Λένε ότι στην τετραφωνία, όταν φθάνεις στο πολυπόθητο αποτέλεσμα να συντονίζονται οι τέσσερις φωνές, τότε δημιουργείται και μία Πέμπτη, η divina, η θεϊκή φωνή, η οποία στην ουσία δεν καταγράφεται αλλά την αισθάνεσαι..

Νεκτάριος, Δελένδας, Μπερτσιάς.

 

Στις 26 Δεκεμβρίου 1944 μια βόμβα του ΕΑΜ σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας θα μπορούσε να είχε αλλάξει την παγκόσμια ιστορία. Τελικά η επίθεση δεν έγινε ακριβώς για αυτόν τον λόγο: Για να μην αλλάξει την παγκόσμια ιστορία.

Νίκος Δεμισιώτης

Τα Χριστούγεννα του 1944 ήταν ίσως τα πιο σκοτεινά στην ιστορία της Αθήνας. Οι ναζιστικές ορδές είχαν φύγει από την Ελλάδα άλλα οι άνθρωποι δεν είχαν προλάβει να πάρουν μια ανάσα ελευθερίας. Τα Δεκεμβριανά και η πολυθρύλητη «Μάχη της Αθήνας» ήταν στο αποκορύφωμά τους. Ένας πόλεμος έδωσε τη θέση του σε έναν άλλο πόλεμο. Τον εμφύλιο. Την επόμενη των Χριστουγέννων εκείνης της χρονιάς θα μπορούσε να γίνει αυτό που θα άλλαζε την παγκόσμια ιστορία. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο ήθελε να ανατινάξει το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» που βρίσκεται στην πλατεία Συντάγματος, απέναντι από τη Βουλή. Όλα ήταν έτοιμα. Μια τεράστια ποσότητα δυναμίτη είχε τοποθετηθεί στα θεμέλια του κτιρίου. Χρειαζόταν μόνο κάποιος να ανάψει το φιτίλι. Σε εκείνο το σημείο της ιστορίας μπαίνουν δυο άνθρωποι. Ο αντάρτης Μανώλης Γλέζος και ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ. Και η ιστορία μετατρέπεται σε θρίλερ.

Τα Δεκεμβριανά και ο ρόλος των Βρετανών

Τον Δεκέμβριο του 1944 δεν είχε κριθεί μόνο η μοίρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και το μεταπολεμικό μέλλον της Ευρώπης. Από τη μια η αντίστροφη μέτρηση για το Γ’ Ράιχ του Αδόλφου Χίτλερ είχε ξεκινήσει με τις συμμαχικές δυνάμεις να σημειώνουν τη μια νίκη μετά την άλλη και τη Βέρμαχτ να οπισθοχωρεί προς το Βερολίνο. Από την άλλη Τσώρτσιλ και Στάλιν μπροστά στον κίνδυνο από σύμμαχοι να βρεθούν αντίπαλοι σε έναν πόλεμο… μετά το τέλος του πολέμου, είχαν καθορίσει τις ζώνες επιρροής που θα είχε το κάθε ιδεολογικό ρεύμα.

Σε αυτή τη συνθήκη η Ελλάδα βρέθηκε στο «δυτικό μπλοκ». Το πρόβλημα για την πλευρά της Βρετανίας ήταν πως η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη εκείνη την εποχή στη χώρα ήταν το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Οι Βρετανοί ήταν αποφασισμένοι να επιβληθούν ακόμα και αν έπρεπε να ξεκινήσουν εκείνοι τον πόλεμο. Το ΕΑΜ θεωρούσε πως είχε τη λαϊκή νομιμοποίηση ώστε να οδηγήσει τη χώρα σε ελεύθερες εκλογές και να εμποδίσει την επιστροφή του βασιλιά (κάτι που ήθελαν διακαώς οι Βρετανοί καθώς έτσι θα εξασφάλιζαν τα συμφέροντα τους στην περιοχή). Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Τα «Δεκεμβριανά» σημάδεψαν τη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας.

Όταν, προς τα τέλη εκείνου του ματωμένου μήνα, οι Βρετανοί κατάφεραν και πήραν τον έλεγχο του κέντρου της Αθήνας, έστησαν το αρχηγείο τους στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», στο Σύνταγμα, απέναντι από τη Βουλή. Εκεί βρισκόταν σχεδόν συνέχεια ο στρατηγός Ρόναλντ Σκόμπι, ο στρατιωτικός που είχε τοποθετηθεί από τον Τσώρτσιλ στη χώρα μας προκειμένου να κάνει τη «δουλειά». Αυτό σημαίνει πως για τους αντάρτες η «Μεγάλη Βρετανία» ήταν πέρα από συμβολικός και ένας άκρως ουσιαστικός στόχος. Σχεδόν σε καθημερινή βάση εκεί Βρετανοί και Έλληνες επιτελείς συσκέπτονταν για τις επόμενες κινήσεις τους στο πολεμικό μέτωπο με το ΕΑΜ.

Εκεί, σε αυτό το ιστορικό ξενοδοχείο, ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1944 έγινε και μια εξαιρετικά σημαντική σύσκεψη. Το σημαντική προκύπτει τόσο από το θέμα που βρισκόταν στην κορυφή της ατζέντας όσο και από τα πρόσωπα που θα ήταν εκεί. Ένα από αυτά τα πρόσωπα ήταν ο ίδιος ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ ο οποίος είχε πάρει προσωπικά την υπόθεση «Ελλάδα».

Ο (μετέπειτα πρωθυπουργός) Παναγιώτης Κανελλόπουλος έγραφε εκείνο το βράδυ στο ημερολόγιό του: «Στις δέκα το βράδυ πληροφορήθηκα ότι χθες έφθασαν από το Λονδίνο στην Αθήνα ο Τσώρτσιλ και ο Ίντεν (σσ: ο τότε ΥΠΕΞ της Βρετανίας). Το πιο όμορφο χριστουγεννιάτικο δώρο που μπορούσαμε να επιθυμήσουμε».

Ο Τσώρτσιλ έκανε τη διαδρομή Φάληρο – Αθήνα μέσα σε τεθωρακισμένο όχημα και τη συνοδεία ισχυρότατης δύναμης Βρετανών στρατιωτών. Όπως ήταν φυσικό όλη αυτή η κινητοποίηση κίνησε την περιέργεια των ανταρτών του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ που με το δάχτυλο στη σκανδάλη παρατηρούσαν τη μεγάλη πομπή να διασχίζει με ταχύτητα κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας. Αυτό το στοιχείο είναι κάτι που πρέπει να κρατήσετε γιατί ουσιαστικά καθορίζει και τη συνέχεια της ιστορίας.

Ο Τσώρτσιλ φτάνει στη «Μεγάλη Βρετανία» και προεδρεύει της σύσκεψης. Στην πραγματικότητα, βέβαια, καμία σύσκεψη δεν υπήρχε. Ο Τσώρτσιλ μπήκε μέσα στην αίθουσα, είπε αυτά που είχε να πει, έδωσε σκληρή γραμμή, απαίτησε άμεσα αποτελέσματα και στη συνέχεια έφυγε. Βρετανοί και Έλληνες αξιωματούχοι απλά τον άκουγαν. «Διακοσμητικός» ήταν ο ρόλος τόσο του Παπανδρέου όσο και του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού που υποτίθεται ότι ήταν ο πρόεδρος της σύσκεψης. Ο μόνος που προσπάθησε να αντιδράσει ήταν ο εκπρόσωπος του ΕΑΜ Γιώργης Σιάντος που, όμως, όταν επιχείρησε να πει την άποψη του δέχθηκε την επίπληξη του στρατηγού Νικόλαου Πλαστήρα ο οποίος του είπε «κάτσ’ κάτ’, ρε ζουλάπ’»!

Όταν έφυγε ο Τσώρτσιλ ο Σιάντος, μάλλον ρητορικά, αναρωτήθηκε ποιο ήταν το αντικείμενο αυτής της σύσκεψης αφού δεν μπόρεσε να μιλήσει κανείς. «Μα για να παραδώσετε τα όπλα» του απάντησε κυνικά ο Δαμασκηνός.

Η βόμβα που θα άλλαζε την παγκόσμια ιστορία

Την ίδια ακριβώς ώρα που όλα αυτά συνέβαιναν σε πολιτικό επίπεδο, σε στρατιωτικό επίπεδο, βρισκόταν σε εξέλιξη ένα θρίλερ. Οι αντάρτες είχαν αποφασίσει να ανατινάξουν τη «Μεγάλη Βρετανία»! Η απόφαση αυτή πάρθηκε όταν έμαθαν πως οι Γερμανοί είχαν υπονομεύσει το ξενοδοχείο με εκρητικά προκειμένου να το ανατινάξουν αν κάτι δεν πήγαινε καλά ή κατά την απόχωρησή τους. Τελικά, για άγνωστους λόγους αυτό δεν έγινε και ένα μεγάλο μέρος των εκρηκτικών έμεινε εκεί.

Οι αντάρτες αποφάσισαν να ενισχύσουν με μεγάλες ποσότητες δικών τους εκρηκτικών τα ήδη υπάρχοντα δημιουργώντας έτσι μια τεραστίων διαστάσεων βόμβα και να ανατινάξουν το κτίριο. Για να μη γίνουν αντιληπτοί, οι μαχητές του ΕΛΑΣ, διέσχισαν το κέντρο της Αθήνας υπογείως, φορτωμένοι με εκρηκτικά. Όταν έφθασαν κάτω από το ξενοδοχείο, συνέδεσαν τα παλιά εκρηκτικά των Γερμανών με τα δικά τους και ετοιμάστηκαν για την πυροδότηση.

Όλα ήταν έτοιμα και οι ΕΛΑΣιτες απλά περίμεναν τη διαταγή για να ανάψουν το φιτίλι. Αυτή η διαταγή δεν ήρθε ποτέ. Ο λόγος ήταν πως κανείς δεν ήθελε, ενώ ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν ακόμα σε εξέλιξη, να σκοτώσει έναν από τους τρεις ηγέτες των συμμάχων. Μια τέτοια ενέργεια θα μπορούσε να καθορίσει τη ροή των πραγμάτων και βέβαια να αλλάξει την παγκόσμια ιστορία.

Ο άνθρωπος που περίμενε την εντολή για να ανάψει το φιτίλι ήταν ο Μανώλης Γλέζος ο οποίος το 2014 είχε περιγράψει στον Observer εκείνες τις δραματικές ώρες: «Θα σας πω κάτι που δεν έχω πει σε κανέναν. Εγώ ο ίδιος κρατούσα το σύρμα με το φιτίλι και έπρεπε να το ξετυλίξω. Ήμασταν περίπου 30 άτομα. Δουλεύαμε στα τούνελ. Φοβόμασταν πολύ ότι θα μας ακούσουν. Συρθήκαμε μέσα στα σκατά και το νερό και βάλαμε το δυναμίτη ακριβώς κάτω από το ξενοδοχείο. Πήγα σε αυτούς που είχαν τον πυροκροτητή και περιμέναμε, περιμέναμε για το σινιάλο, αλλά δεν ήρθε ποτέ. Τίποτα. Δεν έγινε καμία έκρηξη. Τότε το ανακάλυψα. Την τελευταία στιγμή το ΕΑΜ διαπίστωσε ότι ο Τσώρτσιλ ήταν στο κτίριο και έδωσε εντολή να ματαιωθεί η επίθεση. Το ΕΑΜ ήθελε να ανατινάξει τη βρετανική διοίκηση, αλλά δε θέλαμε να είμαστε υπεύθυνοι για τη δολοφονία ενός εκ των Τριών Μεγάλων. Θέλαμε να ανατινάξουμε τη Μεγάλη Βρετανία γιατί ήταν το αρχηγείο του Σκόμπι. Από εκεί κατηύθυνε τη μάχη και για αυτό θέλαμε να το ανατινάξουμε», είχε πει ο «τελευταίος παρτιζάνος» Μανώλης Γλέζος.

Το σχέδιο εγκαταλείφθηκε. Ο Τσώρτσιλ έφυγε ζωντανός από την Αθήνα. Στις 26 Δεκεμβρίου 1944 ο εθνοφύλακας Μιχάλης Μεγαλοοικονόμου, που περιπολούσε μαζί με έναν Βρετανό στρατιώτη, βρήκε τα κρυμμένα εκρηκτικά. Ειδοποίησε αμέσως την υπηρεσία του και λίγη ώρα μετά πάνω από 900 κιλά δυναμίτη εντοπίστηκαν κάτω από το ξενοδοχείο.

 

*Μαχάτμα Γκάντι

 

Το 464 π.Χ οι Σπαρτιάτες έσφαξαν κάμποσους είλωτες που είχαν καταφύγει ως ικέτες στο ναό του Ποσειδώνα στο ακρωτήριο του Ταινάρου. Ο σεισμός που συμπτωματικά ακολούθησε και κυριολεκτικά ισοπέδωσε την πόλη τους, θεωρήθηκε ως τιμωρία από τον Ποσειδώνα, καθώς -για κακή τους τύχη- ήταν και ο θεός των σεισμών.

Οι είλωτες (Μεσσήνιοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία) είδαν ότι τα σημάδια είναι καλά, ότι οι θεοί τούς ευνοούν και έκαναν αυτό που ονειρεύεται κάθε σκλάβος: πήραν στο κυνήγι τους αφέντες τους, σε ένα επεισόδιο που αργότερα έμεινε γνωστό ως «3ος Μεσσηνιακός Πόλεμος».

Μαζί, λοιπόν, με μερικές πόλεις περίοικων, οι είλωτες όρμησαν «αἰφνίδιως στὴν σεισμόπληκτη Σπάρτη, ἡ ὁποῖα ἒκειτο σὲ ἐρείπια». Ο βασιλιάς Αρχίδαμος όμως, επενέβη γρήγορα, κάλεσε τους άντρες στα όπλα και τους παρέταξε σε μάχη. Με πολύ κόπο κατάφερε να τους αποκρούσει, με τους σκλάβους να αναγκάζονται να αναδιπλωθούν στο όρος της Ιθώμης.

 

Το πόσο δύσκολο ήταν να καταστείλουν την εξέγερσή τους φαίνεται και απ’ το γεγονός ότι σε μία απ’ τις μάχες που ακολούθησαν σκοτώθηκε ο Αρίμνηστος, ο Σπαρτιάτης που στη μάχη των Πλαταιών είχε σκοτώσει τον ίδιο τον στρατηγό των Περσών -και γαμπρό του Ξέρξη-, τον Μαρδόνιο. Ο Αρίμνηστος έπεσε νεκρός μαζί με άλλους 300 Σπαρτιάτες κοντά στην αρχαία πόλη της Μεσσηνίας, Στενύκλαρο.

Για να τα βγάλουν πέρα οι Σπαρτιάτες αναγκάστηκαν να κάνουν έκκληση στους Πλαταιείς, τους Αιγινήτες, τους Μαντίνειους και πάνω από όλα στους Αθηναίους, που ήταν έμπειροι στην πολιορκία τειχών.

Τέσσερις χιλιάδες Αθηναίοι οπλίτες κατέβηκαν για να πολιορκήσουν την Ιθώμη κάτω από τις διαταγές του Κίμωνα. Τώρα, δεν ξέρουμε γιατί, αλλά οι Λακεδαιμόνιοι φοβήθηκαν ότι οι Αθηναίοι μπορεί να τους πρόδιδαν και να συμμαχούσαν τελικά με τους είλωτες. Έτσι τους έδιωξαν. Αυτό το γεγονός εξόργισε τους Αθηναίους, οι οποίοι με τη σειρά τους εξοστράκισαν απ’ την πόλη τον Κίμωνα, θεωρώντας τον υπεύθυνο γι’ αυτήν την προσβολή.

Οι επιχειρήσεις παρατάθηκαν στη συνέχεια για καιρό – 10 χρόνια κατά τον Θουκυδίδη, δηλαδή ως το 455-454 π.Χ ή για μόνο 4-5 χρόνια κατά άλλους. Δεν είναι ξεκάθαρο. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι οι Λακεδαιμόνιοι κάποια στιγμή έμαθαν για έναν δελφικό χρησμό που τους πρόσταζε να μη βλάψουν τους εξεγερμένους και να τους αφήσουν ελεύθερους.

Συνθηκολόγησαν μαζί τους, και τους επέτρεψαν να φύγουν μαζί με τις οικογένειές τους από την Πελοπόννησο, με μοναδικό όρο να μην επιστρέψουν ποτέ. Οι είλωτες, που πια τα είχαν καταφέρει και είχαν κερδίσει την ελευθερία τους, έγιναν δεκτοί από τους Αθηναίους και εγκαταστάθηκαν στη Ναύπακτο, πόλη την οποία είχαν καταλάβει οι Αθηναίοι παλιότερα.

Τι ωφελεί η λογική
Όταν το παράλογο μονάχα εξασφαλίζει την τροφή
που ο καθένας χρειάζεται;

Αντί να είστε λογικοί μονάχα, προσπαθείστε
Να δημιουργήσετε μια κατάσταση
Που να μεταβάλλει το παράλογο στον άνθρωπο
Σε μια επιχείρηση κακή!

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Τη μαμά τη λένε Μήτσο, τον μπαμπά τον λένε Κίτσο, τη γιαγιά τη λένε Νίνα, τον παππού μου Ασημίνα. Ο προπάππους μου η Λόλα και η προγιαγιά η Βιόλα. Μνήσθητι μου κύριε και θαυμαστά τα έργα σου”.

Λάκης Λαζόπουλος

Ένας Έλληνας τουρίστας μπήκε στο μετρό της Στοκχόλμης. Παρατήρησε ότι ανάμεσα στα πολλά κανονικά και κοινά περάσματα υπήρχε ένα από όπου μπορείς να περάσεις ελεύθερα χωρίς να πρέπει να πληρώσεις εισιτήριο.

Ρώτησε τον πωλητή εισιτηρίων γιατί αυτό το πέρασμα είναι ελεύθερο και χωρίς φύλακα. Αυτός του εξήγησε ότι αυτό προορίζεται για άτομα, που για κάποιο λόγο δεν είχαν χρήματα να πληρώσουν το εισιτήριο.

Έκπληκτος ο Έλληνας δεν άντεξε να μην του κάνει την ερώτηση, που για τον ίδιο ήταν προφανής:

• Και τι γίνεται αν κάποιος έχει λεφτά αλλά απλά δεν θέλει να πληρώσει;

Ο πωλητής με ένα χαμόγελο εκπληκτικής αγνότητας του απάντησε:

• Και γιατί να το κάνει αυτό;

Μη μπορώντας να απαντήσει ο Έλληνας πλήρωσε το εισιτήριο και προχώρησε ακολουθούμενος από πλήθος, που είχε να πληρώσει εισιτήριο. Η ερώτηση έμεινε αναπάντητη.

Η ειλικρίνεια είναι μια από τις πιο απελευθερωτικές αξίες, που μπορεί να έχει ένας λαός.

Μια χώρα, που έχει καταφέρει να μετατρέψει αυτή την αξία σε κάτι φυσικό είναι αναμφίβολα σε κατάσταση μεγαλύτερης ανάπτυξης.

Αυτό είναι παιδεία και αξίες μιας αναπτυγμένης χώρας.

Via Νικος Μουρούτσος

Ο διευθυντής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Τζορτζ Ουάσιγκτον υποστηρίζει ότι ο εγκέφαλος ενός ηλικιωμένου είναι πολύ πιο πρακτικός από ό,τι πιστεύεται συνήθως.
Σε αυτή την ηλικία, η αλληλεπίδραση του αριστερού και του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου γίνεται αρμονική, γεγονός που διευρύνει τις δημιουργικές μας δυνατότητες.
Γι’ αυτό ανάμεσα σε άτομα άνω των 60 ετών μπορείτε να βρείτε πολλές προσωπικότητες που μόλις ξεκίνησαν τις δημιουργικές τους δραστηριότητες.
Φυσικά, ο εγκέφαλος δεν είναι πλέον τόσο γρήγορος όσο ήταν στη νεότητα. Ωστόσο, αποκτά ευελιξία. Επομένως, με την ηλικία, είναι πιο πιθανό να παίρνουμε τις σωστές αποφάσεις γιατί είμαστε λιγότερο εκτεθειμένοι σε αρνητικά συναισθήματα.
Η κορύφωση της ανθρώπινης πνευματικής δραστηριότητας εμφανίζεται γύρω στην ηλικία των 70 ετών, όταν ο εγκέφαλος αρχίζει να λειτουργεί με πλήρη ισχύ.
Με την πάροδο του χρόνου, η ποσότητα της μυελίνης στον εγκέφαλο αυξάνεται, μια ουσία που διευκολύνει την ταχεία διέλευση των σημάτων μεταξύ των νευρώνων. Λόγω αυτού, οι πνευματικές ικανότητες αυξάνονται κατά 300% σε σύγκριση με τον μέσο όρο.
Ενδιαφέρον είναι επίσης το γεγονός ότι μετά από τα 60 χρόνια ένα άτομο μπορεί να χρησιμοποιεί τα 2 ημισφαίρια ταυτόχρονα. Αυτό επιτρέπει να λύνονται πολύ πιο περίπλοκα προβλήματα.
Ο καθηγητής Monchi Uri, από το Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ, πιστεύει ότι ο εγκέφαλος των ηλικιωμένων επιλέγει το μονοπάτι που καταναλώνει λιγότερη ενέργεια, εξαλείφει τα περιττά και αφήνει μόνο τις σωστές επιλογές για να λύσει το πρόβλημα.
Διεξήχθη μια μελέτη στην οποία συμμετείχαν διαφορετικές ηλικιακές ομάδες. Οι νέοι ήταν πολύ μπερδεμένοι όταν περνούσαν τα τεστ, ενώ όσοι είναι άνω των 60 ετών πήραν τις σωστές αποφάσεις.
Τα χαρακτηριστικά του εγκεφάλου μεταξύ 60 και 80 ετών είναι πραγματικά ροζ.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΕΝΟΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥ.
1.Οι νευρώνες του εγκεφάλου δεν πεθαίνουν, όπως λένε όλοι.
Οι μεταξύ τους σχέσεις απλώς εξαφανίζονται, αν δεν ασχοληθεί κανείς με διανοητική εργασία.
2. Η απόσπαση της προσοχής και η λήθη, προκύπτουν λόγω της υπερπληθώρας πληροφοριών. Επομένως, δεν πρέπει να εστιάσετε όλη σας τη ζωή σε περιττά μικροπράγματα.
3. Από την ηλικία των 60 ετών, ένα άτομο όταν παίρνει αποφάσεις δεν χρησιμοποιεί μόνο το ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου, όπως οι νέοι, αλλά και τα δύο.
4. Συμπέρασμα: εάν ένα άτομο ακολουθεί έναν υγιεινό τρόπο ζωής, είναι κινητικό, έχει βιώσιμη σωματική δραστηριότητα και είναι πλήρως διανοητικά δραστήριο. Οι διανοητικές ικανότητες ΔΕΝ μειώνονται με την ηλικία, αντίθετα ΑΝΑΠΤΥΣΟΝΤΑΙ, φτάνοντας στο αποκορύφωμά τους στην ηλικία των 80-90 ετών.
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΥΓΙΕΙΝΗΣ:
1) Μη φοβάσαι τα γηρατειά.
2) Προσπαθήστε να αναπτυχθείτε πνευματικά.
3) Μάθετε νέες χειροτεχνίες, κάντε μουσική, μάθετε να παίζετε μουσικά όργανα, ζωγραφίστε εικόνες! Χορός!
4) Ενδιαφέρεστε για τη ζωή, συναντήστε και επικοινωνήστε με φίλους, κάντε σχέδια για το μέλλον, ταξιδέψτε όσο καλύτερα μπορείτε.
5) Μην ξεχνάτε να πηγαίνετε σε μαγαζιά, καφετέριες, παραστάσεις.
6) Μην σιωπάς μόνος σου, είναι καταστροφικό.
7) Να είσαι θετικός, να ζεις πάντα με τη σκέψη:
“όλα τα καλά πράγματα είναι ακόμα μπροστά μου!”

ΠΗΓΗ: New England Journal of Medicine.

Για την εξέγερση των δούλων που εργάζονταν στα μεταλλεία του Λαυρίου δεν υπάρχουν πολλά διαθέσιμα στοιχεία. Γνωρίζουμε ότι εκδηλώθηκε ταυτόχρονα με τη δεύτερη εξέγερση των δούλων στη Σικελία (104-100 π.Χ.) και ότι επρόκειτο για μία πράξη χωρίς συνέχεια. Το μόνο σωζόμενο απόσπασμα βρίσκεται στους Δειπνοσοφιστές του Αθήναιου και σύμφωνα με αυτό πολλοί από τους μυριάδες Αττικούς δούλους εργάζονταν στα μεταλλεία αλυσοδεμένοι.

Ο Ποσειδώνιος ο Φιλόσοφος λέει πως εξεγέρθηκαν, σκότωσαν τους φύλακες που είχαν τοποθετηθεί στα μεταλλεία, κατέλαβαν την ακρόπολη του Σουνίου και λεηλάτησαν για καιρό την Αττική. Αυτό συνέβη, διευκρινίζει, τη στιγμή όπου, στη Σικελία πάλι, έγινε η δεύτερη εξέγερση των δούλων. Έγιναν κι άλλες προκαλώντας τον θάνατο περισσότερο του ενός εκατομμυρίου δούλων.

Το ένα εκατομμύριο νεκροί, προφανώς και αμφισβητείται, ωστόσο δεν αναφέρεται αποκλειστικά στους δούλους του Λαυρίου, αλλά συνολικά στις εξεγέρσεις που συνέβησαν εκείνο το διάστημα, κυρίως εκτός της ηπειρωτικής Ελλάδας. Πιστεύεται ότι εξεγερθέντες ήταν χιλιάδες και ότι με τον καιρό κατόρθωσαν να τους συλλάβουν και να τους σφαγιάσουν σχεδόν όλους.

Δεκαετία 90, στο βάθος αριστερά στα ριζά του βουνού (Βαρδούσια) το χωριό Κάλλιο σκεπασμένο από τα νερά της λίμνης του Μόρνου.

Θεώρημα πρώτο: Σχεδόν πάντα, πίσω από την ιστορία που φαίνεται, υπάρχει και εκείνη που δεν φαίνεται και – επίσης – σχεδόν πάντα, είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα και σίγουρα κρύβει περισσότερες αλήθειες.

Θεώρημα δεύτερο: Ο εμφύλιος είναι η χειρότερη μορφή πολέμου γιατί μετά το τέλος του οι εχθροί είναι αναγκασμένοι (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) να συνυπάρξουν στον ίδιο τόπο. Αντίθετα, ένας πόλεμος ανάμεσα σε δυο χώρες βρίσκει στο τέλος τους ανθρώπους να ζει ο καθένας στον δικό του τόπο.

Στην περίπτωση του ελληνικού εμφυλίου υπάρχει μια ιδιαιτερότητα. Ναι μεν οι Έλληνες ρίχτηκαν σε μια δίχως προηγούμενο αλληλοσφαγή, αλλά, ταυτόχρονα, ο άνθρωπος που φρόντισε με τις κινήσεις του να φτάσουμε στον εμφύλιο επέστρεψε στην πατρίδα του και έζησε εκεί σα να μην τρέχει τίποτα. 

Ήταν ο άνθρωπος που με τις ενέργειες και τις υπόγειες διεργασίες του κατάφερνε να διαγράφει κάθε υποψία συνεννόησης μεταξύ δεξιών και αριστερών. Ως που στο τέλος μίλησαν τα όπλα και εκείνος συνέχισε ήρεμα τη ζωή του στη Βρετανία.

Ο Ντέιβιντ Μπάλφουρ που έγινε Πατήρ Δημήτριος

Μια ημέρα σαν σήμερα, στις 20 Ιανουαρίου 1903, γεννήθηκε ο Ντέιβιντ Μπάλφουρ. Ήταν γόνος ευκατάστατης οικογένειας και έλαβε άριστη ανατροφή. Σπούδασε στα πανεπιστήμια της Πράγας, του Σάλτσμπουργκ, της Ρώμης και μετέπειτα της Αθήνας. Μιλούσε αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, ρωσικά, πολωνικά, ελληνικά και τουρκικά.

Με τόσα και τέτοια προσόντα, θα μπορούσε να ακολουθήσει όποια καριέρα ήθελε. Εκείνος, όμως, άκουσε το κάλεσμα από τον Θεό και αποφάσισε να γίνει ιερέας. Αν και καθολικός, έρχεται σε επαφή με την Ορθοδοξία και στις αρχές της δεκαετίας του ’30 βαπτίζεται σε εκκλησία του Παρισιού. Το 1934 πηγαίνει στο Άγιο Όρος. Στον Άθω εκάρη μοναχός και πήρε το όνομα Δημήτριος.

Την επόμενη χρονιά πηγαίνει στην Αθήνα και εντάσσεται στο Ιερατικό Τάγμα του Αγίου Παντελεήμονος. Χειροτονείται από τον τότε μητροπολίτη Καρυστίας Παντελεήμων και εγγράφεται στο μοναχολόγιο της μονής Πεντέλης.

Στη συνέχεια διορίζεται εφημέριος στον Ευαγγελισμό και παράλληλα, αναλαμβάνει ιερατικά καθήκοντα στο παρεκκλήσι των ανακτόρων. Ζούσε μέσα στο νοσοκομείο και δίδασκε παράλληλα στο Βρετανικό Συμβούλιο.

Γίνεται αρχιμανδρίτης και η φήμη του μορφωμένου παπά που δίνει συμβουλές για τα πάντα και ακούει όλα τα προβλήματα των πιστών, γιγαντώνεται. Ο πατήρ Δημήτριος καταφέρνει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και γίνεται ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους ιερείς της Αθήνας.

Με μια πρώτη ανάγνωση η ζωή του δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο, κάτι το συνταρακτικό. Το θέμα, ωστόσο, με τον πατήρ Δημήτριο ήταν πως ταυτόχρονα ήταν και… Ντέιβιντ Μπάλφουρ ακόμα και αν αυτό δε φαινόταν. Διότι είχε δυο ζωές. Αυτή που φαινόταν και αυτή που δε φαινόταν.

Κάποιοι λένε πως έγινε πριν έρθει στην Ελλάδα. Κάποιοι άλλοι πως στρατολογήθηκε όταν έφτασε στη χώρα μας. Σε κάθε περίπτωση, ο αρχιμανδρίτης Δημήτριος, εκτός από φημισμένος ιερέας ήταν και πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, της Intelligence Service.

Ουσιαστικά ήταν το μάτι και το αυτί των Βρετανών στα σαλόνια της πρωτεύουσας. Άνθρωποι με οικονομική και πολιτική επιρροή, ανώτατοι στρατιωτικοί (ακόμα και ο ίδιος ο Αλέξανδρος Παπάγος), άνοιγαν την πόρτα τους σπιτιού τους για να τους εξομολογεί ο ρασοφόρος πράκτορας.

Η… χάρη του αρχιμανδρίτη, ωστόσο, έφτασε μέχρι το παλάτι. Ως ιερέας των ανακτόρων ήταν εξομολόγος μελών της βασιλικής οικογενείας, όπως η πριγκίπισσα Νικολάου, η ρωσικής καταγωγής γυναίκα του πρίγκιπα Νικολάου γιου του βασιλιά Γεωργίου Α’, και μητέρα της γυναίκας του αντιβασιλιά της Γιουγκοσλαβίας, Πέτρου.

Ξαφνικά, η μία μετά την άλλη, όλες οι πόρτες… ως εκ θαύματος, άνοιγαν μπροστά στον αρχιμανδρίτη Δημήτριο ο οποίος είχε φτάσει να μπαινοβγαίνει σε «κρίσιμα» σπίτια, ακόμα και το ίδιο το παλάτι, με την άνεση που μπαινόβγαινε στο δικό του σπίτι.

Η δημοσιογραφική έρευνα που αποκάλυψε έναν μυστικό πράκτορα

Όσο πύκνωναν τα μαύρα σύννεφα του πολέμου πάνω από την Ελλάδα, τόσο πιο δραστήριος γινόταν ο αρχιμανδρίτης. Ο Νικόλαος Σοϊλεντάκης στο βιβλίο του «Η αφελής Ελλάς», γράφει ότι ο Μπάλφουρ έπαιξε σημαντικό ρόλο ακόμα και στην αυτοκτονία – μυστήριο του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κορυζή στις 18 Απριλίου 1941, δώδεκα ημέρες μετά την έναρξη της γερμανικής εισβολής στη χώρα.

Λίγες ημέρες μετά ο αρχιμανδρίτης Δημήτριος, πετάει τα ράσα, ξυρίζει την πυκνή γενειάδα του, φοράει τα πολιτικά και εγκαταλείπει την Αθήνα. Προορισμός του το στρατηγείο το Βρετανών στη Μέση Ανατολή!

Εκεί ο αρχιμανδρίτης Δημήτριος μετατρέπεται σε υψηλόβαθμο στέλεχος της βρετανικής πρεσβείας στην Αίγυπτο φορώντας πλέον τη στολή του ταγματάρχη των βρετανικών ενόπλων δυνάμεων.

Από το σημείο εκείνο και έπειτα ο Ντέιβιντ Μπάλφουρ αρχίζει και χρησιμοποιεί όλα αυτά που τόσα χρόνια μάθαινε πίσω από κλειστές πόρτες στην Αθήνα. Στόχος του ένας και μοναδικός: Να οδηγήσει την Ελλάδα σε εμφύλιο, ώστε να εξασφαλιστούν τα βρετανικά συμφέροντα. Είναι αυτός που εισηγείται και πείθει τον Τσόρτσιλ για την αναγκαιότητα της σκληρής γραμμής (εμφύλιος πόλεμος).

Υπήρξε από τους βασικούς εμπνευστές της διάσκεψης του Λιβάνου. Διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στα Δεκεμβριανά. «Ήταν η γλώσσα (μεταφραστής) και το μυαλό του Σκόμπυ», σύμφωνα με τον ιστορικό και συγγραφέα Σαράντο Καργάκο. Σημαντικός και ο υπόγειος ρόλος του στη Συμφωνία της Βάρκιζας.

Με βάση δικό του σχέδιο εξαπολύθηκε το πογκρόμ βίας κατά των αριστερών ώστε να αντιδράσουν και να πυροδοτηθεί ο εμφύλιος. Ήταν εκείνος που είχε την αρχική ιδέα για τον ορισμό αντιβασιλέα στη μετακατοχική Ελλάδα.

Τον Απρίλιο του 1945 βρίσκεται πίσω και από την αποπομπή της κυβέρνησης του Νικολάου Πλαστήρα και τον σχηματισμό νέας από το Ναύαρχο Βούλγαρη.

Όταν η Αθήνα απελευθερώθηκε από τους ναζί, ο Μπάλφουρ επέστρεψε. Έστησε το στρατηγείο του στη Βρετανική πρεσβεία, στην οδό Πλουτάρχου 2 στο Κολωνάκι. Η επίσημη ιδιότητά του, ήταν «ειδικός εντεταλμένος του Foreign Office», ουσιαστικά όμως έδρασε ως αρχηγός της Intelligence Service στην Ελλάδα!

Όσο πιο φανερή δράση είχε, τόσο πιο πολύ φούντωναν οι κουβέντες για τον πρώην αρχιμανδρίτη και νυν Βρετανό πράκτορα που πολλοί πλέον αναγνώριζαν. Κάποια από αυτά που λεγόντουσαν για εκείνον έφτασαν στ’ αυτιά των δημοσιογράφων.

Τον πραγματικό ρόλο του Μπάλφουρ ξεσκέπασε ο Κώστας Καραγιώργης σε σειρά πρωτοσέλιδων στο «Ριζοσπάστη» στις 23, 25 και 26 Ιανουαρίου 1947. Αυτή ήταν η αφορμή για να τελειώσει η σταδιοδρομία του Βρετανού πράκτορα στη χώρα μας. Έφυγε την ίδια χρονιά και ανέλαβε υπηρεσία στην Παλαιστίνη.

Τα όσα πραγματικά έκανε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ελλάδα, δεν θα γίνουν ποτέ γνωστά. Ο ίδιος δε μίλησε ποτέ για τη δράση του. Ακόμα και το Foreign Office την κράτησε όσο το δυνατόν πιο μυστική.

Είναι ενδεικτικό πως ακόμα και ο ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ που ερεύνησε τα αρχεία του Foreign Office για το βιβλίο του «Βρετανική επέμβαση στην Ελλάδα» (1985) ανακάλυψε μόνο δύο αναφορές στο όνομα του Μπάλφουρ και αυτές σε εκθέσεις του πρεσβευτή Λήπερ.

«Τα στρατεύματά μας λαμβάνουν τις διαταγές τους από τον Στρατηγό Paget κι εμείς από τον Μίστερ Μπάλφουρ πρώην αγιορείτη καλόγερο, πρώην μακρογενάτο Ορθόδοξο παπά, πρώην μικροχιτλερομούστακο ταγματάρχη της «εξυπνάδας» (Intelligence)… Καημένη Ελλάδα!», έγραψε στο ημερολόγιό του ο σπουδαίος Γιώργος Σεφέρης, τότε υπεύθυνος Τύπου του Υπουργείου Εξωτερικών της εξόριστης Κυβέρνησης!

Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση ο Μπάλφουρ αφοσιώθηκε σε θεολογικές μελέτες και στην καλλιέργεια της βυζαντινής μουσικής.

Ο ρασοφόρος πράκτορας άφησε την τελευταία του πνοή στις 19 Οκτωβρίου 1989 σε ηλικία 86 ετών.

Πηγή: reader /Νίκος Δεμισιώτης