Δεν είναι ούτε Goldman Sachs, ούτε JP Morgan, ούτε Morgan Stanley, ούτε Citi.

Όμως, το κείμενο στα αγγλικά (!) του οργάνου του Κομμουνιστικού Κόμματος του Βιετνάμ για τις προοπτικές οικονομίας το 2019 θα το ζήλευαν αρκετές τράπεζες και έγκυρα διεθνή μέσα.

Σύμφωνα λοιπόν με την ανάλυση του ΚΚ Βιετνάμ, οι προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας μοιάζουν δύσκολες την επόμενη χρονιά. Για να στηρίξει την ανάλυσή του, το όργανο παραθέτει δηλώσεις του επικεφαλής οικονομολόγου του ΟΟΣΑ και κάνει ειδική αναφορά σε θέματα όπως οι επιπτώσεις του Brexit και η κόντρα της ιταλικής κυβέρνησης με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τον προϋπολογισμό του 2019.

Επίσης, το ίδιο όργανο αναφέρεται στον εμπορικό πόλεμο των ΗΠΑ με την Κίνα, τονίζοντας πως θα επιδεινωθεί την επόμενη χρονιά. Ο χρόνος θα δείξει αν το ΚΚ Βιετνάμ έχει δίκιο στην εκτίμησή του για τις προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας.

Φυσικά, όλα αυτά εκπλήσσουν όσους δεν γνωρίζουν πως το κομμουνιστικό Βιετνάμ, που θέλει να προσελκύσει ξένες επενδύσεις, έχει καθιερώσει την Ημέρα του Επιχειρηματία και τη γιορτάζει τον Οκτώβριο.

Όλα αυτά μοιάζουν εξωτικά και ονειρεμένα σε μας που έχουμε άλλες παραστάσεις από το δικό μας ΚΚ.

Υποομάδα κόκκινων δανείων

1992 

ΥΔΡΑ

Οι ιεροψάλτες

Ο Κρις Σπύρου, στο παράδειγμά του, αποτυπώνει υπό μία έννοια μια ολόκληρη μεταπολεμική γενιά που ξενιτεύτηκε στις ΗΠΑ, δούλεψε σκληρά και ποτέ δεν ξέχασε την αφετηρία και καταγωγή του (Πορτή Αγράφων).

Ο ίδιος βέβαια έκανε μερικά βήματα παραπάνω από τους συνομηλίκους του, κατορθώνοντας να γίνει ένας παράγοντας της αμερικανικής σκηνής, που σήμερα κινεί νήματα και εργάζεται στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο φτάνοντας να γίνει πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος στο Νιου Χαμσάιρ.

Σήμερα, πρόεδρος της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης, παραδοσιακός λομπίστας και παίκτης του Δημοκρατικού Κόμματος, σύνδεσμος με την Ομογένεια της Αμερικής, έχει άριστη γνώση του πολιτικού σκηνικού, ενώ σε όλους τους τόνους διατυπώνει την πολεμική του στη συμφωνία των Πρεσπών. Η συζήτηση με τον Κρις Σπύρου, που έχει γνωρίσει από κοντά πάνω από πέντε προέδρους των ΗΠΑ, είναι στενότατος φίλος του Μπιλ Κλίντον και τώρα ετοιμάζει την αυτοβιογραφία του, είναι παραπάνω από απολαυστική. Θαμώνας της Πλατείας Κολωνακίου, όλοι εδώ τον προσφωνούν Πρόεδρο, καθόμαστε και τα λέμε στο αγαπημένο του Tops του φίλου του Πέρου, από κει όπου κάποτε με μια τυχαία γνωριμία βρέθηκε να δουλεύει για τη Συνθήκη του Ντέιτον ως φίλος των δύο λαών (αμερικανικού και σερβικού).

Ποια είναι η δράση σας τώρα;

Η πολιτική μου δράση εκτείνεται σε δύο θέματα: να αποτρέψουμε ακόμη μία φορά η Νοτιοσλαβία ή Δημοκρατία των Σκοπίων, η αρχαία Παιονία και η διοικητική περιφέρεια της Δημοκρατίας του Βαρδάσκα να έχει το όνομα Μακεδονία.

Γιατί, κύριε Σπύρου;

Κάτι τέτοιο θα είναι επίτευγμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που από το 1920 αγωνίζεται να υπάρξει ανεξάρτητο μακεδονικό κράτος έξω από τη Μακεδονία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτή η περιφέρεια είναι ένα από τα τρία τμήματα που απαρτίζουν τη «Μακεδονία» της ΚΔ που κήρυξε το 1934 στη Μόσχα ο Ντιμιτρόφ.

Επομένως;

Επομένως, η ονομασία Βόρεια Μακεδονία αναφέρεται στη «Μακεδονία του Αιγαίου», τη «Μακεδονία του Μεγάλου Αλεξάνδρου» και ένα κομμάτι της Βουλγαρίας που είναι η «Μακεδονία του Πιρίν», για αυτούς όλα αυτά. Σκοπός τους, να ενώσουν τα τρία αυτά υποτιθέμενα κομμάτια και να γίνει η Μακεδονία της Κομιντέρν. Εως το 1991 λειτουργούσαν ως Γιουγκλοσλάβοι. Οταν έκαναν την απόσχιση όλες οι περιφέρειες, έγιναν πρώην. Το 1991, όταν οι τέσσερις περιφέρειες αποφάσισαν να αποσχισθούν από τη Γιουγκοσλαβία, η παγκόσμια κοινότητα προσδιόρισε τα σύνορα. Το καλοκαίρι του “91 έγιναν όλες πρώην. Ετσι βγήκε η ονομασία Πρώην. Τον Σεπτέμβριο του “91 ζήτησε ο Γκλιγκόροφ, που ηγούνταν αυτής της περιφέρειας, να αναγνωριστεί ως Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Και;

Στις 4 Δεκεμβρίου του “91 το Υπουργικό μας Συμβούλιο με πρόταση του Σαμαρά έθεσε τους όρους για να αναγνωρίσει η Ελλάδα αυτή την περιφέρεια: να μην έχει το όνομα Μακεδονία, να μην έχουν εδαφικές διεκδικήσεις, να μη διεκδικούν μακεδονική μειονότητα. Αυτή την πρόταση ο Σαμαράς την πήγε στο Συμβούλιο της Ευρώπης στις 16 Δεκεμβρίου του “91, όπου έθεσαν τους όρους για όλες τις αποσχισθείσες δημοκρατίες, και ιδιαίτερα η ονομασία τους να μην εμπεριέχει εδαφικές διεκδικήσεις. Η Δημοκρατία των Σκοπίων, απαξιώνοντας την ψήφο των υπουργών, ζήτησε από την ΕΕ στις 7 Ιανουαρίου 1992 να αναγνωριστεί ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Στις 22 Ιανουαρίου 1992 η ΕΕ ανακοίνωσε ότι η ηγεσία της Ευρώπης απορρίπτει την αίτηση της Δημοκρατίας των Σκοπίων. Τέσσερις φορές η ΕΕ απέρριψε την αίτηση να αναγνωριστούν ως Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Μετά;

Αύγουστο του 1992, ο Γκλιγκόροφ έκανε νέα αίτηση. Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ τούς είχε τάξει αναγνώριση, επειδή οι Σλαβοαμερικανοί είχαν δώσει πολλά λεφτά σε καμπάνια των Ρεπουμπλικανών.

Μιλάτε για τον Μπους τον γηραιότερο.

Ναι! Στις 2 Οκτωβρίου του 1992 μια ομάδα – εγώ τότε ήμουν πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος και των εκλεκτόρων του Κλίντον – ζητήσαμε γραπτή εγγύηση από τον Κλίντον πως δεν θα αναγνώριζε κράτος με ονομασία Μακεδονία. Ο Κλίντον εκλέχθηκε στις 5 Νοεμβρίου του 1992. Ο Μπους είναι ο πρώτος Ρεπουμπλικανός που έχασε δεύτερη τετραετία από το 1923 και ο Κλίντον ο πρώτος Δημοκράτης που πήρε δεύτερη τετραετία από το 1940. Πριν από την ορκωμοσία Κλίντον, εγώ με τους Δουκάκη και Τσόγκα οργανώσαμε την αντίσταση στην απερχόμενη κυβέρνηση, μην προλάβει και προβεί σε αναγνώριση. Στις 26 Ιανουαρίου του 1993 μια ομάδα Ελληνοαμερικανών έγραψε στον Κλίντον να συμβάλει στη συμφωνία για όνομα FYROM. Εγώ ήμουν ο μόνος που δεν υπέγραψα.

Τότε τι ιδιότητα είχατε;

Πρόεδρος εκλεκτόρων του Κλίντον. Τέλη Μαρτίου του 1993 προτείνουν ΠΓΔΜ, η τότε κυβέρνησή μας συμφώνησε. Στις 25 Μαρτίου έγινε δεξίωση στον Λευκό Οίκο με τον Κλίντον. Ημασταν 300 άτομα. Ο πρόεδρος μίλησε για συνεισφορά Ελλήνων στην εκλογή του. Την επόμενη μέρα συναντήθηκα μαζί του. Με ρώτησε για προσωρινή ονομασία. Του εξήγησα πως για την ελληνοαμερικανική κοινότητα και για μένα το θέμα είναι αδιαπραγμάτευτο. «Και συ δεν έχεις κανένα στρατηγικό όφελος» του είπα επίσης. Να σας θυμίσω πως όταν ο Κάρτερ έκανε άρση του εμπάργκο της Τουρκίας μετά την εισβολή στην Κύπρο κάναμε συλλαλητήριο έξω από τον Λευκό Οίκο 40.000! Και τον καταψηφίσαμε και έχασε και την προεδρία!

Φτάσαμε στις Πρέσπες, η συμφωνία είναι αμερικανική, όπως πολλοί λένε;

Αυτός είναι ένας ακόμη μύθος που δεν έχει βάση. Αλλος μύθος είναι η παρέμβαση του Σόρος. Ο Νίμιτς υπάρχει επειδή το ψήφισμα 817 του Συμβουλίου Ασφαλείας αναγνώρισε ανεξάρτητο κράτος χωρίς όνομα και έστειλε το θέμα στον Νίμιτς.

Τι άλλαξε τώρα και τρέξαμε τόσο;

Ο Ζάεφ κατάλαβε ότι τώρα είναι η τελευταία πιθανότητα να πείσει τους δικούς του πως πρέπει να ονομαστούν «Βόρεια Μακεδονία». Τόσο μαϊμού ήταν που ούτε οι ίδιοι οι Σκοπιανοί δεν τον τίμησαν με τη συμμετοχή τους στο δημοψήφισμα. Με ερώτηση δε μαϊμού.

Εμείς;

Η Ελλάδα δεν είχε καμία δουλειά να εμπλακεί στη συζήτηση αυτή του ονόματος. Το 817 δεν λέει πως η Ελλάδα έχει υποχρέωση να διορθώσει κάτι.

Του Θάνου Τζήμερου

Όχι, δεν αρχίζει τώρα ο πόλεμος με το Ισλάμ. Έχει ήδη τελειώσει. Και ηττηθήκαμε κατά κράτος, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Διότι την Ευρώπη που ήξερες, τώρα να την ξεχάσεις, διαβάτη αποσπερνέ. Την Ευρώπη της ελευθερίας, της ανεκτικότητας, της χαράς, της εμπιστοσύνης, “μιαν αυγινή την κούρσεψαν ανίδρωτοι λοτόμοι”, διαβάτη αποσπερνέ. Την ανεμελιά στις γιορτές, την ασφάλεια που ένιωθες στους δημόσιους χώρους, στις συγκεντρώσεις των ανθρώπων, τα χάσαμε αυτά, τέλος.

Μπαίνεις στο μετρό στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, προσεχώς και στην Αθήνα, και κοιτάς με τρόπο τους διπλανούς με τα μούσια, μήπως κάτι περίεργο φουσκώνει κάτω από την κελεμπία. Νυστάζεις και δεν κλείνεις τα μάτια για πέντε έστω λεπτά, για να είσαι σε εγρήγορση, μήπως κάποιος βγάλει ματσέτα κι αρχίσει να χτυπάει δεξιά κι αριστερά. Μαθαίνεις για κάποια δημόσια εκδήλωση και λες “άσ’ το καλύτερα, δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί”. Τελευταία στιγμή, αποφασίζεις: “έ όχι, δεν θα με νικήσει αυτό” και πας. Και βλέπεις μια ουρά, χιλιόμετρα, να στήνεται για έλεγχο. Ανοίγεις τσάντες, ανοίγεις λάπτοπ, περνάς από ακτίνες, από σωματική έρευνα. Βλέπεις στη γωνία πάνοπλους αστυνομικούς, ακροβολισμένους στρατιώτες. Ακούς για κόκκινο συναγερμό. Και καταλαβαίνεις ότι “αυτό” ήδη σε νίκησε. Η Ευρώπη της ανεμελιάς μεταμορφώθηκε πια σε Ευρώπη του φόβου.

Είσαι επικηρυγμένος, διαβάτη αποσπερνέ. Καταδικασμένος σε θάνατο, απλώς δεν ξέρεις πότε θα εκτελεστεί η ποινή κι αν ο δήμιος θα πάρει εσένα ή τον διπλανό. Γιατί, εδώ και χρόνια, “το αιματόβρεχτο – τ’ ολόγυμνο μαχαίρι – πόβλεπες σ’ ένα χέρι – να σειέται αστραφτερό” το θεωρούσες θρησκευτικό αξεσουάρ, Ευρωπαίε αποσπερνέ. Και το υπερασπιζόσουν: “θρησκεία τους είναι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν ό,τι θέλουν”. Κι όσους σου το έδειχναν τους κατηγορούσες ως ακροδεξιούς, φασίστες, ισλαμοφοβικούς. Και δεν νοιάστηκες να δεις τι είναι αυτό που πιστεύουν και τι είναι αυτό που θέλουν για σένα, όσοι κρατούν το μαχαίρι.

Λογικό, κατά μία έννοια. Χριστιανός είσαι, έτσι σε βάφτισαν δηλαδή, κι ίσως αυτή να ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που συμμετείχες σε “ιερό μυστήριο”. Κι έτσι να μην είναι, θεωρείς τη θρησκεία προσωπικό σου θέμα και δεν περνούσε ποτέ από το μυαλό σου ότι στο όνομα ενός θεού, οποιουδήποτε θεού, αθώοι άνθρωποι θα δολοφονούνται στην καρδιά της Ευρώπης, τον 21ο αιώνα. Να όμως που αυτό συμβαίνει. Δεν έχεις κανένα περιθώριο πια να μην βλέπεις τι είναι το Ισλάμ και τι ζητάει από σένα. Όχι για να κερδίσεις τον πόλεμο. Αυτόν, συνειδητοποίησέ το, τον έχασες. Αλλά για να γλυτώσεις τη ζωή σου. Γιατί ο νικητής δεν θα σταματήσει εδώ.

Ξέρω, έχεις ακόμα τις ενστάσεις σου: δεν είναι όλοι έτσι, μεμονωμένες εκδηλώσεις φανατισμού, είναι πολλά τα αίτια, έχω έναν φίλο από το Πακιστάν πολύ καλό παιδί, ο διαφωτισμός, η ανεκτικότητα, μπλα, μπλα, μπλα…

ΟΚ. Δεκτά. Γι’ αυτό ξέχνα το Ισλάμ. Κι έλα να το δούμε γενικά. Θα δεχόσουν το κράτος της ανεκτικότητας να εγκρίνει την ίδρυση ενός συλλόγου παιδεραστών; Πρόσεξε, όχι καταδικασμένων για παιδεραστία. Απλώς εχόντων ροπή. Θα ένοιωθες άνετα να στέλνεις το παιδί σου στο σχολείο και να περνάει έξω από τα γραφεία του συλλόγου; Όχι; Γιατί; Ποινικοποιείς τη σκέψη; Ο νομικός μας πολιτισμός καταδικάζει πράξεις, όχι προθέσεις. Αυτό δεν λες ως επιχείρημα; Όμως ο ευρωπαϊκός πολιτισμός καταδικάζει και προθέσεις – και πολύ καλά κάνει! Γι’ αυτό διαβάζουμε για εφόδους της αστυνομίας, κατασχέσεις πορνογραφικού υλικού και προσαγωγή σε δίκη των κατόχων του. Αν ο σύλλογος δεν ήταν σκέτος σύλλογος αλλά ήταν θρησκεία παιδεραστών, θα άλλαζε τίποτε;

Θα δεχόσουν να λειτουργεί δίπλα σου ο ναός μιας θρησκείας της οποίας ο Προφήτης αρραβωνιάστηκε ένα κοριτσάκι 6 ετών και το παντρεύτηκε όταν έφτασε στην… ώριμη ηλικία των 9 ετών; Της οποίας ο ανώτατος θρησκευτικός λειτουργός διακηρύσσει ότι η ιδανική ηλικία της γυναίκας για γάμο είναι μεταξύ 10 και 12 ετών; Αυτό ακριβώς είναι το Ισλάμ. Πάνω από 140 εκατομμύρια κορίτσια του ισλαμικού κόσμου θα γίνουν ανήλικες νύφες παγκοσμίως ως το 2020, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ. Δεν το είχες σκεφτεί ποτέ έτσι, έ;

Θα δεχόσουν την ίδρυση ενός συλλόγου ή μιας θρησκείας βιαστών; Αυτό ακριβώς είναι το Ισλάμ. Το Κοράνι όχι μόνο δεν απαγορεύει αλλά ενθαρρύνει τον βιασμό μιας “άπιστης”. Όπου “άπιστη”, βάλε το όνομα της γυναίκας σου και της κόρης σου. Δεν το είχες σκεφτεί ποτέ έτσι, έ;

Θα δεχόσουν την ίδρυση ενός συλλόγου αποκεφαλιστών; Τώρα που αποφυλακίστηκε ο Κατσούλας θα είχες αντίρρηση να αναβίωνε ο σατανισμός, ας πούμε; Θρησκεία είναι κι αυτή, να μην την επιτρέψουμε; Δεν είναι όλοι οι σατανιστές στραγγαλιστές. Για κάποιους είναι απλώς θέμα πίστης, ε; Όμως, αυτό ακριβώς είναι το Ισλάμ. Διατάζει τον πιστό τού Αλλάχ να σκοτώσει κάθε έναν που προσβάλλει το Ισλάμ ή τον Μωάμεθ, όπως και τους μουσουλμάνους που εγκαταλείπουν το Ισλάμ. Αποκαλεί τους μη μουσουλμάνους γουρούνια και πιθήκους. Απαγορεύει τη φιλία μουσουλμάνων και “απίστων”. Προτρέπει τους μουσουλμάνους να τρομοκρατούν τους απίστους και να μην δείχνουν κανένα έλεος, αποκεφαλίζοντάς τους. Αν δεν λεγόταν Ισλάμ, αλλά Σύλλογος Μισαλλόδοξων Αποκεφαλιστών, θα συμφωνούσες, στο πλαίσιο της ανεκτικότητας, να λειτουργεί δίπλα σου; Δεν το είχες σκεφτεί ποτέ έτσι, έ;

Θα δεχόσουν την ίδρυση ενός συλλόγου δαρτών των γυναικών τους; Οι οποίοι, περήφανα στο καταστατικό τους να υπογραμμίζουν ότι η γυναίκα είναι κατώτερο ον, είναι ιδιοκτησία του αντρός της, άρα τα μέλη του συλλόγου έχουν κάθε δικαίωμα να τις χτυπούν, να τις βιάζουν, να τους πετούν βιτριόλι στο πρόσωπο. Κι αν κάποια στιγμή τις βαρεθούν, να λεν τρεις φορές “σε χωρίζω” και να τις ξαποστέλνουν. Αυτό ακριβώς είναι το Ισλάμ. Δεν το είχες σκεφτεί ποτέ έτσι, έ;

Καιρός να το σκεφτείς έτσι, Ευρωπαίε μου. Και να αποδεχθείς το αυτονόητο. Κανένας δεν έχει δικαίωμα στο όνομα οποιουδήποτε θεού και με πρόσχημα οποιαδήποτε θρησκεία να απεργάζεται την καταστροφή ενός πολιτισμού που έφτασε σε αυτό επίπεδο ανεκτικότητας, δια πυρός και σιδήρου, μετά από χιλιάδες Τζιορντάνο Μπρούνο, που κάηκαν στην πυρά του φανατισμού, του σκοταδισμού και της μισαλλοδοξίας. Δεν θα γίνει η ανεκτικότητα ο τάφος της.

“Και τι προτείνεις”; θα ρωτήσεις. “Απαγόρευση του Ισλαμισμού, ως θρησκεία; Είναι δυνατόν;” Δεν είναι δύσκολη η απάντηση. Προτείνω αυτό που θα πεις κι εσύ, αν μια μέρα έρθει ο Αμβρόσιος στο σπίτι σου με τη Βίβλο παραμάσχαλα και σού διαβάσει το εδάφιο Δευτερονόμιον ιγ΄9-10 από το “δικό μας” ιερό βιβλίο. Εκεί λοιπόν ο Γιαχβέ του Μωυσή, εξ ίσου αιμοβόρος με τον Αλλάχ, καθοδηγεί τον πιστό στο τι πρέπει να κάνει αν ο αδελφός του, το παιδί του, η γυναίκα του ή ο φίλος του τον παρακινήσει να πιστέψει σε άλλους θεούς: «Εξάπαντος θέλεις θανατώσει αυτόν, η χειρ σου θέλει είσθαι πρώτη επ’ αυτόν διά να θανατώσεις αυτόν και η χειρ παντός του λαού έπειτα. Και θέλεις λιθοβολήσει αυτόν με λίθους ώστε να αποθάνει». Τι θα του έλεγες; “Άσε μας ρε δέσποτα! Αυτά γράφτηκαν για εκείνη την εποχή. Έχουν καμμιά σχέση οι νομάδες Εβραίοι του 1500 π.Χ. με τη σημερινή Ευρώπη;” Αυτό δεν θα του έλεγες;

Αυτό λοιπόν πρέπει να κάνει η πολιτική Ευρώπη μαζεύοντας όλους τους μουφτήδες του Ισλάμ και ζητώντας τους:

α) να ακυρώσουν με κοινή ανακοίνωση τις αιμοβόρες σούρες του Κορανίου, ρητά και κατηγορηματικά, δίνοντας εντολή σε κάθε σημερινό μουσουλμάνο να τις θεωρήσει εκτός εποχής, άρα και εκτός ισχύος

β) να εκδώσουν φετφά με την οποία κάθε πιστός θα πρέπει να καταδίδει στις αρχές οποιονδήποτε ακραίο χριστιανοφοβικό ομόθρησκό του

γ) να αναγνωρίσουν, ρητά και κατηγορηματικά, ότι ο νόμος του κράτους στον οποίον ζουν είναι ανώτερος από κάθε θρησκευτικό νόμο, γραπτό ή προφορικό.

Και τα τρία, πακέτο.

Μάλιστα, θα μπορούσε να προηγηθεί διάσκεψη όλων των θρησκειών με κοινό ανακοινωθέν με το οποίο θα απεκήρυσσαν τα μισαλλόδοξα στοιχεία από τα ιερά τους βιβλία μέσω του “εγκιβωτισμού” τους στο ιστορικό πλαίσιο στο οποίο διατυπώθηκαν. Είναι ευκαιρία και για τους χριστιανούς ηγέτες να ξεπληρώσουν γραμμάτια αιώνων και να απαλλάξουν την πίστη από την υποχρέωση να απολογείται για το αντιεπιστημονικό της παρελθόν. Αν η πολιτική ηγεσία της Ευρώπης αναλάμβανε αυτή την πρωτοβουλία θα ήταν δύσκολο κάποια θρησκεία να αρνηθεί. Αν, ακόμα περισσότερο, οι χριστιανοί θρησκευτικοί ταγοί έσυραν πρώτοι τον χορό της διαθρησκευτικής ειρήνης, θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο το ευρωπαϊκό Ισλάμ να πει “δεν συμμετέχω”. Αυτό, βέβαια, είναι το καλό σενάριο.

Διότι υπάρχει και το κακό. Τι κάνεις όταν μια συλλογικότητα επιμένει να βάλει κατά των θεμελίων του πολιτισμού στον οποίο δραστηριοποιείται; Ό,τι κάνεις και με τα καρκινικά κύτταρα. Καμμία ανοχή στους μη ανεκτικούς. Καμμία! Όσο και να κοστίζει αυτή η απόφαση! Αν το Ισλάμ επιμένει να ερμηνεύει κατά γράμμα τις εντολές του Προφήτη για παγκόσμια επικράτηση μέσω της σφαγής ή της υποδούλωσης των απίστων, ο πόλεμος αναπόφευκτα θα κλιμακωθεί. Και πρέπει η Ευρώπη να τον κλιμακώσει γιατί αν δεν το κάνει τώρα θα αναγκαστεί να το κάνει αργότερα από όλο και δυσμενέστερη θέση. Ήγουν: το Ισλάμ θα πρέπει να αντιμετωπισθεί στο σύνολό του ως τρομοκρατική οργάνωση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους πιστούς και κυρίως τους θρησκευτικούς λειτουργούς του.

Σκληρό μεν, αναγκαίο δε. Να το ξαναπώ, διότι σε βλέπω να δυσκολεύεσαι, Ευρωπαίε μου, να καταλήξεις στο “δια ταύτα”, μετά από μια σειρά ορθολογικά βήματα, με τα οποία μέχρι στιγμής συμφωνούσες: όπως ένα κράτος οφείλει να απαγορεύσει έναν σύλλογο παιδεραστών, βιαστών, δαρτών, αποκεφαλιστών, οφείλει να απαγορεύσει και μια θρησκεία με τα ίδια “γούστα”. Ναι, αυτό θα πυροδοτήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις μείζονος κλίμακας σε παγκόσμιο επίπεδο. Αλλά δεν πρόκειται να τις αποφύγεις. Τον πόλεμο, είπαμε, τον έχασες. Για τη ζωή σου, και κυρίως για τη ζωή του παιδιού σου, νοιάζεσαι. Αν δεν κάνεις τίποτε, σε 30 χρόνια η επίσημη νομοθεσία της Ευρώπης θα είναι η σαρία και το επίσημο ένδυμα η μπούργκα. Χωρίς κανένα τρελό φορτηγό και χωρίς κανένα Μπατακλάν.

Κατά μία έννοια οφείλουμε χάρη στους ανυπόμονους ισλαμιστές που μας αφυπνίζουν με τα εγκλήματά τους. Αν δεν έκαναν τίποτε, όλα θα γινόντουσαν στρωτά, by the book, σαν την ιστορία με τον βάτραχο στην κατσαρόλα. Οι μουσουλμάνοι θα αποκτούσαν πληθυσμιακή υπεροχή, θα έβγαζαν ισλαμική κυβέρνηση η οποία με τις ψήφους των βουλευτών της θα καταργούσε τη Δημοκρατία. Και δεν θα άνοιγε ούτε ρουθούνι γιατί θα είχαν ήδη διεισδύσει σε ολόκληρη τη κρατική μηχανή ενώ η προπαγάνδα τους θα είχε προετοιμάσει την κοινή γνώμη, όπως το κάνει μεθοδικά, χρόνια τώρα, με τις ΜΚΟ και τους αλληλέγγυους.

Άρα οι επιλογές της Ευρώπης είναι συγκεκριμένες. Όσο αργεί να το συνειδητοποιήσει θα χάνει, μαζί με τις ζωές των πολιτών της, και τη δυνατότητα να αποφύγει την μεταμόρφωσή της σε ισλαμική επικράτεια.

χαλαρά !!!

Πηγή : φωνή δερβενοχωρίων

Με ισοπαλία 0-0 τελείωσε ο αγώνας Επαμεινώνδας Α.Ο με την ομάδα των Σκούρτων στον αγώνα της Κυριακής, 9 Δεκεμβρίου, για την 9η αγωνιστική.

από sarant

Ποιον Σπύρο, θα ρωτήσετε. Έχουμε στο ιστολόγιο τον φίλο μας τον Spiridione, που σήμερα γιορτάζει, ευκαιρία λοιπόν με το σημερινό άρθρο να του κάνουμε ένα δώρο, στον ίδιο και σε όλους τους Σπύρους και τις Σπυριδούλες που μας διαβάζουν.

Το ιστολόγιο έχει κι άλλες φορές δημοσιέψει τέτοια άρθρα, αφιερωμένα σε ονόματα, τη μέρα της γιορτής τους, και έχουμε καλύψει τα περισσότερα πολύ διαδεδομένα αντρικά και γυναικεία ονόματα -τη Μαρία και την Άννα, τον Δημήτρη και τη Δήμητρα, τον Γιάννη, τον Γιώργο, τον Νίκο, τον Κώστα και την Ελένη, τον Στέλιο και τη Στέλλα, τον Χρίστο (ή Χρήστο) και την Κατερίνα.

Το όνομα που γιορτάζει σήμερα, ο Σπύρος, Σπυρίδων στο επίσημο, δεν είναι από τα πρώτα σε συχνότητα. Σύμφωνα με μια έρευνα, έχει τη 15η θέση ανάμεσα στα αντρικά ελληνικά ονόματα, ενώ στο θηλυκό, Σπυριδούλα, είναι σαφώς πιο σπάνιο, κάπου στην 45η θέση. Είναι δηλαδή όνομα μεσαίας συχνότητας, διότι βέβαια δεν το λες και σπάνιο.

Όμως στην Κέρκυρα ο Σπύρος είναι πρώτο σε συχνότητα από τα αντρικά ονόματα, εξαιτίας του άγιου Σπυρίδωνα (“του άγιου” σκέτο τον λένε οι Κερκυραίοι) που είναι ο πολιούχος της πόλης και στον ναό του φυλάσσεται το σκήνωμά του. Ο  άγιος Σπυρίδων ήταν επίσκοπος Τριμυθούντος στην Κύπρο τον 4ο αιώνα μ.Χ. και μετά που άγιασε το λείψανό του μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά λίγο πριν από την Άλωση, λένε, κάποιος ιερέας το μετέφερε στην Κέρκυρα, για μεγαλύτερη ασφάλεια. Ο άγιος, πιστεύουν κάποιοι, δυο φορές απάλλαξε το νησί από επιδημία πανούκλας και άλλη μία το υπεράσπισε από την επίθεση των Τούρκων και αυτό του το ανταποδίδουν σήμερα οι Κερκυραίοι με εντυπωσιακές λιτανείες, όχι μία αλλά 3-4 φορές το χρόνο.

Κι έτσι εξηγείται η συχνότητα του ονόματος στην Κέρκυρα, ενώ επίσης συχνό είναι και στα υπόλοιπα Επτάνησα. Μάλιστα στην Κεφαλονιά, όπου συνηθίζονται τα διπλά βαφτιστικά ονόματα κατά το ιταλικό έθιμο, ακούγονται και ονόματα όπως Σπυρογιάννης ή Σπυράγγελος.

Ο άγιος Σπυρίδων, που τον αναφέραμε προηγουμένως, πρέπει να ήταν και το πρώτο καταγραμμένο στην ιστορία πρόσωπο με αυτό το όνομα. Βλέπουμε δηλαδή ότι το όνομα δεν είναι της κλασικής αρχαιότητας αλλά της ύστερης.

Όσο για την ετυμολογία του ονόματος, έχουν διατυπωθεί κάποιες θεωρίες από τις οποίες όμως καμιά δεν έχει αποσπάσει ευρύτερη αποδοχή. Ίσως να προέρχεται από το αρχαίο “σπυρίς”, όπως έλεγαν το μεγάλο ψάθινο καλάθι, ή από το σπυρίδιον, το υποκοριστικό του, ίσως και από το λατινικό spiritus (πνεύμα), αφού μάλιστα είναι όνομα μεταγενέστερο και όχι της κλασικής εποχής. (Το σπυρί, που γράφεται πολύ όμοια, προέρχεται από το αρχαίο πυρός = κόκκος σιταριού, με ανάπτυξη προθετικού σ-).

Όπως και άλλα ελληνικά χριστιανικά ονόματα, ο Σπύρος/Σπυρίδων έχει περιορισμένη διάδοση στη Δυτική Ευρώπη -στα ιταλικά είναι Spiridione και είχε κάποια διάδοση στη Βενετία- και κάπως μεγαλύτερη στην Ανατολική Ευρώπη. Συχνό είναι στην Αλβανία, ως Σπίρο, ενώ διεθνώς ο γνωστότερος Σπύρος ήταν ο διαβόητος πολιτικός Σπάιρο Άγκνιου, με καταγωγή από τους Γαργαλιάνους της Μεσσηνίας, ο μόνος αντιπρόεδρος των ΗΠΑ που παραιτήθηκε εξαιτίας ποινικών αδικημάτων, το 1973 (Και επειδή στη θέση του ορίστηκε αντιπρόεδρος ο μη εκλεγμένος Τζέραλντ Φορντ, όταν λίγο αργότερα εξαναγκάστηκε σε παραίτηση ο ψεύτης πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον, ο Φορντ, για τον οποίο έλεγαν πως όταν ήταν σε φόρμα κατάφερνε να περπατάει και να μασάει τσίχλα ταυτοχρόνως, πέτυχε το μοναδικό κατόρθωμα να γίνει πρόεδρος χωρίς να εκλεγεί σε προεδρική εκλογή, ούτε καν ως αντιπρόεδρος).

Είπαμε πως το επίσημο όνομα είναι Σπυρίδων και η κοινή του μορφή Σπύρος. Υπάρχουν ομως και κάμποσα χαϊδευτικά-υποκοριστικά, όπως Σπυρέτος, Σπυράκος, κτλ. καθώς και Σπυριδώνης.

Υπάρχει βέβαια και ο Πίπης, που ακούγεται κάπως αστείο σήμερα αλλά παλιότερα γινόταν αποδεκτό χωρίς χαμόγελα. Οι παπαδιαμαντικοί θα θυμούνται ίσως ότι στο Ρωμέικο Πάσχα ο Παπαδιαμάντης παρουσιάζει έναν φίλο του, Κερκυραίο καθολικό, που λέγεται μπαρμπα-Πύπης (το γράφει έτσι, υποθέτω για να διατηρήσει το ύψιλον του Σπύρου). Βέβαια, όταν τις προάλλες τηλεφώνησε κάποιος ακροατής στον γνωστό επιστήμονα κ. Τσουκαλά και του συστήθηκε “Πίπης” έγινε επεισόδιο -αλλάζουν τα γούστα. Υποθέτω πως και το επίσης σπανιότατο Πιπίνος από εκεί θα προέρχεται.

Παραλλαγή του Σπύρου είναι πιθανώς και το όνομα Σπήλιος (όπως ο παλιός πρωταθλητής των δρόμων ημιαντοχής Σπήλιος Ζαχαρόπουλος), τουλάχιστον έτσι βρίσκω σε κάμποσες πηγές, όπως και το όνομα Πήλιος (όπως ο Πήλιος Γούσης, που θεωρήθηκε ότι πρόδωσε στο Σούλι).

Μια ακόμα παραλλαγή είναι η Σπυριδιών/Σπιριντιόν, με ιταλική επιρροή. Σπυριδιών ονομαζόταν ο αγωνιστής του 21 Σπύρος Καλογερόπουλος, που είχε σπουδάσει γιατρός στη Γαλλία και του έμεινε, ενώ επίσης Σπιριντιόν ήταν ο πρώτος κωμικός τύπος του ελληνικού κινηματογράφου, από τον ηθοποιό Σπύρο Δημητρακόπουλο, περί το 1911, με κωμικές ταινίες όπως το Κβο βάντις Σπιριντιόν;

Σπυριδιών ή Σπυριδιώνης ονομαζόταν και ένας τύπος της Αθήνας του Όθωνα, που ήταν από τη Λευκάδα και ονομαζόταν Σπύρος Μεταξάς, λαϊκός ποιητής που έγραφε αντιβαυαρικές σάτιρες. Μια μέρα, ο Σπυριδιών ανέβηκε σε ένα τραπέζι, εκεί στην αγορά όπου σύχναζε (ίσως στην πλατεία Δημοπρατηρίου) και άρχισε να φωνάζει «Αθηναίοι! Αθηναίοι!». Το πλήθος μαζεύτηκε γύρω του περιμένοντας ν’ ακούσει κάποια αντιβαυαρική σάτιρα, και ο Σπυριδιώνης τούς ρώτησε: «Αθηναίοι είστε εσείς;» «Ναι», απάντησαν εκείνοι. Και τότε εκείνος είπε: «Ω Αθήνα, πρώτη χώρα, τι γαϊδάρους τρέφεις τώρα!» Δεν είναι δικό του, είναι παροιμιώδες δίστιχο που έχει αποθησαυριστεί σε συλλογή παλαιότερα -και βέβαια δεν είναι του Σουρή στον οποίο το αποδίδουν πολλοί.

Αλλά πλατειάζω. Στη φρασεολογία μας ο Σπύρος δεν έχει καμιά παρουσία, έχει όμως ο άγιος Σπυρίδωνας. Επειδή πέφτει 12 Δεκεμβρίου, που με το παλιό ημερολόγιο ήταν πολύ κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο, υπάρχει η ημερολογιακή παροιμία ότι “Από τ’ Αϊ-Σπυριδώνου αξαίνει η μέρα ένα σπυρί” (έδωσα την κεφαλονίτικη παραλλαγή της όπως την παραθέτει ο Δημ. Λουκάτος). Βέβαια, Σπύρος υπάρχει και στην παροιμία “έγινε Λούης” αλλά δεν φαίνεται .

Και ακριβώς, με βάση το γκουγκλικό διασημόμετρο, ο διασημότερος Σπύρος είναι ο Σπύρος Λούης, αφού αυτός βγαίνει πρώτος πρώτος αν γκουγκλίσετε το όνομα. Θα περίμενα και τον Σπύρο Παπαδόπουλο, αλλά δεύτερος βγαίνει ο πολιτευτής Κέρκυρας Σπύρος Σπύρου και μετά ένας καθηγητής στην Κύπρο.

Στα αστεία, τον Σπύρο τον λέμε και Θπύρο, ο Θπύροθ, τάχα ψευδίζοντας -περιέργως δεν έχω ακούσει το ίδιο αστείο για άλλα ονόματα όπως Σταμάτης ή Σταύρος. Θα θυμάστε ίσως και την ατάκα από την παλιά ταινία του Βουτσά, στο σημείο όπου κοροϊδεύει, κάπως ενοχλητικά για τα σημερινά γούστα, μια κυρία που ψευδίζει:

Ως τώρα, ασχολήθηκα με τον Σπύρο και αμέλησα την (πολύ σπανιότερη) Σπυριδούλα, ένα όνομα διάσημο από ένα μόνο περιστατικό της νεότερης μικροϊστορίας μας. Η υπόθεση της 14χρονης Σπυριδούλας Ράπτη συγκλόνισε το πανελλήνιο το 1955. Η μικρή ήταν οικιακή βοηθός στο σπίτι της οικογένειας Βεϊζαδέ, στον Πειραιά, και τα αφεντικά της την κατηγόρησαν (άδικα, όπως αποδείχτηκε) ότι έκλεψε ένα πενηντοδόλαρο -και για να την αναγκάσουν να ομολογήσει, την έδεσαν και τη βασάνισαν με το καυτό σίδερο του σιδερώματος, προκαλώντας της σοβαρά εγκαύματα. Ίσως αξίζει άρθρο για την υπόθεση -έγραψε κι ο Βάρναλης στην Αυγή ένα παθιασμένο χρονογράφημα- οπότε δεν θα πω περισσότερα προς το παρόν.

Το όνομα του συγκροτήματος ροκ Σπυριδούλα, που συνεργάστηκε με τον Παύλο Σιδηρόπουλο στον δίσκο Φλου και άφησε αισθητό ίχνος στην ελληνική ροκ σκηνή είναι εμπνευσμένο από την υπόθεση της Σπυριδούλας, παρόλο που είχαν περάσει πάνω από 20 χρόνια από τότε. Αλλά και λίγο νωρίτερα, το 1973, όταν η χούντα του Παπαδόπουλου επιχείρησε να μεταλλαχθεί σε δημοκρατία με δοτό πρωθυπουργό τον Σπύρο Μαρκεζίνη, ο Μποστ παρουσίασε σειρά από γελοιογραφίες στον Ταχυδρόμο, με τον Μαρκεζίνη ως υπηρέτρια Σπυριδούλα -κι εδώ αξίζει άλλο άρθρο. “Σπυριδούλα δούλα” φώναζαν στον Μαρκεζίνη οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου.

Φτάσαμε στα τραγούδια, και επιστρέφουμε στον Σπύρο. Το γνωστότερο τραγούδι που έχει το όνομα στον τίτλο του είναι το “Στον αγιο-Σπυρίδωνα” του Μούτση, με τη Μοσχολιού, αλλά αυτό δεν πιάνεται διότι εννοεί τη γειτονιά του Πειραιά -που και σε άλλα τραγούδια φιγουράρει.

Όμως υπάρχουν και μερικά τραγούδια με κοινό θνητό Σπύρο στον τίτλο τους, και περιέργως ο Δημήτρης Μητροπάνος έχει πει δύο από αυτά. Το “Παίξε μου Σπύρο” είναι το γνωστότερο, αλλά θα προτιμήσω να κλείσω με το άλλο, το Σπύρο μου Σπυράκη μου:

Ο Σπύρος αυτός, από το Μοσχάτο, είχε ωραία τακτική -όσα έπαιρνε το Σαββάτο τα χάλαγε την Κυριακή. Ας το ρίξουν έξω σήμερα και οι συνονόματοί του, αφού γιορτάζουν. Χρόνια τους πολλά!

Το νόημα της ζωής, είναι πως τελειώνει, έλεγε ο Άλμπερ Καμύ.

Το νόημα της ζωής, είναι πως υπάρχει, λέει ο Ρίτσαρντ Ντόκινς.

Η ζωή είναι μια στατιστική απιθανότητα σε κολοσσιαία κλίμακα, έλεγε ο Καρλ Σαγκάν

πηγή antiklidi

Από την Νέα Υόρκη μαθαίνουμε ότι λίγοι ήσαν αυτοί που παρακολούθησαν το  Invest In Greece Forum και ακόμη λιγότεροι αυτοί που πραγματικά ενφιαφερόντουσαν για business στην Ελλάδα .

Μια περίεργη ερώτηση από ένα γηραιό ελληνοαμερικανό έκλεψε την παράσταση ,ρώτησε ο άνθρωπος με κάθε σοβαρότητα ποιές είναι οι πιθανότητες για στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα !!!

Ξενάγηση από τον πρόεδρο

photo by sdrossos

photo by sdrossos

photo by sdrossos

από Β. ΚΑΛΤΣΑ η πιο κάτω ανάρτηση ,

 

 

Ένας πενηντάρης μουσουλμάνος  φτάνει στο αεροπορικό του κάθισμα σε μία κατάμεστη πτήση. Αμέσως άρχισε να διαμαρτύρεται ότι δεν ήθελε το κάθισμα. Το κάθισμα του ήταν  δίπλα σε μια ηλικιωμένη λευκή γυναίκα που διάβαζε την Βίβλο.

Αηδιασμένος ο μουσουλμάνος  κάλεσε αμέσως την αεροσυνοδό και απαίτησε μια νέα θέση.

Ο μουσουλμάνος της  είπε: «Δεν μπορώ να κάθομαι εδώ δίπλα σε αυτή την άπιστη.»

Η αεροσυνοδός του είπε: «Επιτρέψτε μου να δω αν μπορώ να βρω ένα άλλο κάθισμα.» Μετά τον έλεγχο, η αεροσυνοδός επέστρεψε και δήλωσε: «Δεν υπάρχουν άλλα καθίσματα στην οικονομική θέση , αλλά θα ελέγξω  με τον κυβερνήτη  για να δούμε αν υπάρχει κάτι στην πρώτη θέση.»  Περίπου 10 λεπτά πέρασαν  και η αεροσυνοδός επέστρεψε και δήλωσε:

«Ο κυβερνήτης   επιβεβαιώνει ότι δεν υπάρχουν  άλλα καθίσματα στην οικονομική θέση , αλλά υπάρχει ένα κάθισμα στην πρώτη θέση.

Είναι πολιτική της εταιρείας μας να μην μετακινούμε ένα άτομο από την οικονομική θέση  στην πρώτη θέση , αλλά επειδή πρόκειται για   κάποιο είδος του σκανδαλώδους   καταστάσεως να αναγκάζετε ένα άτομο να καθίσει δίπλα σε ένα δυσάρεστο πρόσωπο, ο κυβερνήτης  συμφώνησε να γίνει μία  μετάβαση στην πρώτη θέση. «

Πριν ο  οργισμένος  μουσουλμάνος προλάβει  να πει κάτι, η αεροσυνοδός  έκανε νόημα να στην ηλικιωμένη γυναίκα και της είπε:

«Γι ‘αυτό, κυρία μου, αν έχετε την ευγενική καλοσύνη να πάρετε τα  προσωπικά σας αντικείμενα και  να μετακινηθείτε  στην άνεση της πρώτης θέσης, διότι ο κυβερνήτης μας δεν θέλει να κάθεστε δίπλα σε ένα δυσάρεστο πρόσωπο ».

Οι επιβάτες στα καθίσματα γύρω άρχισαν να χειροκροτούν ενώ κάποιοι επευφημούσαν.

Υ.Γ. Η ιστορία είναι αληθινή και έγινε στην Αμερική.

Σχόλιο: Επιτέλους κάποια θετικά έστω και αμυδρά σημάδια ανάκαμψης Χριστιανικού φρονήματος του Δυτικού κόσμου.

«Μια μέρα, σύντομα, ίσως σε σαράντα χρόνια, δεν θα ζει κανείς από αυτούς που με έχουν γνωρίσει. Τότε θα είμαι πράγματι νεκρός – όταν δηλαδή δεν θα υπάρχω πια στη μνήμη κανενός.

Σκέφτηκα ότι κάποιος, που είναι πολύ ηλικιωμένος είναι το τελευταίο ζωντανό πλάσμα πάνω στη γη που έχει γνωρίσει κάποιο άλλο άτομο ή κάποιo πλήθος ατόμων προσωπικά και που τώρα έχουν φύγει από ζωή.

Όταν το άτομο αυτό πεθάνει, πεθαίνει μαζί του και το πλήθος αυτών, εξαφανίζεται από τη ζωντανή μνήμη. Αναρωτιέμαι, για μένα ποιος θα είναι αυτός ο άνθρωπος, τίνος ο θάνατος θα με κάνει να πεθάνω πραγματικά;»

― Irvin D. Yalom, O Δήμιος του Έρωτα κι άλλες Ιστορίες Ψυχοθεραπείας.

Φωταγώγηση Χριστουγεννιάτικου Δέντρου στον Άγιο Θωμά

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2018 στον χώρο του ΚΑΠΗ

έναρξη εκδηλώσεων στις 17:00

Ο Αη Βασίλης με το τρενάκι θα κάνουν βόλτες στους δρόμους του χωριού

από τις πρωινές ώρες.

– Ταχυδρομείο του Αη Βασίλη

– Μάγοι με πολλές εκπλήξεις και παιχνίδια

– Δράσεις για μικρούς και μεγάλους

– Κεράσματα

– Δωράκια

Διοργανώνουν οι σύλλογοι:

– Γονέων & Κηδεμόνων

– Γυναικών

– Πολιτιστικός & Περιβαλλοντικός

Υποστήριξη

– Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Τανάγρας

Πολιτιστικός Περιβαλλοντικός Σύλλογος Αγίου Θωμά

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ

Καθημερινή

© Φωτογραφικό αρχείο Μουσείου Μπενάκη

Μας χωρίζουν ακριβώς 80 χρόνια από τη θαυμάσια φωτογραφία του Δημήτρη Χαρισιάδη (1911-1993). Τραβηγμένη στα βουνά της Μακεδονίας, αποτελεί ένα συναρπαστικό τεκμήριο της ιστορίας της ελληνικής χιονοδρομίας. Οι απαρχές του αθλήματος στη χώρα μας τοποθετούνται αρκετά νωρίτερα, στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο Κωνσταντίνος Ελευθερουδάκης (1877-1962), ο ιδρυτής του ιστορικού βιβλιοπωλείου της Αθήνας, έφερε από το εξωτερικό ένα ζευγάρι σκι, το οποίο φυλάσσεται σήμερα στο καταφύγιο Μπάφι στην Πάρνηθα. Ο πρωτόγονος (για τα σημερινά δεδομένα) εξοπλισμός γοητεύει αμέσως την εγχώρια ορειβατική κοινότητα. Ρόλο πρωτοπόρου στη διάδοση του αθλήματος έχει και ο μηχανικός Νίκος Τσόρης, ο οποίος φέρνει το δεύτερο ζευγάρι σκι στην Ελλάδα. Το 1906 ο Κώστας Ελευθερουδάκης οργώνει με τα σκι του το κέντρο της Αθήνας από το Κολωνάκι μέχρι τα Χαυτεία· η πρωτεύουσα είχε ζήσει έναν από τους ισχυρότερους χιονιάδες της ιστορίας της με κατά τόπους μισό μέτρο χιόνι. Στις 10 Μαρτίου του 1929 καταγράφονται οι πρώτες χιονοδρομικές «ασκήσεις» στο Παλιοχώρι της Πάρνηθας. Το 1931 τα πρώτα σκι κάνουν την εμφάνισή τους στον Παρνασσό, αλλά η Πάρνηθα θα συνεχίζει για πολλά ακόμα χρόνια να είναι το επίκεντρο της χιονοδρομικής δραστηριότητας στη χώρα. Και με το ξέσπασμα του πολέμου ο ταγματάρχης Ιωάννης Παπαρρόδου, πρωταθλητής στο σκι αντοχής, ιδρύει το τάγμα χιονοδρόμων με διοικητή τον ίδιο. Μετά από εκπαίδευση στο Μέτσοβο, οι χιονοδρόμοι προωθούνται στην πρώτη γραμμή των πολεμικών επιχειρήσεων ως ορεινοί καταδρομείς, ανιχνευτές και αγγελιαφόροι. ■

Από Χρήστος Κώνστας –

11 Δεκεμβρίου 2018

Του ΧΡΗΣΤΟΥ Ν. ΚΩΝΣΤΑ

Στην απελπιστικά άδεια αίθουσα του Metropolitan Club της Νέας Υόρκης, η γνώση της αγγλικής γλώσσας δεν ήταν απαραίτητη. Οι περισσότεροι από τους ακροατές -επενδυτές(;), ήταν ελληνικής καταγωγής ή είχαν κι έχουν κάποια ιδιαίτερα συμφέροντα στην Ελλάδα.

Στο επίσημο δείπνο του Invest In Greece Forum, στο  Yacht Club, αργότερα το βράδυ, ο κόσμος ήταν περισσότερος, οι ομιλητές πιο ενδιαφέροντες, το κλίμα αμφιβολιών και δυσπιστίας δυστυχώς ήταν πάντα το ίδιο.

Η Ελλάδα δεν κατάφερε να αναδειχθεί ως ένα ελκυστικό turn around story που θα μπορούσε να συγκινήσει επενδυτές και προσελκύσει κεφάλαια.

Το βασικό συμπέρασμα των ξένων αναλυτών για την κατάσταση στην Ελλάδα είναι ένα απλό και συγκεκριμένο:

Στην εποχή των Μνημονίων, οι ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν δύο τραγικά λάθη:

1 Καθυστερούσαν στην εφαρμογή αυτών που συμφωνούσαν και ψήφιζαν.

2 Αγνοούσαν -με καταστροφική έλλειψη αντίληψης- το διεθνές περιβάλλον. Δεν μετρούσαν ποτέ, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργούσαν οι άλλες κυβερνήσεις, τα άλλα κράτη και οργανισμοί.

Οι Έλληνες πολίτες και ψηφοφόροι πίστεψαν το παραμύθι της διεθνούς συνωμοσίας εναντίον της χώρας. Δεν κατάλαβαν τι συνέβη στον κόσμο με τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, δεν υποψιάσθηκαν τις συνέπειες από τα απόνερα της κρίσης, δεν υιοθέτησαν ένα εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης των νέων δεδομένων.

Η Ελλάδα δεν έχασε μόνο 10 ολόκληρα χρόνια από την προσπάθεια για την ανάκαμψη της οικονομίας της μετά την πρωτοφανή κρίση του 2008.

Η Ελλάδα σπατάλησε πολύτιμο κοινωνικό, πολιτικό και χρηματικό κεφάλαιο για να «δοκιμάσει τους αντιμνημονιακούς ρήτορες» που σήμερα αγωνίζονται στη Βουλή για την καλύτερη δυνατή εφαρμογή των πιο σκληρών μνημονιακών πολιτικών.

Σήμερα αυτοί που προκάλεσαν τις καθυστερήσεις στην αντιμετώπιση της κρίσης, εμφανίζονται ως «μεταρρυθμιστές» και «ρεαλιστές».

Ενδεχομένως να πείθουν τους Έλληνες ψηφοφόρους. Σίγουρα δεν πείθουν τους ξένους επενδυτές….