Στην πρώτη γραμμή των κατασβέσεων η αντιπεριφεάρχης Βοιωτίας !

Ο Σενεγαλέζος υπέρμαχος του δεν πετάμε τίποτε …όλα είναι χρήσιμα, όλα επιδιορθώνονται, αλλάζουμε τη χρήση, τίποτα στα σκουπίδια!

Κι η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, κι ο καθένας μας πεθαίνει μες στις έγνοιες…

“Η συγγραφή είναι η απόλυτη μοναξιά, η κατάβαση στην ψυχρή άβυσσο του εαυτού μας” .
Η απεικόνιση από τον Κάφκα της συγγραφικής διαδικασίας ως ένα μοναχικό ταξίδι ενδοσκόπησης απηχεί τους αγώνες και τις αποκαλύψεις που συχνά βιώνουν οι συγγραφείς.

*Ο Φραντς Κάφκα ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς λογοτέχνες του 20ού αιώνα. Γερμανόφωνος και εβραϊκής καταγωγής, έζησε στη σημερινή Τσεχία και έγραψε όλα τα βιβλία του στη γερμανική γλώσσα.

Σε έναν συγκλονιστικό τελικό στο μήκος και με ένα τεράστιο άλμα στα 8,52 μ. στην τελευταία του προσπάθεια, ο 25χρονος Ολυμπιονίκης έκανε πάλι το θαύμα του, κατακτώντας το χρυσό για την Ελλάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, που φιλοξενείται στη Βουδαπέστη

•Όταν είδα το τι συνεβη στη Χαβαη(ΗΠΑ),το τι συμβαίνει στον Καναδά,δυο πανίσχυρες χώρες,καταλαβαινα ότι είναι λογικά αδύνατο να μη ζησουμε τα ίδια.Ήλπιζα ότι δεν θα γίνει φέτος.Έγραψα σχετικά.Ότι είναι προφανές ότι χρειαζομαστε νέα σχεδίαση με βάση πολύ χειρότερα σενάρια.Δεν είδα να ανησυχεί κανείς ιδιαίτερα,στη κυβέρνηση εννοω.Τώρα όμως οι ωρες ευθύνης ήρθαν.

•Αυτό που ζούμε δεν ειναι η αποτυχία του επιτελικού κράτους ,όπως θα πουν πολλοί.Είναι η σχεδόν πλήρης έλλειψη πραγματικού επιτελικού κράτους.Όταν υπό το κράτος πολυποίκιλων επιρροών ,πιεσεων ,ισορροπιών κσι συμφερόντων διαλύεις τα ψήγματα της επιτελικότητας που είχες φτιάξει ,ειναι ανόητο να μην περιμένεις τις συνεπειες.Αυτά όμως αργότερα.Στρατος;ΕΥΠ; επικαλύψεις;αδράνειες;

•Προς το παρόν οι πυροσβεστες δίνουν μάχη άνιση και υφίστανται κίνδυνο.Τους τιμούμε ολόψυχα.Καλούνται να εφαρμόσουν το μοναδικό πρωτόκολλο του ανεξέλεγκτου κινδύνου.Την σωτηρία της ανθρώπινης ζωής.Ο κ.Αρτοποιός ήταν ευθύς και ειλικρινής.Το φαινόμενο υπερβαίνει τις επιχειρησιακές μας δυνατότητες.Το γιατί τις υπερβαίνει ειναι το ζήτημα της κυβερνητικής ευθυνης.Γιατί τρεχουμε τον πέμπτο χρόνο της θητείας της.Μη τολμήσουν να μας πουν ότι το θέμα ειναι παγκόσμιο και έχουν συμβεί αυτά και αλλου.Θα είναι το πιο ανήθικο άλλοθι.Ακριβώς γι αυτο έπρεπε να ανασχεδιάσουν το σύστημα.Μπορούσαν να το κάνουν αλλά υποτίμησαν τον κίνδυνο όχι δεξιά αλλά αδέξια.

•Και να μην πουν ότι φταίει η πυροσβεστική γιατί θα τους πάρει παραμαζωμα η χλεύη.Ας είναι ειλικρινείς αν γίνεται.Το θέμα είναι καθαρά συστημικό.Οργάνωση,συντονισμός,εξοπλισμός ,δαπανες.Πάλι κανείς δεν ξέρει τα όρια αρμοδιοτήτων μεταξύ διαφόρων φορεων.Πάλι είναι θολό το ποιος έχει το γενικό πρόσταγμα.Μεταξυ άλλων η χωρα έχει ένοπλες δυνάμεις.Δεν τις έχουμε μόνο για πόλεμο τις έχουμε και για την ειρηνη.Καλά τα δείπνα και τα δυτικά Βαλκάνια αλλά μην ξεχνιόμαστε.

•Ζητειται αληθινή αντιπολίτευση όχι άσκεφτα και πρόχειρα μισόλογα.Την χρειάζεται η χωρα.

Πάνος Μπιτσαξής

Πηγή:lifo.gr

Όταν ο επικεφαλής αξιωματικός της πυροσβεστικής (ΠΣ Οινοφύτων) ξέρει την δουλειά του η φωτιά αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά. Μπράβο!

Μακάρι όλοι οι αξιωματικοί να λειτουργούσαν όπως ο επικεφαλής αυτής της κατάσβεσης….

Οι σωστές οδηγίες και οι «χειρουργικές» επεμβάσεις του πιλότου και η φωτιά εξουδετερώνεται! Και πάλι μπράβο. δες το βιντεο:

Photo by Themelis

Βρέθηκαν εμπρηστικοί μηχανισμοί … ύποπτο άτομο έφυγε καταδιωκόμενο προς την περιοχή Βούντημα..

Βίντεο

Ο Παπανικόλας ΜΙΧΑΣ στο εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής

Όταν ο δήμαρχος Αθηναίων Ανάργυρος Πετράκης προσπαθούσε να ευαισθητοποιήσει τους κατοίκους

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Τοπίο στην Πεντέλη με ερειπωμένο βυζαντινό ναό (περ. 1838-1845). Υδατογραφία James Skene. Από τις συλλογές του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου.

Οι πάσης φύσεως καταστροφές, τις οποίες κακώς αποκαλούμε θεομηνίες, που σημαίνει οργή του Θεού, απασχολούν το ανθρώπινο γένος από την εμφάνισή του. Στην εποχή μας η τεχνολογία, οι πρόοδοι των κοινωνιών και τα προηγμένα συστήματα αντιμετώπισης οπωσδήποτε κατορθώνουν να τιθασεύσουν, πάντα σε κάποιο βαθμό, την οργή της φύσης.

Διότι παλαιότερα, ακόμη και σε σύγχρονα χρόνια, η κατάσταση ήταν ανεξέλεγκτη όταν π.χ. ξεσπούσε μία πυρκαγιά. Ούτε ελικόπτερα υπήρχαν, ούτε αυτοκίνητα πυροσβεστικής, ούτε καν πυροσβεστική υπηρεσία. Στα χρόνια του Όθωνα μία αντλία χειροκίνητη υπήρχε όλη κι όλη και αυτή για να σπεύδει σε φωτιές που ξεσπούσαν μέσα στην πόλη των Αθηνών και με αποτελέσματα ιδιαίτερα πενιχρά.

Ούτε δεξαμενές νερού υπήρχαν έως τις αρχές της δεκαετίας 1850 ώστε να χρησιμοποιούνται όταν ξεσπούσαν φωτιές. Άνδρες του στρατού, από τις δυνάμεις που έδρευαν εντός των Αθηνών, αναλάμβαναν τις περισσότερες φορές να αντιμετωπίσουν κάθε έκτακτη κατάσταση και πυρκαγιά. Και αυτά για όσα συνέβαιναν μέσα στην πόλη, αφού δεν υπήρχε κάποιο οργανωμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών που κατέστρεφαν μεγάλες δασικές εκτάσεις σε όλη την Ελλάδα αλλά και στην Αττική.

Το ίδιο ίσχυε και όταν ξέσπασε μία από τις μεγαλύτερες και πλέον καταστροφικές πυρκαγιές που γνώρισε η Αττική κατά τον 19ο αιώνα.

Η φωτιά εμφανίστηκε στην Πεντέλη περί τα τέλη Αυγούστου 1842 και οι αντιδράσεις που σημειώθηκαν ήταν ιδιαιτέρως χαλαρές. Μέχρι που εξαπλώθηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε τα βράδια η φωτιά φαινόταν από κάθε σημείο της Αττικής και οι καπνοί έφταναν μέχρι τους κατοικημένους τόπους.

Ο δήμαρχος Αθηναίων Ανάργυρος Πετράκης

Τότε κλήθηκε να δράσει ο δήμαρχος Αθηναίων Ανάργυρος Πετράκης, αφού τα όρια του δήμου έφταναν εκείνη την εποχή έως την Πεντέλη. Θεωρήθηκε, δηλαδή, δική του αρμοδιότητα και προσπάθησε να οργανώσει τα πράγματα σε συνεργασία με τη Νομαρχία Αττικής. Οι δυνάμεις που διέθεταν οι δύο Αρχές ήταν ελάχιστες και ο πληθυσμός δεν ήταν ευαισθητοποιημένος σε ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος και του πρασίνου.

Ακόμη πιο ανησυχητικό ήταν το γεγονός ότι οι κάτοικοι των γειτονικών περιοχών αρνούνταν ακόμη και να συμμετάσχουν στις προσπάθειες για την αποτροπή επέκτασης της πυρκαγιάς σε κατοικημένους τόπους. Ο κόσμος ζούσε ακόμη με τη νοοτροπία και τις συνθήκες που επικρατούσαν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Δηλαδή η φωτιά σταματούσε, όταν πλέον δεν είχε τίποτε άλλο να κάψει. Αφού τα πράγματα χειροτέρευαν και προκειμένου να αντιμετωπίσει την κατάσταση ο δήμαρχος Αθηναίων και γιατρός Αν. Πετράκης εξέδωσε μια Εγκύκλιο, την οποία δημοσίευσε με πληρωμένες καταχωρίσεις σε όλο τον Τύπο.

Ταυτοχρόνως τελάληδες απλώθηκαν όπου υπήρχαν κάτοικοι, απ’ άκρου εις άκρον σε όλη την Αττική και διαλαλούσαν: «Επειδή εκ της εκραγείσης εν τω Πεντελικώ πυρκαϊάς, επαρατηρήθη ότι οι κάτοικοι των πέριξ χωρίων έδειξαν την μεγαλύτερη απάθειαν και δυστροπίαν διά την κατάσβεσίν της… ειδοποιούμεν πάντας τους κατοίκους του Δήμου τούτου ότι εις περίστασιν ολιγωρίας, εκτός ότι θέλωμεν τους καταδιώξη δυνάμει του Νόμου, θέλομεν προς τοις άλλοι μεταχειρισθή κατ’ αυτών και τα μέσα της βίας»[1]!

Τιμωρία διά νόμου σε όσους δεν παρείχαν βοήθεια

Ο Δήμαρχος χρησιμοποιούσε διατάξεις του ποινικού νόμου που προέβλεπε τιμωρία για όσους παραμελούσαν να παράσχουν τη βοήθειά τους σε περίπτωση δημόσιας ανάγκης, για να πείσει τους κατοίκους να συμμετέχουν στην κατάσβεση των πυρκαγιών. Και δεν παρέλειπε βεβαίως να επισημάνει τις καταστροφές που προκαλούσαν.

Ιδιαίτερα στην Αττική, έγραφε στη διακήρυξη ο Δήμαρχος Αθηναίων, το κάψιμο των δασών «επαυξάνει την ανυδρίαν, κατασταίνει το κλίμα των Αθηνών θερμότερον την ώραν του θέρους και επομένως νοσοδέστερον». Έτσι θεωρούσε πως «η συνδρομή εις την απόσβεσιν των πυρκαϊών, είναι υποχρεωτική εις τους κατοίκους εν γένει του δήμου, οσάκις εντός αυτού συμβαίνει τοιούτον τι δυστύχημα»[1]. Τα αποτελέσματα μπορεί να ήταν πενιχρά από τις Εγκύκλιο του δημάρχου και τις κινητοποιήσεις, αλλά τουλάχιστον εκείνη τη φορά η Αττική δεν θρήνησε θύματα ή μεγάλες καταστροφές σε κατοικημένους

Σήμερα περπάτησα όλη την οδό Σωκράτους, σχεδόν, όλη, από την Πειραιώς έως την Ευριπίδου. Παρατηρώ τα πάντα καθώς περπατώ σε έναν δρόμο που γνωρίζω καλά από τα παιδικά μου χρόνια. Μπαίνοντας στην οδό Σωκράτους, έγινα μάρτυρας μιας εικόνας που κατά κάποιο τρόπο με σόκαρε. Μπροστά μου πήγαιναν δυο κοπέλες που μιλούσαν απταίστως ελληνικά, φορώντας μουσουλμανικες μαντηλες. Έκοψα την ταχύτητα του βήματος μου.

Το “μαλάκα μου”, έδινε κι έπαιρνε. Σταμάτησαν σε ένα από τα πρώτα καταστήματα και χτύπησαν. Άνοιξε ο Αγάς με την καφετιά κελεμπία του, κάτι τους είπε αραβικά, άρχισαν τα σαλαμ Αλέκομ και τέλος, τις φίλησε και τις δύο στο στόμα, ύστερα αυτές του φιλισαν το χέρι και χαχανιζοντας χάθηκαν στο εσωτερικό του καταστήματος, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι ήταν κατάστημα. Ισόγειος χώρος ήταν με κουρτίνες κατεβασμενες… Στα αριστερά μου, ένα εγκατελειμένο επί δεκαετίες κτίριο, γωνία Σωκράτους και Λυκούργου, ανακαινίζεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς για να υποδεχθεί από του χρόνου ίσως τους τουρίστες που καταλυουν σε δωμάτια airbnb…

Στην άλλη γωνία ένα μακρόστενο κατάστημα που ισχυρίζεται ότι είναι το Athenee της οδού Σταδίου, με μια πραμάτεια ρούχων, ανδρικών και γυναικείων, που πράγματι θυμίζουν δεκαετία του 1970…

Εν συνεχεία, κλειστά κι από τις δύο μεριές του δρόμου, τα δύο από αριστερά και ένα πολύ κομψό στα δεξιά κτίρια, που στέγαζαν μέχρι το 1983 ή 1984 το Αθηναϊκό Πρακτορείο Τύπου του κ. Χριστοδουλόπουλου, πιθανώς συγγενούς μου από την πλευρά της μητέρας μου. Το ΑΠΤ, εξέπνευσε, όταν άλλαξε σαρωτικά ο τρόπος έκδοσης των εφημερίδων, μετά από μεγάλη, νομίζω τρίμηνη απεργία των Εργατών Τύπου το καλοκαίρι του 1983 (το Σωματείο τους λεγόταν ΕΤΗΠΤΑ, και βρισκόταν υπό τον έλεγχο του ΚΚΕ, οι δε τυπογράφοι, κυρίως αυτοί που δούλευαν στις λινοτυπικές μηχανές κι εκείνοι που έκαναν την σελιδοποίηση στο “μάρμαρο” είχαν τρομερούς μισθούς ως και 30.000 την ημέρα, έχω ακούσει… ). Αυτό άλλαξε τα δεδομένα κι εμφανίστηκαν δύο νέα πρακτορεία, συνιδιοκτησίας του Λαμπράκη με τον Μπόμπολας. Η Ευρώπη, όπου ο Λαμπράκης ήλεγχε τις πιο πολλές μετοχές και ο ΑΠΌΛΛΩΝΑΣ, όπου μεγαλύτερο ποσοστό είχε ο Μπόμπολας Ένα από αυτά τα σπίτια, λέγεται ότι είναι το πατρικό, του τέως Υπηρεσιακού (?) Πρωθυπουργού, κ. Πικραμένου.

Βαδίζοντας προς την Ευριπίδου, το πρώτο στενό δεξιά, οδηγεί στην οδό των Τυπογραφείων, κατά τις δεκαετίες 60,70 και 80, την οδό Γερανίου, η οποία θυμίζει σε αυτούς που το γνωρίζουν ότι εκεί γυρω, απλωνόταν η όμορφη συνοικία της παλιάς Αθήνας, το Γεράνι. Τώρα η υποβάθμιση της περιοχής, είναι πολύ μεγάλη. Η βρωμιά έχει φτάσει στο απροχώρητο. Επιπροσθέτως, θέλω να αναφέρω, ότι έχω ακούσει, να την αποκαλούν Μικρό Πακιστάν, το Π: Γερανίου – Ευριπίδου – Μενάνδρου.

Δημήτρης Κανελόπουλος

Γράφει ο Μιχάλης Σμυρλάκης.

Οι φωτογραφίες από ελληνικές πόλεις με πολίτες έξωθεν των αστυνομικών τμημάτων να κάνουν ουρά για επανέκδοση της παλαιάς ταυτότητας πριν την έλευση των νέων, που προβλέπεται το φθινόπωρο, σε κάποιους προκαλεί θυμηδία, σε άλλους απογοήτευση και σε ορισμένους πανικό.
Η πίστη ότι στο νέο διαπιστευτήριο υπάρχει τσιπάκι -τουτέστιν πομπός παρακολούθησης- ωθεί συμπολίτες μας στα αστυνομικά μέγαρα, ώστε να “προλάβουν το κακό” και να “προφυλάξουν” την προσωπική τους ζωή, επανεκδίδοντας την παλιού τύπου ταυτότητα.
Οξύμωρο είναι ότι πολλοί από αυτούς ανέγνωσαν αυτήν την ”πληροφορία” από έναν άλλο πομπό που ονομάζεται smartphone (έξυπνο κινητό).
Το έξυπνο κινητό έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο στο οποίο κάνουμε συνεχώς αναζητήσεις. Αυτομάτως, τις επόμενες μέρες (ίσως και ώρες) μας βγάζει διαφημίσεις που ταιριάζουν με το αντικείμενο της προηγούμενης αναζήτησης μας.
Επίσης, σε αυτό αποθηκεύουμε αριθμούς τηλεφώνων και καταγράφουμε τα ραντεβού μας στη διαθέσιμη ατζέντα που έχει.
Αυτή τη συσκευή την αγοράσαμε κάνοντας ανάληψη χρημάτων με τη βοήθεια κάρτας στο ATM ή την εξοφλήσαμε με τη χρήση αυτής ηλεκτρονικά (POS).
Αφού την αγοράσαμε, θελήσαμε να δούμε το περίσσευμα του λογαριασμού και γενικότερα τα ποσά που σπαταλήσαμε.
Γι’ αυτό έπρεπε να πατήσουμε την επιλογή “κίνηση λογαριασμού”. Εκεί διαπιστώσαμε ότι η τράπεζα έχει όλα τα στοιχεία που αφορούν τον λογαριασμό και τη χρήση της κάρτας.
Πού κατατέθηκαν χρήματα, τι αγοράστηκε και σε ποια ώρα και λεπτά συνέβησαν όλες οι συναλλαγές.
Με την ίδια συσκευή επικοινωνίας βγάλαμε φωτογραφίες από ένα ταξίδι μας στο εξωτερικό αλλά και από μια νυχτερινή έξοδο που ήμασταν ωραία ντυμένοι σε ένα όμορφο μαγαζί.
Την ”ανεβάσαμε” σε μορφή story στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την είδαν όσοι μας αναζητήσαν σε αυτά ή και όχι.
Ενημερώθηκαν για την ώρα που πήγαμε, με ποιον και σε ποιο τραπέζι καθίσαμε.
Αν θεωρούμε ότι με την εμφάνιση των νέων ταυτοτήτων θα γεννηθεί μια οργουελική κοινωνία, μάλλον πέφτουμε σε πλάνη.
Ο μεγάλος αδελφός είναι 24 ώρες μαζί μας και με τη δική μας -τις περισσότερες φορές- συγκατάθεση.
Αυτό που πρέπει είναι να τον “εποπτεύουμε” και να τον “χρησιμοποιούμε” ορθά και για ευγενείς σκοπούς.
Ενδεχομένως να υπάρξουν “φωστήρες” που θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν πολιτικά και οικονομικά αυτό το νέο παράδοξο.
Θα πουλήσουν “κούφιο νταηλίκι” κατά τον Κωστή Παλαμά και θα προσπαθήσουν μακροπρόθεσμα να το εξαργυρώσουν με μία θέση στα βουλευτικά έδρανα.

Υ.Γ. Ο γράφων είχε αναγκαστεί πολλές φορές να γυρίσει σπίτι βλασφημώντας την αφηρημάδα του για να πάρει την ταυτότητα του. Το μέγεθος της δεν χωρούσε στο πορτοφόλι αλλοδαπής προέλευσης που είχε. Επιτέλους, αγόρασε καινούργιο γι’ αυτόν τον σκοπό, και η τωρινή -και ευελπιστεί- και η μελλοντική να χωράει στις διαθέσιμες θήκες των καρτών.

*O Μιχάλης Σμυρλάκης είναι Πτυχιούχος Ιστορίας Ιονίου Πανεπιστημίου

 

Τρ 22/08/2023, 

Η λίστα Fortune Global 500 κατατάσσει τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κόσμου, οι οποίες παράγουν τζίρο 41 τρισ. δολαρίων, δηλαδή ίσο με το ένα τρίτο του παγκόσμιου ΑΕΠ. Παραδοσιακά, η λίστα θεωρείται ένα αξιόπιστο βαρόμετρο των εξελίξεων στον επιχειρηματικό κόσμο, καθώς κατέγραψε μεγάλες τάσεις όπως η άνοδος της Κίνας αλλά και η άνθηση του λεγόμενου Big Tech.  Την ίδια στιγμή, στη λίστα του Fortune έχει αποτυπωθεί και η πτώση μεγάλων επιχειρήσεων ή και ολόκληρων κλάδων, καθώς οι συνήθειες των καταναλωτών αλλάζουν, η τεχνολογία προοδεύει και πόλεμοι ξεσπούν. Φέτος, κοιτάζοντας τη λίστα κανείς δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει την πτώση μιας χώρας που κάποτε κυριαρχούσε στο παγκόσμιο επιχειρείν: Της Ιαπωνίας.

Όταν το περιοδικό Fortune δημοσίευσε την πρώτη έκδοση της σύγχρονης εκδοχής της λίστας Global 500, το 1995, η ιαπωνική Mitsubishi είχε κερδίσει την πρώτη θέση, ξεπερνώντας αμερικανικούς κολοσσούς που αργότερα έγιναν Νο1, όπως η Walmart και η Exxon. Στα 176 δισ. δολάρια, «τα έσοδα της Mitsubishi είναι μεγαλύτερα από εκείνα των AT&T, DuPont, Citicorp και Procter & Gamble μαζί», έγραφε τότε το Fortune.

Την ίδια χρονιά, μάλιστα, άλλοι 5 μεγάλοι ιαπωνικοί όμιλοι είχαν καταφέρει να μπουν στο top 10 (πρόκειται για τις Mitsui, Itochu, Sumitomo, Marubeni και Nissho Iwai), με την Ιαπωνία να μετρά συνολικά 149 επιχειρήσεις στη λίστα, πολύ κοντά στις 151 των ΗΠΑ. Συνολικά, οι εταιρείες αυτές παρήγαγαν το 37% των εσόδων του Global 500.

Σήμερα, 28 χρόνια μετά, η εικόνα είναι πολύ διαφορετική. Όπως σημειώνει το Fortune, η φετινή λίστα Global 500 περιλαμβάνει μόλις 41 ιαπωνικές εταιρείες, πολύ λιγότερες σε σχέση με τις επιχειρήσεις από τις ΗΠΑ και την Κίνα (136 και 135 αντίστοιχα). Οι ιαπωνικές εταιρείες του Global 500 παρήγαγαν πέρυσι έσοδα 2,8 τρισ. δολαρίων, μόλις το 6,8% του παγκόσμιου συνόλου. Συγκριτικά, οι αμερικανικές εταιρείες του Global 500 παρήγαγαν το 31,8% του συνολικού τζίρου της λίστας και οι κινεζικές το 27,5%.

Η Toyota Motors είναι σήμερα η μεγαλύτερη ιαπωνική εταιρεία της λίστας, στην 19η θέση, με τζίρο 274 δισ. δολαρίων. Όσο για την Mitsubishi; Βρίσκεται πλέον στην 45η θέση, με τζίρο 159 δισ. δολαρίων.

Πώς γίνεται μία χώρα που κυριαρχούσε στο παγκόσμιο επιχειρείν πριν από σχεδόν τρεις δεκαετίες να πέσει τόσο πολύ και τόσο γρήγορα; Όπως εξηγεί το Fortune, τα προβλήματα που πλήττουν την ιαπωνική οικονομία γίνονται βαρίδι και για τους άλλοτε πανίσχυρους επιχειρηματικούς γίγαντές της: Το αδύναμο γιεν, η απουσία καινοτόμων επιχειρήσεων και η άνοδος της Κίνας.

Η άνοδος της Κίνας στο Global 500, από μόλις τρεις εταιρείες το 1995 σε 135 σήμερα, οδήγησε στο να παραγκωνιστούν πολλές ιαπωνικές επιχειρήσεις. Μάλιστα, οι κινεζικές εταιρείες «χτυπούν» την Ιαπωνία ακόμα και σε τομείς όπου ήταν παραδοσιακά πολύ ισχυρή, καθώς για παράδειγμα η Κίνα ξεπέρασε φέτος την Ιαπωνία για να γίνει ο μεγαλύτερος εξαγωγέας αυτοκινήτων του κόσμου.

Αλλά και οι νομισματικές διακυμάνσεις εξηγούν σε έναν βαθμό την πτώση των ιαπωνικών εταιρειών στη λίστα Global 500. Το Fortune μετατρέπει τα μη δολαριακά έσοδα των εταιρειών με βάση τον κυλιόμενο μέσο όρο 12μήνου της ισοτιμίας. Το ιαπωνικό γιεν έπεσε από τα 112 γιεν ανά δολάριο στα 135 γιεν ανά δολάριο ανάμεσα στο οικονομικό έτος του 2021 και του 2022. Αυτή η πτώση κατά 20% αποτέλεσε βαρίδι για τα εταιρικά έσοδα, όταν «μεταφράστηκαν» σε δολάρια.

Και ενώ η Ιαπωνία θεωρούσε παραδοσιακά ότι το αδύναμο γιεν ενισχύει την ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών της, εντούτοις έχει και μια πιο αρνητική όψη, καθώς κάνει τις εισαγωγές πιο ακριβές. Έτσι, οι ιαπωνικές εταιρείες αντιμετωπίζουν ακόμα υψηλότερο ενεργειακό κόστος και κόστος πρώτων υλών, λόγω του αδύναμου νομίσματος.

«Αυτό που κάνει η Ιαπωνία είναι να εισάγει πρώτες ύλες από όλο τον κόσμο, να τις επεξεργάζεται, να τους προσθέτει αξία και να τις πουλά», εξηγούσε πέρυσι ο  Tadashi Yanai, CEO της Fast Retailing, στην οποία ανήκουν τα καταστήματα ρούχων Uniqlo. «Σε αυτό το περιβάλλον, δεν αποτελεί πλεονέκτημα η αδυναμία του νομίσματος της χώρας».

Όμως, τα προβλήματα της Ιαπωνίας είναι ευρύτερα. Η οικονομία της έχει παραμείνει στάσιμη το τελευταίο διάστημα, κάτι που σημαίνει ότι υπάρχουν λιγότερες ευκαιρίες για τις υπάρχουσες επιχειρήσεις και για τις startups. Την τελευταία δεκαετία, η ιαπωνική οικονομία έχει αναπτυχθεί κατά 5,3%, σε ένα διάστημα που η αμερικανική οικονομία εμφάνισε ανάπτυξη 23% και η κινεζική 83%.

Πρακτικά, η Ιαπωνία έμεινε έξω από την άνθηση του ίντερνετ που ωφέλησε οικονομίες όπως των ΗΠΑ και της Κίνας, με αποτέλεσμα η χώρα να μην έχει καμία δική της εταιρεία στο Big Tech, πλάι στις Alphabet, Microsoft, Alibaba και Tencent.

«Η Ιαπωνία, σε αντίθεση με την Κίνα, δεν βίωσε την άνοδο νέων επιχειρηματιών, όπως ο Jack Ma (ιδρυτής της Alibaba) και ο Pony Ma (ιδρυτής της Tencent)», εξηγεί ο Vasuki Shastry, του think tank Chatham House, αποδίδοντας τη διαπίστωση αυτή στην απουσία οικονομικών και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα είχαν δημιουργήσει νέες ατμομηχανές ανάπτυξης, ενισχύοντας την καινοτομία.

moneyreview.gr

Υποκριτής είναι εκείνος ο οποίος συνειδητά προσποιείται… Ηλίθιος είναι εκείνος ο οποίος συνειδητά πιστεύει πως αυτό οδηγεί κάπου…