Αλλαγή κολώνας της ΔΕΗ έφερε ζημιά στο δίκτυο νερού…

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής έγιναν μαζικές αγοροπωλησίες ακινήτων. Σπίτια και χωράφια πουλήθηκαν στο 1/10 έως και το 1/20 της προπολεμικής τους αξίας, ενώ ο αγοραστής με διάφορα προσχήματα καθυστερούσε την υπογραφή των συμβολαίων ώστε η τιμή έχανε και άλλο την αξία της ενώ ο πωλητής ήταν υποχρεωμένος να καταθέσει το ποσό της πώλησης στην τράπεζα και να κάνει αναλήψεις μικρών ποσών. Με τον καλπάζοντα πληθωρισμό τα ελάχιστα χρήματα της πώλησης έχαναν εντελώς την αξία τους και ο πωλητής έφτανε να εισπράττει το 1/100 της αξίας του ακινήτου.

Χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν στην ανάγκη να ξεπουλήσουν το σπίτι τους με ελάχιστο τίμημα και έμειναν χωρίς στέγη παλεύοντας να επιβιώσουν. 350.000 ήταν συνολικά τα ακίνητα που άλλαξαν χέρια κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Οι περισσότερες αγοροπωλησίες ακινήτων, σύνολο 259.000, έγιναν τα έτη 1941-1942, την περίοδο του λιμού που ο κόσμος πέθαινε στους δρόμους από την πείνα.

Το 77% των πωλητών ήταν ιδιοκτήτες μικρής κατοικίας που μεταπολεμικά αντιμετώπισαν μεγάλα οικονομικά προβλήματα στέγασης. “Πέντε χιλιάδες Έλληνες βγήκαν από την Κατοχή αισθητά πλουσιότεροι αγοράζοντας πάνω από τέσσερα ακίνητα”. Οι αγοραστές είχαν διασυνδέσεις με τους μαυραγορήτες, ήταν δοσίλογοι και συνεργάτες των Γερμανών.

Το φαινόμενο των μαζικών αγοροπωλησιών ακινήτων σε εξευτελιστική τιμή είχε επισημανθεί και από την κυβέρνηση του Καΐρου του Εμμανουήλ Τσουδερού αλλά και του Γεωργίου Παπανδρέου όταν έφτασε στην Ελλάδα στις 18 Οκτωβρίου 1944. Και οι δύο με δικά τους λόγια είχαν υποσχεθεί αποκατάσταση της αδικίας και της υφαρπαγής των σπιτιών. Περιττό να πούμε πως δεν έκαναν τίποτα και οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Όταν οι ηττημένοι Γερμανοί έφυγαν, άφησαν πίσω τους μία ρημαγμένη χώρα, με κατεστραμμένες υποδομές, χρεωμένη, με το 13% του πληθυσμού της να έχει χάσει τη ζωή του, 3.700 ήταν τα καμένα και λεηλατημένα χωριά, οι οικισμοί και οι πόλεις, πάνω από 1 εκατομμύριο Έλληνες ήταν άστεγοι και αντιμετώπιζαν πρόβλημα επιβίωσης, περίπου οι 2 στους 10 ζούσαν σε συνθήκες ανέχειας χωρίς τα βασικά αυτονόητα αγαθά όπως νερό, ρεύμα κ.λπ.

Μετά το τέλος της Κατοχής δημιουργήθηκε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πωλησάντων Ακίνητα επί Κατοχής και η αντίστοιχη των Αγοραστών. Παρά τις προσπάθειές τους δεν κατάφεραν να πάρουν πίσω τα σπίτια τους ενώ και μία Συντακτική Πράξη που εκδόθηκε λίγο πριν τις βουλευτικές εκλογές του 1946 ήταν καθαρά ψηφοθηρική. Και πως να μην ήταν όταν, για παράδειγμα, ο υπουργός Δικαιοσύνης Γεώργιος Μαύρος είχε αγοράσει ένα μεγάλο οικόπεδο στο Πεδίον του Άρεως, αξίας 500 χρυσών λιρών;

Πολλοί πίστεψαν πως θα αλλάξει η κατάσταση με τη νέα ελληνική κυβέρνηση, μάταια όμως ήλπιζαν μία δικαίωση. Τα σπίτια τους είχαν χαθεί εκείνες τις μαύρες μέρες της Κατοχής.

Πηγή: Παναγιώτης Σάμιος, Αγοραπωλησίες ακινήτων, 1941-1944. Οι “χρυσές” ευκαιρίες της Κατοχής, εκδόσεις Εταιρεία Σύγχρονης Ιστορίας

Στο βιβλίο σου είσαι επικριτικός έναντι του Ανδρέα Παπανδρέου τον οποίον θεωρώ σκέτη καταστροφή… Κι όμως, πολλοί άνθρωποι —δημοσιογράφοι, πολιτικοί κτλ— αναφέρονται σ’ αυτόν ως «αείμνηστο», ως μεγάλο μεταρρυθμιστή. Οι νεκροί δεδικαίωνται και τα τοιαύτα. Ωστόσο, αν δεν αποτιμήσουμε το κακό που έκανε ο παπανδρεϊσμός στην Ελλάδα δεν θα γυρίσουμε οριστικά σελίδα.
Και μόνο που διάλεξε τα Carmina Burana του Orff (άραγε ήξερε τι περιέχει το λατινικό κείμενο…;) σαν εισαγωγή στις συγκεντρώσεις του με τις απέραντες «λαοθάλασσες», αρκεί για να τον χαρακτηρίσει. Μεταξύ άλλων, μας άφησε ένα μεγάλο χρέος. Ευτυχώς ήρθε μετά ο Κώστας Σημίτης (ο μοναδικός σοβαρός πολιτικός μέχρι τον Κυριάκο Μητσοτάκη) και μάζεψε μερικά σπασμένα. Τα οποία ξανάεσπασε ο Καραμανλής Β’ και μας οδήγησε κατευθείαν στην χρεοκοπία.

Σχολιάζεις τον γερμανικό και γενικότερα τον ευρωπαϊκό φιλελληνισμό και το πώς η πραγματική Ελλάδα ήταν πάντοτε σκέτη απογοήτευση μπροστά στη μυθολογική. Πιστεύεις ότι μετά από αιώνες καθυστέρησης, ανατολίτικης εσωστρέφειας και εθνικιστικής κακομοιριάς, είμαστε έτοιμοι για ένα καινούργιο nationbranding; Για μια εικόνα της Ελλάδας που να περιέχει σοβαρότητα, αξιοπρέπεια, ευρωπαϊκή κουλτούρα, καινοτομία, κύρος;
Δεν ξέρω αν είμαστε έτοιμοι για ένα καινούργιο nation branding. Βλέπω όμως ότι μας χρειάζεται επειγόντως. Κι έχουμε τόσο ωραίο υλικό! Ακριβώς όπως το περιγράφεις: Με σοβαρότητα, αξιοπρέπεια ευρωπαϊκή κουλτούρα καινοτομία, κύρος.

Φυσικά, αυτό το υποτιθέμενο nation branding θα έπρεπε να περιέχει μια λιγότερο, ή καθόλου, ιδεολογική χρήση της Ιστορίας. Το ότι το 2023, υπάρχει ακόμα ένα σταλινικό κόμμα που ψεύδεται ασυστόλως για το παρελθόν είναι ένδειξη του ελληνικού εξαιρετισμού ο οποίος μας καθηλώνει. Θέλω να πω ότι μια από τις αιτίες που επιζεί το ΚΚΕ είναι η άγνοια της ιστορίας, η ακραία διαστρέβλωσή της. Συντρέχουν κι άλλοι παράγοντες πολιτικής διαστροφής.
Συμφωνώ απολύτως για το ΚΚΕ. Ίσως όμως στο νέο Branding, το ΚΚΕ να χρησίμευε ως αξιοπερίεργο.

Nίκος Δήμου είναι γνωστός σε όλους.

Όπως σημειώνει στο εξώφυλλο της αυτοβιογραφίας του που κυκλοφόρησε πριν από σχεδόν μια δεκαετία, πέρασε από όλα τα στάδια: πλούτο και φτώχεια, δύναμη και αδυναμία, έρωτα και μοναξιά· σπούδασε φιλοσοφία με τους πιο δύσκολους Ευρωπαίους δασκάλους· έγραψε 64 βιβλία που πούλησαν μισό εκατομμύριο αντίτυπα σε πάνω από 40 χώρες· εργάστηκε στη διαφήμιση, στη φωτογραφία, στον Τύπο, στην τηλεόραση, στην πληροφορική· και γνώρισε σημαντικούς ανθρώπους και πολλούς τόπους. Άργησα να τον γνωρίσω: ακόμα και τις τηλεοπτικές εκπομπές του Διάλογοι, Περιπέτειες Ιδεών και Μεγάλες Παρεξηγήσεις, τις είδα σε επανάληψη. Αργότερα, πολύ αργότερα, γράφαμε στο ίδιο περιοδικό για την αυτοκίνηση. Ο Νίκος Δήμου υπήρξε για πολλές δεκαετίες «μόνος» στον χώρο του δημόσιου διαλόγου —και ένιωθε μόνος: η συνέπεια, η δυστυχία, του να είσαι Έλληνας που βλέπεις ό,τι οι άλλοι απλώς κοιτάνε. Ελπίζω ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρεί, αν και πάντοτε με την αμφιβολία που κρατάει το πνεύμα ζωντανό, ότι συμφωνούν μαζί του όλο και περισσότεροι άνθρωποι.

Το σύντομο αυτό βιβλίο «Η αντίσταση στον Δαρβίνο και άλλα 13 ετερόδοξα κείμενα» περιλαμβάνει μια σειρά ζητήματα στα οποία αν συμφωνήσουμε, αν δεν αντισταθούμε όπως αντιστεκόμαστε στη θεωρία της εξέλιξης των ειδών, θα βελτιώσουμε τη ζωή μας εδώ σ’ αυτή την άκρη της Ευρώπης.

Πηγή:Athens voice

Το ελληνικό δημόσιο πούλησε τις συμμετοχές στις τράπεζες με ζημία 40 δισεκ.

Πρώτη φορά στην παγκόσμια οικονομική ιστορία που το δημόσιο έχει υποστεί τέτοια ζημιά και πρώτη φορά που το δημόσιο χαίρεται που πήρε από τα 44 δισεκ. επένδυση… 4 δισεκ. ευρώ.

Η Moody’s ήταν βέβαιο ότι θα ήταν τελευταία που θα αναβάθμιζε την Ελλάδα σε επενδυτική βαθμίδα… οπότε η επόμενη αξιολόγηση μεταφέρεται για τον Σεπτέμβριο 2024 και ούτε τότε είναι βέβαιο ότι θα αναβαθμίσει.

Η συμπεριφορά του ελληνικού ΑΕΠ εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις ροές χρήματος από την ευρωζώνη όπως το Ταμείο Ανάκαμψης αλλά τα χρήματα τελειώνουν και η Ελλάδα θα πρέπει να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα που είναι ρυθμοί ανάπτυξης 2% και με υποχρέωση πρωτογενών πλεονασμάτων για το χρέος.

σήμερα ζούμε 40 χρόνια περισσότερα σε σχέση με το 1880!

 

1880: Κατασκευάστηκε το πρώτο εκτεταμένο σύγχρονο σύστημα αποχέτευσης.

1889: Οι νοσοκόμες ξεκίνησαν να χρησιμοποιούν λαστιχένια γάντια. Οι χειρούργοι δεν τα χρησιμοποιούσαν υποχρεωτικά για μερικές δεκαετίες ακόμα.

1901:  Ανακαλύφθηκαν οι διαφορετικοί τύποι αίματος.

1908: Το New Jersey έγινε η πρώτη πόλη που χρησιμοποίησε χλώριο για την απολύμανση του πόσιμου νερού.

1918: ο ιός της γρίπης εξαπλώθηκε σ’ όλο τον κόσμο από τα στρατεύματα που πολεμούσαν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Πέθαναν περίπου 25 εκατομμύρια άνθρωποι.

1921: Το εμβόλιο κατά της φυματίωσης. Μετά από 4 χρόνια, η φυματίωση έπαυσε να είναι κύρια αιτία θανάτου.

1924: Ξεκίνησε η διανομή ιωδιούχου αλατιού, εμποδίζοντας την βρογχοκήλη και τη νοητική υστέρηση.

1928: Ανακαλύφτηκε η πενικιλίνη. Χρησιμοποιήθηκε ευρέως μόνο αφού αποδείχτηκε επιτυχής για τους στρατιώτες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

1945: Πρώτη επιτυχημένη αιμοκάθαρση. Μετά από λίγα χρόνια, η νεφρική νόσος έπαυσε να αποτελεί κύρια αιτία θανάτου.

1947: Πρώτη πετυχημένη χρήση φαρμάκων καταπολέμησης της υψηλής αρτηριακής πίεσης.

1953: Πρώτη πετυχημένη εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς.

1955: Ανακαλύφτηκε το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας.

1960: Κυκλοφορεί το πρώτο αντισυλληπτικό χάπι.

1964: Πρώτη πετυχημένη χρήση της χημειοθεραπείας.

1969: Αντικαπνιστικό μήνυμα στα πακέτα τσιγάρων.

1987: Ο Οργανισμός Φαρμάκων δίνει έγκριση για το πρώτο χάπι που βοηθάει στη μείωση της χοληστερίνης.

1998: Τα πρώτα βλαστικά κύτταρα από ανθρώπινο έμβρυο.

2001: Η πρώτη χαρτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος.

Μπλέξαμε τα μπούτια μας!
Πλέξαντες μηροίσι πέρι μηρούς – Ανακρέων

Η φώτιση δεν χρειάζεται μόρφωση.Γι’ αυτό ο (παρά,-) μορφωμένος δεν είναι φωτισμένος.Στις μέρες μας έχουμε γαλουχήσει και "παρα-μορφώσει" τα παιδιά μας με την αντίληψη της χρηματικής απολαβής στην επι-δίωξη των σπουδών τους μα...τα χρήματα μπορεί να αγοράζουν κρεβάτι, αλλά όχι ύπνο. Βιβλία, αλλά όχι μόρφωση. Ωραία ρούχα, αλλά όχι φινέτσα. Διασκέδαση, αλλά όχι ευτυχία. Ανθρώπους, αλλά όχι ανθρωπιά…

• Μειωμένα επίπεδα δραστηριότητας 
• Εντονότερη νοσταλγία 
• Υπερβολικά παθητικές δραστηριότητες 
• Απουσία αυτό-φροντίδας 
• Υπερβολική χρήση τεχνολογίας 
• Ανάγκη για βαθύτερη σύνδεση 
• Νιώθουν ότι δεν τους καταλαβαίνουν
• Συναισθηματική ευαισθησία

”Στις ανοικτές πλατείες τον Μάρτη,

αμολούν τα παιδιά με σπάγκους

χρωματιστούς αετούς

από χαρτί.

Κόκκινοι, πράσινοι, κίτρινοι

και κάποτε γαλάζιοι,

οι χάρτινοι αετοί

λυσίκομοι και με μακριές ουρές,

πετούν επάνω από την πόλη,

όπως επάνω από την φτέρη

των υψηλών βουνών οι αετοί.”

Α. Εμπειρίκος

Χαρταετοί στην Ακρόπολη (1952) του Νίκου Χατζηκυριάκου Γκίκα

Αντισυμβατικός έλληνας τραγουδοποιός, που κινήθηκε από το ροκ μέχρι το λαϊκό και τα τραγούδια του θεωρήθηκαν συχνά προκλητικά.

Νικόλας Άσιμος (1949 – 1988) 

Ο τραγουδοποιός Νικόλας Άσιμος γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1949 στη Θεσσαλονίκη. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Ασημόπουλος. Οι γονείς του ήταν από την Κοζάνη, όπου ο Νικόλας έζησε τα παιδικά του χρόνια και τελείωσε το σχολείο. Ως έφηβος, ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Διακρίθηκε στο άλμα εις ύψος, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στους μαθητικούς αγώνες σχολείων της Μακεδονίας το 1965, καθώς και στο ποδόσφαιρο. Μάλιστα, του έγινε επίσημη πρόταση από την ομάδα της Κοζάνης, αλλά τελικά η συμφωνία ναυάγησε.

Στα δεκαοχτώ του έφυγε για τη Θεσσαλονίκη, για να σπουδάσει στο Νεοελληνικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής. Αρχικός στόχος του ήταν να περάσει στο τμήμα δημοσιογραφίας, την οποία άσκησε ερασιτεχνικά παράλληλα με τις σπουδές του. Σε κάποιο άρθρο του σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το ψευδώνυμο Άσιμος κι έκτοτε το καθιέρωσε. Παράλληλα, ασχολήθηκε και με το θέατρο. Έφτιαξε ένα φοιτητικό θεατρικό εργαστήρι, παίζοντας Αριστοφάνη, Μένανδρο, Μολιέρο.

Τότε αγόρασε και την πρώτη του κιθάρα. Σχεδόν από την Α’ Γυμνασίου έγραφε στιχάκια και ποιήματα, αλλά ποτέ δεν είχε εκδηλώσει καμία έφεση προς τη μουσική. Αυτοδίδακτος μουσικός, άρχισε εμφανίσεις σε μικρές μπουάτ. Ανυπότακτος, αγνόησε όλες τις προειδοποιήσεις της λογοκρισίας για τα τραγούδια του και τα λεγόμενά του. Συνελήφθη και κρατήθηκε στην Ασφάλεια. Όταν τον άφησαν, η ταυτότητά του είχε χαθεί. Δεν έβγαλε άλλη, παρά μόνο 18 χρόνια αργότερα, οπότε κατάφερε να του εκδώσουν μία ταυτότητα στο όνομα Άσιμος, με τη «διευκρίνιση» στο σημείο του θρησκεύματος: Άνευ θρησκεύματος.

Το 1973, και χωρίς πτυχίο, κατέβηκε στην Αθήνα. Εμφανίστηκε σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα, σε συνεργασία με τραγουδιστές, ηθοποιούς και συνθέτες, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με μουσική, κείμενα, σκετς και ντοκουμέντα κόντρα στο κατεστημένο: «5η εποχή», «11η εντολή», «Χνάρι», «Μουσικό Θέατρο Φτώχειας», «Σούσουρο». Ανάμεσα στους τότε συνεργάτες του, πολλά και γνωστά ονόματα: Γκαϊφύλιας, Τραντάλης, Πανυπέρης, Φινίκης, Μουζακίτης, Σπυρόπουλος κ.α.Το 1975 κυκλοφόρησε τα πρώτα του τραγούδια σ’ ένα δισκάκι 45 στροφών (Ρωμιός- Μηχανισμός). Παράλληλα άρχισε την έκδοση «παράνομων» κασετών, που ηχογραφούσε και διακινούσε μόνος του στα Προπύλαια, στο Πολυτεχνείο, στα Εξάρχεια, στο Μοναστηράκι, στο Λυκαβηττό. Δημιούργησε την «Exarchia Square Band» και συμμετείχε σε συναυλίες, κοινωνικοπολιτικές εκδηλώσεις, μουσικοθεατρικά σχήματα, θέατρο του δρόμου, διάφορα δρώμενα. Κατά καιρούς, συνεργάστηκε με πολλά σχήματα και καλλιτέχνες.

Το 1977 φυλακίστηκε για δύο μήνες, μαζί με άλλους πέντε εκδότες – συγγραφείς, με επίσημη κατηγορία: «εξέχουσες προσωπικότητες που επηρεάζουν αρνητικά το κοινωνικό σύνολο». Το 1981 έγραψε το βιβλίο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» και το 1982 κυκλοφόρησε τον πρώτο του μεγάλο δίσκο, με τίτλο «Ξαναπές το», σε τέσσερα τραγούδια του οποίου συμμετείχαν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Χαρούλα Αλεξίου.

Περίπου ένα χρόνο αργότερα άνοιξε ένα μαγαζάκι στα Εξάρχεια, στην οδό Καλλιδρομίου. Ήταν ο «Χώρος Προετοιμασίας» όπως το ονόμασε, αλλά και διαμονής, αφού αυτό ήταν και το σπίτι του. Εκεί έγραφε, συνέθετε τα τραγούδια του, πουλούσε βιβλία, παιχνίδια για παιδιά, πρόχειρα κοσμήματα κατασκευής γνωστών του, κασέτες δικές του κυρίως, φωτιστικά, πήλινα, κάρτες παλιές και πολλά άλλα.

Το 1987 οδηγήθηκε βιαίως σε ψυχοθεραπευτική κλινική και λίγο αργότερα στις φυλακές Κορυδαλλού, με την κατηγορία του βιασμού. Αποφυλακίστηκε με χρηματική εγγύηση, αλλά δεν κατάφερε να ξεπεράσει τη μεγάλη του πίκρα γι’ αυτή την αβάσιμη κατηγορία, που δεν τεκμηριώθηκε ποτέ. Η εκκρεμούσα δίκη, μαζί με τ’ άλλα προβλήματα που ήταν πολλά, συσσωρεύτηκαν μέσα του… Μετά από δύο ανεπιτυχείς απόπειρες αυτοκτονίας, στις 17 Μαρτίου του 1988 βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του.

Μετά θάνατον, κυκλοφόρησαν δύο ακόμη δίσκοι του: «Το φανάρι του Διογένη» με τη συμμετοχή της Σωτηρίας Λεονάρδου και το «Γιουσουρούμ – Στο φαλιμέντο του κόσμου», με τη συμμετοχή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου
Πηγή: https://www.sansimera.gr/

Όταν Γερμανός ιστορικός και φιλόσοφος, Καρλ Μαρξ – ο μεγαλύτερος στοχαστής στην ιστορία του σοσιαλισμού – πέθανε στο Λονδίνο τον Μάρτιο του 1883, μόλις 11 άτομα έδωσαν το «παρών» στην κηδεία του. 100 χρόνια μετά, το 1983, όπως παρατηρούσαν οι New York Times, «βλέπουμε τον μισό πληθυσμό του κόσμου να κυβερνάται στο όνομά του». Πέθανε σχεδόν… ξεχασμένος. Αλλά το έργο του και οι ιδέες έζησαν.

Αξέχαστου άνθρωποι!