ΟΡΕΙΝΟΣ

ΑΠΟ ΒΑΣΩ ΔΕΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Άμπελος – το όνομά του σημαίνει κλήμα αμπελιού – ήταν γιος ενός Σάτυρου και μιας νύμφης, ένας όμορφος έφηβος που ερωτεύθηκε ο Διόνυσος.

Ο Άμπελος, έπαιζε με το νεαρό θεό και τους Σάτυρους στις όχθες του Πακτωλού στη Λυδία. Ο Διόνυσος θαύμαζε τα μακριά μαλλιά που έπεφταν στους ώμους του, το φως που διαχεόταν από το σώμα του καθώς έβγαινε από το νερό.

Όταν ο Άμπελος αθλούνταν με τους Σάτυρους ο νεαρός θεός ζήλευε κι έτσι αθλούνταν μόνο οι δυο τους επινοώντας διαρκώς, νέους αγώνες, στους οποίος ο Άμπελος ήταν πάντα ο νικητής. Έστεφε το κεφάλι του με ένα στεφάνι πλεγμένο από φίδια, όπως έβλεπε να κάνει ο φίλος του. Τον μιμούνταν ακόμα κι όταν φορούσε το διάστικτο χιτώνα. Μάθαινε να φέρεται με οικειότητα στις αρκούδες, στα λιοντάρια και στις τίγρεις. Ο Διόνυσος τον ενθάρρυνε, ωστόσο του είπε να προσέχει μόνο τα κέρατα του ανελέητου ταύρου.

Ο Διόνυσος καθόταν μια μέρα μόνος, όταν είδε μια σκηνή που του φάνηκε προφητική. Ένας κερασφόρος δράκοντας εμφανίστηκε ανάμεσα στα βράχια. Στη ράχη του είχε ένα κατσικάκι. Το αναποδογύρισε σε έναν πέτρινο βωμό και βύθισε τα κέρατά του στο σώμα του ζώου. Στο βωμό έμεινε μόνο μια μεγάλη κηλίδα αίματος. Ο Διόνυσος παρατηρούσε τη σκηνή και υπέφερε, αλλά μαζί με τον πόνο φούντωνε μέσα του κι ένα γέλιο ακατανίκητο, σαν να είχε χωριστεί η καρδιά του στα δυο.

Αργότερα συνάντησε τον Άμπελο και συνέχισαν να περιπλανιούνται κυνηγώντας. Ο Άμπελος διασκέδαζε παίζοντας ένα σουραύλι από καλάμια, και παρόλο που δεν έπαιζε καλά ο Διόνυσος τον επαινούσε. Κάποιες φορές, ο Άμπελος θυμόταν την προειδοποίηση του Διονύσου για τον ταύρο, αλλά έπειτα το ξεχνούσε. Γνώριζε όλα τα θηρία, ήταν φίλοι του γιατί ο ταύρος θα αποτελούσε εξαίρεση;

Και μια μέρα που ήταν μόνος συνάντησε τον ταύρο ανάμεσα στα βράχια. Ήταν διψασμένος και κρεμόταν η γλώσσα του. Ο Άμπελος δοκίμασε να του χαϊδέψει τα κέρατα. Πήρε βούρλα κι έφτιαξε χαλινάρια και καμουτσίκι. Ύστερα έριξε ένα κηλιδωτό δέρμα στη ράχη του ταύρου και ανέβηκε πάνω του. Ένιωσε μια μέθη που για κανένα άλλο ζώο δεν είναι νιώσει. Η ζηλιάρα, όμως, Σελήνη που κοιτούσε από ψηλά, του έστειλε μια βοϊδόμυγα. Ο ταύρος εκνευρισμένος, στην προσπάθειά του να ξεφύγει από κείνο το μισητό έντομο άρχισε να τρέχει. Ο Άμπελος αισθανόταν ανήμπορος να ελέγξει το ζώο. Με ένα τελευταίο τίναγμα ο ταύρος τον έριξε κάτω. Τώρα τον έσερνε με τα κέρατά του που μπήγονταν όλο και πιο πολύ στις σάρκες του.

Ήταν ακόμη όμορφος όταν τον βρήκε ο Διόνυσος ματωμένο μέσα στις σκόνες. Οι Σειληνοί, σχηματίζοντας κύκλο, άρχισαν να τον θρηνούν. Ο Διόνυσος, όμως, δεν μπορούσε να ενωθεί μαζί τους. Η φύση του δεν του επέτρεπε τα δάκρυα. Ήξερε πως η αθανασία του τον εμπόδιζε να ακολουθήσει τον Άμπελο στον Άδη. Ο Έρωτας με τη μορφή ενός μαλλιαρού Σειληνού, τον πλησίασε για να τον παρηγορήσει. Του είπε πως ο πόνος της αγάπης θεραπεύεται από μια άλλη αγάπη. Ο Διόνυσος όμως έκλαιγε για τον Άμπελο.

Την ίδια στιγμή οι Ώρες κατευθύνονταν βιαστικά προς τη διαμονή του Ήλιου. Προαναγγελλόταν μια πρωτόγνωρη σκηνή στον ουράνιο τροχό. Ήταν ανάγκη να συμβουλευτούν τους πίνακες της Αρμονίας με την αλληλουχία των γεγονότων του κόσμου που είχε χαράξει το αρχέγονο χέρι του Φάνη. Ο Ήλιος τους τις έδειξε, ήταν κρεμασμένοι σε έναν τοίχο του παλατιού του. Οι Ώρες κοίταξαν τον τέταρτο πίνακα: απεικονιζονταν ο Λέων, η Παρθένος και ο Γανυμήδης με μια κούπα στο χέρι. Ερμήνευσαν την εικόνα. Ο Άμπελος θα γινόταν το κλήμα. Όταν τα σταφύλια που γεννήθηκαν από το σώμα του Άμπελου ωρίμασαν, ο Διόνυσος τα έστυψε και κοίταξε τα χέρια του που είχαν βαφτεί κόκκινα. Σκεφτόταν: Άμπελε, ακόμα και νεκρός δεν έχασες το ρόδινό σου χρώμα.

Κανένας άλλος θεός, ούτε η Αθηνά με τη λιτή ελιά της, μα ούτε και η Δήμητρα με το θρεπτικό ψωμί της δεν είχαν στην εξουσία τους κάτι που να πλησίαζε εκείνο το χυμό.
Φίλες και φίλοι, εκείνα τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας , ας τα ορίσουμε ως τα πρώϊμα προϊστορικά χρόνια, η φύση παλλόταν από σφρίγος και ζωή, κι ο άνθρωπος ζούσε στους ρυθμούς της. Πυκνόφυτα δάση, άνθρωποι ρωμαλέοι που ζούσαν στο ρυθμό της πλάσματα μυθικά νύμφες και σάτυροι καθώς και θεοί που δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τους παραμυθένιους τόπους, συνυπήρχαν, συνευρίσκονταν κι ανακάλυπταν κάθε μέρα κάτι καινούργιο.

Ο θάνατος του Άμπελου, προμήνυε κάτι που θα άλλαζε τη φύση του και συνάμα τη φύση του κόσμου. Γιατί τότε, οι άνθρωποι γνώριζαν για την «ανακύκλωση» της φύσης. Εκείνος που είχε φέρει τα δάκρυα στο θεό που δεν δακρύζει, θα έφερνε , μέσα από το κρασί, και την απόλαυση στον κόσμο. Ακριβώς αυτό έλειπε από τη ζωή: η μέθη.

ΠΗΓΕΣ: ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΤΟΥ ΚΑΔΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ Ρομπέρτο Καλάσσο, PIERRE GRIMAL «Λεξικό της Ελληνικής και ΡωμαΪκής Μυθολογία

Σύμφωνα με τον Παυσανία το βουνό στα αρχαία χρόνια ονομαζόταν «Υπάτιον Όρος» και στην κορυφή του υπήρχε μεγαλοπρεπής αρχαιοελληνικός ναός και άγαλμα του Υπάτου Διός.  Στη βυζαντινή περίοδο και ειδικότερα τον 12ο  αιώνα,  άρχισε να κτίζεται η Ιερά Μονή.  Κτήτορας ο Όσιος Κλήμης και χρηματοδότης ο αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός,  ο οποίος με χρυσόβουλό του το 1106 παραχώρησε ιδιαίτερα προνόμια στο μοναστήρι,  καθώς και πλούσια δώρα.  Την εποχή αυτή αλλάζει και η ονομασία του βουνού από «Υπάτιον» σε «Σαγμάτιον» πιθανώς επειδή το βουνό μοιάζει με σάγμα (=σαμάρι) ή επειδή οι παλαιοί μοναχοί ασκούσαν την τέχνη και εργασία του σαγματοποιού.

Τα “όχι” σου μπορεί να τους θυμώσουν,
αλλά θα είσαι ελεύθερος.
Και αν μέχρι τώρα δεν σου το είπε κανείς,
η ελευθερία σου είναι πιο σημαντική από τον θυμό τους.

Ζαν-Πωλ Σαρτρ

Οι παλιοί κοιμόνταν μια ωρίτσα το μεσημέρι, στο σπίτι ή το χωράφι. Έτσι ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος έσπαγε στα δύο και κυλούσε αποδοτικότερα. Θυμάμαι το ομηρικού τύπου κρεβάτι στο παράσπιτο (σε όλα τα βασικά κτήματα οι νoικοκυραίοι είχαν πετρόχτιστα – καμιά φορά πλιθόχτιστα – παράσπιτα). Δυο ζεύγη ξύλινα τρίποδα από γερά ξύλα γεφυρώνονταν με αδρές τάβλες – κι αποπάνω υφαντά στρωσίδια κι ένα μεγάλο μαξιλάρι με άχυρα. Ξάπλωνα κι εγώ (η μεσημεριανή ανάπαυση ήταν υποχρεωτική για όλους) και περνούσα την ώρα παρατηρώντας την ξυλοδεσιά της σκεπής, ενώ απέξω τα τζιτζίκια έπαιζαν το πρόγραμμά τους σε fortissimo.

*

Ένα ακόμα αγροτικό σφηνάκι. Στον τρύγο οι πιτσιρικάδες κουράζονταν και εγκατέλειπαν την αράδα τους (τη σειρά των κλημάτων) τάχα για φυσική τους ανάγκη, ουσιαστικά για να πάρουν μιαν ανάσα. Αν το έκαναν για δεύτερη φορά υπήρχε μεγάλη πιθανότητα ν’ακούσουν την κατάλληλη παροιμία από τους γέροντες: “μ’ ένα χέσιμο και με δύο, η μέρα δε βγαίνει!”. Η ρήση ισχύει και στα χρόνια των υπολογιστών.

Πάνος Ζέρβας, συγγραφέας Bloger

Κάναμε με το φορτηγό τη διαδρομή Αγρίνιο Θεσσαλονίκη. Ο φίλος μου είχε εγκαταλείψει την ιατρική για να σπουδάσει σκηνοθεσία, αλλά εντέλει δούλευε το φορτηγό του πατέρα του.

Αρκετές φορές το συνόδευα και εγώ ιδιαίτερα, στην διαδρομή Αγρίνιο- Θεσσαλονίκη- Αγρίνιο. Μια φορά ερχόμασταν φορτωμένη από Αγρίνιο και φτάσαμε λίγο μετά το σούρουπο σε ένα παραποτάμιο καφενείο ανάμεσα Γιάννενα και Κατάρα.

Μόλις περάσαμε τη γέφυρα και είδα το φωτισμένο καφενείο γεμάτο κόσμο είπα: πόσο θα ‘θελα να τους διαβάσω δυο ποιήματά μου.

Και γιατί να μην το κάνεις λέει ο φίλος μου.

Μα όλοι βλέπουν τηλεόραση ή παίζουν χαρτιά.

Ετοιμάσου εσύ μου λέει και θα δεις αν θα σε παρακολουθήσουν ή όχι.

Πήρα εγώ το βιβλίο και διάλεξα δύο ποιήματα. Είδα το φίλο μου να παίρνει το περίστροφο του και να το βάζει στην τσέπη του και να κατεβαίνει. Προχωρήσαμε προς την πόρτα. Εγώ κατάλαβα τι επρόκειτο να γίνει. Είδα τον φίλο μου να βγάζει το περίστροφο και να το προτείνει προς τους ανθρώπους λέγοντάς:

μην κουνηθεί κανένας. Εσύ εκεί κλείσε αυτό το κουτί και και έδειξε την τηλεόραση.Τρέμοντας εκείνος στράφηκε και έκλεισε την τηλεόραση. Λοιπόν είπε ο φίλος μου ο νεαρός εδώ επιθυμεί να σας διαβάσει δυο ποιήματά του. Και στρέφοντας προς εμένα διάβασε Γιάννη, εγώ αργά μέσα σε μια ησυχία που δεν ξαναείχα συναντήσει ως τότε σε ακροατήριο διάβασα το ένα κι ύστερα το άλλο ποίημα. Όταν τελείωσα ο φίλος μου είπε κύριοι σας ευχαριστούμε που είχατε την καλοσύνη να μας ακούσετε καληνύχτα σας.

Πάνω που στρίβαμε και πλησίαζαμε το φορτηγό ένας γέρος από μέσα μόλις φώναξε: ρε παιδιά χρειαζόταν η απειλή όπλου για να μας διαβάσετε αυτά τα ωραία πράγματα.

Τότε ο φίλος μου γύρισε και του φώναξα. Άστα αυτά γερό καλά σας ξέρω τι είστε όλοι σας. Ήταν ωραία αυτά τα πράγματα ακριβώς επειδή τα ακούσατε κάτω από την απειλή όπλου.

Γιάννης υφαντής, σε συνέντευξη στο Γιώργο Σκαμπαρδώνη σινεφιλία Θεσσαλονίκη το 1986

ομοφυλόφιλος, -η, -ο

1. που αισθάνεται ρομαντική ή/και σεξουαλική έλξη προς άτομα του ίδιου φύλου ένας ομοφυλόφιλος άνδρας
2. που αναφέρεται στην ρομαντική ή/και σεξουλική έλξη προς άτομα του ίδιου φύλουη ομοφυλόφιλη επιθυμία

ομόφυλος < αρχαία ελληνική ομόφυλος < ὁμός + φῦλον

ομόφυλος, -η, -ο

1. που ανήκει στην ίδια φυλή με κάποιον άλλον≠ αντώνυμα: αλλόφυλος
2. που έχει το ίδιο βιολογικό φύλο με κάποιον άλλον
   • που αναφέρεται σε άτομα του ίδιου βιολογικού φύλου ο Άρειος Πάγος ακύρωσε τους γάμους μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών που τέλεσε ο δήμαρχος Τήλου

   ≠ αντώνυμα: ετερόφυλος

Jean Pierre Boyer

Η Αϊτή -το Χαΐτιον, σύμφωνα με τα ελληνικά της εποχής- ήταν η πρώτη κρατική οντότητα που αναγνώρισε την Επανάσταση του ’21 και το δικαίωμα των Ελλήνων για αυτοδιάθεση, με την επιστολή του προέδρου της Ιωάννου Βόγιερ (Jean Pierre Boyer) προς τον Αδαμάντιο Κοραή, η οποία φέρει ημερομηνία 15 Ιανουαρίου 1822.

Είχε προηγηθεί επιστολή του Κοραή και άλλων επιφανών Ελλήνων των Παρισίων προς τον Βόγιερ, με την οποία του ζητούσαν βοήθεια για την Επανάσταση, κατόπιν συστάσεων του περίφημου Γάλλου στρατηγού Λαφαγιέτ και του Επισκόπου Βλαισών Γρηγορίου, που είχε επισκεφθεί την περιοχή.

Η Αϊτή, μια φτωχή χώρα της Καραϊβικής, δεν ήταν δυνατόν να στείλει βοήθεια προς την Ελλάδα, αλλά ο πρόεδρός της απάντησε με την ακόλουθο επιστολή, που χαρακτηρίζεται από θερμά αισθήματα για την ελληνική εξέγερση:

Ελευθερία… Ισότης

Ιωάννης Πέτρου Βόγερ, πρόεδρος του Χαϊτίου, προς τους Πολίτας της Ελλάδος Α. Κοραήν, Κ. Πολυχρονιάδην, Α. Βογορίδην και Κ. Κλωνάρην.

Εις τα Παρίσια

Πριν ή δεχθώμεν την επιστολή υμών, σημειουμένην εκ Παρισίων τη 20η παρελθόντος Αυγούστου, έφθασεν ενταύθα η είδησις της επαναστάσεως των συμπολιτών υμών κατά του δεσποτισμού, του επί τρεις περίπου διαρκέσαντος εκατονταετηρίδας. Μετά μεγάλου ενθουσιασμού εμάθομεν ότι η Ελλάς αναγκασθείσα τέλος πάντων εδράξατο των όπλων, ίνα κτήσηται της ελευθερίαν αυτής και την θέσιν, ήν μεταξύ των εθνών του κόσμου κατείχε.

Μία τόσον ωραία και τόσον νόμιμος υπόθεσις, και προ πάντων αι συνοδεύσασαι ταύτην πρώται επιτυχίαι, ουκ εισίν αδιάφοροι τοις Χαϊτίοις, οίτινες, ως οι Ελληνες επί πολύν καιρόν έκλινον τον αυχένα υπό ζυγόν επονείδιστον και δια των αλύσεων αυτών συνέτριψαν την κεφαλήν της τυραννίας.

Ευχηθέντες προς τον ουρανόν, όπως υπερασπισθή τους απογόνους του Λεωνίδου , εσκέφθημεν ίνα συντρέξωμεν τας γενναίας δυνάμεις τούτων, ει μη διά στρατευμάτων και πολεμοφοδίων, τουλάχιστον διά χρημάτων, ως χρησίμων εσομένων διά προμήθειαν όπλων, ών έχετε ανάγκην. Συμβεβηκότα όμως, επιβαλόντα τη πατρίδι ημών μεγάλην ανάγκην. επησχόλησαν όλον το χρηματικόν, εξ ού η Διοίκησις ηδύνατο καταβάλει μέρος. Σήμερον έτι η επανάστασις, η κατά το ανατολικόν μέρος της νήσου επικρατούσα, υπάρχει νέον προς την εκτέλεσιν αυτού του σκοπού κώλυμα. Επειδή το μέρος όπερ ηνώθη μετά της Δημοκρατίας, ής προεδρεύω, υπάρχει εν μεγίστη ενδεία και προκαλεί δικαίως μεγάλην του ταμείου ημών την δαπάνην. Εάν δ’ επέλθωσι κατάλληλοι, ως επιθυμούμεν, αι περιστάσεις, τότε βοηθήσωμεν προς τιμήν ημών τοις τέκνοις της Ελλάδος, όσον δυνηθώμεν.

Πολίται, διερμηνεύσατε προς τους συμπατριώτας υμών τας θερμοτέρας ευχάς, άς λαός του Χαϊτίου αναπέμπει υπέρ της ελευθερώσεως αυτών. Οι μεταγενέστεροι Ελληνες ελπίζουσιν εν τη αναγεννωμένη ιστορία τούτων άξια της Σαλαμίνος τρόπαια. Είθε παρόμοιοι τοις προγόνοις αυτών αποδεκνυόμενοι και υπό των διαταγών του Μιλτιάδου διευθυνόμενοι, δυνηθώσιν εν τοις πεδίοις του νέου Μαραθώνος τον θρίαμβον της ιεράς υποθέσεως, ήν επεχείρησαν υπέρ των δικαιωμάτων αυτών, της θρησκείας και της πατρίδος. Είθε, τέλος, διά των φρονίμων διατάξεων αυτών μνημονευθώσιν εν τη ιστορία οι κληρονόμοι της καρτερίας και των αρετών των προγόνων.

Τη 15η Ιανουαρίου 1822 και 19η της Ανεξαρτησίας
ΒΟΓΕΡ

Η Αϊτή, προϊόν της Γαλλικής Επανάστασης, ήταν η πρώτη χώρα που κατάργησε τη δουλεία και κυβερνήθηκε από μαύρους. Ανακήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία την Πρωτοχρονιά του 1804, αλλά ακόμη και σήμερα παραμένει μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου.

Στις 12 Ιανουαρίου 2010 η Αϊτή επλήγη από ισχυρό σεισμό, που προκάλεσε ανθρωπιστική καταστροφή. Οι νεκροί έφθασαν τις 316.000 και οι άστεγοι ξεπέρασαν το 1.600.000. Η Ελλάδα, αναγνωρίζοντας το χρέος της προς τη χώρα που πρώτη αναγνώρισε τα δίκαια του αγώνα της το 1821, ήταν από τις πρώτες που απέστειλε βοήθεια. Μάλιστα, στις 24 Ιανουαρίου Έλληνες και Γάλλοι διασώστες ανέσυραν ζωντανό έναν 24χρονο από τα ερείπια ξενοδοχείου, δώδεκα ημέρες μετά τον καταστροφικό σεισμό των 7 Ρίχτερ

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

Ο Κάρλο Τσιπόλλα έγραψε ένα σύντομο δοκίμιο, “Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας” , σε μια προσπάθεια να ανιχνεύσει,να κατανοήσει και να εξουδετερώσει μια από τις πιο ισχυρές δυνάμεις που εμποδίζουν την ανάπτυξη της ανθρώπινης ευμάρειας και ευτυχίας : την ανθρώπινη ηλιθιότητα.

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις του Cipolla είναι ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε 4 κατηγορίες:

1. ΑΝΗΜΠΟΡΟΙ: Η κατηγορία αυτή περιλαμβάνει τα άτομα των οποίων οι ενέργειες δημιουργούν κέρδος σε άλλους ( έχουν ευφυΐα και μπορούν να δημιουργήσουν), αλλά ζημία στους ίδιους η μηδαμινό όφελος .
2. ΕΥΦΥΕΙΣ: Στη κατηγορία αυτή ανήκουν άτομα των οποίων οι ενέργειες προκαλούν κέρδος τόσο στους άλλους όσο και στους ίδιους.
3. ΚΑΚΟΠΟΙΟΙ: Στην κατηγορία αυτή ανήκουν τα άτομα των οποίων οι ενέργειες προκαλούν ζημία στους άλλους, αλλά κέρδος στον εαυτόν τους.
4. ΗΛIΘΙΟΙ/ΒΛΑΚΕΣ: Σε αυτή τη κατηγορία ανήκουν εκείνοι που, με τις ενέργειές τους, προκαλούν ζημιά σ’ ένα άλλο άτομο ή σε μια ομάδα ατόμων, χωρίς το ίδιο άτομο να αποκομίζει κάποιο όφελος /κέρδη , ενώ πιθανά να υφίσταται και ζημίες. Όσοι ανήκουν στις τρεις πρώτες κατηγορίες δεν το λένε και όσοι ανήκουν στη τελευταία δεν το ξέρουν!

 

*Άλβιν Τόφλερ αμερικανός συγγραφέας -μελλοντολόγος. Ανήκει στους κορυφαίους φουτουριστές. Είναι ο συγγραφέας της τριλογίας-μπεστ σέλερ που περιλαμβάνει το «Future Shock», το «The Third Wave» και το «Powershift».

Το 338 πχ ο Φίλιππος ο βασιλιάς της Μακεδονίας είχε καταλάβει όλες τις ελληνικές πόλεις εκτός από την Σπάρτη. Έστειλε αγγελιοφόρους με την προειδοποίηση ότι η υπομονή του τελειώνει:

«Αν ο βασιλιάς καταλάβει στην Λακωνία θα ισοπεδώσει την Σπάρτη»

Η απάντηση που πήραν ήταν μια λέξη:

«Αν»!!