Ο χρόνος παύει να είναι διαδοχή και ξαναγίνεται αυτό που ήταν αρχικά και που εξακολουθεί να είναι παρόν, όπου παρελθόν και μέλλον επιτέλους συμφιλιώνονται.

Οκτάβιο Λοσάνο Πας.

Ο Οκτάβιο Λοσάνο Πας ήταν Μεξικανός ποιητής και διπλωμάτης. Για το συνολικό έργο του, βραβεύθηκε με το βραβείο Θερβάντες, με το Διεθνές Βραβείο ογοτεχνίας Neustadt και με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Θεωρείται από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα και από τους μεγαλύτερους ισπανόφωνους ποιητές όλων των εποχών.

Ένας δισεκατομμυριούχος εξηγεί: Αν θέλετε να φτάσετε στην μεγάλη επιτυχία… μην κάνετε πλάνο

ΑΠΌ ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΕΛΕΓΡΙΝΗ./it’s possible.gr

Ο ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος του brand γιαουρτιού Chobani, Hamdi Ulukaya, κάποτε δούλευε σε μια φάρμα για λίγα χρήματα. Σήμερα έχει μια επιχείρηση δισεκατομμυρίων δολαρίων. Και το κατάφερε χωρίς να τηρήσει ένα σχέδιο.

Ο 50χρονος δισεκατομμυριούχος είπε ότι η προσαρμοστικότητά του βοήθησε στην επιτυχία του, σε ένα πρόσφατο επεισόδιο του podcast ReThinking με τον οργανωτικό ψυχολόγο Adam Grant. Και συνιστά στους άλλους να μάθουν αυτή τη δεξιότητα.

«Το να κάνω πλάνα δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο μου», είπε. «[Όταν κολλάς τα πλάνα] δημιουργείς κάποιου είδους άκαμπτες γραμμές και δεν βλέπεις τη διάσταση των δυνατοτήτων».

Πολλοί ειδικοί βλέπουν την δημιουργία πλάνου ως βασικό εργαλείο επιτυχίας, καθώς μπορεί να σας βοηθήσει να παραμείνετε συγκεντρωμένοι και σας καθιστά υπεύθυνους για την επίτευξη των στόχων που έχετε θέσει. Αλλά η υπερβολική εξάρτηση από ένα πλάνο μπορεί επίσης να σας βάλει σε ένα… κουτί, καθιστώντας αδύνατη την προσαρμογή εάν οι μεταβαλλόμενες συνθήκες καθιστούν τα αρχικά σας σχέδια ξεπερασμένα, εξηγεί το CNBC.

O Ulukaya το βίωσε από πρώτο χέρι. Μετακόμισε στις ΗΠΑ το 1994 χωρίς πολλά χρήματα, από την Τουρκία, όπου μεγάλωσε σε μια οικογένεια νομάδων γαλακτοπαραγωγών. Έπιασε δουλειά σε μια φάρμα στα βόρεια της Νέας Υόρκης ενώ πήγαινε στο σχολείο για να τα βγάλει πέρα. Χρόνια αργότερα, ο Ulukaya βρήκε μια διαφήμιση για ένα πλήρως εξοπλισμένο εργοστάσιο γιαουρτιού – και για να το αγοράσει χρειαζόταν ένα επιχειρηματικό σχέδιο.

«Έκανα το πρώτο μου business plan για να [πάρω ένα δάνειο] για να αγοράσω ολόκληρο το εργοστάσιο… Ήταν η πρώτη φορά που το έκανα», είπε. «Και κανείς δεν θυμήθηκε αυτό το σχέδιο έξι μήνες αφότου ξεκίνησα το εργοστάσιο. Ήταν ένα κλάσμα από αυτό που είχαμε κάνει τους πρώτους έξι (έως) επτά μήνες».

Ο Ulukaya και το Chobani παρέμειναν σε αυτό το εργοστάσιο για πέντε χρόνια, προσαρμοζόμενοι σε αλλαγές όπως η Μεγάλη Ύφεση του 2007. Είπε ότι η εταιρεία έφτασε το 1 δισεκατομμύριο δολάρια σε πωλήσεις το 2012.

Σύμφωνα με τον Ulukaya, δεν γνώριζε τις λεπτομέρειες της επιχείρησης νωρίς στην καριέρα του – αλλά η μη τήρηση του κανόνα… του προγραμματισμού ως ιδιοκτήτης επιχείρησης τον ωφέλησε πραγματικά.

«Το να μην ξέρω, ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που μου συνέβησαν ποτέ, γιατί αν τα ήξερα όλα αυτά και έκανα κάθε είδους υπολογισμούς… πιθανότατα θα είχα αμφιβολίες για τον εαυτό μου», είπε.

Δεκαέξι χρόνια από την κυκλοφορία του Chobani, ο Ulukaya λέει ότι τώρα πρέπει να έχει κάποιο επίπεδο ετοιμότητας καθώς διευθύνει μια μεγάλη εταιρεία, αλλά ορκίζεται να μην είναι ποτέ άκαμπτος βασιζόμενα σε πλάνα. «Ποτέ δεν κλείνω τον εαυτό μου σε αυτή τη φυλακή» εξηγεί.

Να προσθέσουμε και:

Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο θεός γελά!!

Από το Φστιβάλ «Αντίποδες» της Μελβούρνης. Φώτο: «Νέος Κόσμος»

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΖΑΝΑΚΗΣ*
23 July 2023

ΦΑΝΤΑΖΕΙ δύσκολο να αντιληφθεί κανείς την συνεχιζόμενη άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να διευκολύνει τους Έλληνες του εξωτερικού στην άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος. Ο νόμος των πολλαπλών δυσκολιών που είχε αναγκαστεί να ψηφίσει η προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, οδήγησε μόνον κάποιες λίγες χιλιάδες συμπατριωτών μας στην κάλπη στις τελευταίες εκλογές – και το ερώτημα είναι: άραγε, αυτό θέλουν; Και γιατί;

Στην Ελλάδα ζούμε με μύθους και ένας από αυτούς, για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας, είναι ο Ελληνοαμερικανός τρίτης και τέταρτης γενιάς, που δεν είναι γραμμένος στους εκλογικούς καταλόγους, δεν έχει την ελληνική υπηκοότητα και ελάχιστα ή καθόλου δεν ασχολείται με τα ελληνικά πράγματα, έχει κατά τα άλλα μεγάλο καημό να επηρεάσει τους εκλογικούς συσχετισμούς στην χώρα.

Τα πράγματα, ωστόσο, είναι πολύ πιο απλά: οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν δικαίωμα ψήφου στην Ελλάδα – είναι μόνον Αμερικανοί πολίτες, μπορούν να ψηφίσουν τον Τζο Μπάιντεν ή τον Ντόναλντ Τραμπ και όχι τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή την Έφη Αχτσιόγλου, αύριο–μεθαύριο.

Το ζήτημα δεν αφορά τον Ελληνοαμερικανό τρίτης ή τέταρτης γενιάς – παρ’ ότι η Ελλάδα μόνον να κερδίσει θα είχε αν επιχειρούσε να κάνει μία καμπάνια ώστε να υπενθυμίσει στους ανθρώπους αυτούς την ελληνική τους καταγωγή, τις ελληνικές τους ρίζες.

Κατά τα άλλα, η ψήφος των Ελλήνων του εξωτερικού αφορά τις χιλιάδες των συμπατριωτών μας που αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν σε διάφορες περιόδους, αλλά εξακολουθούν να ενδιαφέρονται σε καθημερινή βάση για τα ελληνικά πράγματα και να ενημερώνονται με λεπτομέρειες για το τι συμβαίνει στη χώρα μας.

Λίγες ημέρες έχουν περάσει από ένα reunion με κάποιους από τους συμμαθητές μου –οι απόφοιτοι του ΄81 του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Αθηνών– όπου μεταξύ άλλων συνάντησα έναν καθηγητή πανεπιστημίου, ο οποίος διδάσκει πάνω από δέκα χρόνια στο εξωτερικό. Πρώτα στη Βρετανία και τώρα πια στο Ντουμπάι. Αγνοούσα την επαγγελματική του ανέλιξη, εκείνος όμως με διαβεβαίωσε ότι με διαβάζει, όπως και πολλούς άλλους εγχώριους αρθρογράφους των ενημερωτικών sites ώστε να είναι ενημερωμένος για τα ελληνικά πράγματα.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ θέλουν να επιβάλουν περιορισμούς στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος σε τέτοιους ανθρώπους; Τι σημαίνει άραγε αυτό που ακούγεται από διάφορες πλευρές, ότι εκείνοι που λείπουν χρόνια από την Ελλάδα δεν πρέπει να έχουν λόγο στο πώς θα κυβερνηθεί η χώρα;

Τίποτε δεν σημαίνει – ειδικά σε μία χώρα όπου δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει συγγενή ή φίλο στην ξενιτειά. Το αντίθετο, η νομοθέτηση για την διευκόλυνση των ανθρώπων αυτών ώστε να μπορούν να ασκήσουν από το εξωτερικό το εκλογικό τους δικαίωμα πρέπει να είναι μόνον η αρχή για τον εκσυγχρονισμό του συνόλου της εκλογικής διαδικασίας στη χώρα μας: Για παράδειγμα, η επιστολική ψήφος. Ακόμα και η Τουρκία την έχει κατοχυρώσει και με οκταπλάσιο εκλογικό σώμα, τα αποτελέσματα της κάλπης βγήκαν σε χρόνο-ρεκόρ.

Άλλο παράδειγμα; Το ξεκαθάρισμα των εκλογικών καταλόγων και η διασύνδεσή τους με τα ληξιαρχεία, που θα μπορούσε να είναι η αρχή για να λυθεί και το ζήτημα της ψήφου εκείνων που είναι εγγεγραμμένοι στη Μεσσηνία, αλλά την ημέρα των εκλογών είναι υποχρεωμένοι να είναι στη Ρόδο ή στη Σαντορίνη για δουλειά. Αλλά για να γίνουν αυτά απαιτούνται συναινέσεις στα αυτονόητα, κάτι πολύ δύσκολο έως αδύνατο όταν το κάθε κόμμα βλέπει μέχρι εκεί που το βολεύει…

*Πηγή: “Πρώτο Θέμα”.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελείται από δισεκατομμύρια ηλεκτρικά διεγερμένους νευρώνες, οι οποίοι λαμβάνουν, επεξεργάζονται και μεταδίδουν πληροφορίες μέσω ηλεκτρικών και χημικών σημάτων, σχηματίζοντας αμέτρητες νευρικές οδούς. Κάθε νέα εμπειρία δημιουργεί ένα νέο μονοπάτι, αλλάζοντας δυνητικά τη μελλοντική συμπεριφορά. Αυτά τα μονοπάτια ενισχύονται με επαναλαμβανόμενες εμπειρίες και μπορούν να εδραιωθούν σε μια μαθημένη δεξιότητα με περαιτέρω επανάληψη

* Spartium junceum, Σπάρτιον το βουρλοειδές

Δλδ, πόσο… σπάρτο ; Βούρλο το ξέρω !

Κι ήταν ένα σκωτσέζικο χιππάκι, κοριτσάκι σαν τα κρύα τα νερά, που είχα μαντρώσει στα είκοσί μου για καμιά βδομάδα. Είχε και μια προφορά…χαϊλάντερ.

– Πώς είπαμε πως σε λένε ;

– (δυσανάγνωστον)

– Αδύνατον να το μάθω, άι γουίλ κόλ γιου βούρλο

– Γουάτ ις ε βούρλο ;

– Ε λίτλ γέλοου φλάουερ (πάντοτε ειλικρινής εγώ)

– Οου, άϊ λάίκ ιτ !

Και την φώναζα βούρλο και σπάγανε πλάκα οι άλλοι, άσχετοι φυτολογικώς !

Αξέχαστα, προ έητζ, χρόνια…

* Δωμάτιο στο χρόνο

Το δωμάτιο ήταν μεγάλο, σχεδόν τετράγωνο και ψηλοντάβανο, χώραγε όλες τις αναμνήσεις.
Το πάτωμα, ξύλινο με τάβλες πλανισμένες, περασμένες λαδομπογιά έσβηνε ίχνη κι υποψίες.
Ψευδοροφή από κόντρα-πλακέ, έσταζε κάθε που το κουνάβι της στέγης πείραζε τη σειρά των κεραμιδιώνε.
Δυό τοίχοι ξώτεροι από πέτρα χοντρή, της Μασίλλιας, ένας τσεσμές κι από την άλλη σύνορο, πέρα για πέρα μια ντουλάπα, χωρούσε όλα τα σκεπάσματα και τις ντροπές του κόσμου.
Το παραθύρι ένα, ανοιγμένο στον πέτρινο τον τοίχο σημάδευε τη  θάλασσα κι ένα νησάκι που χρύσιζε στην κάθε ανατολή του ήλιου. Στο περβάζι του πέρασαν ώρες ξαπλωμένα πιτσιρίκια κι η γάτα του σπιτιού.
Ενα παλιό φωτιστικό να κρέμεται κι ένα μικρούλι πορτατίφ στο μάρμαρο του κομοδίνου ήταν οι πινελιές του πολιτισμού που ήρθε με το ρεύμα.
Το νερό δεν ήρθε ποτέ.
Μια παλιακή λεκάνη και μια κανάτα, από άσπρη πορσελάνη και τα δυό, περίμεναν μπροστά στον καθρέπτη της τουαλέττας να ξεπλύνουν πρωίνές τσίμπλες και χρόνιες αμαρτίες. Πιο δίπλα κρέμονταν οι πετσέτες με τ’ αρχικά του νοικοκύρη κεντημένα από χέρια εγγλέζικα.
Μία καρέκλα περίμενε τον επισκέπτη επί ματαίω.
Και στη γωνιά, σ’ ένα μεγάλο ξύλινο σεντούκι, με χρυσαφένια κλειδαριά  και καλογυαλισμένο, τσαλακωμένο μέσα του κρυβότανε το τζίνι του σπιτιού.

Tο «άνθος του Απόλλωνα»

Ευλογημενος κήπος μέσα στην εγκατάλειψη

Ξεφύτρωσες απ’ το πουθενά.

Χρώμα της γής που θόρυβο δεν κάνει.

Μονάχα τ’ άρωμα τραβάει το βλέμμα τώρα που μέστωσες, από κρυφή κι’ απαρατήρητη διαδικασία.

Φύλλα βγαζεις μετά, όταν πιά θα’χουν έρθει οι βάρβαροι στην ερημιά σου.

Θα περιμένεις τ’ άλλο φθινόπωρο -δική σου άνοιξη, ανοίγει ο χρόνος- να ξανανθίσεις.

Αν δεν σε πατήσει η μπόττα του απρόσεκτου.

* Νωρίς στα βάσανα

Προσέξτε στην φωτογραφία τα πεντόβολα, τους σπόρους του μικρού κυπαρισσιού…

Ξέρετε τι βάσανο είναι να μεγαλώνεις παιδιά πριν ωριμάσεις ο ίδιος ;
Κι εδώ το κυπαρισσάκι απλά θα υποφέρει το βάρος των σπόρων του στα κλαδάκια του που θάναι λυγισμένα μέχρι να πέσουν κάτω τα πεντόβολα, έτσι γίνεται στα φυτά. Στους ανθρώπους όμως τέτοιες βιασύνες βλάπτουν τέκνα και γονείς.

πηγή: sarantakos.wordpres.com

Την απόλυτη καταστροφή βίωσαν τα Ζαγοροχώρια από τον Ιούλη του 1943 έως την 12η Οκτωβρίου 1944, οπότε οι Γερμανοί εγκαταλείπουν τη χώρα. Πυρπολημένα σπίτια, ρημαγμένες περιουσίες, άστεγοι, τρομαγμένοι και κυνηγημένοι στα βουνά κάτοικοι, χωριά που έχασαν την ταυτότητά τους. Τουλάχιστον 89 θύματα και σχεδόν 2.000 κτίρια κατεστραμμένα

Φώτο: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Μ.Τζώρα
24 July 2023 12:33pm

«Κάθε καλοκαίρι, στα περισσότερα χωριά των Ιωαννίνων, γονατίζουμε ευλαβικά στα μικρά κενοτάφια για να τιμήσουμε λιτά και απέριττα, τους ανθρώπους μας, τους φίλους μας, τους συγγενείς και τους συγχωριανούς μας, που έγιναν τα θύματα, της Ναζιστικής βαρβαρότητας.

Δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1943, από τους Γερμανούς καταδρομείς, της 1ης ορεινής, μεραρχίας, ορεινών καταδρομών, ” Εντελβάις” του γερμανικού στρατού της ” Wehrmacht”».

Είναι τα λόγια του Γιαννιώτη ιστορικού ερευνητή Αλέκου Ράπτη, ο οποίος επί 10ετίες ασχολείται με την αναζήτηση των δραματικών γεγονότων που βύθισαν στο πένθος και συγκλόνισαν την Ήπειρο.

Φέτος συμπληρώνονται 80 χρόνια, με τις μνήμες όσων, ελαχίστων, ακόμη βρίσκονται εν ζωή και έζησαν την θηριωδία μέσα από τα παιδικά τους μάτια, να μην ξεθωριάζουν.

Το καλοκαίρι της ναζιστικής θηριωδίας

«Την απόλυτη καταστροφή βίωσαν τα Ζαγοροχώρια από τον Ιούλη του 1943 έως την 12η Οκτωβρίου 1944, οπότε οι Γερμανοί εγκαταλείπουν τη χώρα. Πυρπολημένα σπίτια, ρημαγμένες περιουσίες, άστεγοι, τρομαγμένοι και κυνηγημένοι στα βουνά κάτοικοι, χωριά που έχασαν την ταυτότητά τους. Τουλάχιστον 89 θύματα και σχεδόν 2.000 κτίρια κατεστραμμένα μεταξύ των οποίων σπίτια, σχολεία, εκκλησίες, αγροτικά κτίσματα. Η μαύρη καταγραφή της γερμανικής επέλασης στην περιοχή μας είναι αποκαλυπτική του μεγέθους της θηριωδίας» αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Δρ Φιλοσοφίας Αγγελική Αγγέλη από τους Μηλιωτάδες του Ανατολικού Ζαγορίου.

Η καμένη, από τους Ναζί, εκκλησία του Αγίου Νικολάου Ασπραγγέλων και οι τσίγκοι των σπιτιών που μας περιβάλλουν αποτελούν τα ανεξίτηλα σημάδια μιας ανεπανάληπτης βαρβαρότητας που βίωσε το Ζαγόρι, επισημαίνει η κ. Αγγέλη.

Η 1η ορεινή μεραρχία ορεινών καταδρομών «Εντελβάις», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Αλέκος Ράπτης, αποτέλεσε έναν από τους πιο εγκληματικούς στρατιωτικούς σχηματισμούς της ναζιστικής Γερμανίας στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και συνεχίζει:

«Το 2008 ο αείμνηστος Γερμανός ιστορικός ερευνητής και καλός μου φίλος, Herman Frank Meyer και συγγραφέας του βιβλίου ” Blutiges Edelweiss”, αναφέρει μεταξύ άλλων για την 1η ορεινή μεραρχία ορεινών καταδρομών ” Εντελβάις”, στον ραδιοφωνικό σταθμό της Κολωνίας :

” …κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στη Σοβιετική Ένωση 1941, οι καταδρομείς συνήθιζαν να σκοτώνουν. Αυτό το έκαναν κάθε μέρα για ενάμιση χρόνο. Υπολογίζω ότι είχαν σκοτώσει περίπου 60.000 ανθρώπους και όταν μεταφέρθηκαν πρώτα στο Μαυροβούνιο – Σερβία και μετά στην Ελλάδα – Ήπειρο, είχαν γίνει τόσο βάναυσοι οι αξιωματικοί και στρατιώτες που δεν είχαν πρόβλημα να διαπράξουν αυτές τις αιματηρές πράξεις…”».

 

Στο γιατί οι Γερμανοί, στοχοποιούν με τέτοια μανία τα χωριά, η Αγγελική Αγγέλη ανατρέχει σε ιστορικές μαρτυρίες και καταγραφές και δίνει απάντηση.

«Από την άνοιξη του ’43, το Ζαγόρι γίνεται πυρήνας της εθνικής αντίστασης. Συγκεκριμένα στους Ασπραγγέλους και στο Γρεβενίτι, αναπτύσσονται αντάρτικα αντιστασιακά σώματα, κυρίως του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Στο Γρεβενίτι λειτουργεί και νοσοκομείο για τους αντάρτες. Η μεραρχία ορεινών καταδρομών ” Εντελβάις” λαμβάνει εντολή να προβεί σε εκκαθάριση αυτών των ομάδων και να εφαρμόσει τη λογική των αντιποίνων, με πολλαπλάσια θύματα για κάθε απώλεια των κατοχικών στρατευμάτων. Η κατευθυντήρια οδηγία, όπως την κατέγραψαν οι κάτοικοι της είναι σαφής: ” Όλοι οι οπλισμένοι άνδρες πρέπει κατά βάση να εκτελούνται επί τόπου. Χωριά απ’ όπου έχουν πέσει πυροβολισμοί ή έχουν απαντηθεί ένοπλοι άντρες πρέπει να καταστρέ­φονται και ο αρσενικός πληθυσμός αυτών των χωριών να τουφεκίζεται. Αλλού, όλοι οι άντρες που είναι ικανοί να φέρουν όπλα από 16-60 ετών πρέπει να συγκεντρώνονται και να στέλνονται στα Γιάννενα”. Mε μια σειρά επιχειρήσεων με τις κωδικές ονομασίες ” Πάνθηρας”, ” Σαΐνι”, ” Χρυσαετός”, οι δυνάμεις κατοχής πυρπολούν τα χωριά του Ζαγορίου, δολοφονούν αθώους, και σπέρνουν τον φόβο δίχως κανένα έλεος».

Χαρακτηριστική είναι η ιστόρηση του Φρίξου Τζιόβα για το κάψιμο των Ασπραγγέλων στις 15 Ιουλίου 1943: «…Είδαμε τους καπνούς να ανεβαίνουν πάνω από το ψηλό βουνό που έκρυβε το χωριό. Μας έκαιγαν. Τι θα γινόμαστε χωρίς σπίτι μέσα στο χαλασμό του κόσμου; Τρυπώσαμε σε σπηλιές της χαράδρας και τις γεμίσαμε βόγγους και μοιρολόγια…Τι απόμεινε; Ο νους μου δεν πήγαινε στο αύριο, στην επιβίωση σταματούσε η ζωή στα χτεσινά. Προχωρούσα σα χαμένο κορμί, πες πως έβλεπες ένα σκιάχτρο, γιατί ήξερα τι θα βρω. …. Όπως τα φαντάστηκα ήταν. Από τα 130 καστρόσπιτα έκαψαν τα 112 συν το σχολειό, την εκκλησιά και το Μοναστήρι. Δύο γριές που είχαν μείνει, βρέθηκαν μισότρελες και μισοψημένες κι έξω από το χωριό τα κουφάρια ενός αντρόγυνου που έγινε στόχος των δολοφόνων…»

Στην Κόνιτσα, τα μαρτυρικά χωριά Αηδονοχώρι και Κεφαλόβρυσο βίωσαν τη φρίκη της γερμανικής ναζιστικής βαρβαρότητας.

Αηδονοχώρι 9 Ιουλίου 1943

Ο Αλέκος Ράπτης καταγράφει προφορικές μαρτυρίες ηλικιωμένων

Την 8η Ιουλίου 1943, οι περισσότεροι κάτοικοι, βρισκόταν στον κάμπο, άλλοι για να θερίσουν και άλλοι, να σκαλίσουν τα καλαμπόκια τους και άλλοι, να ποτίσουν τους αγρούς τους.

Γύρω στις 4 το απόγευμα, ακούγονται, δύο εκρήξεις, βαρέως πυροβολικού, στη Μελισσόπετρα.

Μετά από 5 περίπου λεπτά, ακούγονται άλλες εκρήξεις στη θέση «Κανάλες», στην πλευρά του χωριού, ενώ ταυτόχρονα, ένα γερμανικό αεροπλάνο πετούσε, σε χαμηλό ύψος, μεταξύ Μέρτζιανης και Προφήτη Ηλία.

Κάποιοι, από τους κατοίκους, έτρεξαν στα σπίτια τους, για να πάρουν λίγα, από τα υπάρχοντά τους, ενώ οι υπόλοιποι, κατέφυγαν, μέσα από τις χαράδρες, προς το βουνό Βορτόπι, για να σωθούν και κρύφτηκαν, στη σπηλιά, στη θέση «Κόλια Πέστη».

Εκείνη την ημέρα, οι Γερμανοί καταδρομείς, της «Εντελβάις», ερχόντουσαν, από βορειοανατολικά και μια ακόμη διμοιρία, από τα βορειοδυτικά, στη θέση «Άγιος Δημήτριος». Στο πέρασμα τους έκαψαν, μια καλύβα, και ένα σπίτι.

Την επόμενη μέρα, στις 9 Ιουλίου 1943, οι Γερμανοί καταδρομείς, εισέβαλαν στο χωριό.

H Zιάκου Χαρίκλω και η 16χρονη κόρη της Ζιάκου Μαριάνθη έτρεξαν φοβισμένες και κρύφτηκαν στο υπόγειο του σπιτιού τους. Όμως τις ακολούθησαν δύο Γερμανοί καταδρομείς, της «Εντελβάις».

Οι δύο γυναίκες έτρεμαν από το φόβο που τις είχε κυριέψει κι είχαν γονατίσει κάτω στο χώμα, στο υπόγειο. Η μάνα κράταγε την κοπέλα κοντά της για να την προστατέψει, ήταν δεν ήταν 16 χρονών η κοπέλα, όταν μπήκε ο Γερμανός με το πιστόλι στο χέρι. Σημάδεψε με το πιστόλι τη μάνα στο κεφάλι και πυροβόλησε μια φορά. Το πιστόλι μπλόκαρε, το όπλισε ξανά, ξανάριξε και 2η φορά και πάλι το πιστόλι μπλόκαρε. Γύρισε ο Γερμανός γεμάτος λύσσα προς τη μεριά του τοίχου και πέταξε το πιστόλι βρίζοντας. Οι δυο γυναίκες στάθηκαν για λίγο σαστισμένες, μαρμαρωμένες θαρρείς για πάντα.

Οι Γερμανοί καταδρομείς της «Εντελβάις», έκαψαν όλα τα σπίτια του χωριού Αηδονοχώρι και εκτέλεσαν ή έκαψαν ζωντανούς, μέσα στα σπίτια τους, 22 κατοίκους του χωριού, ενώ διέπραξαν και 5 βιασμούς γυναικών .

Κεφαλόβρυσο, 10 Ιουλίου 1943

Στις 9 Ιουλίου 1943, ο διοικητής του 98ου συντάγματος συνταγματάρχης Γιόζεφ Ζάλμιγκερ, διατάσσει 9 λόχους του 2ου τάγματος του 98ου συντάγματος της 1ης ορεινής μεραρχίας ορεινών καταδρομών «Εντελβάις», να ελέγξουν τον δρόμο από Λεσκοβίκι προς Αηδονοχώρι.

Συνεχίστε την ανάγνωση του “Ογδόντα χρόνια από τη ναζιστική θηριωδία σε 342 χωριά της Ηπείρου – Το «μαύρο» καλοκαίρι του 1943”

Θ.Π. ΤΑΣΙΟΣ*/Καθημερινή

Oταν, πριναπο 2.000 χρόνια περίπου, ο Ηρων ο Αλεξανδρεύς αντικατέστησε τη μυϊκή ενέργεια του δούλου που λειτουργούσε την εμβολοφόρο αντλία του Κτησιβίου, με μια κινητήρια ανεμοφτερωτή, δεν μπορούσε να φαντασθεί τις προχωρημένες «αισθητικές» αντιλήψεις των μελλοντικών Ελλήνων ενάντια σ’ αυτό το πανέμορφο κινητό γλυπτό – χάρμα ιδέσθαι.

Διότι, πράγματι, κάμποσοι συμπολίτες μας, ενώ θαυμάζουν την κοντόχοντρη σιλουέτα ενός ανεμομύλου, απεχθάνονται (λέει) τον υψηλόφρονα συμβολισμό μιας ανεμογεννήτριας – κι άντε να βρεις εσύ ερμηνείαν αυτής της απίστευτης «ευαισθησίας» που μας έλαχε. Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού: Στον βαθμό όπου αυτή η απαρέσκεια είναι ειλικρινής (και αποκλείεται να οφείλεται σε ενδεχόμενα πολιτικού αμοραλισμού, που θα θέσω στην κρίση σας σε λίγο), μπορεί απλώς να ερμηνευθεί όπως ερμηνεύεται και η πλειοψηφική προτίμηση προς ορισμένες κατηγορίες μουσικής. Κι άλλωστε, τα μείζονα πολιτικά-οικονομικά προβλήματα της χώρας (και του πλανήτη) δεν είναι δυνατόν να λύνονται με αποκλειστικώς… «αισθητικά» κριτήρια – ακόμα κι αν υποθέσομε ότι υπήρχε τέτοιο πρόβλημα, κι αν δεν είχε αυξηθεί κατά 30% η τουριστική επισκεψιμότητα των πάρκων αιολικής ενεργείας της Μ. Βρετανίας…

Το ουσιώδες όμως θέμα είναι να σταματήσομε να εκμεταλλευόμαστε την υγεία εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων των λιγνιτοφόρων περιοχών (που πνίγονται απ’ τους ρύπους του άνθρακος), κι εκατομμυρίων κατοίκων πόλεων που αδυνατούν να απολαύσουν καθαρή και φθηνή ενέργεια ηλεκτρικών αυτοκινήτων, λόγω της δουλείας μας στο πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο.

Το θέμα επίσης είναι ν’ απαλλαγούμε από την εξωφρενική ενεργειακή εξάρτηση της χώρας από το εξωτερικό: 70% της ενέργειάς μας έρχεται απέξω – κατά 50% υψηλότερο από τον μέσον ευρωπαϊκό όρο. Το σκάνδαλο τούτο συνιστά κίνδυνον εθνικόν, συγκρίσιμο με τα χειρότερα σενάρια του εξ ανατολών κινδύνου.

Το θέμα, τέλος, είναι να κάνομε πράξη τη βούληση του ελληνικού λαού να πολεμήσει την επερχόμενη τραγωδία της Κλιματικής Αλλαγής. Πώς θα το πετύχομε, όταν σέρνομε τη χώρα στην υπανάπτυξη των μόνων καθαρών πηγών, που είναι οι ανανεώσιμες, και στον μελλοντικό κίνδυνο να μη σεβασθούμε και τις δεσμεύσεις μας προς την Ε.Ε. – πάλι;

Και κυρίως, εύχομαι να μην ξανακουσθεί το αφελές επιχείρημα «ας πάνε να τις βάλουνε τις ανεμογεννήτριες “αλλού” ή, βρε παιδί μου, στη μέση της θάλασσας». Οποιος αγνοεί στοιχειώδη τεχνικο-οικονομικά δεδομένα, θα έπρεπε να αισθάνεται δισταγμόν να πετάει κουβέντες: α) Υπάρχουν λεπτομερείς χάρτες και αυστηρές προϋποθέσεις αποδοτικότητας για την επιλογή των θέσεων των αιολικών πάρκων. Δεν μπορούν να εγκατασταθούν όπου να ’ναι. β) Στοιχειώδης προϋπόθεση βιομηχανικής εκμετάλλευσης είναι η οικονομική αποδοτικότητα: Αν το κόστος εγκατάστασης, λειτουργίας και μεταφοράς είναι δυσανάλογα υψηλό, κανείς δεν δικαιούται να το φορτώσει στις πλάτες του λαού μας. γ) Υστερα από δεκάδες χρόνια διαλόγων, αντιδικιών και αναζήτησης ισόρροπων κριτηρίων, διαθέτομε επιτέλους μιαν από τις αυστηρότερες νομοθεσίες περί το όλον θέμα.

Με αυτά τα δεδομένα, παρά ταύτα, είμαι έτοιμος να δεχθώ τα εξής ελαφρυντικά για τους εχθρούς της αιολικής ενεργείας στην Ελλάδα: 1) Εμένα δεν μ’ αρέσει να βλέπω ανεμογεννήτρια. (Ωστόσο σε θερμοπαρακαλούμε να κάνεις μια μικρή παραχώρηση για το καλό των άλλων – αφού μάλιστα έχετε «ανεχθεί» όλη την ασχήμια των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων). 2) Εγώ ήθελα άλλες αξιοποιήσεις αυτών των περιοχών. (Ωστόσο, πέρασε πια η εποχή των αυθαιρέτων. Κι αν πράγματι παραβλάπτεται το προσωπικό μου επιτήδευμα, προβλέπονται αποζημιώσεις και αποκαταστάσεις από το 2010). 3) Εμείς θέλομε σε αυτά τα κορφοβούνια να πηγαίνουνε τουρίστες: Ε, λοιπόν, ρωτήστε να ιδείτε ότι όντως πηγαίνουν. 4) Ξέρετε, η μακρινή θέα αυτών των φτερωτών, παραβλάπτει την ιστορικότητα των αρχαιολογικών χώρων. (Εδώ αρκεί η πληροφορία ότι οι Ελληνες αρχαιολόγοι μεριμνούν). 5) Και με το ορνιθολογικό ζήτημα τι θα γίνει; Οι μετρήσεις όμως άλλα έχουν αποδείξει, εν συγκρίσει και με τους ψυκτικούς πύργους και τις καπνοδόχους και τα καλώδια υψηλής τάσεως της ΔΕΗ – αλλά και με την κυκλοφορία των αυτοκινήτων στους αυτοκινητοδρόμους. 6) Ναι, αλλά οι δρόμοι προσπέλασης αποψιλώνουν. (Εχομε όμως ανάγκη κι από εκατοντάδες χιλιόμετρα ζωνών δασικής πυρασφαλείας…).

Είμαι ωστόσο έτοιμος και να αποδεχθώ την ακρίβεια όλων αυτών των ενστάσεων, και να θυμίσω ότι τα πολιτικά προβλήματα σύγκεινται από συγκρούσεις Αξιών – κι ότι η υγεία, η οικονομία των συμπολιτών μας καθώς κι η μελλοντική Πλανητική ευστάθεια, απαιτούν να κάνετε κι εσείς αγαπητοί συμπατριώτες έναν συμβιβασμό υπέρ σκοπού τεραστίως μεγαλύτερης σημασίας.

Και διότι ποτέ δεν θα δεχόμουν ότι μπορεί να υπάρξει (έστω και κατ’ ελάχιστον) φαινόμενο πολιτικού αμοραλισμού σ’ αυτή την προοδευτική χώρα μας.

* Ο κ. Θ.Π. Τάσιος είναι συγγραφέας, ομότιμος καθηγητής στο ΕΜΠ.

Άγιος Νικόλαος Αρτέμιδας

Και το όνομα αυτής:Νίκα-Μαρίνα!

Καλότυχη η μικρούλα να την χαίρομαι γονείς και παππούδες !

Μια αλήθεια που λες με κακή πρόθεση, επηρεάζει πιο πολύ απ’ όλα τα ψέματα που μπορείς να επινοήσεις

Γουίλιαμ Μπλέικ Άγγλος ποιητής και ζωγράφος