Συντάκτης: Kostas Bertsias

«Κυρία μου να συστηθώ. Οδυσσέας Ελύτης. Για εσάς εδώ σήμερα όχι ποιητής, αλλά στιχουργός». Όταν η Ρένα Κουμιώτη χαιρέτισε τον κύριο με την τραγιάσκα και δεν τον αναγνώρισε στην ηχογράφηση του ιστορικού δίσκου «Θαλασσινό τριφύλλι»

1972, στο ιστορικό στούντιο ηχογράφησης της Columbia στη Ριζούπολη. Είναι η μέρα που ηχογραφείται ο δίσκος της εταιρείας LYRA «Το θαλασσινό τριφύλλι» σε στίχους του Οδυσσέα Ελύτη και μουσική Λίνου Κόκοτου. Ερμηνευτές είναι η Ρένα Κουμιώτη και ο Μιχάλης Βιολάρης.
Μέσα στο στούντιο η Ρένα Κουμιώτη ερμηνεύει και έξω από το διαχωριστικό τζάμι ο ηχολήπτης γράφει έναν από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.

Έξω από το τζάμι ο Αλέκος Πατσιφάς, ο αείμνηστος ιδρυτής της LYRA, παρακολουθεί την εγγραφή. Δίπλα του ένας κύριος ψηλός με τραγιάσκα και μπλε ναυτικό ημίπαλτο παρακολουθεί κι αυτός.

Όταν τελειώνει η εγγραφή η Ρένα Κουμιώτη βγαίνει από το στούντιο και πηγαίνει προς τον ηχολήπτη για να ακούσουν, ως είθισται, το ηχητικό αποτέλεσμα.

Η Κουμιώτη με ένα μειδίαμα χαιρετά τον «άγνωστο» κύριο, ο οποίος με μία ζεστή χειραψία και ένα ζεστό χαμόγελο της λέει: «μπράβο παιδί μου, τα είπες εξαιρετικά όλα τα τραγούδια». «Α! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ κύριε», του απαντά και δίνει την προσοχή της στην ακρόαση του αποτελέσματος της εγγραφής.

Ο Αλέκος Πατσιφάς που εκείνη τη στιγμή ήταν λίγο παραπέρα, είδε τη σκηνή, πλησιάζει τη Ρένα και τη ρωτάει σιγά :

-Τι λέγατε;

-Με ποιόν κ. Πατσιφά ;
-Με τον κύριο τώρα που μιλούσατε.

-Μπα…τίποτα. Με συνεχάρη για το πώς είπα τα τραγούδια.

-Μάλιστα… Ξέρεις παιδί μου ποιος είναι αυτός;

-Όχι που να ξέρω;

-Αυτός Ρένα είναι ο μεγάλος ποιητής μας ο Οδυσσέας Ελύτης, που έχει γράψει τους στίχους στα τραγούδια που λες.

-Πω..πω γκάφα, κ.. Πατσιφά. Όχι δεν τον ξέρω οπτικά..

-Οδυσσέα έρχεσαι μισό λεπτό; Ο Ελύτης πλησιάζει.

-Άκουσα Αλέκο, άκουσα. Που να με ξέρει το κορίτσι; Κυρία μου να συστηθώ. Οδυσσέας Ελύτης. Για εσάς εδώ σήμερα όχι ποιητής αλλά στιχουργός!

Και έτσι ήταν γιατί το “Θαλασσινό τριφύλλι” δεν περιέχει ποιήματα του Ελύτη, αλλά στίχους. Ήταν το πέμπτο κατά σειρά έργο του ποιητή που μελοποιήθηκε. Είχαν προηγηθεί το “Άξιον Εστί” και οι “Μικρές Κυκλάδες”, μελοποιημένες από το Μίκη Θεοδωράκη, το “Άσμα ηρωικό και πένθιμο για το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας” από το Νότη Μαυρουδή και ο “Ήλιος ο πρώτος” από τον Γιάννη Μαρκόπουλο.

Η υπέροχη και εύληπτη μουσική του Λίνου Κόκοτου και οι εξαιρετικές ερμηνείες της Ρένας Κουμιώτη και του Μιχάλη Βιολάρη μας χάρισαν σαν μουσική παρακαταθήκη ένα δίσκο τόσο διαχρονικά αριστουργηματικό, που δεν είναι τυχαίο που ακόμα και σήμερα τρεις γενιές μετά, τραγουδιέται από όλους. Ένας δίσκος που μοσχοβολάει θάλασσα κι αρμυρίκια.

Και όπως είχε πει ο Οδυσσέας Ελύτης: «αυτά τα τραγούδια τα έγραψα για να τα τραγουδάνε γέροι και παιδιά. Θέλω να μείνουν σαν παραδοσιακά. Ας μην ξέρουν ποιος τα έγραψε».

Και είναι κι αυτό. Αυτό που «μια φορά στα χίλια χρόνια του πελάγου τα τελώνια», το φυτεύουν πριν από την πρώτη ηλιαχτίδα εκεί στα βάθη της θάλασσας, ανάμεσα στα φύκια και φυτρώνει μαγικά λες και το χέρι του Θεού της θάλασσας το άγγιξε για να γεννηθεί….

Το δικό μας «Θαλασσινό τριφύλλι». Μια φορά στα χίλια χρόνια!!!

Ό Μεγάλος μας ποιητής έφυγε 18 Μαρτίου 1996

Κείμενο της Μάρως Μπουρδακου

Η σαγήνη του αλλόκοτου, η Προανακριτική και ο πρόεδρος του Εδεσσαϊκού (πρωινοί συνειρμοί)

•Τα επίμαχα έργα του καλλιτέχνη στην Εθνική Πινακοθήκη δεν μπορώ να τα κρίνω.Αρεσουν στην αγαπητή φίλη #Λια Βουτσοπούλου και η γνώμη της με επηρέασε.Παρα το ότι επιμένω ότι η θεματολογία αυτή(ζωόμορφοι άγιοι,Παναγιά κλπ) ενοχλεί απρόκλητα τους θρησκευόμενους.Ο τίτλος όμως της έκθεσης με ενθουσίασε. «Η σαγήνη του αλλόκοτου».Πραγματι τη νοιωθω αυτές τις μέρες με την προανακριτική.Εχω σαγηνευτεί.
•Μη σας κουράσω με νομικες λεπτομέρειες.Υπαρχουν αντίθετες απόψεις που έχουν εκφραστεί με σοβαρότητα και πειθώ.Αναμεσα τους.Ο Νίκος Αλιβιζάτος υποστηρίζει την κατευθείαν παραπομπή Τριαντοπούλου στο Δικαστικό Συμβούλιο,ως προανάκρουσμα της κατάργησης του νόμου περί ευθύνης Υπουργών. Ο αγαπητός μου #Yannis Yannis Tassopoulos Γιάννης Τασσόπουλος υποστηρίζει ότι η προανακριτική είναι όργανο που εκτός της δικαιοδοτικης της αρμοδιότητας έχει και πολιτική διάσταση άρα δεν μπορεί να παρακαμφθεί. Εχει πολύ ισχυρά επιχειρήματα σε νομικό επίπεδο.
•Η αντίρρηση μου είναι ιστορική .Οι προανακριτικές σωρεύουν πικρα πείρα.Αλλοτε εργαλεία πολιτικής δίωξης,άλλοτε πλυντήρια ανομημάτων.Τι να πρωτοθυμηθώ.Ειναι τουλάχιστον αλλόκοτο να δικάζει η πλειοψηφία τον αντίπαλο της και να αθωώνει τον εαυτό της.Σαγηνευομαι.
•Κατά τα λοιπά ο διαδικτυακός φίλος #Κωστας Παυλοπουλος ορθά μου θύμισε τον Πρόεδρο του Εδεσσαϊκού.Το θέμα ήταν αν θα γίνει ή αν θα αναβληθεί το ματς Καλαμαριάς -Εδεσσαϊκού.Ενω ήταν σαφής τον ειρωνεύτηκαν ότι ήταν ακατάληπτος.Μια χαρά τα είπε δημιούργησε σχολή.Ιδου όπως το θυμάμαι στο περίπου.Θα γίνει το ματς κ.Προεδρε;
•Κοιτάξτε στην αρχή εμείς θέλαμε αλλά οι άλλοι δεν ήθελαν ύστερα οι άλλοι είπαν θέλουμε αλλά τότε εμείς είπαμε δεν θέλουμε τότε οι άλλοι είπαν αφου δεν θέλετε θέλουμε εμείς αλλά τότε εμείς είπαμε δεν θέλουμε γι αυτό το ματς δεν θα γίνει. Κάπως έτσι το είπε.Τι δεν καταλάβανε;Απόλυτα σαφής.

Πάνος Μπιτσαξής

Έτη πολλά!!

2018.

θυρανοίξια Ζωοδόχου Πηγής

….και ήρθε ο καιρός της σιωπής ο μεγάλος και ο μικρός καιρός που δεν ξέρει λόγια, διαλεγμένα επίθετα και ρήματα. Ο απλός καιρός, που δεν αναζητάει και ούτε στοχάζεται.…

Στο μετερίζι τσ΄ αθρωπιάς και τση τιμής το χρέος
εκεί να στέκεις όσο ζεις, κι ας είσαι ο τελευταίος!

 Η Νάρτα και το Σβερέτσι ήταν  ελληνικός θύλακας — με  τρόπο που δεν ήταν ποτέ η Χιμάρα και οι Άγιοι Σαράντα.

Δίνω τον τελευταίο λόγο σε ντόπια. Από το άρθρο του Κυριαζή:

Εγώ με λέγνε Θανασούλα Σ̌τέτο. Είμαι ογδόντα εννιά. Τς πέντε τ’ Απριλιού σώνω τα ογδόνταννιά και μπαίνω τα νενήντα.

Ου πατέρας μου γέρασε εκατόν δύο χορνών. … Μονέ χωρς γναίκα. Τ’ απέθανε η γναίκα γλήγορα. Η γυναίκα τόκαμε δεκαέξ᾽ τέκνα. Εγώ έκαμα εφτά τέκνα…. Κείνα τα χρόνια έκαναν πολλά τέκνα. [Γιατί;] Δεν ηξεράνε. Δεν τοjξεράνε. Χάλευε γιατρικό η μάνα μου, όπως ήλεγε ι πατέρας μου. Όπως μας-ού-λεγε. «Βρες λίγο ιλιάτς̌ να μη κινήσω βαριά πλιά… Λεγάν βαριά το έγκυος.

Μες στον bατέρα μου έκατσα ίσ̌αμ τα δεκαεννιά χορνών. Δεκαεννιά χορνών με πάντρεψε. … Μούρθαν πορξενιές μακάρι, πο [αλλά] μούρθανε απ’ όξω το χωριό. Στου Ζβερέτς̌, με χαλευάνε ένας πρώτος απ’ το Ζβερέτσ̌ι…

Μ’ λέει εμένα, ταρνάξου λίγο, μωρ’ κοπέλα, μ’ λέει μένα ‘υτός. Να σε ιδούμε λίγο. Ταράχτκα εγώ. Πού έν’ ι πατέρας, λέει.

Είχαμ ένα αμπέλι στην Παναγιά. Μέγα αμπέλι. … Τόχει ι Δήμος τώρα. Ικεί δούλευαμ. Δεν πήγε αλλούθε π’ τ’ αμπέλι μου. Δεν τσι βγάνω τς τσ̌ούπρες, ήλεγε ι πατέρας μου, χώρια απ’ το πράμα μου. Πήγαιναμ στο πράμα μας, μέρα-νύχτα εκεί. Στάρι έκανε, μίσιρ έκανε, καλαμπόκι το λέγμε εμείς, και ζ̌ούσαμ καλά.

Πηγή:sarantakos.world press.com