Ο συγγραφέας και “happiness” expert, Arthur Brooks, που τώρα διδάσκει στο Χάρβαρντ, υποστηρίζει την αλλαγή στην καριέρα κάθε δεκαετία. Ο ίδιος ήταν μουσικός για μια δεκαετία στα 20s του. Στη συνέχεια παρακολούθησε διαδικτυακά μαθήματα πανεπιστημίου και απέκτησε Ph.D. στα οικονομικά και δίδαξε ως καθηγητής πανεπιστημίου για άλλα 15 χρόνια. Στη συνέχεια έπιασε δουλειά ως επικεφαλής του μη κερδοσκοπικού Ινστιτούτου American Enterprise, για μια δεκαετία. Από εκεί, αφού έγραψε μερικά δημοφιλή βιβλία, έγινε καθηγητής του Χάρβαρντ και γκουρού της ευτυχίας.

Θα μπορούσε να μείνει στη μουσική και να γίνει πιο έμπειρος μουσικός. Ή θα μπορούσε να είχε μείνει στην ακαδημαϊκή καριέρα, ανεβαίνοντας στην ιεραρχία. ‘Η να μείνει στον κόσμο των ΜΚΟ. Αλλά με κάθε αλλαγή, η επιρροή του αυξανόταν.

Ο γιατρός-ερευνητής, David Sackett, διάσημος ως ένας από τους ιδρυτές του κινήματος «Evidence-based Medicine» (EBM) τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, πίστευε ότι όταν γίνεις ειδικός σε κάτι, πρέπει να… το παρατήσεις. Οι λόγοι του, περιλάμβαναν το γεγονός ότι οι ειδικοί συχνά καθυστερούν την πρόοδο επειδή συνήθως έχουν δημιουργήσει τις φρέσκιες ιδέες τους πολύ πριν γίνουν αποδεκτοί ως ειδικοί. Και μετά την άνοδό τους στην κλίμακα της εξειδίκευσης, περνούν το υπόλοιπο της ζωής τους υπερασπιζόμενοι τις προηγούμενες ιδέες τους. Οι ειδικοί δεν έχουν την τάση να βοηθούν τους τομείς να προοδεύουν. Οι νεότεροι που δεν είναι ακόμη ειδικοί, σκέφτονται νέες ιδέες. Και μετά με τη σειρά τους γίνονται ειδικοί και εμποδίζουν την περαιτέρω πρόοδο.

Εκτός από αυτό το σκεπτικό που λέει να μην κάθεστε στις δάφνες σας ως ειδικός, ο Sackett υποστήριξε ότι μόλις κατακτήσετε έναν τομέα, θα πρέπει να προχωρήσετε σε άλλο, στον οποίο μπορεί να αποδειχθείτε ακόμη πιο σημαντικοί.

«Δεν χρειάζεται να είσαι για πάντα ειδικός στο ίδιο πράγμα. Ποτέ δεν θα μάθεις, στην πραγματικότητα, αν μπορεί να συμβεί το επόμενο σπουδαίο πράγμα, εκτός και αν σταματήσεις να κάνεις το τελευταίο σπουδαίο πράγμα.

Με άλλα λόγια, το μεγαλύτερο εμπόδιο στην επιτυχία είναι η επιτυχία» σημειώνει το psychology today.

Θα πρέπει να αλλάζετε αυτό που κάνετε ή το πώς ζείτε κάθε δέκα χρόνια. Μπορεί να υπάρξει προσαρμογή. Αν τα πράγματα πάνε χάλια, κάντε μια αλλαγή σε πέντε χρόνια. Εάν τα πράγματα πάνε καλά, μπορείτε να το τραβήξετε για 15 χρόνια. Αλλά κάντε μια αλλαγή.

Πολύ συχνά, πιστεύουμε ότι πρέπει να κάνουμε μια αλλαγή μόνο εάν τα πράγματα δεν πάνε καλά ή εάν αποτύχουμε με κάποιο τρόπο. Αυτό δεν είναι κακό.

Αλλά αυτό που δεν συνειδητοποιούμε είναι ότι πρέπει να κάνουμε αλλαγές ακόμα και όταν τα πάμε καλά. Το πρόβλημα είναι ότι η αποτυχία τείνει να θεωρείται ως ένας καλός λόγος για να κάνετε μια αλλαγή, αλλά οι άνθρωποι θα πιστεύουν ότι είναι περίεργο αν θέλετε να κάνετε μια αλλαγή παρά την επιτυχία που βιώνετε. Πραγματικά δεν έχει σημασία. Είτε έτσι είτε αλλιώς, θα πρέπει να κάνετε μια αλλαγή, γιατί τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν καλύτερα από ό,τι είναι αν κάνετε αυτήν την αλλαγή. Και δεν θα μάθεις ποτέ μέχρι να κάνεις το βήμα.

Πηγή: it’s possible.gr

Τα σημαντικότερα μαθήματα πολλές φορές τα παίρνεις από απλούς, καθημερινούς, αγράμματους κατά γενική ομολογία ανθρώπους, οι οποίοι είναι ακομπλεξάριστοι και κουβαλούν μια ταπεινότητα και μεγαλείο ψυχής, τα οποία δύσκολα μπορούν να περάσουν απαρατήρητα.

Η σοφία τους δεν πηγάζει από πανεπιστήμια κι εγκυκλοπαίδειες, αλλά απ’ την εμπειρία που τους χάρισε η ίδια τους η ζωή. Συνήθως με αυτούς τους ανθρώπους θα κάνεις τις πιο σοβαρές συζητήσεις σου και θα μάθεις τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα….

Τα περισσότερα κρασιά του κόσμου παράγονται σε φιάλες των 75cl, ωστόσο κάποια εμφιαλώνονται σε μεγαλύτερα μπουκάλια που ξεκινούν από τα 150cl και φθάνουν έως και τα 24λίτρα.

Ίσως σε άλλους τομείς μπορεί κανείς να υποστηρίξει με επιτυχία ότι το μέγεθος δεν μετράει, όμως στο κρασί υπάρχουν συγκεκριμένες αιτίες -επιστημονικές και άλλες- για να καταρρίψουν αυτόν τον ισχυρισμό. Καταρχήν όσο η φιάλη μεγαλώνει ο λόγος του αέρα που περνάει μέσα από τον φελλό σε σχέση με τον όγκο του κρασιού μειώνεται. Στην περίπτωση μάλιστα των magnum φιαλών -των φιαλών δηλαδή του 1,5lt- ο λαιμός και ο φελλός έχουν την ίδια διάμετρο με αυτά της κανονικής φιάλης άρα το οξυγόνο που περνά είναι το ίδιο. Όμως η ύπαρξη 150 αντί 75cl κρασιού μέσα στην φιάλη καθιστά την επίδρασή του μικρότερη και έτσι το κρασί παλαιώνει αργότερα και καλύτερα.

Επιπρόσθετα οι παραγωγοί ξέρουν ότι οι μεγάλες φιάλες απευθύνονται σε πιο ψαγμένους καταναλωτές, εξειδικευμένες κάβες και καλά εστιατόρια, γεγονός που τους κάνει να ανησυχούν λιγότερο για την συντήρηση του κρασιού αλλά και την αντίδραση των καταναλωτών αν μέσα στην φιάλη δημιουργηθεί ίζημα. Έτσι πολλές φορές τα μεγάλα μεγέθη υπόκεινται σε μικρότερες διαδικασίες φιλτραρίσματος και διαύγασης, ενέργειες που αφαιρούν μέρος της δύναμης και της συμπύκνωσης των κρασιών. Όμως τα μεγάλα format δεν είναι μόνο πιο καλοδομημένα αλλά ενίοτε μπορεί να περιέχουν και το περιεχόμενο των καλύτερων βαρελιών που συνθέτουν μια cuvee, αφού εκεί είναι που συνήθως ο παραγωγός “τα δίνει όλα”! Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει γίνει για τις Σαμπάνιες και τα άλλα αφρώδη κρασιά που παράγονται με την παραδοσιακή μέθοδο, αφού η δεύτερη ζύμωση μέσα σε ένα μεγαλύτερο μπουκάλι σε σχέση με ένα μικρότερο οδηγεί σε σαφώς ανώτερο αποτέλεσμα.

Ένα άλλο σημείο υπεροχής των μεγάλων φιαλών είναι ο περιορισμένης παραγωγής χαρακτήρας τους. Έτσι και αλλιώς τα κρασιά που παράγονται σε τέτοιες είναι λίγα, ωστόσο ακόμα και στην περίπτωση τους τα μεγέθη από magnum και πάνω παράγονται σε πολύ μικρότερους αριθμούς. Έτσι μια cuvee που κυκλοφορεί σε μερικές δεκάδες χιλιάδες κανονικές φιάλες θα εμφιαλωθεί σε μόλις 3ψήφιο -ή ακόμα και 2ψήφιο- αριθμό μεγάλων format. Ως αποτέλεσμα, η σπανιότητα και το exclusivity χτυπάνε κόκκινο και σε συνδυασμό με την ικανότητα τους να παλαιώνουν για περισσότερα χρόνια κάνουν και τις τιμές να χτυπήσουν το ίδιο χρώμα. Πάντως ακόμα και στην νιότη της μια μεγάλη φιάλη κοστίζει περισσότερα από ότι πολλές κανονικές ίδιου συνολικού όγκου.
Και δεν είναι μόνο το limited edition του πράγματος υπεύθυνο για αυτό αλλά και το κόστος του packaging. Γιατί μια φιάλη 3 λίτρων με τον δικό της χοντρότερο φελλό, την δική της ετικέτα, την χειροκίνητη (συνήθως) εμφιάλωση και επικόλληση και την συσκευασία δώρου στην οποία πωλείται κοστίζουν πολύ περισσότερο από την standard εμφιάλωση 4 φιαλών των 75cl που θα έχει αναλάβει μια αυτόματη εμφιαλωτική μηχανή. Αφήστε που τα fine wines δεν εμπίπτουν στην λογική απορρυπαντικών η χαρτιών υγείας σε super market.

Tα ωραία των μεγάλων φιαλών πάντως μάλλον ξεκινούν παρά τελειώνουν εδώ. Γιατί όταν έρχεται η ώρα του τραπεζιού, τίποτα δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί στο glamour του ανοίγματος και του σερβιρίσματος μιας μεγάλης φιάλης. Γιατί το ίδιο είναι η επιλογή ενός κανονικού μπουκαλιού και το άνοιγμα μιας δεύτερης και μιας τρίτης φιάλης όταν η πρώτη τελειώσει -γεγονός που θα περάσει στο ντούκου- με την μοναδικότητα που θα προσδώσει στην στιγμή ένα magnum η double magnum και την μεγαλοπρέπεια του σερβιρίσματος μέσα από περιέκτη που έχει μέγεθος μωρού; Το ότι η σωστή απάντηση είναι “όχι” έχει αποδειχθεί από το χώρο της σαμπάνιας, του ροζέ και της premium βότκας, προϊόντα τα οποία έχουν βασίσει μεγάλο μέρος του πανέξυπνου marketing τους στα μεγάλα format.

«Άκου ανθρωπάκο.. Σε φοβάμαι ανθρωπάκο, σε τρέμω, επειδή απο σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα στην ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Θα ‘χες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου αν δεν ενθάρρυνες εσύ o ίδιος την κατάσταση και δεν την στήριζες με τις πράξεις σου. Καμία αστυνομική δύναμη στον κόσμο δεν θα ήταν ικανή να σε νικήσει, αν διέθετες έστω μία στάλα αυτοσεβασμό…»

Βίλχελμ Ράιχ

Γιατί ο Κόσμος (ή τα συνώνυμά του: ο Θεός, ο Χρόνος, η Ενέργεια, η Ύλη, το κοσμογόνο Μηδέν) δεν αρκούνται στην φαντασμαγορία των ήλιων και των αστερισμών, στα περιδινούμενα πάλσαρ και ηλεκτρόνια, στους αέριους ή βραχώδεις πλανήτες, στην αλφαβήτα των χημικών στοιχείων, στις λάβες των ηφαιστείων και στους πάγους των κομητών, στην παγχρωμία του φωτός και στην τυφλότητα του διαστημικού σκότους, γιατί δεν επαναπαύονται στην άτρωτη αιωνιότητα των ακτινοβολιών και των εσχάτων σωματιδίων;

Γιατί πλάι σ’ όλα αυτά τα θεσπέσια και τα θαυμαστά της ανόργανης φύσης, ο Κόσμος μας έπλασε και την εύθρυπτη, την ευάλωτη, την τόσο απίστευτα πρόσκαιρη, ετοιμοθάνατη από γεννησιμιού της θα έλεγε κανείς, οργανική δική μας ζωούλα; Τι έχει να προσθέσει στο μεγαλείο του Διός και στους φανταχτερούς δακτυλίους του Κρόνου ένα έμβιο είδος τόσο ταπεινό όσο ο κώνωψ ο ανωφελής ή και ο ίδιος ο tyrannosaurus rex ακόμη;

Τι είναι εμπρός στην λάμψη ενός Αντάρη, ενός Λαμπαδία («κι εκείνο τ’ άστρο ο Αλδεβαράν»…), η τρεμάμενη λόχη της πυγολαμπίδας; Και τι αξίζει όλη η σοφία του περιώνυμου «ανθρώπου του έμφρονος» μαζεμένη εμπρός στην ιλιγγιώδη βαθύνοια των νόμων που έπλεξαν και κρατούν καρφωμένους ψηλά στο στερέωμα τους αμύθητους βοστρύχους των γαλαξιών;

Η απάντηση έχει να κάνει ίσως και εδώ με τους νόμους των πιθανοτήτων. Η φύση αρέσκεται να τις εξαντλεί. Η ζωή παρά την απειροελάχιστη κλίμακά της (ζυγισμένοι όλοι οι έμβιοι οργανισμοί του πλανήτη μαζί, μόλις που φτάνουν τους 550 δισεκατομμύρια τόνους, ούτε το ένα τρισεκατομμυριοστό του συνολικού βάρους της Γης) αντιπροσωπεύει ένα εντυπωσιακό άλμα πολυπλοκότητας. Ακόμη και τα δαιδαλώδη μυστήρια της υποατομικής ύλης παραβαλλόμενα με την συνθετότητα ενός οικοσυστήματος όπως του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Υφάλου της Αυστραλίας ή τον εγκεφάλου μιας όρκας ή τη μουσική ανάπτυξη της Ενάτης του Μπετόβεν μοιάζουν υπόθεση απλή, έστω περιγράψιμη. Δεν είναι παράδοξο λοιπόν που και η λιτή γεωμετρία του σύμπαντος κάποτε ενδίδει στην χαοτική γοητεία των δυνατοτήτων – αυτήν που καμιά εξίσωση ή ορισμός δεν μπορεί ποτέ να περιλάβει.

Όμως το πολύπλοκο είναι και ολιγόζωο. Δύσκολα διαιωνίζονται οι προϋποθέσεις που το συγκρατούν στην ζωή. Και μόλις αυτές διαταραχθούν, αφανίζεται. Είτε για τον τίγρη της Τασμανίας πρόκειται, είτε για το χαγανάτο των Ρως, είτε για τα αρχεία των Χετταίων είτε για τα λεπιδόδενδρα της Αρκτικής, τα φύτρα και τα παραβλαστήματα της ζωής δεν αντέχουν στον χρόνο. Μόνο οι ουράνιες σφαίρες εξακολουθούν να υπακούν απαρασάλευτα επί αιώνες αιώνων, επί χιλιετίες χιλιετιών στους λιτούς νόμους του Αϊνστάιν και του Νεύτωνα.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗΣ

Πηγή:neoplanodion.gr

Το Λημναίο Έγκλημα, και η μοίρα της Υψιπύλης

Σύμφωνα με την αρχαιοελληνική μυθολογία, ο θεός Διόνυσος, ερωτεύτηκε παράφορα την Αριάδνη (κόρη του Βασιλιά της Κρήτης Μίνωα), την οποία μετέφερε στη νήσο Λήμνο, και μαζί της απέκτησε τον Θόαντα (= ταχύ και σε ετοιμότητα) και άλλους τρεις γιους. Ο Θόας μεγαλώνοντας έγινε ο βασιλιάς της Λήμνου (κατά τον Όμηρο: πόλη του θεικού Θόα) και παντρεύτηκε την Μύρινα (κόρη του βασιλιά της Ιωλκού, Κρηθέα, συνεπώς απόγονο του Αιόλου), της οποίας το όνομα έχει η πρωτεύουσα της Λήμνου).

Στα χρόνια της βασιλείας του Θόαντα, οι Λημνιάδες (οι γυναίκες του νησιού), ενώ τιμούσαν τους άλλους θεούς, εσκεμμένα παραμελούσαν τη λατρεία της θεάς Αφροδίτης, την οποία δεν εκτιμούσαν ιδιαιτέρως, καθώς η συμπεριφορά της απέναντι στον θεό-προστάτη του νησιού, Ήφαιστο, δεν ήταν η πρέπουσα. Από τότε δε, που έμαθαν πως ο Ήφαιστος συνέλαβε τη γυναίκα του να τον απατά με τον Άρη, σταμάτησαν εντελώς τις λατρευτικές τελετουργίες προς τιμήν της. Παράλληλα οι ισχυρές ηφαιστειακές εκρήξεις που συντάραζαν εκείνο το διάστημα το νησί, αποδόθηκαν σε ένα αγαλματίδιο της Αφροδίτης (που βρίσκονταν κοντά στο άγαλμα της “Λημνίας Βοός”), το οποίο οι Λημνιάδες δίχως δεύτερη σκέψη, πέταξαν στη θάλασσα.

Τότε η Αφροδίτη αποφάσισε να τιμωρήσει όλες τις γυναίκες της Λήμνου, στέλνοντας στο σώμα τους μία ανυπόφορη μυρωδιά, που απωθούσε τους άντρες, στους οποίους παράλληλα ενέπνευσε έρωτα προς τις Θρακιώτισσες δούλες τους. Οι Λημνιάδες με τις κόρες τους, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους και αντικαταστάθηκαν από τις ερωμένες των συζύγων τους, προκαλώντας τους απίστευτη οργή και μένος εναντίον τους.

Χωρίς να τους αναγνωρίσουν κανένα ελαφρυντικό, αφού συνεννοήθηκαν μεταξύ τους κι έδωσαν όρκο, έριξαν ένα βράδυ στο κρασί τους ενός είδους ναρκωτική ουσία. Όταν αυτοί αποκοιμήθηκαν βαθιά, ανίκανοι να αντιδράσουν, τους έσφαξαν και έσπρωξαν τα άψυχα κορμιά τους σε έναν γκρεμό της περιοχής.

Ο λόφος αυτός στις μέρες μας ονομάζεται Πέτασος, ενώ η ευρύτερη περιοχή, εξαιτίας της ομαδικής ανδροκτονίας ονομάστηκε Ανδροφόνιον (σημερινό Ανδρώνι της Μύρινας).

 

Η μόνη που δεν άντεξε να προχωρήσει στο ομαδικό έγκλημα, ήταν η πριγκίπισσα Υψιπύλη, κόρη του βασιλιά Θόα και της Μύρινας. Η Υψιπύλη θέλοντας να προστατέψει τον πατέρα της, του έδωσε την ώρα της σφαγής, το ξίφος με το οποίο θα έπρεπε να τον σκοτώσει όπως τους άλλους, τον σκέπασε με ένα ύφασμα και σύμφωνα με μία εκδοχή τον έβαλε σε ένα κερωμένο κιβώτιο ή καλάθι που έσπρωξε στη θάλασσα.

Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, έδρασε με ψυχραιμία κατόπιν σχεδίου: οδήγησε τον πατέρα της στο ναό του θεού Διονύσου όπου και πέρασε τη νύχτα, και την άλλη μέρα τον μεταμφίεσε σε Διόνυσο, φορώντας του όλα τα κοσμήματα του θεού που βρίσκονταν στον ναό, και τον περιέφερε στους δρόμους του νησιού.

Στη συνέχεια ισχυρίστηκε ενώπιον των άλλων Λημνιάδων, πως ο θεός της ζήτησε να τον εξαγνίσει από το αποτρόπαιο έγκλημα που διέπραξαν, βουτώντας το άγαλμά του στη θάλασσα. Επέστρεψε στον ναό, σκέπασε πάλι τον Θόαντα και τον οδήγησε στην ακροθαλασσιά, όπου και τον έβαλε σε μία αυτοσχέδια βάρκα. Τα κύματα μετέφεραν το σκάφος με τον Θόαντα, στην Ταυρίδα, όπου τον παρέλαβε η θεά Άρτεμις και τον έχρισε φύλακα του ιερού της. Σύμφωνα με μία εκδοχή ο Θόας ταυτίζεται με τον ομώνυμο βασιλιά της Ταυρίδας, σύμφωνα με μια δεύτερη το πλεούμενο τελικά κατέληξε στη Σίκινο (όπου με τη νύμφη Οινόη απέκτησε τον Σίκινο που ονοματοδότησε το νησί), και σύμφωνα με μία τρίτη εκδοχή, ο Θόας έφτασε στη Χίο όπου βασίλευε ο αδελφός του Οινοπίων.

Το ομαδικό έγκλημα αυτό, συγκλόνισε τόσο πολύ την κοινωνία της εποχής, ώστε να διατηρηθεί στη συλλογική μνήμη, για αρκετούς αιώνες αργότερα, και να συνεχίσει να σχολιάζεται από τους μετέπειτα ιστορικούς, τραγωδούς και ποιητές.

Για παράδειγμα, ο Αισχύλος αναφέρει στις χαμένες του τραγωδίες Υψιπύλη και Λήμνιαι, πως “οι Λήμνιοι κατέχουν την κορυφαία ιστορική θέση στην εγκληματικότητα, και οποιοδήποτε φρικτό έγκλημα μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνα των γυναικών τους”. Ο Ηρόδοτος ονομάζει “Λημναίο έγκλημα” οποιαδήποτε αποτρόπαια πράξη, ενώ και ο λυρικός ποιητής Πίνδαρος, χαρακτηρίζει εγκληματική τη ράτσα των γυναικών της Λήμνου αφού σκότωσαν τους συζύγους τους.

Μετά τον αφανισμό όλων των ανδρών, οι Λημνιάδες ανακήρυξαν βασίλισσα της Λήμνου την βασιλικής (από τον Θόα, τον Μίνωα και τον Κρηθέα), αλλά και θεϊκής καταγωγής (από τον Διόνυσο, τον Αίολο και την Πασιφάη), Υψιπύλη, παραδίδοντάς της το σκήπτρο και το στέμμα του πατέρα της. Πλέον οι μόνιμοι ενήλικοι κάτοικοι του νησιού αποτελούνταν μονάχα από γυναίκες, οι οποίες ανέλαβαν να κάνουν και όλες τις χειρωνακτικές σκληρές εργασίες που έκαναν έως τότε οι άνδρες, συμπεριλαμβανομένης και της άμυνας του νησιού από τους διάφορους εισβολείς.

Ώσπου μια μέρα ένα πλοίο κατέφθασε στις ακτές του νησιού, για το οποίο οι Λημνιάδες υπέθεσαν πως μετέφερε Θράκες πειρατές. Πήραν λοιπόν τα άρματα, προκειμένου να τους αποκρούσουν πριν ακόμα αποβιβαστούν. Το πλοίο όμως δεν ήταν άλλο από την Αργώ, που μετέφερε τον Ιάσονα και τους συντρόφους του από την Ιωλκό, με προορισμό την Κολχίδα του Εύξεινου Πόντου, όπου και βρισκόταν το Χρυσόμαλλο Δέρας. Ο Ιάσων, ζήτησε ακρόαση από την βασίλισσα της Λήμνου, στην οποία εξήγησε πως το μόνο που επιθυμούσαν, ήταν να τους επιτρέψει να μείνουν για λίγο στο νησί πριν συνεχίσουν το μακρύ ταξίδι τους, και πως δεν είχαν ουδεμία πρόθεση να βλάψουν τις κατοίκους του.

Η Υψιπύλη, συγκέντρωσε τις γυναίκες του νησιού και τους πρότεινε να σταματήσουν την επίθεση προς τους Αργοναύτες μεταξύ άλλων και για να μην διακινδυνεύσουν το ενδεχόμενο ήττας τους, και συνακόλουθα τη διαρροή του μυστικού τους σχετικά με την μαζική ανδροκτονία που διέπραξαν. Συμπλήρωσε πως αντί να τους κάνουν εχθρούς πολεμώντας τους, είναι προτιμότερο να τους φιλοξενήσουν και τους περιποιηθούν, ώστε να τους έχουν προστάτες. Η ηλικιωμένη τροφός της Υψιπύλης, Πολυξώ, σύμφωνα με τον Απολλώνιο τον Ρόδιο, συμπλήρωσε:

Δώρα λοιπόν εμείς, όπως η Υψιπύλη θέλει, στους ξένους μας ας στείλουμε, γιατί είναι πιο καλό να δώσουμε. Σας πέρασε ποτέ απ’ το νου, πώς θα τα καταφέρετε στη ζωή, αν κάποιος Θρακικός στρατός πλησιάσει, ή άλλος εχθρός […] Μα ακόμα και αν κάποιος θεός τούτο το αποτρέψει, χιλιάδες άλλα βάσανα πιο μεγάλα κι από τον πόλεμο μας περιμένουν. Όταν οι γυναίκες οι γριές πεθάνουν, κι εσείς φτάσετε στα δύστυχα γηρατειά, οι πιο νέες, χωρίς παιδιά πώς τότε, κακορίζικες, θα ζήσετε;

Μήπως τα βόδια μονάχα τους θα μπούνε κάτω απ’ το ζυγό στα βαθιά χωράφια και το αλέτρι θα σύρουν μέσα στους αγρούς, και τα στάχυα θα θερίσουν, όταν έρθει η ώρα; [….] Τώρα λοιπόν μπροστά στα πόδια σας βρίσκεται η σωτηρία, αν επιτρέψετε στους ξένους να φροντίζουν για τα σπίτια σας, για όλα σας τα υπάρχοντα και για την ένδοξη την πόλη.

Οι Λημνιάδες αφού σκέφτηκαν αυτά που μόλις είχαν ακούσει, συμφώνησαν να επιτραπεί η αποβίβαση στους Αργοναύτες, οι περισσότεροι εκ των οποίων ερωτεύτηκαν τις γυναίκες της Λήμνου, που ήδη είχαν αναρρώσει από την αρρώστια που τους είχε στείλει η θεά Αφροδίτη. Οι πολεμικές μάχες των Λημνιάδων εναντίον των Αργοναυτών, σύμφωνα με τον Πίνδαρο, αντικαταστάθηκαν από αθλητικούς αγώνες (στους οποίους διεξήχθη για πρώτη φορά το πένταθλο), με έπαθλο τα ενδύματά τους και την “αγκαλιά” τους.

Από το σμίξιμό τους πολλά παιδιά γεννήθηκαν εκείνο το διάστημα, ενώ και η Υψιπύλη απέκτησε από τον Ιάσονα δύο δίδυμους γιους, τους οποίους ονόμασαν, Εύνηο και Θόα (κατ’ άλλους Νεβρόφονο ή Δηίπυλο).

Το γεγονός ότι δεν υπήρχαν άντρες στο νησί, οι Λημνιάδες το δικαιολόγησαν στους νέους τους συζύγους, λέγοντάς τους τη μισή αλήθεια. Μίλησαν για την καθοδηγούμενη από την Αφροδίτη, απιστία των ανδρών τους, για την εκδίωξή τους από τα σπίτια τους και την αντικατάστασή τους από τις Θρακιώτισσες δούλες. Μη αναφέροντας τίποτα για τις σφαγές, είπαν στους Αργοναύτες, πως όταν οι άντρες τους κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας, πήραν τους γιους τους κι έφυγαν για τη Θράκη, αυτές αρματώθηκαν και τους απαγόρευσαν να αποβιβαστούν στο νησί, όταν αυτοί θέλησαν να επιστρέψουν.

Οι Αργοναύτες, έμειναν στη Λήμνο πολύ περισσότερο καιρό απ’ αυτόν που αρχικά σκόπευαν, ασχολούμενοι με τις αγροτικές εργασίες στο νησί και διάγοντας μια ήσυχη οικογενειακή ζωή, πλάι στις νέες συζύγους τους. Ο μόνος που διαρκώς τους υπενθύμιζε τον στόχο τους, ήταν ο Ηρακλής, ώσπου έχοντας ήδη κάνει υπομονή για δύο ολόκληρα χρόνια τελικώς εξερράγη. Τους μάζεψε και τους είπε πως εάν δεν φύγουν την επόμενη κιόλας μέρα, θα πρέπει οριστικά να εγκαταλειφθεί η ιδέα της Αργοναυτικής εκστρατείας.

Οι Αργοναύτες τότε αποφάσισαν να συνεχίσουν το ταξίδι τους, και οι Λημνιάδες με μεγάλη τους λύπη τους αποχαιρέτισαν. Η Υψιπύλη, διαισθανόμενη πως αυτή ήταν και η τελευταία φορά που έβλεπε τον Ιάσονα, του ζήτησε να μην την ξεχάσει ποτέ, αλλά επισήμανε πως στην περίπτωση που αποφασίσει κάποτε να επιστρέψει στο νησί, θα του παραχωρούσε τον θρόνο και το σκήπτρο του βασιλιά πατέρα της.

Σε κάθε περίπτωση, βρέθηκε να εργάζεται στο παλάτι της Νεμέας, ενώ τον θρόνο της Λήμνου αργότερα διαδέχθηκε ο γιος της Υψιπύλης και του Ιάσονα, Εύνηος (ο οποίος κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου προμήθευε τους Αχαιούς με κρασί). Ο βασιλιάς Λυκούργος εκτιμώντας την βασιλική και θεϊκή καταγωγή της, και συνακόλουθα την καλή ανατροφή και τους τρόπους της, αποφάσισε να της εμπιστευτεί τον νεογέννητο γιο του Οφέλτη, για να τον μεγαλώσει ως παραμάνα. Πριν αναλάβει τη φροντίδα του μωρού δε, την ενημέρωσε πως σύμφωνα με έναν χρησμό, το βρέφος δεν έπρεπε να πατήσει στο χώμα πριν μάθει να μιλάει και να περπατάει.

Η Υψιπύλη φρόντιζε τον μικρό Οφέλτη σαν να ήταν δικό της παιδί, κρατώντας τον συνεχώς στην αγκαλιά της, ώσπου μια μέρα σε έναν απ’ τους περιπάτους της, συνάντησε τα μέλη του εκστρατευτικού σώματος των Αργείων προς τη Θήβα (Επτά επί Θήβας). Ο Άδραστος, ως επικεφαλής, της είπε πως όλοι τους ήταν πολύ κουρασμένοι και διψασμένοι γιατί τους είχε τελειώσει το νερό. Η Υψιπύλη τότε προσφέρθηκε να τους οδηγήσει στην κοντινότερη πηγή, και μόλις την πλησίασαν ξεχνώντας τον χρησμό, ακούμπησε για λίγο τον μικρό Οφέλτη στο έδαφος, πάνω σε ένα στρώμα αγριοσέλινων, ώστε να δείξει στους Αργείους ακριβώς που ήταν η πηγή.

Τότε εμφανίστηκε ένα τεράστιο φίδι (ο δράκος της πηγής), το οποίο δάγκωσε το μωρό τόσο γρήγορα, που κανείς δεν πρόλαβε να αντιδράσει και να το γλυτώσει. Ο άτυχος Οφέλτης ξεψύχησε σχεδόν αμέσως, βυθίζοντας σε πένθος ολόκληρη την πόλη της Νεμέας.

Οι Αργείοι σκότωσαν τον δράκο, ενώ ένας απ’ αυτούς, ο Αμφιάραος, ο οποίος είχε μαντικές ικανότητες, τους προειδοποίησε πως ο θάνατος του βρέφους (στο οποίο προσέθεσε το προσωνύμιο “Αρχέμορος”, δηλ. αρχή κακοτυχίας), αποτελούσε πολύ κακό οιωνό για την εκστρατεία τους την οποία θα έπρεπε να αναβάλουν ή και να ματαιώσουν ακόμα.

Οι γονείς του Οφέλτη, μόλις έμαθαν τα νέα για τον θάνατο του παιδιού τους, εξαγριώθηκαν με την Υψιπύλη, την οποία θέλησαν να θανατώσουν. Οι Αργείοι που γνώριζαν πως η Υψιπύλη δεν είχε κακή πρόθεση, και πως αν δεν είχαν βρεθεί στον δρόμο της, ενδεχομένως το βρέφος να μην έχανε τη ζωή του, κατάφεραν να τη γλυτώσουν από την οργή των τραγικών γονέων. Καθοριστική ήταν η επέμβαση του Αμφιάραου ο οποίος έπεισε την Ευρυδίκη ότι ο θάνατος του παιδιού της ήταν θέλημα των θεών που δεν επιθυμούσαν μια νέα άδικη αιματοχυσία, αλλά τη θέσπιση αγώνων στην πόλη, στη μνήμη του βρέφους, κατά τους οποίους όλοι θα φορούν πένθιμα ρούχα. Έτσι θεσπίστηκαν τα Νέμεα (ιδιαιτέρως σημαντικοί αθλητικοί αγώνες της αρχαιότητας), που μετά από τον πρώτο άθλο του Ηρακλή επανιδρύθηκαν σε ανάμνηση μεν του Αρχέμορου Οφέλτη, αλλά και προς τιμήν του Διός, προκειμένου να λάβουν μεγαλύτερη επισημότητα. Οι πρώτοι Νέμαιοι Αγώνες, πραγματοποιήθηκαν λίγες μέρες αργότερα, με τη συμμετοχή των Αργείων, και πρώτος νικητής αναδείχθηκε ο Άδραστος.

Στο χαμένο έργο του Ευρυπίδη “Υψιπύλη” (περίπου το 410 π.Χ.), αναφέρεται πως σύντομα στη Νεμέα άρχισαν να καταφτάνουν αθλητές από κάθε γωνιά του ελληνικού κόσμου, και μεταξύ αυτών και οι δύο γιοι της Υψιπύλης, που την αναζητούσαν. Σύντομα αφότου έφτασαν, συναντήθηκαν με την μητέρα τους η οποία με μεγάλη της λύπη πληροφορήθηκε τότε, πως ο Ιάσονας είχε πεθάνει, και πως τα δύο αγόρια της, ανατράφηκαν στη Θράκη από τον Αργοναύτη σύντροφό του Ορφέα. Όταν μεγάλωσαν συνάντησαν τον παππού τους Θόα, και οι τρεις μαζί επέστρεψαν στη Λήμνο. Σε αποσπάσματα του ίδιου έργου, η Υψιπύλη διηγείται στον γιο της Εύνηο την τραγική ιστορία του Λημναίου εγκλήματος ως εξής:

–Αλίμονο γιε μου, αναγκάστηκα να δραπετεύσω μέσω θαλάσσης από τη Λήμνο επειδή δεν έκανα το ανοσιούργημα να κόψω το γκρίζο κεφάλι του πατέρα μου.

–Αλήθεια σε διέταξαν να σκοτώσεις τον πατέρα σου;

–Τρομοκρατήθηκα γιε μου με αυτά που έκαναν όλες οι γυναίκες: έσφαξαν όπως οι γοργόνες, τους άντρες στον ύπνο τους.

Τα δύο αγόρια απελευθέρωσαν τη μητέρα τους απ’ την αιχμαλωσία και την πήραν μαζί τους πίσω στο παλάτι τους, στη Λήμνο, όπου ο γιος της Θόας, παρέδωσε στην Υψιπύλη τον “ιερό πορφυρό μανδύα” που του είχε δώσει ο πατέρας του Ιάσονας, και ο οποίος είχε φτιαχτεί από τις Χάριτες για τον παππού της Υψιπύλης, Διόνυσο.

Η Υψιπύλη, καθώς και ο Ιάσονας, έδωσαν τα ονόματά τους στους ομώνυμους αστεροειδείς.

Κείμενο: Πηνελόπη Ν. Δάλλη

ΟΙ ΠΗΓΈΣ ΠΡΟΈΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΌ ΑΠΟΣΠΆΣΜΑΤΑ (ΠΛΉΡΩΝ ΚΑΙ ΧΑΜΈΝΩΝ ΈΡΓΩΝ) ΤΩΝ:

ΟΜΉΡΟΥ ΙΛΙΆΔΑ, ΑΙΣΧΎΛΟΥ ΧΟΗΦΌΡΟΙ, ΑΠΟΛΛΏΝΙΟΥ ΤΟΥ ΡΌΔΙΟΥ, ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΆ, ΒΙΒΛΙΟΘΉΚΗ ΑΠΟΛΛΟΔΏΡΟΥ, ΓΆΙΟΥ ΙΟΥΛΊΟΥ ΥΓΊΝΟΥ “FABULAE”, ΗΡΟΔΌΤΟΥ, ΠΙΝΔΆΡΟΥ, ΟΒΙΔΊΟΥ ΗΡΩΊΔΑΙ, ΒΑΛΈΡΙΟΥ ΦΛΆΚΚΟΥ, ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΆ, ΣΤΆΤΙΟΥ, THEBAID, ΕΥΡΙΠΊΔΟΥ ΥΨΙΠΎΛΗ ΚΑΙ ΣΟΦΟΚΛΉ ΛΗΜΝΊΑΙ (ΦΩΤΌ ΕΞΩΦΎΛΛΟΥ ΑΠΌ: HTTPS://WWW.POSTPOSMO.COΜ).

Οι δύο πιο ισχυροί πολεμιστές είναι η υπομονή και ο χρόνος. Αυτοί καταφέρνουν τα πάντα…

Αντιγραφή από τον τοίχο του Γρηγόρη Ψαριανού.

Λανθιμολογίες επιπλέουσες.
(ή …λυπάμαι και σόρρυ κιόλας, αλλά, Καμιά Λάνθιμη Ταινία Δεν Με Άρεθε, πού ‘λεγε κι η γιαγιά μου…)

“Επειδή εν τέλει φαινεται πως απαιτείται και λιγουλακι ελιτισμος, γιατι βαριεμαι τους ισαποστασιτες ή τους ΄Σεβουμαστε οσους κανουνε τεχνη ναουμε’, για να εχω εικονα περι Λανθιμου εχω δει ολες του τις ταινιες,(οπως ακριβως μουδινε η μανα μου μουρουνολαδο οταν ημουν μικρος ), για να εχω γνωμη.

Εχω δει ολο τον Νολαν, τον Σκορτσεζε, τον Ιστγουντ, τον Κοππολα, τον Αντονιονι, Βισκοντι, Φελλινι, Κουροσαβα, Οζου, Μπεργκμαν και δεν ξερω ποσους ακομα για να βγαλω τον δικο μου καταλογο 100 καλυτερων ταινιών (ναι τον δικο μου, και μου ειναι και παγερα αδιαφορο αν αυτος ο καταλογος, αφορα εστω και μισο ακομα ανθρωπο στην γη).
Εχω ακουσει απο 15 εκτελεσεις ολα τα εργα δεκαδων συνθετων της κλασσικης και jazz για να καταληξω σε καποιους και κάποια εργα και μου ειναι παγερα αδιαφορο αν αυτα αρεσουν έστω και σε μισο ακομα ανθρωπο στην γη…
Εχω δει το 50% των παραστασεων στη Επιδαυρο απο 18 ετών, γιατι ημουν τυχερος.

Δεν ξερω απο ζωγραφικη, γλυπτικη, αεροναυπηγικη και γι αυτο δεν εκφερω γνωμη .

Αλλα πως θα πρεπει να σεβομαι καθε ταινια, που παραγεται με κρατικη ή ιδιωτικη χρηματοδοτηση, επειδη κουράστηκε ο σκηνοθετης, ε, δεν γίνεται με το ζόρι.
Εχουν φτιαχτει πανακριβες ταινιες και ειναι πατατες χοντρες.
Πανακριβες ορχήστρες με ακριβοπληρωμενους διευθυντες και απετυχαν.
Συγκροτήματα πολλα υποσχομενα που εξαφανιστηκαν μετα απο μια επιτυχια..

Κσερω επισης και τυπους που κουραστηκαν πολυ να σπουδασουν και να γινουν Μπανεπιστημιακοι και κατεληξαν Ψεκασμενοι Αντιεμβολιαστες.
Αχ! να σεβαστω και τον δικο τους κόπο λοιπον !, απλα επειδή ιδρωσαν για να γινουν δυνητικοι δολοφονοι της δημοσιας υγειας..

Η μεγαλη τέχνη κρίνεται στην διάρκειά της, μια διαρκεια που κανενας ηλιθιος Πανεπιστημιακος οσες απαγορεύσεις και να βαλει δεν θα πετυχει να περάσει στην ληθη τον Σαιξπηρ ή τον Μπετοβεν.

Καμια επιτροπη δεν θα πετυχει να ξεχαστουν μεγαλοι σκηνοθετες, οσες φορες και να ΜΗΝ τους βραβεύσει.
Καμια επιτροπη ή κριτικη δεν θα καταφερει να οδηγησει στην ληθη μεγαλους Μουσικους της ροκ και της ποπ, επειδη θα αποφανθει πως ειναι “σεξιστες”!

Οποιος αγαπα την τεχνη, που εχει επιλεξει να κολυμπαει και ερασιτεχνικα, δεν νοιωθει δέος, οπως θα ηθελαν οι δημιουργοι των Γοτθικων Εκκλησιων που τις εφτιαξαν πανω απο τα ανθρωπινα μετρα για να προκαλουν φόβο..
Οποιος αγαπα πραγματικα την τεχνη, για την οποια εχει γνωμη, τριβεται, συγκινειται, συγχυζεται, αναθεωρεί, απωθειται, λατρεύει και φυσικα με την παροδο των χρονων ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΙ ΓΝΩΜΗ για εργα που ειχε υποτιμησει ή υπερτιμησει.

Η τεχνη δεν αποτελειται απο Τοτεμ, που βρισκονται μονιμα σε Ιερη ακινησια…
Και τους μεγαλους σκηνοθετες, συνθετες, μουσικους, ηθοποιους, τους αγαπαμε βιωματικα και, μεσα απο μια μακροχρονη σχεση που εχουμε μαζι τους, ειτε ειναι ζωντανοι ειτε πεθαμενοι, που εζησαν σε προηγουμενες εποχές.

Υ.Γ. – Συμπέρασμα:
Οπότε… στα παπαρια μας που θα πρεπει να σεβομαστε τον οποιο Λανθιμο επειδη εχει γινει μοδα σε ενα συγκεκριμενο κυκλο…”

• Σπ.Σούρ.

(χάρηκα που τα είπαμε)

«Αγάπη χρειάζεται – αγάπη που σημαίνει και θυσία. Αυτό που δεν χρειάζεται είναι να μην αγαπάμε», λέει  ο π. Αλέξανδρος Καριώτογλου. «Το πιο θαυμαστό πράγμα που κάνει ο σατανάς σήμερα είναι να κάνει τον χριστιανό ταλιμπάν. Και η Εκκλησία έχει πολλούς ταλιμπάν – οι οποίοι υποκρίνονται. Είναι αυτή η υποκρισία που δεν αποδέχθηκα ποτέ και τη στιγμάτιζα ανοιχτά. Εκεί δεν υπάρχει αγάπη».

Πατέρας Αντώνιος του ιερού ναού του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά.

Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο ρόλος της φιλοσοφίας είναι η αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Αλλά ο Γάλλος φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος Αλμπέρ Καμί *πίστευε ότι η ζωή είναι από τη φύση της κενή νοήματος.

Αν και, αρχικά, αυτή η άποψη φαίνεται να είναι καταθλιπτική, ο Καμί πιστεύει ότι μόνο αν αποδεχτούμε αυτό το γεγονός έχουμε τη δυνατότητα να ζήσουμε, στον βαθμό του εφικτού, μια καλή ζωή.

Ο Καμί διατυπώνει αυτή την άποψη στο βιβλίο Ο μύθος του Σίσυφου:

Ο Σίσυφος ήταν ένας Έλληνας βασιλιάς ο οποίος είχε χάσει την εύνοια των θεών και είχε καταδικαστεί σε μια φρικτή μοίρα στον Κάτω Κόσμο. Η αποστολή του ήταν να σπρώχνει έναν τεράστιο βράχο στην κορυφή ενός υψώματος, ο οποίος στη συνέχεια κατρακυλούσε πάλι στους πρόποδες. Ο Σίσυφος έπρεπε τότε να κατέβει στους πρόποδες και να ξεκινήσει πάλι από την αρχή την προσπάθειά του, η οποία δεν είχε τέλος.

Ο Καμί γοητεύτηκε από αυτόν τον μύθο επειδή εξέφραζε κάτι από την κενότητα και το παράλογο της ζωής μας. Ο Καμί βλέπει τη ζωή σαν μια ατέλειωτη προσπάθεια για την πραγματοποίηση έργων που είναι εντελώς ανούσια.

*Ο Αλμπέρ Καμύ ήταν Γάλλος φιλόσοφος, λογοτέχνης και συγγραφέας, ένας από τους πιο δημοφιλείς φιλόσοφους του 20ου αιώνα, και ένας από τους ιδρυτές του παραλογισμού. Ήταν επίσης ιδρυτής του Theatre du Travail, για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός.