Συντάκτης: Kostas Bertsias

Ο Νίτσε

με λίγα λόγια για όλους

Ο άνθρωπος  αγωνίζεται  πρωταρχικά να επιβιώσει. Για να καταφέρει αυτό θα πρέπει να συντηρεί το σώμα του, να το προφυλάξει από κινδύνους και να συμβιώνει με άλλους. Αντίπαλο σ’ αυτά έχει το φόβο και την άγνοια.

Ο φόβος οφείλεται στην άγνοια και η άγνοια στον φόβο. Βλέποντας τους άλλους να αγνοούν και να φοβούνται λιγότερο ή περισσότερο από αυτόν πρέπει γρήγορα κι αυτός να λάβει μια θέση ώστε να εξατομικευθεί και να ξεχωρίσει. Μια επώδυνη λύση του αίρει την ηδονή και μια ανώδυνη τη δημιουργία. Αυτό που πρέπει να κάνει τώρα είναι να βρει μια τρίτη λύση που να απαλύνει  τις άλλες δύο.

~ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΣΤΕΛΙΟΣ

Πηγή: filosofia.gr

Η Χούντα των Συνταγματαρχών είχε να αντιμετωπίσει μια σειρά από οργανώσεις που αντιστάθηκαν την «μαύρη» Επταετία. Καλό είναι να τις θυμόμαστε παραμονές του εορτασμού του Πολυτεχνείου

Οι βασικές οργανώσεις

Ο «Δρόμος της Αριστεράς» είχε επιχειρήσει παλιότερα μια χαρτογράφηση των σημαντικότερων, μέσα από ένα πλήθος, αντιστασιακών οργανώσεων που δημιουργήθηκαν στην επταετία 1964-1974

Όπως ανέφερε, από την επομένη κιόλας του πραξικοπήματος άρχισαν να συγκροτούνται αντιδικτατορικές οργανώσεις που κάλυπταν όλο το πολιτικό φάσμα, από την κομμουνιστική αριστερά έως και την βασιλική δεξιά. Πολλές από αυτές έκαναν αισθητή την παρουσία τους όχι λόγω του μεγέθους τους, αλλά λόγω των δυναμικών τους ενεργειών (τοποθέτηση βομβών).

Αναλυτικά:

Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ): Το Πατριωτικό Μέτωπο (ΠΜ) ιδρύθηκε στα τέλη Απριλίου 1967 από στελέχη της ΕΔΑ και της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, ενώ η ιδρυτική του διακήρυξη δημοσιεύθηκε τον Μάιο. Μεταξύ των πρωτεργατών του ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης, ο συνδικαλιστής της ΕΔΑ Τάσος Δήμου, τα στελέχη του ΚΚΕ Κώστας Φιλίνης και Αντώνης Μπριλάκης κ.ά. Το Πατριωτικό Μέτωπο σύντομα μετονομάστηκε σε Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ). Το ΠΑΜ εξέδωσε την παράνομη εφημερίδα Νέα Ελλάδα. Η 11η Ολομέλεια του ΚΚΕ δήλωσε την υποστήριξή της στο ΠΑΜ τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου. Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, τα περισσότερα στελέχη του συμπορεύτηκαν με τις δυνάμεις που αργότερα συγκρότησαν το ΚΚΕ εσωτερικού. Υπέστη πολλά και σοβαρά πλήγματα από τη δικτατορία. Μάλιστα, η δίκη 31 μελών του στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών στις 15-21 Νοεμβρίου 1967 υπήρξε η πρώτη μεγάλη δίκη μελών αντιστασιακής οργάνωσης στη δικτατορία. Τον Μάρτιο 1968 το ΠΑΜ και η Δημοκρατική Άμυνα συμφώνησαν τη συνεργασία τους.

Δημοκρατική Άμυνα (ΔΑ): Η ΔΑ ιδρύθηκε το Μάιο 1967 από στελέχη της Ένωσης Κέντρου, του Ομίλου Αλέξανδρου Παπαναστασίου, της Ελληνικής Σοσιαλδημοκρατικής Ένωσης κ.ά. Τον Αύγουστο 1967 κυκλοφόρησε η ιδρυτική της διακήρυξη. Πρώτος πολιτικός της εκπρόσωπος υπήρξε ο Γεώργιος Μυλωνάς, ενώ σε αυτή συμμετείχαν πανεπιστημιακοί (Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης, Βασίλης Φίλιας, Σάκης Καράγιωργας κ.ά.), πρώην βουλευτές, φοιτητές κ.ά. Το 1970 δέχθηκε σοβαρό χτύπημα από τις διωκτικές αρχές όταν εκρηκτικός μηχανισμός πυροδοτήθηκε τυχαία στο σπίτι του καθηγητή Σάκη Καράγιωργα. Δεκάδες στελέχη και μέλη της ΔΑ συνελήφθησαν και μετά από πολύμηνες ανακρίσεις δικάστηκαν σε έκτακτο στρατοδικείο και καταδικάστηκαν σε βαριές ποινές.

Εθνικό Κίνημα Δημοκρατικής Αντιστάσεως (ΕΚΔΑ): Ιδρύθηκε το Μάιο 1967 από στελέχη της Ένωσης Κέντρου και της Ελληνικής Δημοκρατικής Νεολαίας (ΕΔΗΝ). Το Σεπτέμβριο 1967 τα εναπομείναντα μέλη του ΕΚΔΑ μετονόμασαν την οργάνωσή τους σε ΔΕΚΑ (Δημοκρατικό Εθνικό Κίνημα Αντιστάσεως), για λόγους ασφαλείας.

Δημοκρατικοί Σύνδεσμοι (ΔΣ): Ιδρύθηκαν επίσης από στελέχη της Ένωσης Κέντρου και της ΕΔΗΝ.

Αντιδικτατορικό Εργατικό Μέτωπο (ΑΕΜ): Τον Αύγουστο 1967 κυκλοφόρησε η ιδρυτική του διακήρυξη.

Ρήγας Φεραίος (ΡΦ): Η πρώτη σημαντική αντιδικτατορική οργάνωση νεολαίας. Ιδρύθηκε στην Αθήνα το Δεκέμβριο 1967 από μέλη της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη και του ΠΑΜ Νέων. Κυκλοφόρησε την πρώτη της προκήρυξη στις 15/12. Εξέδιδε την παράνομη εφημερίδα Θούριος.

Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα Κρήτης (ΕΑΚΚ): Το ΕΑΚΚ ιδρύθηκε τον Ιανουάριο 1968 από δυναμικό εντασσόμενο στον κεντρώο χώρο.

Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα (ΠΑΚ): Ιδρύθηκε από τον Α. Παπανδρέου στις 26 Φεβρουαρίου 1968 στο εξωτερικό όπου και κυρίως δραστηριοποιήθηκε. Η αρχική ονομασία της οργάνωσης ήταν Πανελλήνια Απελευθερωτική Κίνησις. Τον Απρίλιο 1969 εξαρθρώθηκε ομάδα του ΠΑΚ που συνεργαζόταν παράλληλα με τους Ελεύθερους Έλληνες. Το ΠΑΚ αποτέλεσε το πολιτικό και ιδεολογικό πρόπλασμα του ΠΑΣΟΚ.

Ελληνική Αντίσταση: Η οργάνωση που ίδρυσε ο Αλέκος Παναγούλης, ο οποίος προδικτατορικά εντάχθηκε στην ΕΔΗΝ, τη νεολαία της Ένωσης Κέντρου. Μετά την απόπειρα δολοφονίας του Παπαδόπουλου από τον Παναγούλη (13/8/1968) η οργάνωση εξαρθρώθηκε και εντοπίστηκαν εκρηκτικοί μηχανισμοί της σε έξι σημεία της πρωτεύουσας (14-15/8/1968).

Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας (ΚΝΕ): Η ΚΝΕ ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1968 από το ΚΚΕ μετά τη διάσπαση.

Ελληνικό Δημοκρατικό Κίνημα (ΕΔΚ): Στο ΕΔΚ εντάχθηκαν και τα εναπομείναντα ελεύθερα μέλη του ΕΚΔΑ μετά την εξάρθρωσή του. Το ΕΔΚ εξαρθρώθηκε τον Οκτώβριο του 1969 με τη σύλληψη μελών της οργάνωσης καθώς ετοιμάζονταν να τοποθετήσουν 9 βόμβες σε ισάριθμες τράπεζες του κέντρου της Αθήνας.

Δημοκρατικές Επιτροπές Αντιστάσεως (ΔΕΑ): Οι ΔΕΑ συνδέονταν με το Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΚΔΚΕ).

Εθνικός Αντιδικτατορικός Στρατός (ΕΑΣ): Οργάνωση που συγκροτήθηκε από παλιούς ΕΛΑΣίτες. Εξαρθρώθηκε τον Ιούλιο 1969.

Κίνημα 20ης Οκτώβρη: Οργάνωση που έκανε την εμφάνισή της το 1969 με βόμβα στη Δεξαμενή (20/10). Στην οργάνωση συμμετείχαν και τέσσερις γερμανοί φοιτητές

Αντιδικτατορικό Αγροτικό Μέτωπο της Υπαίθρου (ΑΑΜΥ): Προσκείμενο στο ΠΑΜ.

Ελληνική Μαχητική Αντίσταση (ΕΜΑ): Ξεκίνησε τη δράση της το 1970. Στελέχη της διατηρούσαν επαφές με τη Δημοκρατική Άμυνα.

Ελληνοευρωπαϊκή Κίνηση Νέων (ΕΚΙΝ): Ιδρύθηκε τον Αύγουστο 1970 από φοιτητές του κεντρώου και φιλελεύθερου χώρου ως νόμιμη οργάνωση. Το περιοδικό της αποτέλεσε βήμα για την κριτική προς το δικτατορικό καθεστώς και τη διάδοση των νεολαιίστικων και φοιτητικών αιτημάτων. Έκανε εκδηλώσεις και εκδόσεις και διαλύθηκε το 1972 με δικαστική απόφαση και με την αιτιολογία ότι είχε απομακρυνθεί από το σκοπό της.

Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων (ΕΜΕΠ): Ιδρύθηκε το 1971. Η ΕΚΙΝ και η ΕΜΕΠ ήταν εταιρείες πολιτικού προβληματισμού οι οποίες ήταν νόμιμες με αποφάσεις του Πρωτοδικείου Αθηνών, έκαναν όμως καλυμμένη αντιστασιακή δράση. Με τη δράση τους (συζητήσεις, διαλέξεις, εκδόσεις) είχε σημαντική επίδραση στην ιδεολογική κινητοποίηση του φοιτητικού χώρου, γι’ αυτό και τον Μάιο του 1972 το καθεστώς διέταξε τη διάλυση των δύο εταιρειών και εκτόπισε τα περισσότερα μέλη των δ.σ.

Αντι-ΕΦΕΕ: Η μεγαλύτερη σπουδαστική παράταξη που ιδρύθηκε τον Ιούλιο 1972 από μέλη κυρίως της ΚΝΕ στα πανεπιστήμια.

Κομματική Οργάνωση Σπουδαστών (ΚΟΣ): Οργάνωση του ΚΚΕ Εσωτερικού που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο 1972. Η ΚΟΣ αποτέλεσε και τη μήτρα για την ανασύσταση του Ρήγα Φεραίου.

Προοδευτική Πανσπουδαστική Σπουδαστική Παράταξη (ΠΠΣΠ): Η φοιτητική παράταξη της Οργάνωσης Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ) ιδρύθηκε το 1966, διαλύθηκε με το πραξικόπημα το 1967, όπως όλες οι φοιτητικές παρατάξεις, τα συνδικάτα κ.λπ. και επαναλειτούργησε το 1975. Ωστόσο, τα μέλη της αγωνίστηκαν μέσα από τις γραμμές της ΟΜΛΕ και μέσα από τις αντιιμπεριαλιστικές – αντιφασιστικές επιτροπές.

Αντιφασιστική Αντιιμπεριαλιστική Σπουδαστική Παράταξη Ελλάδας (ΑΑΣΠΕ): Ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 1972 από το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα (ΕΚΚΕ).

Φοιτητικές Ενώσεις Αντίστασης (ΦΕΑ): Οι ΦΕΑ προέκυψαν από φοιτητικούς πυρήνες που αντιπαρατέθηκαν έντονα στα διορισμένα ΔΣ των σχολών.

Σοσιαλιστική Φοιτητική Πρωτοπορία (ΣΦΠ): Τροτσκιστική αντιδικτατορική οργάνωση στα πανεπιστήμια.

Εθνικό Αντιστασιακό Συμβούλιο (ΕΑΣ): Ιδρύθηκε στο Λονδίνο τον Φεβρουάριο του 1971 από το ΠΑΜ, τη ΔΑ και τις δεξιές αντιστασιακές οργανώσεις Ελεύθεροι Έλληνες και Υπερασπιστές της Ελευθερίας, με στόχο τον συντονισμό του αντιδικτατορικό αγώνα, αποφεύγοντας όλα τα ακανθώδη ζητήματα για την μετά την πτώση της Χούντας διακυβέρνηση της χώρας.

Αγωνιστικό Μέτωπο Ελλήνων Εξωτερικού (ΑΜΕΕ): Αντιδικτατορική οργάνωση της ΟΜΛΕ στο εξωτερικό, η οποία συγκροτήθηκε κυρίως από έλληνες φοιτητές σε Ιταλία, Γαλλία και Δυτική Γερμανία.

Ένωση Εθνικής Σωτηρίας: Αντιστασιακή ομάδα αξιωματικών.

Ελεύθεροι Έλληνες: Η μεγαλύτερη αντιστασιακή ομάδα αξιωματικών του στρατού ξηράς. Συγκροτήθηκε σταδιακά από την άνοιξη του 1968 με πρωτοβουλία βασιλοφρόνων αξιωματικών. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους δέχθηκε τους περισσότερους, αν όχι όλους, απότακτους από τη δικτατορία αξιωματικούς και ορισμένους εν ενεργεία. Σκοπός της ήταν η ανατροπή της δικτατορίας μέσω του στρατού. Ετερόκλητη σύνθεση, περιλάμβανε από τον Σπύρο Μουστακλή μέχρι το μέλος της οργάνωσης «Χ» της κατοχής, ταξίαρχο Κ. Παπαγεωργίου. Ήρθε σε επαφές με πολιτικά πρόσωπα εντός και εκτός Ελλάδας μέχρι και αριστερούς, εξέδωσε περιοδικό έντυπο και προκηρύξεις, ενώ έκανε και βομβιστικές επιθέσεις. Με προκήρυξή της το Δεκέμβριο 1968 καλούσε τους αξιωματικούς ν’ ανατρέψουν τη χούντα.

Ένωση Εθνικής Σωτηρίας: Αντιστασιακή οργάνωση αξιωματικών του στρατού. Ιδρύθηκε από τους αδελφούς Άγγελο και Κωνσταντίνο Πνευματικό.

Απελευθερωτικό Κίνημα Ελλάδας (ΑΚΕ): Ιδρύθηκε από αξιωματικούς του στρατού ξηράς και της αεροπορίας.

Υπερασπιστές της Ελευθερίας: Αντιστασιακή οργάνωση που ιδρύθηκε από τον συνταγματάρχη Δημήτρη Οπρόπουλο και αξιωματικούς του ευρύτερου κεντρώου χώρου και του ΑΣΠΙΔΑ. Ετοιμάζονταν να συμμετέχουν το αντικίνημα του βασιλιά, τελικά δεν κλήθηκαν και οι περισσότεροι πέρασαν στους Ελεύθερους Έλληνες μετά και την εκτόπιση του Οπρόπουλου. Στην οργάνωση αυτή συμμετείχε και ο Σπύρος Μουστακλής που αργότερα δημιούργησε την ΑΑΑ.

Αντίστασις, Απελευθέρωσις, Ανεξαρτησία (ΑΑΑ): Ξεκίνησε τη δράση της το 1971. Συγκροτήθηκε με τη συνεργασία στρατιωτικών (Τάσος Μήνης, Σπύρος Μουστακλής) και πολιτών (Στέφανος Παντελάκης, Παύλος Ζάννας κ.ά.). Έδρασε για περίπου ένα χρόνο, με οκτώ διαπιστωμένες εκρήξεις στο ενεργητικό της.

Αόρατοι Αγωνιστές του Ελληνικού Έθνους: Φιλοβασιλική οργάνωση. Τον Νοέμβριο του 1969 μοίρασαν προκήρυξη με την οποία καλούσαν σε σαμποτάρισμα της παρέλασης με τη ρίψη πανιών μπροστά στα τανκς.

Κίνημα Εθνικής Αντιστάσεως (ΚΕΑ): Δεξιά αντιδικτατορική οργάνωση που ιδρύθηκε από τον Ιπποκράτη Σαββούρα. Ο ίδιος ίδρυσε και την Ελληνική Αντιδικτατορική Νεολαία (ΕΑΝ) τον Μάρτιο 1971. Η ΚΕΑ υποστήριζε ότι στη συγκρότηση της ελεύθερης Ελλάδας θα έπαιζαν αποφασιστικό ρόλο ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και ο Κ. Καραμανλής.

Πηγή : in.gr

Κάποτε ζούσε ένας γερο-σοφός. Ήταν μάλιστα τόσο σοφός, που μπορούσε να δώσει απάντηση σε οποιοδήποτε ερώτημα, όσο δύσκολο κι αν ήταν αυτό.

Μια μέρα, δυο νέοι άντρες έπιασαν την κουβέντα και είπαν: “Θα ‘χε πλάκα να ξεγελούσαμε το γέρο. Ας πιάσουμε ένα πουλί κι ας πάμε στο γέροντα. Ας του πούμε ‘να τι κρατάμε στα χέρια μας σήμερα – ζει ή είναι πεθαμένο;’ Κι αν πει ‘πεθαμένο’ θα το αφήσουμε να πετάξει. Αν πει ‘ζωντανό’ θα το συνθλίψουμε ανάμεσα στις παλάμες μας.”

Έτσι λοιπόν έπιασαν το πουλί και το πήγαν μέχρι το γερο-σοφό και του ‘παν: “Να τι κρατάμε στα χέρια μας σήμερα. Είναι ζωντανό ή είναι πεθαμένο;”

Και ο γερο-σοφός κοίταξε τους νέους και χαμογέλασε. Τους είπε: “Είναι στα χέρια σας”.

Πηγή: http://www.sisterschoice.com/ecostories.html

Συνεδρίαση τομέα οικονομίας και ανάπτυξης της Ν Δ

Εγχρωμον: Η φρίκη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου

Βρετανοί στρατιώτες στα χαρακώματα της Σομ το 1916, καναδοί στρατιώτες στη μάχη της Aμιένης το 1918 και ένας μοναχικός στρατιώτης μέσα στη λάσπη στο Πασεντέλε. Αυτές είναι μερικές μόνο από 20 σπάνιες φωτογραφίες της εποχής του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου που επιχρωματίσθηκαν από τον 56χρονο ουαλό ηλεκτρολόγο Ρόιστον Λέναρντ κι αποτυπώνουν με κάθε λεπτομέρεια την φρίκη του Μεγάλου Πολέμου. «Οι φωτογραφίες αυτές λειτουργούν ως ενθύμηση μιας ολόκληρης χαμένης γενιάς αντρών και ταυτόχρονα ως υπόμνηση ότι ένας τέτοιος πόλεμος δεν πρέπει να συμβεί ποτέ ξανά», σημειώνει ο Λέναρντ

Protagon Team

Ο τρελός του μπαρμπα-Γιάννη του Σκαρίμπα ! !

Πετροχώρι Θέρμου: «Έφυγε» ο Αντωνάκης Σαγώνας σε ηλικία 108 ετών

          Έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών ο Μπάρμπα -Αντώνης Σαγώνας 108 ετών. Ο αγαπητός σε όλους μας Μπάρμπα -Αντώνης ήταν ο μεγαλύτερος εν ζωή Πετροχωρίτης γεννηθείς το 1910.

      Σε ολόκληρη την ζωή του πορεύθηκε με τρόπο τίμιο. Η εργατικότητα του, η φιλοτιμία του, η καλοσύνη του,ήσαν από εκείνα τα ουσιώδη πράγματα της ζωής που τον χαρακτήριζαν……….

  Η νεκρώσιμος ακολουθίας θα πραγματοποιηθεί στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Πετροχωρίου ώρα 12.00. 

πηγή :

e-nafpaktia.gr

Πήγε, λέει, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Σταύρος Αραχωβίτης, στην ΚΕΟΣΟΕ, και τους είπε ότι ο Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης στο κρασί ήταν καταστροφικός. Και, ρωτάω εγώ:

Ποιος ψήφισε αυτό το φόρο; Μεταξύ άλλων, και ο κύριος Αραχωβίτης! Δεν ήξερε ότι ένας τέτοιος φόρος θα δημιουργήσει πολλά προβλήματα στο συγκεκριμένο προϊόν; Και, αν δεν ήξερε, δεν άκουγε όλους τους παράγοντες της αγοράς οίνου, που φώναζαν ότι θα υπάρξουν σοβαρές παρενέργειες; Θα μου πείτε, οποιοσδήποτε, από τον οποιοδήποτε κλάδο, αντιδρά πάντα, όταν ένα προϊόν, το οποίο παράγει, μεταποιεί ή/και εμπορεύεται, επιβαρύνεται ξαφνικά με νέα φορολογία. Ναι, αλλά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το πράγμα φαινόταν από την αρχή, δεδομένης και της ζημιάς έμμεσων φόρων σε άλλα προϊόντα. Ε, και;

Έχει δείξει, άλλωστε, το δρόμο ο βουλευτής Παπαγγελόπουλος, ο γιατρός των ΑΝ.ΕΛ., που μου είπε τις προάλλες στον 984 ότι κάνει αυτοκριτική στον εαυτό του ! Τόσο απλά.

Νεκτάριος Β. Νώτης [email protected]

Η πλαστή φωτογραφία του Έντι Ράμα και η κατάντια ορισμένων κάποτε σοβαρών μέσων ενημέρωσης

από sarant

Δεν έχω αφιερώσει άρθρο του ιστολογίου στην υπόθεση της θανάτωσης του Κ. Κατσίφα, ούτε στην εθνικιστική υστερία που ακολούθησε, στην οποία πρωτοστάτησαν δυστυχώς και πολιτικοί του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου. Το ιστολόγιο δεν παρακολουθεί με ειδησεογραφική ευλάβεια την επικαιρότητα και έχει συμβεί και άλλοτε να αφήνουμε ασχολίαστο το αρχικό γεγονός και να σχολιάζουμε τον απόηχό του.

Κάτι τέτοιο θα κάνουμε και με το σημερινό άρθρο.

Όπως συνήθως γίνεται σε ανάλογες περιπτώσεις, το είδαμε δα και με τη συμφωνία των Πρεσπών, οι πολιτικοί των δύο χωρών που θέλουν τη συνεννόηση και την καταλλαγή δέχονται δριμεία κριτική από τους αντίστοιχους εθνικιστές των χωρών τους. Κάτι τέτοιο έγινε και μετά την κηδεία του Κ. Κατσίφα στους Βουλιαράτες και τις προκλήσεις των χρυσαβγιτών που επέδραμαν στη γειτονική χώρα επιδιώκοντας να προκαλέσουν νέα ανάφλεξη, κάτι που ευτυχώς αποφεύχθηκε. Ένας Αλβανός επέκρινε στο Φέισμπουκ τον Έντι Ράμα για υποχωρητική στάση απέναντι στις προκλήσεις των Ελλήνων ακροδεξιών -και ο Αλβανός πρωθυπουργός έδωσε μιαν απάντηση που τη βρίσκω υποδειγματική.

Κάποιος Αλβανός λοιπόν, που ζει μάλλον στην Αγγλία αφού έχει, ο τυχερός, το ψευδώνυμο Lucky Boy London, ζήτησε τον λόγο από τον Ράμα: «Nα παρέμβετε σας παρακαλώ κύριε Ράμα γιατί ξεφτιλιστήκαμε ως έθνος σήμερα, έρχεται ο Έλληνας εδώ και μας βρίζει στο σπίτι μας, βάλε τους στην θέση τους, δείξε τις αξίες μας ως έθνος.».

Ο Έντι Ράμα έδωσε την απάντηση που βλέπετε αριστερά, που την παραθέτω σε μετάφραση του γνωστού συγγραφέα Γκαζμέντ Καπλάνι:

«H δική μας αξία σήμερα; Είναι ακριβώς αυτό που κάποιοι θεωρούν λανθασμένα ως αδυναμία. Το δικό μας κράτος δεν πολεμάει ούτε με νεκρόφιλους ούτε με προβοκάτορες σε κηδείες. Όποιος ήρθε για να προκαλέσει, μπήκε, ντρόπιασε τη δική του σημαία και βγήκε. Ο πατριωτισμός δεν σημαίνει να μισείς την χώρα και την γλώσσα του άλλου. Σημαίνει να αγαπάς την χώρα και την γλώσσα σου. Και εσύ μην χρησιμοποιείς τον όρο «ο Έλληνας», γιατί είναι τόσο απεχθές όσο και όταν οι άλλοι στην άλλη πλευρά χρησιμοποιούν περιφρονητικά τον όρο «ο Αλβανός». Η ελληνική μειονότητα, οι καλοσυνάτοι κάτοικοι στους Βουλιαράτες δεν είναι ο «Έλληνας», είναι σεβαστοί και αναντικατάστατοι πολίτες της Αλβανίας.

Και εσένα που ούτε το πραγματικό όνομά σου δεν γράφεις, μην σε νοιάζει γιατί δεν ξεφτιλίζεται η Αλβανία από κάποιους άξεστους, που ζουν σαν ύαινες και τρέφονται σαν κοράκια. Είναι κάτι μίζερες υπάρξεις που βεβηλώνουν τον νεκρό που υποτίθεται πως τιμούν και βεβηλώνουν την τιμή και το όνομα του δικού τους έθνους – ένα έθνος που έχει δώσει τόσα πολλά στην ανθρωπότητα. Ένα έθνος που δεν ήταν ποτέ και ποτέ δεν μπορεί να είναι εχθρός μας. Ένα έθνος που οι Αλβανοί βρήκαν καταφύγιο σε ώρα ανάγκης όπως και οι Έλληνες έχουν βρει σε μας καταφύγιο σε ώρα ανάγκης. Η χώρα αυτή (σ.σ. Ελλάδα), όπως και κάθε χώρα, έχει την δυστυχία να έχει τα δικά της γουρούνια και γαϊδούρια.»

Πριν προχωρήσουμε, και αφού επαναλάβω ότι θεωρώ υποδειγματική, μάθημα αξιοπρέπειας, την τοποθέτηση του Έντι Ράμα, να πω ότι στον εθνικιστικό ιστότοπο του Στ. Λυγερού δημοσιεύτηκε ένα άρθρο Βορειοηπειρώτη δημοσιογράφου, ο οποίος καταλογίζει “μεταφραστικές αλχημείες” στον Καπλάνι για “εξωραϊσμό” των δηλώσεων Ράμα. Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο αυτό. Εγώ αλβανικά δυστυχώς δεν ξέρω, επειδή όμως εδώ και τριαντατρία χρόνια βγάζω το ψωμί μου από τη μετάφραση μπορώ να πω, βασισμένος στο κείμενο του ίδιου του κ. Κούτουλα, ότι τα δύο ή τρία “λάθη” που καταλογίζει ο κ. Κούτουλας στον Καπλάνι είναι από επουσιώδη έως ανύπαρκτα και σε καμιά περίπτωση δεν αλλοιώνουν το νόημα του κειμένου. Δεν μπορώ να κρίνω αν η αλβανική φράση qenie te mjera αποδίδεται “μίζερες υπάρξεις” όπως μετέφρασε ο Καπλάνι ή “βρωμερές υπάρξεις” / “μιάσματα” όπως το θέλει ο κ. Κούτουλας (το Google translate μεταφράζει miserable το miera, αλλά αυτό είναι απλώς μια ένδειξη υπέρ του Καπλάνι), πάντως σε κάθε περίπτωση δεν έχουμε διαστρέβλωση όπως προσπαθεί να μας πείσει ο κ. Κούτουλας, αλλά επιλογές ανάμεσα σε διαφορετικές αποχρώσεις.

Πόσο πραγματικά κοστίζει σε μια επιχείρηση ένας εργαζόμενος –

Στην άμεση απόρριψη πρότασης για την δημιουργία μεγάλου ερευνητικού κέντρου στην Ελλάδα με 100 θέσεις εργασίας υψηλής επιστημονικής κατάρτισης προχώρησε  πρόσφατα μεγάλη πολυεθνική λόγω των δυσανάλογων εργοδοτικών εισφορών που θα έπρεπε να καταβάλει και, όπως όλα δείχνουν, η συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι η μόνη.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει σήμερα το Economistas.gr, για πληρωτέους μισθούς άνω των 1.500 ευρώ τον μήνα, μια ελληνική επιχείρηση πρέπει να καταβάλει διπλάσιο και υπερδιπλάσιο ποσό των μισθών που εισπράττουν οι εργαζόμενοι λόγω της υψηλής φορολογίας και των δυσανάλογα υψηλών ασφαλιστικών εισφορών!

Είναι χαρακτηριστικό ότι ένας καθαρός μισθός 1.500 ευρώ στην Ελλάδα κοστίζει στην επιχείρηση 2.727 ευρώ το μήνα ενώ στην Κύπρο το κόστος είναι 1.814 ευρώ, ή 33,5% χαμηλότερα. Για να μπορέσει να προσφέρει έναν υψηλό μισθό, της τάξης των 3.000 ευρώ μηνιαίως σε ένα στέλεχος ή επιστήμονα, η επιχείρηση στην Ελλάδα πρέπει να καταβάλει συνολικά 7.148 ευρώ, ενώ στην Κύπρο το συνολικό κόστος για την επιχείρηση είναι μόλις 4.237 ευρώ (-40%) και στη Βουλγαρία 3.768 ευρώ (-47%).

Με λίγα λόγια το κράτος παρακρατεί σχεδόν το 60% των χρημάτων που διαθέτει μια εταιρία στα στελέχη της, καθιστώντας απαγορευτική τη δημιουργία θέσεων εργασίας για υψηλής κατάρτισης στελεχιακό δυναμικό. Χαρακτηριστικό του μεγάλου ανταγωνιστικού μειονεκτήματος με το οποίο επιβαρύνεται το ελληνικό επιχειρείν είναι ότι για τη δημιουργία μιας θέσεως εργασίας με καθαρή αμοιβή 4.000 ευρώ το μήνα η επιχείρηση πρέπει να καταβάλει στο ελληνικό δημόσιο 9.430 ευρώ που με τα ίδια χρήματα μια εταιρεία στην Κύπρο ή τη Βουλγαρία μπορεί να προσλάβει δύο στελέχη με αμοιβή 4.000 ευρώ ο καθένας!

Αλλά ακόμα και στους πολύ χαμηλούς μισθούς, των 500 ευρώ η εικόνα για τη χώρα μας είναι προβληματική. Στην Ελλάδα για μισθό 500 ευρώ μια εταιρεία επιβαρύνεται με 744 ευρώ δηλαδή μόλις το 67% των χρημάτων που πληρώνει η επιχείρηση φτάνουν στην τσέπη του εργαζόμενου. Για τον ίδιο μισθό στην Κύπρο το συνολικό εργοδοτικό κόστος είναι 604 ευρώ, δηλαδή το 83% των χρημάτων πηγαίνουν στον εργαζόμενο .

Η κατάσταση αυτή δεν επιτρέπει στις ελληνικές επιχειρήσεις να προσελκύσουν Έλληνες που έχουν βρει εργασία στο εξωτερικό, να προσλάβουν ταλέντα ή εξειδικευμένο προσωπικό από το εξωτερικό. Θα είναι αδιανόητο για ένα Γερμανό υπήκοο να εργαστεί στην Ελλάδα και να επιβαρυνθεί τόσο πολύ.

Δεν υπάρχουν ελπίδες για brain gain

Στελέχη επιχειρήσεων αναφέρουν στο Economistas.gr ότι δεν έχει καμία ελπίδα το λεγόμενο brain gain καθώς είναι αδύνατο για τις ελληνικές επιχειρήσεις να ανταποκριθούν στο μη μισθολογικό κόστος και να προσφέρουν ανταγωνιστικές αμοιβές.

Ακόμα περισσότερο πολλές εταιρίες μεταφέρουν στο εξωτερικό θέσεις εργασίας που στην Ελλάδα κοστίζουν πολύ. Έχοντας θυγατρικές στα Βαλκάνια, με τα αγγλικά στο επιχειρείν να αποτελούν την κοινή γλώσσα και με τη βοήθεια της τεχνολογίας, πολλές θέσεις μπορούν να καλυφθούν από στελέχη ή και ακόμα ολόκληρα τμήματα που εδρεύουν σε κάποια θυγατρική παρέχουν υπηρεσίες και στην μητρική. Π.χ. μηχανογράφηση, χρηματοοικονομικές υπηρεσίες κ.α.

πηγή economistas.gr

Κέρδος online   12/11/2018

«Η αδράνεια είναι η αρχή όλων των αμαρτημάτων, η κορωνίδα όλων των αρετών»

Από την ελαιοσυγκομιδή στο Νοσοκομείο –

ypaithros.gr

Αυξημένα κρούσματα εμφραγμάτων εμφανίζονται το τελευταίο διάστημα στην περιοχή του Πύργου κατά τη διάρκεια εργασιών ελαιοσυγκομιδής.

Γεγονός που έχει θορυβήσει γιατρούς και νοσηλευτές στο Νοσοκομείο του Πύργου. Είναι χαρακτηριστικό ότι την τελευταία εβδομάδα διακομίσθηκαν στο Νοσοκομείο 5 ανάλογα περιστατικά ετεροδημοτών ηλικίας 55-60 ετών.

Πηγή: ert.g

Οι μέσες δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση σε ολόκληρη την ΕΕ παρέμειναν τα τελευταία χρόνια σε περίπου 10% των συνολικών δημόσιων δαπανών (2016: 10,2%).

Στην ΕΕ, περίπου 60% των προϋπολογισμών για την εκπαίδευση δαπανάται για τους εκπαιδευτικούς, ενώ περίπου 6,5% επενδύεται κυρίως σε υποδομές. Εξάλλου, το μεγαλύτερο ποσοστό (40%) των δημόσιων προϋπολογισμών πηγαίνει στη χρηματοδότηση της δευτεροβάθμιας και μεταδευτεροβάθμιας μη τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (ΙΕΚ). Ακολουθούν η προσχολική και πρωτοβάθμια εκπαίδευση (περίπου 30%) και η τριτοβάθμια εκπαίδευση (περίπου 15%).

Το 2016, οι μέσες δαπάνες γενικής κυβέρνησης για την εκπαίδευση στην ΕΕ-28 αντιπροσώπευαν το 4,7% του ΑΕΠ, ήτοι περίπου 705 δισ. ευρώ σε τρέχουσες τιμές. Στην Ελλάδα, οι δαπάνες για την εκπαίδευση αντιστοιχούσαν το 2013 στο 4,6% του ΑΕΠ και τα επόμενα τρία χρόνια στο 4,3%.

Προετοιμασία!

Υπηρετώντας την αγιορείτικη άμπελο

ΤΑΣΟΥΛΑ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ

Η τράπεζα της Μονής Βατοπεδίου. Η μισή παραγωγή οίνου (περίπου 10 τόνοι) καταναλώνεται εντός της μονής και το υπόλοιπο εμφιαλώνεται. Από τις αρχές του 20ου αιώνα οι αμπελώνες στον Αθω ήταν σε πλήρη άνθιση.

Ενα κρασί δεν είναι μόνο τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά του: καλό φρούτο, στρογγυλό στόμα, μαλακές τανίνες, ένταση και βάθος στη μύτη, μακρά επίγευση κι όλα όσα καταγράφουν οι ειδικοί στις «τυφλές» δοκιμές και αξιολογήσεις τους. Oύτε αφορά μόνο τις αισθήσεις – την όραση, τη γεύση και την όσφρηση. Ενα κρασί πρέπει να αποτελεί και πνευματική πρόκληση. Να σε «πηγαίνει» σε μέρη που δεν έχεις ποτέ επισκεφθεί, να σε εκπλήσσει, να σου δίνει τροφή για σκέψη. Να σου αφηγείται μια ιστορία. Είτε για το αμπελοτόπι μέσα στο οποίο γεννήθηκε, είτε για τον οινοποιό που το έφτιαξε και κατέβαλε προσπάθεια γι’ αυτό. Ιδανικά, και για τα δύο. Γιατί «το κρασί είναι ένα παράθυρο μέσα από το οποίο μπορείς να ανακαλύψεις ολόκληρες κουλτούρες, πολιτισμούς, ανθρώπους, τρόπους και τόπους», όπως εύστοχα γράφει ο Master of Wine Κωνσταντίνος Λαζαράκης στον πρόλογο του λευκώματος «Αθως και Οίνος» που μόλις κυκλοφόρησε. Εκπληξη πρώτη και ευχάριστη: επιτέλους, ένα βιβλίο για το Αγιον Ορος και τα κρασιά του. Εκπληξη δεύτερη και ακόμα πιο ευχάριστη: ένα βιβλίο γραμμένο από μια γυναίκα, τη δημοσιογράφο Ελένη Κεφαλοπούλου.

Παράδοξο; Μπορεί και όχι. Αλλωστε, η επαφή της ίδιας με τους μοναχούς πάει αρκετές δεκαετίες πίσω. «Ως παιδί, περνούσα τα καλοκαίρια μου στο σπίτι των παππούδων μου, στα Σανά, ένα μικρό ορεινό χωριό της Χαλκιδικής. Κάθε χρόνο φιλοξενούσαμε στο σπίτι μας δυο-τρεις καλόγερους, που έρχονταν με το μουλάρι τους από το Αγιον Ορος, συνήθως από τη Σκήτη της Αγίας Αννας. Τους ήξερα ως “παππούληδες”, έτσι τους έλεγε η γιαγιά μου. Τους έβλεπα μόνο στο πρωινό και μετά στο δείπνο, πάντα ήρεμους, καλοσυνάτους και λιτοδίατους», λέει η ίδια. Από τότε κύλησε πολύ νερό στον μύλο της ιστορίας –ή μήπως κρασί;–, η πιτσιρίκα της ιστορίας μεγάλωσε, οι επισκέψεις της στο χωριό λιγόστεψαν, οι παππούδες της έφυγαν από τον μάταιο τούτο κόσμο. Και πριν από λίγα χρόνια, στα χέρια της Ελένης Κεφαλοπούλου έπεσε το βιβλίο «Οι αμπελώνες του Αθω», το οποίο εξέδωσε το Κάθισμα του Αγίου Ευσταθίου του Μυλοποτάμου, με αποσπάσματα από το έργο του Ευλόγιου Κουρίλα του Λαυριώτη. Ηταν γεμάτο πληροφορίες για την οινική παράδοση του Αγίου Ορους. Την άγγιξε. Και την έκανε να αποφασίσει να ψάξει ενδελεχώς το θέμα. Αρχίζοντας την έρευνα συγκέντρωσε σιγά σιγά το υλικό μιας ιστορίας που ξεπερνά τα χίλια χρόνια.

Ο αμπελώνας του Βατοπεδίου είναι φυτεμένος με Ξινόμαυρο, Νεγκόσκα, Ροδίτη, Λημνιό, Ασύρτικο, Αγιωργίτικο και άλλες γηγενείς και διεθνείς ποικιλίες.

Βέβαια, το άβατο που ισχύει στον Αθω για τις γυναίκες έκανε το εγχείρημα ακόμη πιο δύσκολο και πολύπλοκο. Ομως, ο σύζυγος της Ελένης, Αρης Φωτιάδης, σκηνοθέτης, παραγωγός και σεναριογράφος, έγινε συνοδοιπόρος της και σ’ αυτό το ταξίδι. Επί τέσσερα χρόνια επισκεπτόταν το Αγιον Ορος και επέστρεφε με φωτογραφίες –αυτές που υπάρχουν στο λεύκωμα– και ιστορίες. Δεν ήταν τόσο εύκολο όσο ίσως ακούγεται. «Το πρόβλημα δεν ήταν η σιωπή ή η δυστροπία των μοναχών, αλλά η συνεχής ενασχόλησή τους με τα καθήκοντά τους», εξηγεί η Ελένη Κεφαλοπούλου. «Αν δεν βρίσκονταν στην εκκλησία θα δούλευαν στα χωράφια, στα αμπέλια, στους κήπους, στα μαγειρεία ή όπου αλλού ήταν το διακόνημά τους, δηλαδή η εργασία που τους είχε ανατεθεί από τον ηγούμενο της μονής. Πώς να βρεθεί χρόνος για κουβέντα και αφηγήσεις;».

Βαγεναριό στη Μονή Ιβήρων. Βαγένιον είναι το βαρέλι, βαγενάρης ο κατασκευαστής βαρελιών ή ο μοναχός αρμόδιος για την επιστασία της οιναποθήκης.

Κι όμως, το υλικό μαζεύτηκε ευλαβικά, με υπομονή και επιμονή. Στο «Αθως και Οίνος» μαθαίνουμε πολλά και βλέπουμε ακόμα περισσότερα. Από τις οθωμανικές σφραγίδες ελέγχου στο ρακοκάζανο της Σιμωνόπετρας και τα αμπέλια της Μονής Σταυρονικήτα μέχρι το κελάρι Δοντά της Σιμωνόπετρας και το κρασαριό του Αγίου Νικολάου του Τροχαλά. Ιστορίες και εικόνες, ψηφίδες που συνθέτουν τη συναρπαστική ιστορία του Αγίου Ορους, των ανθρώπων και των κρασιών του:

• Το φυσικό περιβάλλον στον Αθω μένει σχεδόν αμετάβλητο από τον 9ο αιώνα. Λόγω της απομόνωσής του έχει διατηρηθεί ανέπαφη η χλωρίδα του και έχουν καταγραφεί φυτά που ενδημούν μόνο εκεί. Μέχρι το 1963 που κατασκευάστηκε ο πρώτος δρόμος για αυτοκίνητα, από τη Δάφνη στις Καρυές, η συγκοινωνία γινόταν με μουλάρια. Σ’ αυτόν τον τόπο το αμπέλι ήταν η σημαντικότερη καλλιέργεια.

• Το Λημνιό ήταν κάποτε η κυρίαρχη ποικιλία. Τη δεκαετία του ’70, η «μόδα» για τις διεθνείς ποικιλίες έφτασε και στο Αγιον Ορος που γέμισε Cabernet Sauvignon, Syrah και Merlot. Αντιστοίχως, η τάση των τελευταίων ετών για ανάδειξη των γηγενών ποικιλιών έφερε ξανά στα αμπέλια το Λημνιό, αλλά και το Ασύρτικο, το Ξινόμαυρο, τον Ροδίτη, το Μαυρούδι, το Μοσχάτο.

Παραδοσιακό αγιορείτικο κέρασμα για το καλωσόρισμα των προσκυνητών: ρακί, καφές και λουκούμι.

• Τα μοναστηριακά Τυπικά ορίζουν τη δίαιτα και τη νηστεία των μοναχών: λάδι και κρασί απαγορεύονται Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή. Ψέγουν μάλιστα την κατάχρηση οίνου και κυρίως τη λαθροποσία, που θεωρείται μεγάλο αμάρτημα. Παλαιότερα, η ποσότητα οίνου για κάθε μοναχό οριζόταν με το κρασοβόλιον, δηλαδή την ατομική μικρή κανάτα από πηλό, χαλκό ή ψευδάργυρο (περίπου 150 δράμια). Πριν από τριάντα χρόνια υπήρχε ακόμα στις τράπεζες των μοναστηριών. Αργότερα αντικαταστάθηκε με τα κοινά γυάλινα ποτήρια ή με ανοξείδωτα μεταλλικά.

• Κάθε μονή φτιάχνει το δικό της Νάμα ή Ανάμα, δηλαδή το κρασί της θείας μετάληψης. Αυτό παρασκευάζεται με ειδικό τρόπο. Ο μούστος βράζει αργά, επί 48 ώρες, για να συμπυκνωθεί. Σε κάθε 600 κιλά μούστου ρίχνουν έναν κουβά συμπυκνωμένου μούστου, ώστε να ξαναρχίσει η ζύμωση. Αυτό απαιτεί πολλή προσοχή, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να ξινίσει ο μούστος.

Μονή Ιβήρων. Σε έγγραφο της Κουτλουμουσίου του 1313 διαβάζουμε: «Εκτισα οσπήτιον, έχων εντός λινόν κτιστόν όπερ έταξα εις βαγενάριον».

• Η θεραπευτική χρήση του κρασιού ήταν πολύ διαδεδομένη στις μονές. Τέτοιες πληροφορίες υπάρχουν πολλές σε χειρόγραφα του 15ου και 16ου αιώνα: της Μεγίστης Λαύρας, του Βατοπεδίου, των Ιβήρων κ.ά. Το χρησιμοποιούσαν ως αντισηπτικό, αιμοστατικό, αντιβηχικό, για επιθέματα οφθαλμών και δοντιών. Αργότερα, τη θέση του πήρε το ρακί. Πολύτιμο τους ήταν ακόμα και για την παρασκευή μελανιού. Kαι σε χειρόγραφο της Μονής Ξενοφώντος αναφέρεται ότι ο ραντισμός παραθύρων με κύμινο και κρασί απομακρύνει τα κουνούπια…

• Κάποτε ένας προσκυνητής ρώτησε έναν Αγιορείτη γέροντα ποιο είναι το μυστικό του υπέροχου κρασιού που ήπιε. «Βάζω λίγους χαιρετισμούς της Παναγίας και μια μικρή αγρυπνία», του απάντησε εκείνος. «Επί αιώνες, πάνω σ’ αυτή την πανέμορφη χερσόνησο, την κιβωτό πίστης, παράδοσης, τεχνών, βιοποικιλότητας», λέει η Ελένη Κεφαλοπούλου «οι άνθρωποι μεγαλούργησαν χάρη στη βοήθεια του Κυρίου και υπηρέτησαν την άμπελο που τους αντέμειψε γι’ αυτό»…

Πηγή : Έντυπη καθημερινή

Να θυμάστε η χαρά και η ευτυχία δεν είναι κάτι που έρχεται και μας χτυπά την πόρτα, εμείς του ανοίγουμε και το καλωσορίζουμε και αυτό ήταν. Η χαρά και η ευτυχία πηγάζουν από μέσα μας. Είναι θέμα επιλογής και όχι τύχης.

Το Ράλλυ Ακρόπολις δεν θα πραγματοποιηθεί το 2019

Του οσίου Νείλου και θυμήθηκα το τραγουδάκι του Σ. Παγιουμτζή σε στοίχους του Δ Γκόγκου .

Αποβραδίς ξεκίνησα

Μ’ ένα παλιό μου φίλο

για το Χατζηκυριάκειο

Και για τον Άγιο Νείλο

Που έχει ρετσίνα δροσερή

Και όμορφα κορίτσια

Μόνο που σε τρελαίνουνε

Με νάζια και καπρίτσια

Έχει και μια μελαχροινή

Που είναι όλο νάζι

Πρώτα με κέρναγε φιλιά

Και τώρα δεν την νοιάζει

Και κάθε βράδυ καρτερώ

Μπροστά μου να περάσει

Και αν δεν την κλέψω μια βραδιά

Ο κόσμος θα χαλάσει.

Ιερός Ναός Αγίου Νείλου του Μυροβλύτου στο Χατζηκυριάκειο του Πειραιά
Το 1928 μ.Χ. με πρωτοβουλία της Ελένης Μαμάη το γένος Λυμπέρη, μόνιμης κάτοικος Πειραιώς με καταγωγή από το χωριό Άγιος Πέτρος στην Κυνουρία (ιδιαίτερη πατρίδα του Αγίου Νείλου του Μυροβλύτου) ιδρύθηκε ο σύλλογος «Αδελφότης Κυρίων και Δεσποινίδων ο Αγιος Νείλος ο Μυροβλήτης» με μοναδικό σκοπό την ανέγερση ναού προς τιμή του Αγίου. Το οικόπεδο όπου χτίστηκε ο ναός είναι στο Χατζηκυριάκειο του Πειραιά, κοντά στο Χατζηκυριάκειο Ορφανοτροφείο και τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, στο οικοδομικό τετράγωνο: Γεωργίου Θεοτόκη, Ηροδότου, Αντωνίου Θεοχάρη, Σπυρίδωνος Τρικούπη.

Ο ναός άρχισε να χτίζεται το 1928 μ.Χ. και τέθηκε σε χρήση προς λατρεία το 1931 μ.Χ. Αρχικά λειτουργούσε ως ιδιωτικός και το 1932 μ.Χ. με εγκύκλιο της τότε Αρχιεπισκοπής Αθηνών που υπαγόταν ο Πειραιάς έγινε εκκλησιαστική ενορία. Λόγω όμως των μικρών διαστάσεων της εκκλησίας, το 1956 μ.Χ. έγινε η επέκταση της σε μεγαλοπρεπή ναό όπου και υπάρχει ως τις μέρες μας.

Σήμερα ο ναός του Αγίου Νείλου στον Πειραιά είναι μια από τις μεγαλύτερες εκκλησίες και ενορίες της Μητροπόλεως Πειραιώς.

Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός: Τα πρώτα επεισόδια, οι πρόγκες και το μίσος του σήμερα

ΗΛΙΑΣ ΕΥΤΑΞΙΑΣ

Το Contra.gr ξετυλίγει το κουβάρι της αντιπαλότητας Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού και ταξιδεύει στο 1930 με τη βοήθεια του ερευνητή και συγγραφέα, Θανάση Σκρουμπέλου, αναλύοντας τα πρώτα καταγεγραμμένα επεισόδια και πως φτάσαμε από την συνύπαρξη των οπαδών στο μίσος και τη βία του σήμερα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως τα ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού αλλά και οι ίδιοι έχουν πάρει τον χαρακτηρισμό αιώνιοι. Το κόκκινο με το πράσινο δεν ήταν ποτέ φίλοι και πάντα υπήρχαν διαφορές, με την πρώτη μάλιστα σύγκρουση και τα παρθενικά επεισόδια να συμβαίνουν με το ξεκίνημα της συνύπαρξης τους.

Βέβαια όταν έλαβαν χώρα οι πρώτες συμπλοκές μεταξύ οπαδών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού ήταν κάτι σπάνιο, κάτι έξω από τα συνηθισμένα, σε αντίθεση με το σήμερα, όπου η βία προπορεύεται του ποδοσφαίρου.

Προσπαθώντας να κατανοήσουμε το φαινόμενο και πως φτάσαμε από το “μαζί τις Κυριακές στα γήπεδα” στο “θάνατός σου η ζωή μου”, γυρίσαμε στην αρχή της ιστορίας. Πίσω στο μακρινό 1930 όπου παραδόξως έχει πολλές ομοιότητες με το σήμερα αλλά και ορισμένες τεράστιες διαφορές, οι οποίες όμως εξηγούν σε μεγάλο βαθμό το μίσος που εντοπίζεται στις εξέδρες σε αντίθεση με αθλητική αντιπαλότητα των παλαιότερων εποχών.

Ο Θανάσης Σκρουμπέλος, συγγραφέας του βιβλίου “Κόκκινοι Βαρκάρηδες”, μίας συναρπαστικής νουβέλας με φόντο το ελληνικό ποδόσφαιρο στον μεσοπόλεμο, μεταφέρει μέσω μίας ερωτικής ιστορίας, την ποδοσφαιρική κουλτούρα εκείνων των χρόνων, που από τότε κιόλας αντανακλούσε πολύ περισσότερα πράγματα από την αγάπη για το άθλημα.

Είναι η εποχή των “πέτρινων χρόνων” όπου ο Θεόδωρος Πάγκαλος είχε κηρύξει την “προς στιγμήν αναγκαία κοίμηση των νόμων”. Σ’ αυτές τις ταραγμένες εποχές, το ποδόσφαιρο και το γήπεδο της Κυριακής ήταν το αποκούμπι του λαού. Όπως συμβαίνει και σήμερα αλλά δεν είναι όλα ίδια.

“Εκείνη η εποχή έχει φοβερές ομοιότητες με τη δική μας. Οικονομική κρίση, μεταρρυθμίσεις, με τους θεσμούς να καταρρέουν και γενικότερα μία πολιτική ασάφεια, η οποία φυσικά είχε επίπτωση στο λαϊκότερο άθλημα, που δεν είναι άλλο από το ποδόσφαιρο. Η διαφορά όσον αφορά τον αθλητισμό είναι πως εκείνη την εποχή συνυπήρχαν οι φίλαθλοι στο γήπεδο”, τονίζει στο Contra.gr, ο Θανάσης Σκρουμπέλος, ο οποίος έκανε μία μεγάλη έρευνα για εκείνα τα πρώτα επεισόδια του 1930, τα οποία κατέχουν ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι στο βιβλίο του.

“Αυτό που συνέβη το 1930 ήταν κάτι σπάνιο. Υπήρχαν διάφορες μικροταραχές, αλλά δεν υπήρχαν χτυπήματα. Υπήρχε η πρόγκα και γι αυτό οι οπαδοί δεν λεγόντουσαν οργανωμένοι και σύνδεσμοι, τις ονομάζαμε πρόγκες*. Με αυτό τον τρόπο έδιναν κουράγιο στην ομάδας τους και ταυτόχρονα έριχναν το ηθικό του αντιπάλου και της αντίπαλης εξέδρας”.

Από τον χαβαλέ στα πρώτα εκτεταμένα επεισόδια

Σήμερα τα επεισόδια, δυστυχώς, δεν αποτελούν καν είδηση. Πολλές φορές η βία προπορεύεται του αθλήματος και οι οργανωμένοι στρατοί κερδίζουν τα πρωτοσέλιδα, αλλά τη δεκαετία του 30 και για αρκετές ακόμα στη συνέχεια, η κατάσταση δεν είναι ίδια. Το ποδόσφαιρο κυριαρχεί στο ξεκίνημά του και οι φίλαθλοι των ομάδων συνυπάρχουν ειρηνικά. Παρ όλα αυτά τα επεισόδια στον Πειραιά τον Ιούνιο του 1930, έχουν χαρακτηριστεί ιστορικά, καθώς είναι τα πρώτα καταγεγραμμένα μεταξύ οπαδών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού.

“Υπάρχουν διάφορες συνομωσιολογίες σχετικά με τι έγινε εκείνη την εποχή. Αρχικά υπήρξαν κάποιες ταραχές μετά το 8-2 και γι αυτό το λόγο το επόμενο παιχνίδι έγινε στην Θεσσαλονίκη, στην έδρα του Άρη. Πήγαν όλοι με τα πλοία χωρίς να γίνει κανένα επεισόδιο. Μάλιστα οι Ανδριανοπουλαίοι ήταν μαζί με την αποστολή του Παναθηναϊκού καθώς υπήρχαν φιλίες τότε μεταξύ των παικτών όλων των ομάδων. Με αυτό τον τρόπο κρατούσαν και τους φιλάθλους και η αντιπαλότητα έμενε μόνο μέσα στο γήπεδο. Έξω από αυτό υπήρχε μόνο η πλάκα και ο χαβαλές.

Όταν το καράβι μπήκε στο λιμάνι του Πειραιά και κατέβηκε η αποστολή του Παναθηναϊκού δεν έγινε τίποτα. Οι Ανδριανοπουλαίοι μάλιστα βγήκαν μπροστά από τους πράσινους και αυτό ηρέμησε αρκετά το κλίμα. Υπήρχε όμως μία μερίδα οργανωμένων φίλων του Ολυμπιακού που ήταν στον σταθμό του ηλεκτρικού και εκεί έγιναν τα επεισόδια”, μας εξηγεί ο ερευνητής και συγγραφές Θανάσης Σκρουμπέλος.

“Η αφορμή δόθηκε όταν ενώ είχαν όλοι συμφωνήσει να μην οξυνθούν τα πνεύματα και να κρατηθούν χαμηλοί τόνοι, χωρίς να γίνονται αναφορές για την 8άρα που έγινε αρκετές ημέρες πριν, υπήρξαν κάποιοι ταξιτζήδες που χτυπούσαν το κλάξον 8 φορές για να πικάρουν τους Ολυμπιακούς. Υπήρξαν επίσης κάποιες αναφορές πως ο καπετάνιος του πλοίου έκανε επίσης το ίδιο κατά την είσοδο του στο λιμάνι του Πειραιά, αλλά από την έρευνα που έκανα εγώ δεν προκύπτει κάτι τέτοιο, παρά μόνο για τα ταξί. Παράλληλα οι φίλοι του Παναθηναϊκού που περίμεναν την ομάδα τους άρχισαν να πανηγυρίζουν την 8άρα όταν άκουσα τις κόρνες και μετά τα πράγματα ξέφυγαν, αλλά και παλιά δεν έγινε τίποτα στο λιμάνι. Υπήρχε το λιμενικό αλλά πολύ πιο σημαντικό ήταν πως ήταν στο σημείο οι Ανδριανόπουλοι και κράτησαν τα πράγματα σε φυσιολογικά επίπεδα. Όταν όμως μπήκαν στα βαγόνια του ηλεκτρικού για να φύγουν, οι Ολυμπιακοί επιτέθηκαν στον συρμό με πέτρες εκφράζοντας την αγανάκτησή τους, με αποτέλεσμα να επέμβει η αστυνομία και να χειροτερέψει η κατάσταση. Αποτέλεσμα ήταν να έχουμε τα πρώτα οπαδικά επεισόδια με τραυματίες και ένα νεκρό, όπως ανέφεραν οι εφημερίδες.

Αυτό το περιστατικό ήταν ξένο για τα δεδομένα όχι μόνο εκείνης της εποχής αλλά και για τα επόμενα χρόνια, γι αυτό πήρε έκταση και ασχολήθηκε ο κόσμος ως κάτι περίεργο. Για πολλά χρόνια μετά οι οπαδοί των δύο ομάδων πήγαιναν μαζί στο γήπεδο χωρίς να υπάρχει πρόβλημα. Αν ψάξει κάποιος τις εφημερίδες θα διαπιστώσει πως δεν υπήρχαν επεισόδια όπως τα βλέπουμε σήμερα. Δεν υπήρχαν συγκρούσεις. Αλλά επιμένω πως το συγκεκριμένο περιστατικό δεν είναι καθαρά αθλητικό. Ήταν άσχημο το κλίμα και η ελληνική κοινωνία ήταν σε μία πολύ άσχημη κατάσταση εκείνη την εποχή. Ήταν τεράστια η κρίση στην οικονομία και στην κοινωνία”.

Το επίπεδο των παλιών φιλάθλων

“Στην εξέδρα οι ταξικοί διαχωρισμοί πέφτουν. Δίπλα σου μπορεί να κάθεται ένας γιατρός, πιο δίπλα ένας εργάτης. Όλοι μαζί κάτω από την ίδια σημαία. Στο γήπεδο οι ταξικοί διαχωρισμοί εξαλείφονται, σπάνε και είσαι οπαδός του κόκκινου, του πράσινου, του κίτρινου συμβόλου. Παράλληλα όμως είσαι άνθρωπος. Θα φωνάξεις και θα βγάλεις την αγανάκτηση όλης της εβδομάδας. Όλο αυτό είναι φυσιολογικό και είναι τεκμηριωμένο από τους κοινωνιολόγους.

Οι διαφορές σήμερα είναι τεράστιες. Η βασική είναι πως ο σημερινός οπαδός δεν ανέχεται το αντίθετο. Υπάρχει η μονοκρατορία της μίας άποψης, της μίας γνώμης, της μίας πεποίθησης και όλα τα άλλα πρέπει να πεθάνουν, να μην υπάρχουν. Τα παλιά χρόνια δεχόσουν την άποψη του άλλου ακόμα και την πλάκα. Εμείς καθόμασταν όλοι μαζί στις αυλές και συζητούσαμε για το ποδόσφαιρο. Τώρα αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε στις γειτονιές. Κάποιος θα πει μία κουβέντα και θα ξεφύγουν τα πράγματα”.

Η Χούντα και ο διακόπτης που γύρισε

“Εγώ τα θυμάμαι όλα αυτά. Και τις πλάκες και να ξεκινάμε όλοι μαζί να πηγαίνουμε στο γήπεδο. Φίλοι. Βασικά όλα άλλαξαν μετά τη Χούντα με το φαινόμενο του διαχωρισμού και της αγριάδας να εμφανίζονται στα γήπεδα. Είναι μία επταετία που έχει παίξει σημαντικό ρόλο στον ψυχισμό του Έλληνα. Μία εποχή ταπείνωσης είναι λογικό να θέλει να εκτονωθεί αργότερα.

Εκεί ήταν η αρχή του μίσους και μετά η συγκεκριμένη κατάσταση συντηρήθηκε με τους ιδιωτικούς στρατούς που δεν έχουν καμία σχέση με το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό. Δυστυχώς πλέον έχει γίνει παράδοση και απαιτείται αρκετός κόπος για να φτιάξει η κατάσταση. Η θέληση από μεγάλη μερίδα των φιλάθλων υπάρχει και έχουν γίνει προσπάθειες αλλά μέχρι τώρα έχουν πέσει όλες στο κενό.

Πλέον όμως έχει περάσει τόσο πολύ όλη αυτή η αγανάκτηση στην εξέδρα που δεν πάνε οι οικογένειες παρά μόνο αυτοί που θέλουν να ξεσπάσουν, οι οποίοι απλά ψάχνουν μία σημαία για να εκφράσουν την αντίθεσή τους.

Τότε, δεν έψαχνες σημαία για να εκφράσεις αγανάκτηση αλλά για να χαρείς το ποδόσφαιρο και τη μάχη μεταξύ των αντιπάλων στο γήπεδο. Παλιά ήταν περισσότερο πείραγμα, παρά μίσος και γι αυτό λεγόντουσαν πρόγκες, από το προγκάω. Έχει μεγάλη σημασία η λέξη και τι σημαίνει. Αυτό που έγινε το 1930 ήταν τρομερά σπάνιο, αλλά σε ένα βαθμό δικαιολογείται γιατί η εποχή ήταν πολύ άγρια”.

Διαφορετικές εποχές και μυαλά

“Όλα όμως ήταν διαφορετικά πιο παλιά. Οι εφημερίδες έδιναν ίδιο χώρο σε όλες τις ομάδες και μπορούσες να διαβάσεις για όλους. Ίσα μέρη και ίσα μεγέθη για όλες τις ομάδες. Εύκολα μπορεί να παρατηρήσει κάποιος στις εφημερίδες της εποχής πως δεν υπάρχουν τσαμπουκάδες και άλλα παρόμοιά που βλέπουμε σήμερα. Το ποδόσφαιρο δεν απασχολούσε για τη βία. Δεν είναι μόνο η νοσταλγία που ομορφαίνει την παλαιότερη κατάσταση. Ήταν δεδομένο πως όλοι έβλεπαν το ποδόσφαιρο διαφορετικά. Δεν ήταν πόλεμος τότε, ήταν παιχνίδι. Μην ξεχνάτε πως αυτοί που έφτιαξαν τις ομάδες ήταν έμποροι, αριστοκράτες. Άσχετα που ο απλός λαός τις αγκάλιασε και έγιναν σύμβολο της κάθε γειτονιάς. Δεν έτρεφαν τον τσαμπουκά την αγριάδα τότε. Δεν φτιάχτηκαν γι αυτό οι ομάδες και το ποδόσφαιρο.

Μία άλλη μεγάλη διαφορά εκείνης της εποχής με το σήμερα είναι η πλατεία και τα καφενεία. Οι πλατείες ήταν ένα χωνευτήρι ιδεών με διαφορετικούς ανθρώπους. Στα καφενεία ήταν όλοι μαζί και συζητούσαν, αντάλλασσαν ιδέες και έκαναν την απαραίτητη πλάκα. Σήμερα υπάρχουν τα κόκκινα καφενεία, τα πράσινα καφενεία, τα κίτρινα κ.ο.κ. Υπήρχε μία σύνδεση μεταξύ των οπαδών γιατί μετά θα πήγαινες μαζί τους για βόλτα, ή στο σινεμά ή οπουδήποτε αλλού. Όλοι μαζί οι οπαδοί, όλων των ομάδων. Δεν είχαν κάτι να χωρίσουν. Υπήρχε μία κοινότητα με τα διαφορετικά της χρώματα. Η ενότητα μέσα στην διαφορετικότητα”.

Χάθηκε ο σεβασμός και η ουσία

“Η κύρια διαφορά θα ήταν η εχθρότητα και ο μη σεβασμός στην άποψη του άλλου. Σήμερα ο κάθε ένας είναι μόνος του. Μία θρησκεία, ένας βασιλιάς, ένα κράτος δεν δέχεται κανέναν. Υπάρχει έντονος διχασμός στην κοινωνία και εκφράζεται μέσα από το ποδόσφαιρο, αλλά δυστυχώς φτάνει στα επίπεδα του μίσους. Δε νοείται να μην μπορεί να μπει η οικογένεια στο γήπεδο. Δεν γίνεται να ζούμε σε τέτοια εποχή γιατί έτσι δεν μπορεί να φτιάξεις φίλαθλο ή οπαδό.

Ο νέος σήμερα δεν μαθαίνει να δέχεται την αντίθετη άποψη ή την ήττα. Δεν μπορεί να υπάρξει αθλητισμός χωρίς ήττα αλλά οι νέοι δεν το μαθαίνουν αυτό σήμερα. Διδάσκονται το μίσος και πως η μοναδική άποψη που υπάρχει είναι η δική τους. Η ήττα είναι μέσα στη ζωή. Το ποδόσφαιρο μπορεί να σε μάθει τα τερτίπια της ζωής. Σε μικρό βαθμό είναι ο ανταγωνισμός που θα βρεις στη ζωή σου. Εκεί πρέπει να μάθεις πως υπάρχει και ο άλλος, δεν είσαι μόνο εσύ. Το ποδόσφαιρο έχει και εκπαιδευτικό αλλά σήμερα αυτό έχει χαθεί”.

Άλλαξε η κοινωνία άλλαξε και ο φίλαθλος

“Αν και το επίπεδο μόρφωσης και η πληροφόρηση σήμερα είναι μεγαλύτερη το επίπεδο των φιλάθλων είναι χειρότερο. Έχει παίξει μεγάλο ρόλο σε όλο αυτό και η κοινωνική μεταλλαγή. Ειδικά στις μεγάλες πόλεις δεν υπάρχει πλέον ο όρος γειτονιά. Έχει σπάσει η πλατεία. Ο κάθε ένας είναι μόνος του, καβαλάρης στο δικό του άρμα και δεν υπάρχουν οι τριβές και οι βοήθειες της πλατείας και του καφενείου, γιατί όλα αυτά απάλυναν τον πόνο και το μίσος. Ήσουν υποχρεωμένος γιατί το απόγευμα όλοι μαζί θα ήσασταν και μάθαινες να ζεις έτσι, δεχόμενος το διαφορετικό και ακούγοντας τις απόψεις των άλλων.

Όλα αυτά βοηθούσαν τον άνθρωπο. Τώρα η απομόνωση δεν κάνει καλό γιατί ακόμα οι καθημερινές τριβές που δεν υπάρχουν κάποια στιγμή συσσωρεύονται και υπάρχει ξέσπασμα. Τώρα με όσα ζει η Ελλάδα είναι λογικό όλο αυτό το ξέσπασμα να βγει στο γήπεδο αφού δεν υπάρχει άλλη συνάθροιση ανθρώπινων και ιδεών”.

Το ποδόσφαιρο πεθαίνει, αλλά θα σωθεί

“Το ρολόι δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Δεν θα επιστρέψουμε ποτέ σε αυτές τις εποχές, αλλά νομίζω πως αυτή η κατάσταση θα ξεπεραστεί κάποια στιγμή. Είναι αδύνατον να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Δεν μπορεί να ζήσει το ποδόσφαιρο με αυτές τι συνθήκες. Είναι αδιέξοδο αυτό που συμβαίνει τώρα και κάποια στιγμή θα αντιδράσει από μόνο του.

Ο κόσμος πλέον δεν αγαπάει το άθλημα όπως παλιά. Το προϊόν έχει γίνει απωθητικό. Κάποια στιγμή θα αυτοδιορθωθούμε γιατί πάμε στο γκρεμό. Δεν γίνεται. Είναι θάνατος για το ποδόσφαιρο. Είναι ο νόμος της επιβίωσης, δεν μπορεί να πηγαίνεις στο θάνατο. Χωρίς την πλάκα και την αντίθετη άποψη το ποδόσφαιρο πεθαίνει”.

Η σχέση της πολιτικής με το ποδόσφαιρο

“Η πολιτική το θέλει το ποδόσφαιρο, το έχει ανάγκη. Ο πολιτικός θα πάει να φωτογραφηθεί δίπλα από τον ποδοσφαιριστή. Όλοι το έκαναν και το κάνουν άσχετα αν υποστήριζαν κάποια ομάδα κατέβαιναν από πάντα στα γήπεδα και φωτογραφίζονταν με τους παίκτες για να πάρει πόντους.

Ακόμα και οι χουνταίοι το έκαναν, με όλες τις ομάδες, πάντα με χαμόγελο για να κερδίσουν τον λαό. Το ποδόσφαιρο είναι λαοφιλές άθλημα. Σκέψου ένα γήπεδο με 30, 40, 50 60 χιλιάδες κόσμο, γιατί εκείνη την εποχή γέμιζαν όλα τα στάδια.

Όλο αυτό είναι μία τεράστια δύναμη, μία απίστευτη δύναμη. Όλο αυτό η πολιτική θέλει να το οδηγήσει εκεί που θέλει ή το χειροκροτήσει για να πάρει στο τέλος αυτό που πραγματικά θέλει”.

* Σημείωση; “Πρόγκες” αποκαλούνταν από τους φανατικούς οπαδούς των ομάδων στις μέρες του 1930 οι οργανώσεις οπαδών που “πρόγκαραν”, δηλαδή πείραζαν χοντρά με στίχους, ροκάνες, τραγούδια και συνθήματα την αντίπαλη ομάδα και τους οπαδούς της.

Το βιβλίο ” Οι Κόκκινοι Βαρκάρηδες” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “ΤΟΠΟΣ” (Μοτίβο Εκδοτική) και μπορείτε να το βρείτε σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία.

Στρατιώτες επιχειρούν στη μάχη του Cantigny AP

Περισσότερες από 70 εμπόλεμες χώρες, 70 εκατομμύρια στρατιώτες, 1,3 δισ. οβίδες και εκατομμύρια νεκροί. Ο τραγικός απολογισμός του πολέμου που σημάδεψε ανεξίτηλα τον πλανήτη.

Ελλείψει αξιόπιστων πηγών, τα νούμερα του Πρώτου Παγκοσμίου είναι δύσκολο να πιστοποιηθούν με ακρίβεια και μπορεί να ποικίλλουν ανάλογα με τους ιστορικούς. Σε γενικές γραμμές παρατίθενται κατά προσέγγιση. Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από τη λήξη του Μεγάλου Πολέμου, πάμε να τα δούμε παρακάτω.

Περισσότερες από 70 εμπόλεμες χώρες

Ο αριθμός είναι συμβολικός αφού οι περισσότερες από τις χώρες αυτές δεν ήσαν ακόμη ανεξάρτητες, αλλά είτε ενταγμένες σε έξι αυτοκρατορίες ή αποικιακές δυνάμεις -Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία, Αυστροουγγαρία, Γερμανία, Οθωμανική Αυτοκρατορία- που βρέθηκαν στο κέντρο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Στην πραγματικότητα, μόνο μία δεκαριά ανεξάρτητες χώρες βρίσκονται σε πόλεμο το καλοκαίρι του 1914. Οι υπόλοιπες εισήλθαν σταδιακά στην σύρραξη, όπως η Ιταλία το 1915 και οι Ηνωμένες Πολιτείες το 1917.

Ο Μεγάλος Πόλεμος αφορά πληθυσμό 800 εκατομμυρίων, το ήμισυ του πληθυσμού της Γης εκείνη την εποχή.

Περί τις είκοσι χώρες θα κατορθώσουν να παραμείνουν ουδέτερες, οι περισσότερες στην Λατινική Αμερική και στην βόρεια Ευρώπη.

70 εκατομμύρια στρατιώτες

Περί τα 20 εκατομμύρια άνθρωποι επιστρατεύονται από τις εμπόλεμες χώρες στις αρχές του πολέμου, αλλά ο αριθμός αυτός αυξάνεται συνεχώς, για να φθάσει στα 70 εκατομμύρια για το σύνολο της διάρκειας του πολέμου.

Περισσότερα από 8 εκατομμύρια άνθρωποι κατατάσσονται στην Γαλλία, 13 εκατομμύρια στην Γερμανία, 9 εκατομμύρια στην Αυστροουγγαρία, 9 εκατομμύρια στην Μεγάλη Βρετανία (περιλαμβανομένων των αποικιών) 18 εκατομμύρια στην Ρωσία, 6 εκατομμύρια στην Ιταλία, 4 εκατομμύρια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δύο εκατομμύρια άνθρωποι επιστρατεύονται στην βρετανική αυτοκρατορία – κυρίως στην Ινδία – και στις γαλλικές αποικίες της υποσαχάριας και της βόρειας Αφρικής (600.000 άνθρωποι).

10 εκατομμύρια στρατιώτες νεκροί

Ο πόλεμος θα αφήσει πίσω του συνολικά 10 εκατομμύρια νεκρούς και 20 εκατομμύρια τραυματίες μεταξύ των στρατιωτών. Η κατανομή ανά χώρα είναι:

Ρωσία: 2 εκατομμύρια νεκροί (5 εκατομμύρια τραυματίες)

Γερμανία: 2 εκατομμύρια (4,2 εκατομμύρια)

Γαλλία: 1,4 εκατομμύριο (4,2 εκατομμύρια)

Αυστροουγγαρία: 1,4 εκατομμύριο (3,6 εκατομμύρια)

Μεγάλη Βρετανία και η αυτοκρατορία: 960.000 (2 εκατομμύρια)

Ιταλία: 600.000 (1 εκατομμύριο)

Οθωμανική Αυτοκρατορία: 800.000

Αναλογικά, ο μικρός σερβικός στρατός υφίσταται τις τρομακτικότερες απώλειες: 130.000 νεκροί και 135.000 τραυματίες, τα τρία τέταρτα των δυνάμεών του.

Στις εμβληματικές μάχες του Βερντέν και της Σομ, το 1916, θα σκοτωθούν, τραυματισθούν, εξαφανισθούν 770.000 και 1.200.000 άνθρωποι αντίστοιχα και από τις δύο πλευρές των εμπολέμων.

Όμως, αναλογικά, η έναρξη του πολέμου είναι η πλέον πολύνεκρη: 27.000 γάλλοι στρατιώτες θα σκοτωθούν στις 22 Αυγούστου 1914, που είναι η πλέον πολύνεκρη ημέρα σε ολόκληρη την ιστορία του γαλλικού στρατού.

Το 70% των νεκρών και των τραυματιών είναι θύματα του πυροβολικού και 5 έως 6 εκατομμύρια θα μείνουν ανάπηροι. Τα χημικά όπλα, που χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά το 1915 δεν θα προκαλέσουν παρά 20.000(!) θανάτους. Αλλά θα μείνουν βαθιά χαραγμένοι στην μνήμη.

Εκατομμύρια νεκροί άμαχοι

Ο πόλεμος κινήσεων στο ανατολικό μέτωπο, η έξοδος των πληθυσμών, οι λιμοί, στη συνέχεια ο εμφύλιος πόλεμος στην Ρωσία και οι μεταπολεμικές περιφερειακές συρράξεις προκάλεσαν 5 έως 10 εκατομμύρια νεκρούς μεταξύ του πληθυσμού, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ορισμένων ιστορικών. Σε αυτόν τον αριθμό περιλαμβάνεται 1,2 έως 1,5 εκατομμύριο Αρμενίων -ο αριθμός αμφισβητείται- στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Άλλοι αριθμοί

• 6 εκατομμύρια αιχμάλωτοι

• 20 εκατομμύρια άμαχοι υπό καθεστώς κατοχής. Η γερμανική, αυστροουγγρική ή βουλγαρική κατοχή αφορά κυρίως το Βέλγιο, την Γαλλία, την Πολωνία και την Σερβία.

• 10 εκατομμύρια πρόσφυγες σε ολόκληρη την Ευρώπη.

• 3 εκατομμύρια χήρες και 6 εκατομμύρια ορφανά.

• 1,3 δισεκατομμύριο οβίδες εκτοξεύθηκαν κατά την διάρκεια του πολέμου.

• 10 δισεκατομμύρια επιστολές και δέματα ανάμεσα στους στρατιώτες του δυτικού μετώπου και των οικογενειών τους.

• Το κόστος του πολέμου αντιπροσωπεύει 3 έως 4 φορές το ΑΕΠ των ευρωπαϊκών χωρών που θα βγουν ρημαγμένες από αυτόν.