Συντάκτης: Kostas Bertsias

•Η πιό ενδιαφέρουσα ιδέα που διατυπώθηκε στη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία,με τη προσδοκία της μεγάλης δομικής αλλαγής στο κράτος -δεινόσαυρο ,ήταν η ιδέα του επιτελικού Κράτους.Απλή απλούστατη σαν το νερό και γι αυτο εξόχως σημαντική.Τι εννοούμε με αυτο;Το σύστημα μας είναι πρωθυπουργό κεντρικό στο έπακρο.Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον Πρωθυπουργό.Τα πάντα εξαρτώνται από αυτόν .Είναι ο παντοδύναμος -αδύναμος του συστήματος.Γιατί ενώ έχει τη δυναμη δεν έχει τη δυνατότητα ούτε καν τη γνώση μιας τεράστιας γκάμας προβλημάτων.Και όταν παριστάνει ότι την έχει την πληρώνει χοντρά ,όπως τώρα ο Μητσοτάκης.Γιατί δεν την έχει.Ο Πρωθυπουργός έχει βαρειά ατζέντα.Δεν προφταινει .Τόσο απλά.Δεν μπορεί να ξέρει πως αλλάζουν τα κλειδιά στη Λάρισα ούτε αν η γέφυρα των Σερβιων έχει ρωγμές.
•Παράλληλα το Κράτος μας δεν είναι εννιαίο κράτος.Είναι μια χαλαρή συνομοσπονδία φορέων.Δεν ξέρει η δεξιά τι ποιει η αριστερά.Οι αρμοδιότητες είναι διασπασμένες.Ο συντονισμός απίθανα δύσκολος.Οι αρμοδιότητες είναι οι εξουσίες υπουργειων φέουδων ,φορέων τιμαρίων ,που τις κρατούν σαν λάφυρο,τρόπαιο,ζηλοτυπως σαν να είναι οι μόνοι κυρίαρχοι του κόσμου τούτου.Πίσω από κάθε τραγωδία κρύβεται η βαθειά αυτή δυσλειτουργία.
•Αυτό πήγε να διορθώσει το επιτελικό κράτος.Ένα Μαξιμου ισχυρό ,με τεχνοκράτες ,που λειτουργεί ως στρατηγείο,στο όνομα του Πρωθυπουργού,καταργεί τα φεουδα και επιβάλλει την συντονισμένη κοινή δράση.Στο όνομα του παντοδύναμου Πρωθυπουργού.Αρχηγού παρόντος πασα αρχή παυσατω.Αυτή είναι η λογική.Όχι ότι έχει ο καθεις στη γκλαβα του αλλά προς μια κατεύθυνση.Στη θέση ενός Μαξίμου όπως το ξέραμε.Γεμάτο με παραγοντίσκους της κακιάς συμφοράς,πρωθυπουργικούς κόλακες,που ενίοτε επωμίζονται περίεργες δουλειές.Είναι ένα σύστημα που οι πρώτοι που δεν το γουστάρουν είναι ορισμένοι υπουργοί που νοιωθουν να μικραίνει η περιωπη τους.Ποιος είναι αυτός που θα μου πει εμένα είναι η συνήθης αποστροφή.
•Λειτούργησε αυτό;ασφαλώς και ναι.Σε πολλά θέματα και αρκετά καλά.Πολιτική προστασία,πληροφορική,Τηλεεκπαίδευση -εργασία είναι ορισμένα παραδείγματα.Αλλά το παλαιοκομματικό γονίδιο,δεξιό κατα βάση αλλά όχι μόνο,δεν το νικάς εύκολα.Ξυπνα από τη νάρκη σαν αναερόβιο μικρόβιο.Άλλο για παραδειγμα,ένα άσημο φέουδο-αυτό το κουμανταρεις- και άλλο ένα καραμανλικό φέουδο.Αυτό σε κουμαντάρει.Σε κουμαντάρουν και οι ίντριγκες που δημιουργούνται.Σε κουμαντάρουν και οι ίδιες οι προσωπικές ανεπάρκειες υου Πρωθυπουργου που θέλγεται με την αίγλη του παντοκράτορα και ενίοτε την καταχράται..Κανένα σύστημα δεν είναι τέλειο.Ακόμα και όταν το διοικεί η τεχνητή νοημοσύνη.
•Η μεγάλη όμως απώλεια της περιόδου είναι η ισοπεδωτική κριτική της ιδέας του επιτελικού κράτους.Αυτό συμβαίνει.Είναι άλλο να επικρίνεται η κυβέρνηση για τις αποτυχιες της και άλλο να τίθεται εν αμφιβολω μια ιδέα που είναι η μόνη που μπορεί στη πράξη να κάνει δουλειά,παρά τις όποιες αδυναμίες.Γιατι αυτά τα δυο συγχέονται με τρόπο ολέθριο.Λες και πριν το «επιτελικο κράτος» του Μητσοτάκη υπήρξε η τελειότητα.Η κριτική αυτή είναι κούφια.Οπισθοδρομική.Αντί να επικρίνουν τη φθορά της ιδέας βάλλουν κατα της ιδέας καθεαυτής.Προτείνουν την ολική επαναφορά.Ίσως με σύμβουλο στρατηγικού σχεδιασμού τον αγαπημένο του Αδωνι πρωτοπόρο της φαρμακευτικής κάνναβης.
•Για την ιστορία.Ο πρώτος που επιχείρησε την ιδέα του επιτελικού Μαξίμου ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου.ΣΕΠΚΕ το έλεγαν.Σύστημα εποπτείας και παρακολούθησης κυβερνητικού έργου.Το ανέθεσε σε ένα καθηγητή σύμβουλο του,πολυ ικανό άνθρωπο ,που μου διαφεύγει τωρα το όνομα του.Αλλά δεν του έδωσε την απαραίτητη δυναμη.Ποιος είναι αυτός που θα με ελέγξει έλεγαν οι υπουργοί.Ετσι διαφορα άξια στελέχη της Γενικής Γραμματείας του Πρωθυπουργού έφευγαν άπρακτα .Κατέγραφαν αλλά κανείς δεν ασχολιόταν μετά.Ο Γιώργος είχε ιδέες αλλά είχε και ένα κουσούρι.Συχνά τις άφηνε στη μέση.
•Κάτω λοιπόν το επιτελικό κράτος.Θελουμε ένα διάχυτο,άναρχο Κράτος να κάνει ο καθείς ότι γουστάρει.Έτσι το βρήκαμε γιατί να το αλλάξουμε.

Πάνος Μπιτσαξής

Στο Δημοτικό Σχολείο, αν ένα παιδί επανειλημμένα ενοχλεί, παίρνεις τηλέφωνο τους γονείς για να έρθουν να το πάρουν και το κρατούν σπίτι, μέχρι να του μάθουν συμπεριφορά. Είναι ευθύνη της οικογένειας η σωστή συμπεριφορά του παιδιού και όχι του σχολείου. Όταν μια μαμά διαμαρτυρήθηκε ότι δεν μπορεί να την ενοχλούν στη δουλειά της και δεν μπορεί να φύγει να πάρει το παιδί, η δασκάλα της απάντησε ότι το παιδί της δεν την αφήνει να κάνει τη δουλειά της και παρεμποδίζει τη μάθηση των υπόλοιπων παιδιών. Για το σχολείο θα μπορούσα να γράψω πολλά, αλλά μπορείτε να καταλάβετε από αυτή την εικόνα, τι σημαίνει σεβασμός στο θεσμό του σχολείου. Αυτό ονομάζεται κοινωνικός σεβασμός.

•Ο κ.Σπιρτζης μετά τα τρένα αποφάσισε να το παιξει ειδικός σε θέματα διεθνούς κατασκοπείας.Εξέδωσε μια άκρως ανόητη ανακοίνωση ,ως ΣΥΡΙΖΑ ,μεμφομενος το Μητσοτάκη και την ΕΥΠ γιατί άφησαν να τους ξεφύγει η Ρωσίδα ,η οποία γύρισε στο κρύο.Φιάσκο είπε περιχαρής.Ακόμα μια φορά η γλώσσα της βιασύνης,της ρηχότητας και της επιπόλαιας προσέγγισης.Αυτό που τρομάζει με το ΣΥΡΙΖΑ.
•Δεν του πέρασε καν από το μυαλό ότι μπορεί να την άφησαν να φύγει από επιλογή και ότι αυτό δεν θα το πουν ποτέ.Ότι μπορεί και να το προκάλεσαν.Ότι μια δίκη για κατασκοπεία και μια κάθειρξη μπορεί να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει.Ότι κάποια από αυτά τα προβληματα μπορεί να είναι δυσχερώς διαχειρίσιμα.Δεν επεκτείνομαι.Ότι αυτή την εκτίμηση οφείλουν σιωπηλά να τη κάνουν οι υπεύθυνοι και όχι οι ανεύθυνοι.Που να πάει το μυαλό του σε τόσο σύνθετα πράγματα.Δεν μπορεί.Ότι σε μια δίκη για να σταθεί μια κατηγορία πρέπει η ΕΥΠ να ανοίξει τη ψυχή της για το πως έφτασε στην ταυτοποίηση.Ότι αν το κάνει η βλάβη είναι μεγάλη.
•Το θέμα προκαλεί μια θυμηδια.Άλλο που δε θελουμε να κάνουμε και λίγη πλάκα.Αλλά το θέμα είναι σοβαρό.Πιο σοβαρό σπο ότι δειχνει.Εντάξει λένε..η κυριουλα με το πλεχτό.Δεν είναι δα και Ματα Χαρι.Ποιον να πλανεψει;δεν την είδατε;για να πλανευτείς πρέπει να υπάρχει..πως να το πω ευγενικά..κάτι τις παραπάνω..καταλαβαίνετε.Δεν πλανευονται αυτοι που πρέπει να πλανευτούν από μια ομογενή που πουλάει πλεχτά στο Παγκράτι.Δεν κολαει στην αντρική περιαυτολογία.Αυτο είναι και το επικίνδυνο.Οι Ρώσοι δεν είναι ηλίθιοι ούτε πετάνε λεφτά στο κουβα άνευ λόγου.Το τι επιδιώκουν ακριβώς δεν θα το μάθουμε.Ας το μάθει η ΕΥΠ.Γι αυτο την έχουμε όχι για να παρακολουθεί καθε πικραμένο.

Πάνος Μπιτσαξής

Δεκαετία 50 Συνοικισμός Στενού Λιδωρικίου.

Φωτοδόχον λαμπάδα,
τοῖς ἐν σκότει φανεῖσαν

Η Μαρουλιώ Ζουγανέλη, η οποία μαζί με την οικογένειά της αναβιώνουν την αυθεντική και παραδοσιακή πλευρά της Μυκόνου, μιλά στο Mykonos Post για τη δημιουργία του αγροκτήματός τους, την καθημερινότητά τους, αλλά και τις δραστηριότητες που θα συναντήσει κανείς μόλις το επισκεφτεί. 

Άννυ Τζαβέλλα

Η τετραμελής οικογένεια Ζουγανέλη βρίσκεται πίσω από το πανέμορφο αγρόκτημα Rizes, το οποίο έρχεται να μας υπενθυμίσει την αυθεντική μυκονιάτικη ζωή και την παραδοσιακή πλευρά του νησιού. Ο Νικόλαος και η Παναγιώτα Ζουγανέλη, μαζί με τα παιδιά τους, Μαρουλιώ και Γιάννη, έχουν δημιουργήσει μια μικρή όαση λίγο έξω από το χωριό της Άνω Μεράς, που λειτουργεί τα τελευταία τρία χρόνια, και μας συστήνουν τον τρόπο ζωής και τις συνήθειες τους. Η Μαρουλιώ, παρά το νεαρό της ηλικίας της (21 χρόνων) μας μίλησε για την απόφαση να μπουν στον τουριστικό τομέα και να προσφέρουν μια εναλλακτική εμπειρία σε κάποιον που θα ενδιαφερθεί να μάθει περισσότερα για την παράδοση και την ιστορία του κυκλαδίτικου νησιού.  

Ο αχεργιώνας -όπως τον ονομάζουν- ή αλλιώς η αποθήκη με τα εργαλεία

«Θα ξυπνήσουμε όλοι αρκετά νωρίς το πρωί για να αρχίσουμε τις δουλειές μας»

Οι Rizes είναι ένα πολυλειτουργικό αγρόκτημα, όπως επιμένει να το χαρακτηρίζει η Μαρουλιώ σε κάθε ευκαιρία. Τι σημαίνει όμως αυτό; «Στις Rizes συνδυάζουμε τη λαογραφία μαζί με τη γαστρονομία, αλλά και το αγροτικό κομμάτι, διότι έχουμε τις δικές μας καλλιέργειες και τα δικά μας ζώα. Οι επιλογές που έχουν οι επισκέπτες μας είναι πολλές. Μπορούν να έρθουν να φάνε στο εστιατόριό μας, να αξιοποιήσουν τις δραστηριότητές μας (όπως να κάνουν μαθήματα μαγειρικής ή να παρασκευάσουν ψωμί), να περιπλανηθούν στο χώρο μας και να μάθουν για την αρχιτεκτονική της Μυκόνου και τις παραδοσιακές συνήθειες των ανθρώπων της ή απλά να μας γνωρίσουν» εξηγεί η Μαρουλιώ. Ακόμη, μια νέα προσθήκη είναι η δυνατότητα ιππασίας στο χώρο, ο οποίος φιλοξενεί 32 άλογα. «Δίνεται η δυνατότητα σε όποιον το επιθυμεί να κάνει μαθήματα ιππασίας. Παράλληλα, οργανώνουμε και βόλτες με τα άλογα, οι οποίες καταλήγουν σε ένα πικ νικ στην παραλία. Είναι πραγματικά μια μοναδική εμπειρία» προσθέτει.  

Οικοδεσπότης και ξεναγός σε αυτή την εμπειρία, είναι η μυκονιάτικη οικογένεια, που συνεχίζει να ζει με την παράδοση και τα έθιμα, τα οποία περνούν από τη μία γενιά στην άλλη. Πλέον η καθημερινότητα και των τεσσάρων μελών της οικογένειας Ζουγανέλη είναι γεμάτη με δουλειές, για την καλύτερη και πιο αποδοτική λειτουργία του αγροκτήματός τους -ή όπως το αποκαλούν, του χωριού τους. «Θα ξυπνήσουμε όλοι αρκετά νωρίς το πρωί. Ειδικά ο πατέρας μου ξυπνάει από τις 5 το χάραμα, καθώς φτιάχνει το ψωμί και πηγαίνει να ταΐσει τα άλογα. Η μητέρα μου θα πάει να φέρει προμήθειες για το μαγαζί και όταν θα επιστρέψει, ασχολείται με τις δουλειές του εστιατορίου, καθώς και με τα λογιστικά, αφού έχει αναλάβει και το οικονομικό κομμάτι. Έπειτα, αναλαμβάνουμε τον ρόλο του οικοδεσπότη, όπου υποδεχόμαστε τον κόσμο και τον καλωσορίζουμε στο σπίτι μας», εξηγεί η Μαρουλιώ.

Ο Νικόλαος Ζουγανέλης μαζί με τον πατέρα του, Γιάννη Ζουγανέλη ετοιμάζουν το ψωμί

«Υπάρχει μεγάλη απήχηση από τον κόσμο, ειδικά από οικογένειες με μικρά παιδιά»

Οι Rizes βρίσκονται στη Μαού στην Άνω Μερά, στον δρόμο προς Φωκό. Εκεί η οικογένεια Ζουγανέλη καλλιεργεί φρούτα και λαχανικά, τα οποία χρησιμοποιούνται στις συνταγές για τα πιάτα του εστιατορίου τους. Ντομάτες, μελιτζάνες, κολοκύθια, αγγούρια, πιπεριές, μαρούλια, καρπούζια και πεπόνια είναι μερικά από τα ζαρζαβατικά και τα φρούτα που καλλιεργούν κάθε καλοκαίρι. Αυτό, είναι ένα κομμάτι που φαίνεται να τραβά έντονα το ενδιαφέρον των γονιών που έχουν μικρά παιδιά και η Μαρουλιώ εξηγεί στο Mykonos Post το γιατί: «Υπάρχει μεγάλη απήχηση από τον κόσμο, ειδικά από οικογένειες με μικρά παιδιά, διότι οι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να ενημερωθούν με έναν βιωματικό τρόπο για το πώς καλλιεργούνται τα προϊόντα που βλέπουν έτοιμα στα σούπερ μάρκετ. Ταυτόχρονα, τα παιδιά δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για την επαφή με τα ζώα, καθώς τα περισσότερα από αυτά έρχονται από πόλεις. Συνεπώς, κάτι τέτοιο δεν τους είναι καθόλου οικείο».  

«Πολλοί είναι οι ξένοι που θέλουν να γνωρίσουν την παραδοσιακή πλευρά της Μυκόνου, και όχι μόνο τα πάρτι, τη διασκέδαση και τη χλιδή»

Οι περισσότεροι επισκέπτες του αγροκτήματος φαίνεται να είναι τουρίστες. Σε ένα νησί όπως η Μύκονος, η οποία είναι κατά βάση γνωστή για τη διασκέδαση και την έντονη νυχτερινή διασκέδαση,  ακούγεται κάπως περίεργο να υπάρχει τόσο μεγάλη ανταπόκριση από τους ξένους για έναν εναλλακτικό τουρισμό. Όμως, υπάρχουν αρκετοί ξένοι τουρίστες, που επιθυμούν να μάθουν και να γνωρίσουν από κοντά μια διαφορετική όψη του νησιού. Την όψη που έχει έντονη παράδοση και ντόπια έθιμα.  «Πολλοί είναι οι ξένοι που θέλουν να γνωρίσουν την παραδοσιακή πλευρά της Μυκόνου, και όχι μόνο τα πάρτι, τη διασκέδαση και τη χλιδή. Ενδιαφέρονται πολύ να το δουν αυτό. Αρκετά συχνά, μας λένε πως διάβασαν για εμάς ή άκουσαν πολύ θετικά σχόλια, οπότε θέλουν να μάθουν τι είναι αυτό, το οποίο συζητιέται τόσο πολύ» σχολιάζει χαρακτηριστικά η Μαρουλιώ.  

@Rizes

«Η φιλοξενία ήταν κάτι που είχαμε πάντα στο σπίτι μας»

Η οικογένεια Ζουγανέλη ανέκαθεν ζούσε μια κλασσική, ελληνική, παραδοσιακή ζωή στη Μύκονο. Το αγρόκτημα ήταν το σπίτι τους. Το φροντίζουν και το πονούν εδώ και πολλά χρόνια. Ωστόσο, ήρθε η στιγμή που θέλησαν να κάνουν ένα βήμα παραπέρα και να μπουν στο τουριστικό κομμάτι, χωρίς όμως να χάσουν την ταυτότητα και την αυθεντικότητά τους. «Εμείς πάντα ζούσαμε έτσι. Πάντα ζούσαμε με τον παραδοσιακό τρόπο. Είχαμε τις καλλιέργειές μας, τα ζώα μας, τα πανηγύρια μας. Το σπίτι μας ήταν πάντα γεμάτο κόσμο, αφού η μητέρα μου έκανε συνέχεια τραπέζια. Δηλαδή αυτό που κάνουμε τώρα δεν διαφέρει πολύ από αυτό που ζούσαμε τότε. Απλά είπαμε να το κάνουμε πλέον σε επαγγελματικό επίπεδο και να ασχοληθούμε με το τουριστικό κομμάτι. Η φιλοξενία ήταν κάτι που είχαμε πάντα στο σπίτι μας».  

«Αυτό το συναίσθημα θέλω να περάσω στους επισκέπτες μας. Την έννοια της φιλοξενίας, της συντροφικότητας και πάνω από όλα, της παράδοσης».

Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, η Μύκονος είναι γεμάτη με παράδοση και ιστορίες, κάτι που σύμφωνα με τη Μαρουλιώ, πολλοί άνθρωποι το έχουν ξεχάσει. Τονίζει, λοιπόν, πως ένα από τους βασικούς στόχους στις Rizes είναι να θυμίσουν στον κόσμο κάτι που έχουν αφήσει πίσω τους. «Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να μην είναι έξω σε κάποιο χωράφι και να τρέχει, ή να μην έχει επαφή με τα ζώα, ή το σπίτι μας να μην έχει κόσμο. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά που κάποιες φορές μέναμε μόνοι στο σπίτι και έλεγα στη μητέρα μου “Τι συμβαίνει; Σήμερα θα φάμε μόνοι μας;”. Αυτό το συναίσθημα θέλω να περάσω στους επισκέπτες μας. Την έννοια της φιλοξενίας, της συντροφικότητας και πάνω από όλα, της παράδοσης». 

Ο χώρος τους εστιατορίου και το εξωτερικό κομμάτι του ξυλόφουρνου

«Αυτό που αναπολώ είναι να βγω έξω χωρίς να φοβάμαι πως θα συμβεί κάτι»

Αυτό, πάντως, που είναι σίγουρο, είναι πως το νησί τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει πολύ. Αυτές οι αλλαγές, πολλοί ντόπιοι Μυκονιάτες, θεωρούν πως έχουν αλλοιώσει την ταυτότητα και την αίγλη που είχε κάποτε η Μύκονος και αυτό είναι κάτι που η Μαρουλιώ -η οποία έχει ζήσει όλη της τη ζωή στο νησί- γνωρίζει πολύ καλά. «Είμαι 21 ετών και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παιδάκι, η Μύκονος έχει κάνει στροφή 180 μοιρών. Πιστεύω ότι έχουν αλλάξει τα θέλω και τα πιστεύω ορισμένων ανθρώπων και πως έχουν γίνει πιο καταναλωτικοί και πιο άπληστοι. Για αυτό έχουμε φτάσει εδώ που φτάσαμε. Επίσης, θεωρώ πως έχουμε να δούμε πολλά ακόμα στο μέλλον. Πράγματα που θα αλλοιώσουν την παράδοση και το παρελθόν μας. Δυστυχώς, Θα συνεχίζουν να έρχονται αλλαγές στον τόπο μας», λέει με ειλικρίνεια. 

Κάτι που με εξέπληξε κατά τη διάρκεια της συζήτησης μας, ήταν η απάντησή στην ερώτηση για το τι αναπολεί περισσότερο από τα παλιά. «Αυτό που αναπολώ είναι να βγω έξω χωρίς να φοβάμαι πως θα συμβεί κάτι. Και οι γονείς μου το ίδιο. Δηλαδή αν είναι να φοβάμαι να βγω να περπατήσω στη Χώρα, την οποία έχω περπατήσει αμέτρητες φορές όλη μου τη ζωή, για εμένα αυτό είναι κάτι το απίστευτο και πολύ στενάχωρο. Επίσης, θα ήθελα τη Μύκονο με λιγότερο κόσμο. Αλλά με καλό κόσμο. Αυτά τα δύο αναπολώ περισσότερο. Δεν μπορώ να διανοηθώ να πηγαίνω σε μία παραλία και μου λένε πως δεν μπορώ μείνω και να κολυμπήσω αν δεν κάτσω σε μια ξαπλώστρα. Σε μία παραλία που πηγαίνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και έχω παίξει και μεγαλώσει εκεί».

(Μια εντυπωσιακή ιστορία που αφηγείται ο Stamos Galounis )

---

-“Το όνομα της συζύγου σας παρακαλώ;» λέει ο ειρηνοδίκης, απευθυνόμενος στον μεσήλικα, άνδρα με το σκληρό κουρασμένο ηλιοκαμένο πρόσωπο, τα ροζιασμένα χέρια και τα ντρίλινα παλιοκαιρισμένα ρούχα.
Σάστισε, ξαφνιάστηκε, χλόμιασε ο άνδρας και αργοπορημένα απάντησε σιγανά: «Αλέξαινα» .
-Αυτό είναι το βαπτιστικό της όνομα; – τον ξαναρωτάει ο δικαστής
–Όχι , όχι , αλλιώς τη λένε – αποκρίθηκε σχεδόν ψιθυριστά ο άνδρας, με τα μάτια κατεβασμένα , κατακόκκινος από ντροπή και βασανιστικά έστυβε το μυαλό του, να θυμηθεί τ όνομα της γυναίκας του.
Ο άνδρας,- ήταν ο μπάρμπα Αλέξης, γεωργός και κτηνοτρόφος- απ’ ένα ορεινό χωριό του Ξηρομέρου, κι ήταν κατηγορούμενος, στο Ειρηνοδικείο Αστακού -εκεί γύρω στα 1970- για αγροζημία.
Τούς ξέφυγαν τα κατσίκια, μπήκαν στα αμπέλια του Σκαρλάτου και δεν άφησαν κλήμα και κληματόβεργα. Μεγάλη ζημιά έπαθε ο άνθρωπος. Δεν βρήκε τσαμπί, για να τρυγήσει.
Τον μήνυσε ο αγροφύλακας και τώρα, πέρα απ την αποζημίωση που δίκαια πρέπει να πληρώσει, περιμένει με αγωνία και την ποινή της αδικοπραξίας, που θα του επιβάλει το δικαστήριο.
Να όμως που του’μελαν τα χειρότερα, δεν θυμόταν το όνομα της γυναίκας του.
Αν είναι ποτέ δυνατόν! Να ανοίξει η γη και να τον καταπιεί!
Πάνω από είκοσι χρόνια παντρεμένοι, όλοι την έλεγαν… Αλέξαινα..( το θηλυκό του δικού του ονόματος)
Εκείνος πάντα την φώναζε, Γυναίκα ή Αλέξαινα! και τα παιδιά Μάνα! Ποτέ και κανείς, δεν την φώναζε αλλιώς.
Κι ήταν άξια, εργατική, αξιοπρεπής γυναίκα. Εκείνη κρατούσε γερά και σταθερά το τιμόνι της οικογένειας, καθαρή μητριαρχία κι εκείνος την σεβόταν, την εκτιμούσε και αναγνώριζε τις θυσίες και την προκοπή της.
Όλες οι γυναίκες στα μέρη εκείνα, ετεροπροσδιορίζονταν -σπάνιες οι εξαιρέσεις- και εκτός από το επώνυμο, τούς άλλαζαν και τ’ ονομά τους, δίνοντάς τους, αυτό του άνδρα τους, Χριστίνα, Θοδωράκαινα, Γιάνναινα, Σπύραινα, Κώσταινα…
Αυτός ήταν ο κλειστός κόσμος τους, οι άγραφοι νόμοι, οι νοοτροπίες, οι πρακτικές κι’ οι κοινωνικές παραδοχές.
Η κάθε Αλέξαινα, σε πέτρινες εποχές, είχε άλλες έγνοιες, προτεραιότητες, ανάγκες κι επιθυμίες… Με έξι παιδιά, καπνά, σιτάρια, γιδοπρόβατα, σπίτι… το τελευταίο που την ένοιαζε ήταν τ΄ ονομά της. Νάχει η οικογένεια πρώτα -πρώτα υγεία και φαί κι όλα τ’ άλλα , ας καρτεράνε.
Με σταματημένο το μυαλό του, αγχωμένος και ντροπιασμένος , μπροστά στον δικαστή και στο ακροατήριο, γυρίζει προς τα πίσω, εκεί που καθόταν ο μικρός του γιός και τον ρωτάει:
-Ορέ Νίκο, πως λέν καλό μ’ , τ’ μάνα’ς ;-
– Αφροδίτη’ πατέρα – τού απάντησε το παιδί !
– Αφροδίτη! Τόσο ωραίο όνομα!- μουρμούρισε ο δικαστής…
κι ο μπάρμπα Αλέξης ένιωσε μια μαχαιριά μες την καρδιά.
Έγινε η δίκη, πλήρωσε τα δίκαια και σωστά ο κυρ Αλέξης και τ’ απόβραδο, πατέρας και γιός έφτασαν καβάλα στ’ άλογα τους, στο σπίτι, στο χωριό τους.
Έκπληκτη η κυρ Αλέξαινα, άκουσε πρώτη φορά τ’ όνομα της και να της λέει γλυκά – μπορεί κι ενοχικά-… ούλα καλά Αφροδίτη μ’! Ούλα καλά.
Έκτοτε… μόνο το όνομά της ,Αφροδίτη! είχε στα χείλη του.

Πέρασαν τα χρόνια, κύλησε πολύ νερό στον Αχελώο, ήρθε λίγος κοινωνικός πολιτισμός άλλαξαν οι νόμοι, η γυναίκα ανακτά την υπόστασή της, επιτέλους διατηρεί το επώνυμό της, κανείς δεν διανοείται πλέον να της αλλάξει το όνομα…
Κι όμως, κάποιες θηλυκές ιερές ζωές, χάνονται άδικα, άκαιρα και τραγικά, δολοφονημένες από χέρια, κτηνωδών, υπανθρώπων ανδρών…

από Πολιτικά Ημερολόγια

Θα ρωτήσετε ποιον κύριο Πεσμαζόγλου εννοώ, διότι υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί και πολύ γνωστοί με το επώνυμο αυτό (ή το δίδυμό του, Πεσματζόγλου), άλλοι βουλευτές και υπουργοί, άλλοι συγγραφείς, άλλοι διάσημοι για άλλους λόγους, από τον Γιάγκο Πεσμαζόγλου του ΚΟΔΗΣΟ, που ήταν και ευρωβουλευτής και συνήθιζε να αγορεύει σε ξένη γλώσσα, τον πατέρα του τον Στέφανο Πεσμαζόγλου, διευθυντή της παλιάς Πρωίας (εκεί που δημοσίευε χρονογράφημα ο Βάρναλης), τον γιο του Γιάγκου, τον συγγραφέα Βασίλη Πεσμαζόγλου που έχει γράψει και το Τυφλό σύστημα που μου άρεσε, έως τον Τζώνη Πεσμαζόγλου τον ραλίστα και κυρίως τον φίλο μου τον Στέλιο που κάναμε μαζί φαντάροι και που όποτε περνάω από τη Θεσσαλονίκη βλεπόμαστε και θυμόμαστε τα παλιά.

Η οικογένεια Πεσμαζόγλου έχει και δικό της λήμμα στη Βικιπαίδεια, άλλωστε. Στο λήμμα αυτό αναφέρεται ότι ο γενάρχης της οικογένειας ήταν ο Γεώργιος Πεσμάς, ο οποίος ήταν εξ απορρήτων σύμβουλος του σουλτάνου Αχμέτ Β’ (1691-1695) αλλά αποκεφαλίστηκε από τον επόμενο σουλτάνο, Μουσταφά Β’, κάτι που έγινε περί το 1700. Τα παιδιά του Πεσμά πήραν το επώνυμο Πεσμαζόγλου, λέει το άρθρο.

Η γενεαλογία της οικογένειας όπως εκτίθεται στο άρθρο μπορεί να είναι αληθινή, αλλά όχι σε όλα της τα σημεία. Διότι, ο γιος του Πεσμά, που θανατώθηκε το 1700, ο Ιωάννης Πεσμαζόγλου, αναγκαστικά θα γεννήθηκε το πολύ το 1700, άντε 1701 αν ήταν κοιλάρφανος. Αλλά κάποιος που γεννήθηκε το 1700 δεν μπορεί να έχει εγγονό γεννημένο το 1859, όπως ισχυρίζεται το άρθρο της Βικιπαίδειας, μιας και ο πρώτος Πεσμαζόγλου που έχει χρονολογία γέννησης είναι ο οικονομολόγος Αλέξανδρος Πεσμαζόγλου (1859-1939), γιος του μεγαλέμπορου Γεωργίου Πεσμαζόγλου και εγγονός του Ιωάννη Πεσμαζόγλου, του γιου τού Πεσμά που αποκεφαλίστηκε το 1700. Δεν βγαίνουν τα χρόνια. Κανονικά πρέπει να μεσολάβησαν τουλάχιστον καναδυό κρίκοι ακόμα στη γενεαλογική αλυσίδα.

Μια άλλη παρατήρηση στο άρθρο της Βικιπαίδειας είναι η ετυμολογία του επωνύμου. Τα επώνυμα, ως γνωστόν, συχνά είναι πολύ σκληρά καρύδια ως προς την ετυμολόγησή τους διότι μπορεί ένα επώνυμο να  έχει μεταβληθεί με όχι προφανείς τρόπους, που η οικογένεια τους ξέρει αλλά που δεν είναι εύκολο να τους ξέρει κάποιος εκτός της οικογενείας. Από την άλλη, οι οικογενειακές ιστορίες δεν είναι πάντα αξιόπιστες, διότι οι οικογένειες εξευγενίζουν συχνά (και διά της ετυμολογίας) τις απαρχές τους.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “τις πετσέτες του Πεσμαζόγλου τις φοράει και η Τζένιφερ Άνιστον!”

 

•Είναι το πιο ακριβό ιδιωτικό σχολείο στο κόσμο.Δίδακτρα 140000 ευρώ ετησίως.Ήτοι για να φοιτήσει εκεί ένας μαθητής απαιτείται επένδυση 1.400.000 ευρώ.Λούσα πολλά,πολυτέλειες και η τελευταία λέξη της τεχνολογίας σε έναν σχολικό αυτοπροσδιορισμό ,το «σχολείο του μέλλοντος». Δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά στη πράξη.Με προβλημάτισε η βασική του εκπαιδευτική αρχή. «θέλουμε να εμφυσήσουμε στους μαθητές τον ενθουσιασμό της δίκης τους ικανότητας». Δεν αρκεί μόνο η γνώση.Αυτό το αγαθό πληρώνουν κυρίως οι υπερούσιοι γονείς.
•Σκεπτόμουν το πόσοι μεμονωμένοι καθηγητές.φωτισμένοι άνθρωποι,το έχουν κάνει αυτό πράξη στην Ελλάδα μόνο με το μισθό τους.Συχνά εκτός ωραρίου.Χωρίς τα λούσα.Χωρίς τις πλουτοκρατικές πολυτέλειες.Το πως σφράγισαν το μέλλον πολλών μαθητών τους που τους μακαρίζουν και τους θυμούνται με σεβασμό και αγάπη.Είναι πολλοί.Στη δίκη μου γενιά περισσότεροι.Στο δε Κολλέγιο που τελείωσα εγώ,ιδιωτικό,ακριβό σχολείο αλλά όχι πλουτοκρατικό,σχεδόν όλοι.
•Στενοχωριέμαι όταν σκέπτομαι πως στη χώρα μας έχουμε τη δύναμη και το έμψυχο υλικό αυτή την αρχή να τη κάνουμε πράξη.Και δεν το κάνουμε.Να έχουμε δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα ικανό να εμφυσήσει στους μαθητές τον ενθουσιασμό της δίκης τους ικανότητας.Χωρίς να παραβλέπει την γνώση.Με τρόπους και δομές εξατομικευμένης προσέγγισης.Δεν χρειάζονται λούσα.Δεν χρειάζονται φρου φρου.Έμπνευση,μεράκι,ψυχή γνώση και οργάνωση.Μια κουλτούρα αποστολής.Γιατί είναι καλό να έχεις σύγχρονα σχολεία με άρτιες υποδομές.Το βασικό όμως είναι το τι μαθαίνεις μ,πως το μαθαίνεις και ποιος είναι ο δάσκαλος.Το εκπαιδευτικό σύστημα.Αυτό είναι που πάσχει.Οι άνθρωποι υπάρχουν.Απαιτείται βέβαια ένα περιβάλλον γόνιμης,όχι παλαιομοδίτικης τάξης και πειθαρχίας.Άμιλλας με την καλή εννοια.Επιβράβευσης της προσπαθειας.Όχι θεσμοθετημενο μπάχαλο.

Πάνος Μπιτσαξής

Ο Κοκκινος (παλιά ονομασία Λούτσοβος) με φόντο την λίμνη Μόρνου.

Ο Βασίλι Βασίλιεβιτς Καντίνσκι ήταν Ρώσος ζωγράφος και θεωρητικός της τέχνης. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα και ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της αποκαλούμενης αφηρημένης τέχνης