ΟΟΣΑ: Χιλιάδες νεκροί στην Ελλάδα μέχρι το 2050 λόγω ανθεκτικών μικροβίων στα αντιβιοτικά

Η Ελλάδα και η Ιταλία είναι οι δύο χώρες του ΟΟΣΑ όπου το πρόβλημα της ανθεκτικότητας των μικροβίων στα αντιβιοτικά θα προκαλέσει τη μεγαλύτερη θνησιμότητα στο μέλλον, σύμφωνα με μια νέα έκθεση του ΟΟΣΑ.

Λείπει το αφεντικό στα βόρεια και ο κούνελος βρήκε χώρο και στρογγυλοκάθησε !!

Χρόνια πολλά George !!

Μια θέση για καθετί και καθετί στη θέση του

Henry Fayol

Γάλλος βιομήχανος

«Χτενίζουν» τις μάντρες ανακύκλωσης μετάλλων στην ευρύτερη περιοχή της Βοιωτίας οι αστυνομικές αρχές, αναζητώντας την χάλκινη προτομή ενός ήρωα του αγώνα κατά του τουρκικού «Αττίλα» στην Κύπρο, την οποία ξήλωσαν άγνωστοι από την πλατεία του χωριού Λεοντάρι στο Δήμο Αλιάρτου!

Με περίσσιο θράσος οι δράστες, που όλα δείχνουν ότι είναι «κυνηγοί» χαλκού, έφτασαν ανενόχλητοι στην πλατεία της κοινότητας και έβγαλαν από τη θέση της την προτομή του 22χρονου δεκανέα πεζικού Λάμπρου Νικολάου, ο οποίος ήταν κάτοικος του χωριού και είχε σκοτωθεί κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο!

Τα αποκαλυπτήρια της προτομής είχαν γίνει το 2009, σε ένδειξη τιμής για τον αδικοχαμένο ήρωα του χωριού. Εννέα χρόνια αργότερα, ο Λάμπρος Νικολάου έμελλε να «θυσιαστεί» για δεύτερη φορά, στο βωμό του κέρδους κάποιων ασυνείδητων! Οι άνδρες της Ασφάλειας Θηβών διενεργούν έρευνες για να εντοπίσουν τόσο την προτομή πριν καταλήξει σε κάποιο χυτήριο, όσο και αυτούς που την έκλεψαν.

ο Χρήστος και Θύμιος τακίμιασαν και βρέθηκαν μαζί στα δικαστήρια στην δίκη της beat αν και παλιοί ταξικοί εχθροί ;;

Μικροσυμφερόντα και ψηφαλακια ….

Και συ λαέ δυστυχισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό !!!

Someone Else’s Problem

Τα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα σε ό,τι αφορά το σχέδιο συμφωνίας κυβέρνησης και Εκκλησίας της Ελλάδος σχετικά με τη μισθοδοσία των κληρικών και την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι πολλά. Πρόκειται για μια εξέλιξη που ανοίγει το διάλογο για ένα μείζον ζήτημα που εκκρεμεί εδώ και δεκαετίες; Συνιστά άραγε νίκη για όσους ήλπιζαν ότι η πρώτη αριστερή κυβέρνηση θα άφηνε ως παρακαταθήκη το διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους; Αποτελεί την αφετηρία για την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής ακίνητης περιουσίας που έχει γίνει μήλο της έριδος ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια;

Ομολογώ ότι δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς τη συγκεκριμένη κίνηση ως μια ουσιαστική παρέμβαση που αλλάζει κάτι στις σχέσεις μεταξύ των δύο θεσμών. Ταιριάζει πολύ περισσότερο με τη στρατηγική πολιτικής επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των εκλογών – το κίνητρο κατέστη σαφές ότι είναι λιγότερο ο διαχωρισμός και περισσότερο ο… διορισμός. Με τον ιδιωτικό τομέα να εξακολουθεί να αγκομαχά υπό τα βαρίδια των κυβερνητικών επιλογών της τελευταίας δεκαετίας, ανοίγει ο δρόμος για να διοριστούν στη θέση των κληρικών 10 χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι.

Πώς όμως βγαίνουν τα δημοσιονομικά μαθηματικά, δεδομένου ότι η δαπάνη που πήγαινε στους κληρικούς θα εξακολουθήσει να καταβάλλεται ως συνολικό κονδύλι ετησίως από το Κράτος στην Εκκλησία; Ας λύσει την εξίσωση κάποιος άλλος – οι διορισμοί άλλωστε απαιτούν μια χρονική καθυστέρηση που σημαίνει ότι το “πρόβλημα” του πώς θα πληρωθούν όλοι όσοι προσληφθούν κατά πάσα πιθανότητα θα κληθεί να το λύσει η Νέα Δημοκρατία.

Αναμνήσεις επί Κολωνώ

Ετος 1956. Οικογένεια φωτογραφίζεται στο καφενεδάκι του Καπράλου από τον φωτογράφο της γειτονιάς Αλέκο. Από το blog της Επιτροπής Κατοίκων Ακαδημίας Πλάτωνος

Πηγή ,Ροββά Κατερίνα/τα Νέα

Από τον χωματόδρομο της Λένορμαν σηκώνεται σκόνη. Ακούγονται φωνές. Πλανόδιοι έμποροι περνούν και η πιτσιρικαρία δίνει ραντεβού στο Καπνεργοστάσιο για σφεντονοπόλεμο με τις «συμμορίες» της Ακαδημίας Πλάτωνος. Το κουρείο του Ζαμπέτα, όπου ο γιος του Γιώργος πρωτομαθαίνει να παίζει μπουζούκι, είναι λίγο πιο κάτω.

Το σπίτι της Μάγιας Μελάγια επίσης, του Νίκου Φέρμα, του ολυμπιονίκη Μάντακα. Σπίτια με αυλές και κότες. Με κοινόχρηστες τουαλέτες και πλυσταριό. Η παιδική χαρά όπου έπαιζε μικρός ο Γαβράς, το αρχοντικό όπου συνελήφθη ο Πλουμπίδης, το τραμ προς Κολοκυνθού. Και το ταξί του Καρκαμίτσα, του πρώτου ταξιτζή του Κολωνού, παρκαρισμένο στου Χατζημαλή, έχει φέρει τον Ακη Πάνου σε μια από τις δημοφιλείς ταβέρνες της εποχής…

Πριν από λίγο καιρό, στο ιστορικό καφενείο του Καπράλου στον Κολωνό, μέσα από διηγήσεις παλιών κατοίκων της περιοχής ζωντάνεψαν εικόνες από μια Αθήνα που έχει χαθεί. Με αγάπη και μεράκι για τη γειτονιά τους αρκετοί ήταν εκείνοι που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της οργάνωσης Monumenta και παραχώρησαν προφορικές συνεντεύξεις για τον Κολωνό των παιδικών τους χρόνων.

Η συνοικία, όπως και άλλες γειτονιές της Αθήνας, με τα συρματοπλέγματα, τα πηγάδια και τους κήπους, τα χαμηλά της σπίτια, τη ζωή των κατοίκων της, σκιαγραφείται μέσα από μοναδικές φωτογραφίες και ντοκουμέντα που βγαίνουν από τα συρτάρια και παρουσιάζονται σε μαζώξεις που έχουν ως στόχο να καταγραφούν αναμνήσεις από τις δεκαετίες του “30, του “40, του “50, του “60 και να αναζητηθούν τρόποι διάσωσης όσων ιστορικών κτιρίων έχουν απομείνει στη γειτονιά. Μια σπουδαία πρωτοβουλία της Monumenta που αγκαλιάζεται από τους κατοίκους και από τοπικούς συλλόγους, όπως ο δραστήριος σύλλογος Λόφος Κολωνού.

Σε πρόσφατη συνάντησή τους στη γειτονιά, ανάμεσα σε άλλους, το «παρών» έδωσαν και απόφοιτοι του 57ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, ενός ορόσημου της γειτονιάς στο οποίο φοίτησε και ο εγκληματολόγος Γιάννης Πανούσης.

Το ραντεβού είχε δοθεί στο ιστορικό καφενείο του Καπράλου, ένα από τα «μνημεία» της περιοχής, που ιδρύθηκε το 1926 από τον μικρασιάτη πρόσφυγα Χρήστο Καπράλο. «Επειδή ήταν ανάπηρος, του παραχώρησαν ένα μικρό δωμάτιο το οποίο μετέτρεψε σε επιχείρηση καφέ. Δούλεψε σκληρά. Στα χρόνια που πέρασαν το καφενείο άλλαξε μορφές, χωρίς όμως να χάσει την ουσία του» λέει ο Γιάννης Καρατζάς, ένας από τους ανθρώπους που βοήθησαν σημαντικά στη συλλογή πληροφοριών για τη Monumenta. «Ετσι έγινε ένα καλοκαιρινό μαγαζί με ορχήστρα και πίστα όπου χόρευαν βαριετέ. Ερχόταν κόσμος από όλη την Αθήνα. Κι έφτασε τη δεκαετία του “60 να είναι ένα από τα καλύτερα κέντρα διασκεδάσεως. Ο Καπράλος πέθανε το 2000 σε ηλικία 97 ετών, συνεχίζουν όμως τα παιδιά του. Η πορεία αυτού του καφενείου χαρακτηρίζει την εξέλιξη αυτής της λαϊκής γειτονιάς που με τα χρόνια μεταμορφώθηκε…».

Στο σπίτι που έπιασαν τον Νίκο Πλουμπίδη

«Γεννήθηκα το 1928 σε μια μονοκατοικία επί της οδού Πρεβέζης 3, ήταν προίκα της μητέρας μου. Λίγο μετά τον πόλεμο κατεδαφίστηκε και στη θέση της χτίσαμε το σημερινό σπίτι, ένα διώροφο που δεν έγινε τριώροφο επειδή το 1951 η περιοχή ανακηρύχθηκε αρχαιολογικός χώρος. Θυμάμαι έναν Κολωνό με συρματοπλέγματα, γεμάτο μονοκατοικίες, κήπους, πηγάδια. Τα σπίτια μας ήταν ανοιχτά, κοιμόμαστε στις αυλές. Απέξω είχε χωματόδρομους. Κι εμείς παίζαμε εκεί, ανεβάζαμε παραστάσεις, καρφώναμε μηλαράκια σε ξύλα και τα πουλούσαμε» θυμάται η Μαρία Μαρτίνη που έχει ζήσει τον Κολωνό τα τελευταία 89 χρόνια.

«Ηταν ωραία χρόνια. Να τα θυμάται κανείς και να κλαίει. Τα πιο γνωστά ζαχαροπλαστεία της εποχής βρίσκονταν στην πλατεία. Για διασκέδαση με πήγαινε ο μπαμπάς μου στον κινηματογράφο Αλκαζάρ όπου βλέπαμε Καραγκιόζη. Παίζαμε στην παιδική χαρά παρέα με τον Κώστα Γαβρά και τον αδελφό του τον Αποστόλη που σήμερα είναι γιατρός στην Αμερική. Το σπίτι τους ήταν στη Διδότου. Δίπλα έμενε η Χάνου, ανιψιά του υπουργού Γκιζάνη και στη γωνία, απέναντι από μας, ήταν το σπίτι όπου πιάσανε τον Πλουμπίδη. Φυσικά δεν πήραμε χαμπάρι όταν έγινε, αλλά το επόμενο πρωί μαθεύτηκε ότι στο σπίτι απέναντί μας έπιασαν τον Πλουμπίδη. Συνέλαβαν και την κυρία που είχε το σπίτι, μια κυρία πολύ καλή και μορφωμένη, τη θυμάμαι. Εμεινε 13-14 χρόνια στις φυλακές Αβέρωφ. Εχω αναμνήσεις της γειτονιάς και από τον πόλεμο και από τον Εμφύλιο. Αλλά είναι πολύ άσχημες, δεν θέλω να τα θυμάμαι. Στο διπλανό οικόπεδο από το σπίτι είχαμε σκάψει βαθιά και όταν γίνονταν βομβαρδισμοί μπαίναμε μέσα. Οι σφαίρες περνούσαν έξω από το παράθυρο κι ο πατέρας μου μας έκρυβε από κάτω για να μη μας χτυπήσουν. Πλέον το αρχοντικό όπου έπιασαν τον Πλουμπίδη πουλήθηκε, το σπίτι του Γαβρά το πούλησε η μητέρα του, η κυρία Παναγιώτα, το σχολείο όπου πήγαινα δεν είναι πια σχολείο. Εγώ όμως δεν έφυγα ποτέ. Αν είναι δυνατόν. Δεν φεύγω με καμία δύναμη…».

Ο πύργος με τη μια βρύση και τις κοινόχρηστες τουαλέτες

«Η οικογένειά μου ήταν πρόσφυγες από τη Μικρασία. Ηρθαν από την περιοχή της Τραπεζούντας το “10 με μια βαλίτσα στο χέρι. Ο Κολωνός είχε μεγάλη προσφυγιά. Από την Πέτρας και πάνω η οικονομική κατάσταση των κατοίκων ήταν λίγο καλύτερη. Από κάτω οι άνθρωποι ήταν φτωχότεροι, δούλευαν στα Μακεδονικά Κλωστήρια ή στου Λαναρά. Οι πρώτοι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στο Καπνεργοστάσιο κι έφυγαν από εκεί μετά τον πόλεμο» διηγείται ο Τάσος Σαββουλίδης, κάτοικος Κολωνού από όταν γεννήθηκε το 1952 μέχρι σήμερα. Ενας από εκείνους που συνεισέφεραν με πλούσιο υλικό και μαρτυρίες στο έργο της Monumenta. «Τη δεκαετία του “50 επί των οδών Λένορμαν και Αργους υπήρχε ένα τεράστιο σπίτι με ορόφους, χτισμένο σε τρεις δόσεις. Είχε στέγες, ταράτσες και στην άκρη έναν εντυπωσιακό πύργο.

Εκεί  ήταν το σπίτι μου. Ιδιοκτήτης του ήταν ο Σκοπελίτης, ένας έμπορος καπνού που διέθετε πρατήρια και μετά τον πόλεμο περίπτερα. Ζούσε κι αυτός εκεί και νοίκιαζε τα διαμερίσματα σε περίπου τριάντα οικογένειες. Είχαμε μια αυλή με μια βρύση και κοινόχρηστες τουαλέτες. Το τι καβγάδες γίνονταν γι” αυτήν τη βρύση δεν λέγεται. Εμείς μέναμε στο υπόγειο. Στους πάνω ορόφους έμεναν και οι Βουδουραίοι που αργότερα ασχολήθηκαν με την πολιτική», συνεχίζει. «Ξεκίνησα σχολείο στου Καραντάνη, που ήταν στην οδό Ναυπλίου και Αστρους. Από κει πέρασαν πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο Ζαμπέτας. Γκρεμίστηκε όμως πριν από 15-20 χρόνια. Συνέχισα στο 4ο Γυμνάσιο στην οδό Βίκτωρος Ουγκό, όλη η ζωή όμως ήταν στην πλατεία. Στην πλατεία γίνονταν οκτώ-εννιά ολυμπιακά αθλήματα. Από τη Λέσχη που υπήρχε εκεί έμαθα σκάκι και πινγκ πονγκ. Μέσα στην παιδική χαρά λειτουργούσε φιλαρμονική, βιβλιοθήκη, κινηματογράφος, μάθαιναν κέντημα.

Και βέβαια ο Κολωνός είχε την καλύτερη ομάδα βόλεϊ, τον Νηρέα, που ξεκίνησε από την πλατεία. Ιδρύθηκε το 1961 ως συνέχεια του Αττικού που είχε ιδρυθεί το 1909. Είχε μεγάλους παίκτες που έπαιξαν σε ομάδες όπως ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Σκεφτείτε ότι κάποια εποχή τέσσερις παίκτες της εθνικής ομάδας ήταν από τον Κολωνό. Σε αυτήν την πλατεία έγινε μεγάλη δουλειά με τον αθλητισμό. Ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν συνεχίστηκε ήταν ότι δεν φτιάχτηκε ποτέ ένα κλειστό γήπεδο. Είχαμε ζητήσει ένα συγκεκριμένο χώρο επί χούντας, αλλά επειδή η γειτονιά ήταν αριστερή, θεωρείτο τότε μια «μικρή Μόσχα»,  το αίτημα δεν έγινε δεκτό…».

Όποιος διατηρεί την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά, δεν γερνάει ποτέ

Εκλογές ΗΠΑ : Ενισχυμένη η ελληνική παρουσία στο Κογκρέσο

Και οι τέσσερις ελληνοαμερικανοί βουλευτές, μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων, κατάφεραν να επανεκλεγούν

ΤΟ ΤΣΑΡΟΥΧΙ

του Κώστα Φλώρου («Περαστικού»)

Μετά τη γκλίτσα, το τσαρούχι είναι εκείνο που επιτρέ­πει στον κτηνοτρόφο και σε κάθεξωμάχο, να πατήσουν σταθερά σε κάθε ομαλό και σε κάθε ανώμαλο έδαφος. Το τσαρούχιείναι εκείνο που δίνει φτερά στους Ρουμελιώτες κι όλους τους άλλους ορεσίβιους της χώραςμας, για να κινούνται με ταχύτητα αστραπής και να διεκδικούν τα ανθρώπινα δικαιώματατους, έναντι των καλοβολεμένων συνανθρώπων τους, του κάμπου και της πόλεως.

Το τσαρούχι είναι εκείνο που οδήγησε τους ανθρώπους των άγονων χώρων της Πατρίδαςμας, στα σχολεία προ­κειμένου να μορφωθούν, να εξελιχθούν πνευματικά και να γίνουνηγήτορες και άρχοντες αυτού του τόπου.

Τσαρούχια και γουρουνοτσάρουχα φόρεσαν ακόμη, πολλοί διαπρέψαντες στρατιωτικοί, πολιτικοί και οικονο­μικοί παράγοντες της χώρας μας, στα πρώτα βήματα της ζωής τους, όπως: οι Μακρυγιάννης, Κολοκοτρωναίοι, Κα­ραϊσκάκης, Διάκος, Δίκαιος κι όλοι οι παντόςβαθμού α­γωνιστές του ‘21, ακολουθήσαντες το παράδειγμα των αρματωλών και των κλεφτώνμας.

Τσαρούχια φόρεσαν οι: Βενιζέλος, Δεληγιάννης, Γού­ναρης, Τρικούπης, Τσαλδάρης, Μακρόπουλος, Ευταξίας, Αβέρωφ, Καλαντζής, Σουφλιάς και άπειροι άλλοιπαραδειγματισθέντες, από τον Όθωνα και τους άλλους τσαρουχοφόρους της Αυλής του.

Αργά αλλ’ ασφαλώς, το τσαρούχι έγινε το εθνικό έμ­βλημα μας, αλλά και το εθνικό μαςπυραυλοβόλο, τη δρά­ση και ευθυβολία, του οποίου, δοκίμασαν πρώτοι οι Ιτα­λοί στακακοτράχαλα και χιονισμένα βουνά της Αλβανίας. Το τσαρούχι, θρύλος σ’ όλες τιςδιαστάσεις, σ’ όλες του τις εκδοχές. Τσαρούχια φορούσε ο Ερμής κι όλοι οι Ολύ­μπιοι θεοίμας, τσαρούχια κι ο Ποσειδώνας όταν πατούσε τη στεριά. Τσαρούχια ο Μέγας Αλέξανδρος, τσαρούχια ο Οδυσσέας κι όλοι οι πολεμιστές της Τροίας, τσαρούχια ο Ηρακλής, ότανεκτελούσε τους άθλους του, τσαρούχια οι Κένταυροι και οι γίγαντες ο Ιάσων και οιΑργοναύτες, που έκλεψαν το χρυσόμαλλο δέρας. Με τα τσαρούχια κοιμόνταν ο Μενέλαος.

Τσαρούχια φορούσε ο Φειδιπίδης, όταν μετέφερε το άγγελμα της νίκης κατά των Περσώναπό το Μαραθώνα στην Αθήνα, τσαρούχια κι ο πρώτος ολυμπιονίκης, Μα­ραθωνοδρόμος, Σπύρος Λούης, το 1869.

Τσαρούχια φορούν ακόμη και σήμερα οι άγγελοι, για να εκτελούν αστραπιαία τις εντολέςτου Κυρίου και να μπορούν σε ένδειξη ευχαριστιών και υποταγής, να πετούν και ν’ ακουμπούν τον ουρανό με τα φτερά τους. Τσαρού­χια κι ο Δαυίδ, όταν κατατρόπωσε τονΓολιάθ. Τσαρούχια ο Μπαρμπαγιώργος του θεάτρου σκιών, τσαρούχια κι ο Θύμιος απ’  τηΜακρακώμη, του ελαφρού θεάτρου.

Τέλος, τσαρούχια φορούσαν οι τσολιάδες του 42 Συ­ντάγματος Ευζώνων κι όλο τοΕυζωνικό. Τσαρούχια φο­ρούσαν οι Σουλιώτισσες, όταν έσερναν το χορό του Ζα­λόγγου.

Όμως, αυτοί που τα φορούσαν έπρεπε να έχουν α­τσάλινες αρίδες, σιδερένια μπράτσα, ακέρια σωματική ρώμη, αετίσιο βλέμμα και πέρδικας λαλιά!!! Χρειαζόταν τόλμη καιαξεπέραστη παλληκαριά συνυφασμένη με πα­τροπαράδοτη λεβεντιά. Πολλοί τα φόρεσαν τατσαρού­χια με υπερηφάνεια και ικανοποίηση, πολλοί τα φόρεσαν από φτώχεια και ανάγκη.

Οι πρώτοι τα ήθελαν κόκκινα με ριζοβελονιές, χρυσο­ποίκιλτα και με φούτνα από μετάξι, ραμμένα με μπερσίμι και στολισμένα γύρω γύρω για να προκαλούν εντύπωση. Ανπροσθέσουμε στα τσαρούχια, τις σχετικές τσαρουχόπροκες, έχουμε ένα τέλειο υπόδημα, ελαφρύ, απλό και πρακτικό, ικανό να πατήσει και τα πιο δύσβατα βουνά.

Εκείνοι, αυτής της κατηγορίας που τα φορούσαν, είχαν φιλοδοξίες, παλληκαριά, υπερηφάνεια και προπαντός οι­κονομική επιφάνεια. Άλλα ήταν τα καθημερινά, άλλα τα γιορτινά κι άλλα τα γαμπριάτικα, ανάλογα με το μεράκι των κατασκευαστών στο θέμα τουστολισμού. Το τελατίνι, ήταν για τους γαμπρούς, τους σαρακατσαναίους, τους βλάχους καιτους γύφτους, μια κι είμαστε μια γενιά.

Τα βασικά υλικά ήταν: Λευκό δέρμα γίδινο ή βοδινό.

Οι δεύτερης κατηγορίας φέροντες, που είχαν τις δικές τους φιλοδοξίες, τα ήθελαν στρωτάκαι ελαφριά, χωρίς πολλές πρόκες και πολλές φορές χωρίς φούντες για να κι­νούνται εύκολαστη δουλειά τους. Σ’ αυτούς αρκούσαν δέρματα γουρουνιού, κυρίως ακατέργαστο, γιαγυναίκες και άντρες. Αυτά προπαντός αυτοκατασκευαζόμενα και χωρίς συνδετικά υλικά. Έναλουρί από το ίδιο δέρμα αρ­κούσε. Τα ήθελαν φθηνά και ελαφριά, για εύκολη κίνηση.

Απαραίτητο συμπλήρωμα ενός τσαρουχοφόρου, είναι μια δεύτερη φούντα στηνπαραδοσιακή άσπρη κάλτσα και μια τρίτη, στο κόκκινο φέσι ή φάριο ή μαύρη κλασσι­κήσκούφια, το λευκό πλατυμάνικο πουκάμισο και η α­παραίτητη φουστανέλλα, χακί ντουλαμάςκαι τα απαραί­τητα πεσλιά.

Στην ονοματολογία του στρατιωτικού υλικού τα τσα­ρούχια ονομάζονται «ξεπέτσωτα». Γιατη συμπλήρωση τους, χρειαζόντουσαν, οι τσαρουχόπροκες και τα κατήματα (πετσώματα) κ.λπ.

Από παλαιότατων χρόνων είχαν δημιουργηθεί, σε διά­φορα διοικητικά κέντρα, όπως ταΓιάννενα, Θεσσαλονίκη, Βέροια, Σέρρες, Λάρισα, Λαμία κ.λπ., εργαστήρια επεξερ­γασίαςδερμάτων και κατασκευής τσαρουχιών, τα οποία είχαν εξελιχθεί σε αξιόλογες βιοτεχνίες. Τακέντρα αυτά παραγωγής τσαρουχιών εξαιρετικής τέχνης λειτουργού­σαν για όλο τον κόσμο, για τους τσελιγγάδες και τους αρχιλήσταρχους και ήταν αριστοτεχνικά διακοσμημένα. Σή­μερα έχουν περιορισθεί αισθητά, τα κέντρα αυτά κι όσα απέμειναν, ήταν χρήσιμα για τιςανάγκες των φουστανελλοφόρων των προεδρικών φρουρών, με τη διαφορά, πως κανείςπρόεδρος δε φόρεσε τσαρούχια, λόγω καταγωγής και λόγω προσηλώσεως στο πρωτόκολλοτου θεσμού.

Στη Λαμία υπήρχε μεγάλος οργασμός τσαρουχοποιίας, βοηθούντος και του 42 ΣυντάγματοςΕυζώνων και λη­στών της περιοχής. Για τη βιοτεχνία τσαρουχιών στη Λα­μία, έγραψε, λίανεμπεριστατωμένη λαογραφική και ι­στορική μελέτη, όπου αναφέρονται τα υλικά και τα εργα­λεία της τέχνης, ο εκλεκτός καθηγητής φιλόλογος Δημ. Νάτσιος: «Τσαρουχάδικα καιτσαρουχάδες της Λαμίας» (19-20^ος αιώνας).

Πρωτεύουσα θέση, η σπάνια αυτή μελέτη, κατέχει στα «Φθιωτικά Χρονικά» 1989. Εκείαναφέρει τα πάντα. Τα γνωρίσματα της τέχνης, τα οικονομικά οφέλη, τα χρησι­μοποιούμεναυλικά και όλα τα χρειαζούμενα εργαλεία. Ι­στορία της τέχνης και ονοματεπώνυμα ονομαστώντσαρουχοποιών.

Όπως λέει στη σύντομη ιστορία του ο Δημ. Νάτσιος «η λέξη τσαρούχι (τσαρούχιν) στημεσαιωνική εποχή, τσαρούχ και τσαρούκ, στα τουρκικά και στην τουρκική γραφή (τσαρίκ), σημαίνει το χειροποίητο υπόδημα, το ο­ποίο κατασκευαζόταν και κατασκευάζεται απόκατεργα­σμένο ή ακατέργαστο δέρμα ζώου κι από άλλα υλικά».

Στη Λαμία ήκμασε η τέχνη αυτή από της απελευθερώσεως και προ αυτής μέχρι σήμερα καικατάφερε να υποδήσει πλούσιους και πένητες της υπαίθρου, αλλά και ορ­γανωμένα σώματατου στρατού. Ο λαός είναι υπερήφα­νος για τους τσαρουχοφόρους. Για όλους θα αποτελούσε συγκινητική ανάμνηση το γεγονός αυτό, αν δεν υπήρχε η ανακτορική φρουρά και οι δημοτικοίχοροί, που εξακο­λουθούν να μας τέρπουν και να μας διδάσκουν, με τις σχετικές χορευτικέςιπτάμενες φιγούρες.

Ενθουσιάζονται όλοι, γιατί ξέρουν, πως το τσαρούχι είναι εκείνο που δίνει φτερά στα πόδιακαι μεράκι στην καρδιά. Πως δείχνει την παλληκαριά, την υπερηφάνεια και τη λεβεντιά στορυθμικό λίκνισμα των χορευτών. «Ταρούχ’ φούντα, φέσ’, καμάρ’, λεβεντιά, περηφάνια καιδακτυλίδι μέσ’…».

Πηγή: «ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΣ», τ. 9, Σεπτ.  1994

Επιμέλεια-Ανάρτηση: Ευθυμίου Τάκης

ΗΠΑ :Ενδιάμεσες εκλογές αμφίρροπο το αποτέλεσμα .
Οι Ρεπουμπλικανοί εξασφαλίζουν τη πλειοψηφία στη Γερουσία, με 50 έδρες έναντι 38 των Δημοκρατικών. Οι Δημοκρατικοί, μετά από 8 χρόνια επανακτούν τη πλειοψηφία στη Βουλής των Αντιπροσώπων. Συγκεκριμένα προηγούνται με 183 έδρες έναντι 166 των Ρεπουμπλικάνων.
«Η περίοδος του μέλιτος έληξε», είπε ο Τομ Ντέιβις, Ρεπουμπλικανός βουλευτής από τη Βιρτζίνια. «Οι ψηφοφόροι αποφάνθηκαν ότι θέλουν έλεγχο του προέδρου και απέσυραν τη λευκή επιταγή που του είχαν δώσει».
Ο Τραμπ απώλεσε σε αυτές τις ενδιάμεσες εκλογές τη πλειοψηφία στη Βουλή . Και ο Μπιλ Κλίντον απώλεσε τη πλειοψηφία και στη Βουλή και στη Γερουσία το 1994.Και ο Τζορτζ Μπους έχασε το ίδιο το 2006. Ο Μπαράκ Ομπάμα έχασε τη Βουλή το 2010 και τη Γερουσία το 2014.Και ο Κλίντον και ο Ομπάμα ξανά κέρδισαν στις προεδρικές εκλογές Σ.Τ.
>>Οι ενδιάμεσες εκλογές του 2018 είναι οι πιο κοστοβόρες στην ιστορία των ΗΠΑ, αφού και τα δυο κόμματα δαπάνησαν (επισήμως) 5.2 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι Δημοκρατικοί δαπάνησαν περίπου 300 εκ. δολάρια περισσότερα από τους Ρεπουμπλικάνους και 44% περισσότερο από τις προηγούμενες ενδιάμεσες εκλογές.
>>Ενώ τα διεθνή μέσα ενημέρωσης υποστηρίζουν ότι ο Τραμπ υπέστη μεγάλο πλήγμα στις ενδιάμεσες εκλογές, καθώς έχασε τον έλεγχο της Βουλής των Αντιπροσώπων, μια προσεκτική ματιά στην εκλογική ανθρωπογεωγραφία αλλά και το οικονομικό παρασκήνιο των εκλογών, οδηγεί σε λιγότερο αισιόδοξα συμπεράσματα.
>>Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολιτείες, όπου ο πρόεδρος έδωσε προσωπικά το «παρών», οι Ρεπουμπλικάνοι αύξησαν τις έδρες τους στη Γερουσία. Επίσης οι Ρεπουμπλικάνοι διατήρησαν την κυριαρχία τους σε περιοχές εργατικών στρωμάτων, ενώ οι Δημοκρατικοί πέτυχαν τις μεγαλύτερες νίκες τους σε περιφέρειες υψηλότερων εισοδημάτων και μορφωτικού επιπέδου.
>>Καταρχήν οι νίκες των προβεβλημένων στελεχών των Δημοκρατικών στηρίχθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου ροή δισεκατομμυρίων δολαρίων, η οποία τα καθιστά δέσμια των μεγάλων χορηγών τους.Επαναλαμβάνοντας το γνωστό ψέμα του προέδρου Ομπάμα, ότι οι συνεισφορές προέρχονται από μικροποσά που δίνουν απλοί πολίτες, το Δημοκρατικό Κόμμα προσπάθησε να αποκρύψει το γεγονός ότι μόνο το 16% των χορηγιών αντιστοιχούσε σε ποσά μικρότερα των 200 δολαρίων. Για άλλη μια φορά τον τόνο έδωσαν τα μεγαθήρια της Wall Street, τα χρήματα των οποίων δόθηκαν κατά 52% στους Δημοκρατικούς. Παρά το γεγονός ότι η βάση του δημοκρατικού κόμματος έχει δείξει σαφή δείγματα ριζοσπαστικοποίησης τους τελευταίους μήνες, η ηγεσία του κόμματος εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει τις οικονομικές ελίτ που, όπως έλεγε και ο Μπρεχτ, θέλουν να έχουν το κρέας στο τραπέζι, χωρίς να βλέπουν τον χασάπη την ώρα που σφάζει τα ζώα.

Τα αποτελέσματα των χθεσινών ενδιάμεσων εκλογών στις ΗΠΑ είναι πάνω-κάτω αυτά που είχαν προβλέψει οι δημοσκοπήσεις. Οι Δημοκρατικοί ανέκτησαν τον έλεγχο της Βουλής των Αντιπροσώπων, ενώ οι Ρεπουμπλικανοί διατηρούν τον έλεγχο της Γερουσίας – ένα διαιρεμένο Κογκρέσο που αντικατοπτρίζει μια Αμερική βαθιά διχασμένη.

Ο λόγος που ξεκινώ με τις δημοσκοπήσεις είναι γιατί συνήθως αναφερόμαστε σ’ αυτές μετεκλογικά μόνο όταν οι προβλέψεις τους πέφτουν έξω. Όταν -όπως συμβαίνει συνήθως- επαληθεύονται, δεν αποτελούν είδηση, κάπως έτσι έχει λοιπόν προκύψει τα τελευταία χρόνια η περιρρέουσα αίσθηση ότι οι δημοσκοπήσεις δεν είναι χρήσιμες. Στον δε απόηχο των εκλογών του ’16, η επικράτηση του Donald Trump πήρε μυθική διάσταση, σχεδόν μοιραία. Αφού συνέβη αυτό, ας πετάξουμε όλα όσα ξέρουμε απ’ το παράθυρο κι ας αποδεχθούμε ότι το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο. Δεν υπάρχει όμως τίποτα μοιραίο ή προδιαγεγραμμένο στην πολιτική.

Τόσο οι Δημοκρατικοί όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι επωφελήθηκαν από την αυξημένη συμμετοχή: βοήθησε τους μεν να ανακτήσουν τη Βουλή και τους δε να κρατήσουν τη Γερουσία. Το ενδιαφέρον όμως εδώ είναι ότι τα δύο κόμματα κινητοποιούν πια μαζικά εντελώς ξεχωριστές ομάδες ψηφοφόρων. Η “επανάσταση” του Trump βασίζεται στη στήριξη που αντλεί από λευκούς άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας, ιδιαίτερα από μη αστικές περιοχές. Ο τρόπος δε που τους φανατίζει, η γλώσσα που χρησιμοποιεί και οι πολιτικές που προκρίνει, θίγουν ευθέως μια σειρά από άλλες ομάδες -γυναίκες, φυλετικές και άλλες μειονότητες- ενώ έχουν περιορισμένη πέραση στους νέους. Από δημογραφικής λοιπόν σκοπιάς, οι ψηφοφόροι του Trump βρίσκονται σε αποδρομή, σε αντίθεση με τις πληθυσμιακές ομάδες τις οποίες στοχοποιεί.

Τα επόμενα 2 χρόνια δεν θα είναι καλύτερα από τα προηγούμενα 2 στις ΗΠΑ: στον Trump δεν αρέσει να χάνει, ειδικά όταν το διακύβευμα είναι η ίδια του η επιβίωση. Θα περάσει πολύ χειρότερα, με ένα Κογκρέσο που δεν θα αφήσει τίποτε αδιερεύνητο, ενώ χάνει και τη νομοθετική πρωτοβουλία που του επέτρεπε να είναι τόσο παρεμβατικός στα εσωτερικά των ΗΠΑ. Ο κίνδυνος είναι ότι με περιορισμένο το πεδίο στο εσωτερικό, και σε μια απελπισμένη κούρσα επιβίωσης, θα κινηθεί πολύ πιο επιθετικά στη διεθνή αρένα.

Ελλάδα αθάνατη !!

Αιχμηρός

Ιερώνυμος: Άλλο συμφωνία, άλλο πρόθεση συμφωνίας!!!!!

Συμφωνία Κράτους – Εκκλησίας: Ανοίγει ο δρόμος για 10.000 προσλήψεις στο Δημόσιο!!!