Ἄ­συ­λο στὸ χαρ­τί (Πε­ρι­κλῆς Κο­ρο­βέ­σης)

ΜΕΙΣ οἱ φυ­λα­κι­σμέ­νοι τοῦ χαρ­τιοῦ χά­σα­με τό­ση ζω­ή, ὅ­σο ἡ ἔ­κτα­ση τῶν γρα­πτῶν μας. Δὲν εἴ­χα­με καὶ ἄλ­λη λύ­ση. Ἤρ­θα­με καὶ δὲν μᾶς πε­ρί­με­ναν. Χτυ­πή­σα­με τὴν πόρ­τα, ἀλ­λὰ δὲν μᾶς ἄ­νοι­ξαν. Μι­λή­σα­με, καὶ ἡ γλώσ­σα μας ἦ­ταν ξέ­νη. Κα­τα­φύ­γα­με στὸ χαρ­τὶ ζη­τών­τας ἄ­συ­λο. Ὅ­μως καὶ ἐ­δῶ ἐ­ξό­ρι­στοι εἴ­μα­στε. Δὲν εἶ­χε χῶ­ρο γιὰ μᾶς. Μό­νο γιὰ τὶς λέ­ξεις.

•Πάλι αυτός.Εμμονή και ίνδαλμα 250000 περίπου Ελλήνων.Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει πως είναι τμήμα της προόδου είτε σε κυβέρνηση νικητών είτε σε κυβέρνηση ηττημένων.

Στην ουσία σε κάποια κυβέρνηση ,γιατί ο όρος κυβέρνηση ηττημένων δεν εχει θεσμικό περιεχόμενο.
•Με την απόλυτη σύμφωνη γνώμη του ,ένας νεαρός εκπρόσωπος του ,δήλωσε πως η πολιτική ρηξης ενδέχεται να κλείσει-ξανά- τις Τράπεζες αλλά να μην ανησυχούμε.Υπάρχει το «σχέδιο Δήμητρα».

Ποιο είναι;άγνωστο.Δήμητρα η θεά τροφός.Τόσο ο ίδιος όσο και ο εκπρόσωπος δεν έχουν προβλημα.Τα λεφτά τους,νομίμως κτηθέντα,είναι εκτός Ελλάδος.Θα ζήσουν και χωρίς το σχέδιο Δήμητρα.Αυτο αφορά εμας τους άλλους.Εμας θέλουν να σώσουν.

•Πως γλυτωσαμε εκείνο το καλοκαίρι;Ελάχιστοι έχουν συνειδητοποιήσει από τι γλυτωσαμε και πως.Δεν ήταν μόνο ούτε κυρίως τα capital controls.Ήταν η πεινα,η εξαθλίωση,η μαζικη και αδιέξοδη ανεργία,οι λεηλασίες στα τρόφιμα,τα τάγματα εφόδου.Εκτός Ευρώπης με κουπόνια.Δεν θα απέμενε άνθρωπος να εργάζεται γιατί κανείς δεν θα μπορούσε να τον πληρώνει.Δεν θα επιβίωνε επιχείρηση .Μόχθος ζωής θα είχε εξαερωθεί σε μια μέρα όπως στη κατοχή.Χαρτάκια υποσχετικές άνευ αντικρυσματος που δεν θα τα δεχόταν κανείς.

Κυρίαρχοι οι αιώνιοι μαυραγορίτες συναλλάγματος.Και όσοι είχαν προφτάσει να ασφαλίσουν κάποια λεφτά.Μερικοι ήταν και υπουργοί της ρήξης.Απο αυτά γλυτωσαμε στο Τσακ.Από σειρά ευνοϊκών συμπτώσεων.Από μια κοινωνία αποδιαρθρωμένη βορά συμμοριών και ναζιστών,με ζητουλες.επαίτες,άρπαγες και καταφερτζήδες.Την ίδια ώρα που ο κυριος φέρεται ειπων «αγάπη μου έκλεισα τις τράπεζες» και καμάρωνε σε life style περιοδικά τρώγοντας τσιπούρες.Πάλι εδώ ο εν λόγω κυριος.Το δις εξαμαρτείν των αφρόνων.Αντί να έχει φυγει από τη χώρα ,από αισχυνη.Στην αρχαία Αθηνα το ονόμαζαν εξοστρακισμό.

•Πως γλυτωσαμε;Ένας Θεός το ξέρει.Μου θυμιζει την ιστορία της χελώνας μου.Το σπίτι μου είναι δίπλα σε ένα δασάκι.Από κει κατεβαίνει στην αυλή μου μια υπέργηρη χελώνα και πίνει νερό από τα πιατάκια των γλαστρών.Με άγνοια κινδύνου κάποιες φορές πάει να περάσει το δρόμο και να παει απέναντι.Οταν το βλεπω επεμβαινω.Την σηκώνω και την ξαναπάω στο δασάκι ,όσο μπορώ πιο μακριά.Ο εκνευρισμός της ανείπωτος.Έτσι έγινε και στην Ελλάδα.Η χελώνα δεν κατάλαβε ότι κινδύνευσε με έσχατο κίνδυνο.Δεν κατάλαβε ότι σώθηκε.Δεν κατάλαβε ποιος την έσωσε.Και αντιπαθεί αυτόν που την έσωσε γιατί την ενόχλησε και την ξεβόλεψε χωρίς να του το έχει ζητήσει.

Πάνος Μπιτσαξής

Αυγουστιάτικο απογευματινό (δεκαετία 70)

ΙΩΆΝΝΑ ΤΣΙΒΆΚΟΥ, ΠΕΡΊΠΛΟΥΣ ΣΤΙΣ ΑΚΤΈΣ ΤΟΥ ΝΟΉΜΑΤΟΣ (ΠΡΟΔΗΜΟΣΊΕΥΣΗ)

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί προδημοσίευση από το υπό εκτύπωση βιβλίο της Ιωάννας Τσιβάκου Περίπλους στις Ακτές του Νοήματος (Εκδόσεις Ι. Σιδέρης). Η συγγραφέας θεωρεί πως η θεωρητική σκέψη από την αυγή των Νέων Χρόνων κι ύστερα, έως σήμερα, εποχή της ψηφιακής τεχνολογικής έκρηξης, είναι συνυπεύθυνη με τις αντικειμενικές συνθήκες του καπιταλισμού για την έκπτωση του κοινωνικού νοήματος από ενεργειακή δύναμη έμπλεη αξιακού περιεχομένου σε μέσον προωθητικό της λειτουργικότητας των κοινωνικών φαινομένων. Προς απόδειξη αυτού, στο πρώτο μέρος της συγγραφής παρακολουθεί την πορεία του νοήματος προς τη λειτουργοποίησή του, όπως αυτή αποτυπώνεται σε μεγάλα έργα της κοινωνικής οντολογίας. Στο δεύτερο μέρος εντρυφά σε θέματα της τεχνολογίας πληροφοριών και στην εμπέδωση πλέον ενός λειτουργικού νοήματος και, κατ’ επέκταση, ενός λειτουργικού πολιτισμού. Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί περιληπτικό σκιαγράφημα του πρώτου μέρους.

~.~

Με τη θεωρία των κοινωνικών δικτύων έφθασε σχεδόν στο τέλος του ο περίπλους μας στις ακτές του νοήματος μέχρι τα τέλη του 20ού αιώνα, με σκαρί παλιό μεν, αγέραστο δε, καλαφατισμένο με την οπτική της κοινωνικής οντολογίας και με πηδάλιο που τραβά συνεχώς προς τον ορίζοντα μιας σκέψης και δράσης ελκυόμενες από το ιδεώδες της λειτουργίας. Επιχειρήσαμε να δείξουμε την ευθύνη της θεωρητικής σκέψης για τη λειτουργοποίηση του νοήματος μέχρι σχεδόν τα τέλη του 20ού αιώνα, χωρίς βεβαίως να εισέλθουμε στην επίδραση των κοινωνικών συνθηκών για τη στροφή της σκέψης από τη μεταφυσική προς την κοινωνική οντολογία και, προφανώς, στα αίτια που έστρεψαν τη θεωρία από την ανίχνευση της ουσίας και της υπόστασης των όντων, στη διερεύνηση των κοινωνικών οντοτήτων και στο νόημα που τις συγκρότησε.

Στη σύντομη αναδρομή μας, αφού αφήσαμε πίσω μας μεταφυσικές αντιλήψεις, προσεγγίσαμε θεωρίες που επεξεργάστηκαν στο πλαίσιο ενός διαδικαστικού ολισμού τις κοινωνικές σχέσεις και το νόημα.

Διαπιστώσαμε, πως σε κάθε προσπάθεια της κοινωνικής οντολογίας να εντοπίσει το στοιχειακό δεδομένο της κοινωνίας, σε κάθε θεωρητική πραγμάτευση των κοινωνικών οντοτήτων, προκειμένου να αναδειχθεί είτε το βασικό συστατικό τους είτε ο κυρίαρχος ρόλος τους στη σύσταση της κοινωνικής πραγματικότητας, στο βάθος ήταν το είδος του νοήματος ─ως περιεχομένου και μορφής─ που επιστράτευε ο θεωρητικός για να ερμηνεύσει τη διαμόρφωση και εξέλιξη του κοινωνικο-ιστορικού. Γύρω από τον άξονα του νοήματος περιεστράφη σε κάθε ιστορική περίοδο η κοινωνική ζωή. Κάθε της έκφανση, κάθε φάση του πολιτισμού μας, αξιοποιεί το νόημα για να δώσει μορφή και περιεχόμενο στα πράγματα που όχι μόνο μας περιβάλλουν, αλλά ορίζουν τον χώρο και τον χρόνο εντός του οποίου εμείς οι ίδιοι συγκροτούμαστε ως ανθρώπινα υποκείμενα και ως κοινωνία.

Το ενδιαφέρον της πραγματείας για το νόημα, όπως δηλώθηκε ήδη από την αρχή, εντοπίστηκε στην εξελικτική του πορεία: πώς από νόημα προτρεπτικό για μια ζωή άξια να τη βιώνει η ανθρώπινη ύπαρξη, άρα από νόημα ηθικό/αξιακό, όπως το συνέλαβε και το επεξεργάστηκε η μεταφυσική σκέψη, μετατράπηκε σε νόημα λειτουργικό, υποκινητικό της επίτευξης αντικειμένων χρήσης, ικανών να προσφέρουν χαρά αλλά και να αιχμαλωτίζουν τη ζωή στη δική τους ουσία, ήτοι, στη δική τους χρηστικότητα.

Αρχίζοντας με τον Σπινόζα, είδαμε πώς η δυτική σκέψη προχώρησε στην εποχή της εγκοσμιότητας και της εξατομίκευσης. Ο σπινοζικός άνθρωπος προβάλλει ως άτομο, παρότι εξακολουθεί να μην θεωρείται αυτόνομη ύπαρξη παρά θεϊκό δημιούργημα, προικισμένο με τις θείες ιδιότητες της σκέψης αλλά και της έκτασης (ήτοι του σώματος). Ο Θεός από υπερβατική ιδέα γίνεται φύση, εγκόσμια δύναμη, ικανή να πλημμυρίζει με το φως της τα ανθρώπινα όντα. Μπορεί οι σχέσεις ανάμεσα στα ανθρώπινα όντα να είναι αλληλεπιδράσεις ανάμεσα σε σώματα και ιδέες, οι οποίες αποτελούν αντανάκλαση της θείας φύσεως, όμως συχνά οδηγούνται σε αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις∙ κι αυτό, διότι, ενώ το ανθρώπινο πνεύμα ─και συνεπώς το νόημα που το διακατέχει─, μέσω της θεϊκής καταγωγής του, ωθεί τον άνθρωπο στην ενατένιση του αγαθού, το σώμα τον ωθεί προς μια ζωική παρόρμηση για τη διατήρηση της βιολογικής του συνθήκης. Μέσα από τη διαπάλη νου – σώματος, διαμορφώνεται το ανθρώπινο νόημα, ένα μίγμα θεϊκού πνεύματος και ανθρώπινης όρεξης, διαποτισμένου ωστόσο από λειτουργικούς σκοπούς.

Λίγα χρόνια αργότερα, με τον φιλελευθερισμό και ιδίως με την ωφελιμιστική εκδοχή του, η λειτουργικότητα εισάγεται στο νόημα ως ιδιότητά του, γεγονός που επιτρέπει στην κοινωνία να υιοθετήσει έναν λειτουργικό τρόπο του σκέπτεσθαι για να λύνει τα προβλήματά της. Στο πνεύμα αυτό, η σχέση μετατρέπεται σε απλή, γενικευμένης μορφής σύμβαση, ή σε απλή ηθική υποχρέωση να μην πράττεις εναντίον του άλλου ό,τι δεν θέλεις να σου πράττουν. Οι δικαιικοί κανόνες του ενοχικού και του εμπράγματου δικαίου ρυθμίζουν στο εξής τις συναλλαγές, ενώ το συμβόλαιο ανάγεται σε κύρια θέσμιση για τη ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων. Το κοινωνικό κεφάλαιο της εμπιστοσύνης, ρυθμιστικό των προνεωτερικών κοινωνιών, δεν εξαφανίζεται, όμως μειώνεται η σημασία του, αφού από στοιχείο των κοινωνικών σχέσεων μετατρέπεται σε απλό μέσον για την αξιοπιστία των εμπορικών συμφωνιών. Εμπράγματες σχέσεις, όπως ο μισθός και το απρόσωπο της γραφειοκρατίας, αργά αλλά σταθερά, εξαφανίζουν και τα τελευταία ίχνη της οικονομίας του δώρου, τα οποία, έστω και περιορισμένα, υπέφωσκαν στις οικονομικές, προσωπικές συναλλαγές. Το ιδεώδες της ωφέλειας διαποτίζει το δίκαιο και κυριαρχεί στις κοινωνικές σχέσεις. Καθώς όμως οι σχέσεις δεν εσωκλείουν στοιχεία που να τους προσδίδουν καθολικότητα, ούτε οι κρατικοί θεσμοί είναι σε θέση να τις ελέγξουν, η ωφέλεια τις επιμερίζει σε ατομικά νοήματα, περιορισμένου χρονικά βεληνεκούς. Εξ αιτίας αυτού, συντελείται έτι περαιτέρω η έκπτωση των κοινωνικών σχέσεων και η μετατροπή τους σε σχέσεις ιδιωτικές και συμφεροντολογικές.

Με τον θάνατο του Καντ τελείωσε η πίστη στην ανθρώπινη γνώση, μιας και είχαν ήδη επισημανθεί τα όριά της να εισδύει στην απόλυτη πραγματικότητα. Το κίνημα του γερμανικού ιδεαλισμού φθάνει στο αποκορύφωμά του με τον Χέγκελ, ο οποίος επιχειρεί να επαναφέρει την πνευματικοποίηση του ανθρώπου και προφανώς του νοήματος, μέσα από την εμφάνιση στη σκηνή της ιστορίας μιας υπερβατικής οντότητας -─του Πνεύματος─ το οποίο όμως δεν έχει θεϊκή προέλευση, καθόσον ταυτίζεται με την ιστορικά αναπαραγόμενη και αναδιαμορφωνόμενη συλλογική συνείδηση της ανθρωπότητας.

Ο Χέγκελ επαναφέρει την έννοια του Λόγου ─ή της Ιδέας─ από τον οποίο εκπορεύεται το παγκόσμιο Πνεύμα, όπως από τον Θεό το Άγιο Πνεύμα. Το Είναι αποκαθίσταται, όχι όμως ως κάτι ασάλευτο, παρά ως γενέθλια αρχή ενός ιστορικού γίγνεσθαι υλοποιούμενου κατά την πορεία του Πνεύματος. Όμως, τώρα, δεν πρόκειται για κάτι εξωκόσμιο, υπερανθρώπινο, παρά για την ίδια την πανανθρώπινη νόηση, η οποία, ως ενεργό συλλογικό υποκείμενο, παράγει καθολικό νόημα, ικανό να υπερβαίνει τις αντιφάσεις των ιστορικών, κοινωνικών νοημάτων, αυτοπροωθούμενο δυναμικά και απελευθερωτικά προς μια νέα, δυναμική αντίληψη του γίγνεσθαι.

Ο 19ος αιώνας δεν σημαδεύτηκε μόνο από τα διανοητικά κινήματα του φιλελευθερισμού και του ιδεαλισμού. Η βιομηχανική παραγωγή εδραιωνόταν όλο και ταχύτερα μαζί με την εκμηχάνιση της παραγωγής, τη συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια των κατόχων του κεφαλαίου, και την εξάπλωση της μισθωτής εργασίας σε όλο και ευρύτερα πληθυσμιακά στρώματα, καταδικάζοντάς τα σε φτώχεια και εξαθλίωση. Η αντίσταση στον καπιταλισμό αλλά και σε φιλοσοφικές θεωρήσεις οι οποίες, όχι μόνο δεν υπέθαλπαν την ανατροπή του, αλλά εμμέσως στήριζαν το εθνικό κράτος που του στεκόταν αρωγός, ήταν αναμενόμενο να οδηγήσει σε επαναστατικά κινήματα, έστω περιορισμένου βεληνεκούς, αλλά και σε μιαν κριτική θεωρία, προκειμένου να αποκαλυφθούν οι τρόποι λειτουργίας του βιομηχανισμού, όπως και να τρωθεί η παντοδυναμία του. Ο Μαρξ ανέλαβε ο καθήκον να συγκροτήσει μια τέτοια θεωρία.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “ΠΕΡΊΠΛΟΥΣ ΣΤΙΣ ΑΚΤΈΣ ΤΟΥ ΝΟΉΜΑΤΟΣ (ΠΡΟΔΗΜΟΣΊΕΥΣΗ)”

Όχι αυτό που νομίζει, ούτε αυτό που ισχυρίζεται, ούτε αυτό που λέει ότι αξίζει με το νου και τη λογική του.

Παίρνει μόνο αυτό που υποσυνείδητα πιστεύει, ακόμα κι αν δηλώνει κάτι άλλο, ο υποσυνείδητος νους καθρεφτίζει οτιδήποτε έχει αποτυπώσει, καλό ή κακό, αληθινό ή ψεύτικο δεν έχει σημασία, εκείνο το δέχεται και το εκπέμπει ως αλήθεια!

Πηγή: trulife

Στρατιωτικό κίνημα, που εξερράγη τα ξημερώματα τις 21ης Απριλίου 1967, με επικεφαλής τον ταξίαρχο Στυλιανό Παττακό και τους συνταγματάρχες Γεώργιο Παπαδόπουλο και Νικόλαο Μακαρέζο.

Νικόλαος Μακαρέζος, Στυλιανός Παττακός, Γεώργιος Παπαδόπουλος

Στρατιωτικό κίνημα, που εξερράγη τα ξημερώματα τις 21ης Απριλίου 1967, με επικεφαλής τον ταξίαρχο Στυλιανό Παττακό και τους συνταγματάρχες Γεώργιο Παπαδόπουλο και Νικόλαο Μακαρέζο. Κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα στην Ελλάδα και επέβαλλε μία στυγνή δικτατορία, που διήρκεσε επτά χρόνια.

Η χώρα την εποχή εκείνη βρισκόταν ουσιαστικά σε προεκλογική περίοδο. Οι εκλογές είχαν προκηρυχθεί για τις 28 Μαΐου και την εξουσία ασκούσε από τις 3 Απριλίου η ΕΡΕ, με πρωθυπουργό τον αρχηγό της Παναγιώτη Κανελλόπουλο, έχοντας τη συναίνεση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γεωργίου Παπανδρέου και του Βασιλιά Κωνσταντίνου. Γεγονός των ημερών ήταν η συναυλία των Rolling Stones στο γήπεδο του Παναθηναϊκού (17 Απριλίου), που όμως διαλύθηκε από την Αστυνομία, προς μεγάλη απογοήτευση των αθηναίων ροκάδων, που θα έβλεπαν ένα συγκρότημα – θρύλο στην ακμή της δημιουργικότητάς του.

Διάχυτη ήταν η πεποίθηση ότι τις επερχόμενες εκλογές θα κέρδιζε η Ένωση Κέντρου και θα επανερχόταν θριαμβευτικά στην εξουσία υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Πολλοί ήλπιζαν ότι θα ετίθετο ένα τέλος στη διετή πολιτική ανωμαλία, που έμεινε στην ελληνική ιστορία ως «Αποστασία» και σηματοδοτήθηκε με την παραίτηση του λαοπρόβλητου πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου (είχε λάβει το 52,2% στις εκλογές του 1964) στις 15 Ιουλίου 1965, μετά τη σύγκρουσή του με τον βασιλιά Κωνσταντίνο.

Στα δεξιότερα του πολιτικού φάσματος, ένα τμήμα της ΕΡΕ ζητούσε ένα «λοχία» για να σώσει τη χώρα από τον αναρχοκομμουνισμό. Για τη μετεμφυλιακή Δεξιά της προδικτατορικής περιόδου, κομμουνιστές ήταν εν ευρεία εννοια και οι κεντρώοι και οπωσδήποτε ο απρόβλεπτος Ανδρέας Παπανδρέου, που ήταν το ανερχόμενο αστέρι στην πολιτική σκηνή και εκινείτο αριστερότερα από το κόμμα του, την Ένωση Κέντρου.Οι στρατηγοί, το Παλάτι, κάποιοι πολιτικοί της Δεξιάς και οι Αμερικανοί καλόβλεπαν μία μικρής διάρκειας συνταγματική εκτροπή, που θα επανέφερε την πολιτική κατάσταση στη σωστή ρότα, δηλαδή στην εναλλαγή στην εξουσία της Δεξιάς και ενός μετριοπαθούς Κέντρου. «Η Χούντα των Στρατηγών» έμεινε στα σχέδια, καθώς τους πρόλαβαν με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου οι μικροί αξιωματικοί, με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Τέτοια περίπτωση δεν διαφαινόταν στον ορίζοντα, καθώς η ΕΔΑ, που εκπροσωπούσε την κομμουνιστική Αριστερά (το ΚΚΕ ήταν εκτός νόμου), κινούνταν στο 11,80% των ψήφων στις εκλογές του 1964, σε σχέση με το 24,43% του 1958.

Πρέπει, όμως, να συνυπολογίσουμε ότι βρισκόμασταν 17 χρόνια από τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου και στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, όσον αφορά τον διεθνή περίγυρο. Ο στρατός ήταν πανίσχυρος, με παράδοση επεμβάσεων τον 20ο αιώνα, οι Αμερικανοί θεωρούσαν φέουδό τους την Ελλάδα, το δεξιό παρακράτος ήταν ισχυρό (Δολοφονία Λαμπράκη) και το Παλάτι ήταν ένας αυτόνομος πόλος εξουσίας, «που δεν βασίλευε, αλλά κυβερνούσε». Οι πολιτικοί που κυβέρνησαν αυτά τα 17 χρόνια (Πλαστήρας, Παπάγος, Καραμανλής και Παπανδρέου), ασχολήθηκαν κυρίως με την ανοικοδόμηση της χώρας και την οικονομική ανάπτυξη, παρά με το «βάθεμα και το πλάτεμα» των δημοκρατικών θεσμών και την εξάλειψη των μνημών του Εμφυλίου.

Το πραξικόπημα, «Επανάσταση» για τους θιασώτες του, εκδηλώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Απριλίου. Λίγες ώρες πριν, είχε ολοκληρωθεί η συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου και τα μέλη του αποχώρησαν για τα σπίτια τους, χωρίς να έχουν ιδέα για το τι θα επακολουθούσε. Ανάμεσά τους και ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Παναγιώτης Παπαληγούρας.

Η τριάδα των Παπαδόπουλου, Παττακού και Μακαρέζου, μπορεί να ήταν άσοι στη συνωμοσία, αλλά εκμεταλλεύτηκαν τον βαθύ ύπνο των δημοκρατικών κυβερνήσεων και φρόντισαν να τοποθετήσουν στις πιο νευραλγικές θέσεις του στρατεύματος ανθρώπους μυημένους στα σχέδιά τους. Τους βοήθησε, επίσης, το γεγονός ότι μέσα στην Αθήνα υπήρχαν μεγάλες μάχιμες μονάδες, όπως το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Τεθωρακισμένων, που βρισκόταν στη σημερινή Πολυτεχνειούπολη, με διοικητή τον ταξίαρχο Παττακό.21 Απριλίου 1967: Τα τανκς της χούντας στους δρόμους της ΑθήναςΑπό εκεί βγήκαν τα πρώτα τανκς στις 2 τα ξημερώματα, για να καταλάβουν όλα τα στρατηγικά σημεία της πρωτεύουσας (Βουλή, Υπουργεία, ΕΙΡ, ΟΤΕ, Ανάκτορα). Την ίδια ώρα, ο συνταγματάρχης Ιωάννης Λαδάς εξαπέλυε πιστές στο κίνημα δυνάμεις για να συλλάβουν το σύνολο της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Οι πραξικοπηματίες έβαλαν σε εφαρμογή το ΝΑΤΟικό σχέδιο «Προμηθεύς», για την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου, με αποτέλεσμα να κινηθούν όλες οι στρατιωτικές μονάδες της Αττικής. Μεγάλη ήταν η συμβολή του διοικητή της Σχολής Ευελπίδων, Δημήτρη Ιωαννίδη, ο οποίος κινητοποίησε το τάγμα της σχολής και τη Στρατιωτική Αστυνομία (ΕΣΑ).

Μία από τις πρώτες ενέργειες των συνωμοτών ήταν να συλλάβουν τον αρχηγό του ΓΕΣ αντιστράτηγο Σπαντιδάκη και να τον αντικαταστήσουν με τον ομοιόβαθμό του Οδυσσέα Αγγελή, που ήταν μυημένος στο κίνημα. Ο νέος αρχηγός του Στρατού έδωσε εντολή σε όλους του μεγάλους στρατιωτικούς σχηματισμούς να εφαρμόσουν το σχέδιο «Προμηθεύς» κι έτσι να εξασφαλισθεί η υπακοή του στρατεύματος σε όλη τη χώρα.

Η μοναδική ενέργεια για να αντιμετωπιστεί εγκαίρως το πραξικόπημα έγινε από την πλευρά του Υπουργού Δημόσιας Τάξης, Γεωργίου Ράλλη, ο οποίος προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον ταξίαρχο Ορέστη Βιδάλη για να κινητοποιήσει το Γ’ Σώμα Στρατού στη Θεσσαλονίκη. Δεν πρόλαβε, αφού το σχέδιο «Προμηθεύς» είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή, με αποτέλεσμα ο ταξίαρχος Βιδάλης να μην λάβει ποτέ το σήμα του Γεωργίου Ράλλη.

Ο αιφνιδιασμός ήταν πλήρης και στις 3:30 τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου το στρατιωτικό κίνημα είχε επικρατήσει και μάλιστα αναίμακτα. Νωρίς το πρωί, το ραδιόφωνο ΕΙΡ έπαιζε εμβατήρια και δημοτικά άσματα και οι αγουροξυπνημένοι Έλληνες άκουγαν τα πρώτα «Αποφασίζομεν και Διατάζομεν» των δικτατόρων, που ήταν η απαγόρευση των συγκεντρώσεων άνω των τριών ατόμων. Με συντακτική πράξη κατά τη διάρκεια της ημέρας ανεστάλησαν οι διατάξεις του Συντάγματος και ματαιώθηκαν οι εκλογές της 28ης Μαΐου 1967.

Αιφνιδιασμένοι από τις εξελίξεις φαίνεται να ήταν και οι Αμερικανοί, που δεν περίμεναν την κίνηση του Παπαδόπουλου. Τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα Φίλιπ Τάλμποτ ξύπνησε ο ανιψιός του πρωθυπουργού Κανελλόπουλου, Διονύσης Λιβανός, και του ανακοίνωσε την είδηση. Όταν μετά από λίγες μέρες ο Τάλμποτ είπε στο σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα, Τζακ Μέρι, ότι το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου ήταν ο βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας, αυτός του απάντησε κυνικά: «Μα, πως είναι δυνατόν να βιάσεις μία πόρνη;..»H ορκομωσια της κυβέρνησης Κωνσταντίνου ΚόλλιαΜόνο δύο πρωινές εφημερίδες πρόλαβαν να περιλάβουν στην ύλη τους την εκδήλωση του πραξικοπήματος. Η «Καθημερινή» στην πρώτη της σελίδα είχε ένα μονόστηλο με τίτλο «Την 2αν πρωινήν εξερράγη στρατιωτικόν κίνημα. Συνελήφθησαν πολιτικοί άνδρες», ενώ η «Αυγή» πάνω από τον τίτλο της έγραφε: «Συνελήφθησαν από στρατιωτικούς οι Μ. Γλέζος, Λ. Κύρκος, Α. Παπανδρέου. Ασυνήθιστες κινήσεις στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων».

Στις 7 το πρωί, η ηγεσία των πραξικοπηματιών επισκέφθηκε στα Ανάκτορα του Τατοΐου τον Κωνσταντίνο και του ζήτησε να ορκίσει την κυβέρνησή τους. Η περιοχή ήταν περικυκλωμένη από τανκς για να μην υπάρξει περίπτωση δυναμικής αντίδρασης από τον άνακτα. Ο βασιλιάς, παρά την προτροπή του συλληφθέντα πρωθυπουργού Παναγιώτη Κανελλόπουλου να αντισταθεί, συμβιβάστηκε μαζί τους «για να μην χυθεί αίμα ελληνικό» και αργά το απόγευμα όρκισε την κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνο Κόλλια. Επρόκειτο βέβαια για πρωθυπουργό – μαριονέτα, αφού τα νήματα κινούσε ο ισχυρός άνδρας του κινήματος, συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος. Ο συλληφθείς και αποπεμφθείς αρχηγός του ΓΕΣ Γρηγόριος Σπαντιδάκης, άνθρωπος του βασιλιά, όπως και ο Κόλλιας, προσχώρησε στους κινηματίες και ανέλαβε Υπουργός Εθνικής Άμυνας.

Την ίδια μέρα άρχισαν και οι συλλήψεις απλών πολιτών, ενώ είχαμε και τα πρώτα θύματα. Τα όργανα της Χούντας δολοφονούν στον Ιππόδρομο, που είχε μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, το στέλεχος της ΕΔΑ Παναγιώτη Ελή, ενώ ένας στρατιώτης πυροβολεί τη νεαρή Αθηναία Μαρία Καλαυρά, γιατί δεν υπάκουσε στις διαταγές του. Δέκα ημέρες αργότερα, η Χούντα ανακοίνωσε ότι οι συλληφθέντες ανέρχονταν σε 6509 άτομα, στη συντριπτική τους πλειονότητα αριστερών πεποιθήσεων.

Η Ελλάδα από την 21η Απριλίου 1967 μπήκε στο «γύψο», κατά την έκφραση του Παπαδόπουλου, για 7 χρόνια, 3 μήνες και 3 μέρες. Η Δικτατορία κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος στις 23 Ιουλίου 1974, μετά το εγκληματικό πραξικόπημα στην Κύπρο και την τουρκική εισβολή στη Μεγαλόνησο. Η κατάργηση των στοιχειωδών ελευθεριών, οι φυλακές, οι εξορίες και τα βασανιστήρια, οι δολοφονίες των αντιπάλων του καθεστώτος, ο πνευματικός και πολιτιστικός μεσαίωνας, αλλά και η Κυπριακή τραγωδία, καταγράφουν τη Χούντα των Συνταγματαρχών ως μία από τις μελανότερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

Γιορτάζει ο δισυπόστατος ναΐσκος που βρίσκεται στην θέση Τσούμα Πούσι στο οροπέδιο Τσιγκουρατίου.

Ζωοδόχο πηγή: Μεγάλη γιορτή της ορθοδοξίας!

Με το όνομα Ζωοδόχος Πηγή του Μπαλουκλί ή Παναγία η Μπαλουκλιώτισσα φέρεται ιερό χριστιανικό αγίασμα που βρίσκεται στη Κωνσταντινούπολη έξω από τη δυτική πύλη της Σηλυβρίας, όπου υπήρχαν τα λεγόμενα «παλάτια των πηγών» στα οποία οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες παραθέριζαν την Άνοιξη.

Πήρε την ονομασία του από το τουρκικό όνομα Balık (= ψάρι) και περιλαμβάνει το μοναστήρι, την εκκλησία και το αγίασμα.

Για την αποκάλυψη του Αγιάσματος υπάρχουν δυο εκδοχές:

α) Η πρώτη, που εξιστορεί ο Νικηφόρος Κάλλιστος αναφέρει ότι: Ο μετέπειτα Αυτοκράτορας Λέων ο Θράξ ή Λέων ο Μέγας (457 – 474 μ.Χ.), όταν ερχόταν ως απλός στρατιώτης στην Κωνσταντινούπολη, συνάντησε στη Χρυσή Πύλη έναν τυφλό που του ζήτησε νερό.

Ψάχνοντας γιά νερό, μιά φωνή του υπέδειξε την πηγή. Πίνοντας ο τυφλός και ερχόμενο το λασπώδες νερό στα μάτια του θεραπεύτηκε.

Όταν αργότερα έγινε Αυτοκράτορας, του είπε η προφητική φωνή, πως θα έπρεπε να χτίσει δίπλα στην πηγή μια Εκκλησία. Πράγματι ο Λέων έκτισε μια μεγαλοπρεπή εκκλησία προς τιμή της Θεοτόκου στο χώρο εκείνο, τον οποίο και ονόμασε «Πηγή». Ο Κάλλιστος περιγράφει τη μεγάλη αυτή Εκκλησία με πολλές λεπτομέρειες, αν και η περιγραφή ταιριάζει περισσότερο στό οικοδόμημα του Ιουστινιανού. Ιστορικά πάντως είναι εξακριβωμένο, ότι το 536 μ.Χ. στη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως, υπό τον Πατριάρχη Μηνά 536 – 552 μ.Χ.), λαμβάνει μέρος και ο Ζήνων, ηγούμενος «του Οίκου της αγίας ενδόξου Παρθένου και Θεοτόκου Μαρίας εν τη Πηγή».

β) Η δεύτερη, που εξιστορεί ο ιστορικός Προκόπιος, τοποθετείται στις αρχές του 6ου αιώνα και αναφέρεται στον Ιουστινιανό. Ο Ιουστινιανός κυνηγούσε σ’ ένα θαυμάσιο τοπίο με πολύ πράσινο, νερά καί δένδρα. Εκεί, σαν σε όραμα, είδε ένα μικρό παρεκκλήσι, πλήθος λαού και έναν ιερέα μπροστά σέ μιά πηγή. «Είναι η πηγή των θαυμάτων» του είπαν. Και έχτισε εκεί μοναστήρι με υλικά που περίσσεψαν από την Αγιά Σοφιά. Ο Ι. Κεδρηνός αναφέρει ότι χτίστηκε το 560 μ.Χ.

Εσείς βάζετε τόνο στα (ερωτηματικά) “πού” και “πώς”;

 

Με το μονοτονικό, όπως ισχύει στη χώρα μας από το 1982, οι μονοσύλλαβες λέξεις δεν τονίζονται, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Αυτές τις εξαιρέσεις τις μαθαίνουμε από το σχολείο, από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού ίσως. Η Γραμματική της Ε-ΣΤ Δημοτικού αναφέρει:

Επίσης στην επόμενη σελίδα αναφέρεται ότι τονίζονται οι αδύνατοι τύποι των προσωπικών αντωνυμιών στις περιπτώσεις όπου θα μπορούσε να υπάρξει σύγχυση με τα εγκλιτικά, π.χ. “Η μητέρα μού είπε / Η μητέρα μου είπε).

Ίσως οι συντάκτες της γραμματικής θεώρησαν περιττό να αναφερθεί το θηλυκό άρθρο “η”, που δεν τονίζεται βεβαίως, ενώ θα μπορούσε (ή θα έπρεπε) να επισημαίνεται ότι επίσης τονίζονται τα “πού/πώς” στις φράσεις “πού και πού” και “πώς και πώς”, όπου δεν εισάγεται ερώτηση.

Η γραμματική του Γυμνασίου εύλογα αναφέρει περισσότερα:

Οι κανόνες του τονικού συστήματος (μονοτονικού) που ισχύουν στην ελληνική εκπαίδευση και διοίκηση από το 1982 είναι οι εξής:

1) Τόνο παίρνει κάθε λέξη που έχει δύο ή περισσότερες συλλαβές. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση που η λέξη παρουσιάζεται ως μονοσύλλαβη ύστερα από έκθλιψη ή αποκοπή, όχι όμως όταν έχει χάσει το τονισμένο φωνήεν από αφαίρεση, π.χ. ούτ’ αυτός, κόψ’ τον, αλλά θα ‘θελε, μου ‘πε.

2)   Οι μονοσύλλαβες λέξεις δεν παίρνουν τόνο. Εξαιρούνται και παίρνουν τόνο:

α)   Ο διαζευκτικός σύνδεσμος ή, π.χ. ή αυτός ή εσύ.

β)   Τα ερωτηματικά πού και πώς, π.χ. Πού θα πας; Με ρώτησε πώς τα περνάω. Τόνο επίσης παίρνουν το πού και το πώς σε περιπτώσεις όπως οι παρακάτω: Πού να σου τα λέω. Από πού κι ως  πού. Πού και πού. Αραιά και πού. –Τους έστειλες το γράμμα; –Πώς! Πώς βαριέμαι! Κοιτάζω πώς και πώς να τα βολέψω.

γ)   Οι αδύνατοι τύποι των προσωπικών αντωνυμιών (μου, σου, του, της, τον, την, το, μας, σας, τους, τις, τα), όταν στην ανάγνωση υπάρχει περίπτωση να θεωρηθούν εγκλιτικές, π.χ. Η μητέρα μού είπε (=η μητέρα είπε σε μένα), ενώ Η μητέρα μου είπε (=η δική μου μητέρα είπε).

δ)   Οι μονοσύλλαβες λέξεις, όταν συμπροφέρονται με τους ρηματικούς τύπους μπω, βγω, βρω, ‘ρθω σε όλα τα πρόσωπα και τους αριθμούς και προφέρονται εμφατικά, π.χ. θά ‘ρθω (προφέρουμε δυνατότερα το θά), θά ‘ρθεις, αλλά θα ‘ρθεις (προφέρουμε δυνατότερα το ‘ρθεις).\

Επανέλαβα τα παραπάνω πασίγνωστα για να ξέρουμε τι ισχύει και τι διδασκόμαστε στο σχολείο -οι παλιοί σαν και μένα δεν τα διδαχτήκαμε στο σχολείο άλλωστε.

πηγη:sarantakos.wardpress.gr

•Καλώς η κακώς τα κόμματα καταλήγουν στα ψηφοδέλτια.Με τα δικά τους κριτήρια.Κουτσά,στραβά αυτά είναι.Ο ψηφοφόρος καλείται όταν καταλήγει σε ένα κόμμα να βάλει εναν ,δυο,τρεις και σπανίως τέσσερεις σταυρούς.Αν θέλει μπορεί να μη βάλει και καθόλου σταυρό.Εκεί εκδηλώνεται η μεγάλη φυγοπονία.Στην εποχή του Google δεν υπάρχουν πια μυστικά.Εκεί καταγράφεται το δείγμα γραφής του καθενός και της καθεμιάς μας.Αφιέρωσε μια ώρα χριστιανέ μου να δεις ποιος είναι ποιος.Αν αξίζει η δεν αξίζει να τον ψηφίσεις.Αν μπορεί η δεν μπορεί να σε εκπροσωπήσει.Δεν θέλει παραπάνω.Τι έχει κάνει στη ζωή του.Αν αυτό που έχει κάνει είναι αρκετό για να τον στείλεις στη Βουλή η την Ευρωβουλή.Όχι θα ψηφίσω την τάδε γιατί είναι γυναίκα.Και επειδή είναι γυναίκα τι έγινε;πρέπει να έχουμε γυναίκες.Ναι αλλά αυτή η συγκεκριμένη σου πάει;δεν έχει σημασία.Θα ψηφίσω τον τάδε γιατί είναι ωραίος και σεξυ,τον γουστάρω.Θα ψηφίσω τον τάδε γιατί ο ΠΑΟΚ είναι η ομάδα της καρδίας μου.Θα ψηφίσω τον τάδε γιατί τα λέει πολύ ωραία στη τηλεόραση.Τον τάδε γιατί τον βλεπω στη σειρά πάθη και απογοητεύσεις και είναι τέλειος.Τον τάδε γιατί είπε πως θα βοηθήσει την ανηψιά μου.Ε τι περιμένεις κατόπιν αυτού;ότι δεν θα σκάσουν μύτη κάποιες ιστορίες;Μη φρικάρετε λοιπόν.Είναι νομοτελειακό.Είναι στατιστικά απίθανο να μην συμβεί.
•Πάρτε για παράδειγμα το Δήμο της Αθήνας.Δυστυχώς ο Μπακογιάννης δεν τα πήγε καλά.Άλλο το Καρπενήσι κι άλλο η Αθήνα.Έρχεται λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ και μας λέει τον Παππά.Τι έχει κάνει ο Πάπας;παίζει καλό μπάσκετ.Μπράβο του άξιοςΤιποτε άλλο;Δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο μη με παρεξηγήσετε.Μακαρι να είναι άριστος.Αναφέρομαι στα κριτήρια..
•Η επωνυμία ,για να το πω όλο ,δεν είναι απαραίτητα κακό πράγμα.Αρκεί να έχει μια πνοή ,ένα κάτι.Αρκεί να έχει χτιστεί δημιουργικά και στην ευρύτερη ζωή.Η Αντζελίνα Τζολι είναι καλό παράδειγμα και πολλοί άλλοι.Δεν αρκεί όμως από μόνη της.
•Αν δεν μπορούμε,αν θελουμε να στέλνουμε στη Βουλή όποιον και όποια ναναι ,υπάρχουν και άλλα συστήματα.Είχα πάντα αντίθεση με το σταυρο.Όχι μόνο για τον παραπάνω λόγο αλλά γιατί τον θεωρώ πυλώνα της πελατειακής λογικής.

Πάνος Μπιτσαξής

Οι δήθεν «άνθρωποι της εκκλησίας», όπως και οι ερωτευμένοι, κάνουν εικόνισμα, όχι τον άλλον, όχι τον Θεό, μα την ψευδαίσθηση της σχέσης, και μέρα νύχτα την θυμιατίζουν και την προσκυνάνε…

τώρα στο οροπέδιο !