Πρώτα υπηρετούσε η εξουσία τις ιδεολογίες, τώρα οι ιδεολογίες υπηρετούν τη εξουσία…

Σήμερα θανατώνονται ετησίως 2-3 δισ. αγελάδες και περίπου 50 δισ. κοτόπουλα. Για την εκτροφή τους χρησιμοποιείται το 30% της παγκόσμιας καλλιεργήσιμης γης..

 –

Τους τελευταίους αιώνες ο πληθυσμός των ανθρώπων έχει αρχίσει να αυξάνεται  με αποτέλεσμα από το 1 δισεκατομμύριο πληθυσμού το 1804, να φτάσουμε στα 4 δισεκατομμύρια το 1974 και σήμερα να είμαστε στα 8 δισεκατομμύρια. Οι μελέτες δείχνουν πως μέχρι το 2050 θα έχουμε φτάσει τα 9.7 δισεκατομμύρια και το 2100 θα είμαστε στα 10.4 δισεκατομμύρια. Με αυτό τον ρυθμό σύντομα θα φτάσουμε στο σημείο να μην έχουμε την ικανότητα παραγωγής τροφής για να καλύψει τις ανάγκες μας, οδηγώντας σε πείνα.

Σύμφωνα με τους Μαλθουσιανούς  (ομάδα υποστηρικτών της θεωρίας του καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας, Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους), όταν οι πόροι εξαντληθούν ο ανθρώπινος πληθυσμός θα ελεγχόταν μέσω μαζικών θανάτων, μέχρι να γίνει βιώσιμος. Πλέον όμως, λόγω της τεχνολογικής ανάπτυξης, έχουμε τα μέσα να θρέψουμε μέχρι και 10 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Έχουμε ένα πρόβλημα στην διανομή όμως, κάτι που έχει προκαλέσει λιμούς και πείνα σε χώρες που δεν είναι ανεπτυγμένες.

Σύμπαν 25

Ο Τζον Καλχούν μεταξύ του 1958 και του 1962 δημιούργησε μια σειρά πειραμάτων με τρωκτικά, καλύπτοντας κάθε τους ανάγκη. Στην συνέχεια παρακολουθούσε την συμπεριφορά τους και την επίδραση αυτής της επάρκειας τροφίμων στον πληθυσμό, με την πάροδο του χρόνου. Το μεγαλύτερο από τα πειράματα ονομάστηκε Σύμπαν 25 και αν γενικευτεί στον ανθρώπινο πληθυσμό, τα αποτελέσματα είναι εφιαλτικά.

Στα πειράματα ο Καλχούν ξεκινούσε με τέσσερα ζευγάρια από ποντίκια, που τα τοποθετούσε σε ένα περιβάλλον ουτοπίας. Όταν λέμε περιβάλλον ουτοπίας, εννοούμε ένα περιβάλλον που εξαλείφει τους παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν σε θνησιμότητα, όπως συμβαίνει στον έξω κόσμο. Τα τρωκτικά είχαν απεριόριστη τροφή μέσα από 16 χοάνες, ώστε να τρώνε όσο θέλουν και όποτε θέλουν. Αυτές οι χοάνες μπορούσαν να ταΐζουν ταυτόχρονα μέχρι και 25 τρωκτικά. Πάνω από τις χοάνες είχε τοποθετήσει δοχεία με καθαρό νερό, ενώ η θερμοκρασία ήταν σταθερή στους 20°C, που είναι ιδανική για ποντίκια. Ο Καλχούν είχε λάβει όλα τα μέτρα για να απομονώσει την είσοδο οποιασδήποτε ασθένειας ή άλλου ζώου στο συγκεκριμένο περιβάλλον.

Σε όλες τις επαναλήψεις του πειράματος, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Από την στιγμή που τα ποντίκια δεν χρειαζόταν να βρουν τροφή, αφιέρωναν τον χρόνο τους στην αναπαραγωγή, προχωρώντας σε υπερβολικές σεξουαλικές επαφές. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα κάθε 55 ημέρες να διπλασιάζεται ο πληθυσμός τους.

Όμως, όταν ο πληθυσμός έφτασε τα 620 ποντίκια, παρατηρήθηκε πως ο ρυθμός άρχισε να επιβραδύνεται, καθώς εμφανίστηκαν τα πρώτα προβλήματα στην κοινότητα των ποντικών. Τα ποντίκια χωρίστηκαν σε ομάδες και όσοι δεν χωρούσαν σε κάποια ομάδα, δεν είχαν άλλο μέρος να πάνε.

«Στην κανονική εξέλιξη των γεγονότων σε ένα φυσικό οικολογικό περιβάλλον επιβιώνουν περισσότερο οι νέοι μέχρι την ωριμότητα από ό,τι είναι απαραίτητο ώστε αντικαταστήσουν τους ετοιμοθάνατους ή γερασμένους εδραιωμένους συνεργάτες τους», έγραψε ο Καλχούν στη μελέτη. «Οι υπόλοιποι που δεν βρίσκουν κοινωνικές θέσεις μεταναστεύουν».

Εδώ όμως, όσοι δεν είχαν κοινωνικές θέσεις, δεν μπορούσαν να μεταναστεύσουν, γιατί δεν είχαν πουθενά αλλού να πάνε. Αρκετά ποντίκια βρέθηκαν χωρίς κοινωνικό ρόλο να καλύψουν, πόσο μάλλον όταν ζούσαν σε μια ουτοπία, που δεν είχε ανάγκη από κάποιον να συλλέξει τροφή και νερό ή να φτιάξει καταφύγιο.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά η ουτοπία έγινε κόλαση με απρόσμενα αποτελέσματα. Ο πληθυσμός των ποντικιών έφτασε τα 2.200 και εκεί ξεκίνησαν τα έντονα προβλήματα.. Τα ποντίκια έγιναν πιο βίαια και ανέπτυξαν ανώμαλη σεξουαλική συμπεριφορά. Οι μητέρες άρχισαν να παραμελούν τα μικρά τους ή τα ποντικιών εγκαταλείπουν, ενώ παρατηρήθηκαν ποντίκια να επιτίθενται στους απογόνους τους. Αυτή η κατάρρευση της κοινωνικής συμπεριφοράς, δεν περιοριζόταν στους ξένους, από άλλες ομάδες. Τα “άλφα αρσενικά” ποντίκια γινόντουσαν εξαιρετικά επιθετικά χωρίς καμία αιτία ή κίνητρο, ενώ ξεκίνησαν να βιάζουν τόσο θρυλικά όσο και αρσενικά ποντίκια. Οι βίαιες επιθέσεις πολλές φορές κατέληγαν σε κανιβαλισμό, αφού έτρωγαν όσους πέθαιναν.

Παρά την αφθονία σε τροφή, νερό και φωλιά, οι μητέρες εγκατέλειπαν τα μικρά τους, αφήνοντάς τα στην τύχη τους. Τότε ξεκίνησαν και τα θηλυκά να γίνονται επιθετικά, σε όσους πήγαιναν να μπουν στις φωλιές τους, κάτι το οποίο συνήθως αναλαμβάνουν τα αρσενικά. Για αυτό τα αρσενικά εξορίζονταν σε άλλα μέρη της ουτοπίας. Όταν η επιθετικότητα έφτασε στο αποκορύφωμα, οι μητέρες άρχισαν να σκοτώνουν τακτικά τα μικρά τους.

Μια άλλη συμπεριφορά που παρατηρήθηκε ήταν από ποντίκια που δεν ήταν καθόλου επιθετικά. Αυτά τα ποντίκια έμεναν έξω από τους καβγάδες, όμως ούτε ζευγάρωναν ούτε εμπλέκονταν σε άλλες κοινωνικές διαδικασίες. Καθόντουσαν μακριά από όλους και φρόντιζαν το τρίχωμά τους και την εμφάνισή σου. Ο Καλχούν τα ονόμασε “οι όμορφοι”. Αν και εμφανισιακά φαινόντουσαν πολύ όμορφα, ο Δρ. Καλχούν τα χαρακτήρισε πολύ χαζά.

Στην συνέχεια περάσαμε στην τελευταία περίοδο του πειράματος, με τον πληθυσμό τον ποντικών να αρχίζει να μειώνεται, ώσπου μετά από 560 ημέρες το ποσοστό θνησιμότητας έφτασε το 100%, σημαίνοντας την εξαφάνιση του Σύμπαν 25. Η ουτοπία μπορούσε να φιλοξενήσει μέχρι και 3.000 ποντίκια, όμως δεν έφτασε ποτέ αυτό το νούμερο.

Συμπεράσματα

Ο Καλχούν αφιέρωσε όλη του την καριέρα πάνω σε αυτό το πείραμα. Μάλιστα το επανέλαβε 25 φορές, από όπου και προέκυψε το όνομα Σύμπαν 25. Κάθε φορά το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν το ίδιο, με αμελητέες διαφορές. Ο ίδιος έφτασε στο συμπέρασμα πως το στρες, η ένταση και η ανάγκη για επιβίωση είναι οι λόγοι που παρακινούν τα έμβια όντα να εμπλακούν σε κοινωνικές διεργασίες. Για ένα πλάσμα τόσο απλό όπως το ποντίκι, οι σύνθετες συμπεριφορές είναι η μητρική φροντίδα, η άμυνα στον κίνδυνο και η ιεραρχική οργάνωση μεταξύ και εντός ομάδων. Όταν αυτές οι διαδικασίες δεν ωριμάζουν σε ένα ων, δεν αναπτύσσεται η κοινωνική οργάνωση και δεν σταματάει η αναπαραγωγή. Αυτό οδηγεί στην σταδιακή εξαφάνιση του είδους.Ο Καλχούν στην Ουτοπία

Σύντομα το πείραμα οδήγησε σε ένα πολύ τρομακτικό συμπέρασμα από τον Καλχούν. Το Σύμπαν 25 θα μπορούσε εύκολα να είναι μια μεταφορά για κάθε ανθρώπινη σχέση, γειτονιά και κοινωνία. Ο Καλχούν συνέδεσε το συμπέρασμά του με την «ηθική έκπτωση» που παρατηρούσε στις αστικές πόλεις κατά τις δεκαετίες 1950-1960. Με αυτό τον τρόπο η τρομακτική του παρομοίωση φαινόταν λογική.

Αυτό μας κάνει να αναλογιστούμε πως αν και είμαστε πολύ πιο σκεπτόμενο ων από τα ποντίκια, τι θα γινόταν αν δεν χρειαζόταν ποτέ να καλύψουμε οι ίδιοι τις ανάγκες μας και πρέπει απλά να αναπαραχθούμε και να αναπτυχθούμε κοινωνικά; Τα καταστρέφαμε το είδος μας όπως κάναν τα ποντίκια ή θα μπορούσαμε να δράσουμε σαν το ανώτερο είδος που υποστηρίζουμε πως είμαστε;

Ζούμε σε μια εποχή που η διαβίωση είναι σχεδόν δεδομένη για κάθε άνθρωπο σε μια ανεπτυγμένη κοινωνία, άσχετα αν το επίπεδο διαβίωσης είναι καλό ή κακό. Προφανώς και αυτό είναι καλό, όμως μήπως και το ανθρώπινο είδος έχει μπει σε ένα Σύμπαν 25

 Πηγή:

Dimitrios Amprazis

http://www.techmaniacs.gr

Προσωπογραφία (η μητέρα του ζωγράφου)

 

Τα­ξιά­ρχης καὶ Σπή­λιος Διήγημα του Ε.Τζάνου.

 ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΠΛΩΣ ἄλ­λος ἕ­νας ὑ­πάλ­λη­λος σὲ ἀν­θο­πω­λεῖ­ο. Φύ­ση καλ­λι­τε­χνι­κή, ἔ­φτια­χνε πε­ρί­τε­χνες ἀν­θο­δέ­σμες γά­μου καὶ στό­λι­ζε τὸν ἐ­πι­τά­φιο θε­ά­ρε­στα. Τὶς ἐ­λεύ­θε­ρες ὧ­ρες του ἔπια­νε τὰ μο­λύ­βια καὶ σχε­δί­α­ζε ἀν­θρώ­πους ἢ ἀν­τι­κεί­με­να. Μπο­ροῦ­σε νὰ ξε­ση­κώ­σει μὲ ἀ­κρί­βεια ὅ­ποι­α εἰ­κό­να ἔ­βλε­πε.

        Αὐ­τὸς ἦ­ταν ποὺ –τὴν ἐ­πο­χὴ ποὺ στὸ δη­μο­τι­κὸ σχο­λεῖ­ο ἡ ἀν­τι­γρα­φὴ ἑ­νὸς κει­μέ­νου ἔ­πρε­πε νὰ συ­νο­δεύ­ε­ται ἀ­πὸ σχέ­δια– ζω­γρά­φι­ζε στὰ μα­θη­τι­κὰ τε­τρά­δια σχο­λι­α­ρό­παι­δων συγ­γε­νῶν του, ἀ­φοῦ, ἀ­νύ­παν­τρος, δὲν εἶ­χε παι­διὰ δι­κά του. Οἱ δά­σκα­λοι, κα­τα­λα­βαί­νον­τας, ἀ­σφα­λῶς, πὼς αὐ­τὸ ποὺ ἔ­βλε­παν δὲν ἀ­πο­τε­λοῦ­σε μα­θη­τι­κὴ δη­μι­ουρ­γί­α, τὸ πα­ρά­βλε­παν. Τὰ σχέ­δια τοῦ Τα­ξιά­ρχη ἦ­ταν χάρ­μα ὀ­φθαλ­μῶν. Ἕ­νας δά­σκα­λος, μά­λι­στα, εἶ­χε φτά­σει στὸ ση­μεῖ­ο νὰ βαθ­μο­λο­γή­σει μὲ ἄ­ρι­στα καὶ τὴν εἰ­κό­να!

        Στὸ ἀν­θο­πω­λεῖ­ο, στὴν πλα­τεί­α Δα­βά­κη, ἦ­ταν πε­ρι­ζή­τη­τος. Τὸν Τα­ξιά­ρχη γύ­ρευ­αν οἱ πε­λά­τες γιὰ τὶς χα­ρὲς ἢ τὶς λύ­πες τους. Αὐ­τὸν ἤ­θε­λαν νὰ στο­λί­ζει τὴν ἐκ­κλη­σί­α γιὰ τὴ γα­μή­λια τε­λε­τή, καὶ τὰ στε­φά­νια του ξε­χώ­ρι­ζαν ἀ­πὸ τὰ ὑ­πό­λοι­πα στὶς μοι­ραῖ­ες ἀ­πο­δη­μί­ες. Τό­τε τὰ ἄν­θη μο­σχο­βο­λοῦ­σαν.

        Κά­πο­τε ὁ Τα­ξιά­ρχης ὑ­πῆρ­ξε ἄν­θρω­πος εὔ­θυ­μος καὶ πρό­σχα­ρος· ἐ­πι­πλέ­ον εἶ­χε τὴν ἀ­ρε­τὴ νὰ με­τα­δί­δει τὴν εὐ­δι­α­θε­σί­α καὶ στὴν πα­ρέ­α του. Σή­με­ρα ὅ­μως ἦ­ταν ἀ­γέ­λα­στος, μο­να­χι­κός. Μιὰ χρό­νια ψυ­χι­κὴ νό­σος, συ­νο­δευ­ό­με­νη ἀ­πὸ τὴν ἀ­πα­ραί­τη­τη φαρ­μα­κευ­τι­κὴ ἀ­γω­γή, τὸν εἶ­χε κά­νει λι­γο­μί­λη­το. Σχε­δὸν ἀ­μί­λη­το. Ἔ­κα­νε τὸ ὀ­κτά­ω­ρό του στὸ ἀν­θο­πω­λεῖ­ο καὶ τὶς ὑ­πό­λοι­πες ὧ­ρες τὶς περ­νοῦ­σε στὸ σπί­τι. Δὲν ἔ­βγαι­νε πο­τέ, μό­νο κά­πνι­ζε τὸ ἕ­να τσι­γά­ρο με­τὰ τὸ ἄλ­λο.

        Τὸ κα­κὸ ἔ­γι­νε στὴν Κα­το­χή. Τό­τε ὁ Τα­ξιά­ρχης δού­λευ­ε σ’ ἕ­να ἀν­θο­πω­λεῖ­ο στὰ Ἀ­νά­κτο­ρα. Ὁ Σπή­λιος, ἰ­δι­ο­κτή­της γει­το­νι­κοῦ μα­γα­ζιοῦ, τὸν φθο­νοῦ­σε. Δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ τὸ χω­νέ­ψει τὸ χά­ρι­σμα τοῦ Τα­ξιά­ρχη. Ὁ Σπή­λιος κα­τὰ τὰ ἄλ­λα ἦ­ταν εὐ­χα­ρι­στη­μέ­νος μὲ τὸν ἑ­αυ­τό του. Δὲν εἶ­χαν ἔρ­θει στὸ φῶς πο­τὲ οἱ δο­σο­λη­ψί­ες ποὺ ἔ­κα­νε στὸ σκο­τά­δι. Ἔ­σπα­γε τὸ κε­φά­λι του τί νὰ κά­νει ὥ­στε νὰ χαν­τα­κώ­σει τὸν Τα­ξιά­ρχη ὁ­ρι­στι­κά. Σκε­φτό­ταν τὸ ἕ­να, σκε­φτό­ταν τὸ ἄλ­λο, τί­πο­τε δὲν τοῦ φαι­νό­ταν ἀ­πο­τε­λε­σμα­τι­κό. Ὥ­σπου τὸ βρῆ­κε. Κα­τέ­δω­σε τὸν Τα­ξιά­ρχη ὅ­τι τά­χα πού­λη­σε τὴ Λά­ρι­σα στοὺς Ἐ­λα­σί­τες. Τὸν και­ρὸ ἐ­κεῖ­νο ἦ­ταν εὔ­κο­λες τέ­τοι­ες συ­κο­φαν­τί­ες κι ὁ Σπή­λιος ἤ­ξε­ρε κα­λὰ ἀ­π’ αὐ­τά.

        Τὰ βα­σα­νι­στή­ρια κα­τέ­στρε­ψαν τὴ ζω­ὴ τοῦ Τα­ξιά­ρχη. Ἔ­χα­σε τὴ δου­λειά του, ἀλ­λὰ ὅ­ταν πέ­ρα­σε ἡ φουρ­τού­να δὲν δυ­σκο­λεύ­τη­κε νὰ βρεῖ ἄλ­λη. Ἐν­τού­τοις ἡ δει­νό­τη­τά του δὲν χά­θη­κε. Δὲν ξέ­ρω κα­τὰ πό­σο εὐ­χα­ρι­στι­ό­ταν μέ­σα του μὲ τὶς ἐ­πι­τυ­χί­ες του –δὲν τὸ ἔ­δει­χνε–, πάν­τως ὁ Σπή­λιος δὲν ἔ­πα­ψε νὰ τὸν ζη­λεύ­ει καὶ νὰ βα­σα­νί­ζε­ται ἀ­πὸ τὰ προ­τε­ρή­μα­τά του.

Εὐ­άγ­γε­λος Ι. Τζά­νος

πηγή:neoplanodion.gr

Η ατμομηχανή της Ευρώπης δεν τρέχει πια. Η γερμανική οικονομία εισήλθε σε ύφεση το 2023 με πτώση 0,3% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, επιβαρυμένη από την κρίση στον βιομηχανικό τομέα που υποφέρει από το ενεργειακό κόστος και τις εξαγωγικές δυσκολίες. Σύμφωνα με στοιχεία του στατιστικού ινστιτούτου Destatis, αυτή η αναμενόμενη μείωση του ΑΕΠ της μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρώπης, ακολουθεί μεγέθυνση 1,8% το 2022. Αν και τα στοιχεία είναι ελαφρώς καλύτερα από τις προβλέψεις της κυβέρνησης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που είχαν προβλέψει συρρίκνωση της μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρώπης με 0,4% και 0,5%, η Γερμανία τα πήγε πολύ χειρότερα από τον μέσο όρο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το 2023 συνολικά, ο πληθωρισμός αυξήθηκε κατά 5,9% στη Γερμανία, μετά από 6,9% το 2022, ο υψηλότερος από την πετρελαϊκή κρίση του 1973. Η κατανάλωση των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 0,8%. Πλήγηκε και ο μεταποιητικός κλάδος, ο οποίος αντιπροσωπεύει σχεδόν το 85% του κλάδου (πλην των κατασκευών) που κατέγραψε πτώση -0,4%.

Το καλό νέο για την Γερμανία:

Η Γερμανία και όχι η Ιαπωνία κατέχει πλέον τον τίτλο της τρίτης μεγαλύτερης οικονομικής δύναμης στον κόσμο, καθώς το ονομαστικό ΑΕΠ της Ιαπωνίας ανήλθε σε κάπου 4,2 τρισεκατομμύρια δολάρια έναντι περίπου 4,5 τρισεκατομμύρια της Γερμανίας. Η απώλεια της τρίτης θέσης οφείλεται κατά κύριο λόγο στην υποτίμηση του γιεν.

Υπάρχει σοβαρός λόγος που οι Σκανδιναβοί αφήνουν τα μωρά τους στο πεζοδρόμιο με θερμοκρασίες κάτω του μηδέν, ενώ εκείνοι απολαμβάνουν τον καφέ τους στη ζεστασιά.

Εσείς, θα αφήνατε το μωρό σας έξω στην παγωνιά για τον μεσημεριανό υπνάκο του; Και όταν λέμε παγωνιά εννοούμε για θερμοκρασίες υπό του μηδενός.

 

 

Αυτό κάνουν οι περισσότεροι γονείς των Βορείων Χωρών, αφού γι’ αυτούς είναι κάτι συνηθισμένο.

Και ενώ εκείνοι απολαμβάνουν τον ζεστό latte τους μέσα στην καφετέρια, τα καρότσια με τα μωρά τους είναι παρκαρισμένα στο πεζοδρόμιο.

 

Η εικόνα αυτή είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη σε Δανία, Σουηδία, Νορβηγία: Δεκάδες παιδικά καροτσάκια «παρακαρισμένα» στα πεζοδρόμια, στο καθένα από τα οποία ένα μωρό κοιμάται ανενόχλητο.

 

Οι Σκανδιναβοί πιστεύουν ότι είναι καλό για την υγεία των παιδιών να κοιμούνται αναπνέοντας φρέσκο καθαρό αέρα, ειδικά τον χειμώνα όταν υπάρχουν πολλές ασθενειες που κυκλοφορούν στους κλειστούς χώρους.

 

Αλλά και  οι παιδίατροι λένε ότι είναι σημαντικό για τα παιδιά να εισπνέουν καθαρό αέρα ενώ κοιμούνται, αφού βελτιώνει την ποιότητα του ύπνου τους αλλά και την υγεία τους. Εστω κι αν έξω χιονίζει!

 

 

Σήμερα, οι περισσότεροι παιδικοί σταθμοί στη Σουηδία, βγάζουν τα παιδιά έξω για να κοιμηθούν. Είναι συνηθισμένο να βλέπει κανείς καρότσια παραταγμένα στη σειρά, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά κοιμούνται μέσα.

Βέβαια, μην φανταστείτε ότι εγκαταλείπουν τα μωρά τους ανεξέλεγκτα στο πεζοδρόμιο. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν ειδικό εξοπλισμό που παρακολουθεί το μωρό ενώ κοιμάται, και φυσικά βρίσκονται σε κοντινή απόσταση.

Παράλληλα, τα μωρά είναι πολύ καλά ντυμένα με ολόσωμες φόρμες, σκουφιά και ειδικές κουβέρτες, με μόνο ακάλυπτο σημείο το προσωπάκι τους.

 

 

Να τονίσουμε ότι, η εξωπραγματική για τη δική μας κοινωνία συνήθεια, είναι δείγμα μιας λιγότερο αγχωμένης κοινωνίας. Εξάλλου, είναι τόσο συνηθισμένο το φαινόμενο που κανείς δεν νιώθει έκπληξη βλέποντας ένα μωρό να κοιμάται στο πεζοδρόμιο.

Αν, λοιπόν, βρεθείτε σε κάποια από αυτές τις χώρες τον χειμώνα, και σας προτείνουν να κοιμίσετε το μωρό σας στο μπαλκόνι αντί για ένα ζεστό υπνοδωμάτιο, μην παραξενευτείτε.

Ωστόσο, μην το δοκιμάσετε στην Ελλάδα παρά μόνο αν αποφασίσετε να σταθείτε κι εσείς στο κρύο, δίπλα στο μωρό σας.

Τι ήταν οι αυτοσχέδιες συσκευές με γαληνίτη, που έγιναν μόδα στην ελληνική πρωτεύουσα

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Το ελληνικό δαιμόνιο ήταν εκείνο που κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πρόκληση του μεγάλου κόστους των ραδιοφώνων, όταν άρχισε η επίσημη κρατική λειτουργία εκπομπών το 1938. Όλοι επιθυμούσαν να απολαύσουν τη νέα τεχνολογία, αλλά ελάχιστοι ήταν εκείνοι που διέθεταν τις 20.000 δραχμές που απαιτούνταν για να αγοραστεί μία αξιοπρεπής συσκευή ραδιοφώνου. Εξάλλου, τόσο κόστιζε εκείνη την εποχή ένα σπιτάκι σε λαϊκή συνοικία της πρωτεύουσας. Υπήρχαν βεβαίως και οι φθηνότερες συσκευές οι οποίες κόστιζαν περίπου 2.000 δραχμές, αλλά έπιαναν μόνον το σήμα του αρτισύστατου Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν και τα μέτρα που είχε λάβει το καθεστώς της 4ης Αυγούστου για τον πλήρη έλεγχο των ραδιοφώνων που κυκλοφορούσαν και τη φορολόγησή τους [1].

Σε εποχή, λοιπόν, που επικρατούσε… ραδιοφωνομανία, έπρεπε να βρεθεί μία λύση. Από την ημέρα που είχαν αρχίσει οι εκπομπές του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών δεν υπήρχε σπίτι, δεν υπήρχε Αθηναίος που να μην ονειρευόταν, νύχτα και μέρα, την απόκτηση ενός ραδιοφώνου. Οπότε επιστρατεύτηκε το πολυμήχανο ελληνικό πνεύμα για να προσφέρει λύση. Έτσι, από τον Ιανουάριο του 1939, σε βιτρίνες της οδού Σταδίουφιγουράριζαν μικροσκοπικά μηχανήματα τα οποία οι εφημερίδες έγραφαν πως έμοιαζαν με τηλεφωνικές συσκευές ή με κουμπαράδες του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου.

Ήταν απλούστατα ραδιόφωνα ελληνικής κατασκευής -κάτι σαν ραδιοφωνάκια τσέπης! Προϊόντα εφευρετικής φαντασίας και επινοητικότητας, μπορούσαν να εξυπηρετήσουν όσους δεν διέθεταν … φουσκωμένα πορτοφόλια. Οι συσκευές αυτές, όχι μόνο ήταν φτηνές, αφού το κόστος τους δεν ξεπερνούσε τις 200 δραχμές, αλλά λειτουργούσαν και ως φορητές συσκευές με ακουστικά, σαν κι αυτές που γνωρίσαμε τα νεότερα χρόνια. Επισήμως, δεν χαρακτηρίζονταν ως ραδιόφωνα, οπότε δεν ενέπιπταν στις δεσμεύσεις του νόμου περί επίσημης δήλωσής τους στις Αρχές.

Επίσης, μπορούσαν εύκολα να μετακινηθούν, συνοδεύοντας τους κατόχους τους σε μία εκδρομή στην Πάρνηθα ή στη Βουλιαγμένη. Λειτουργούσαν, κατά κάποιον τρόπο, σαν τα μεταγενέστερα τρανζιστοράκια. Το δε γεγονός ότι μπορούσε οποιοσδήποτε να κατασκευάσει μόνος του τη συσκευή, πρόσθετε ένα μεγάλο πλεονέκτημα για την ευρύτατη εξάπλωσή τους.

Σχέδιο ραδιοφώνου τσέπης, δημοσιευμένο στον Τύπο της εποχής (1939).

Η «συνταγή» ήταν απλούστατη και πολλοί ήταν εκείνοι που ειδικεύονταν στην κατασκευή τέτοιων λαϊκών συσκευών κερδίζοντας το ψωμί τους, αρκεί να προμηθεύονταν από τα παλιατζίδικα πρώτα ένα ακουστικό, που στοίχιζε περίπου ένα κατοστάρικο. Το ακουστικό συνδεόταν απευθείας ή μέσω μιας πρίζας με έναν γαληνίτη. Ο γαληνίτης είναι ειδικό μέταλλο (θειούχος μόλυβδος) που έχει την ιδιότητα να συγκεντρώνει τα ηχητικά κύματα. Τέτοιους γαληνίτες, ειδικά συσκευασμένους, πωλούσαν όλα τα καταστήματα ραδιοφώνων προς 25 δραχμές τον έναν. Ο γαληνίτης συνδεόταν με ένα πηνίο, δηλαδή μια ξύλινη καλούμπα τυλιγμένη με ειδικό γαλβανισμένο σύρμα που κόστιζε λιγότερο από 30 δραχμές. Το πηνίο κατέληγε στην κεραία, που ήταν σύρμα πολλών δεκάδων μέτρων. Η άκρη της κεραίας έπρεπε να στηθεί σε ψηλό μέρος, συνήθως στην ταράτσα των σπιτιών- μόνο που δεν έπρεπε να εφάπτεται με τον τοίχο.

Έτσι πλημμύρισαν τα σπίτια με τις πρόχειρες κεραίες. Το «ραδιόφωνο τσέπης» ήταν πλέον μια πραγματικότητα. Βεβαίως, μέσω του ακουστικού μπορούσε να ακούει μόνο ένας, χωρίς μάλιστα να ενοχλεί τους γύρω του. Αν ήθελαν να ακούνε κι άλλοι, έπρεπε να προστεθεί ο γαληνίτης με λυχνία ραδιοφώνου και περισσότερα ακουστικά. Εξάλλου, μπορούσε η πρόχειρη συσκευή να συνδεθεί και με μεγάφωνο, ώστε να μπορούν να ακούν όλοι σε ένα δωμάτιο. Αλλά, όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, η μεγάλη ζήτηση γαληνίτη προκάλεσε την αύξηση της τιμής του και την… εξαφάνισή του από την αγορά[2]. Επίσης, εξαφανίστηκαν και τα ακουστικά των τηλεφώνων από τα παλιατζίδικα. Κάποιος έξυπνος επιχειρηματίας τα μάζεψε, για να τα διαθέσει ύστερα προς εκατό δραχμές το ένα.

Πρώτη δημοσίευση: Εφημερίδα «Δημοκρατία», 24 Φεβρουαρίου 2019

Πηγή:taathinaika.gr

Τι έκανε κάποιον στην αρχαιότητα «ρωποπερπερήθρα»;

«Ρωποπερπερήθρας» χαρακτηρίζεται ο άνθρωπος που λέει συνεχώς ανοησίες, χαζομάρες.

Προέρχεται από τις λέξεις «ρώπος» (που σημαίνει κάτι το φτηνό) και «πέρπερος» (που ουσιαστικά σημαίνει τον φλύαρο).