Συντάκτης: Kostas Bertsias

Posted by il Notaro

της ΕΛΕΝΗΣ ΧΑΪΜΑΝΗ

Κάποτε ήρθε στην εφημερίδα μια αρκετά παράξενη αγγελία, τέσσερις σειρές όλες κι όλες.

«Ζητείται ικανός βιογράφος να γράψει την ζωή μου. Απαραίτητη προϋπόθεση, να διαθέτει φαντασία, χρόνο και έμφυτη ικανότητα στα ψέματα. Πληροφορίες…»

Όταν είδε ο υπάλληλος στα γραφεία της εφημερίδας το παράξενο κείμενο, γέλασε δυνατά και κοίταξε τριγύρω, μη τον έβλεπε κανείς, θα τον περνούσαν σίγουρα για τρελό ή κάπως μεθυσμένο ενώ εκείνος είχε κόψει το ποτό εφτά χρόνια πριν∙ κι αυτό γιατί του είχε απαγορεύσει το σεβαστό δικαστήριο να βλέπει, έστω και τα Σαββατοκύριακα, την κόρη του, κι έτσι δεν πρέπει να γνώριζαν, τότε, τι θυσίες είναι ικανός να κάνει ένας πατέρας για το βλαστάρι του και δεν το ξανάβαλε στο στόμα του. Εδώ και δυόμισι χρόνια, ευτυχώς, την έβλεπε πιο συχνά.

Σκούπισε στο πουκάμισο τα γυαλιά του∙ γεμίζανε δαχτυλιές κάθε τόσο κι όλο νόμιζε πως έβλεπε ορθογραφικά λάθη στο χαρτί και διόρθωνε γραπτά που δεν είχαν κανένα λάθος. Έτσι και εκείνη την στιγμή, τα σκούπισε μηχανικά και άρχισε να την ξαναδιαβάζει. Μπα! το ίδιο έλεγε. Ποιος παλαβός, σκέφτηκε, στέλνει κάτι τέτοιο να δημοσιευτεί; Και καλά, συνέχισε, άντε να βρεθεί ένας άλλος παλαβός να του γράψει την ιστορία του, ποιος θα βρεθεί να καταπιεί τόσα ψέματα; Χαμογέλασε, και την άφησε πιο πέρα στο γραφείο, ούτε καν στα υπ’ όψιν, ενώ βάλθηκε να οργανώσει τις άλλες, τις πλέον σοβαρές που είχαν φτάσει στα χέρια του.

Οι ώρες περνούσανε βασανιστικά αργά. Κάποια στιγμή σήκωσε με κούραση το βλέμμα του από τον υπολογιστή. Χρειάστηκε κάμποσα λεπτά ωσότου να ξεδιαλύνει μέσα του πόσο είχε περάσει από την προηγούμενη στιγμή που έκανε το ίδιο. Και η αλήθεια είναι πως μόλις σήκωσε τα μάτια, ψαχούλεψε επάνω στο γραφείο του, για εκείνη την αλλόκοτη αγγελία. Πρέπει να ήταν αυτή που δεν τον άφηνε διόλου να συγκεντρωθεί.

Ανάμεσα σε διάφορες αγγελίες που κάθε τόσο κατέκλυζαν το μικρό του γραφείο, οι περισσότερες αληθινά αδιάφορες, ήταν η μοναδική που δημιούργησε έξαψη κάτω απ’ τα μονίμως βρώμικα γυαλιά του.

Ανασκάλεψε τριγύρω στα χαρτιά. Έψαξε όλο το γραφείο του σχεδόν, για να την ξαναπιάσει στα χέρια του κι έτσι, την βρήκε κάτω από διάφορες άλλες που ζητούσανε υπαλλήλους προς εργασιακή αποκατάσταση. Παράξενο, πραγματικά παράξενο, που την βρήκε σ’ εκείνο το σημείο, λες και εκεί ήταν η θέση της. Την κοίταξε κάμποσα λεπτά σταθερά, κρατώντας την και με τα δύο χέρια. Δίπλα του ήταν το τηλέφωνο, μια μαύρη συσκευή παλιάς τεχνολογίας με το καντράν που γύριζε αργά τα νούμερα και έπρεπε να περιμένεις δευτερόλεπτα για να ξαναγυρίσει στην αρχική του θέση, τόσα δευτερόλεπτα όσα χρειάζονταν για να καταλάβεις το λάθος σου και να κλείσεις την γραμμή προτού προλάβει ο άλλος να το σηκώσει από την απέναντι πλευρά.

Τώρα βέβαια, θα αναρωτηθούμε όλοι μας, τι δουλειά έχει ένα παλιό τηλέφωνο σε μια εφημερίδα, και μάλιστα, σε τέτοια σύγχρονη εποχή. Να σας πω πως και εγώ αλήθεια δεν γνωρίζω, παραξενιές του υπαλλήλου θα αρκεστώ να πω και θα κλείσω  την παρένθεση.

Με το ένα του χέρι ιδρωμένο, κράτησε το χαρτί και με το άλλο, βάλθηκε να σχηματίζει αριθμούς. Δύο, ένα μηδέν… Και μέχρι να τελειώσει σχεδόν τα δέκα νούμερα ήταν αρκετές οι φορές που είπε να το κλείσει, αν και μέσα του νίκησε την περιέργεια. Χτυπούσε, απίστευτο, αληθινά χτυπούσε στην άλλη γραμμή του παράξενου εντολέα και εκείνος περίμενε με ένταση επάνω στο ακουστικό.

Παρακαλώ;» ακούστηκε από την άλλη μεριά του τηλεφώνου. Μια φωνή βαριά γέροντα. Ήταν παράξενο βέβαια, αλλά, άντρας ήταν σίγουρος ότι θα το σηκώσει. Δεν ήταν αγγελία που θα την έστελνε γυναίκα, καθώς κείνες που ήταν πάντοτε πολύ ικανές στα ψέματα και στις δυνατές ιστορίες,  δεν ήταν αναγκαίο να αναζητήσουν βοήθεια από κανέναν άλλο.

—Καλημέρα σας, απάντησε προσπαθώντας να έχει εξασφαλίσει το πιο σταθερό κι επαγγελματικό του ηχόχρωμα. Σας καλώ για την αγγελία που ζητήσατε να δημοσιευτεί την εφημερίδα, ήθελα να ρωτήσω…

—Ενδιαφέρεστε; τον διέκοψε κάπως σκληρά αυτός που αναζητούσε.

—Όχι, απλά θέλησα να διευκρινίσω… συνέχισε ο υπάλληλος της εφημερίδας διαλέγοντας προσεκτικά τα επόμενα λόγια του, έτσι ώστε να εξηγήσει γρήγορα στη γραμμή για ποιο λόγο δεν μπορούσε να του δημοσιεύσει τούτη την αγγελία. Όμως εκείνη τη στιγμή άκουσε ένα κουρασμένο στεναγμό από το ακουστικό, λες και ο άλλος παραιτήθηκε προτού προλάβει να του πει ότι ήθελε να ρωτήσει.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “Η αγγελία”

– Πῆτε μου, ρίζες τῶν δενδρῶν και σεῖς, κορφές τοῦ δάσους τί βλέπετε βαθειὰ στὴ γῆς καὶ τί ψηλὰ στὰ οὐράνια;

Στόν κόσμο ἐτοῦτον, πού περνᾶς νά βγάλῃς τή σειρὰ σου, ἀξίζει νά ’σαι ταπεινός ἤ νά ’χης περιφάνεια;

Κι’ εἶπε ἡ ριζούλα ἡ πιό βαθιά μές ἀπ’ τῆς γῆς τά σπλάχνα – τήν ἀδελφή μου ἐγώ κορφή ποτέ δέν τή ζηλεύω κι, οὔτε μέ νοιάζει ἄν λησμονᾶ μές στ’ οὐρανοῦ τήν ἄχνα πῶς γιά νά παίζῃ αὐτή ψηλά, στά βάθη ἐγώ δουλεύω.

Γ. ᾿Αθάνας

Όταν από λάθος της ασφαλιστικής, έμεινε το αμάξι μου ανασφάλιστο για ΔΥΟ μέρες, την τρίτη μέρα ήρθε γράμμα από τον Δήμο που με ενημέρωνε ότι θα μου κόψουν τον κ#λο με ευγενικό τρόπο, αν δεν πληρώσω τα ασφάλιστρα ή ότι θα μου πάρουν τις πινακίδες και το αμάξι θα ακινητοποιηθεί, αλλά για αρχή ας πληρώσω 80€. Έλυσα το θέμα με την ασφαλιστική, πλήρωσε το ποσό, αποκαταστάθηκε το όλο πράμα. Αυτό είναι ασφάλεια προς τους συνανθρώπους μου.

Όμορφη γωνία στην Πάρνηθα!

της Δέσποινας Ράμμου

«No provider or user of an interactive computer service shall be treated as the publisher or speaker of any information provided by another information content provider» (= Κανένας πάροχος ή χρήστης μιας διαδραστικής υπηρεσίας υπολογιστών δεν θα θεωρείται εκδότης ή υπεύθυνος μιας πληροφορίας που παρέχεται από έναν άλλο πάροχο περιεχομένου).

Είναι το Άρθρο 230, ή «οι 26 λέξεις που δημιούργησαν το Διαδίκτυο», ή η ασπίδα των εταιρειών τεχνολογίας για την αποφυγή αγωγών με την κατηγορία ότι παρέχουν βοήθεια σε τρομοκρατικές ενέργειες, φιλοξενώντας ή «προτείνοντας αλγοριθμικά» τρομοκρατικό περιεχόμενο.

Ύστερα από 27 χρόνια, το περιεχόμενο της νομοθετικής ρύθμισης βάλλεται τόσο από τους Ρεπουμπλικανούς όσο και από τους Δημοκρατικούς στις ΗΠΑ, προβάλλοντας διαφορετικούς λόγους καθένα από τα δύο κόμματα, και τίθεται υπό αναίρεση. Υπό αναίρεση τίθεται ταυτόχρονα και ο τρόπος λειτουργίας για τις πλατφόρμες του διαδικτύου, όπως τον έχουμε βιώσει όλοι μας μέχρι σήμερα ως «πάροχοι περιεχομένου». Το διαδίκτυο, χωρίς την ασυλία που του πρόσφερε το Άρθρο 230, σίγουρα θα είναι ένα πολύ διαφορετικό μέσο έκφρασης.

Πηγή:a8inea.com

Θα πρέπει να αλλάζετε αυτό που κάνετε ή το πως ζείτε κάθε 10 χρόνια γιατί το μεγαλύτερο εμπόδιο στην επιτυχία δεν είναι η αποτυχία. Είναι επιτυχία. Αυτό λέει σε άρθρο του το psychology today.Τι εννοεί;

Ο συγγραφέας και “happiness” expert, Arthur Brooks, που τώρα διδάσκει στο Χάρβαρντ, υποστηρίζει την αλλαγή στην καριέρα κάθε δεκαετία. Ο ίδιος ήταν μουσικός για μια δεκαετία στα 20s του. Στη συνέχεια παρακολούθησε διαδικτυακά μαθήματα πανεπιστημίου και απέκτησε Ph.D. στα οικονομικά και δίδαξε ως καθηγητής πανεπιστημίου για άλλα 15 χρόνια. Στη συνέχεια έπιασε δουλειά ως επικεφαλής του μη κερδοσκοπικού Ινστιτούτου American Enterprise, για μια δεκαετία. Από εκεί, αφού έγραψε μερικά δημοφιλή βιβλία, έγινε καθηγητής του Χάρβαρντ και γκουρού της ευτυχίας.

Θα μπορούσε να μείνει στη μουσική και να γίνει πιο έμπειρος μουσικός. Ή θα μπορούσε να είχε μείνει στην ακαδημαϊκή καριέρα, ανεβαίνοντας στην ιεραρχία. ‘Η να μείνει στον κόσμο των ΜΚΟ. Αλλά με κάθε αλλαγή, η επιρροή του αυξανόταν.

Ο γιατρός-ερευνητής, David Sackett, διάσημος ως ένας από τους ιδρυτές του κινήματος «Evidence-based Medicine» (EBM) τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, πίστευε ότι όταν γίνεις ειδικός σε κάτι, πρέπει να… το παρατήσεις. Οι λόγοι του, περιλάμβαναν το γεγονός ότι οι ειδικοί συχνά καθυστερούν την πρόοδο επειδή συνήθως έχουν δημιουργήσει τις φρέσκιες ιδέες τους πολύ πριν γίνουν αποδεκτοί ως ειδικοί. Και μετά την άνοδό τους στην κλίμακα της εξειδίκευσης, περνούν το υπόλοιπο της ζωής τους υπερασπιζόμενοι τις προηγούμενες ιδέες τους. Οι ειδικοί δεν έχουν την τάση να βοηθούν τους τομείς να προοδεύουν. Οι νεότεροι που δεν είναι ακόμη ειδικοί, σκέφτονται νέες ιδέες. Και μετά με τη σειρά τους γίνονται ειδικοί και εμποδίζουν την περαιτέρω πρόοδο.

Εκτός από αυτό το σκεπτικό που λέει να μην κάθεστε στις δάφνες σας ως ειδικός, ο Sackett υποστήριξε ότι μόλις κατακτήσετε έναν τομέα, θα πρέπει να προχωρήσετε σε άλλο, στον οποίο μπορεί να αποδειχθείτε ακόμη πιο σημαντικοί.

«Δεν χρειάζεται να είσαι για πάντα ειδικός στο ίδιο πράγμα. Ποτέ δεν θα μάθεις, στην πραγματικότητα, αν μπορεί να συμβεί το επόμενο σπουδαίο πράγμα, εκτός και αν σταματήσεις να κάνεις το τελευταίο σπουδαίο πράγμα.

Με άλλα λόγια, το μεγαλύτερο εμπόδιο στην επιτυχία είναι η επιτυχία» σημειώνει το psychology today.

Θα πρέπει να αλλάζετε αυτό που κάνετε ή το πώς ζείτε κάθε δέκα χρόνια. Μπορεί να υπάρξει προσαρμογή. Αν τα πράγματα πάνε χάλια, κάντε μια αλλαγή σε πέντε χρόνια. Εάν τα πράγματα πάνε καλά, μπορείτε να το τραβήξετε για 15 χρόνια. Αλλά κάντε μια αλλαγή.

Πολύ συχνά, πιστεύουμε ότι πρέπει να κάνουμε μια αλλαγή μόνο εάν τα πράγματα δεν πάνε καλά ή εάν αποτύχουμε με κάποιο τρόπο. Αυτό δεν είναι κακό.

Αλλά αυτό που δεν συνειδητοποιούμε είναι ότι πρέπει να κάνουμε αλλαγές ακόμα και όταν τα πάμε καλά. Το πρόβλημα είναι ότι η αποτυχία τείνει να θεωρείται ως ένας καλός λόγος για να κάνετε μια αλλαγή, αλλά οι άνθρωποι θα πιστεύουν ότι είναι περίεργο αν θέλετε να κάνετε μια αλλαγή παρά την επιτυχία που βιώνετε. Πραγματικά δεν έχει σημασία. Είτε έτσι είτε αλλιώς, θα πρέπει να κάνετε μια αλλαγή, γιατί τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν καλύτερα από ό,τι είναι αν κάνετε αυτήν την αλλαγή. Και δεν θα μάθεις ποτέ μέχρι να κάνεις το βήμα.

Πηγή: it’s possible.gr

Έχουμε μάθει να ζούμε, βαθιά νυχτωμένοι, με την ψευδαίσθηση της σταθερότητας. Χτίζουμε την καθημερινότητά μας, σε θεμέλια και αρμούς, που θεωρούμε αιώνιους, αειπαγείς και αδιατάρακτους.

Τί είναι όμως το κατά Τάλεμπ απρόβλεπτο; Το ορίζει με μία καταπληκτική ταυτολογία. «Απρόβλεπτο είναι αυτό που δεν μπορεί να προβλέψει κανείς». «Το απρόβλεπτο έχει τεράστια επίπτωση στις εξελίξεις». Τέλος, «απρόβλεπτο είναι αυτό που όλοι εκ των υστέρων λένε ότι θα μπορούσε να είχε προβλεφθεί». Το μόνο βέβαιο, το πυκνό συμπέρασμα της ανάλυσης αυτής, είναι η βεβαιότητα της επέλευσης του απρόβλεπτου, με μόνη συνθήκη ότι δεν ξέρουμε ποιό ακριβώς θα είναι αυτό. Μόνο έτσι μπορούμε να οχυρωθούμε από το απρόβλεπτο. Να το προβλέπουμε, χωρίς να μπορούμε να το προβλέψουμε.

Λατρεύω την γραφή ενός έξοχου μελετητή του απρόβλεπτου, του Λιβανέζου και ήδη Αμερικανού Τάλεμπ. Ο τύπος αυτός, αφού περιηγήθηκε κάνοντας μεγάλη περιουσία στα χρηματιστήρια της Αμερικής, κατέληξε ότι το απρόβλεπτο είναι ο βασικός νόμος της εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας. Το ονόμασε μαύρο κύκνο. Γιατί; Η ιστορία είναι χαριτωμένη. Είπε ότι κάποτε όλοι πίστευαν ότι ο κύκνος είναι άσπρος. Ώσπου κάποιος παρατήρησε έναν μαύρο κύκνο. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως εκατομμύρια εμπειρίες, που οδηγούν σε ένα «αδιαφιλονίκητο» συμπέρασμα, καταρρέουν με μία μόνο εμπειρία. Ο κύκνος δεν είναι μόνο άσπρος, είναι και μαύρος. Έτσι, ο μαύρος κύκνος, η σπανιότητα που ναρκοθετεί την βεβαιότητα, έγινε συμβολικό συνώνυμο του απρόβλεπτου.

Η απόδειξη του απρόβλεπτου στον Τάλεμπ, γίνεται με την παραβολή της «καμπύλης της γαλοπούλας». Σε έναν κύκλο 365 ημερών, κάθε μέρα που περνάει, η γαλοπούλα εμπεδώνει την πεποίθηση, ότι το ανθρώπινο χέρι έχει δημιουργηθεί για να την ταΐζει. Η επαναλαμβανόμενη καθημερινή εμπειρία, αυξάνει τον βαθμό βεβαιότητας. Όσο πλησιάζουμε προς τα Χριστούγεννα, η βεβαιότητα αυξάνει στο κατακόρυφο. Κάτω, όμως, από την καμπύλη της αυξανόμενης βεβαιότητας, αναπτύσσεται μια ανάστροφη καμπύλη. Η καμπύλη αύξησης του κινδύνου. Την ημέρα της «απρόβλεπτης» σφαγής, στις 24 Δεκεμβρίου, οι επαναλαμβανόμενες εμπειρίες που διαμορφώνουν την βεβαιότητα της γαλοπούλας, καταρρέουν. Ποιο είναι το ενδιαφέρον; Ότι ο κίνδυνος πραγματώνεται ως γεγονός, όταν η βεβαιότητα έχει φτάσει στο μέγιστο βαθμό της. Εκεί οι καμπύλες τέμνονται. Όταν η γαλοπούλα βιώνει την μέγιστη βεβαιότητα, αντιμετωπίζει τον μέγιστο κίνδυνο. Είναι σαν τα δημοσιεύματα της εφημερίδας «Αυγή», στις 20 Απριλίου του 1967. Είχαν πρωτοσέλιδο τίτλο «Γιατί δεν θα γίνει πραξικόπημα».

Απόσπασμα από άρθρο του Πάνου Μπιτσαξή

•Μόλις διάβασα τα μέτρα που θα εξαγγείλει.Με στόχο την ασφαλή επανακυκλοφορία των τρένων σε 10 μέρες. Αυτονόητα μέτρα τα οποία έπρεπε να έχουν λάβει προ πολλού τα golden boys, με τις περγαμηνές, ή να τους επιβληθούν από το Υπουργείο.Μέτρα με δεδομένη την ανικανότητα ολοκλήρωσης της τηλεδιοίκησης. Πως κοιμόντουσαν αμέριμνοι; Σιγά μη χαλάσουν τη ζαχαρένια τους θα μου πείτε.
•Ένα δεν κατάλαβα. Αυτή η Ιταλική Hellenic Trains που πήρε τα τρένα έναντι πινακίου φακή,επί Συριζα λόγω μνημονίου,τι ακριβώς κάνει;Γιατί αυτό που βλέπω και διορθώστε με αν κάνω λάθος είναι ότι επί μια τετραετία της έχει απονεμηθεί μόνο μια αρμοδιότητα.Να εισπράττει.Είχε υποσχεθεί επενδύσεις.Τις έκανε; Γι αυτήν δεν μιλάει κανένας. Μήπως πήρε κι αυτή παράταση για να κάνει τις επενδύσεις με τα λεφτά που θα εισπράξει; λέω τώρα εγώ ο κακόπιστος. Όταν εισέπραττε και έβαζε ανύποπτους επιβάτες δεν ήξερε ότι το δίκτυο είναι ανασφαλές; τι είναι αυτή η εταιρεία;γιατί διαβάζω χωρίς να ξέρω πως ο επικεφαλής της είχε καταδικαστεί για δωροδοκία. Για άλλη υπόθεση βέβαια.Όχι για μας. Εδώ θα ήταν άμεμπτος.
•Όσο ζεσταίνει η επικοινωνιακή μηχανή προβάλλοντας το απίστευτο λάθος τόσο χειρότερο γίνεται για τη διοίκηση του ΌΣΕ και το Υπουργείο.Ο τρόπος της κυκλοφορίας μου θυμίζει μια παλιά ελληνική ταινία όπου κάποιος,σταθμάρχης εξηγούσε τι είναι ο Τηλέγραφος.Κλικ εδώ χαμπερ στο Καρπενήσι. Έλεος πραγματικά.
•Ουδόλως θέλω να υποβαθμίσω το λάθος. Γιατί ο άνθρωπος αυτός είχε δυο επιλογές.Να στείλει το τρένο ή στην άνοδο ή τη κάθοδο.Το έστειλε στη κάθοδο και μετά δε θυμόταν που το έστειλε.Ο τελευταίος τροχονόμος που ανέλαβε χτες στη Κηφισίας όταν έχει κίνηση έχει πιο δύσκολη δουλειά.Αλλά αυτό αφορά τον ίδιο.Το κέντρο ελέγχου της Αθήνας δεν είχε ιδέα ούτε που ήταν το τρένο. Από που το έστειλες ρωτούσαν τηλεφωνικά το σταθμάρχη.Τι να σου πω θα σε γελάσω ήταν η απάντηση όταν μια ώρα μετά πληροφορήθηκε την τράκα.Έτσι το αποκάλεσε.Λες κι ήταν σε λούνα παρκ στα συγκρουόμενα.

Πάνος Μπιτσαξής

Πριν από οποιαδήποτε αναμέτρηση στην γη θα έχουμε πέρα και πρώτα από όλα αναμέτρηση στο διάστημα, ειδικά στην στρατόσφαιρα- Εκεί θα παιχθεί η τύχη του πλανήτη, στο τρομερό σενάριο μιας σύγκρουσης ΗΠΑ, Ρωσίας και Κίνας

Η Ρωσία έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τουλάχιστον έναν από τους δορυφόρους της για να επιτεθεί φυσικά και εικονικά σε άλλους δορυφόρους που είναι σε τροχιά, όπως αποδείχθηκε πέρυσι όταν εκτόξευσε έναν πύραυλο που μετέφερε έναν δορυφόρο της για να καταστρέψει έναν άλλο δορυφόρο της, δημιουργώντας ένα τεράστιο πεδίο συντριμμιών.

Η Κίνα διαθέτει έναν δορυφόρο εξοπλισμένο με ρομποτικό βραχίονα που προσφέρει τη δυνατότητα να αρπάξει έναν άλλο δορυφόρο με τον ίδιο τρόπο, σύμφωνα με αναφορές.

Δεν είναι σαφές εάν οι ΗΠΑ έχουν παρόμοιες επιθετικές ικανότητες με αυτές της Ρωσίας και της Κίνας, ένα σημείο που τέθηκε σε νέα έκθεση του NBC.

Ας ασχοληθούμε, λοιπόν, με την αυτοπειθαρχία η οποία δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ικανότητα να αποκτάμε πλήρη έλεγχο του εαυτού μας, των πράξεων και των συμπεριφορών μας χωρίς να χρειάζεται κάποιος άλλος να μας το επιβάλλει. Δεν βρίσκετε ότι η διαφορά μεταξύ της πειθαρχίας και της αυτοπειθαρχίας είναι σημαντική; Την πρώτη μας την επιβάλλουν, τη δεύτερη την αναπτύσσουμε εμείς επειδή το θέλουμε, επειδή την χρειαζόμαστε, επειδή μας διευκολύνει για να κάνουμε ό,τι επιθυμούμε. Να σας δώσω και μια πιο «ζόρικη» εκδοχή. Αυτοπειθαρχία σημαίνει να κάνουμε ακόμα και πράγματα που δεν θα επιλέγαμε ποτέ να κάνουμε και δεν μας αρέσουν προκειμένου να φτάσουμε στο τελικό αποτέλεσμα που θέλουμε.

Πηγή:epixeiro.gr/

Κ Δερμούσης

Ιντεραμέρικαν : εκπαιδευτική ημερίδα στην Λ Θησέως.