Ο Αριστοτέλης λέει ότι αν δώσεις μια μπάλα σ’ ένα παιδί, δεν πα’ να κοστίζει τρεις δεκάρες, αν είναι η καλύτερη στην αγορά, είναι υπόδειγμα μεγαλείου – και το ύφος, είτε στη ζωή είτε στη λογοτεχνία, πηγάζει, νομίζω, από την υπερβολή, απ’ αυτό το κάτι πέρα και πάνω από τη χρησιμοθηρία που σφίγγει την καρδιά. Στα όψιμα ποιήματά μου το ονομάζω Βυζάντιο, από εκείνη την πόλη όπου οι αναλωμένες μορφές των Αγίων πρόβαλλαν πάνω σε χρυσό ψηφιδωτό φόντο, και ένα τεχνητό πουλί τραγουδούσε πάνω σ’ ένα χρυσόδεντρο εμπρός στον αυτοκράτορα – και σ’ ένα ποίημά μου έχω φανταστεί τα πνεύματα να κολυμπούν, καβάλα σε δελφίνια που σχίζουν τις αισθησιακές θάλασσες, για να χορέψουν στα πλακόστρωτά της.

~.~

Νομίζω ότι αν μου χάριζαν έναν μήνα Αρχαιότητας και είχα το ελεύθερο να τον περάσω όπου θέλω, θα διάλεγα το Βυζάντιο, λίγο προτού ο Ιουστινιανός τελέσει τα θυρανοίξια της Αγίας Σοφίας και βάλει λουκέτο στην Ακαδημία του Πλάτωνος. Νομίζω ότι θα πετύχαινα εκεί σε κάποιο ταβερνάκι κανέναν φιλόσοφο φηφιδογράφο ικανό ν’ απαντήσει όλες μου τις ερωτήσεις, που θα ’ταν πιο κοντά στο υπερφυσικό και από τον Πλωτίνο τον ίδιο, γιατί με την υπερήφανη δεξιοτεχνία του, ό,τι ήταν για τους ηγεμόνες και τους κληρικούς όργανο εξουσίας και για τον όχλο φονική παράκρουση, εκείνος θα το ’κανε να μοιάζει μορφή εξαίσια και λυγερή σαν τέλειου ανθρώπινου σώματος.

Νομίζω ότι στο πρώιμο Βυζάντιο, ίσως όσο ποτέ πιο πριν ή πιο μετά στην καταγεγραμμένη ιστορία, θρησκευτική, αισθητική και πρακτική ζωή ήταν ένα, ότι οι αρχιτέκτονες και οι καλλιτέχνες –αν όχι, ίσως, και οι ποιητές, αφού η γλώσσα ήταν όργανο για έριδες και πρέπει να ’χε γίνει αφηρημένη– μιλούσαν και στους πολλούς και στους λίγους το ίδιο. Ο ζωγράφος, ο ψηφιδογράφος, ο χρυσικός και ο αργυροχόος, ο εικονογράφος των ιερών βιβλίων, ήταν σχεδόν απρόσωποι, στερούμενοι κάθε αυτεπίγνωστης ατομικότητας σχεδόν, απορροφημένοι εντελώς απ’ τη δουλειά τους και το όραμα ενός ολόκληρου λαού. Μπορούσαν να ξεσηκώνουν απ’ τα παλιά ευαγγέλια τις εικόνες που έμοιαζαν τώρα εξίσου ιερές όσο και το κείμενο, και όμως να τις συνθέτουν όλες τους σε ένα πελώριο καινούργιο σχέδιο, έργο πολλών που έμοιαζε έργο ενός, και όπου κάθε κτίσμα, κάθε ζωγραφιά, κάθε μοτίβο, κάθε κιγκλίδωμα και κάθε λυχνάρι έμοιαζε κομμάτι μιας και μόνης εικόνας· και αυτό το όραμα, αυτή η ενσάρκωση του αόρατου διδασκάλου τους, είχε την ελληνική ευγένεια, ο Σατανάς ήταν ακόμα ο ημίθεος όφις, καθόλου εκείνο το κερασφόρο σκιάχτρο του διδακτικού Μεσαίωνα.

Οι ασκητές, που στην Αλεξάνδρεια τους αποκαλούν «Αθλητές του Θεού», έχει πάρει πια τη θέση εκείνων των Ελλήνων αθλητών, των οποίων τα αγάλματα έχουν λιώσει ή διαμελιστεί ή εγκαταληφθεί στα σταροχώραφα, όμως όλα γύρω τους αστράφτουν με απίστευτη μεγαλοπρέπεια σαν αυτή που βλέπουμε να διαπερνά τα κλειστά μας βλέφαρα όποτε αιωρούμαστε μεταξύ ύπνου και ξύπνου, δεν πρόκειται εδώ για την αναπαράσταση του ζωντανού κόσμου αλλά για το όνειρο του υπνοβάτη. Ακόμη και η διάτρητη κόρη του ματιού, όταν την σμίλη την κρατάει το χέρι ενός Βυζαντινού τεχνίτη του ελεφαντοστού, παθαίνει μια υπνωτιστική αλλαγή, γιατί η βαθιά σκιά της ανάμεσα στις αχνές γραμμές της πλάκας, ο μηχανικός κύκλος της, εκεί που όλα τα άλλα είναι ρυθμικά και ρέοντα, δίνουν στον Άγιο ή τον Άγγελο το βλέμμα ενός πελώριου πουλιού που αντικρίζει ένα θαύμα. Θα γινόταν ποτέ ένας οραματιστής εκείνων των ημερών, εισερχόμενος στον ναό που ονομάστηκε με χάρη τόσο ελάχιστα θεολογική «Αγία Σοφία», θα γινόταν ποτέ ακόμη και ένας σημερινός οραματιστής περιηγούμενος τα ψηφιδωτά της Ραβέννας ή της Σικελίας, να μην αναγνωρίσει μια εικόνα που την βλέπει κάτω απ’ τα κλειστά του βλέφαρα; Μου φαίνεται πως ήταν Εκείνος, αυτός που για τις πρώτες χριστιανικές κοινότητες δεν ήταν παρά ένας απόκοσμος εξορκιστής, που συγκατανεύοντας στην πλήρη Του θέωση έκανε δυνατή τούτη τη βύθιση στο υπερφυσικό μεγαλείο, σ’ αυτές τις ψηφιδωτές επιφάνειες τις όλο χρυσογαλαζοπράσινες ανταύγειες.

Μετάφραση
ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ

*Ο Ουίλλιαμ Μπάτλερ Γέιτς, γιος του Ιρλανδού ζωγράφου Τζον Μπάτλερ Γέιτς, θεωρείται ένας από τους κορυφαίους αγγλόφωνους ποιητές του 20ού αιώνα. Ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία, το θέατρο, το δοκίμιο και τη μελέτη.Νομπελ λογοτεχνίας

Πηγή: neoplanodion.gr

Ίσως είναι αναπόφευκτο, ίσως είναι υποχρεωμένος να διαλέξει κανείς ανάμεσα στο να μην είναι απολύτως τίποτα και να υποκρίνεται αυτό που είναι..

Ζαν Πολ Σάρτρ

Το Voyager 1, το οποίο απέχει περίπου 24 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τη Γη, δεν είχε στείλει αξιοποιήσιμα επιστημονικά και τεχνικά δεδομένα για την κατάστασή του από τον Νοέμβριο.

Αποκαθίσταται ύστερα από πέντε μήνες η επικοινωνία με το διαστημικό σκάφος Voyager 1 (φωτογραφία, επάνω), το πλέον απομακρυσμένο από τη Γη ανθρώπινο δημιούργημα, ανακοίνωσε χθες Δευτέρα η αμερικανική υπηρεσία διαστήματος (NASA).

Τα Voyager 1 και 2 ταξιδεύουν μακριά από το ηλιακό μας σύστημα, μεταφέροντας συλλογή από ήχους και εικόνες της Γης

Το Voyager 1, το οποίο απέχει περίπου 24 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τη Γη, δεν είχε στείλει αξιοποιήσιμα επιστημονικά και τεχνικά δεδομένα για την κατάστασή του από τον Νοέμβριο, εξήγησε η NASA.

Ωστόσο, οι υπεύθυνοι της αποστολής μπορούν να στέλνουν εντολές στο σκάφος, που εκτοξεύτηκε πριν 46 χρόνια κι εξακολουθεί να λειτουργεί κανονικά.

Στα 1854 η Νιγρίτα βρίσκεται κάτω από τον τουρκικό ζυγό. Σ΄ ένα από τα πιο φτωχικά σπίτια της πόλης στην περιοχή «Τσακαλάδες» γεννιέται από την οικογένεια Ροκάνη ένα κορίτσι και του δίδεται το όνομα Γερακίνα. 

Η ζωή του κοριτσιού δε διαφέρει απ΄ αυτή των συνομηλίκων του, της εποχής εκείνης. Η Γερακίνα γίνεται γνωστή για την ομορφιά της, αλλά και για την καλοσύνη της.

Βρισκόμαστε πλέον στο 1870. Η Γερακίνα, 16 ετών ερωτεύεται τον Νιγριτινό Τριαντάφυλλο Γκοστίνου, ο οποίος διέμενε επίσης στους Τσακαλάδες. Το μεσημέρι της 6ης Αυγούστου του 1870 η Γερακίνα πάει για νερό στο πηγάδι της γειτονιάς. Το πηγάδι ήταν περιφραγμένο με σανίδες, οι οποίες είχαν μεγάλα κενά μεταξύ τους.

Η περίφραξη ήταν χαμηλή. Η Γερακίνα στην προσπάθειά της να σύρει στην επιφάνεια τον κουβά χάνει την ισορροπία της και χωρίς να προλάβει να αντιδράσει βρίσκεται στον πυθμένα του πηγαδιού. Η απελπισμένη κραυγή της ακούγεται σ΄ όλη την περιοχή. Οι γείτονες τρέχουν να βοηθήσουν ανάμεσά τους κι ο Τριαντάφυλλος, ο οποίος κατεβαίνει στο πηγάδι, αλλά μάταια, η Γερακίνα είναι ήδη νεκρή.

Το συγκεντρωμένο πλήθος ξεσπά σε εκδηλώσεις λατρείας και πόνου. Όλη η Νιγρίτα έκλαψε την άτυχη κόρη και τη συνόδεψε στην τελευταία της κατοικία, αφού τη στόλισε με φλουριά και βραχιόλια.

Το τραγικό τέλος της Γερακίνας συγκλονίζει τον Τριαντάφυλλο που πεθαίνει από τη θλίψη του έπειτα από 3 μήνες. Το περιστατικό έγινε θρύλος και μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα στις επόμενες γενιές, τις οποίες και συγκινούσε πάντοτε. 

Αργότερα μια παρέα Νιγριτών μουσικόφιλων συνέθεσε το τραγούδι «Γερακίνα» με το γνωστό περιεχόμενο.

Η λέξη «γέρας» σημαίνει το βραβείο, το έπαθλο, το αριστείο.

αἰτεῖ ὁ ἀνελθὼν καὶ τὸν τοῦ τυράννου υἱὸν ἀνελὼν γέρας ὡς τνραννοκτόνος.

Ως ένα σπουδαίο κτίριο με μία απαράμιλλη αρχιτεκτονική έχει χαρακτηριστεί ο σιδηροδρομικός σταθμός του Βόλου, που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πρωτεύουσας της Μαγνησίας. Κάθε χρόνο τον επισκέπτονται χιλιάδες κόσμου, όχι μόνο ταξιδιώτες που μετακινούνται με τα τρένα, αλλά και τουρίστες που βρίσκονται στην περιοχή.

Το μοναδικής αρχιτεκτονικής και ομορφιάς κτίριο σχεδίασε ο ιταλός μηχανικός Εβαρίστο Ντε Κίρικο, πατέρας του σπουδαίου υπερρεαλιστή ζωγράφου Τζόρτζιο Ντε Κίρικο. Η ιδέα ξεκίνησε όταν μπήκαν στα σκαριά οι εργασίες για την κατασκευή του περίφημου Θεσσαλικού Σιδηροδρόμου που θα συνέδεε το λιμάνι του Βόλου με τη Λάρισα, τον θεσσαλικό κάμπο και όλη τη Δυτική Θεσσαλία.

Τα έργα ξεκίνησαν αμέσως μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας το 1881 και το κτίριο του σιδηροδρομικού σταθμού του Βόλου ολοκληρώθηκε κι εγκαινιάσθηκε στις 22 Απριλίου 1884 από τον Βασιλιά Γεώργιο Α’. Η λειτουργία του Θεσσαλικού Σιδηροδρόμου ήταν η βασική αιτία για την εκρηκτική ανάπτυξη της πόλης του Βόλου.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Κώστα Αδαμάκη, «το εκπληκτικά όμορφο κτίριο του σιδηροδρομικού σταθμού του Βόλου, σχεδιαστικά εμφανίζει τη νεοκλασική τυπολογία κι έναν πειθαρχημένο στις κλασικές μορφές σχεδιασμό, εκφράζοντας τη μνημειακότητα μιας συγκεκριμένης αρχιτεκτονικής που ακολουθείτο τότε σε συγκεκριμένα κτίρια. Χαρακτηριστικά αναδεικνύονται στο κτίριο οι όγκοι του με τα κατακόρυφα ανοίγματα και την εξέχουσα δίρριχτη στέγη, που διαθέτει πλούσιο ξύλινο διάκοσμο στο περίγραμμά της και με τον σχεδιασμό αυτό δημιουργείται μια μοναδική πλαστική ομοιογένεια και ισορροπία στο κτίριο. Στο κτίριο διακρίνονται εφαρμογές σπουδαίων διακοσμητικών στοιχείων στις δύο βασικές ζώνες που το περιβάλλουν, αλλά και την γαλήνια επιβλητικότητα της πρόσοψης που τόνιζε έντονα τον τότε ανερχόμενο αστικό χαρακτήρα του Βόλου».

Με τον σιδηροδρομικό σταθμό του Βόλου ο Εβαρίστο Ντε Κίρικο ανέδειξε το εξαιρετικό ταλέντο του, πέρα από τις άλλες εξαίρετες δημιουργίες του, όπως και το τρένο του Πηλίου που θα ακολουθούσε λίγα χρόνια αργότερα με τη μοναδικότητά του. Ακόμη κι εκείνα τα πρώτα χρώματα που διακόσμησαν το υπέροχο κτίριο το 1884, εξακολουθούν να παραμένουν τα ίδια και σήμερα, δηλαδή 140 χρόνια αργότερα, αποτελώντας ένα ξεχωριστό μνημείο και σημείο αναφοράς για την πρωτεύουσα της Μαγνησίας.Το 1884 που εγκαινιάσθηκε ο σιδηροδρομικός σταθμός του Βόλου, μαζί με τη λειτουργία της μετρικού εύρους τότε γραμμής Βόλου-Λάρισας, ένα ακόμη σπουδαίο στοιχείο είδαν οι παρόντες επίσημοι και ανεπίσημοι στο χώρο. Ήταν το μεγάλων διαστάσεων μνημειακό άγαλμα της θεάς Αθηνάς, έργο του Ιταλού γλύπτη I. Πρεβιζάν, που εξακολουθεί να στέκει μέχρι και σήμερα στο ίδιο σημείο και δένει αρμονικά με το πανέμορφο και επιβλητικό κτίριο.

Με την πάροδο των χρόνων και παρά την παρακμή και στη συνέχεια κατάργηση του Θεσσαλικού Σιδηρόδρομου, το επιβλητικό κτίριο περιήλθε στην ιδιοκτησία του ΟΣΕ και σήμερα αποτελώντας τον τερματικό σταθμό της γραμμής Βόλου-Λάρισας εξακολουθεί να στέκει και να εντυπωσιάζει τους επισκέπτες του.

Στον πρώτο όροφο του κτιρίου λειτουργεί το Σιδηροδρομικό Μουσείο Θεσσαλίας, όπου εκτίθενται πλούσια και σπάνια κειμήλια σχετικά με την ιστορία των σιδηροδρόμων. Στους χώρους ο επισκέπτης μπορεί να δει παλιές φωτογραφίες, τηλεγράφους, ρολόγια σταθμού, στολές εποχής, εκδοτήρια εισιτηρίων, εξαρτήματα μηχανών, σιδηροδρομικά αρχεία, βιβλία για την αρχιτεκτονική των σιδηροδρόμων και σχέδια του Εβαρίστο Ντε Κίρικο, που αποτελούν σημαντικά ιστορικά ντοκουμέντα για την πορεία του σιδηροδρόμου της περιοχής μέσα από μία πορεία 140 χρόνων.

Το κτίριο του σιδηροδρομικού σταθμού Βόλου είναι ένα από τα λιγοστά σπουδαία κτίρια που σώθηκαν μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς που ισοπέδωσαν τον Βόλο τη διετία 1955-1956 κι έχει διατηρήσει αναλλοίωτα τα βασικά του χαρακτηριστικά.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

Είναι χίλιες φορές καλύτερο να διαθέτεις κοινή λογική χωρίς μόρφωση παρά μόρφωση χωρίς κοινή λογική διότι, αυτό είναι το μοναδικό μυστικό της καριέρας. Όχι η μόρφωση. Όχι να γεννηθείς με κρυφά ταλέντα.

Η θέληση είναι το μέταλλο από το οποίο κατασκευάζεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου και ο πόθος της Παιδείας…

Ὁ τὸν ἀμπελῶνα φυτεύσας, καὶ
τοὺς ἐργάτας καλέσας, ἐγγὺς
ὑπάρχει Σωτήρ, δεῦτε οἱ τῆς Νη-
στείας ἀγωνισταί, μισθὸν ἀπο-
λαύσωμεν, ὅτι πλούσιος ὑπάρχει, ὁ
δοτήρ καὶ ἐλεήμων, μικρὸν ἐργα-
σάμενοι, κομισώμεθα, τὸ τῆς ψυχῆς
ἔλεος..