυναίκα του και η μοναχοκόρη του (έτσι νομίζω, ότι ήταν το μόνο τους παιδί). Τους προώθησαν οι οργανώσεις του ΕΑΜ της περιοχής Φωκίδας σε ένα από τα ποιο ασφαλή χωριά της Δωρίδας, το Κροκύλειο. Τους τακτοποίησαν σε ένα θαυμάσιο σπίτι, που ο ιδιοκτήτης του έμενε στην Αθήνα και δεν το χρησιμοποιούσε. Τους προμήθευσαν άφθονα ξύλα, για το τζάκι τους, και τρόφιμα – ότι είχε ο κόσμος, φτωχά πάντοτε. Όμως η κόρη τους αρρώστησε και μάλιστα βαριά. Είχε τύφο, αρρώστια δηλαδή επικίνδυνη για τη ζωή τότε. Κάποια ημέρα στις αρχές του 1944, πέρασα από το Κροκύλειο. Όταν τελείωσα την ομιλία μου σε ένα καφενείο, προς τους κατοίκους του χωριού, η κυρία Σαΐτη (καταγόμενη από την Αμφίκλεια Λοκρίδας και παντρεμένη με τον Κροκυλιώτη Ελληνο-Αμερικανό Σαΐτη) μου σύστησε τον Αρχιραββίνο Μπαρζιλάϊ και την γυναίκα του, που είχαν έρθει να ακούσουν την ομιλία μου, προπαντώς όμως να με ενημερώσουν για τις δυσκολίες τους και για την ασθένεια της κόρης τους. Μου ζήτησαν να πάμε και στο σπίτι που έμεναν. Μαζί με την κυρία Σαΐτη, που τους φρόντιζε και ιδιαίτερα όσο μπορούσε, και με τους συνοδούς μου αντάρτες πήγαμε. Η κόρη τους ήταν πράγματι σε πολύ άσχημη κατάσταση. Τους υποσχέθηκα ότι θα εύρισκα τρόπο, θα έκανα τα αδύνατα δυνατά να τους στείλω τρόφιμα και ιδιαιτέρως τροφές κατάλληλες για την άρρωστη κόρη τους. Πράγματι σε λίγες ημέρες, από άλλο χωριό, η Επιμελητεία του Τάγματος κατόρθωσε να εξασφαλίσει ένα φορτίο έως 80 οκάδες (πάνω από 100 κιλά δηλαδή) που το αποτελούσαν μακαρόνια, ρύζι, ζάχαρι, καφές, συμπυκνωμένο γάλα, όσπρια, τυρί και άλευρα. Όταν, σε λίγον καιρό, ξαναπέρασα από το Κροκύλειο, είχα την ευχαρίστηση να βρω την οικογένεια Μπαρζιλάϊ σε τελείως άλλη κατάσταση. Η κόρη τους είχε μπει στην ανάρρωση. Και οι δύο γονείς ήταν ενθουσιασμένοι. Οι κάτοικοι του χωριού πάντα τους συμπαραστέκονταν με ότι είχαν.

Στην επίσκεψή μου εκείνη στο Κροκύλειο, ο Αρχιραββίνος Μπαρζιλάϊ ήρθε στην πλατεία του χωριού και με παρακάλεσε να πήγαινα ξανά στο σπίτι τους, όπως και έγινε. Όταν με τη συνοδεία μου – και με συντροφιά ξανά την κυρία Σαΐτη – φτάσαμε στην κατοικία της οικογένειας Μπαρζιλάϊ, ο Αρχιραββίνος και η γυναίκα του μας υποδέχτηκαν έξω από την πόρτα του ανώγειου διαμερίσματός τους και μέσα από την πόρτα, προστατευόμενη από τον ψυχρό άνεμο στεκόταν η κατάχλωμη αλλά σε ανάρρωση κόρη τους. Και τότε ο Αρχιραββίνος Μπαρζιλάϊ έδωσε συγκινητική επισημότητα στην υποδοχή μας, βρήκε έξοχα λόγια να διερμηνεύσει την ευγνωμοσύνη όλων τους για το καλό που τους είχαμε κάμει. Θυμάμαι πως βρέθηκα σε δύσκολη θέση, προσπαθώντας να βρω και εγώ λόγια το ίδιο ωραία να απαντήσω στην προσφώνηση του Ηλία Μπαρζιλάϊ.
Σώθηκε από την εποχή εκείνη και ένα γράμμα του Αρχιραββίνου Μπαρζιλάϊ για όλα αυτά τα περιστατικά. Το αντιγράφω εδώ (με την ορθογραφία του):

«Κροκύλιον, 29 Απριλίου 1944

Προς τον Αξιότιμον Συν/στην Νικηφόρον

Είμαι κάτοχος της επιστολής σας 28 τρέχοντος μηνός και σας ευχαριστώ θερμότατα δια το μεγάλον ενδιαφέρον σας προς εμάς.
Μαζί με την επιστολήν παρέλαβα όλα τα τρόφιμα που μας στείλατε συμφώνως της αποδείξεως παραλαβής που σας στέλνω ξεχωριστά!
Επίσης ακριβώς σήμερα πριν οκτώ ημέρας παρέλαβα από την επιμελητείαν του 5ου Συντάγματος Άνω Παλαιοξάριον τα τρόφιμα που είχαν μείνει εις το Λευκαδίτη και τα οποία είχατε σεις στείλει και καθυστέρησαν να μας τα στείλουν.
Μερικές ημέρες υποφέραμεν από έλλειψιν τροφίμων και σας τηλεγραφήσαμε σχετικώς, αλλά όταν λάβαμε γνώση ότι ανώτερα συμφέροντα της πατρίδος σας απησχόλησαν, δεχτήκαμε την στέρησιν αυτή με υπερηφάνεια και υπομονή, επειδή πρώτα είναι τα συμφέροντα της πατρίδος και δεύτερον τα ατομικά. Εντούτοις δεν θα λησμονήσω ποτέ την μεγάλην ενίσχυσιν που μας προσφέρετε. Η μεγαλυτέρα μου ευχή είναι να στεφθούν όλαι αι ενέργειές σας με επιτυχείες και να αξιοθώμεν να σας δούμε δοξασμένον με την νίκη και την λευτεριά.
Σχετικώς με την παράκλησίν σας εάν έχουμε κάτι να σας ζητήσουμε, σας εκφράζω την βαθυτέραν ευγνωμοσύνη μου για όλα τα τρόφιμα αυτά που με κάνουν σήμερα αρκετά πλούσιο.
Προς το παρών από τρόφιμα δεν έχουμε ανάγκη πλέον. Αλλά θα ήθελα από εσάς, ως ειλικρινής φίλος μας να αποφασίσετε μόνος σας δια το μέρος της διαμονής μας, εάν θεωρείται το Κροκύλειον ασφαλές από πάσης απόψεως να μείνουμε εδώ, μια φορά που είμαστε εγκατεστημένοι και έχομε και αρκετά τρόφιμα. Αλλά εάν η γνώμη σας είναι ότι περισσοτέραν ασφάλεια μπορούμε να έχουμε εις το Γενικόν Στρατηγείον, τότε να έχετε την καλωσύνη να μας στείλετε δύο ή τρεις, οι οποίοι θα μας συνοδέψουν και θα μας βοηθήσουν εις την επίταξιν ζώων εις τα διάφορα χωριά που πρέπει να περάσουμε.
Εν πάση περιπτώσει εμπιστευόμεθα απολύτως εις την κρίσιν σας και σας παρακαλώ να με θεωρήσετε ως έναν εκ των ειλικρινέστερων φίλων σας, ο οποίος βλέπει εσάς έναν από τους γενναίους ήρωας της πατρίδος μας, σαν εκείνους που ξεσκλάβωσαν την Ελλάδα μας το ’21. Είθε ο θεός να είναι πάντα μαζύ σας και να ειδούμε την λευτεριά γρίγορα και να είμαι ευτυχείς να εκπληρώσω κι εγώ τας υποχρεώσεις μου, γνωρίζοντας σ’ όλον τον κόσμο το μεγάλο πατριωτικόν έργον σας, μαζί με όλους τους συναγωνιστάς του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Με συναγωνιστικούς χαιρετισμούς εκ μέρους της οικογένειάς μου.
Σας ευχαριστώ δια την μεταβίβασιν της επιστολής του …. (λέξη δυσανάγνωστη)

Μετ’ ειλικρινούς φιλίας
Διατελώ
Ο Αρχιραββίνος Αθηνών Ηλίας Π. ΜπαρζιλάΪ

ΥΓ: Δια τον καφέ ευχαριστούμε ιδιαιτέρως και όταν εξοικονομήσουμε ζάχαρη, θα πιούμε εις την υγείαν σας.
Ο ίδιος
Θα σας παρακαλούσαμε, εάν σας είναι δυνατόν, κει έχετε, να μας στέλνατε ολόγον σαπούνι. Ευχαριστούμεν θερμότατα εκ των προτέρων και συγχωρίστε μας δια τον μεγάλον κόπον που σας δίδομεν.»

(Να μου επιτραπεί να προσθέσω μία γραφική λεπτομέρεια, για τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε, για να εξυπηρετήσουμε την οικογένεια του Ηλία Μπαρζιλάϊ. Στις μετακινήσεις της οικογένειάς του στα ορεινά χωριά, η γυναίκα του Αρχιραββίνου ήταν αδύνατο να κρατηθεί μόνη της επάνω στα σαμάρια των μουλαριών. Ήταν συνέχεια πανικόβλητη, ότι θα έπεφτε στους γκρεμούς των βουνών, και έπρεπε δυο και τρεις χωρικοί να τρέχουν συνέχεια γύρω στο υποζύγιο και να την συγκρατούν να μην γκρεμιστεί και να την ενθαρρύνουν).

Πέρα από το ανωτέρω ντοκουμέντο, έγινε μία προσπάθεια μήπως εντοπιστούν περισσότερα στοιχεία για την παραμονή του ραββίνου στο χωριό μας από το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος και το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο χωρίς να βρεθεί κάτι, το ΚΙΣ όμως μας έφερε σε επαφή με τον εγγονό του ραββίνου, κ. Νισσήμ Μπενμαγιώρ, ο οποίος μας μετέφερε τις μνήμες της μητέρας του για την φιλοξενία και τη συμπαράστασή των κατοίκων του Κροκυλείου προς την ίδια, κάθε φορά που συζητούσαν στο σπίτι τους τα γεγονότα της Κατοχής. Τέλος συμπληρώνουμε το αφιέρωμα με δύο Κροκυλιώτικες μαρτυρίες:

• Η Τομαή (Αποστολακοπούλου) Σοφία μας διηγήθηκε ένα ανέκδοτο γεγονός που άκουσε από την οικογένειά της, σύμφωνα με το οποίο ο Μπαρζιλάι, έχοντας πρόβλημα με τα ξύλα που ήταν μεγάλα και δεν χώραγαν στο τζάκι του, μπήκε στο γραφείο της τότε Ταχυδρομικής Υπηρεσίας προκειμένου να ρωτήσει τι κάνουν σε αυτές τις περιπτώσεις χωριανοί. Ας σημειωθεί εδώ πως οι Κροκυλιώτες παρείχαν τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης στο φιλοξενούμενο του χωριού. Σύμφωνα με την μαρτυρία την απάντηση την έδωσε ο Χαράλαμπος Καραμπέλος που βρισκόταν την ώρα εκείνη στο κατάστημα  με την αμίμητη στιχομυθία «Πηδάμ’ απάν’ και τα τσακάμ’» και με  προφορά που δεν άφηνε στο ραβίνο κανένα φυσικά περιθώριο κατανόησης.
• Η Λούλα Γιαννακουλοπούλου (Μαρμάρα) της οποίας το πατρικό ήταν στην οδό Αλικαρνασσού 20-22 σε γειτονία με το σπίτι του Ηλία Μπαρζιλάι (στον αριθ. 31), μας μετέφερε την μαρτυρία της μητέρας της Μαρίας Μαρμάρα (Πουρνιά), σύμφωνα με την οποία ένα βράδυ, λίγο μετά μάλλον από την απελευθέρωση της Αθήνας, βρέθηκε αργά στο σπίτι τους ο πρώτος ξάδερφος της Μαρίας, ο ενταγμένος στο ΕΑΜ Λιδωρικιώτης ιατρός Δρόσος Πουρνιάς. Το βράδυ εκείνο ανέφερε στην ξαδέρφη του πως ήταν αυτός που θεράπευσε στο Κροκύλειο την κόρη του ραββίνου αλλά και την σύζηγό του.

του Ευάγγελου Γραββάνη

Προέδρου Συλλόγου Κροκυλιωτών

Ιούνιος 2016