Πηγή: Υστερόγραφα / Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος

Ήταν πριν 15-18 χρόνια όταν με την προτροπή ενός αείμνηστου φίλου (ο Αντρέας «συγχωρέθηκε» πέρσι από εργατικό δυστύχημα) επισκέφτηκα για πρώτη φορά τα Δερβενοχώρια. Πύλη, Πάνακτο, Πράσινο, Δάφνη, Σκούρτα, Στεφάνη τα χωριά στους πρόποδες της δυτικής Πάρνηθας, στα όρια Αττικής και Βοιωτίας. Σκούρτα και Στεφάνη εκεί που έχω πάει εγώ. Ένα καταπράσινο οροπέδιο, με πολύ με χώρο και άπλα για να παίξουν τα παιδιά, να κάνουν ποδήλατο να έρθουν σε επαφή με τη φύση, με πουλιά, με λουλούδια, με δέντρα. Χασαποταβέρνες, λίγες καφετέριες, χαμόγελα κι ανεμελιά. Μόλις λίγα χιλιόμετρα από την Αθήνα, ένα μέρος που πραγματικά θυμίζει – είναι – χωριό. Σε 30’/40’ λεπτά, μέσω Αττικής Οδού, οι Αθηναίοι ξέφευγαν από το αστικό περιβάλλον και μέσα στο δάσος απολάμβαναν στιγμές χαλάρωσης. Πρωτομαγιά, Πάσχα, μονοήμερες, Σαββατοκύριακα κλπ

Αυτά… τότε…

Είχα να πάω 5-7 χρόνια και τα επισκέφτηκα ξανά φέτος το Πάσχα. Εκεί που η σκιά των δέντρων κάλυπτε το οδόστρωμα, σε πολλά σημεία, μέχρι την είσοδο στη Στεφάνη, πλέον μόνο στάχτη κι αποκαΐδια. Μαύροι κορμοί δέντρων υψώνονται σαν σκιάχτρα, επιχειρήσεις καμένες κι εγκαταλελειμμένες, το λιοπύρι να μην αντέχεται. Δίπλα σου, μετά από κάποια στροφή έρχεσαι αντιμέτωπος με τεράστιες μεταλλικές κατασκευές που από πριν αντίκριζες στον ορίζοντα, αλλά πλέον σε συνοδεύουν κατά μήκος όλης της διαδρομής, σε απόσταση 100-200 μέτρων ορισμένες. Ανεμογεννήτριες! Ολοκληρωμένες ή υπό κατασκευή! Αυθαίρετοι χωματόδρομοι, χαραγμένοι στο πουθενά μόνο και μόνο για να περάσουν τα μεταλλικά εξαρτήματα. Βουβαμάρα και πόνος!

Μέσα στο χωριό, φαινομενικά, όλα καλά. Το ίδιο και στα Σκούρτα. Στις παρυφές των γύρω υψωμάτων όμως οι μεταλλικοί γίγαντες σε θωρούν και σε τρομάζουν. Πουλιά, ψάχνεις να τα βρεις, να τα δεις και να τα ακούσεις. Μόνο ο πελαργός στην φωλιά του στο καμπαναριό έχει μείνει κι αυτός για πόσο… Το τοπίο έχει διαταραχτεί! Θλίψη, οργή, απογοήτευση!

Μας λένε ότι για να μπουν ανεμογεννήτριες ΔΕΝ χρειάζεται να καεί δάσος, για να μας πείσουν ότι δεν καίγονται τα δάση και τα βουνά μας για αυτόν τον λόγο. Όμως μετά την περσινή, μεγάλη, πυρκαγιά της Πάρνηθας, όλες τις άλλες «προσπάθειες» των τελευταίων χρόνων, ότι κάηκε στα Δερβενοχώρια έχει «γεννήσει» ανεμογεννήτριες! Φυσικά, αφού κάηκε, το κόστος επαναφοράς της γης στο προηγούμενο σκηνικό πριν την εγκατάστασή τους, το καμένο δηλαδή, μετά το πέρας ζωής τους (τα δέκα χρόνια παραγωγικής ζωής των ανεμογεννητριών) υποχρεωτική δέσμευση των εταιρειών που τις τοποθετούν, θα είναι πιο μικρό. Το πράσινο είχε ήδη χαθεί πριν εμφανιστούν!

Μας υποχρεώνουν να κάνουμε μελέτες και να λάβουμε προληπτικά μέτρα για την «προστασία των σπιτιών μας» (εφαρμογή κανονισμού προληπτικής πυρόσβεσης για οικήματα πλησίον δασικών εκτάσεων). Μας υποχρεώνουν να καθαρίσουμε τα οικόπεδά μας (και καλά κάνουν). Στραγγίζουν τις τσέπες μας (τις ήδη βεβαρημένες από το υψηλό κόστος διαβίωσης). Παράλληλα μεταφέρουν την κρατική ευθύνη και μέριμνα (λόγω δεδομένης ανικανότητας) στον πολίτη. «Ατομική ευθύνη» την ονομάζουν! Με μοναδικό σκοπό να έχουν «πάτημα» να αποφύγουν αποζημιώσεις από κρατική αδιαφορία, κακοτεχνίες ή αστοχίες (οι ίδιοι και οι ασφαλιστικές).

Την ίδια ώρα αφήνουν ανυπεράσπιστο κάθε ΠΡΑΣΙΝΟ σημείο του τόπου μας (δες Εύβοια, Δαδιά στον Έβρο κλπ), έρμαιο στην ιδιωτική αδηφαγία! ΜΟΝΑΔΙΚΗ μέριμνα η «κλιματική αλλαγή» και η «πράσινη ανάπτυξη» μέσω των ΙΣΧΥΡΩΝ που αυξάνουν τα πλούτη τους. ΠΟΙΑ «πράσινη» ανάπτυξη όμως; Αυτή, σε βάρος των δασών και των βουνών, που επιβαρύνουν την κλιματική αλλαγή; Αυτή, που μας στερεί πράσινο, οξυγόνο, που ανεβάζει την θερμοκρασία, που «ανοίγει» χώρο για… χορό δισεκατομμυρίων σε βάρος της ζωής μας και της ζωής, κυρίως, των παιδιών μας; Μόνο και μόνο για να αλλάζουν ονομασίες εταιρείες προκειμένου να εισαχθούν σε ξένα χρηματιστήρια και να πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους; Ή με το πρόσχημα κάποιας χορηγίας και ανακατασκευής σχολείων, κλειστών γυμναστηρίων κλπ να μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια, ένα ξεροκόμματο για να «έχουνε να λένε»;

Αυτά δεν είναι ούτε συνομωσιολογίες ούτε παραμύθια θερινής νυκτός! Δυστυχώς είναι γεγονότα. Όσοι «κινούμαστε» τριγύρω τα βλέπουμε και τα βιώνουμε. Όσοι πάλι, κολλημένοι στις οθόνες, περιμένουν να τα πληροφορηθούν…, κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου! Ή απλά λαμβάνουν κανένα ψίχουλο από τα υπερκέρδη των ΜΕΓΑΛΩΝ και  αποσιωπούν!

ΚΡΙΜΑ κι ΑΔΙΚΟ για τον Έλληνα και την Ελλάδα που έχει καταντήσει το αποκούμπι της Ευρώπης και των λίγων ισχυρών.

ΚΑΜΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ από τον καναπέ και την, όποια, οθόνη!

ΚΑΜΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ για τα παιδιά μας!

Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος

Κόμβος Διακοπτού- Καλαβρύτων και τα φαραωνικά σιδηροδρομικά έργα αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ για έξη ζευγάρια τραίνων την ημέρα και άγνωστο πότε και αν θα φτάσει το Τραίνο στην Πάτρα….

Όσον αφορά τους περιορισμούς που βάζει ο χρόνος, ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει πέρα από τον τάφο. Κάθε γενιά που ανακαλύπτει κάτι από την εμπειρία της πρέπει να το μεταδώσει, αλλά πρέπει να το μεταδώσει με μια λεπτή ισορροπία σεβασμού και ασέβειας, έτσι ώστε η ανθρώπινη φυλή -έχοντας επίγνωση της ασθένειας από την οποία πάσχει η μετάδοση- να μεταδίδει τη συσσωρευμένη σοφία της, συν τη σοφία ότι μπορεί η σοφία της να μην είναι σοφία.

Είναι απαραίτητο να διδάξουμε τόσο την αποδοχή όσο και την απόρριψη του παρελθόντος με ένα είδος ισορροπίας που απαιτεί σημαντική ικανότητα. Η επιστήμη μόνη από όλα τις δραστηριότητες περιέχει μέσα της το μάθημα του κινδύνου της πίστης στο αλάθητο των μεγαλύτερων δασκάλων της προηγούμενης γενιάς.

Richard Feynman Νόμπελ φυσικής 1965

Ἀ­ρί­στη Τριανταφυλλίδου-Τρεν­τέλ

 

Ιt is better to be a cow in Europe than to be 

a poor person in a developing country

Joseph Stiglitz

 

ΤΙΣ ΕΙΔΕ γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ στὸ Γκὸλφ τῆς Γλυ­φά­δας, πε­ρί­ερ­γο πλῆ­θος στὸ φρά­χτη τοῦ γη­πέ­δου ὅ­που ἔ­κα­νε τὴ βόλ­τα της κά­θε φο­ρὰ ποὺ βρι­σκό­ταν στὴν Ἀ­θή­να. Ἦ­ταν ἡ ἀ­γα­πη­μέ­νη της βόλ­τα, ὁ γύ­ρος τοῦ Γκὸλφ καὶ με­τὰ στὴ θά­λασ­σα, καὶ τῆς ἔ­λει­πε τὶς πρῶ­τες μέ­ρες τοῦ γυ­ρι­σμοῦ. Χε­λώ­νια νὰ λι­ά­ζον­ται στὸ Γκὸλφ ἦ­ταν ἀ­συ­νή­θι­στο θέ­α­μα. Λί­γες μέ­ρες ἀρ­γό­τε­ρα, ἐ­ξα­φα­νί­στη­καν μυ­στη­ρι­ω­δῶς. Μά­ται­α, τὶς ἔ­ψα­χνε σὲ ὅ­λη τὴν πο­ρεί­α. Αὐ­τὸς ἦ­ταν ὁ λό­γος ποὺ τὸ Κέν­τρο Δι­ά­σω­σης Θα­λάσ­σιας Χε­λώ­νας κά­τω στὴ μα­ρί­να τρά­βη­ξε τὴν προ­σο­χή της, ἂν καὶ ἑ­κα­τον­τά­δες φο­ρὲς πρὶν εἶ­χε πε­ρά­σει ἀ­κρι­βῶς μπρο­στὰ ἢ πί­σω ἀ­πὸ αὐ­τό. Ὄ­χι ὅ­τι περ­νοῦ­σε ἀ­πα­ρα­τή­ρη­το· τὸ πα­λιὸ βα­γό­νι τρέ­νου ποὺ στέ­γα­ζε τὸ κέν­τρο χα­λοῦ­σε τὸ το­πί­ο. Εἶ­χε συ­νη­θί­σει ὅ­μως. Ἡ πε­ρι­ο­χὴ μο­λο­νό­τι κομ­ψὴ καὶ ἀ­κρι­βή, ἦ­ταν καὶ πα­ρα­με­λη­μέ­νη.

       Μπῆ­κε νὰ ρω­τή­σει γιὰ τὶς χε­λῶ­νες. «Ἐ­δῶ φι­λο­ξε­νοῦ­με μό­νο θα­λάσ­σι­ες χε­λῶ­νες», τὴν ἐ­νη­μέ­ρω­σε ἡ ἐ­θε­λον­τι­κὴ ὑ­πάλ­λη­λος, λί­γο ἔκ­πλη­κτη ποὺ δὲν ἤ­ξε­ρε, καὶ τῆς πρό­σφε­ρε μιὰ πε­ρι­ή­γη­ση στὰ ἑλ­λη­νι­κά, ἀγ­γλι­κὰ ἢ γαλ­λι­κά. Στὶς δύ­ο πι­σί­νες ὑ­πῆρ­χαν κα­μιὰ δε­κα­ριὰ θα­λάσ­σι­ες χε­λῶ­νες. Εἶ­χαν βρε­θεῖ ἐγ­κλω­βι­σμέ­νες, ἄρ­ρω­στες ἢ τραυ­μα­τι­σμέ­νες καὶ με­τα­φέρ­θη­καν ἐ­πει­γόν­τως στὸ κέν­τρο ὅ­που το συμ­πο­νε­τι­κὸ καὶ ἐκ­παι­δευ­μέ­νο προ­σω­πι­κὸ πρό­σφε­ρε πε­ρί­θαλ­ψη. Ὁ ὁ­δη­γὸς τῆς μί­λη­σε γιὰ τὴν ἀ­μέ­λεια τῶν ψα­ρά­δων, τοὺς κιν­δύ­νους τῆς φύ­σης, τὴ συμ­βο­λὴ τῶν γει­το­νι­κῶν με­γά­λων ξε­νο­δο­χεί­ων στὸ ἔρ­γο τοῦ κέν­τρου, τῆς δι­η­γή­θη­κε τὴν ἱ­στο­ρί­α κά­θε χε­λώ­νας ποὺ κο­λυμ­ποῦ­σε στὶς πι­σί­νες ἀ­να­πο­λών­τας τὴ θά­λασ­σα. Ὁ Δη­μή­τρης, ποὺ βρέ­θη­κε πλη­γω­μέ­νος στὴν πα­ρα­λί­α, ἦ­ταν ἐ­κεῖ τέσ­σε­ρις μῆ­νες καὶ θε­ρα­πευ­μέ­νος πιά, ἑ­τοι­μα­ζό­ταν νὰ ἐ­πι­στρέ­ψει. Ἡ Μα­ρί­α, μιὰ μά­να κα­ρέ­τα, θὰ ἔ­πρε­πε νὰ μεί­νει με­ρι­κὲς ἑ­βδο­μά­δες ἀ­κό­μα, ἀλ­λὰ ἄ­σχη­μα νέ­α γιὰ τὸν Σω­τη­ρά­κη, θε­ό­τυ­φλος, δὲν ἐ­πρό­κει­το νὰ ἐ­πι­στρέ­ψει πο­τὲ ξα­νὰ στὴ Με­σό­γει­ο καὶ κα­νό­νι­ζαν νὰ τοῦ βροῦν νέ­ο σπί­τι. Ὑ­πῆρ­χαν προ­γράμ­μα­τα υἱ­ο­θε­σί­ας γιὰ αὐ­τὰ τὰ ἀ­πει­λού­με­να εἴ­δη, εἴ­τε νε­οσ­σοί, μά­νες κα­ρέ­τα κα­ρέ­τα, φω­λι­ὲς ἐ­πώ­α­σης ἢ χε­λῶ­νες ὑ­πὸ ἀ­νάρ­ρω­ση.

       Εἶ­χε δεῖ σὲ ντο­κι­μαν­τὲρ τοὺς νε­οσ­σοὺς νὰ τρέ­χουν πρὸς τὴ θά­λασ­σα ἐ­νῶ ἁρ­πα­κτι­κὰ ὁρ­μοῦ­σαν ἐ­πά­νω τους, καὶ ἐ­ρω­διοὶ τοὺς κα­τα­σπά­ρα­ζαν. Ἔ­τρε­χαν νὰ ἐ­πι­βι­ώ­σουν. Θὰ κο­λυμ­ποῦ­σαν γιὰ νὰ ἐ­πι­βι­ώ­σουν ἐ­νῶ οἱ καρ­χα­ρί­ες τοὺς πε­ρί­με­ναν. Εἶ­χε δεῖ καὶ τὸ Ξαφ­νι­κὰ Πέρ­σι τὸ Κα­λο­καί­ρι τοῦ Τέ­νε­σι Γου­ί­λιαμς. Μιὰ τέ­τοι­α σκη­νὴ ἄ­ξι­ζε νὰ πε­ρά­σει στὴ λο­γο­τε­χνί­α. Πό­νε­σε τὸν Σω­τη­ρά­κη καὶ χω­ρὶς δι­σταγ­μὸ τὸν υἱ­ο­θέ­τη­σε. Βγῆ­κε ἀ­πὸ τὸ Κέν­τρο μὲ τὸ πι­στο­ποι­η­τι­κὸ υἱ­ο­θε­σί­ας καὶ μι­κρο­αν­τι­κεί­με­να ἀ­πὸ χε­λώ­νια ποὺ ἀ­γό­ρα­σε ἀ­πὸ τὸ μα­γα­ζὶ γιὰ τὰ μι­κρά της ἀ­νί­ψια. Γιὰ τὴν ἐ­νί­σχυ­ση τῶν χε­λω­νί­ων. Δὲν ἦ­ταν ἡ μό­νη. Ὑ­πῆρ­χε καὶ οὐ­ρά. Ἔ­κα­ναν σω­στὴ δου­λειά. Ἡ Ἑλ­λά­δα ἔ­γι­νε Εὐ­ρω­πα­ϊ­κὴ χώ­ρα.

       Ἔ­ξω ἀ­πὸ τὸ Κέν­τρο, τρεῖς ἄν­τρες, ἀ­κί­νη­τοι καὶ σι­ω­πη­λοί, ἀ­γνάν­τευ­αν τὴν θά­λασ­σα. Θὰ εἶ­χαν λά­θος δι­εύ­θυν­ση. Ἦ­ταν μό­νο γιὰ θα­λάσ­σι­ες χε­λῶ­νες. Ἀ­δύ­να­τοι, κα­κον­τυ­μέ­νοι καὶ ἀ­νε­ξι­χνί­α­στοι. Ἀ­πὸ τὸ Ἀφ­γα­νι­στὰν μᾶλ­λον, ἢ ἴ­σως ἀ­πὸ τὸ Πα­κι­στάν. Τὸ νέ­ο τους σπί­τι μᾶλ­λον τὸ πα­λιὸ ἀ­ε­ρο­δρό­μιο. Τὸ βλέμ­μα στυ­λω­μέ­νο στὸν ὁ­ρί­ζον­τα σὰν νὰ πε­ρί­με­ναν σπου­δαῖ­α ναυ­τι­λια­κὰ νέ­α. Κον­το­στά­θη­κε νὰ πα­ρα­τη­ρή­σει καὶ αὐ­τὴ τὸν ὁ­ρί­ζον­τα. Πε­ρι­πα­τη­τὲς τοὺς κρυ­φο­κοί­τα­ζαν. Στὸ πρό­σω­πό τους δι­ά­βα­ζε, οἱ με­τα­νά­στες εἶ­ναι ἀ­πει­λη­τι­κὸ εἶ­δος. Δι­α­φο­ρε­τι­κὰ θὰ τοὺς ἦ­ταν ἀ­ό­ρα­τοι. Τὸν Homo sacer, θὰ ἔ­βλε­παν σ’ αὐ­τοὺς οἱ λό­γιοι. Αὐ­τὴ τί ἔ­βλε­πε; Ἱ­στο­ρί­ες χω­ρὶς λό­για; Ἕ­νας στί­χος στρι­φο­γύ­ρι­ζε στὸ μυα­λό της, ἀλ­λὰ δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ θυ­μη­θεῖ τὴν ποι­ή­τρια, οὔ­τε κὰν τὴν ἀ­τμό­σφαι­ρα τοῦ ποι­ή­μα­τος, « Ἡ συμ­πό­νια δὲν εἶ­ναι γεν­ναι­ό­δω­ρη, εἶ­ναι ἐ­γω­ϊ­στι­κή». Ὁ ἥ­λιος ἄρ­χι­σε νὰ δύ­ει. Ἴ­σως πε­ρί­με­ναν τὸ ἡ­λι­ο­βα­σί­λε­μα.

Ο υπολογισμός του έτους βασίζεται ως γνωστόν στην ετήσια τροχιά της Γης γύρω από τον Ήλιο. Η τροχιά αυτή, που δημιουργεί τη διαδοχική εναλλαγή των εποχών του έτους, έχει τέσσερα καθοριστικά σημεία: την εαρινή ισημερία (20 ή 21 Μαρτίου), το θερινό ηλιοστάσιο (20 ή 21 Ιουνίου), τη φθινοπωρινή ισημερία (22 ή 23 Σεπτεμβρίου) και το χειμερινό ηλιοστάσιο (21 ή 22 Δεκεμβρίου). Οι ημερομηνίες αυτές ισχύουν για το Βόρειο Ημισφαίριο και οι αντίστροφες για το Νότιο.

Κάθε χρόνο στις 20 ή 21 Ιουνίου (21 Ιουνίου 2023), ο ήλιος βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του ουρανού στο βόρειο ημισφαίριο. Έτσι, παρατηρείται η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου για το βόρειο ημισφαίριο (θερινό ηλιοστάσιο, το λιοτρόπι, όπως το λέει ο λαός) και αντιστρόφως η μικρότερη ημέρα για το νότιο ημισφαίριο. Για το Βόρειο Ημισφαίριο είναι η επίσημη έναρξη του καλοκαιριού και για το Νότιο Ημισφαίριο του χειμώνα.

©

Εάν ένας άνθρωπος κυνηγάει τα λεφτά, είναι άπληστος, εάν τα φυλάει είναι τσιγκούνης, αν τα ξοδεύει είναι σπάταλος, αν δεν έχει λεφτά τότε είναι ανίκανος, αν δεν θέλει να τα έχει είναι άβουλος. Εάν τα έχει από κληρονομιά είναι χαραμοφάης και αν τα μάζεψε στη διάρκεια της ζωής του είναι κλέφτης.

Ανώνυμος

από αριστερά:Ταμπακάκης, Τσαμπούκος, Τσιφτσής, Ψαρράς, Λύχρος, Μπερτσιάς, Τσίρος

…και εγένετο νυξ