Ο σοσιαλισμός δεν ρίζωσε στην Αμερική, επειδή οι φτωχοί βλέπουν τους εαυτούς τους όχι σαν καταπιεσμένους προλετάριους, αλλά σαν προσωρινά ατυχήσαντες εκατομμυριούχους.

Τζον Στάινμπεκ, συγγραφέας Νόμπελ λογοτεχνίας 1962

*του ΔΗΜΗΤΡΗ Ε. ΣΟΛΔΑΤΟΥ

Η ζωή είναι ο εφιάλτης των ονείρων μας.

Το να χάνεις την δουλειά σου, είναι σαν να χάνεις την ζωή σου. Και στις δύο περιπτώσεις, δεν ξέρεις αν υπάρχει άλλη. Κι αν υπάρχει, δεν ξέρεις αν είναι καλύτερη απ’ την προηγούμενη.

Το να ξεμένεις από δουλειά στην Αθήνα, είναι σαν να κολυμπάς με αλιγάτορα σε πισίνα. Και το να ψάχνεις για δουλειά, είναι «σαν να ρίχνεις ένα ροδοπέταλο στο Γκραντ Κάνυον και να περιμένεις ν’ ακουστεί ο αντίκτυπός του».

Όταν έχασα την δουλειά μου, φράκαρε η πόρτα απ’ τους λογαριασμούς, άδειασε το ψυγείο, δυο-τρία τσιγάρα στο πακέτο, η μηχανή στην ρεζέρβα και πήρα τους δρόμους ποδαράτο…

Έλειωσα σόλες. Χτύπησα πόρτες, «έφαγα πόρτα». Πείνασα, δίψασα, νύσταξα. Κοιμήθηκα σε λεωφορεία, σε τρόλεϊ, σε παγκάκια.

Κατέληξα σ’ ένα εργοστάσιο τενεκέδων στην Ιερά Οδό. Ούτε Ιερά μου φάνηκε ούτε Οδός όπως την περιγράφει ο Σικελιανός. Ένας κωλόδρομος πηγμένος στ’ αμάξια ήτανε, πυρακτωμένη άσφαλτος, και τα πόδια μου γεμάτα φουσκάλες και ξεπετσαλιασμένα δάχτυλα.

Κατέβηκα στο υπόγειο.

«Αυτή ’ναι η δουλειά, φιλαράκο!» μου ’πε ένας χλεμπονιάρης με γυαλιά και χαλασμένα δόντια, δείχνοντας το απέραντο εργοτάξιο: πάγκοι μακρόστενοι, ο ένας πλάι στον άλλον, κι από πάνω χτικιασμένα φώτα, σαν χαλασμένα αυγά ή κουτσουλιές άρρωστων πουλιών.

Ένα τσούρμο εργάτες, παραταγμένοι σαν μυρμήγκια, δούλευαν πυρετωδώς σιωπηλοί και ανέκφραστοι. Αν δεν γνώριζες, θα νόμιζες απ’ την σοβαρότητα των προσώπων και την μεθοδικότητα των κινήσεων, πως εδώ – στο σκυθρωπό και απόκρυφο τούτο υπόγειο – παρασκευάζεται από δυνάμεις μυστικές ένα νέο υπερόπλο.

Κάπου στο βάθος, κάποιος κατέβαζε έναν μοχλό κι έπεφτε μια στάμπα πάνω στον τενεκέ, λες και σφράγιζε το διαβατήριο της ανάγκης του για δουλειά.

Ανά δύο δευτερόλεπτα το ίδιο βιολί.

Θα τράβαγε αυτόν τον μοχλό ίσαμε 30 φορές το λεπτό. Επί εξήντα λεπτά, ίσον 1.800 φορές την ώρα. Επί οκτώ ώρες, ίσον 14.400 φορές στην βάρδια. Επί πέντε μέρες, ίσον 72.000 φορές την εβδομάδα. Επί τέσσερις εβδομάδες, ίσον 288.000 φορές τον μήνα. Επί έντεκα μήνες – αν αφαιρέσεις την άδεια και τις αργίες – ίσον 3.168.000 φορές τον χρόνο. Επί τριάντα χρόνια, ίσον 95.040.000 φορές στην ζωή του.

Χριστέ και Κύριε! Κάποιος άνθρωπος χρειάζεται να τραβήξει 95.040.000 φορές έναν μοχλό στην ζωή του για να ζήσει. Για να φάει ένα πιάτο φαΐ, για να μείνει σε μια γκαρσονιέρα, για να έχει μια τηλεόραση, ένα ψυγείο, ένα κρεβάτι και λίγες κουβέρτες. Για να περάσει μια στερημένη ζωή, που θα τον οδηγήσει, ενδεχομένως, σ’ έναν πρόωρο θάνατο.

Διερωτώμαι: γιατί να μην τραβήξει μόνον μία φορά – αντί για τον μοχλό – μια σκανδάλη και να τελειώνει μ’ αυτό το μαρτύριο;

Βρίσκει κάποιον ισχυρότερο λόγο να μην το κάνει απ’ το να το κάνει;

Μήπως θεωρεί πως δεν αξίζει ή δεν μπορεί να έχει τίποτα καλύτερο;

Μήπως είναι προσωρινά εδώ, δεχόμενος μιαν πρόσκαιρη ήττα, προκειμένου ν’ ανασυνταχτεί και ν’ αντεπιτεθεί, επιδιώκοντας μια τελειωτική νίκη;

Μήπως, αντιθέτως απ’ όσα εικάζω, αισθάνεται προνομιούχος για την απρόσμενη τύχη του να έχει δουλειά, όταν χιλιάδες άλλοι, μαζί κι εγώ, είναι άνεργοι;

Μήπως γυρίζει το βράδυ στο σπίτι του, ανοίγει την τηλεόραση, παραγγέλνει πίτσα, πίνει μπύρες και βλέπει το ματς, με μιαν απερίγραπτη ηδονή που δεν δύναμαι να συλλάβω;

Μήπως ενστικτωδώς γνωρίζει πως ό,τι κι αν κάνει, όσα κι αν παίρνει, όπου κι αν ζήσει, κάποτε θα πεθάνει, όπως κι εκείνοι που έχουν καλύτερη δουλειά, περισσότερα λεφτά και πιο άνετη ζωή;

Μήπως, λέω, αυτός ο απίθανος τύπος, ο τόσο φαινομενικά παραιτημένος, ξέρει εντέλει να εκτιμάει αυτό που έχει, αυτό που δύναται να έχει, αυτό που οι συνθήκες του επέτρεψαν να έχει;

Μήπως ρουφάει κάθε σταγόνα της ευτυχίας τού να είναι κανείς ζωντανός και να συνεισφέρει στην αέναη φορά του τροχού της ζωής, δρέποντας γι’ αυτήν του την πράξη όλη εκείνη την χαρά που εμείς οι υπόλοιποι, γυρεύοντας το περισσότερο και το παραπάνω, χάνουμε δίχως να το κατανοούμε, και για τούτο είμαστε τόσο ανικανοποίητοι και τόσο δηκτικοί απέναντί του;

Μήπως αυτό που θεωρούμε εμείς ως παραίτηση, αποτελεί την δική του νιρβάνα;

Μήπως είναι ένας βουδιστής μοναχός της καθημερινότητάς μας, κι εκείνος ο μοχλός είναι το εργαλείο της ασκήσεώς του;

Μήπως είναι ένας καμουφλαρισμένος άγιος, που παριστάνοντας τον απλό εργάτη του μόχθου προσπαθεί να μας διδάξει την εγκαρτέρηση και την σοφία;

Ανάθεμά με, αν βγάζω άκρη! Τον σκέφτομαι, όμως, το βράδυ όταν προσπαθεί να κοιμηθεί, με το χέρι του να κινείται πάνω-κάτω από συνήθεια, σαν να τραβάει και στον ύπνο του ακόμα έναν αόρατο μοχλό, καταδικασμένος ως άλλος Σίσυφος σ’ αιώνιο μαρτύριο, λες και πληρώνει σ’ αυτόν, κάποιο αμάρτημα που έπραξε σε κόσμο άλλον.

Ξάφνου ένα κουδούνι ακούστηκε, όπως οι σάλπιγγες της Δευτέρας Παρουσίας που έδιναν το σύνθημα: «Οι νεκροί να βγουν απ’ τους τάφους τους!» Τότε παράτησαν την δουλειά τους ταυτόχρονα, και με αδιανόητο συγχρονισμό έτρεξαν προς ένα κουβούκλιο και τρύπωσαν μέσα, όπως τα ποντίκια στην φάκα. Ξεκρέμασαν απ’ τον τοίχο κάτι πλαστικές τσάντες, τις άνοιξαν ταχυδακτυλουργικώς κι αρχίνισαν να μασουλάν με νευρική βουλιμία.

Ήταν η πολυπόθητη ώρα του διαλείμματος των δέκα λεπτών.

Οι οδοντοστοιχίες δούλευαν σαν έμβολα. Με το ’να χέρι έτρωγαν και με τ’ άλλο κράταγαν το τσιγάρο, για μερικές τζούρες στα κλεφτά μέχρι την επόμενη μπουκιά. Πώς κατάφερναν να τρων και να καπνίζουν συγχρόνως ήταν απίστευτο!

Ο στενός χώρος μύριζε μουρταδέλα, τυρί και καπνό. Αν δεν ήξερες τι συμβαίνει, θα νόμιζες πως κανίβαλοι τρώνε κρέας ανθρωπινό και τώρα γλείφουνε τα κόκαλα. Μάγουλα, παραφουσκωμένα απ’ το φαΐ, παρέπεμπαν σε πρωτογόνους. Το κέτσαπ έσταζε απ’ τα χείλη τους σαν αίμα. Οι αναθρώσκοντες του ντουμανιού καπνοί έμοιαζαν άχνα καζανιού που βράζει. Κι αυτή η κινητικότητα: ψάξε στην τσάντα για νερό, σάντουιτς και τσιγάρα, το πετάρισμα των χεριών, η συστροφή των σωμάτων, η εναλλαγή των εκφράσεων, θύμιζε αλλόφρονο χορό. Οσφραινόσουν χώμα υγρό και σάπια φύλλα, ζούγκλα εργασιακή.

Αίφνης το κουδούνι αντήχησε πάλι, όπως οι σάλπιγγες της Δευτέρας Παρουσίας, αλλά με το αντίστροφο σύνθημα: «Οι νεκροί να επιστρέψουν στους τάφους τους!» Και οι απίστευτοι αυτοί άνθρωποι βρέθηκαν, ως δια μαγείας, στις εγκαταλειφθείσες θέσεις τους, όπως θα γύριζαν οι σαρδέλες στο κουτί τους, και συνέχισαν την δουλεία τους, γιατί όπως και να το κάνουμε, «δουλειά» ένα τέτοιο πράγμα δεν το λες.

«Λοιπόν;» Με ρώτησε, κοιτώντας με χαιρέκακα, ο χλεμπονιάρης. «Είσαι μέσα;»

Τον κοίταξα, όπως κοιτάζεις ένα σκουλήκι πριν το λειώσεις κάτω απ’ την φτέρνα σου.

«Όχι!» φώναξα. «Εγώ είμ’ έξω!»

Κι ανεβαίνοντας δυο-δυο τα σκαλιά, πετάχτηκα στον δρόμο κι ανάπνευσα άπληστα τον ήλιο ώσπου πόνεσαν τα πνευμόνια μου, λες κι ήμουν τόσην ώρα κάτω απ’ το χώμα, και μόλις τώρα συνήλθα απ’ την νεκροφάνεια κι επιτέλους ξεθάφτηκα!

Σε μια βδομάδα μέσα, τ’ αποφάσισα. Πήγα στο ΚΤΕΛ και πήρα το λεωφορείο για Λευκάδα, αφήνοντας πίσω μου, οριστικά πλέον, εργοστάσια και τενεκέδες. Κι επιστρέφοντας, άφραγκος όπως ξεκίνησα, σαν τενεκές ξεγάνωτος στα πάτρια.

Πηγή:neoplanodion.gr

Η δύναμη της αγέλης είναι ο λύκος, και η δύναμη του λύκου είναι η αγέλη..

Ράντγιαρντ Κίπλινγκ ήταν Βρετανός ποιητής και μυθιστοριογράφος.

Τίνος είναι ο δισκοβόλος, ρε παιδιά; Αλλοτε φωνάζει «σι» κι άλλοτε φωνάζει «για». Ο οποίος δισκοβόλος είναι άγαλμα. Δεν είναι βέβαια το θαυμάσιο χάλκινο πρωτότυπο που έφτιαξε ο Μύρων περί το 450 π.Χ. Αυτό δεν υπάρχει πια. Υπάρχουν ωστόσο μαρμάρινα ρωμαϊκά αντίγραφα (όχι πολλά). Ενα από αυτά βρίσκεται (πού άλλου;) στο Βρετανικό Μουσείο. Μια μινιατούρα του 1ου π.Χ. αιώνα βρέθηκε το 1964 στους Αμπελοκήπους και τώρα ανήκει στη συλλογή του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.

Οπως εξηγεί όμως στη γαλλική εφημερίδα Liberation ο ελληνιστής Γάλλος ιστορικός Πιερ Βεσπερινί, το ωραιότερο μαρμάρινο αντίγραφο βρέθηκε το 1781 στον Εσκουιλίνο λόφο της Ρώμης και πέρασε στην κατοχή της ονομαστής οικογένειας των Λανσελότι, δαπάνη της οποίας κατασκευάστηκε τότε και μια μαρμάρινη βάση. Το 1938 ωστόσο οι απόγονοι αποφάσισαν να το πουλήσουν, κατά προτίμηση σε Αμερικανούς ή Γερμανούς.

Οι Γερμανοί αρχαιολόγοι έπεισαν τότε τον Χίτλερ πως αν αγοράσει τον δισκοβόλο, θα αποδειχθεί πως η ναζιστική Γερμανία είναι η γνήσια κληρονόμος της αρχαιοελληνικής παράδοσης, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ο Χίτλερ το πήρε προσωπικά και πήγε και συνάντησε στην Ιταλία τον Μουσολίνι. Λίγες ημέρες μετά υποδέχθηκε ο ίδιος τον δισκοβόλο στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου.

Δέκα χρόνια αργότερα, το 1948, οι Ιταλοί πείθουν τους Αμερικανούς ότι η θέση του δισκοβόλου είναι στη Ρώμη. Οπερ και εγένετο. Ο δισκοβόλος επέστρεψε εκεί που τον βρήκανε, αλλά όχι πλήρης. Η βάση του ξέμεινε, άγνωστο γιατί, στο Μόναχο. Την οποία βάση, οι Ιταλοί αποφάσισαν να ζητήσουν πίσω τον περσινό Ιούλιο, για να λάβουν μια απάντηση του στιλ «όχι μόνο δεν σας την επιστρέφουμε, αλλά χάρη σας κάνουμε που δεν ζητάμε πίσω το άγαλμα, το οποίο το γερμανικό κράτος αγόρασε και δεν έκλεψε».

Η συνέχεια είναι αυτονόητη. Οι Ιταλοί θύμισαν στους Γερμανούς ότι το 1938 το γερμανικό κράτος ήταν ναζιστικό και οι Γερμανοί ότι το ιταλικό κράτος ήταν φασιστικό. Και τούμπαλιν. Στο μεταξύ ο δισκοβόλος παραμένει ακίνητος, αλλά και ασταθής στη μέση μιας διαμάχης που δεν τον αφορά και στην οποία ενεπλάκη λόγω των αγριοτήτων του 20ού αιώνα. Αλλωστε αυτός, όταν ξεκίνησε, προς την αρχαία Ολυμπία πήγαινε.

Πηγή:ΕΦΣΥΝ/Μανώλης Σπινθουράκης

Στάινμπεκ*: «Κανένας δε θέλει συμβουλές, μόνο επιβεβαίωση»

*βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1962. Ανάμεσα στα επιφανή έργα του, το τρίο “Άνθρωποι και ποντίκια”, “Τα σταφύλια της οργής” και “Ανατολικά της Εδέμ”

Η συνέπεια είναι το κλειδί για την επιτυχία. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι το ξέρουν αυτό και μένουν πιστοί στις δεσμεύσεις τους, ακόμα και όταν είναι δύσκολο.

Γνωρίζουν ότι η επιτυχία δεν είναι κάτι που συμβαίνει… σε μία νύχτα, αλλά το αποτέλεσμα συνεπών προσπαθειών σε βάθος χρόνου. Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος. Αλλά χρειάζονται σταθερά βήματα προς τους στόχους σου.

Παραμένοντας συνεπής, χτίζεις πειθαρχία, αναπτύσσει ανθεκτικότητα και προχωρά σταθερά προς την επιτυχία

Το Τσιγκουράτι ευγνωμονεί Σπύρο και Νίκο Γκίκα για το άνοιγμα των δρομων στο οροπέδιο Τσιγκουρατίου! Να ειναι πάντα καλά!

Ορεινός

Κάθε φυσική παρουσία επιθυμεί την προσοχή του περίγυρου. Και για να αποσπάσει αυτή τη γύρωθεν προσοχή μετέρχεται κάθε εφικτό τρόπο. Συνήθως εφευρίσκει συμπεριφορές και σχήματα στη γλώσσα της αισθητικής, για να προκαλέσει το ενδιαφέρον και τον θαυμασμό. Εδώ συναντάμε αυτό το άνθος της γλάστρας, που μας δίνει μαθήματα σφαιρικού σχεδιασμού. Μας δείχνει ή μας λέει με τον εικονικό του τρόπο πώς γίνεται η σφαίρα. Σε λίγο που θ’ ανθίσουν όλα τα μπουμπούκια του θα είναι μια κατάλευκη μπάλα καθισμένη στο στόμιο ενός πήλινου πιθαριού. Κι έτοιμη να κυλήσει προς το μέρος μας. Επειδή η αίσθηση δεν αργεί να γίνει παραίσθηση.

Πηγή:neoplanodion.gr//Ηλιας Κεφαλάς

Πατρίδα μερικών από τα πιο δημιουργικά μυαλά όλων των εποχών, όπως ο Ντα Βίντσι, ο Δάντης και ο Μποτιτσέλι, η Τοσκάνη είναι γνωστή για τους όμορφους λόφους της, την τέχνη, τη γαστρονομία, αλλά και τα υπέροχα κρασιά της. Με μια τεράστια πολιτιστική κληρονομιά έτσι όπως αποτυπώνεται στα πολυάριθμα μνημεία της UNESCΟ, αλλά και τα μουσεία, τα χωριά και τις πλατείες της, η περιφέρεια αυτή της κεντρικής Ιταλίας προσελκύει εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο που έρχονται να δουν μερικές από τις ωραιότερες πόλεις στον κόσμο, όπως για παράδειγμα την Φλωρεντία, αλλά και για να κάνουν τον γύρο του κρασιού στο Chianti.

Το Chianti είναι η παλαιότερη αμπελουργική περιοχή της Ιταλίας με πρωταγωνιστή εδώ και εκατοντάδες χρόνια το σταφύλι Sangiovese. Εκτός από αυτή τη σημαντική ποικιλία της Τοσκάνης, που χρησιμοποιείται στα κρασιά Chianti, Brunello di Montalcino και Vino Noble di Montepulciano, άλλες ερυθρές ποικιλίες είναι το Colorino, το Canaiolo και η Malvasia Nera. Τα λευκά κρασιά της περιοχής γίνονται από σταφύλι Vermentino, Trebbiano και τη λευκή Malvasia.

H Τοσκάνη χαρακτηρίζεται από ζεστές μέρες και δροσερές νύχτες, κλίμα που βοηθάει τα κρασιά που φυτεύονται σε ψηλές πλαγιές να αποκτήσουν μια λεπτή ισορροπία μεταξύ φρεσκάδας και φρουτώδους γεύσης. Στους λόφους της συναντά κανείς τόσο τοπικές, όσο και διεθνείς ποικιλίες, καθιστώντας την περιοχή μια από τις καλύτερες για οινοτουριστικές περιηγήσεις στην Ιταλία.

Εδώ θα βρείτε μερικά από τα πιο εμβληματικά κρασιά της χώρας όπως το Sassicaia και το Ornelaia και θα ακούσετε ιστορίες για βραβευμένα κρασιά και τολμηρές επιλογές, που καθιέρωσαν την Τοσκάνη ανάμεσα στους πιο ενδιαφέροντες wine tasting προορισμούς στην Ευρώπη. Η Τοσκάνη φημίζεται επίσης για το γλυκό επιδόρπιο κρασί της το Vin Santo που παρασκευάζεται κι αυτό από τις τοπικές ποικιλίες Trebbiano και Malvasia. Τέλος, η γευσιγνωσία του κρασιού στην Τοσκάνη δεν θα είχε το ίδιο ενδιαφέρον αν δεν συνοδευόταν από την εξαιρετική απλότητα της τοπικής κουζίνας που συνοδεύει με τον καλύτερο τρόπο τα μοναδικά κρασιά της

Γύρω στο 600 π.Χ. στην Αρχαία Ελλάδα, ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος, ένας από τους πρώτους δυτικούς φιλοσόφους, είχε ένα ισχυρό όραμα για το σύμπαν. Πίστευε ότι τα πάντα ήταν φτιαγμένα από μια αρχέγονη ουσία και ότι όλα όσα βλέπουμε στον κόσμο και στον ουρανό – από βατράχια μέχρι τα δέντρα, από τους ανθρώπους μέχρι τα αστέρια ήταν προσωρινές δομές, που “κατά την εκτίμηση του Χρόνου” επανέρχονται σε αυτή την αρχέγονη κόλλα. Ο Αναξίμανδρος ονόμασε αυτή την ουσία «άπειρον», που μεταφράζεται ελεύθερα ως “Απέραντο”. Ό,τι κι αν ήταν το Απέραντο, ήταν τμήμα όλων όσων υπήρχαν.

Στην δική του κοσμολογία ο Αναξίμανδρος οραματίστηκε μια αέναη ροή ύλης, ένα συνεχές γίγνεσθαι πραγμάτων, που όλα συνδέονται με την υλική τους ουσία. Επειδή επρόκειτο για την Αρχαία Ελλάδα, δεν υπήρχαν λεπτομέρειες για το πώς συνέβαινε αυτό ή για τη σύνθεση αυτής της ύλης. Αλλά μερικούς αιώνες μετά τον Αναξίμανδρο, οι Έλληνες Ατομικοί φιλόσοφοι πρότειναν μία άλλη ιδέα για την κοσμολογία: ότι τα πάντα ήταν φτιαγμένα από αδιαίρετα κομμάτια ύλης, τα οποία ονόμαζαν “άτομα”.

Για τους Ατομικούς φιλοσόφους, η εμφάνιση και η διάλυση της ύλης που βλέπουμε οφειλόταν σε άτομα που ενώνονταν ή διαλύονταν. Η διάχυτη έννοια εδώ είναι η ροή της ύλης σε διαφορετικές δομές: μια ανακύκλωση της ύλης που δεν σταματά ποτέ.

Εν όψει της επικείμενης κακοκαιρίας στην περιοχή του Δήμου Τανάγρας , σας γνωρίζουμε τα τηλέφωνα επικοινωνίας των αιρετών σε κάθε Δημοτική Ενότητα.

Τα σημεία διάθεσης αλατιού είναι τα γνωστά σημεία εναπόθεσης σε κάθε Δημοτική Κοινότητα.
Για περισσότερες λεπτομέρειες να γίνεται επικοινωνία με τους κατά τόπο Αντιδημάρχους.
Θα παρακαλούσαμε τους πολίτες να αποφύγουν τις άσκοπες μετακινήσεις και όπως προβλέπει ο κ.ο.κ. και να προμηθευτούν εγκαίρως αντιολισθητικές αλυσίδες, καθώς είναι απαραίτητες.

Εξωτερικοί Συνεργάτες Δημάρχου για την Πολιτική Προστασία.

1. Ιωάννης Καμινιώτης (Για όλο το Δήμο Τανάγρας) 693 7364510
2. Βασίλειος Ίσσαρης (Για τη Δ.Ε Δερβενοχωρίων και ιδιαίτερα για τη Δημοτική Κοινότητα Σκούρτων) 694 42886

Βασίλης Περγάλιας Δήμαρχος Τανάγρας

Ο τρόπος σκέψης μας είναι το αποτέλεσμα των στοχασμών μας. Είναι κομμάτι της εσώτερης ύπαρξής μας, του τρόπου που είμαστε φτιαγμένοι….