Η διάκριση Ορεινών- Πεδινών, ανάγεται στην Εθνοσυνέλευση της Γαλλικής Επανάστασης του 1789. Τότε, οι ριζοσπαστικοί με τις πλέον επαναστατικές ιδέες, κατέλαβαν το άνω αριστερό μέρος της αίθουσας της Εθνοσυνέλευσης και ονομάσθηκαν Ορεινοί επειδή τα έδρανά τους ήταν στο ψηλότερο μέρος του αμφιθεάτρου. Μεταξύ των Ορεινών ήταν ο Νταντόν, ο Μαρά, ο Σαιν Ζυστ και άλλοι από την ομάδα των Επαναστατών της Γαλλικής Επανάστασης.
Η χειρότερη στιγμή των ασθενών μου ήταν όταν αποκάλυπταν ότι ήταν κύριοι της τύχης τους. Δεν ήταν πια θέμα καλής ή κακής τύχης. Όταν δεν μπορούσαν πια να κατηγορήσουν την μοίρα, απελπίζονταν.
Νιν Αναΐς
Η Αναΐς Νιν ήταν Γαλλίδα συγγραφέας, ταξιδεύτρια και δοκιμιογράφος. Έγινε περισσότερο γνωστή μέσα από την έκδοση των ημερολογίων της. Ξόδεψε πάνω από 40 χρόνια, στο μεγάλο ταξίδι της αυτογνωσίας κι έγινε πασίγνωστη για τούτο ακριβώς.
Ψυχίατροι χαρακτηρίζουν κάποιον νευρωτικό αν υποφέρει από τα προβλήματά του τη ζωή και ψυχωτικό αν κάνει άλλος άνθρωπος να υποφέρουν
Τόμα Σας.
Ο Τόμας Στέφεν Σας (1920-2012) ήταν Αμερικανός ψυχίατρος και ψυχαναλυτής
Η 14η Ιουνίου 1987 είναι ημερομηνία – ορόσημο για τον ελληνικό αθλητισμό. Εκείνη τη ζεστή κυριακάτικη νύχτα, η εθνική ομάδα της καλαθοσφαίρισης ανάγκασε όλους τους Έλληνες – φιλάθλους και μη- να βγουν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος μπάσκετ, την πρώτη στην ιστορία του αθλήματος, που ήλθε έπειτα από ένα συγκλονιστικό αγώνα με τη Σοβιετική Ένωση και νίκη με 103-101 στην παράταση. Ήταν ο μεγαλύτερος θρίαμβος του ελληνικού αθλητισμού σε ομαδικό άθλημα μέχρι τότε και θα παραμείνει μέχρι το 2004, όταν η εθνική ομάδα θα κατακτήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.
Τα προηγούμενα χρόνια η εθνική ομάδα του μπάσκετ προερχόταν από συνεχόμενες αποτυχίες. Το 1985 δεν ήταν καν στο Ευρωμπάσκετ της Γερμανίας, ενώ δύο χρόνια στη Γαλλία είχε τερματίσει στην 11η θέση. Από το 1965 στη Μόσχα είχε να γνωρίσει πρόκριση στην οκτάδα. Και με αυτό το στόχο ξεκίνησε τις υποχρεώσεις της στο Ευρωμπάσκετ του 1987, που έγινε στο νεόδμητο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ), που είχε εγκαινιάσει το 1985 ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου. Λόγω έδρας, υπήρχε η πεποίθηση ότι η συμμετοχή της στην οκτάδα της διοργάνωσης θα ήταν υπέρβαση και θα αποτελούσε επιτυχία. Κανείς δεν περίμενε αυτό που θα ακολουθούσε.
Στο 25ο Ευρωμπάσκετ συμμετείχαν 12 ομάδες (Ελλάδα, Σοβιετική Ένωση, Γιουγκοσλαβία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Δυτική Γερμανία, Τσεχοσλοβακία, Ρουμανία, Πολωνία, Ισραήλ και Ολλανδία), που χωρίστηκαν σε δύο ομίλους των έξι ομάδων η κάθε μία. Οι τέσσερις πρώτες ομάδες κάθε ομίλου θα περνούσαν στην προημιτελική φάση. Η εθνική μας κληρώθηκε στον πρώτο όμιλο, που ήταν και ο δυσκολότερος, με αντιπάλους τη Σοβιετική Ένωση, τη Γιουγκοσλαβία, την Ισπανία, τη Ρουμανία και τη Γαλλία.Ο ομοσπονδιακός τεχνικός Κώστας Πολίτης, 45 χρονών τότε, με σημαντική θητεία στο παρκέ είτε ως παίκτης είτε ως προπονητής του Παναθηναϊκού, είχε αναλάβει τις τύχες της Εθνικής το 1982 κι έθεσε ως στόχο τη δημιουργία μιας νεανικής ομάδας με μακροπρόθεσμους στόχους. «Προχωρούσαμε βήμα βήμα και αυτή η ομάδα μέχρι το ’87 είχε ωριμάσει και είχε αποκτήσει εμπειρίες. Άρχιζε να κάνει αισθητή την παρουσία της» είχε δηλώσει σε μία συνέντευξή του.null
Οι 12 παίχτες που συγκρότησαν την εθνική ομάδα στο Ευρωμπάσκετ του 1887 ήταν: Νίκος Γκάλης (Άρης Θ., 29 ετών), Παναγιώτης Γιαννάκης (Άρης Θ., 28 ετών), Παναγιώτης Φασούλας (ΠΑΟΚ, 24 ετών), Φάνης Χριστοδούλου (Πανιώνιος, 22 ετών), Μέμος Ιωάννου (Παναθηναϊκός, 29 ετών), Λιβέρης Ανδρίτσος (Παναθηναϊκός, 27 ετών), Αργύρης Καμπούρης (Ολυμπιακός Π., 25 ετών), Νίκος Σταυρόπουλος (ΠΑΟΚ, 27 ετών), Νίκος Λινάρδος (Πανιώνιος, 23 ετών), Μιχάλης Ρωμανίδης (Άρης Θ., 21 ετών), Νίκος Φιλίππου (Άρης Θ., 24 ετών), Παναγιώτης Καρατζάς (Παγκράτι, 21 ετών).
Οι αγώνες της εθνικής μας ξεκίνησαν στις 3 Ιουνίου, με εύκολη νίκη επί της πιο αδύνατης ομάδας του ομίλου, της Ρουμανίας με 109-77 (60-49), με 44 πόντους του Νίκου Γκάλη. Οι εξέδρες του ΣΕΦ δεν ήταν γεμάτες, δηλωτικό ότι οι φίλαθλοι δεν πίστευαν στις δυνατότητες της ομάδας για κάτι καλό, παρά την ύπαρξη σπουδαίων παικτών στην σύνθεσή της.
Οι συνθέσεις των ομάδων:
Η νίκη επί της μεγάλης Γιουγκοσλαβίας των Ντράζεν Πέτροβιτς, Βράνκοβιτς, Κούκοτς και Πάσπαλι με 84-78 (42-49), στις 4 Ιουνίου, «ξύπνησε» συνειδήσεις κι έδωσε το έναυσμα για να κατακλύσουν τις εξέδρες του ΣΕΦ οι έλληνες φίλαθλοι. Ο Γκάλης, πραγματική καλαθομηχανή, πέτυχε για δεύτερη ημέρα 44 πόντους, δείχνοντας ότι θα είναι ο αναμφισβήτητος σταρ της διοργάνωσης. Στα αρνητικά του αγώνα ο τραυματισμός του Φιλίππου.
Οι συνθέσεις των ομάδων:
Ο ενθουσιασμός από τη νίκη επί των «πλάβι» μεγάλος, την επομένη ημέρα, 5 Ιουνίου, όταν η εθνική τέθηκε αντιμέτωπη με την Ισπανία. Η προσγείωση απότομη. Οι «φούριας ρόχας» επιβεβαίωσαν ότι είναι ο κακός δαίμονας της εθνικής μας κι επικράτησαν εύκολα με 106-89 (55-38), παρά τους 35 πόντους του Γκάλη, τους 20 του Φασούλα και τους 17 του Γιαννάκη.
Οι συνθέσεις των ομάδων:
Νέα ήττα για την εθνική, στις 6 Ιουνίου, από τη Σοβιετική Ένωση με 69-66 (30-37), αφού έβαλε το χεράκι του ο Τσεχοσλβάκος διαιτητής Κοτλέμπα, μεγάλη «σφυρίχτρα» της εποχής, που προκάλεσε με τις αποφάσεις του την εξέδρα κι έκτοτε αποδοκιμαζόταν όποτε εμφανιζόταν σε ελληνικό γήπεδο. Ο Γκάλης σημείωσε 31 πόντους, αλλά δεν έφταναν για τη νίκη.
Οι συνθέσεις των ομάδων:
Και φθάνουμε στο τελευταίο κρίσιμο παιγνίδι της φάσης των ομίλων, στις 7 Ιουνίου, όπου η Ελλάδα έπρεπε να κερδίσει την ισχυρή Γαλλία, για να περάσει στα προημιτελικά και να μην εγγράψει άλλη μία αποτυχία στο παθητικό της. Με τη συμπαράσταση του κόσμου και τους 34 πόντους του Γκάλη, νίκησε 82-69 (38-38) και πέτυχε τον βασικό της στόχο, που ήταν να μπει στην οκτάδα. Μετά τη νίκη επί της Γαλλίας και την πρόκριση στους «8», η Ελλάδα ζούσε στον πυρετό του «Ευρωμπάσκετ».
Οι συνθέσεις των ομάδων:
Η Ελλάδα τερμάτισε τέταρτη στον πρώτο όμιλο και κλήθηκε να αντιμετωπίσει, στις 10 Ιουνίου, την πρώτη του άλλου ομίλου, Ιταλία. Από την αρχή υπήρχε διάχυτη η αισιοδοξία ότι η εθνική μπορούσε να επικρατήσει της «σκουάντρα ατζούρα», μιας από τις παραδοσιακές δυνάμεις του αθλήματος με σπουδαίους παίχτες στη σύνθεσή της. Δεν την είχε κερδίσει ποτέ στον παρελθόν, αλλά ο προημιτελικός εξελίχθηκε σε μονόλογο και ο Νίκος Γκάλης έλεγε στο τέλος: «Ήμουν τόσο σίγουρος ότι θα κερδίσουμε, από την ώρα της παρουσίασης των ομάδων. Έβλεπα φοβισμένα τα μάτια των Ιταλών».
Η παρέα του Γκάλη και του Γιαννάκη δεν άφησε την παραμικρή αμφιβολία για τον νικητή. Με 38 πόντους του Γκάλη, 22 του Γιαννάκη και 12 του Καμπούρη, που ήταν η αποκάλυψη του αγώνα, επικράτησε των Ιταλών με 90-78 (49-35) και πέρασε πανηγυρικά στα ημιτελικά.
Οι συνθέσεις των ομάδων:
Στα ημιτελικά της 12ης Ιουνίου ξαναβρήκε ως αντίπαλο τη Γιουγκοσλαβία, που είχε αποκλείσει στον δικό της προημιτελικό την Πολωνία με 128-81. Την ξανακέρδισε με επική ανατροπή στο δεύτερο ημίχρονο 81-77 (35-45). Ο Φάνης Χριστοδούλου με 18 πόντους (3 τρ.) ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για τη μεγάλη νίκη, που έφερε την ομάδα του Κώστα Πολίτη στον τελικό της διοργάνωσης και την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου να μην φαντάζει όνειρο. Για δεύτερη φορά πεσμένοι στο καναβάτσο, οι Γιουγκοσλάβοι και ο Αζα Πέτροβιτς έβραζαν από το κακό τους και προκάλεσαν με τις δηλώσεις τους, ευχόμενοι «καλή τύχη στη Ρωσία».
Οι συνθέσεις των ομάδων:
Στον μεγάλο τελικό της 14ης Ιουνίου, ξαναβρήκε μπροστά της τη Σοβιετική Ένωση, η οποία στον άλλο ημιτελικό της διοργάνωσης είχε επικρατήσει της Ισπανίας με 113-96. Σύσσωμη η τότε πολιτική ηγεσία της χώρας και η αντιπολίτευση στις θέσεις των επισήμων με ελληνικές σημαίες στα χέρια περίμεναν με αγωνία τον τελικό. Αδιαχώρητο στο ΣΕΦ και όλη η Ελλάδα καρφωμένη στην τηλεόραση. Στον πάγκο της Εθνικής και ο σπουδαίος Ρόνι Σεϊκέλι με πολιτικά, για να εμψυχώσει τους παίκτες, έστω κι αν πριν από ένα χρόνο αγωνίστηκε με τις ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ κι έχασε το δικαίωμα να φορέσει κάποια στιγμή τη «γαλάζια» φανέλα.
Ο αγώνας ήταν συγκλονιστικός και κρίθηκε με τις δύο βολές του Λιβέρη Ανδρίτσου, που πήγε το ματς στην παράταση (89-89 η κανονική διάρκεια) και τις δύο βολές του Αργύρη Καμπούρη στην εκπνοή της παράτασης, που διαμόρφωσαν το τελικό σκορ 103-101 υπέρ της εθνικής μας.
Οι συνθέσεις των ομάδων:
38 χρόνια μετά το χάλκινο μετάλλιο στο Κάιρο, η Ελλάδα ανέβαινε ξανά στο βάθρο και μάλιστα στο ψηλότερο σκαλί του. Η Ελλάδα ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ποιος να το φανταζόταν εκείνα τα χρόνια. Πολυτιμότερος παίκτης αναδείχθηκε ο Νίκος Γκάλης (37 πόντοι μ.ο) και τη χρυσή πεντάδα της διοργάνωσης συγκρότησαν οι Νίκος Γκάλης, Παναγιώτης Γιαννάκης, Αντρές Χιμένεθ (Ισπανία), Σαρούνας Μαρτσιουλιόνις (ΕΣΣΔ) και Αλεξάντερ Βολκόφ (ΕΣΣΔ).
Με τη κόρνα της λήξης στήνεται ολονύχτιο πανηγύρι σε κάθε σημείο της χώρας. Στα αποδυτήρια επικρατεί πανδαιμόνιο. Η Μελίνα Μερκούρη βρίσκεται ξαφνικά στην αγκαλιά του Παναγιώτη Φασούλα και η ομάδα φτάνει στο ξενοδοχείο της Γλυφάδας, ύστερα από τρεις ώρες. Ο Νίκος Φιλίππου αναγκάστηκε να κατέβει από το πούλμαν και να ανέβει σε δίτροχο της Τροχαίας για να φτάσει πιο γρήγορα στη Γλυφάδα. Εκεί περίμενε τον Κώστα Πολίτη και η μητέρα του, που ήταν άρρωστη και σηκώθηκε να πάει στο ξενοδοχείο για να φιλήσει τον γιο της. Εκεί την επομένη ο εφοπλιστής Γιάννης Λάτσης έστειλε ένα συγκινητικότατο ποίημα στον Κώστα Πολίτη και μαζί ανοιχτές επιταγές για να μοιραστούν στους παίκτες. Τα δώρα από παντού, οι προσκλήσεις για φιλοξενία σε διάφορα νησιά ήταν μία αυθόρμητη πράξη ευγνωμοσύνης.
Η 14η Ιουνίου 1987 αποτέλεσε εφαλτήριο για την περαιτέρω εξέλιξη του αθλήματος, αλλά κυρίως σημάδεψε όλους τους Έλληνες εντός κι εκτός των συνόρων. Ο ελληνικός αθλητισμός χρειαζόταν μία επιτυχία, οι Έλληνες αναζητούσαν ένα θαύμα και οι «12» διεθνείς του Κώστα Πολίτη ανέλαβαν να γίνουν οι ήρωες που τόσο είχε ανάγκη ολόκληρος ο ελληνισμός. Τι κι αν το ποδόσφαιρο ήταν πάντα το άθλημα που υπερτερούσε στις συνειδήσεις των Ελλήνων φιλάθλων, τι κι αν το μπάσκετ μέχρι τότε εκτιμάτο από μία μειοψηφία της ελίτ. Μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό, δύο εύστοχες βολές από τον Αργύρη Καμπούρη στον τελικό με τη Σοβιετική Ένωση αποδείχτηκαν αρκετές για να ανακηρυχτεί το μπάσκετ εθνικό σπορ!
Πηγή: https://www.sansimera.gr/
Το να είσαι ικανός να γεμίσεις τον ελεύθερο χρόνο σου ευφυώς είναι το τελευταίο προϊόν του πολιτισμού και, προς το παρόν, ελάχιστοι άνθρωποι έχουν φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο.
Μπέρτραντ Ράσελ
Αθαν.Χριστόπουλος.Λόγιος και ποιητής(1772–1847).
“Φίλε Στεφανε να ζήσεις
Που διδάσκεις πως η φύσις
δεν το θέλει το κενό.
μα τη μόνη μας φιλία
μετ’ εσένα συμφωνώ.
Να μην’είν’ κενό στην φύσιν
να μην είν’ αδειο εις την κτίσιν
να μην τύχει πουθενά.
Οι βαρέλες να ‘ ν γεμάτες
να γεμίζουν οι κανάτες
με κρασί παντοτεινά!
…………( ” Λυρικά .Ανακρεόντεια).
Ευνοούμενη πολιτεία κατά τον Σόλωνα:«Είναι αυτή, της οποίας οι πολίτες υπακούουν στους κυβερνήτες τους και οι κυβερνήτες υπακούουν στους νόμους».
‘Οπως κάθε χρόνο, προγραμματίζεται στο Saint-Imier της Ελβετίας, από τις 19 εώς τις 23 Ιουλίου, η διεξαγωγή της “Διεθνούς Αντιαυταρχικής Συνάντησης- Αναρχία 2023”. Στη μικρή αυτή πόλη, έλαβε χώρα το 1872 το ιδρυτικό συνέδριο της Αντιεξουσιαστικής Διεθνούς, ένα γεγονός που σηματοδότησε τη γέννηση του οργανωμένου αναρχικού κινήματος. Πέρυσι γιορτάστηκαν τα 150 χρόνια από το ιστορικό αυτό γεγονός.
Απόσπασμα από την εισαγωγή του Florian Eitel -ερευνητή και καθηγητή στο τμήμα Σύγχρονης Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Φριμπούρ στην Ελβετία- στο βιβλίο του Anarchistische Uhrmacher in der Schweiz (Αναρχικοί ωρολογοποιοί στην Ελβετία).
Εισαγωγή
Το 1866, εργάτες από τα δύο χωριά Sonvilier και Saint-Imier στο Ιούρα της Βέρνης (Ελβετία) ίδρυσαν τμήματα της Διεθνούς Ένωσης Εργατών, της λεγόμενης Πρώτης Διεθνούς. Την ίδια χρονιά άρχισε να λειτουργεί η πρώτη μόνιμη διατλαντική τηλεγραφική σύνδεση. Τα δύο γεγονότα φαίνεται να μην έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, εκτός από τη χρονική τους σύμπτωση, και όμως υπάρχει στενή σύνδεση.
Το πρώτο γεγονός σηματοδότησε τη σύνδεση των εργατών της κοιλάδας του Saint-Imier με ένα διεθνές δίκτυο εργατικών ενώσεων που αποσκοπούσε στη δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Μια παγκόσμια τάξη στην οποία οι εργάτες θα μπορούσαν να καθορίζουν τους εαυτούς τους και την εργασία τους. Μέσα σε αυτό το δίκτυο, αναπτύχθηκε ένα αναρχικό κίνημα το οποίο θεωρούσε τον εαυτό του παγκόσμιο και είχε αρχίσει να δρα σε παγκόσμια κλίμακα. Στόχος του ήταν να οικοδομήσει μια νέα κοινωνία βασισμένη στις αρχές της ελευθερίας και της ισότητας, πέρα από κρατικούς φραγμούς και ιεραρχικές κομματικές δομές.
Το δεύτερο γεγονός αποτελεί ένα ορόσημο στις προσπάθειες, που ξεκίνησαν στα μέσα του 19ου αιώνα, να συνδεθούν όλες οι ήπειροι με ένα παγκόσμιο τηλεγραφικό δίκτυο και να δημιουργηθεί ένας μόνιμος και γρήγορος δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ των κατοίκων όλων των ηπείρων. Ο τηλέγραφος, μαζί με τον σιδηρόδρομο, το ατμόπλοιο, το ταχυδρομείο και τον Τύπο, αντιπροσώπευε τη μείωση του κόστους και την επιτάχυνση τόσο των μεταφορών όσο και της επικοινωνίας, και με όλες αυτές τις προαναφερθείσες καινοτομίες διαφαινόταν μία άνευ προηγουμένου διάσταση της παγκόσμιας αλληλοεξάρτησης και συγκέντρωσης. Η αυξανόμενη παγκόσμια ανταλλαγή μέσω αυτών των νέων τεχνικών μέσων και οι συνακόλουθες πολιτιστικές αλλαγές οδήγησαν την πρόσφατη ιστοριογραφία να χαρακτηρίσει το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ως εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Ο αναρχισμός και η παγκοσμιοποίηση είναι δύο όροι που εξακολουθούν να συνδέονται μέχρι και στις σύγχρονες συζητήσεις με στενόμυαλα και χτυπητά στερεότυπα. Ο αναρχισμός θεωρείται σε μεγάλο βαθμό ως ένα ιστορικό παράξενο του 19ου αιώνα που οδήγησε σε απάνθρωπες και μηδενιστικές δολοφονίες. Κατά κανόνα, ο αναρχισμός δεν αντιμετωπίζεται ως μια διαμορφωτική δύναμη, αλλά ως μια καθαρά καταστροφική δύναμη με επακόλουθο το χάος. Αυτή η αρνητική έννοια βασίζεται στον κοινό ορισμό της αναρχίας ως απουσία τάξης. Ο πρώτος ορισμός της αναρχίας είναι, σύμφωνα με το Duden [λεξικό αναφοράς της γερμανικής γλώσσας -σ.σ.], “μια κατάσταση ακυβερνησίας, ανομίας, χάους σε νομικό, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό επίπεδο. ‘Οταν ο όρος εμφανίζεται στον Τύπο, συνήθως έχει αυτήν την αρνητική σημασία. Στον αναρχισμό αποδίδεται μία ροπή στη χρήσης βίας και μια ορισμένη καταστροφικότητα, ενώ κουβαλάει και την εικόνα της απεγνωσμένης ουτοπίας και της αποτυχίας, που ταυτίζεται με το πρόσωπο του Μιχαήλ Μπακούνιν .
Αν κοιτάξει κανείς τα σημερινά ρεπορτάζ, ο αναρχισμός φαίνεται να έχει εξαφανιστεί στην πολιτική ασημαντότητα. Από αυτή την άποψη, μπορεί επίσης να γίνει κατανοητή η αυξανόμενη μουσειοποίηση, φολκλοροποίηση και εμπορευματοποίηση του αναρχισμού στην Ελβετία. Για παράδειγμα, ο αναρχισμός αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της επίσημης τουριστικής περιήγησης στο Saint-Imier, τον τόπο του συνεδρίου του 1872, το οποίο ήταν σημαντικό για την ιστορία του αναρχισμού. Ο αναρχισμός βρέθηκε ακόμη και σε ένα φυλλάδιο που κυκλοφόρησε ο περιφερειακός οργανισμός οικονομικής ανάπτυξης για να προσελκύσει επενδυτές για ένα νεόκτιστο τεχνολογικό πάρκο στον τόπο όπου συναντήθηκαν οι αναρχικοί στο παρελθόν. Αποκορύφωμα αυτής της σημερινής συγκαταβατικής άποψης για τον άλλοτε επίφοβο εχθρό του κράτους μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι ο αναρχισμός συμπεριλήφθηκε στον επίσημο “Κατάλογο των ζωντανών παραδόσεων του καντονιού της Βέρνης” στην κατηγορία “Κοινωνικές πρακτικές, τελετουργίες και γιορτές” μαζί με το “Zibelemärit” [παραδοσιακό παζάρι στη Βέρνη με κρεμμύδια -σ.σ.] και το “Unspunnenfest” [φεστιβάλ στο Ιντερλάκεν όπου διεξάγονται διάφοροι παραδοσιακοί διαγωνισμοί -σ.σ.] – οδεύοντας προς την αναγνώριση από την UNESCO ως άυλη κληρονομιά του παγκόσμιου πολιτισμού, ο αναρχισμός αφαιρέθηκε και πάλι από τον κατάλογο. Εκτός από την ανεκδοτολογική του αξία, το περιστατικό αυτό απεικονίζει τη δημόσια εικόνα του αναρχισμού στην Ελβετία. Αυτή προϋποθέτει ότι από τον αναρχισμό δεν μπορεί να αναμένεται καμία κοινωνική αλλαγή ή ακόμη και ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Ο κόσμος των μέσων ενημέρωσης έμεινε ακόμη πιο έκπληκτος στις αρχές Αυγούστου 2012, όταν χιλιάδες αναρχικοί προερχόμενοι από τις πέντε ηπείρους συγκεντρώθηκαν στο Saint-Imier για μια πενθήμερη Συνάντηση. Οι ντόποιοι και οι ξένοι δημοσιογράφοι έμειναν έκπληκτοι από την παγκόσμια ακτινοβολία και τη ζωτικότητα του αναρχισμού όπως εμφανίστηκε εδώ. Στις σχεδόν 100 εκδηλώσεις, οι ακτιβιστές συζήτησαν για παγκόσμια προβλήματα όπως η κοινωνική ανισότητα, οι εργασιακές συγκρούσεις, η περιβαλλοντική ρύπανση, η σεξιστική βία, ο πόλεμος και η προστασία των μειονοτήτων, και έτσι δεν ανταποκρίνονταν διόλου στη στερεοτυπική εικόνα των αναρχικών ως ακτιβιστές με καταστροφικές τάσεις που αδιαφορούν να προτείνουν λύσεις σε κοινωνικά ζητήματα. Ενδεικτικό ήταν ένα άρθρο από το Journal du Jura με τίτλο “Pas de dégâts ni de trouble à signaler dans la cité” [Δεν σημειώθηκαν ζημιές, ούτε και ταραχές στην πόλη]. Ο δημοσιογράφος εξεπλάγη από την αίσθηση της τάξης των αναρχικών. Ακόμα και η τοπική υπηρεσία αποκομιδής σκουπιδιών έκανε έναν “εξαιρετικά θετικό” ενδιάμεσο απολογισμό, επειδή, σε αντίθεση με τα βουνά σκουπιδιών και τα σπασμένα γυαλιά στα τοπικά φεστιβάλ, δεν χρειάστηκε ποτέ να καλέσουν ειδικά πρόσθετα συνεργεία.
Συνεχίστε την ανάγνωση του “Αναρχικοί ωρολογοποιοί
στην Ελβετία!”
«Επιτέλους, τελείωσε,» έγγραφα, εκεί γύρω στο 2007, σχεδόν 20 χρόνια από τότε που άρχισε, δηλαδή μια μέρα του φθινοπώρου του 1987, σε μια Ελλάδα ανίσχυρη, παραδομένη σε μια πρωτοφανή, παρατεταμένη ανομβρία:τη μέρα που αντίκρυσα σε μία εφημερίδα κρεμασμένη στο περίπτερο εκείνη την παράδοξη εικόνα.
Χωρίς τίποτα φυσικό ή αληθοφανές, έμοιαζε περισσότερο με έργο εικαστικής αναζήτησης. Ήταν όμως μια φωτογραφία.ενός αγροτικού σπιτιού, που δεν φαινόταν ούτε καινούργιο ούτε παλιό ούτε κατεστραμμένο. Ήταν ένα από τα σπίτια του χωριού που βυθίστηκε κάτω από τα νερά της τεχνητής λίμνης του Μόρνου και με την παρατεταμένη ανομβρία αναδύθηκε ξανά. Η βαθιά αίσθηση που μου προκάλεσε μεγάλωσε περισσότερο, όταν από φίλη ακριβή των χρόνων του σχολείου πληροφορήθηκα πως λιγοστοί ηλικιωμένοι κάτοικοι κατέβαιναν και καθόταν στις αυλές των παλιών σπιτιών τους. Τότε γεννήθηκε μέσα μου η ιδέα για αυτή την ιστορία. Μερικές πρώτες σημειώσεις βρήκαν ύστερα θέση σε ένα συρτάρι «για ευθετότερο χρόνο».
Έδωσα στο δικό μου χωριό το όνομα Καλλίστη, για να πληροφορηθώ πολύ αργότερα το όνομα του άλλου χωριού: Κάλλιο-αυτός είναι ο πρώτος μεγάλος αιφνιδιασμός.
Η πρώτη σελίδα από την νουβέλα:
Καλλίστη
το χρονικό μιας ανομβρίας της Αννίτας Παναρέτου. Εκδόσεις Αλφειός.
Σε συνέντευξη στον Αντώνη Μποσκοΐτη στη Lifo, ο Γιάννης Μαρκοπουλος θυμάται:
Γεννήθηκα στις 18 Μαρτίου του 1939, στην κλινική του Ιερωνυμάκη στο Ηράκλειο. Τώρα η κλινική αυτή έχει γίνει περίφημο Ωδείο, και μάλιστα πάνω από το πιάνο υπάρχει η φωτογραφία μου, εκεί μέσα, δηλαδή, που με γέννησε η μάνα μου. Η οικογένεια των Μαρκόπουλων καταγόταν από την Ιεράπετρα. Εγώ ψηφίζω ακόμη στην Ιεράπετρα. Εκεί μεγάλωσα μέχρι τα 17 μου χρόνια που ήρθα στην Αθήνα. Η γενέτειρά μου χωριζόταν στα δύο: στην Κάτω Μερά και στην Πάνω Μερά. Στην Κάτω ήταν οι πρόσφυγες, οι ψαράδες, ενώ στην Πάνω ήταν η διοίκηση, οι προύχοντες ας πούμε. Έχω άλλα τρία αδέρφια –εγώ είμαι ο μεγαλύτερος– και θυμάμαι ότι μου άρεσε να ακούω τα τραγούδια των λαϊκών ανθρώπων και των βαρκάρηδων της Κάτω Μεράς. Μέχρι σήμερα που είμαι 76 ετών δεν έχω αλλάξει καθόλου.
Ήμασταν αστικό σπίτι. Ο πατέρας μου ήταν δικηγόρος και είχε διατελέσει νομάρχης σε πολλά μέρη στην Ελλάδα. Η μητέρα μου έπιανε την κιθάρα και τραγουδούσε. Στην Κατοχή σχετίζονταν με τους Κούνδουρους, τη μεγάλη, γνωστή οικογένεια που μεταφέρθηκε στον Άγιο Νικόλαο. Ο Νίκος Κούνδουρος είναι μακρινός συγγενής μου, εκτός από συνεργάτης μου, αλλά και αυτός που με παρέλαβε κυριολεκτικά από το πλοίο της γραμμής όταν έφτασα στην πρωτεύουσα.
Οι μουσικές μου σπουδές ξεκινούν στα έντεκά μου χρόνια, όταν ο αδερφός του πατέρα μου γίνεται δήμαρχος. Το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να φτιάξει μια μπάντα. Παραγγέλνει τα όργανα, έρχεται κι ένας καλός δάσκαλος, ο Σερέπετσης, ωραίος, αριστερός, μαθητής του Καλομοίρη και του Κωνσταντινίδη, μα δεν πάτησε κανένας! Πιάνουν τον πατέρα μου και του λένε «Στείλε τον Γιαννάκη να μάθει κάνα όργανο, γιατί όλοι στην Κάτω Μερά φοβούνται μην πάθουν πνευμονία, καθώς θα φυσάνε τα όργανα». Πήγα, λοιπόν, ως μέλος μιας τεράστιας, αγαπημένης συμμορίας νεαρών που κοιτάζαμε να κάνουμε δύο κινήσεις: πρώτον, να παίζουμε πόλεμο με την Κάτω Μερά, αλλά ταυτόχρονα να παίζουμε και να βρίσκουμε τραγούδια δικά μας, και δεύτερον, και σημαντικότερο, να βοηθάμε τους γέρους. Στη Φιλαρμονική έκατσα μέχρι τα 16-17 μου, μαθαίνοντας κλαρίνο και βιολί. Ο Σερέπετσης κατάλαβε την κλίση μου, όταν στα 12 μου έφτιαξα τη μελωδία από τα μετέπειτα «Μαλαματένια λόγια», θέλοντας να γράψω κάλαντα! Είχα γράψει και στίχους: «Κι εσύ, Χριστέ μου, τώρα θα ανασάνεις που εγεννήθηκες πολύ μικρός…».
Το καλό κρασί ξεκινάει από το καλό αμπέλι και το καλό αμπέλι από τις ορθές πρακτικές..
Στα ελληνικά το φερμουάρ λέγεται τορμοσυνάπτης
Στις 24 Απριλίου 1880 γεννήθηκε ο Γεδεών Σάντμπακ στο Σμέλαντ της Σουηδίας. Ήταν από πλούσια οικογένεια και σπούδασε μηχανικός στο Πολυτεχνείο. Το 1905 μετανάστευσε στις ΗΠΑ, που τότε αναπτύσσονταν βιομηχανικά. Δούλεψε σε διάφορες εταιρείες και έφτιαξε μια συσκευή που στα Ελληνικά ονομάστηκε τορμοσυνάπτης. Το 1915 έφτιαξε μια βελτιωμένη έκδοσή του.
Το 1923 η εταιρεία B.F. Goodrich, που σήμερα είναι γνωστός κατασκευαστής ελαστικών, το ονόμασε zipper και το χρησιμοποίησε για τις μπότες που κατασκεύαζε. Στην Ελλάδα τελικά επικράτησε η γαλλική λέξη fermoir (αυτό που κλείνει).
Όταν τον ρώτησαν τον Σόλωνα, αν έχει τη γνώμη πως έδωσε στους Αθηναίους τους καλύτερους νόμους που μπορούσαν να θεσπιστούν, απάντησε θαρραλέα:
«Όχι! Τους έδωσα, όμως, τους καλύτερους, που μπορούσαν να δεχτούν»!
Η αρπαγή της γης ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στην Αθήνα του έβδομου π.Χ. αιώνα. Στα δικαστήρια, κέρδιζε όποιος είχε χρήματα να δωροδοκήσει τους δικαστές. Η προμήθεια έδινε κι έπαιρνε κι είχε ημιεπίσημα οριστεί στο 10%. Γι’ αυτό και τους δικαστές που δε δέχονταν να δωροδοκηθούν, τους έλεγαν αδέκαστους: Χωρίς το ένα δέκατο, χωρίς το 10%.
Ο Κώστας Δασκαλάκης, γνωστός με το παρατσούκλι Τζίφρης, έκανε το γάλα Αμφιλοχίας ξακουστό σε όλη την Ελλάδα.
Η ιστορία πίσω από το γαλακτοπωλείο Τζίφρης που έκανε το Παγκράτι να ερωτευθεί τα αγνά γαλακτοκομικά από το μικρό χωριό Στάνος της Αμφιλοχίας.
Το χωριό είναι τάση όσο ποτέ στη γαστρονομία. Οι μεγαλύτεροι σεφ σε όλο τον κόσμο σκύβουν ευλαβικά πάνω από την παράδοση του τόπου τους, για να δημιουργήσουν ακόμα και απαιτητικά μενού γευσιγνωσίας σε βραβευμένα fine dining εστιατόρια. Η επαφή με τη γη, με το χωράφι, με τις αγνές πρώτες ύλες, είναι το νέο πεδίο στο οποίο εστιάζει πλέον η γαστρονομία, ένα γευστικό κυνήγι θησαυρού σε αναζήτηση αυθεντικών χωριάτικων μυστικών, καλών γαλακτοκομικών και κρεάτων, φρέσκων βιολογικών λαχανικών και βοτάνων, πατροπαράδοτων συνταγών που περνούν από τη γιαγιά στα εγγόνια και τεχνικών για τις οποίες φημίζεται ο κάθε τόπος.
Από τα εστιατόρια της haute cuisine μέχρι τα γαστροκουτούκια, από το street food μέχρι τους φούρνους, το χωριό έχει την τιμητική του, κάνοντας την αυθεντικότητα σημαία και φέρνοντας ένα νοσταλγικό αέρα στις πιο δημιουργικές κουζίνες της πόλης. Αληθινό gourmet δεν είναι πλέον το εξεζητημένο, το εστέτ, το πολύπλοκο, αλλά το απλό, το αγνό, το χωριάτικο, το τοπικό, το αυθεντικό.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ένα γαλακτοπωλείο στο Παγκράτι με αγνά γαλακτοκομικά από το χωριό Στάνος της Αμφιλοχίας έχει γίνει talk of the town. Οι περαστικοί από την Υμηττού, αλλά και οι κάτοικοι της περιοχής, κάνουν ουρές καθημερινά στον Τζίφρη για να φάνε ένα πολύ ιδιαίτερο και γευστικό soft παγωτό που είναι φτιαγμένο με χωριάτικο αγελαδινό γάλα, αλλά και να αγοράσουν για το σπίτι τυριά, γάλατα και γιαούρτια (κατσικίσια, αγελαδινά, πρόβεια), φοβερές κρέμες με βελούδινη υφή και καταπληκτική γεύση και έτοιμες παραδοσιακές πίτες με χωριάτικο φύλλο που τις ψήνεις στο σπίτι.
Επισκεφθήκαμε το φημισμένο γαλακτοπωλείο, δοκιμάσαμε τα πάντα και μοιραζόμαστε μαζί σας την εμπειρία μας. Παράλληλα, συνομιλήσαμε με τον ιδρυτή των γαλακτοκομικών Τζίφρης που παράγει τα πάντα στο χωριό Στάνος της Αμφιλοχίας και μάθαμε την απίθανη ιστορία του.
Ο Κώστας Δασκαλάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Στάνο της Αμφιλοχίας, ένα μικρό χωριό 550 μόνιμων κατοίκων. Ο πατέρας τους ασχολούνταν με τη γη και την κτηνοτροφία. Ο ίδιος μεγαλώνοντας έγινε ηλεκτρολόγος. Γύρω στα 44 του χρόνια, δοκίμασε για πρώτη φορά να φτιάξει το δικό του γιαούρτι στην αποθήκη του σπιτιού του στο χωριό. Μέχρι τότε δεν είχε αποπειραθεί να φτιάξει οτιδήποτε παραδοσιακό. Δεν μαγείρευε καν. Λίγο η τύχη του πρωτάρη, λίγο οι αναμνήσεις από τη μητέρα του, τελικά έφτιαξε ένα απίθανο γιαούρτι με φοβερό άρωμα και γεύση που ξετρέλανε τόσο την οικογένειά του όσο και όλο το χωριό. Την επόμενη ημέρα πήρε το γιαούρτι για να φιλέψει τους συγχωριανούς του στο καφενείο του χωριού. Όσοι το δοκίμασαν τους άρεσε τόσο που ο Κώστας Δασκαλάκης άρχισε να δέχεται παραγγελίες.
Ούτε που μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι ένα γιαούρτι θα ήταν ικανό να του αλλάξει εντελώς τη ζωή. Κι όμως ο άνθρωπος αυτός πολύ γρήγορα αναγκάστηκε να αφήσει την παλιά του δουλειά ως ηλεκτρολόγου και να ασχοληθεί επαγγελματικά πλέον με την παραγωγή γιαουρτού. Οι παραγγελίες άρχισαν να μεγαλώνουν και η φήμη του γιαουρτιού άρχισε να ξεπερνά τα όρια του μικρού του χωριού, σε όλη την Αμφιλοχία.
«Η Στάνος είναι ένα πολύ μικρό πεδινό χωριό έξω από την Αμφιλοχία που ζούσε κυρίως από τα καπνά και την κτηνοτροφία. Ο πατέρας μου είχε πρόβατα και καπνά, αλλά μην φανταστείτε καμία μεγάλη μονάδα, ήμασταν μια φτωχή αγροτική οικογένεια του χωριού με λίγα ζώα και χωράφια. Τα γαλακτοκομικά μπήκαν εντελώς τυχαία στη ζωή μου και έγιναν για εμένα ένας έρωτας. Πριν 13 χρόνια, έφτιαξα το πρώτο μου γιαούρτι και μέχρι τότε να φανταστείτε δεν ήξερα να βράζω ούτε γάλα. Τότε ήμουν 44 ετών και επαγγελματικά ασχολούμουν με τα ηλεκτρολογικά ή ως μάστορας με τις γυψοσανίδες και τις οικοδομικές εργασίες. Μετά από ένα θέμα που αντιμετώπισα, ήθελα να αλλάξω εντελώς τη ζωή μου αλλά δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Πήρα πρόβατα, γουρούνια, φύτεψα βανίλιες… Μια μέρα εντελώς τυχαία έφτιαξα γιαούρτι στην αποθήκη του σπιτιού μου και έκτοτε άλλαξε η ζωή μου», εξηγεί στο iefimerida ο Κώστας Δασκαλάκης.
Όλη η παραγωγή στην αρχή γινόταν στο σπίτι, πολύ γρήγορα όμως λόγω μεγάλης ζήτησης δημιουργήθηκε ένα εργαστήριο γαλακτοκομικών. Εκεί άρχισαν να παράγονται κι άλλα είδη γαλακτοκομιών, όπως κρέμες, γάλατα και ένα γευστικό Ταλαφούτι, ένα κρεμώδες νόστιμο τυρί που αλείφεται στο ψωμί. Έτσι πολύ γρήγορα, ο Κώστας Δασκαλάκης έκανε το παρατσούκλι Τζίφρης που είχε ως παιδί, brand γαλακτοκομικών, παράγοντας γιαούρτια, κρέμες, τυριά και ένα soft παγωτό μηχανής με αγνό γάλα που σε κάνει να ξεχνάς όσα γνώριζες μέχρι τώρα για τα παγωτά μηχανής.
«Από πιτσιρικά με φωνάζανε στο σχολείο Τζίφρη. Το παρατσούκλι απ’ όσο γνωρίζω έχει σχέση με τα ελεύθερα πουλιά. Επειδή όλοι στο χωριό με φωνάζανε έτσι, ακόμα και όταν μεγάλωσα, έκανα το παρατσούκλι Τζίφρης brandname για τα προϊόντα μας», λέει ο Κώστας Δασκαλάκης.
Το εργαστήριο αναπτύχθηκε γοργά. Τα προϊόντα Τζίφρης άρχισαν να γίνονται trademark της Αμφιλοχίας και η φήμη τους να ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα, μπαίνοντας ακόμα και σε μεγάλα σούπερ μάρκετ.
«Σήμερα παράγουμε πλέον γιαούρτι πρόβειο πλήρες και 2%, στραγγιστό πλήρες, αγελαδινό το ελαφρύ, ξινόγαλο, τσαλαφούτι, κρέμες (βανίλια, σοκολάτα, καραμελέ, ρυζόγαλο και ετοιμάζουμε τιραμισού, μπισκοτόκρεμα και δύο ζελέ φράουλας και κερασιού). Από τυριά έχουμε γραβιέρα, κεφαλογραβιέρα, πεκορίνο, κατσικίσιο και αιγοπρόβειο. Εμείς δεν κάνουμε τυροκόμιση, αλλά έχουμε ένα αποκλειστικά δικό μας δίκτυο τυροκόμων, εδώ στα χωριά της Αμφιλοχίας, που παράγουν ακριβώς όπως θέλουμε εμείς τα τυριά μας. Στο δικό μας εργαστήριο δώσαμε μεγάλη βάση επίσης στην παρασκευή του soft παγωτού μηχανής, που είναι ένα πολύ δημοφιλές προϊόν μας, γιατί είναι πλούσιο μόνο με γάλα, αγνό και χωρίς νερά. Δεν έχει καμία σχέση με τα παγωτά μηχανής του εμπορίου. Έχουν γίνει τόσο δημοφιλή τα γαλακτοκομικά μας που τροφοδοτούμε το γαλακτοπωλείο μας στο Παγκράτι τέσσερις φορές την εβδομάδα», λέει ο Κώστας Δασκαλάκης.
Το soft παγωτό με φράουλα είναι πολύ δημοφιλές στο Παγκράτι / Φωτογραφία: Μάνος Λειβαδάρος/iefimerida
Δεκατρία χρόνια μετά από εκείνο το πρώτο γιαούρτι που ο Κώστας Δασκαλάκης έφτιαξε τυχαία στην αποθήκη του σπιτιού του στο χωριό, τα γαλακτοκομικά Τζίφρης απασχολούν μια ομάδα 38 ανθρώπων σε μια μονάδα 1800 τμ έξω από το χωριό και εκτός από την Στάνο τα προϊόντα που παράγουν πωλούνται στο γαλακτοπωλείο Τζίφρης στο Παγκράτι, κάνοντας την Αθήνα να ερωτευθεί το soft παγωτό μηχανής με αγνό χωριάτικο γάλα.
Τι να δοκιμάσετε
Τα παγωτά είναι καταπληκτικά. Είναι φτιαγμένα από καλό χωριάτικο, αγελαδινό γάλα. Εκτός από το κλασικό και δημοφιλές ανάμεικτο με κρέμα-σοκολάτα, φοβερή είναι η φράουλα και το μυρωδάτο καϊμάκι που έχει μια μαστιχωτή γεύση που σε ταξιδεύει σε ανέμελα παιδικά καλοκαίρια. Το παγωτό μπορεί κάποιος να το φάει επιτόπου σε χωνάκι στο χέρι ή να το αγοράσει με το κιλό σε ειδικά κουτιά που μπαίνουν στην κατάψυξη για να το πάρει στο σπίτι. Το δοκιμάσαμε και με αυτό τον τρόπο: αποψύξαμε για 15΄ το παγωτό και ήταν όντως σαν να είχε μόλις βγει από τη μηχανή, απαλό, μαλακό και με ένα ένα πλούσιο άρωμα γάλακτος που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι τρως κάτι πραγματικά καλό.
Το πρόβειο γιαούρτι Τζίφρης ήταν το πρώτο προϊόν που έφτιαξε ο Κώστας Δασκαλάκης στην αποθήκη του σπιτιού του στο χωριό Στάνος της Αμφιλοχίας / Φωτογραφία: Μάνος Λειβαδάρος/iefimerida
Το κρεμώδες τυρί τσαλαφούρι λιώνει στο στόμα και έχει μια λεπτή, ντελικάτη γεύση. Δοκιμάστε το με τα καλοκαιρινά λαδερά σας και απογειώστε τα. Πολύ νόστιμες είναι επίσης οι κρέμες βανίλιας και σοκολάτας, αλλά αυτή που σε κάνει να παραμιλάς πραγματικά είναι η κρέμα καραμελέ.
STORIES 12/11/2022 09:18
Η ιστορία μιας δικηγόρου που έφυγε από την Αθήνα και καλλιεργεί βότανα στην Κομοτηνή με τον γεωπόνο σύζυγό της
ΠΟΛΗ 26/03/2023 08:19
Molly Malone’s: Ένας Ιρλανδός πρώην ηλεκτρολόγος έχει την πιο ωραία παμπ της Αθήνας, με καταπληκτικό fish & chips
Έχει φοβερή βελούδινη υφή, γεμάτη γεύση που σε κάνει να κλείνεις τα μάτια μετά από κάθε κουταλιά. Η καραμέλα που έχει μια ισορροπημένη γεύση, ούτε πολύ γλυκιά για να είναι λιγωτική, ούτε όμως ουδέτερη, δεν είναι στη βάση της κρέμας ούτε στην επιφάνειά της, είναι ακριβώς στη μέση έτσι που γίνεται ένα με την δροσερή κρέμα.
Οι χωριάτικες πίτες του Τζίφρη πωλούνται έτοιμες και τις ψήνεις στο σπίτι / Φωτογραφία: Μάνος Λειβαδάρος/iefimerida
Δοκιμάσαμε επίσης δύο από τις χωριάτικες πίτες, τις οποίες ψήσαμε στο σπίτι και σας τις προτείνουμε: μια τυρόπιτα με πλούσια γέμιση από τη φημισμένη γραβιέρα Αμφιλοχίας και μια καταπληκτική πρασόπιτα με αγνά χωριάτικα χόρτα και πράσα. Και οι δύο έχουν τόσο ωραία γεύση και φύλλο που είναι τραγανό ακόμα και ώρες μετά το ψήσιμό τους.
Info: Τζίφρης Γαλακτοκομικά Αμφιλοχίας, Υμηττού 60, Παγκράτι
Τηλ. 2107231625 | instagram.com/tzifris_galaktokomika
Πηγή: iefimerida.gr
ΟΝ ΜΠΙΟΧΟ, τὸν ἀρχηγὸ τῶν ἐξεγερμένων Ἰνδιάνων, τὸν ἔχουν ἐκτελέσει πολλὲς φορὲς στὸ Παλένκε. Μὰ ἐκεῖνος ξαναεμφανίζεται καὶ χτυπάει σκληρά. Τὸν πιάνουν καὶ τὸν ξαναεκτελοῦν. Αὐτὸς ἐπανέρχεται μὲ μεγαλύτερη ὁρμή. Εἶναι ἀθάνατος. Πάντα στὴν πρώτη γραμμὴ καὶ κάνει τοὺς τυράννους νὰ χάνουν τὸν ὕπνο τους. Τελικὰ ποιό εἶναι τὸ μυστικό τῆς ἀθανασίας τοῦ Ντομίνγκο Μπιόχο; Ἡ Γενικὴ Συνέλευση. Κάθε φορὰ ποὺ σκοτώνεται ὁ ἡγέτης τους, ἐκλέγει ἕναν ἄλλον καὶ παίρνει τὸ ἴδιο ὄνομα. Ὁ Ντομίνγκο δὲν εἶναι ἕνας. Εἶναι πολλοί.
