Συντάκτης: Kostas Bertsias

•Δεν αποκλείω καθόλου να υπήρξαν επιχειρησιακές αστοχίες.Ενδεχομένως κακή εκτιμηση της κατάστασης.Ισως κακό ρεφλεξ.Ένα πράγμα αποκλείεται.Ο δόλος.Το γεγονός όμως ότι στα νερά μας,ουσιαστικά και όχι νομικά,βρήκαν φρικτό θάνατο 600 ανθρωποι άγνωστης ως τώρα ταυτότητας είναι συγκλονιστικό γεγονός.Τα πάντα πρέπει να διερευνηθούν κυρίως για το μέλλον των σωστικών επιχειρήσεων.Κανένας μηχανισμός δεν είναι αλάθητος.Κανείς δεν είναι τέλειος.Πέρασε και στα ψιλά ότι την ίδια μέρα σώθηκαν 80 άνθρωποι από πνιγμό σε ένα ιστιοφόρο ανοιχτά της Κρήτης.Όμως μακριά σπο μένα η εύκολη,η ανέξοδη κριτική όσων πασχίζουν στο πεδίο.Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λες.Ιδιως όταν επιχειρούν σε συνθήκες κυβερνητικού κενού με μια κυβέρνηση που δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται.Και οταν τα κυκλώματα οσμίζονται το κενο και εφορμούν όλα μαζί σαν όρνεα.Από καιρό το λέω πως ένας μήνας στις σημερινές συνθηκες είναι πολύς καιρός για μια κυβέρνηση τρέχα γύρευε.Μέσα σε ένα μήνα μπορεί να συμβούν τα πάντα.Και συνέβησαν ήδη πολλά λόγω της παράλυσης.Η διερεύνηση πρέπει να γίνει από ειδικούς όχι από μένα η όποιον αυτόκλητο «πραγματογνώμονα».

•Τι ψάχνουμε;18 πλόες έκανε είπαν χτες το δουλεμπορικό κύκλωμα με σαπιοκάραβα για να αυξήσουν το κερδος.Το συγκεκριμένο είχε και βλάβη σιγά μη γνοιαστουν.Τζίρος 100εκ ευρώ σε δυο μηνες.Ορμητήριο το Τομπρουκ.Τι εστι Τομπρουκ;Εκεί όπου διοικεί ο «φίλος»της Ελλάδος Χαφταρ.Στο ελεος συμμοριών και λαϊκών συνελεύσεων.Ανατολική Λιβύη.Ασύντακτη χώρα,no man’s land.Ιστορικό όμως λιμάνι δίπλα στην Αίγυπτο.Δεν θέλει φιλοσοφία.Με αυτά τα λεφτά και το λοιπό κοντραμπάντο θα ζήσουν και τα εγγόνια των φυλάρχων και της διεφθαρμένης ελίτ.Σιγά μη σκιαχτούν για τους νεκρους που δεν είναι καν δικοί τους.Υπηρεσίες transit παρέχουν.Ας οψονται οι ελσφρομυαλοι αναλυτές της Αμερικής για το χάλι της Λιβυης και όχι μόνο.

•Δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα της ανθρωπότητας.Ένα καθήκον έχουμε ηθικό και νομικό.Να σώζουμε ζωες χωρίς να γίνει η χώρα κέντρο διερχόμενων.Δύσκολη άσκηση.Θα γίνουν και λάθη.Και τα λάθη πρέπει να διορθώνονται.Ομως όσοι λένε ότι η απάντηση είναι άρατε πυλας και όποιος θέλει ας έρθει είναι επιπόλαιοι.Νομιζουν άραγε πως όποιος θέλει να ζήσει στο Τομπρουκ παίρνει μια πτηση και πάει;Θα τον περάσουν τα σαραντα κύματα οι «αρχές».Ακόμα και το Τομπρουκ έχει μεταναστευτικους νομους.

•Και πάντως δεν αξίζει να πυροβολούμε την Ελλάδα σε κάτι που δεν της αναλογεί.Άλλο η επιχειρησιακή ευθύνη,αν υπάρχει,και άλλο η
επίθεση κατα της χωρας για τα δεινα της ανθρωπότητας.

Πάνος Μπιτσαξής

Κείμενο:Κατερίνα Λομβαρδέα

«Επειδή δεν μπορώ να σας χωρέσω όλους σπίτι μου για να ακούσουμε μουσική, θα το κάνουμε μαζί εδώ», είπε ο βραβευμένος με Γκράμι μουσικός παραγωγός και εθνομουσικολόγος Κρίστοφερ Κινγκ στον κόσμο που ήταν μαζεμένος στον κήπο της Χάμκως στην Κόνιτσα. Και πράγματι, αυτός και οι φίλοι του από τα νότια Βαλκάνια έπαιξαν μουσική για όλους, με τη στήριξη της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση και του δήμου Κόνιτσας.

Επί τρεις ημέρες το μουσικό φεστιβάλ «Γιατί’ ναι μαύρα τα βουνά: Οι μουσικές κουλτούρες των νότιων Βαλκανίων» στην Κόνιτσα κατάφερε -έστω και ελάχιστα- να μετατοπίσει τη (συντηρητική) κοινωνία της ευρύτερης περιοχής.

Όλες τις τρεις ημέρες που βρέθηκα στο τριήμερο μουσικό φεστιβάλ «Γιατί ‘ναι μαύρα τα βουνά» στην Κόνιτσα, είχα στο μυαλό παραλλαγές της ίδιας σκέψης: είτε έβλεπα στη σκηνή το συγκρότημα Vasil Ziu από την Κεντρική Αλβανία με τη ζωώδη ενέργεια, είτε άκουγα το κορυφαίο βιολί του Κώστα Καραπάνου, είτε χόρευα με τον Νέγρο του Μοριά και τα «πειραγμένα» τραπ κομμάτια του με samples από 78άρια των νότιων Βαλκανίων, είτε έμενα με ανοικτό το στόμα μπροστά στην τσιγγάνα Bajsa Arifovska από τη Βόρεια Μακεδονία που παίζει πέντε όργανα το ένα καλύτερα από το άλλο, είτε χτυπιόμουνα με το παραδοσιακό γκρουπ με τη ροκ ενέργεια «Εβρίτικη Ζυγιά» (το boy band του τριημέρου, για καλό το λέω), σκεφτόμουν πως, αυτό που κατάφερε η παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάσηκαι ενορχήστρωσε ο εθνομουσικολόγος Κρίστοφερ Κινγκ, μόνιμος πλέον κάτοικος της Κόνιτσας, ήταν να μετατοπίσουν την (συντηρητική) κοινωνία της ευρύτερης περιοχής. Τόσο ελάχιστα, όσο μετατοπίζονται οι κοινωνίες από τις μικρές αλλαγές, που έρχονται χωρίς πολλές φανφάρες – αλλά συσσωρεύονται και φέρνουν τις πιο μεγάλες.

Προς τα πού την πήγαν; Ίσως προς την αναγνώριση και αποδοχή των πολλαπλών στρωμάτων της, στον χρόνο και στον χώρο, όπως αυτά αντανακλώνται στο μωσαϊκό των ήχων που ακούσαμε. Σε μία εξερεύνηση του εαυτού της, χωρίς ενοχές και περιττά βαρίδια. Ο λόγος της αισιοδοξίας ήταν μεταξύ άλλων και τα αμέτρητα χαρούμενα νεαρά πρόσωπα που είδα μπροστά μου, που ήταν μάλλον η πλειοψηφία του κοινού.

Το Άγαλμα της Ελευθερίας (1900)

Είναι ίσως το πιο αναγνωρίσιμο σύμβολο στον κόσμο, το σύμβολο της ελευθερίας και του αμερικάνικου ονείρου, που επί 100 και πλέον χρόνια υποδεχόταν τα εκατομμύρια των μεταναστών που έφταναν στο Έλις Άιλαντ.

Εμπνευστής του ήταν ο γάλλος ιστορικός Εντουάρ ντε Λαμπουλέ, που πρότεινε την κατασκευή του μετά τον αμερικανικό εμφύλιο, προς τιμήν της γαλλοαμερικανικής φιλίας. Οι Γάλλοι έπρεπε να φροντίσουν για το άγαλμα και οι Αμερικανοί για τη βάση του. Το 1874, ο Φρεντερίκ Μπαρτολντί, έμπειρος γλύπτης σε κατασκευές μνημείων, άρχισε να εργάζεται στο Παρίσι με τη χρηματοδότηση ενός γαλλοαμερικανικού ιδρύματος, ενώ τη στατική δομή του μελέτησε ο Γκιστάβ Άιφελ.

Δέκα χρόνια αργότερα, το άγαλμα ολοκληρώθηκε και στη συνέχεια αποσυναρμολογήθηκε σε 350 κομμάτια για να σταλεί ατμοπλοϊκώς στη Νέα Υόρκη, όπου τοποθετήθηκε -κατόπιν απόφασης του αμερικάνικου κογκρέσου- στην είσοδο του λιμανιού, στη νησίδα Μπελντόε, που σήμερα ονομάζεται Λίμπερτι Άιλαντ. Τα εγκαίνιά του έγιναν στις 28 Οκτωβρίου του 1886.

Το Άγαλμα της Ελευθερίας ζυγίζει 225 τόνους και καλύπτεται από ένα περίβλημα χαλκού. Το ύψος του χωρίς τη βάση είναι 46,5 μέτρα, ενώ με τη βάση διπλασιάζεται. Στο εσωτερικό του, 168 σκαλιά επιτρέπουν την άνοδο στο κεφάλι και άλλα 54 στο χέρι, που κρατάει τον πυρσό.

Από το 1972 η βάση του Αγάλματος της Ελευθερίας φιλοξενεί το Μουσείο Μετανάστευσης, που είναι αφιερωμένο στην ιστορία της μετανάστευσης στις ΗΠΑ. Η επιγραφή στην είσοδο γράφει:

Δώστε μου τους κουρασμένους σας, τους φτωχούς σας,
τις άμορφες μάζες σας που λαχταράνε να αναπνέουν ελεύθερα,
τα άθλια απορρίμματα που βρίθουν στις ακτές σας.
Στείλτε μου τους άστεγους, τους θαλασσοδαρμένους.
Σηκώνω τον πυρσό μου δίπλα στην χρυσή πύλη.

Τι κρίμα οι βλάκες να είναι τόσο σίγουροι και οι έξυπνοι τόσο διστακτικοί..

Ράσελ

“Αδιαφορώ… για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Πιστεύω… στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ’ αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.

Περιφρονώ… αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα “επώνυμους” πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, τη σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.

Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ “λαχεία στον ουρανό” και προκαλώντας τον σεβασμό των νεοτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός».

Μάνος Χατζιδάκις (23 Οκτωβρίου 1925 – 15 Ιουνίου 1994)

Ο θυμός που ξεσπά, συχνά οδηγείται στη συγχώρεση. Ο θυμός που κρύβεται, συχνά σκληραίνει και γίνεται εκδίκηση…

Από το βιβλίο του Βαγγέλη Μίχα