Λάρισα

Ρωσία

Μέσα μας έχουμε και τον κακό και το καλό λύκο και νικά αυτός που ταΐζουμε περισσότερο…. Ινδιάνικη παροιμία

«Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη; Γιατί φοβηθήκαμε ότι αν έμεναν τα κτήρια στη θέση τους, δεν θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από τις μειονότητες..Όταν εξορίζονταν κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Αρμένιοι, καίγαμε όλες τις κατοικημένες περιοχές γιατί είχαμε αυτόν ακριβώς το φόβο. Αυτό δεν σχετίζεται μόνο με τη διάθεση για καταστροφή. Υπάρχει και κάποιο αίσθημα κατωτερότητας μέσα του. Θεωρούσαμε ότι το καθετί που έμοιαζε με Ευρώπη ήταν μοιραίο να παραμείνει χριστιανικό και ξένο, γι’ αυτό και εμείς έπρεπε να το αποβάλουμε» (το επίμαχο απόσπασμα περιλαμβάνεται στην πρώτη έκδοση του βιβλίου, στις επόμενες όμως απαλείφεται)..»

Falih Rifki Atay, «Cankaya» (1894-1971), διανοούμενος, δημοσιογράφος και διακεκριμένο στελέχους του κεμαλικού εθνικιστικού κινήματος.

Γιωργος Ψαρράς.

7. Πυρ, γυνή και θάλασσα

(διήγημα-αφιερωμένο στο Γιώργο- από το προς έκδοση βιβλίο του Κ Μπερτσιά με τίτλο:πολλές οι ιστορίες, αλλά ένα της ζωής το αφήγημα)

Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα μέρες από την ανέλπιστη συζήτηση με το μεγάλο αφεντικό όταν μου τηλεφώνησε ο Γιώργος, προϊστάμενος του κλάδου ασφαλίσεων πυρκαγιάς και μου ζήτησε να περάσω από το γραφείο του το απόγευμα γιατί κάτι είχε να μου προτείνει. Το γραφείο του Γιώργου ήταν στον πέμπτο όροφο όπου στεγαζόντουσαν όλοι οι κλάδοι ασφάλισης πλην του κλάδου ζωής. Μάλιστα η δραστηριότητα αυτή αποτελούσε  ξέχωρη εταιρία με άλλο όνομα ξενικό και αυτό όπως και της μεγάλης εταιρίας με το πιο τρανταχτό ξενικό όνομα, της οποίας ήταν θυγατρική.

Μπαίνοντας στο γραφείο του Γιώργου η αφίσα που ήταν πίσω από τα γραφείο έδειχνε ένα πολύ γνωστό σούπερ μάρκετ να καίγεται με λεζάντα με έντονα μεγάλα γράμματα έγραφε το σλόγκαν: σήμερα η πυρκαγιά αύριο η αποζημίωση. Στη γωνία να δεσπόζει μια μεγάλη φωτογραφία του μεγάλου αφεντικού. Κάτι σαν εικόνισμα μου φάνηκε αυτή η φωτογραφία!

Ο Γιώργος ήταν ένας τριαντάρης νέος με μακριά και πλούσια καλοχτενισμένη κόμη, καλοσυνάτος και εύχαρις άνθρωπος, πάντα πρόθυμος να βοηθήσει χωρίς τουπέ και εύκολα μπορούσες να τον πλησιάσεις. Από την θητεία μου στο τμήμα εξωτερικών εργασιών είχαμε γνωριστεί πολύ καλά και τον συμπαθούσα ιδιαίτερα. Ξέχωρη επίσης συμπάθεια αμοιβαία μπορώ να πω είχα και με τον βοηθό του, και αυτός Γιώργος, ένας ψηλόλιγνος νεαρός που το γραφείο του ήταν στην γωνία που έβλεπε στο Δέλτα του Φαλήρου. Ένα άλλο χαρακτηριστικό που μου είχε αποτυπωθεί ήταν ότι στο τμήμα αυτό υπήρχαν μόνο κορίτσια σχεδόν όλα κάτω από τριάντα!

Ο Γιώργος με υποδέχθηκε πολύ θερμά, με ρώτησε πως τα πάω με το πανεπιστήμιο και τι σκοπεύω να κάνω με τον στρατό. Του απάντησα όπως πριν  μερικές μέρες και στο μεγάλο αφεντικό ότι σκοπεύω να καθυστερήσω την αναβολή και ότι αυτή την εποχή έχω αφοσιωθεί περισσότερο στα μαθήματα των αγγλικών και έχω αφήσει παραπίσω τα πανεπιστημιακά. Μάλλον το χάρηκε αυτό και άρχισε αμέσως να μου εξηγεί γιατί με φώναξε:

«Ξέρεις τον Γιώργο τον βοηθό μου», άρχισε την εκμυστήρευση, «καλό παιδί και πολύ καλός υπάλληλος με έχει βοηθήσει αρκετά ειδικά τον τελευταίο χρόνο που έμαθε πολύ καλά την δουλειά, αλλά δυστυχώς είναι πολύ ανήσυχος και βιαστικός. Θέλει να αλλάξει αντικείμενο, είναι αρκετά φιλόδοξος θέλει να προχωρήσει γρήγορα! Καλά είναι όλα αυτά δεν λέω αλλά με μέτρο βρε αδελφέ .. Ήλθε πριν κανένα μήνα και μου ζήτησε να αλλάξει αντικείμενο, «ότι ήταν να μάθω εδώ το έμαθα, υπάρχει κάτι άλλο ή να ψάξω και κάπου αλλού», μου είπε σχεδόν επιτακτικά. Του είπα ότι δύσκολο το βλέπω και τον παρακάλεσα να μην με κρεμάσει μέχρι να βρω κάποιον άλλο. Τελικά πήγε επάνω στον μεγάλο και τον έπεισε να κατέβει στον Πειραιά να ανοίξει ένα γραφείο για ναυτασφαλίσεις και μάλιστα από τις αρχές του καινούργιου χρόνου δηλαδή σε δυο μήνες! Μάλιστα δεν μου το είπε ο ίδιος, μου το ανακοίνωσε το ίδιο το αφεντικό.

Αυτό δεν ήταν σωστό αλλά .. λοιπόν εγώ σκέφθηκα εσένα και το είπα στον Δημήτρη και συμφωνεί, εσύ τι λες;»

«Γιώργο σε ευχαριστώ πολύ αλλά εγώ δεν έχω ιδέα από την δουλειά σας ο Γιώργος όπως μου είχε πει ο ίδιος είχε σπουδάσει ασφαλιστικά στο Λονδίνο και αν θυμάμαι καλά κάποια εμπειρία είχε πριν έλθει μαζί σου. Επίσης ο ίδιος μου είχε πει τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετώπιζε με το προσωπικό του τμήματος που είναι σχεδόν όλες νεαρές κοπέλες. Δύσκολο το βλέπω το πως θα μπορούσα να φανώ χρήσιμος με αυτές τις συγκυρίες».

«Κώστα πίστεψε με δεν είναι και τόσο δύσκολο. Ξέρω ότι είσαι έξυπνος , θέληση και υπομονή χρειάζεται και μην ξεχνάς εγώ θα είμαι δίπλα σου.Μην φοβάσαι και όσο αφορά τις γυναίκες του τμήματος δεν είναι δα και τόσο απείθαρχες όσο φαντάζεσαι, μια ιδιαίτερη τεχνική χρειάζεται για να διοικείς τις γυναίκες, θα το μάθεις, θα σε βοηθήσουν και ίδιες, μην προβληματίζεσαι γιαυτό». «Έξαλλου» συνέχισε γελώντας «εδώ ασχολούμεθα με το πυρ και το τιθασεύουμε, να μην τιθασεύσουμε και την γυνή που είναι το δεύτερο μεγάλο κακό, το ξέρεις φαντάζομαι το πυρ, γυνή και θάλασσα, τώρα για την θάλασσα άφησε την στον Γιώργο, που θα ασχοληθεί με τις ναυτασφαλίσεις!». Αυτό το τελευταίο για την θάλασσα το είπε με πίκρα, φαινόταν ότι τον είχε ενοχλήσει αρκετά η ξαφνική φυγή του βοηθού του..

«Εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα τουλάχιστον μπορώ να δω κάτι για να καταλάβω τι δουλειά θα κάνω εδώ πριν αποφασίσω». Βεβαίως μου λέει και σηκώνεται και μου φέρνει από την βιβλιοθήκη του ένα ογκώδες δερματόδετο βιβλίο. «Να αυτό εδώ είναι το ευαγγέλιο με βάση του οποίου τιμολογούμαι οτιδήποτε θα ασφαλιστεί για πυρκαγιά και για τους συμπαραμαρτούντες κινδύνους» μου απαντά και μου το δίνει. «Πως την είπες την τελευταία λέξη; πρώτη φορά την ακούω» του λέω γελώντας.

«Κώστα καλό Σαββατοκύριακο και καλό διάβασμα, να τα πούμε οπωσδήποτε την Δευτέρα γιατί επείγομαι».

Η αλήθεια είναι ότι εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής έφυγα από το γραφείο πολύ προβληματισμένος. Αισθανόμουν ότι δεν είχα πρακτικά όλα τα δεδομένα για να αποφασίσω.

Στην τωρινή μου θέση φαινόταν ότι ήμουν καλά και από τα λίγα που είχα προλάβει να καταλάβω ήμουν κοντά σε αυτό που η εταιρία είχε σε προτεραιότητα και άρχιζε να δεσπόζει στην αγορά. Αντίθετα στη προτεινόμενη θέση αν την αποδεχόμουν, μάλλον θα πήγαινα σε ένα το τομέα δευτερευούσης σημασίας. Οι ασφαλίσεις Ζωής κυριαρχούσαν παντού στον οργανισμό οι υπόλοιποι τομείς ήταν τα αναγκαία «κακά». Πρόσφατα είχα ακούσει ότι το μεγάλο αφεντικό σε μια συνάντηση με τους συνεργάτες-ασφαλιστές-, όταν κάποιος του έκανε παράπονα ότι η εταιρία δεν βοηθά να αναπτυχθούν οι ασφαλίσεις αυτοκίνητων, τους είχε περάσει το μήνυμα με την χαρακτηριστική φράση: «αν μου φέρνεται για ασφάλιση ένα αυτοκίνητο θα σας κερνάω μια πορτοκαλάδα και όταν το διώχνεται θα σας κερνάω δυο πορτοκαλάδες»!

Σκεφτόμουν ότι ακόμη ότι το όνομα της θυγατρικής, που δραστηριοποιείτο με αυτό το αντικείμενο ήταν διαφορετικό και σχεδόν άγνωστο στην αγορά. Όλα τα σκέπαζε ο κλάδος ζωής.

Μέχρι να φθάσω το σπιτι μου σκεφτόμουν όλα αυτά χωρίς όμως να μπορώ να ξεκαθαρίσω ποιο θα ήταν το σωστό για μένα. Ευτυχώς το βράδυ είχαμε προγραμματίσει με κάποιους φίλους την έξοδο μας σε κάποια μπουάτ στη Πλάκα και έτσι τη λύση την άφησα για το Σαββατοκύριακο.

Θυμάμαι ακόμη πόσο υπέροχα κύλισε η βραδιά στην μπουάτ Διαγώνιο με ένα υπέροχο μουσικό σχήμα, Γιώργος Νταλάρας, Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Χάρις Αλεξίου, Λιζέτα Νικολάου και η Βίσση μας έστειλαν στους εφτά ουρανούς, αλησμόνητη βραδιά!

Είναι η περίοδος όπου όλοι οι συντελεστές του σχήματος βρίσκονται στη «χρυσή» εποχή τους, απολαμβάνοντας τη λατρεία του κόσμου που έκανε ουρές για να τους παρακολουθήσει.

Για μένα ήταν και μια σημαδιακή βραδιά μιας και εκείνο το βράδυ «δέσαμε» την σχέση που είχε αναπτυχθεί με την Μαρία την νεαρή φοιτήτρια από την Κρήτη. Την είχα γνωρίσει για πρώτη φορά στην είσοδο της Νομικής Σχολής πριν περίπου τρία χρόνια…

Το Σαββατόβραδο άρχισα να ξεφυλλίζω και να προσπαθώ να καταλάβω πως λειτουργούσε εκείνο το βαρύ δερματόδετο βιβλίο που μου είχε δώσει ο Γιώργος, τον «εργασιακό ευαγγέλιο» όπως το είχε αποκαλέσει.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν εύκολη η ανάγνωση και η αποκωδικοποίηση του. Οι ορολογίες και οι αναφερόμενες φόρμουλες υπολογισμού των ασφαλίστρων ήταν δυσνόητες και ακατανόητες για μένα. Το περίεργο είναι ότι η δυσκολία αυτή με πείσμωσε και αντί να το κλείσω και να βγω το βράδυ έξω σχεδόν ξενύχτησα προσπαθώντας να καταλάβω τον τρόπο λειτουργίας του.

Νομίζω πως στο τέλος είχα καταλάβει τα βασικά και αισθανόμουν ευτυχής και το κυριότερο αυτή η δυσκολία με έσπρωξε στην απόφαση να δεχθώ την πρόταση του Γιώργου με το επιχείρημα ότι για να είναι τόσο δύσκολο σίγουρα θα είναι και πολύ σπουδαία η θέση που θα αναλάμβανα!

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε αλλά νομίζω πως υπήρχαν και δεύτερες σκέψεις που αφανώς λειτούργησαν να πω το ναι στον Γιώργο: ήταν μεγάλη η πρόκληση να βρεθώ σε ένα περιβάλλον που όλοι οι συνάδελφοι μου θα ήταν νεαρά κορίτσια και όπου θα έπρεπε να βρω τον τρόπο να με δεχθούν ως προϊστάμενο τους… το Πυρ, η Γυνή και η Θάλασσα μάλλον είχαν κάνει την δουλειάς του!

Την Δευτέρα το πρωί πήγα στο γραφείο του Γιώργου και του είπα ότι θέλω να δουλέψω μαζί του και τον παρακάλεσα να φροντίσει για την «ομαλή» αποχώρηση απο την τωρινή μου θέση. Ένιωσα ότι χάρηκε και άρχισε να μου λέει ποσά πράγματα θα μάθω και ποσό σωστά έκανα που διάλεξα τον δικό του τομέα και φυσικά με διαβεβαιώσω ότι όλα θα γίνουν ομαλά. «Να σου πω και κάτι Κώστα και κράτησε το για σένα: το μεγάλο αφεντικό είναι ενήμερο και θα χαρεί που έρχεσαι εδώ, ξέρω ότι έχει πολύ καλή άποψη για σένα, εγώ μιλάω απευθείας μαζί του, έχω άριστες σχέσεις», ήταν τα τελευταία λόγια του νέου μου πλέον Διευθυντή. Βέβαια η κρεμασμένη κορνίζα με την φωτογραφία του μεγάλου αφεντικού σε στάση μεγάλου τιμονιέρη από μακριά φώναζε για την σχέση αυτή…

Δεν έχουν περάσει ούτε δέκα μέρες όταν η κυρία Καίτη με φωνάζει στο γραφείο της και μου ανακοινώνει ότι ενημερώθηκε ότι θα φύγω από το τμήμα της.

«Κρίμα και είχα κάποια σχέδια για σένα, και ο Χρήστος στεναχωρήθηκε που θα φύγεις, ξέρεις ο Χρήστος σε έχει σε μεγάλη εκτίμηση», στην συνέχεια προσπάθησε να μάθει ποιος μεσολάβησε και ποια ήταν η δίκη μου συμμετοχή. Την διαβεβαίωσα ότι δεν έχω ιδέα, μάλλον το αποδέχθηκε και το μόνο που με ρώτησε είναι από που γνωρίζω το αφεντικό. Μάλλον δεν με πίστεψε όταν της είπα ότι δεν τον γνωρίζω προσωπικά.

Ο Χρήστος, που με είδε αμέσως μετά, ήταν αρκετά φιλικός και μάλιστα μου είπε πως η εξέλιξη αυτή είναι ένα πολύ καλό βήμα για την πρόοδο μου. Με συμβούλεψε μάλιστα να φροντίσω να παρακολουθήσω κάποια σεμινάρια: «γιατί ο τομέας που πηγαίνεις θέλει εξειδικευμένες γνώσεις», όπως μου τόνισε χαρακτηριστικά. Τον ευχαρίστησα και του ζήτησα συγνώμη για την αναστάτωση που θα του προκαλούσε στην δουλειά του η δίκη μου ξαφνική αποχώρηση.

Με τον Χρήστο συνεχίσαμε να έχουμε μια σχέση αμοιβαίας εκτίμησης παρ´όλο που κάποια χρόνια αργότερα βρεθήκαμε σε διαφορετικά συνδικαλιστικά στρατόπεδα…

Κ Μ.

Σήμερα το βράδυ στου Καραβίτη στο Παγκράτι συγκεντρωθήκαμε μερικοί παλιόφιλοι και φέραμε στην επιφάνεια θύμησες από τα χρόνια με τον Γιώργο… αιώνια η μνήμη του.

Βασίλης Καλτσάς, Μπάμπης Βατικιώτης, Γρηγόρης Ζαχάρης.

Είμαι ωραίος και ως παππούς!!

Και δεύτερη εγγονή ο Σπύρος!

Υπάρχει κάτι ακόμα θλιβερότερο από το ναυάγιο των ιδεωδών σου: η πραγμάτωσή τους.

Φωτιά σε εργοστάσιο στα Οινόφυτα

Το πρώτο εργαστήριο αστικής καλλιέργειας ολοκληρώθηκε στον ολοκαίνουριο «Κοινωνικό Βιολογικό Λαχανόκηπο» του Δήμου Πετρούπολης

Το πρώτο εργαστήριο αστικής καλλιέργειας ολοκληρώθηκε στον ολοκαίνουριο «Κοινωνικό Βιολογικό Λαχανόκηπο» του Δήμου Πετρούπολης, που δημιουργήθηκε σε συνεργασία με την Οργάνωση Γη-Organization Earth και με την υποστήριξη του John S. Latsis Public Benefit Foundation, στο πρώην πάρκο σκύλων (Αναπαύσεως 4-16).

«Βασικός σκοπός του Κοινωνικού Βιολογικού Λαχανόκηπου είναι η κάλυψη των αναγκών μη προνομιούχων νοικοκυριών σε οπωροκηπευτικά προϊόντα, αλλά και η εξοικείωση των νέων ανθρώπων με τη γη και την καλλιέργεια.

Στόχος είναι ο Λαχανόκηπος να αποτελέσει κέντρο βιωματικής & περιβαλλοντικής εκπαίδευσης για τους πολίτες, ώστε να τους δοθεί η δυνατότητα να ανακαλύψουν την αξία της ενασχόλησης με τη φύση και να συνδεθούν με αυτή, μαθαίνοντας έτσι να την προστατεύουν» δήλωσε ο Εκτελεστικός Διευθυντής της Οργάνωσης Γη, Αλέξης Γαληνός.

Αντίστοιχα, ο Αντιδήμαρχος Καθαριότητας, Περιβάλλοντος & Πρασίνου του Δήμου Πετρούπολης, Φώτης Χριστόπουλος, σε δήλωσή του τόνισε: «Ευελπιστούμε ο Κοινωνικός Βιολογικός Λαχανόκηπος του Δήμου Πετρούπολης να αποτελέσει σημείο αναφοράς και τόπο συνάντησης, ανθρώπων με όρεξη και μεράκι για την κηπουρική.

Η ενθάρρυνση και η ανταλλαγή εμπειριών μεταξύ των καλλιεργητών, η διάδοση καλών βιολογικών πρακτικών, η προώθηση της χρήσης παραδοσιακών ποικιλιών κηπευτικών και η εκπαίδευση των ωφελούμενων στις ορθές γεωργικές πρακτικές, είναι κάποιοι από τους στόχους που έχουμε θέσει.

Επιπλέον, επενδύοντας στην εκπαίδευση της νέας γενιάς, προσβλέπουμε στη συμμετοχή των σχολικών μονάδων της πόλης σε εκδηλώσεις περιβαλλοντικού, ψυχαγωγικού και κοινωνικού χαρακτήρα, καθώς και στη δημιουργία Σχολικών Λαχανόκηπων.

Σε όλους τους συμμετέχοντες θα παρέχεται δωρεάν γεωτεχνική & συμβουλευτική υποστήριξη για τις καλλιεργητικές φροντίδες της παραγωγής τους».

Είκοσι εφτά (27) οικογένειες της Πετρούπολης, μετά από μια διαδικασία ανοιχτής διαβούλευσης, έλαβαν τον δικό τους κήπο στον χώρο του Λαχανόκηπου και εκπαιδεύτηκαν στη φύτευση και τη σπορά λαχανικών εποχής. Οι ωφελούμενοι επιλέχθηκαν με κοινωνικοοικονομικά κριτήρια (ανεργία, οικογενειακή κατάσταση κ.λπ.) και με προτεραιότητα στις ευπαθείς κοινωνικά ομάδες, ενώ ο συνολικός χρόνος του δικαιώματος χρήσης της γης είναι τα δύο (2) χρόνια.

Η καλλιέργεια στον Κοινωνικό Βιολογικό Λαχανόκηπο είναι αποκλειστικά βιολογική και αυτή τη μέθοδο είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούν όλοι οι καλλιεργητές, σύμφωνα με τον κανονισμό λειτουργίας που συστάθηκε με την έναρξη του έργου.

Ο χώρος (συνολικής έκτασης 2,5 στρεμμάτων), στον οποίο αποφασίστηκε να υλοποιηθεί το έργο, ανήκει στον Δήμο Πετρούπολης και παρέμενε ανεκμετάλλευτος μετά την αλλαγή κανονισμού σχετικά με τα Πάρκα Σκύλων.

Σταδιακά και αφού ο χώρος καθαρίστηκε και ενισχύθηκε με ήπιες παρεμβάσεις, χωρίστηκε σε περιβόλια, προκειμένου να αξιοποιηθεί με τον συγκεκριμένο τρόπο, ενώ εκτός από τα ατομικά περιβόλια, διαμορφώθηκαν και μεγαλύτεροι κήποι για την καλλιέργεια από Εθελοντές, Σχολεία και Συλλογικότητες της Πετρούπολης.

Κι όμως, η Επίδαυρος ήταν άντρας – Η μικρή ιστορία του πιο μαγευτικού σημείου της Ελλάδας!

 

Ξεκινήσαμε εγκαίρως από την Αθήνα και πήραμε τον δρόμο για το θέατρο. Από τη στροφή της Εθνικής και μετά, η διαδρομή γέμισε σιγά-σιγά φως, θάλασσα, πράσινο. Η φίλη μου είχε ήδη ενθουσιαστεί από το τοπίο. Μοιραζόμουν την αδημονία της να βρεθεί σ΄αυτόν τον πραγματικά ξεχωριστό τόπο.

«Το ξέρεις ότι η Επίδαυρος ήταν άντρας;», τη ρώτησα καθώς πλησιάζαμε.

«Άντρας;»…

«Την ώρα που σβήνουν τα φώτα, λίγο πριν αρχίσει η παράσταση, θα ακούσεις τον γκιώνη, να δίνει το σήμα της έναρξης…»

«Ναι, βέβαια. Ήταν γιος του βασιλιά Αργους και της Ευάδνης, εγγονός του Δία και της Νιόβης, και ο τρίτος κατά σειρά άρχοντας και ήρωας της περιοχής, που της έδωσε και το όνομά του. Ο Όμηρος λέει ότι πήρε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο. Συμμετείχε στους Μηδικούς Πολέμους. Ήταν και σύμμαχος των Σπαρτιατών».

«Είναι η πατρίδα του Ασκληπιού, του θεού της Ιατρικής, όπου και χτίστηκε το Ασκληπιείο. Ήταν και τόπος λατρείας του Απόλλωνα. Πώς να μην αποκτήσει μυθικές διαστάσεις η Επίδαυρος;»

«Το θέατρο το έχτισε ο αρχιτέκτονας Πολύκλειτος για να διασκεδάζουν οι ασθενείς. Με το πέρασμα των αιώνων διατηρήθηκε και τα τελευταία εξήντα, περίπου χρόνια λειτουργεί με τις παραστάσεις του Φεστιβάλ. Η ακουστική του είναι μοναδική. Στα καλύτερά του μπορεί να χωρέσει μέχρι και 13.000 θεατές. Δεν υπάρχει σκηνοθέτης που να μην ονειρεύεται να βρεθεί εκεί».

Απόψε έχει πρεμιέρα… Το πρόγραμμα περιλαμβάνει μπόλικο Αριστοφάνη, αλλά και Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη, ως συνήθως. Μια ωραία και ενδιαφέρουσα παράσταση αποτελεί ιδανικό συνδυασμό, αλλά σε κάθε περίπτωση η Επίδαυρος αρκεί από μόνη της, σαν εμπειρία. Έχει, θα μπορούσα να πω, θεραπευτικές ιδιότητες…

«Υπάρχει μια στιγμή, μια μαγική στιγμή», είπα στη φίλη μου καθώς ανεβαίναμε τον χωματόδρομο, προς το θέατρο. «Την ώρα που σβήνουν τα φώτα, λίγο πριν αρχίσει η παράσταση, τότε που επικρατεί μια απέραντη σιωπή, λίγων δευτερολέπτων, θα ακούσεις τον γκιώνη, να δίνει το σήμα της έναρξης…».

πηγή bovary.gr

  

3 Ιουλίου 1886 

Ο Karl Benz παρουσιάζει, στη Γερμανία, το Benz Patent-Motorwagen, το πρώτο αυτοκίνητο του κόσμου.

Έως το 1900, η εταιρεία του, η Benz & Company, θα έχει γίνει ο μεγαλύτερος κατασκευαστής αυτοκινήτων στον κόσμο. Ο ίδιος, μάλιστα, θα γίνει ο πρώτος νόμιμος κάτοχος διπλώματος οδήγησης παγκοσμίως, όταν ο Μεγάλος Δούκας της Βάδης του κάνει την τιμή αυτή.φωτ.: mercedes-benz.com

Αυτό που είναι εντυπωσιακό στην ιστορία του Karl Benz είναι ότι τα κατάφερε όλα αυτά παρά την αρκετά ταπεινή καταγωγή του. Και το έκανε με την καθοριστική βοήθεια μιας γυναίκας.

Ο Benz γεννήθηκε το 1844 σε μια πόλη της Καρλσρούης, στη Γερμανία. Ήταν ο γιος ενός μηχανοδηγού τρένου, ο οποίος ωστόσο πέθανε όταν εκείνος ήταν μόλις δύο ετών. Παρά τα ισχνά οικονομικά τους, η μητέρα του φρόντισε να του εξασφαλίσει μια καλή μόρφωση.

Ο Benz φοίτησε στο σχολείο της Καρλσρούης και στη συνέχεια στο Πολυτεχνείο της πόλης, όπου σπούδασε μηχανικός, αποφοιτώντας μόλις στα 19 του χρόνια.

To 1871 ίδρυσε την πρώτη του εταιρεία και μαζί με τον συνεταίρο του, August Ritter, προμήθευε οικοδομικά υλικά. Έναν χρόνο αργότερα παντρεύτηκε την Bertha Ringer, η οποία έμελλε να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην επιχείρησή του, καθώς έβαλε ενέχυρο την προίκα της για να εξαγοράσει το ποσοστό του  συνεταίρου του, όταν αυτός έγινε αναξιόπιστος.

Τα επόμενα χρόνια, ο Benz αφοσιώθηκε στην δημιουργία του πρώτου αυτοκινήτου στον κόσμο. Το όχημα με τις τρεις ρόδες είχε δύναμη ενός ίππου, όμως άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο κινείται η ανθρωπότητα για πάντα.φωτ.: mercedes-benz.com

Ακόμα και όταν εξασφάλισε την πατέντα για το Motorwagen, ο Benz δίσταζε να βάλει το όχημα του σε παραγωγή. Οι δοκιμές του στον δρόμο ήταν περιορισμένες, κυρίως στην περιοχή γύρω από το εργαστήριό του και έτσι ο εφευρέτης δεν ήταν σίγουρος πώς θα τα πήγαινε το αυτοκίνητό του σε μεγαλύτερες αποστάσεις.

Την απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις του έμελλε να δώσει η γυναίκα του, Bertha.

Τον Αύγουστο του 1888, η Bertha αποφάσισε ότι θα ήταν καλή ιδέα να κάνει ένα «test drive» στο δεύτερο Motorwagen που είχε κατασκευάσει ο σύζυγός της, με ένα μεγάλο ταξίδι από το Μάνχαϊμ στην ιδιαίτερη πατρίδα της, το Πφόρτσχαϊμ, που βρισκόταν τουλάχιστον 80 χιλιόμετρα μακριά.

Η Bertha πήρε μαζί της τους δύο γιους της, Eugene και Richard, και άφησε ένα σημείωμα με το οποίο ενημέρωνε τον σύζυγό της για τα σχέδιά της.

Οι τρεις τους έφυγαν το ξημέρωμα και το ταξίδι τους κύλησε χωρίς πολλά απρόοπτα, πέραν του γεγονότος ότι κανείς δεν είχε ξαναδεί άμαξα που να κινείται μόνη της, χωρίς άλογο, έως τότε. Αυτό σήμαινε πως μεγάλα πλήθη συγκεντρώνονταν από όπου περνούσε.φωτ.: mercedes-benz.com

Η Bertha και οι γιοι της σταμάτησαν στην  Χαϊδελβέργη για μεσημεριανό και μετά στην πόλη Wiesloch, για να αγοράσουν καύσιμα (λιγροΐνη ή νάφθα). Έτσι, το φαρμακείο της πόλης έγινε το πρώτο βενζινάδικο του κόσμου, με αποτέλεσμα να αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο μέχρι και σήμερα. 

Στη διαδρομή, η Bertha αντιμετώπισε μερικά μικροπροβλήματα με το Motorwagen, όπως για παράδειγμα όταν το σωληνάκι των καυσίμων έφραξε, κάτι το οποίο η οδηγός αντιμετώπισε  με μία φουρκέτα από τα μαλλιά της. Στη συνέχεια, η μίζα βραχυκύκλωσε, οπότε χρησιμοποίησε μία καλτσοδέτα της για να την μονώσει.

Όμως, το ταξίδι της απέδειξε ότι η εφεύρεση του Karl Benz μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, διαψεύδοντας τους αμφισβητίες που έλεγαν ότι το αυτοκίνητο δεν έχει μέλλον.

Η διαδρομή αυτή άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος έβλεπε τα αυτοκίνητα και θεωρείται μια από τις πιο ιστορικές στιγμές στην ιστορία της βιομηχανίας.null

Μετά το ταξίδι της Bertha, ο Benz κατασκεύασε μια τρίτη, βελτιωμένη εκδοχή του Motorwagen, ακολουθώντας τις συστάσεις της γυναίκας του. Για παράδειγμα, πρόσθεσε μια χαμηλή ταχύτητα για τους λόφους, καθώς στη διαδρομή της, είχε αναγκαστεί να σπρώχνει το αυτοκίνητο σε όλες τις ανηφόρες.

Πηγή: moneyreview.gr

Στου μπελαμή το ουζερί 
Τα ούζα έπινε σερί 
Το παλικάρι το χλωμό το πικραμένο 
Όπως κι εγώ κάποια φορά…