Εκτός από θαυμάσια φυσική ομορφιά, ο Λυκαβηττός κρύβει και αρκετά προβλήματα, που αγνοούμε οι περισσότεροι – πλην των περιοίκων, που τον θεωρούν «αφημένο στην τύχη του».

Πέμπτη 22 Ιουνίου 2023 Κείμενο

Ελευθερία Τσαλίκη

Η ώρα ήταν 8:30 το πρωί και ετοιμαζόμουν να ανέβω τον Λυκαβηττό. Δεν είχε ξανατύχει να τον επισκεφθώ τέτοια ώρα – συνήθως το κάνω απογευματινές και βραδινές ώρες, καθώς η θέα της νυχτερινής Αθήνας πάντα με γοήτευε. Ακόμη και τόσο νωρίς το πρωί, είδα μερικούς λαχανιασμένους τουρίστες, δρομείς, και ανθρώπους να πηγαίνουν βόλτα τα σκυλιά τους σε πολλά από τα μονοπάτια του λόφου. Όσο περνούσε η ώρα, γίνονταν όλο και περισσότεροι.

Τα τελευταία χρόνια κάτοικοι της περιοχής αλλά και επισκέπτες μάς λένε ότι, παρά την αύξηση της δημοφιλίας του λόφου, αυτός μοιάζει κάπως παρατημένος. Πράγματι, όσα είδαμε στη βόλτα μας δεν ήταν κολακευτικά.

Περίπατος μετ’ εμποδίων

Ξεκινώντας από το μονοπάτι του Λυκαβηττού παράλληλα προς την οδό Σαρανταπήχου, το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς είναι τα ξύλινα ετοιμόρροπα κιγκλιδώματα, ορισμένα από τα οποία λείπουν εξ ολοκλήρου.

Σε κάποια σημεία όπου ξύλα στην σειρά σχηματίζουν μια μικρή γεφυρούλα για να περάσεις σε άλλο μονοπάτι, νιώθεις ότι θα υποχωρήσουν στο βάρος του βήματός σου ή ότι θα φύγουν από τη θέση τους.

Στη διαδρομή μας είδαμε ακόμη και εκτεθειμένους σωλήνες που δυσχεραίνουν το περπάτημα στο μονοπάτι, ενώ σε άλλα σημεία ξεπετάγονται λάστιχα που «διακοσμούν» την τοπική χλωρίδα.

Στην άκρη μονοπατιών, παρατημένα κούτσουρα είναι ένα μόνιμο installation του λόφου, θα μου πουν κάποιοι κάτοικοι τους οποίους συνάντησα. Μάλιστα, ορισμένα πεταμένα ξύλα που βλέπει κανείς σήμερα ήταν κάποτε τραπεζάκια του πικ νικ.

Πάνω: Διαλυμένο τραπέζι του πικ νικ / Αριστερά: κούτσουρο στην άκρη του δρόμου / Δεξιά πάνω: ξύλα στην άκρη του δρόμου / Δεξιά κάτω: κατεστραμένο παγκάκι με θέα

«Βλέπουμε την απόλυτη εγκατάλειψη»

Μία από τις κατοίκους που συνάντησα είναι η Ελένη Κατσούδα. Κατοικεί κοντά στον Λυκαβηττό και τα τελευταία τρία χρόνια τον επισκέπτεται καθημερινά –πρωί και απόγευμα– με τη Ζηνοβία, το ακούραστο σκυλάκι της. Θέλοντας να ευαισθητοποιήσει για την προστασία του λόφου και να προβάλει όλα τα στραβά που βλέπει, για να αλλάξουν κάποια στιγμή, αποφάσισε να δημιουργήσει μια ομάδα στο Facebook. «Από την πρώτη στιγμή είδα ότι ήταν άσχημα τα πράγματα εδώ στον λόφο, αλλά μετά τον χιονιά του 2022, η κατάσταση έχει ξεφύγει, βλέπω την απόλυτη εγκατάλειψη» θα πει. «Είχα πολύ καιρό στο μυαλό μου ότι ήθελα να δημοσιεύω τις φωτογραφίες που τραβούσα και πριν από κάποιες εβδομάδες είπα “φτάνει, δεν γίνεται” και έφτιαξα την ομάδα. Δεν μπορώ να βλέπω τον Λυκαβηττό να καταρρέει».

Η Ελένη και το σκυλάκι της, η Ζηνοβία, σε πρωινή βόλτα

Η Κατσούδα, που έχει ζήσει πολλά χρόνια στη Γερμανία, με λύπη παρατηρεί ότι εδώ η αντίληψη για τον δημόσιο χώρο είναι πολύ διαφορετική. Δύσκολα κινητοποιούνται οι άνθρωποι, παρόλο που μπορεί να ενδιαφέρονται: «Εδώ βλέπω ότι δεν αγαπάνε τον δημόσιο χώρο. Ο Έλληνας θέλει να έχει καθαρό το σπίτι του, αλλά έξω από αυτό δεν τον νοιάζει, αυτό καταλαβαίνω. Το θεωρούν και χαμένη υπόθεση, γι’ αυτό δεν δραστηριοποιούνται. Έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους να λένε “έλα μωρέ, τι νομίζεις ότι θα κάνεις;”» μας λέει. Όπως εξηγεί, είναι θετικό που γίνονται κάποια έργα στη νοτιοανατολική πλευρά του Λυκαβηττού, όμως αυτά προχωρούν με πάρα πολύ αργούς ρυθμούς και από πολύ λίγους εργάτες.

Δεν είναι μόνο τα προβλήματα που έχουν προκληθεί από τα φυσικά φαινόμενα που απασχολούν την Κατσούδα. Όπως θα μου δείξει στον περίπατό μας, σε ορισμένα σημεία συναντάμε ακόμα και πεταμένα σκουπίδια ή παλιούς πεταμένους σκουριασμένους κάδους, που ξεφυτρώνουν στο τοπίο στα πιο απροσδόκητα μέρη.

Τα σκουπίδια μπορεί να μην είναι σε εμφανές σημείο στα πολυσύχναστα μονοπάτια όμως είναι πολύ κοντά στην Πράσινη Τέντα και είναι εμφανές ότι βρίσκονται εκεί πολλές μέρες ακόμα και εβδομάδες

Και σαν να μην έφτανε αυτό, στον περίπατό μας μετρήσαμε τουλάχιστον πέντε σκουριασμένες βάσεις κάδων σκουπιδιών, αφημένες εκεί όπου κάποτε υπήρχε πράσινος κάδος.

Ακόμη μια θλιβερή εικόνα στα μάτια της Κατσούδα είναι οι ξεραμένες αγαύες (ή αθάνατοι), στο κεντρικό μονοπάτι που οδηγεί στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου. Από τον δήμο δεν έχουμε λάβει ακόμα εξήγηση για τον λόγο που είναι σε αυτήν την κατάσταση τα φυτά. Είναι γνωστό όμως σε γεωπόνους ότι έχει έρθει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα το έντομο Scyphophorus acupunctatus, το οποίο προσβάλλει μεταξύ άλλων το γένος Agave, οπότε σε ορισμένες περιπτώσεις είναι αυτός ο λόγος που ξεραίνονται τάχιστα.

Όπως μας ανέφεραν γεωπόνοι είναι φυσιολογικό να ξεραινονται τα κάτω φύλλα κατά διαστήματα, και εκεί βρίσκουν καταφύγιο έντομα, ερπετά (σαύρες, χελώνες, φίδια) και πτηνά. Αισθητικά μπορεί να είναι άσχημο αλλά γεωπονικά δεν είναι υποχρεωτική η αφαίρεση

Ένα διαχρονικό πρόβλημα

«Μένω στην περιοχή του Λυκαβηττού από το 2007. Κάθε μέρα βγαίνω, τρέχω και γυρνάω όλον τον Λυκαβηττό. Ο λόφος είναι σε πλήρη εγκατάλειψη από τότε που έχω έρθει» θα μας πει ο δημοσιογράφος Παντελής Καψής και θα σημειώσει ότι όλα αυτά τα χρόνια το μόνο έργο που έχει παρατηρήσει να γίνεται είναι η Πράσινη Τέντα και –πριν από κάποια χρόνια– η τοποθέτηση νέων μικρών κάδων σκουπιδιών. Αναγνωρίζει ότι προχωρούν κάποια έργα όπως το θέατρο και τα αντιπλημμυρικά, που όμως καλύπτουν μικρό μέρος του λόφου – «στον υπόλοιπο, δεν έχει γίνει το παραμικρό». «Πρέπει να πω ότι και η συμπεριφορά των επισκεπτών του Λυκαβηττού είναι άθλια» προσθέτει αναφερόμενος φυσικά σε όσους πετάνε σκουπίδια, καταστρέφουν, οδηγούν γρήγορα τα αμάξια τους στον χώρο. Το πιο μεγάλο πρόβλημα όμως που εντοπίζει είναι η σημαντική διάβρωση του εδάφους, «με αποτέλεσμα στις κακοκαιρίες να πέφτουν δέντρα και μαζί και τα μονοπάτια που είχαν ανοιχτεί την δεκαετία του ’80. Κάθε χρόνο το βλέπουμε να συμβαίνει».

«Έχουμε ακόμα και το καταχείμωνο τουρίστες» λέει ο Καψής, «το καλοκαίρι μπορεί να φτάνουν ακόμα και τους χιλιάδες επισκέπτες, και δεν έχει επαρκή σήμανση. Οι τουρίστες δεν ξέρουν πού να πάνε. Δεν συζητάμε για επιπλέον έργα που θα μπορούσαν να γίνουν, όπως για παράδειγμα μια δημόσια τουαλέτα ή μια βρύση με πόσιμο νερό». Εδώ προσθέτουμε ότι, μιλώντας με ξεναγούς, μας επιβεβαίωσαν πως οι τουρίστες που περνούν κάποιες ημέρες στην Αθήνα, θεωρούν τον Λυκαβηττό το δεύτερο βασικό αξιοθέατο της πόλης, μετά την Ακρόπολη.

Ακόμη μερικά ζητήματα που τονίζουν οι κάτοικοι είναι η ροή των αυτοκινήτων, καθώς δεν υπάρχει κανένας έλεγχος, και όσα αυτοκίνητα ανεβαίνουν συχνά το κάνουν με υψηλές ταχύτητες (αυτό μπορώ να το επιβεβαιώσω και η ίδια, καθώς ενώ βρισκόμουν σε ένα μονοπάτι μέσα στο δάσος, ξαφνικά εμφανίστηκε από το πουθενά ένα μηχανάκι μέσα από τους χωματόδρομους και σχεδόν έτρεχε). Επιπλέον, ανησυχούν για τα κυκλοφοριακά προβλήματα που θα προκύψουν από τη μεγάλη συρροή του κόσμου, μετά τα εγκαίνια του νέου θεάτρου (που υπολογίζεται για τις πρώτες ημέρες του Σεπτεμβρίου). Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για ένα θέατρο με χωρητικότητα 3.800 θεατών.

Ακόμα και στα χωμάτια μονοπάτια συναντήσαμε μοτοσικλετιστή που πήγαινε με μεγάλη ταχύτητα

Τι μέλλει γενέσθαι

Θέσαμε ορισμένα ερωτήματα στον δήμο Αθηναίων με βάση όσα είδαμε στη βόλτα μας. Από τις απαντήσεις που μας δόθηκαν κατανοούμε ότι, αν και δείχνουν τη διάθεση να μάθουν ποια είναι τα προβλήματα και να τα επιδιορθώσουν, δεν υπάρχει κάποιος άμεσος σχεδιασμός παραδείγματος χάριν για την αποκατάσταση των ξύλινων κιγκλιδωμάτων ή την απομάκρυνση των σκουριασμένων παλαιών κάδων και των βάσεών τους. Προτεραιότητα, όπως έγινε σαφές, είναι η αντιπλημμυρική θωράκιση, έργο που αυτή τη στιγμή εστιάζεται στο νοτιοανατολικό κομμάτι του λόφου (αυτό που είχε και τα πιο σοβαρά προβλήματα με πλημμύρες στο παρελθόν). Όπως μας ενημέρωσαν, τα έργα αυτά είναι κάποια μεταλλικά πλέγματα, αναβαθμοί και κορμοδέματα για να συγκρατούν το έδαφος και να μειώσουν την διάβρωση, και θα ολοκληρωθούν μέσα στον Οκτώβριο.

Πάνω: Αναβαθμίδες που κατασκευάζονται κοντά στην Πράσινη Τέντα / Κάτω: μεταλλικά πλέγματα, που τοποθετήθηκαν στο έδαφος για να το συκγρατούν σε σημείο της νοτιανατολική πλευρά

Ρωτήσαμε επίσης τον δήμο Αθηναίων πόσο τακτικοί είναι οι καθαρισμοί στον Λυκαβηττό. Από τις απαντήσεις καταλάβαμε ότι πράγματι υπάρχει μέριμνα για να μαζεύονται τα σκουπίδια από τους μικρούς κάδους και να αλλάζονται οι σακούλες, όμως δεν γίνεται τακτικά κάποιος οργανωμένος καθαρισμός στην ευρύτερη περιοχή. Όπως μας τόνισαν, καθώς πρόκειται για ένα αστικό δάσος, «η αποκομιδή των απορριμμάτων δεν γίνεται όπως σε μια πλατεία» και χρειάζεται ξεχωριστή επιχείρηση, άλλα είναι θετικοί, εάν τους υποδείξουν οι κάτοικοι τα μέρη όπου υπάρχουν σκουπίδια, να μπει συνεργείο (αρκεί να μην είναι σε κάποιον γκρεμό) και να καθαρίσει τον χώρο.

Σχετικά με το μονοπάτι των τριών χιλιομέτρων που είχε ανακοινωθεί το 2021 ότι θα δημιουργηθεί, ενημερωθήκαμε ότι σκοπεύουν να το ολοκληρώσουν το καλοκαίρι. Θελήσαμε να μάθουμε πόσα ακριβώς χιλιόμετρα είναι η απόσταση που έχει ολοκληρωθεί μέχρι στιγμής, καθώς μας φάνηκε πολύ μικρή αυτή που παρατηρήσαμε ότι υπάρχει. Ακόμα δεν έχουμε λάβει απάντηση για αυτό το ερώτημα.

Υπάρχει πρόθεση για περαιτέρω αντιπλημμυρικά έργα, βελτίωση της διαχείρισης του νερού και καλλωπισμό του λόφου, «όμως πρόκειται για ένα αστικό δάσος παρατημένο 50 χρόνια. Έχουμε ξεκινήσει με την υλοποίηση των έργων στο κρίσιμο κομμάτι της προστασίας των υποδομών, μια πολύ μεγάλη και σημαντική παρέμβαση που ίσως δεν γίνεται αντιληπτή σε πρώτο επίπεδο από κάποιον επισκέπτη, και χρειάζεται χρόνος για να υλοποιηθούν και τα υπόλοιπα» μας είπαν.

Όπως μας είπε η Κατσούδα, σε πρόσφατη συνάντηση της ομάδας των κατοίκων με τον δήμαρχο Κώστα Μπακογιάννη και τους συνεργάτες του, δόθηκε η υπόσχεση ότι κλιμάκιο του δήμου θα επισκεφτεί τον χώρο σύντομα και θα περιηγηθούν μαζί με άτομα της ομάδας για να υποδείξουν τα σημεία που χρειάζονται άμεση αντιμετώπιση. «Κατά τη συνάντηση τούς δείχναμε φωτογραφίες που είχαμε τραβήξει και μου έκανε τεράστια εντύπωση ότι φάνηκε να μην ξέρουν σε τι κατάσταση πραγματικά είναι ο Λυκαβηττός. Εγώ μετά από αυτήν τη συνάντηση κρατώ μικρό καλάθι. Ελπίζω όμως κάποια στιγμή, με την αντίστοιχη πίεση, να γίνουν αυτά που χρειάζονται» θα πει η ίδια, αν και δεν πιστεύει ότι αυτό θα γίνει σύντομα.

«Κάποιες στιγμές νιώθω σαν την κυρία Ελένη Λουκά» μου λέει χαριτολογώντας, «δεν περιμένω πολλά πράγματα αλλά θα πιέσω όσο μπορώ. Ας έχουν τον φόβο μας. Έρχονται εκλογές και οι υποψήφιοι καλό είναι να ξέρουν ότι δεν μπορούν να κάνουν εξαγγελίες, χωρίς να ελέγχονται στη συνέχεια. Μπορούμε αν θέλουμε να ελέγχουμε τουλάχιστον την τοπική αυτοδιοίκηση, αυτά που ζούμε καθημερινά και όπως έχω δει και στη Γερμανία, οι ενεργοί πολίτες μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα!»

Ελευθερία Τσαλίκη

Είναι απόφοιτη του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ στο ΕΚΠΑ όπου εισήχθη με την ελπίδα να μάθει τι εστί δημοσιογραφία. Τελικά, το μεγαλύτερο σχολείο για εκείνη είναι το inside story από όπου ξεκίνησε με πρακτική. Έχει δουλέψει και στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές».

Πηγή:isidestory.gr

🏛🌿
To ήξερες πως σύμφωνα με την παράδοση ο τόπος της Ακαδημίας ήταν ιερός καθώς από την ιερή ελιά που φύτεψε η Αθηνά στην Ακρόπολη βλάστησαν οι δώδεκα ελιές της Ακαδημίας και από αυτές δημιουργήθηκε ο Ελαιώνας των Αθηνών;

Κατά τους νεότερους χρόνους, οι περιηγητές περιγράφουν την αττική γη και αναφέρονται κατεξοχήν στον Ελαιώνα και τον Κηφισό ποταμό, επιχειρώντας να τους αποτυπώσουν σε χάρτες και υδατογραφίες.

Πηγή:dipylon society

Ο Βασίλης Καλτσάς με την παρέα του!

Έναν εξαίρετο άνθρωπο θα αποχαιρετίσουμε το μεσημέρι του Σαββάτου στο πρώτο νεκροταφείο -τις 13 θα τελεστεί η εξόδιος ακολουθία-. Ο Βασίλης Καλτσάς έφυγε σήμερα στα 93 του.Ο αείμνηστος ήταν στενός συνεργάτης του Δημήτρη Κοντομηνά από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της Ιντεραμέρικαν. Προσέφερε τα μέγιστα για κτιστεί αυτό μεγάλο όνομα στο χώρο των ασφαλειών από διάφορες θέσεις που υπηρέτησε με πάθος και πίστη. Βοήθησε πολλούς ανθρώπους για να σταδιοδρομήσουν στο χώρο των ασφαλειών και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από την ευρύτερη κοινωνία με την αείμνηστη Δανάη, την σύζυγο του, προσέφεραν μεγάλο κοινωφελές έργο (Λυρειο Ίδρυμα κτλ )

Ήταν άνθρωπος που με προσέλαβε στην Ιντεραμερικσν το μακρινό 1976 και του είμαι ευγνώμων.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει ..

Συγγραφείς και βιβλιοποιοί

Κάποιοι επαγγελματίες γραφιάδες στήνουν μια καλλιτεχνίζουσα βιοτεχνία με φανταχτερή βιτρίνα κι από πίσω, στο μαραγκούδικο, κόβουν, πλανίζουν και λουστράρουν εκείνα τα βιβλία που πλασάρονται αβέρτα ως αναγκαίο συμπλήρωμα μιάς καθωσπρέπει επιπλώσεως. Η δουλειά τους, γρήγορη και φτηνή, συνοψίζεται σε ό,τι ο Κνουτ Χάμσουν αποκαλεί με σαρδόνια διάθεση δραματοποιημένη ξυλεία!

Οι πιο διάσημοι μάλιστα ανάμεσα σε όσους σκαρώνουν αναγνώσματα αμέσου καταναλώσεως έχουν ολόκληρα υποβοηθητικά συνεργεία. Ανιχνευτές για τον εντοπισμό των λογοτεχνικών πηγών και την προμήθεια των περιγραφικών υλικών, έμπειρο επιτελείο για τη συναρμογή της πλοκής και την ανάπτυξη της δράσης, μάστορες για τη λείανση των χαρακτήρων και το φινίρισμα των διακοσμητικών μοτίβων.

Τώρα εντούτοις τα πάσης φύσεως δάνεια ροκανίδια που χρειάζονται οι επιτήδειοι για να συμπήξουν δημοφιλή μυθιστορήματα, διακινούνται σε τόνους από τις μηχανές τεχνητής νοημοσύνης. Έτσι η μηχανορραφία αποκτά ένα καινούργιο νόημα καθώς τρέπεται σε μηχανογραφία – και από ύποπτη μεταφορά γίνεται ανενδοίαστη κυριολεξία.

Οι βιβλιοποιοί έχουν λοιπόν κάθε λόγο να χαίρονται με τα προφανή πλεονεκτήματα αυτής της εξελιγμένης κοπτορραπτικής μεθόδου. Το προσωπικό τους θα μειωθεί και τα βιβλία τους, κομποστοποιημένα με τις ορθοπολιτικά πρέπουσες αναλογίες, θα τρέχουν στη γραμμή παραγωγής με ταχύτητα μέχρι πρότινος αδιανόητη.

Πάντοτε φυσικά υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν αναγνώστες που αποστρέφονται τις βιβλιακές κατασκευές και αναζητούν εμπνευσμένη μυθοπλασία, ήρωες διακεκριμένου αναστήματος και αυθεντικούς συγγραφείς. Μα δεν συντρέχει λόγος σοβαρής ανησυχίας γιατί αυτοί, οι λιγοστοί ιδιότροποι, ασκούν τα εκλεκτικά τους βίτσια σε περιορισμένο κύκλο και κάνουν μικρή ζημιά στη μαζική δημοκρατία του βιβλίου.

ΗΡΑΚΛΗΣ ΛΟΓΙΘΕΤΗΣ

πηγή:neoplanodion.great

Πάτρα Ιούνιος 2023

Συνάντηση συνεργατών της Μινεττα Ασφαλιστικής

Πηγή: prime news

Απο το 1896 ο Τέσλα εργαζόταν σε ταλαντώσεις που θα χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά ενέργειας

Ο Νίκολα Τέσλα είναι σήμερα διάσημος για το έργο του στον ηλεκτρισμό και την ενέργεια. Ανέπτυξε το σύστημα εναλλασσόμενου ρεύματος, καθιστώντας δυνατή τη μετάδοση ηλεκτρικής ενέργειας σε μεγάλες αποστάσεις και εργάστηκε στην ασύρματη επικοινωνία και τη μεταφορά ενέργειας.

Ήταν ένας λαμπρός στοχαστής, αλλά και πολύ εκκεντρικός. Ίσως τα πιο αινιγματικά μέρη της προσωπικότητάς του να τον κάνουν τόσο ενδιαφέρον θέμα για συνωμοσιολόγους. Ο Τέσλα πιστώνεται ότι εργάστηκε ακόμα και σε άγνωστες πηγές ενέργειας, για να έρθει σε επαφή με UFO, ότι προκάλεσε την έκρηξη της Τουνγκούσκα αφού εργάστηκε για μια σεισμική γεννήτρια.

Απο το 1896 ο Τέσλα εργαζόταν σε ταλαντώσεις που θα χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά ενέργειας. Η ιδέα ήταν να δημιουργηθεί ένας ατμοκίνητος ταλαντωτής, ικανός να δημιουργήσει διάφορες συχνότητες. Εάν η συχνότητα ταιριάζει με τη συχνότητα συντονισμού, μια συσκευή λήψης θα πρέπει να μετατρέψει τις μηχανικές ταλαντώσεις ξανά σε ηλεκτρικό ρεύμα.Η ατμοκίνητη ηλεκτρική γεννήτρια ή ταλαντωτής του Tesla. Η συσκευή προοριζόταν για την παραγωγή ηλεκτρικών δονήσεων.

Το 1897 η συσκευή ήταν έτοιμη και το 1898 κατάφερε να ταλαντεύσει το εργαστήριό του στην οδό E. Houston 48 της Νέας Υόρκης, αρκετά, ώστε οι ανήσυχοι γείτονες κάλεσαν την αστυνομία, φοβούμενοι ότι συνέβει σεισμός. Ο Τέσλα εξήγησε αργότερα αυτή την αρχή στον δημοσιογράφο Allan L. Besnson, ο οποίος το δημοσίευσε τον Φεβρουάριο του 1912 σε ένα άρθρο σχετικά με τον συντονιστή του Tesla στο περιοδικό The World Today:

«Έβαλε τον μικρό του δονητή στην τσέπη του παλτού του και βρήκε ένα μισοστημένο ατσάλινο κτίριο στην περιοχή της Wall Street, από χαλύβδινο πλαίσιο χωρίς τούβλο ή πέτρα γύρω του. Έσφιξε τον δονητή σε μία από τις δοκούς και έκανε φασαρία με τη ρύθμιση μέχρι να το δονήσει. Ο Τέσλα είπε ότι η κατασκευή άρχισε να τρίζει και να υφαίνει και τα χαλύβδινα πλαίσια τραντάχτηκαν στο έδαφος, πιστεύοντας οι κάτοικοι ότι είχε γίνει σεισμός. Κλήθηκε η αστυνομία. Ο Τέσλα έβαλε τον δονητή στην τσέπη του και έφυγε. Δέκα λεπτά ακόμα και θα μπορούσε να είχε ρίξει το κτίριο στο δρόμο. Και, με τον ίδιο δονητή, θα μπορούσε να είχε ρίξει τη γέφυρα του Μπρούκλιν στο East River σε λιγότερο από μία ώρα».

Ο Τέσλα θέλησε να χρησιμοποιεί τα κύματα που δημιουργούνται από την εφεύρεσή του για ειρηνικές εφαρμογές. Μια συσκευή που θα μετέτρεπε την ηλεκτρική ενέργεια σε δονήσεις. Στη συνέχεια, θα χρησιμοποιούσε τα πετρώματα στο υπέδαφος για να στείλει τις δονήσεις σε μια δεύτερη συσκευή. Αυτή η συσκευή λήψης θα έπαιρνε τις δονήσεις και θα μετέτρεπε τις ταλαντώσεις με ηλεκτρισμό, για να χρησιμοποιηθεί η δόνηση μόνο τοπικά.

Στην πραγματικότητα, ο Tesla, είχε μια μικρή συσκευή, που αποτελείται από ένα έμβολο που δονείται σε έναν κύλινδρο, και ήταν ήδη αρκετά ισχυρό για να δονήσει ένα ολόκληρο κτίριο. Μόνο μία προφύλαξη ήταν απαραίτητη. Αν ήταν αρκετά ισχυρό, το μηχάνημά του θα μπορούσε να ταιριάξει με τη συχνότητα της Γης, προκαλώντας ακόμη και τεράστιους σεισμούς.

Ωστόσο, τη δεκαετία του 1930, ο Τέσλα φαντάστηκε να χρησιμοποιεί μικρότερες συσκευές για να ανακουφίσει την ενέργεια από τη Γη, σε αυτή την περίπτωση, για να αποτρέψει τους σεισμούς. Το σύστημα «τηλεγεωδυναμικής» του Tesla δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει το πρωτότυπο. Η συσκευή στην πραγματικότητα δεν έγινε αρκετά ισχυρή για να στείλει ενέργεια δονήσεων αρκετά μακριά. Η απόσβεση των ταλαντώσεων από τις κατασκευές και το υπέδαφος ήταν πάρα πολύ ισχυρή.

Μια άλλη ιδέα του Tesla ήταν πιο επιτυχημένη. Φαντάστηκε ότι θα χρησιμοποιούσε τις ταλαντώσεις που δημιουργούνται από τη συσκευή του για να αναζητήσει ένα υπόγειο (κενό στο υπέδαφος). Τα κύματα που θα στέλνονταν στο υπέδαφος θα αντανακλώνται από εμπόδια ή διαφορετικούς βράχους. Παρατηρώντας τα κύματα που επιστρέφουν, ένας γεωλόγος μπορεί να είναι σε θέση να δει το υπόγειο με τις δονήσεις.

Αυτή είναι ακριβώς η βασική ιδέα που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι σεισμολόγοι. Παλμοί ενέργειας, που παράγονται από ηλεκτρομαγνητικές συσκευές, ελεγχόμενες εκρήξεις ή μηχανικά έμβολα, που αποστέλλονται βαθιά στο υπέδαφος και αντανακλώνται ή εκτρέπονται από γεωλογικές δομές.

Κάντε αυτό που αγαπάτε. Το πάθος είναι ένα από τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να αξίζει. Όταν είσαι παθιασμένος με κάτι, σε ενθουσιάζει συνεχώς και μπορείς να ξεπεράσεις ακόμα και τις δυσκολίες που θα προκύψουν. Για να είσαι πραγματικά υπέροχος σε κάτι, θα πρέπει να το αγαπήσεις.

Ο υπολογισμός του έτους βασίζεται ως γνωστόν στην ετήσια τροχιά της Γης γύρω από τον Ήλιο. Η τροχιά αυτή, που δημιουργεί τη διαδοχική εναλλαγή των εποχών του έτους, έχει τέσσερα καθοριστικά σημεία: την εαρινή ισημερία (20 ή 21 Μαρτίου), το θερινό ηλιοστάσιο (20 ή 21 Ιουνίου), τη φθινοπωρινή ισημερία (22 ή 23 Σεπτεμβρίου) και το χειμερινό ηλιοστάσιο (21 ή 22 Δεκεμβρίου). Οι ημερομηνίες αυτές ισχύουν για το Βόρειο Ημισφαίριο και οι αντίστροφες για το Νότιο.

Κάθε χρόνο στις 20 ή 21 Ιουνίου (21 Ιουνίου 2023), ο ήλιος βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του ουρανού στο βόρειο ημισφαίριο. Έτσι, παρατηρείται η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου για το βόρειο ημισφαίριο (θερινό ηλιοστάσιο, το λιοτρόπι, όπως το λέει ο λαός) και αντιστρόφως η μικρότερη ημέρα για το νότιο ημισφαίριο. Για το Βόρειο Ημισφαίριο είναι η επίσημη έναρξη του καλοκαιριού και για το Νότιο Ημισφαίριο του χειμώνα.null

Λαογραφία

Η ημέρα του θερινού ηλιοστασίου γιορτάζεται από αρχαιοτάτων χρόνων στην Ευρώπη με τιμές στον φωτοδότη και ζωοδότη Ήλιο. Οι σύγχρονοι παγανιστές τιμούν ιδιαίτερα το θερινό ηλιοστάσιο με επίκεντρο το μεγαλιθικό μνημείο του Στόουνχετζ στην Αγγλία. Στον ελληνικό χώρο συνδυάζεται με τις φωτιές τ’ Αϊ Γιαννιού και τον Κλήδονα, δύο έθιμα που τελούνται την παραμονή του Γενεθλίου του Ιωάννου του Προδρόμου (23 Ιουνίου).

Πηγή: https://www.sansimera.gr

Το να είσαι αγενής είναι μια επιλογή, και συνήθως μια καλά μελετημένη επιλογή. Για παράδειγμα, εάν κάποιος με τον οποίον κάνετε παρέα είναι αγενής με τον σερβιτόρο στο εστιατόριο ή με κάποιον υπάλληλο, αλλά μετά είναι καλός μαζί σας, προσέξτε. Μπορεί να κάνετε παρέα με έναν πραγματικά κακό τύπο ανθρώπου…

Οι κακοί άνθρωποι δεν σέβονται τους άλλους δημόσια, και τελικά δεν θα τους σεβαστούν ούτε ιδιωτικά. Αυτό περιλαμβάνει και τον τρόπο με τον οποίο σας συμπεριφέρονται, οπότε προσέξτε.

.

Νόστος για μια πνιγμένη πατρίδα, του Ηλία Προβόπουλου

Ηλίας Προβόπουλος, 19/6/2023 nextdeal

Ο νόστος  του Οδυσσέα είναι ένα στοιχείο που διαχρονικά χαρακτηρίζει τους Έλληνες και σε κάθε εποχή που ακολούθησε, από εκείνα τα μυθικά χρόνια μέχρι σήμερα εκφράζεται και με διαφορετικό τρόπο αλλά στον πυρήνα του παραμένει ο ίδιος. Μέσω αυτού, η λογοτεχνία, η ποίηση, οι αφηγήσεις και τα παραμύθια έχουν καταφέρει να κρατήσουν ζωντανή και να μεταφέρουν από γενιά σε γενιά και να ανατροφοδοτούν την παράδοση της επιστροφής στα πάτρια εδάφη. Εννοείται ότι και ο Έλληνας, από τότε μέχρι σήμερα δεν έπαψε ποτέ να ταξιδεύει στις άκρες του κόσμου και να αναζητεί προκοπή και βεβαίως συγκινήσεις.

Στα τελευταία όμως χρόνια, από την λήξη του πολέμου και κατόπιν να κυριολεκτούμε, για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, το ταξίδι από την μικρή πατρίδα προς μια μεγάλη πόλη ή τον κάμπο αν επρόκειτο για ορεινό μέρος είχε ως στόχο την μόνιμη εγκατάσταση. Οι λόγοι πολλοί αλλά ο κυριότερος η αναζήτηση προκοπής αφού η μικρή πατρίδα ραγδαία έχανε την δύναμή της και οι κοινότητες διαλύονταν. Έτσι, για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής περιφέρειας, η μετακίνηση των νέων στις πόλεις ήταν μονόδρομος.

Ενώ όμως για όλες τις περιπτώσεις η ανάγκη αυτή οφείλονταν στην αναζήτηση εργασίας για κάποιους άλλοι λόγοι, πιο σκληροί και πιεστικοί θα έλεγα υποχρέωσαν τους κατοίκους από πολλές περιοχές να τις εγκαταλείψουν γιατί αυτές θα εξαφανίζονταν. Όχι με κάποιο μαγικό τρόπο θα έσβηναν από τον χάρτη αλλά λόγω κάποιων έργων, τα φράγματα επί του προκειμένου σε ορισμένους ποταμούς θα τις έπνιγαν κάτω από τα νερά. Και δεν είναι λίγες αυτές οι περιοχές στην Ελλάδα. Αχελώος, Μέγδοβας, Άραχθος, Αλιάκμονας, Λούρος, Πηνειός, Στρυμώνας. Λίγο πολύ κάθε μεγάλο ποτάμι της Ελλάδας φράχτηκε για να γίνει κάποια λίμνη και κατά συνέπεια μια μικρή πατρίδα θάφτηκε κάτω από τα νερά.

Μια μικρή πατρίδα την οποία την θυμούνται μόνο όσοι την έζησαν και για τους νεότερους δεν αποτελεί παρά μια φήμη. Μια τέτοια μικρή πατρίδα ήταν και η κοιλάδα του Μόρνου που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Κώστας Μπερτσιάς, πετυχημένος ασφαλιστής και ο οποίος με το ευθύ λόγο του και την ωραία πέννα του προσπαθεί να διατηρήσει τη μνήμη της και τούτο το κατορθώνει στο βιβλίο του «Θαμμένα όνειρα, ζωντανές αναμνήσεις» (Εκδόσεις «Οροπέδιο»). Το βιβλίο αρθρώνεται σε 18 διηγήματα που είναι εγκώμιο προς ένα κόσμο που η λίμνη εξαφάνισε ολοσχερώς χωρίς όμως να τον σβήσει από τις μνήμες. Αυτές τις μνήμες τις παιδικής και εφηβικής ηλικίας σε συνδυασμό με την ζωή της κοιλάδας παραθέτει ο Κώστας ενώ παράλληλα σχολιάζει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται η Ελλάδα την «ανάπτυξη» και την αδιαφορία για τις συνέπειές της. Τα βιώματά του, στον μικρό Λουτσοβίτικο κάμπο που πνίγηκε πριν από 42 χρόνια στη λίμνη του Μόρνου και ουδέποτε θα αναστηθεί είναι μια ανάγνωση της Ελλάδας που χάσαμε και καμιά άλλη γενιά στο εξής δεν θα μπορέσει κι αυτή να την αναστήσει. Ούτε κι αν βρεθεί στην ανάγκη, γιατί τους παραδίδουμε μια κατεστραμμένη, μαγαρισμένη από την άναρχη ανάπτυξη χώρα  

Το βιβλίο είναι ο δικός του νόστος και τον καταθέτει στην μεγάλη ιστορία των μικρών πατρίδων όλων μας και μας συγκινεί, καθώς η δική του δεν υπάρχει. Δεν μπορεί να επιστρέψει σε αυτή, δεν μπορεί να δει ούτε τα ερείπιά της, ούτε να υποψιαστεί τα ίχνη της μέσα στα δάση όπως κάλυψαν άλλες. Δεν μπορεί ούτε σε καμιά έρημη πλατεία να σταθεί, ούτε το σχολείο να αντικρύσει. Ούτε καν τους τάφους των προγόνων του δεν μπορεί να προσκυνήσει αφού όλα σκεπάζονται από ένα βαρύ στρώμα νερού. Η λίμνη του Μόρνου σκέπασε τα πάντα αλλά ο Κώστας που ήξερε κάθε σημείο από την κοιλάδα που καταποντίστηκε μας ξεναγεί με τον τρόπο του και μας γνωρίζει τι κρύβεται κάτω από τα νερά. Μέσα σε 18 εξαιρετικά κείμενα καταφέρνει να αναστήσει τον κόσμο που νοσταλγεί και δεν θέλει να ξεχαστεί. Πράγμα που παλεύει πολλά χρόνια τώρα από τους ιστότοπους loutsovos.blogspot.com και https://orinadervenoxoria.com

Στο επίμετρο του βιβλίου, ο δικός μας Βαγγέλης Σπύρου που φαντάζομαι στα ονόματα των τόπων που αναφέρει ο Κώστας γύρω από τον Μόρνο όταν το διάβαζε έβλεπε άλλα γνωστά από τον Άραχθο που κατάπιε η λίμνη Πουρναρίου, δίνει μια άλλη, ίδια κατάθεση για το δικό του Δίστρατο. Όπως και η Φώφη Παντελή, φιλόλογος – διευθύντρια Μ. Ε. στη Λευκωσία, στον πρόλογο γράφει για την δική της χαμένη πατρίδα στην Κύπρο.

Ορεινογραφίες

Η κωμόπολη Ακραίφνιον (1) είναι εύρωστη, ωραία  και κρατάει τον κόσμο της.  Στο έμπα του χωριού, μάς καλωσορίζουν αρχαίες κολώνες, σε νησίδα του δρόμου πριν την μεγαλόπρεπη εκκλησία του, σημάδι πως ο τόπος κρατάει ιστορία που έρχεται απ’ την αρχαιότητα..  Ένας δρόμος βόρεια οδηγεί, βγαίνοντας ψηλά από το χωριό, στον οικισμό Κόκκινο, αφού γυροφέρει τον λόφο ύψους 558μ. και άλλος ανατολικά αρχικά στην Αγ. Παρασκευή, δίπλα ο χώρος του ναού Πτώου Απόλλωνος, στις πλαγιές του λόφου Αγίας Πελαγίας, ύψους 725μ. Πτώου (2).

_{Στον οικισμό Ακραίφνιο Βοιωτίας}

Διασχίζουμε τον οικισμό και βγαίνουμε πάνω απ’ αυτόν, ακολουθώντας την ανατολική κατεύθυνση,  όπου σταματάμε για να έχουμε μια γενική όψη του, με τον καιρό να μην έχει ξεκαθαρίσει τι θέλει.  Μουντάδα, μάλλον για βροχή.  Το σκέπτεται.  Φτάνουμε σε ένδειξη Αγία Παρασκευή.

_{Μερική άποψη του οικ. Ακραίφνιον, ύψ.280μ. Άνοιξη 2023}

Η Αγία Παρασκευή, υψ.400μ.  είναι ένα ξωκκλήσι, σωστό στολίδι στον χώρο απ’ όπου βλέπει κανείς μέρος της λίμνης Υλίκη.  Το ναΰδριο είναι ανακαινισμένο και ο περιβάλλοντας χώρος υπέροχος.

_{Αρχαιολογικός χώρος του Απόλλωνος Πτώου, φώτο: Άνοιξη 1990}

Βρίσκουμε δύο ντόπιους, ο ένας καθάριζε το έδαφος κάτω από τις ελιές και του άλλου του διακόψαμε τον πρωϊνό του περίπατο.   Τους ρωτάω πού βρίσκονται τα αρχαία του ναού Απόλλωνος Πτώου και μου δείχνουν την χορταριασμένη πλαγιά.  «Μα, εδώ δεν βλέπω τίποτα..»«εντάξει, δεν επιτρέπεται να βάλουμε χέρι.  Βλέπεις η αρχαιολογία… Δεν μπορεί, ο δήμος να κάνει τίποτα..  Και έχει πολλά αρχαία πράγματα εδώ ο τόπος… Έχουν βγάλει οκτώ κούρους από εδώ και είναι στο μουσείο της Θήβας.  Πιο πάνω έχει ολόκληρο τοιχίο αρχαίο, έχει αρχαίο ναό του Απόλλωνα,  βγάζει νερό ο τόπος».  «Πώς μπορώ να πλησιάσω τον χώρο»;  «Μπες στα χορτάρια μέσα και θα βρεις  κάτι σαν μονοπατάκι.  Πιο πάνω θα δεις καλλίτερα..» 

_{Αρχαιότητες στο Μαντείο Απόλλωνος στο Πτώον όρος, 1990}

«Πλακώθηκα» στην πλαγιά, τα χορτάρια ένα μέτρο και ευτυχώς κάτι βρήκα.  Μία γούρνα, κάτι σκόρπια κομμάτια αρχαία και μία τρύπα.  Πιο ψηλά κάτι ξύλινα δοκάρια, σαν να προσπαθούσαν να στηρίξουν ένα τοιχίο, αλλά ο τόπος υγρός, σίγουρα έβγαινε νερό.  Χάρηκα που βρήκα τον τόπο με τη βοήθεια των ντόπιων.  Γυρίζω, όλο χαρά.  Τώρα συστηθήκαμε και είπαμε το όνομά μας και πού πάμε.  Είπαμε ότι «πάμε στο αντάμωμα των Σαρακατσάνων του Σκροπονερίου, αφού περπατήσουμε λίγο στο βουνό σας (Πτώο)».  «Σαρακατσάνοι είσαστε»; «Όχι αλλά το όνομά μου είναι Ντάσιος και…».  «Ντασιαίους έχουμε και στο Ακραίφνιο»!, «Το ξέρω, μια οικογένεια είμαστε».  «Δεν ξέρω εάν είμαστε Σαρακατσαναίοι, αλλά πώς και γιατί μπλέχτηκα να μελετάω τους Σαρακατσαναίους στην Κωπαϊδα, Καλαμπαλικαίους, Μιχοπουλαίους, Ντασιαίους θα πρέπει να το ψάξω..»

Όση ώρα εγώ γυροφέρνω στον χώρο, η σύντροφός μου τα λέει με τους ανθρώπους στην Αγία Παρασκευή.

_{Απ’ τον αρχαιολογικό χώρο, του Απόλλωνος στο Πτώον, 1990}

Αν δυστυχώς ο αρχαιολογικός χώρος είναι «άφαντος», το παρακείμενο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής έχει εξωραϊστεί και είναι σωστή όαση.    Περιβάλλοντας χώρος, χώρος αναψυχής, τα πουρνάρια έγιναν δένδρα, κιόσκια και παγκάκια για ανάπαυση και χώρος για ψησίματα στην γιορτή της Αγίας Παρασκευής.  Εξαιρετικά φροντισμένος ο χώρος!  Το ναΰδριο της Αγίας Παρασκευής ανήκει στον δήμο Ακραιφνίου.  Μακάρι να ήταν έτσι φροντισμένος και ο Αρχαιολογικός χώρος, που είναι όμως αρμοδιότητας Αρχαιολογίας.. 

Είμαι καθισμένος στο παγκάκι του προαύλιου χώρου του ξωκλησιού της Αγίας Παρασκευής κάτω απ’ τις θεόρατες πουρναριές και σκέπτομαι.  Είχα επισκεφθεί τον χώρο πριν 30 χρόνια και τον βλέπω αλλαγμένο.  Τρόμαξα να τον αναγνωρίσω.  Νάναι καλά ο χαρακτηριστικός βράχος.   Ήταν άνοιξη όπως και τώρα, αλλά φαινόταν ο αρχαιολογικός χώρος, σκόρπιες οι αρχαίες πέτρες, ο νεροαύλακας, τα τοιχία.  Δρόμος απ’  την Αγία Παρασκευή πέρναγε κάτω απ’ τον βράχο και έβγαινε στο διάσελο.  Σηκώνομαι και πάω ακολουθώντας τη λογική και σβησμένα μονοπάτια, ανηφορίζω στην κορφή του αρχαιολογικού χώρου και αντικρύζω την λίμνη Υλίκη, που μου κλείνει το μάτι, στο βροχερό ανοιξιάτικο πρωϊνό..

_{Ρεματιά που έρχεται από οροπέδιο και καταλήγει στον Άγιο Νικόλαο Σκροπονερίου} 

Αποχωριζόμαστε με τους ευγενικούς πρωϊνούς κατοίκους, που σμίξαμε και μάθαμε τόσα, παίρνοντας διαφορετικές κατευθύνσεις.  Ο πρώτος επιστρέφοντας στο χωριό μετά την πρωϊνή του βόλτα στην  Αγία Παρασκευή, ο άλλος πήρε το τρακτέρ που τέλειωσε με το καθάρισμα και πίσω και αυτός και εμείς πήραμε το όχημα για το μοναστήρι της Αγίας Πελαγίας (3).  Φτάνουμε και στην μονή.  Μόλις είχε τελειώσει η Θεία Λειτουργία και κόσμος ήταν συγκεντρωμένος στον προαύλιο χώρο του καθολικού.  Οι μοναχές να πηγαινοέρχονται στις δουλειές και γύρο μας χαμογελαστά πρόσωπα.  Ολόγυρα τα κελιά της μονής και στον ουρανό πρόβαλλαν οι βραχώδεις κορφές της Αγίας Πελασγίας, 725μ. του Πτώου  Η μονή είναι χτισμένη σε ύψ.560μ., οροπέδιο, ανοικτός τόπος και πίσω της ορθώνεται το στενόμακρο Πτώον, με την κορφή του, Αγία Πελαγία.  Η υψομετρική διαφορά είναι 175μ.  και από τις δύο μεριές είναι η προσέγγιση της κορφής.  Η μία πριν την μονή και άλλη μετά απ’ αυτή.  Έχουμε πάρει και αντίδωρο στο σχόλασμα της λειτουργίας, προλάβαμε, και τις ευχές της ηγουμένης για την επιχείρηση ανάβασης στο όρος και αναπτερωμένοι ξεκινήσαμε.  Διαλέξαμε στην μετά την μονή ανάβαση (ανατολική) και χαρήκαμε το ψάξιμο μονοπατιών που πήγαιναν κατά πάνω  Το ωραίο ήταν ότι ένα από αυτά, οδηγούσε ανάμεσα στην Παραλίμνη και Υλίκη και συγκεκριμένα στον οικισμό Κάτω Υλίκη, αρχαία Τραφεία.  Σε κάποιο σημείο αφήσαμε το μονοπάτι  και κάναμε επάνω για να βγούμε στη βραχώδη κορφή.  Μαγική η θέα ολούθε, απ’  το ύψος της κορυφής Αγίας Πελαγίας, 725μ..

_{Ι. Μονή Αγίας Πελαγίας και πίσω η κορυφή Αγία Πελαγία, 725μ. του Πτώου}

Κατεβαίνουμε μελωμένοι με σταγόνες ψιλές στο κεφάλι μας, μουντάδα, αλλά αισιόδοξοι ότι θα πάει καλλίτερα.  Επιστρέφουμε στη μονή και παίρνοντας το όχημα αναζητούμε διέξοδο στην θάλασσα.  Απ’  την μονή συνεχίζει χωματόδρομος καλής βατότητας (τον ετοιμάζουν για ασφαλτόστρωση), που οδηγεί στα Σκροπονέρια, που είναι ο προορισμός μας.  Ο δρόμος ελίσσεται σε πεδίο ήρεμο, «μαλακό», περνάμε κάνα δυο ποιμενικές εγκαταστάσεις, ανάμεσα στις κορφούλες 697μ. – 694μ. και μετά γέρνει στη ρεματιά – χαράδρα για να σκάσει κατευθείαν και πριν την θάλασσα, στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου.  Μέχρι εκεί συνοδεία πουρναριού, κούμαρου, σχίνου και… μουσικής! Το παγγύρι έχει αρχίσει! 

_{Ο Άγιος Νικόλαος Σκροπονερίου και πίσω η κορυφή Πεταλάς, 781μ. του Πτώου}

Δίπλα στο κύμα, στον προαύλιο χώρο του Αγίου Νικολάου, οι Σαρακατσαναίοι Σκροπονερίου, πραγματοποιούσαν το 3^ο αντάμωμά τους,  μετά από τα χρόνια της πανδημίας.   Σαρακατσαναίοι, φίλοι, επισκέπτες όλοι, ανταμωμένοι βρίσκονται, θυμούνται τα παλιά και χαίρονται το αντάμωμα.  Σμίγουμε και εμείς με τους Καλαμπαλικαίους, Αριστείδη, Μάκη, Θωμά και είναι μεγάλη μας η χαρά και για τον τόπο και για τους Σαρακατσαναίους.  Βρίσκουμε και τον Δημήτρη Χρισταντώνη και μας μιλάει για τα παλιά, ό,τι καλλίτερο.  Μαθαίνουμε ότι οι Σαρακατσαναίοι Σκροπονερίου, έβγαιναν για ξεκαλοκαιριό στ’ Άγραφα (Φουρνά, Βράχα, Καροπλέσι, Νεράϊδα), Παρνασσό, Καλλίδρομο στο Βαρκό, Άνω Αγόριανη, Ομβριακή Δομοκού και ξεχείμαζαν στο Σκροπονέρι.  Εδώ, πιο κάτω, διατηρούνται παλιά  καλυβάκια, ακόμη, όχι βεργόπλεκτα.  «Η ρεματιά που κατεβήκατε με το δρόμο… Αυτή την ρεματιά την ανεβαίναμε με τα πόδια για να βγούμε στις λάκκες που είχαμε τα πρόβατα, έχει μονοπάτι μέσα της».  Δεν προλάβαμε να πούμε κι’ άλλα, γιατί ο Καλαμπαλικαίοι μας τράβηξαν για χορό.  Τα όργανα καλά κρατούσαν και η χαρά της συνεύρεσης με τους ανθρώπους της μάζωξης καθρεπτίζονταν στα πρόσωπα.  Οι κορφές του Πτώου από πάνω μας μας κοιτάζαν.  Κατάραχα οι ανεμογεννήτριες γύριζαν με τους ήχους της μουσικής.  Ευλογημένος τόπος, όπου και να γυρίσεις, όσο πιο απομονωμένος, τόσο πιο θαυμαστός είναι και να σκεφθείς δυο βήματα απ’  την πρωτεύουσα.

Τάκη Ντάσιου, Μάϊος 2023/ορεινογραφιες