Αρτιγενής: Αυτός που μόλις γεννήθηκε ή έγινε.

[ΕΤΥΜΟΛ. < άρτι- + -γενής < γένος (πρβλ. αειγενής, αιθρηγενής)].

Εκεί όπου η δημοκρατία δεν είναι ούτε “παλιά”, ούτε “κουρασμένη”, ούτε “αναιμική”, αλλά αρτιγενής

Σε κάθε επάγγελμα, αν θες να είσαι στην κορυφή, πρέπει να αντέχεις την πίεση. Την πίεση από στόχους, από προβλήματα, από κριτικές, από δυσαρέσκειες, από υπονομεύσεις, από απαιτήσεις…

Μανώλης Δουκίδης συγγραφέας

Της Έφης Μιχελάκη*

Εικονοστάσια της ψυχής, αυτό μου ρχεται στο νου καθώς κοιτάζω τις ξερολιθιές των προπατόρων μας, τοπία εικαστικά, κι αναβαθμίδες απο καθαρή πέτρα, λιθοδομές και θαύματα χειροποίητα των Αστερουσίων!

Κατασκευές που δημιούργησαν πολιτισμό,

δάμακες και τράφοι κομψοτεχνήματα λαϊκής αρχιτεκτονικής κι απλότητας και πρόσφεραν γόνιμο έδαφος σ’ αυτούς τους άγονους τόπους.

Ταπεινές κατασκευές, διαχρονικές, που στη Κρήτη χρονολογούνται τουλάχιστον απ’ τη Βενετοκρατία, ίσως και πιο πίσω, γεμίσαν και λάδωσαν πιάτα, ανάθρεψαν παιδιά, και επέτρεψαν στους μαστόρους τους να μείνουν και να επιβιώσουν στον αφιλόξενο τόπο τους.

Μια τεχνογνωσία που πέρασε από γενιά σε γενιά, κι είναι εναρμονισμένη υπέροχα με το περιβάλλον.

Γοητευμένη απ’ αυτό το θαυμαστό κόσμο επέστρεψα στο Μεγάλο Κάστρο, κι ήρθε στα χέρια μου το πρωτοσέλιδο εφημερίδας του τοπικού μας τύπου, και μου ρχεται στ’ αλήθεια να κλαίω..

Τα νέα αφορούν στην επίσκεψη του Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης στο νησί, και τις

προαναγγελίες του αρμόδιου υπουργείου για τον αγροδιατροφικό μας τομέα.

Ενός Υπουργείου που αίφνης συνηδειτοποιεί

πως το μέλλον ανήκει στην αγροτική παραγωγή, και πως η αναγέννηση της χώρας θα γίνει απ’ την ύπαιθρο!!

Προανήγγειλε μάλιστα και μιά σειρά κυβερνητικών δράσεων, που στόχο έχουν την αναβάθμιση των αγροτοκτηνοτρόφων, των μελισσοκόμων και των αλιέων.

Αναγγελίες, υπο τους κλυδωνισμούς

μιας επικείμενης επισιτιστικής κρίσης στην Ελλάδα .

Αναγγελίες εκλογών ίσως..

Αναγγελίες φόβου ίσως, τη στιγμή κύριοι που την παραγωγική μας αυτάρκεια την υπονομεύσατε χρόνια τώρα, κι είναι μιά υπόθεση τελειωμένη.

Εγκληματικές πολιτικές για τον αγροτικό τομέα και μια ΚΑΠ, που σέρνει πίσω της μια θλιβερή ιστορία που χρονολογείται απ’ τη δεκαετία του 80.

Θλιβεροί τύποι, υπηρεσιακοί, κι υπουργοί,

ένας ανεκδιήγητος θίασος που κατάφερε τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας.

Πάει η ελιά, πάει τ αμπέλι, πάει κι η ψαρόβαρκα που θα λεγε κι ο ποιητής μας..

Διαβάζω, πως μέχρι πρόσφατα, στη χώρα μας καλλιεργούνταν 110 ποικιλίες μαλακού σιταριού, 100 ποικιλίες κριθαριού, 295 ποικιλίες καλαμποκιού και δες που φτάσαμε..

Που μας έφτασαν δηλαδή.

Ο πιο γόνιμος, ο πιο ηλιόλουστος κάμπος της Ευρώπης.

Κι όμως υπάρχουν χώρες στην Ευρώπη, που το 80 % των τροφίμων τους παράγεται εντός των συνόρων τους και με εγχώριες πρώτες ύλες.!

Σε ποιους λοιπόν οι προαναγγελίες;;

Και μη με ρωτήσετε πως σχετίζονται οι ξερολιθιές με τις Αναγγελίες..

Ο παππούς μου ο Μικρασιάτης μου λεγε συχνά : Οι παράουροι παιδί μου υπάρχουνε για να επιβιώνουνε οι ξύπνιοι..

* Φωτο: Ξερολιθιές στον Αχεντριά και στην Εθιά Αστερουσίων.

** Η Έφη Μιχελάκη είναι Κτηνίατρος από το Ασήμι με καταγωγή τους Παρανύμφους Αστερουσίων

Τίποτα δεν συμβαίνει, κανένας δεν έρχεται, κανένας δεν πηγαίνει, είναι τρομερό!

(από το θεατρικό του Σάμιουελ Μπέκετ: «Περιμένοντας τον Γκοντό»)