Συντάκτης: Kostas Bertsias

Μάκης Χαμαλίδης: “Στα Δύσκολα, Κάνε Πολύ Καλά τα Εύκολα”

ΛΕΥΘΈΡΗΣ ΠΛΑΚΊΔΑΣ 13 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2018

Η ζωή είναι τώρα. Ζήσ’ την. Ασχολήσου καταρχήν με πράγματα που εξαρτώνται από εσένα και κάνε τα εύκολα πολύ καλά. Μάθε να ακούς τα σωστά άτομα και να δέχεσαι ότι δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους.

Κάποιες από τις συμβουλές ζωής που προτείνει ο Μάκης Χαμαλίδης, Έλληνας που ζει στο Παρίσι σχεδόν 30 χρόνια και ασχολείται ως ψυχολόγος με ειδίκευση στους πρωταθλητές. Πρόσφατα του πρότεινε η Γαλλική Ομοσπονδία Τένις (από τις πιο δυνατές και σημαντικές στον κόσμο) να διευθύνει και να οργανώσει το τμήμα ψυχολογικής υποστήριξης αθλητών. Μία θέση εμπνευσμένη και φτιαγμένη για τον ίδιο.

Έχουν περάσει από τα χέρια του και έχουν ακούσει τις συμβουλές του πάνω από 500 πρωταθλητές από όλα τα αθλήματα -από κορυφαίοι παίκτες του γκολφ μέχρι ποδοσφαιριστές της εθνικής ομάδας της Γαλλίας- και εκατοντάδες άλλοι, από χορευτές και ηθοποιούς, μέχρι καθημερινούς ανθρώπους. Έγραψε μάλιστα μαζί με τον François Ducasse πριν μερικά χρόνια ένα από τα πιο γνωστά best seller που έχουν κυκλοφορήσει στο χώρο των βιβλίων ψυχολογίας, με τίτλο Champion Dans la Tête (“Πρωταθλητής στο Μυαλό”), για όσους θέλουν να εφαρμόσουν τις αρχές υπεροχής των πρωταθλητών στη ζωή τους.Είναι ένας άνθρωπος ευχάριστος, διακριτικός, κοσμοπολίτης, με πολύ καλή γνώση του αθλητισμού και της ζωής.

Ποια ικανότητα πρέπει να έχει κάποιος που κάνει πρωταθλητισμό;

Πρώτα από όλα είναι η επιθυμία να δημιουργήσει κάτι. Να ξεχωρίσει, να κερδίσει έναν τίτλο, να γίνει ο καλύτερος στον τομέα του, να κάνει κάτι που δεν είχε πετύχει μέχρι σήμερα. Πάνω από όλα να μάθει να ξεχωρίζει τη δική του επιθυμία από τις επιθυμίες των άλλων. Του προπονητή, των γονιών, του κοινού… Στον αθλητισμό, και το βλέπουμε και στην Ελλάδα, πολλές φορές οι γονείς έχουν μεγαλύτερη επιθυμία από τα παιδιά τους για να κάνουν πρωταθλητισμό.

Το περιβάλλον επίσης είναι πολύ σημαντικό. Οι περισσότεροι από μας ακούνε περισσότερες συμβουλές από όσες χρειάζονται. Όσοι κάνουν υψηλό πρωταθλητισμό και έχουν διάρκεια στις διακρίσεις, ακούνε λίγα άτομα που είναι ικανά και άξια εμπιστοσύνης. Οι περισσότεροι επιλέγουν να είναι κάποιοι φίλοι τους και όχι απαραίτητα ικανοί στον τομέα τους. Ο πρωταθλητής προτιμάει τον σκληρό προπονητή που θα του δείξει το σωστό δρόμο χωρίς συμβιβασμό και θα είναι αποφασισμένος να πάει έως το τέλος. Όχι κάποιον που θα ενδώσει στις επιθυμίες του αθλητή, και θα έρθει η μέρα που δε θα τον σέβεται καθόλου. Τελικά, το να μπορείς να τοποθετήσεις τον εαυτό σου είναι μια ικανότητα που δεν πληρώνεται. Για να προχωρήσεις σε αυτή τη διαδρομή, γεμάτη από εμπόδια και παγίδες, υπάρχουν στιγμές που πρέπει να βρεις τη σωστή απόσταση με τους άλλους. Συχνά, η αληθινή καριέρα αρχίζει όταν μπορείς να ζητήσεις από άτομα του στενού κύκλου να κάνουν στην άκρη για να προχωρήσεις…

Μπορείς να μας δώσεις ένα παράδειγμα;

Ένα κλασικό πρόβλημα στο τένις είναι η ανικανότητα του τενίστα να ζητήσει από το γονιό του να μην επεμβαίνει σε θέματα του προπονητή. Με αποτέλεσμα να μπερδεύονται οι γονείς στα πόδια του προπονητή και ο αθλητής να μη ξέρει ποιον να ακούσει και ποιανού τις οδηγίες να ακολουθήσει. Ανάλογα βέβαια είναι και σε άλλες εκφάνσεις στην κοινωνική ζωή, όταν ένας γονιός πείθει το παιδί του ότι αυτό που εκείνος θέλει είναι το καλύτερο για εκείνον. Και όχι αυτό με το οποίο το παιδί θέλει να ασχοληθεί.

Για ποιο λόγο σε επισκέπτονται οι πελάτες σου;

Ο κάθε ένας έχει ένα ταλέντο, αλλά λίγοι είναι αυτοί που έχουν το ταλέντο να καλλιεργήσουν το ταλέντο τους. Συνήθως όμως, ο ταλαντούχος αθλητής χάνει το αρχικό αβαντάζ του γιατί αναγκαστικά πρέπει να ποντάρει στο ταλέντο της πειθαρχίας και της οργάνωσης.

Σηκώνεται πιο νωρίς, επενδύει στην καριέρα του, έχει πιο καλή αυτοσυγκέντρωση ή βάζει πιο πολύ ένταση στις προπονήσεις του. Κανείς δεν κατέχει όλες αυτές τις αρμοδιότητες μαζί αλλά φτάνει να δουλέψεις πάνω σε μία για να προχωρήσει σημαντικά η καριέρα σου.

Σε ό,τι αφορά τον αγώνα, βοηθάω τους αθλητές να καλλιεργήσουν τη σημερινή φόρμα, χωρίς να αναφέρονται στο καλύτερο επίπεδό τους. Όταν είσαι στο 5/10, καλύτερα να το δέχεσαι και να κάνεις τα εύκολα πράγματα καλά έως πολύ καλά. Τότε σύντομα θα φτάσεις στο 6 ή 7/10 που είναι ήδη επίπεδο με το οποίο μπορείς να κάνεις τη διαφορά. Το 10/10 έρχεται όταν δεν το περιμένεις και δεν κρατάει πολύ…

Ποια συμβουλή ενός προπονητή ακολουθείς και προτείνεις στους πελάτες σου;

Ο θρύλος του ποδοσφαίρου και ένας από τους μακροβιότερους προπονητές σε ομάδα, ο Arsene Wenger, μου είπε πρόσφατα που είχαμε βρεθεί και μιλούσαμε για διάρκεια κάτι που το πιστεύω πολύ. “Είναι πιο σημαντικό να έχει κάποιος διάρκεια στην επιθυμία, παρά να έχει μόνο ένταση στο να επιθυμεί κάτι.”

Το να θέλεις κάτι πολύ είναι σημαντικό, αλλά αυτό που θα κάνει τη διαφορά είναι να το θέλεις και να το διεκδικείς για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ο Roger Federer δεν παίρνει καμία σημαντική απόφαση αν δεν περάσουν 24 ώρες από την ώρα που θα συμβεί κάτι. Συνήθως μετά από μία ήττα. Εκεί που άλλοι αντιδρούν αυθόρμητα και συναισθηματικά και λόγω της έντασης παίρνουν αποφάσεις που δε μπορούν μετά να τις αλλάξουν, ο κορυφαίος τενίστας στον κόσμο παίρνει χρόνο.

Σε δύσκολες στιγμές και σε κρίσιμες φάσεις για τους πρωταθλητές τι τους προτείνεις;

Εκείνη την ώρα που κάτι είναι μπροστά σου -αγώνας, απόφαση, εξετάσεις- πιστεύω πάνω απ’ όλα στο να κάνεις τα εύκολα πολύ καλά. Είναι το μόνο που μπορεί να λειτουργήσει σε στιγμές έντασης και πίεσης. Σκεφτείτε τους αθλητές που πρέπει να μπουν και να εκτελέσουν ένα κρίσιμο πέναλτι. Εκείνη τη στιγμή βιώνουν την εσωτερική σύγκρουση όταν “θέλω να πετύχω αλλά φοβάμαι την αποτυχία”. Ενώ πολλοί πιστεύουν ότι θα πρέπει να κάνουν κάτι εξαιρετικό, συχνά φτάνει να κάνουν πολύ καλά τα εύκολα, τα βασικά λοιπόν, και όλα τα άλλα θα έρθουν.

Υπάρχει κάποιος κανόνας ζωής που έχει υιοθετήσει ένας αθλητής και τον ασπάζεσαι;

Ο Ελβετός τενίστας Roger Federer που έχει φτάσει στα 37 και ακόμα πρωταγωνιστεί, πολλές φορές όταν βλεπόμαστε μου θυμίζει κάτι που έχει βάλει στη ζωή του ως πρωταρχικό κανόνα.

Είναι ο νόμος των 24 ωρών. Δεν παίρνει καμία σημαντική απόφαση αν δεν περάσουν 24 ώρες από την ώρα που θα συμβεί κάτι. Συνήθως μετά από μία ήττα. Εκεί που άλλοι αντιδρούν αυθόρμητα και συναισθηματικά και λόγω της έντασης παίρνουν αποφάσεις που δε μπορούν μετά να τις αλλάξουν, ο κορυφαίος τενίστας στον κόσμο παίρνει χρόνο.

Ρίχνει τους τόνους, την ένταση, δίνει την ευκαιρία σε ελάχιστους κοντινούς του ανθρώπους των οποίων την άποψη ακούει να το μοιραστεί μαζί τους. Με αυτόν τον τρόπο δεν μετανιώνεις εύκολα για αποφάσεις που παίρνεις.

Γεμάτη η τσάντα !!

Σήμερα 9/11 το πακέτο 215,18 εκατ. μετοχών ή 70,38% του Υγεία στο CVC έναντι 204,4 εκατ. ευρώ

η Μινέττα στα γραφεία των συνεργατών της

Γύρω στο 454 π.Χ., ο Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος (περ. 485- 425 π.Χ.) επισκέφθηκε την Αίγυπτο. Όπως όλοι μας, έμεινε άναυδος από τις πυραμίδες, και από τα γιγαντιαία αγάλματα -ύψους 20 μέτρων- στις Θήβες, λίγο πιο πέρα στον Νείλο. Δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο παλιά ήταν τούτα τα αρχιτεκτονήματα. Η δόξα της Αιγύπτου είχε παρέλθει και ήδη προ πολλού είχε αρχίσει η ακμή των Περσών.

Ο Ηρόδοτος ζούσε σε μια πολύ νεότερη, πολύ πιο ζωντανή κοινωνία, που βρισκόταν ακόμη στην ακμή της και η οποία, έναν αιώνα αργότερα, θα κατακτούσε την Αίγυπτο υπό την ηγεμονία του Μεγάλου Αλεξάνδρου (356-323 π.Χ.). Από την εποχή του Ηροδότου, όσοι σκέφτονταν και έγραφαν στα ελληνικά κυριαρχούσαν σε ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής Μεσογείου. Είχαν καταγράψει τα έργα του Ομήρου, του τυφλού ποιητή, στα οποία αναφέρονταν μεταξύ άλλων πώς οι Έλληνες νίκησαν τους Τρώες κατασκευάζοντας ένα γιγαντιαίο άλογο -τον Δούρειο ‘Ιππο- μέσα στο οποίο κρύφτηκαν, καθώς και το φανταστικό ταξίδι της επιστροφής του Οδυσσέα στην πατρίδα του μετά τον Τρωικό Πόλεμο. Οι Έλληνες ήταν σπουδαίοι ναυπηγοί, έμποροι και στοχαστές.

Ένας από τους πρώτους στοχαστές ήταν ο Θαλής (περ. 625- 545 π.Χ.), ένας έμπορος, αστρονόμος και μαθηματικός από τη Μίλητο, που βρισκόταν στις ακτές της σημερινής Τουρκίας. Δε διασώθηκε κανένα έργο του, αλλά μεταγενέστεροι συγγραφείς αναφέρουν χωρία από τα έργα του καθώς και ανέκδοτες ιστορίες που σκιαγραφούν την προσωπικότητά του. Ένας από αυτούς αναφέρει ότι κάποτε ήταν τόσο απορροφημένος από την παρατήρηση των άστρων, ώστε δεν έβλεπε πού πατούσε με αποτέλεσμα να πέσει σε ένα πηγάδι. Σε μια άλλη ιστορία ο Θαλής παρουσιάζεται σε καλύτερες στιγμές του: χάρη στην εξυπνάδα του, είχε καταφέρει να προβλέψει μια πολύ μεγάλη σοδειά ελιών. Έτσι, νοίκιασε όλους τους ελαιοτριβείς πολύ πριν τη συγκομιδή, όταν κανείς δεν τους χρειαζόταν, και όταν ήρθε η ώρα της συγκομιδής, τους υπενοικίασε αποκομίζοντας μεγάλο κέρδος.

Ο Θαλής δεν ήταν ο πρώτος αφηρημένος καθηγητής -θα συναντήσουμε και άλλους στη συνέχεια- ούτε ο μόνος που έβγαζε χρήματα εφαρμόζοντας την επιστήμη του. Λέγεται ότι ο Θαλής είχε επισκεφθεί την Αίγυπτο και ότι έφερε στην Ελλάδα τα αιγυπτιακά μαθηματικά. Μπορεί να πρόκειται απλώς για μια ακόμη ιστορία, σαν και εκείνη για τη σωστή πρόβλεψη από τον ίδιο μιας ολικής έκλειψης ηλίου (δε γνώριζε αρκετή αστρονομία για να επιτύχει κάτι τέτοιο). Πιο πιθανό ωστόσο να αληθεύει ήταν ο τρόπος με τον οποίο επιχείρησε να εξηγήσει πολλά φυσικά φαινόμενα, όπως η γονιμοποίηση της γης από τις πλημμύρες του ποταμού Νείλου και ο τρόπος με τον οποίο προκαλούνται οι σεισμοί από την υπερθέρμανση του νερού στο εσωτερικό του φλοιού της Γης. Για τον Θαλή, το νερό ήταν το βασικό στοιχείο, γι’ αυτό και εικόνισε τη Γη ως έναν δίσκο που επιπλέει σε έναν τεράστιο ωκεανό. Μπορεί να μας ακούγεται πολύ αστείο, αλλά η ουσία είναι πως ο Θαλής ήθελε πραγματικά να εξηγήσει τα φαινόμενα με φυσικούς, και όχι υπερφυσικούς, όρους. Οι Αιγύπτιοι, από την άλλη, πίστευαν ότι οι πλημμύρες του Νείλου οφείλονταν στους θεούς.

Σε αντίθεση με τον Θαλή, ο Αναξίμανδρος (περ. 611-547 π.Χ.), επίσης από τη Μίλητο, πίστευε ότι η φωτιά ήταν το πιο σημαντικό στοιχείο στο Σύμπαν. 0 Εμπεδοκλής (περ. 500-430 π.Χ.), από τη Σικελία, ενστερνίστηκε την ιδέα της ύπαρξης τεσσάρων στοιχείων: αέρας, γη, φωτιά και νερό. Μια ιδέα οικεία σ’ εμάς, διότι αυτήν υιοθέτησαν οι στοχαστές για περίπου 2.000 χρόνια, μέχρι τα τέλη του Μεσαίωνα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι γινόταν αποδεκτή από τους πάντες. Στην Ελλάδα, και αργότερα στη Ρώμη, μια ομάδα φιλοσόφων γνωστών ως ατομικοί πίστευαν ότι ο κόσμος αποτελείται στην πραγματικότητα από μικροσκοπικά σωματίδια που ονομάζονται άτομα.

Ο διασημότερος από αυτούς ήταν ο Δημόκριτος, ο οποίος έζησε γύρω στο 420 π.Χ. Ό,τι γνωρίζουμε για τις ιδέες του προέρχεται από ορισμένα θραύσματα των σκέψεών του που άλλοι συγγραφείς παραθέτουν. Ο Δημόκριτος πίστευε πως στο Σύμπαν υπήρχαν πολλά άτομα, και πως υπήρχαν ανέκαθεν. Τα άτομα δεν μπορούσαν να τμηθούν περαιτέρω, ούτε μπορούσαν να καταστραφούν. Παρότι ήταν πολύ μικρά για να γίνουν ορατά, πίστευε ότι υπήρχαν διαφορετικά μεγέθη και σχήματα ατόμων, διότι έτσι θα εξηγούνταν γιατί τα μεγαλύτερα σώματα, που αποτελούνται από άτομα, έχουν διάφορες γεύσεις, υφές και χρώματα. Όμως τα μεγαλύτερα σώματα υπάρχουν μόνο γιατί εμείς οι άνθρωποι γευόμαστε, αισθανόμαστε και βλέπουμε. Στην πραγματικότητα, επέμενε ο Δημόκριτος, δεν υπάρχει τίποτε παρά μόνο «τα άτομα και το κενό», αυτά που ονομάζουμε ύλη και χώρος.

Η ατομική θεωρία δεν ήταν και πολύ δημοφιλής, ιδιαίτερα η άποψη του Δημόκριτου και των μαθητών του για το πώς τα έμβια όντα «εξελίχθηκαν» μέσω μιας διαδικασίας τύπου δοκιμής και λάθους. Σύμφωνα με μια αστεία εκδοχή της συγκεκριμένης άποψης, τα διάφορα τμήματα των φυτών και των ζώων υπήρχαν κάποτε σε τεράστιες ποσότητες και μπορούσαν να συνενωθούν με διάφορους συνδυασμούς -η προβοσκίδα ενός ελέφαντα θα μπορούσε, για παράδειγμα, να προσαρτηθεί σε ένα ψάρι, ένα ροδοπέταλο σε μια πατάτα και ούτω καθεξής-, έως ότου τελικά συνταίριασαν με τους τρόπους που σήμερα παρατηρούμε. Η ιδέα ήταν πως αν το πόδι ενός σκύλου συνδεόταν κατά τύχη στον κορμό μιας γάτας το ζώο που θα προέκυπτε δε θα μπορούσε να επιβιώσει, συνεπώς δε θα μπορούσαν να υπάρξουν γάτες με πόδια σκύλου. Ως εκ τούτου, μετά από μια χρονική περίοδο, όλα τα πόδια σκύλου κατέληξαν σε σκύλους, και -ευτυχώς- όλα τα πόδια ανθρώπου κατέληξαν σε ανθρώπους. (Μια άλλη αρχαιοελληνική εκδοχή της εξέλιξης μοιάζει περισσότερο ρεαλιστική, αν και πάλι κάπως φρικιαστική: όλα τα έμβια όντα είχαν σταδιακά εμφανιστεί από μια πολύ παλιά γλοιώδη ουσία.)

Σύμφωνα λοιπόν με την ατομική φιλοσοφία, δεν υπάρχει κανένας τελικός σκοπός και κανένα σπουδαίο σχέδιο στο Σύμπαν, και τα πράγματα εξελίσσονται μόνο μέσω τύχης και αναγκαιότητας, γι’ αυτό και δεν άρεσε σε πολλούς. Πρόκειται για μια αρκετά ψυχρή άποψη, την εποχή που οι περισσότεροι Έλληνες φιλόσοφοι αναζητούσαν τον σκοπό, την αλήθεια και την ομορφιά. Οι Έλληνες που έζησαν την ίδια εποχή με τον Δημόκριτο και τους ατομικούς θα πρέπει να είχαν ακούσει ολοκληρωμένα τα επιχειρήματά τους. Όσα εμείς γνωρίζουμε προέρχονται μόνο από παραθέματα και συζητήσεις μεταγενέστερων φιλοσόφων.

Ο Λουκρήτιος (περ. 100 – περ. 55 π.Χ.), ένας ατομικός που έζησε τη ρωμαϊκή εποχή, έγραψε ένα όμορφο ποίημα για την επιστήμη με τίτλο De rerum natura (Για τη φύση των πραγμάτων). Στο ποίημα περιγράφει τον ουρανό, τη γη και τα πάντα πάνω σε αυτήν, συμπεριλαμβανομένης της εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών, με βάση την ατομική φιλοσοφία.

Σήμερα γνωρίζουμε τα ονόματα και ορισμένα από τα έργα δεκάδων αρχαίων Ελλήνων φυσικών επιστημόνων και μαθηματικών που έζησαν σε μια περίοδο σχεδόν χιλίων ετών. Προεξάρχουσα θέση ανάμεσά τους κατέχει ο Αριστοτέλης. Η εικόνα του για τη φύση άσκησε τόση επιρροή, ώστε κυριάρχησε για πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του . Ιδιαίτερα όμως σημαντική για την εξέλιξη της επιστήμης ήταν η συνεισφορά τριών επιστημόνων μεταγενέστερων του Αριστοτέλη.

Ο Ευκλείδης (περ. 330 – περ. 260 π.Χ.) δεν ήταν ο πρώτος που μελέτησε τη γεωμετρία (οι Βαβυλώνιοι ήταν ιδιαίτερα ικανοί γεωμέτρες). Όμως ήταν εκείνος που συγκέντρωσε, εν είδει εγχειριδίου, τις βασικές παραδοχές, κανόνες και διαδικασίες της εν λόγω επιστήμης. Η γεωμετρία είναι ένα πολύ πρακτικό είδος μαθηματικών που μελετά τον χώρο: τα σημεία, τις γραμμές, τις επιφάνειες, τους όγκους. Ο Ευκλείδης παρέθεσε διάφορα γεωμετρικά θεωρήματα, όπως το ότι οι παράλληλες γραμμές δεν τέμνονται ποτέ και ότι το άθροισμα των γωνιών ενός τριγώνου ισούται με 180°. Το σπουδαίο έργο του, τα Στοιχεία, αποτέλεσε αντικείμενο θαυμασμού και μελέτης σε όλη την Ευρώπη. Μπορεί κι εσείς να μελετήσετε κάποια μέρα τη δική του «γεωμετρία του επιπέδου». Σίγουρα θα θαυμάσετε την κρυστάλλινη και λιτή ομορφιά της.

Ο δεύτερος από τους τρεις σπουδαίους επιστήμονες, ο Ερα­τοσθένης (περ. 284 – περ. 192 π.Χ.), μέτρησε την περιφέρεια της Γης με έναν πολύ απλό αλλά έξυπνο γεωμετρικό τρόπο. Γνώριζε πως κατά το θερινό ηλιοστάσιο, τη μεγαλύτερη μέρα του έτους, ο ήλιος βρισκόταν ακριβώς πάνω από την πόλη της Συήνης. Έτσι, μέτρησε τη γωνία που σχημάτιζαν οι ακτίνες του ήλιου εκείνη τη μέρα στην Αλεξάνδρεια (όπου ήταν βιβλιοθηκάριος της περίφημης βιβλιοθήκης), η οποία βρισκόταν 5.000 στάδια βορειότερα της Συήνης. (Το «στάδιο» ήταν μονάδα μέτρησης του μήκους που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, ίσο περίπου με 175 μέτρα.) Από αυτές τις μετρήσεις και με τη χρήση γεωμετρίας, υπολόγισε ότι η περιφέρεια της Γης ήταν περίπου ίση με 250.000 στάδια. Αραγε, έπεσε κοντά; Ο Ερατοσθένης προσδιόρισε την περιφέρεια της Γης στα 40.225 χιλιόμετρα, όχι πολύ μακριά από τα 40.075 χιλιόμετρα που σήμερα γνωρίζουμε ότι είναι το μήκος του Ισημερινού. Σημειώστε ότι ο Ερατοσθένης πίστευε πως η Γη είναι στρογγυλή. Η ιδέα ότι η Γη ήταν μια μεγάλη επίπεδη επιφάνεια και ότι οι άνθρωποι θα έπεφταν από τα άκρα της δεν ήταν πάντοτε αποδεκτή, παρά τις ιστορίες που λέγονται για τον Χριστόφορο Κολόμβο και το ταξίδι του στην Αμερική

Ο τελευταίος από τους τρεις σπουδαίους επιστήμονες εργαζόταν επίσης στην Αλεξάνδρεια, στην ιστορική αυτή πόλη της βόρειας Αιγύπτου που ιδρύθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο. Ο Κλαύδιος ο Πτολεμαίος (περ. 100 – περ. 178 μ.Χ.), όπως πολλοί επιστήμονες του αρχαίου κόσμου, ήταν πολυπράγμων. Έγραψε για τη μουσική, τη γεωγραφία, και τη φύση και τη συμπεριφορά του φωτός. Όμως το έργο που του χάρισε αιώνια φήμη είναι η Αλμαγέστη, ονομασία που του έδωσαν οι Άραβες. Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο Πτολεμαίος συγκέντρωσε και επέκτεινε τις παρατηρήσεις πολλών Ελλήνων αστρονόμων, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν χάρτες του ουρανού, υπολογισμοί της κίνησης των πλανητών, του φεγγαριού, του Ήλιου και των άστρων, και η δομή του Σύμπαντος. Υπέθεσε, όπως οι πάντες την εποχή του, ότι η Γη βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου και ότι ο Ήλιος, η Σελήνη, οι πλανήτες και τα άστρα περιφέρονται γύρω της διαγράφοντας κυκλικές τροχιές. 0 Πτολεμαίος ήταν πολύ καλός μαθηματικός, και ανακάλυψε ότι κάνοντας λίγες διορθώσεις μπορούσε να εξηγήσει τις κινήσεις των πλανητών που αυτός, καθώς και πολλοί πριν από αυτόν, είχε παρατηρήσει

Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσει κανείς πώς ο Ήλιος περιφέρεται γύρω από τη Γη όταν στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο. Το βιβλίο του Πτολεμαίου αποτέλεσε απαραίτητο ανάγνωσμα για τους αστρονόμους στον ισλαμικό κόσμο και κατά τον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα. Ήταν ένα από τα πρώτα έργα που μεταφράστηκαν στα αραβικά και ύστερα στα λατινικά – τόσο θαυμάστηκε. Μάλιστα, ο Πτολεμαίος θεωρούνταν από πολλούς ισότιμος του Ιπποκράτη, του Αριστοτέλη και του Γαληνού, αν και για μας οι τρεις τελευταίοι αξίζουν ο καθένας το δικό του ξεχωριστό κεφάλαιο.

***

William Bynum – Μικρή ιστορία της επιστήμης . Εκδόσεις Πατάκης

Αντικλείδι , https://antikleidi.com

ΟΟΣΑ: Χιλιάδες νεκροί στην Ελλάδα μέχρι το 2050 λόγω ανθεκτικών μικροβίων στα αντιβιοτικά

Η Ελλάδα και η Ιταλία είναι οι δύο χώρες του ΟΟΣΑ όπου το πρόβλημα της ανθεκτικότητας των μικροβίων στα αντιβιοτικά θα προκαλέσει τη μεγαλύτερη θνησιμότητα στο μέλλον, σύμφωνα με μια νέα έκθεση του ΟΟΣΑ.

Λείπει το αφεντικό στα βόρεια και ο κούνελος βρήκε χώρο και στρογγυλοκάθησε !!

Χρόνια πολλά George !!

Μια θέση για καθετί και καθετί στη θέση του

Henry Fayol

Γάλλος βιομήχανος

«Χτενίζουν» τις μάντρες ανακύκλωσης μετάλλων στην ευρύτερη περιοχή της Βοιωτίας οι αστυνομικές αρχές, αναζητώντας την χάλκινη προτομή ενός ήρωα του αγώνα κατά του τουρκικού «Αττίλα» στην Κύπρο, την οποία ξήλωσαν άγνωστοι από την πλατεία του χωριού Λεοντάρι στο Δήμο Αλιάρτου!

Με περίσσιο θράσος οι δράστες, που όλα δείχνουν ότι είναι «κυνηγοί» χαλκού, έφτασαν ανενόχλητοι στην πλατεία της κοινότητας και έβγαλαν από τη θέση της την προτομή του 22χρονου δεκανέα πεζικού Λάμπρου Νικολάου, ο οποίος ήταν κάτοικος του χωριού και είχε σκοτωθεί κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο!

Τα αποκαλυπτήρια της προτομής είχαν γίνει το 2009, σε ένδειξη τιμής για τον αδικοχαμένο ήρωα του χωριού. Εννέα χρόνια αργότερα, ο Λάμπρος Νικολάου έμελλε να «θυσιαστεί» για δεύτερη φορά, στο βωμό του κέρδους κάποιων ασυνείδητων! Οι άνδρες της Ασφάλειας Θηβών διενεργούν έρευνες για να εντοπίσουν τόσο την προτομή πριν καταλήξει σε κάποιο χυτήριο, όσο και αυτούς που την έκλεψαν.

ο Χρήστος και Θύμιος τακίμιασαν και βρέθηκαν μαζί στα δικαστήρια στην δίκη της beat αν και παλιοί ταξικοί εχθροί ;;

Μικροσυμφερόντα και ψηφαλακια ….

Και συ λαέ δυστυχισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό !!!

Someone Else’s Problem

Τα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα σε ό,τι αφορά το σχέδιο συμφωνίας κυβέρνησης και Εκκλησίας της Ελλάδος σχετικά με τη μισθοδοσία των κληρικών και την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι πολλά. Πρόκειται για μια εξέλιξη που ανοίγει το διάλογο για ένα μείζον ζήτημα που εκκρεμεί εδώ και δεκαετίες; Συνιστά άραγε νίκη για όσους ήλπιζαν ότι η πρώτη αριστερή κυβέρνηση θα άφηνε ως παρακαταθήκη το διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους; Αποτελεί την αφετηρία για την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής ακίνητης περιουσίας που έχει γίνει μήλο της έριδος ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια;

Ομολογώ ότι δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς τη συγκεκριμένη κίνηση ως μια ουσιαστική παρέμβαση που αλλάζει κάτι στις σχέσεις μεταξύ των δύο θεσμών. Ταιριάζει πολύ περισσότερο με τη στρατηγική πολιτικής επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των εκλογών – το κίνητρο κατέστη σαφές ότι είναι λιγότερο ο διαχωρισμός και περισσότερο ο… διορισμός. Με τον ιδιωτικό τομέα να εξακολουθεί να αγκομαχά υπό τα βαρίδια των κυβερνητικών επιλογών της τελευταίας δεκαετίας, ανοίγει ο δρόμος για να διοριστούν στη θέση των κληρικών 10 χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι.

Πώς όμως βγαίνουν τα δημοσιονομικά μαθηματικά, δεδομένου ότι η δαπάνη που πήγαινε στους κληρικούς θα εξακολουθήσει να καταβάλλεται ως συνολικό κονδύλι ετησίως από το Κράτος στην Εκκλησία; Ας λύσει την εξίσωση κάποιος άλλος – οι διορισμοί άλλωστε απαιτούν μια χρονική καθυστέρηση που σημαίνει ότι το “πρόβλημα” του πώς θα πληρωθούν όλοι όσοι προσληφθούν κατά πάσα πιθανότητα θα κληθεί να το λύσει η Νέα Δημοκρατία.

Αναμνήσεις επί Κολωνώ

Ετος 1956. Οικογένεια φωτογραφίζεται στο καφενεδάκι του Καπράλου από τον φωτογράφο της γειτονιάς Αλέκο. Από το blog της Επιτροπής Κατοίκων Ακαδημίας Πλάτωνος

Πηγή ,Ροββά Κατερίνα/τα Νέα

Από τον χωματόδρομο της Λένορμαν σηκώνεται σκόνη. Ακούγονται φωνές. Πλανόδιοι έμποροι περνούν και η πιτσιρικαρία δίνει ραντεβού στο Καπνεργοστάσιο για σφεντονοπόλεμο με τις «συμμορίες» της Ακαδημίας Πλάτωνος. Το κουρείο του Ζαμπέτα, όπου ο γιος του Γιώργος πρωτομαθαίνει να παίζει μπουζούκι, είναι λίγο πιο κάτω.

Το σπίτι της Μάγιας Μελάγια επίσης, του Νίκου Φέρμα, του ολυμπιονίκη Μάντακα. Σπίτια με αυλές και κότες. Με κοινόχρηστες τουαλέτες και πλυσταριό. Η παιδική χαρά όπου έπαιζε μικρός ο Γαβράς, το αρχοντικό όπου συνελήφθη ο Πλουμπίδης, το τραμ προς Κολοκυνθού. Και το ταξί του Καρκαμίτσα, του πρώτου ταξιτζή του Κολωνού, παρκαρισμένο στου Χατζημαλή, έχει φέρει τον Ακη Πάνου σε μια από τις δημοφιλείς ταβέρνες της εποχής…

Πριν από λίγο καιρό, στο ιστορικό καφενείο του Καπράλου στον Κολωνό, μέσα από διηγήσεις παλιών κατοίκων της περιοχής ζωντάνεψαν εικόνες από μια Αθήνα που έχει χαθεί. Με αγάπη και μεράκι για τη γειτονιά τους αρκετοί ήταν εκείνοι που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της οργάνωσης Monumenta και παραχώρησαν προφορικές συνεντεύξεις για τον Κολωνό των παιδικών τους χρόνων.

Η συνοικία, όπως και άλλες γειτονιές της Αθήνας, με τα συρματοπλέγματα, τα πηγάδια και τους κήπους, τα χαμηλά της σπίτια, τη ζωή των κατοίκων της, σκιαγραφείται μέσα από μοναδικές φωτογραφίες και ντοκουμέντα που βγαίνουν από τα συρτάρια και παρουσιάζονται σε μαζώξεις που έχουν ως στόχο να καταγραφούν αναμνήσεις από τις δεκαετίες του “30, του “40, του “50, του “60 και να αναζητηθούν τρόποι διάσωσης όσων ιστορικών κτιρίων έχουν απομείνει στη γειτονιά. Μια σπουδαία πρωτοβουλία της Monumenta που αγκαλιάζεται από τους κατοίκους και από τοπικούς συλλόγους, όπως ο δραστήριος σύλλογος Λόφος Κολωνού.

Σε πρόσφατη συνάντησή τους στη γειτονιά, ανάμεσα σε άλλους, το «παρών» έδωσαν και απόφοιτοι του 57ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, ενός ορόσημου της γειτονιάς στο οποίο φοίτησε και ο εγκληματολόγος Γιάννης Πανούσης.

Το ραντεβού είχε δοθεί στο ιστορικό καφενείο του Καπράλου, ένα από τα «μνημεία» της περιοχής, που ιδρύθηκε το 1926 από τον μικρασιάτη πρόσφυγα Χρήστο Καπράλο. «Επειδή ήταν ανάπηρος, του παραχώρησαν ένα μικρό δωμάτιο το οποίο μετέτρεψε σε επιχείρηση καφέ. Δούλεψε σκληρά. Στα χρόνια που πέρασαν το καφενείο άλλαξε μορφές, χωρίς όμως να χάσει την ουσία του» λέει ο Γιάννης Καρατζάς, ένας από τους ανθρώπους που βοήθησαν σημαντικά στη συλλογή πληροφοριών για τη Monumenta. «Ετσι έγινε ένα καλοκαιρινό μαγαζί με ορχήστρα και πίστα όπου χόρευαν βαριετέ. Ερχόταν κόσμος από όλη την Αθήνα. Κι έφτασε τη δεκαετία του “60 να είναι ένα από τα καλύτερα κέντρα διασκεδάσεως. Ο Καπράλος πέθανε το 2000 σε ηλικία 97 ετών, συνεχίζουν όμως τα παιδιά του. Η πορεία αυτού του καφενείου χαρακτηρίζει την εξέλιξη αυτής της λαϊκής γειτονιάς που με τα χρόνια μεταμορφώθηκε…».

Στο σπίτι που έπιασαν τον Νίκο Πλουμπίδη

«Γεννήθηκα το 1928 σε μια μονοκατοικία επί της οδού Πρεβέζης 3, ήταν προίκα της μητέρας μου. Λίγο μετά τον πόλεμο κατεδαφίστηκε και στη θέση της χτίσαμε το σημερινό σπίτι, ένα διώροφο που δεν έγινε τριώροφο επειδή το 1951 η περιοχή ανακηρύχθηκε αρχαιολογικός χώρος. Θυμάμαι έναν Κολωνό με συρματοπλέγματα, γεμάτο μονοκατοικίες, κήπους, πηγάδια. Τα σπίτια μας ήταν ανοιχτά, κοιμόμαστε στις αυλές. Απέξω είχε χωματόδρομους. Κι εμείς παίζαμε εκεί, ανεβάζαμε παραστάσεις, καρφώναμε μηλαράκια σε ξύλα και τα πουλούσαμε» θυμάται η Μαρία Μαρτίνη που έχει ζήσει τον Κολωνό τα τελευταία 89 χρόνια.

«Ηταν ωραία χρόνια. Να τα θυμάται κανείς και να κλαίει. Τα πιο γνωστά ζαχαροπλαστεία της εποχής βρίσκονταν στην πλατεία. Για διασκέδαση με πήγαινε ο μπαμπάς μου στον κινηματογράφο Αλκαζάρ όπου βλέπαμε Καραγκιόζη. Παίζαμε στην παιδική χαρά παρέα με τον Κώστα Γαβρά και τον αδελφό του τον Αποστόλη που σήμερα είναι γιατρός στην Αμερική. Το σπίτι τους ήταν στη Διδότου. Δίπλα έμενε η Χάνου, ανιψιά του υπουργού Γκιζάνη και στη γωνία, απέναντι από μας, ήταν το σπίτι όπου πιάσανε τον Πλουμπίδη. Φυσικά δεν πήραμε χαμπάρι όταν έγινε, αλλά το επόμενο πρωί μαθεύτηκε ότι στο σπίτι απέναντί μας έπιασαν τον Πλουμπίδη. Συνέλαβαν και την κυρία που είχε το σπίτι, μια κυρία πολύ καλή και μορφωμένη, τη θυμάμαι. Εμεινε 13-14 χρόνια στις φυλακές Αβέρωφ. Εχω αναμνήσεις της γειτονιάς και από τον πόλεμο και από τον Εμφύλιο. Αλλά είναι πολύ άσχημες, δεν θέλω να τα θυμάμαι. Στο διπλανό οικόπεδο από το σπίτι είχαμε σκάψει βαθιά και όταν γίνονταν βομβαρδισμοί μπαίναμε μέσα. Οι σφαίρες περνούσαν έξω από το παράθυρο κι ο πατέρας μου μας έκρυβε από κάτω για να μη μας χτυπήσουν. Πλέον το αρχοντικό όπου έπιασαν τον Πλουμπίδη πουλήθηκε, το σπίτι του Γαβρά το πούλησε η μητέρα του, η κυρία Παναγιώτα, το σχολείο όπου πήγαινα δεν είναι πια σχολείο. Εγώ όμως δεν έφυγα ποτέ. Αν είναι δυνατόν. Δεν φεύγω με καμία δύναμη…».

Ο πύργος με τη μια βρύση και τις κοινόχρηστες τουαλέτες

«Η οικογένειά μου ήταν πρόσφυγες από τη Μικρασία. Ηρθαν από την περιοχή της Τραπεζούντας το “10 με μια βαλίτσα στο χέρι. Ο Κολωνός είχε μεγάλη προσφυγιά. Από την Πέτρας και πάνω η οικονομική κατάσταση των κατοίκων ήταν λίγο καλύτερη. Από κάτω οι άνθρωποι ήταν φτωχότεροι, δούλευαν στα Μακεδονικά Κλωστήρια ή στου Λαναρά. Οι πρώτοι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στο Καπνεργοστάσιο κι έφυγαν από εκεί μετά τον πόλεμο» διηγείται ο Τάσος Σαββουλίδης, κάτοικος Κολωνού από όταν γεννήθηκε το 1952 μέχρι σήμερα. Ενας από εκείνους που συνεισέφεραν με πλούσιο υλικό και μαρτυρίες στο έργο της Monumenta. «Τη δεκαετία του “50 επί των οδών Λένορμαν και Αργους υπήρχε ένα τεράστιο σπίτι με ορόφους, χτισμένο σε τρεις δόσεις. Είχε στέγες, ταράτσες και στην άκρη έναν εντυπωσιακό πύργο.

Εκεί  ήταν το σπίτι μου. Ιδιοκτήτης του ήταν ο Σκοπελίτης, ένας έμπορος καπνού που διέθετε πρατήρια και μετά τον πόλεμο περίπτερα. Ζούσε κι αυτός εκεί και νοίκιαζε τα διαμερίσματα σε περίπου τριάντα οικογένειες. Είχαμε μια αυλή με μια βρύση και κοινόχρηστες τουαλέτες. Το τι καβγάδες γίνονταν γι” αυτήν τη βρύση δεν λέγεται. Εμείς μέναμε στο υπόγειο. Στους πάνω ορόφους έμεναν και οι Βουδουραίοι που αργότερα ασχολήθηκαν με την πολιτική», συνεχίζει. «Ξεκίνησα σχολείο στου Καραντάνη, που ήταν στην οδό Ναυπλίου και Αστρους. Από κει πέρασαν πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο Ζαμπέτας. Γκρεμίστηκε όμως πριν από 15-20 χρόνια. Συνέχισα στο 4ο Γυμνάσιο στην οδό Βίκτωρος Ουγκό, όλη η ζωή όμως ήταν στην πλατεία. Στην πλατεία γίνονταν οκτώ-εννιά ολυμπιακά αθλήματα. Από τη Λέσχη που υπήρχε εκεί έμαθα σκάκι και πινγκ πονγκ. Μέσα στην παιδική χαρά λειτουργούσε φιλαρμονική, βιβλιοθήκη, κινηματογράφος, μάθαιναν κέντημα.

Και βέβαια ο Κολωνός είχε την καλύτερη ομάδα βόλεϊ, τον Νηρέα, που ξεκίνησε από την πλατεία. Ιδρύθηκε το 1961 ως συνέχεια του Αττικού που είχε ιδρυθεί το 1909. Είχε μεγάλους παίκτες που έπαιξαν σε ομάδες όπως ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Σκεφτείτε ότι κάποια εποχή τέσσερις παίκτες της εθνικής ομάδας ήταν από τον Κολωνό. Σε αυτήν την πλατεία έγινε μεγάλη δουλειά με τον αθλητισμό. Ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν συνεχίστηκε ήταν ότι δεν φτιάχτηκε ποτέ ένα κλειστό γήπεδο. Είχαμε ζητήσει ένα συγκεκριμένο χώρο επί χούντας, αλλά επειδή η γειτονιά ήταν αριστερή, θεωρείτο τότε μια «μικρή Μόσχα»,  το αίτημα δεν έγινε δεκτό…».

Όποιος διατηρεί την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά, δεν γερνάει ποτέ