Συντάκτης: Kostas Bertsias

0

Έφυγε ο βασιλιάς του τσίπουρου και ιδιοκτήτης της εταιρείας «Μπαμπατζίμ»

ypaithros.gr – 25.12.2018,

πηγή φωτογραφίας greekgastronomyguide.gr

εμβληματική μορφή της οινοποιίας της Μακεδονίας πέθανε σε ηλικία 78 ετών. Από το οινοποιείο του παράγονται τα διάσημα ούζα, τσίπουρα και αποστάγματα

Έφυγε την Δευτέρα 24/12 από τη ζωή, σε ηλικία 78 ετών, ο Ανέστης Μπαμπατζιμόπουλος, ιδιοκτήτης της εταιρείας Μπαμπατζίμ, που παράγει τα διάσημα ούζα και τσίπουρα. Υπήρξε εμβληματική μορφή της οινοποιίας της Μακεδονίας και ο άνθρωπος που οδήγησε σε νέα εποχή την οικογενειακή επιχείρηση που παρέλαβε.

Ο Ανέστης Μπαμπατζιμόπουλος ήταν παντρεμένος με την Αγγελική Στεφανή, με την οποία απέκτησαν ένα γιο, τον Χρήστο.

Γεννήθηκε το 1940 στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το 4ο Γυμνάσιο Αρρένων της πόλης το 1958.

Το 1971 σε ιδιόκτητη έκταση εγκατέστησε τον πρώτο δοκιμαστικό αμπελώνα στην περιοχή Όσσα, στην περιοχή του Λαγκαδά, στις πλαγιές του όρους Βερτίσκου σε υψόμετρο 620 μέτρων και σε απόσταση μόλις 32 χιλιομέτρων από τη Θεσσαλονίκη.

Το 1984 εμφάνισε για πρώτη φορά Rose κρασί από την ποικιλία Ξινόμαυρο, που κατέκτησε επαίνους και βραβεία και αναγνωρίστηκε ως τοπικός οίνος.

Το 1988 ο Μπαμπατζιμόπουλος παρουσιάζει πρώτος το Τσίπουρο Μακεδονίας, ενώ το 2000 άνοιξε το επισκέψιμο οινοποιείο.

Πηγή: voria.gr

Από τον Γιάννη τον Πενταμοδιανό η παρακάτω ανάρτηση

” … Αδέρφια μου. Φυλάξτε τα ελληνικά συνήθεια μας, γιορτάστε όπως γιορτάζανε οι πατεράδες σας, και μη ξεγιελιώσατε με τα ξένα κι άνοστα πυροτεχνήματα. Οι δικές μας οι γιορτές αδελφώνουν τους ανθρώπους, τους ενώνει η αγάπη του Χριστού. Μην κάνετε επιδείξεις.«Ευφρανθήτε εορτάζοντες». Ακούστε τι λένε τα παιδάκια που λένε τα κάλαντα: «Και βάλετε τα ρούχα σας, εύμορφα ενδυθήτε, στην εκκλησίαν τρέξετε, με προθυμίαν μπήτε, ν’ ακούσετε με προσοχήν όλην την υμνωδίαν, και με πολλήν ευλάβειαν την θείαν λειτουργίαν. Και πάλιν σαν γυρίσετε εις το αρχοντικόν σας, ευθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε το φαγητόν σας. Και τον σταυρόν σας κάνετε, γευθήτε, ευφρανθήτε. Δόστε και κανενός φτωχού «όστις να υστερήται». Αθάνατη ελληνική φυλή! Φτωχή μα αρχοντομαθημένη, βασανισμένη, μα χαρούμενη και καλόκαρδη περισσότερο από τους ευτυχισμένους της γης, που τους μαράζωσε η καλοπέραση.

Ναι, αδερφοί μου Έλληνες, χαίρετε μαζί με κείνους που χαίρουνται και κλαίτε μαζί με κείνους που κλαίνε, και σ’ αυτή μονάχα θα βρήτε ανακούφιση. Δίνετε στους άλλους απ’ ό,τι έχετε. Το παραπάνω απ’ ότι έχει κανένας ανάγκη, το κλέβει από τον άλλον. «Μακάριον το διδόναι μάλλον, ή λαμβάνειν».

Πολλοί από σας θα’χουνε ίσως περισσότερο από μένα το δικαίωμα να μου πούνε αυτά που λέγω εγώ σε σας. Δεν είμαι «ο ποιήσας και διδάξας», αλλοίμονό μου! Μα για να μη σκανδαλισθή κανένας πως τα λόγια μου είναι ολότελα κούφια, στενεύομαι να πω πως προσπαθώ να μην είμαι ολότελα «ο δάσκαλος που δίδασκε και νόμο δεν εκράτει ” .

Δεκέμβριος 1958

(Φώτης Κόντογλου, “ΤΟ ΦΟΒΕΡΟΝ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ”)

Μέσα χάος, έξω φόβος: ο Τραμπ (και η Αμερική) «τρελάθηκε»

Μετά τη Συρία όπου φαίνεται να επηρεάστηκε από τον Ερντογάν στο τηλέφωνο, ο πρόεδρος των ΗΠΑ φέρεται να άλλαξε γνώμη βλέποντας… τηλεόραση αργά το βράδυ στο δωμάτιό του και αποφασίζοντας τελικά το κλείσιμο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Είναι στα καλά του; Πολλοί αμφιβάλλουν – και δικαίως

Protagon Team

Αυτές είναι οι 6 ελληνικές ράτσες σκύλων άγνωστες στο ευρύ κοινό

Σπάνια θα τους δεις στην βόλτα σου. Ακόμα και αν είσαι εξοικειωμένος με το φουντωτό και χαριτωμένο κοκόνι ενδεχομένως να μην γνωρίζεις ότι πρόκειται αναγνωρισμένη ελληνική φυλή σκύλου. Ναι, υπάρχουν και ράτσες σκύλων αμιγώς ελληνικές και θα έχεις την δυνατότητα να τους δεις από κοντά.

Ίσως να τους έχεις ήδη δει τα Σαββατοκύριακα στην εξοχή, όπου παρατηρείς έναν σκύλο να έλκεται από της «ζωής το άγνωστο». Τον παγκοσμίως αναγνωρισμένο ως ελληνική φυλή, εδώ και 18 χρόνια, ελληνικό ιχνηλάτη. Ο φιλικός ιχνηλάτης μάλιστα παρουσιάζεται σε διεθνείς εκθέσεις σκύλων στο εξωτερικό, προβάλλοντας διεθνώς την Κυνολογική δραστηριότητα της χώρας μας. Οι 6 ελληνικές φυλές, οι πιο πολλές άγνωστες στο ευρύ κοινό

Ελληνικός Ποιμενικός

Ο «Survivor». Ικανός να κινείται όλη την ημέρα, υπό ακραία αντίξοες καιρικές συνθήκες, ο Ελληνικός Ποιμενικός συναντάται για πρώτη φορά στην αρχαιότητα ως Ποιμενικός Μολοσσός. Στο διάβα των αιώνων εξελίχθηκε στο σημερινό γενετικό κράμα του. Ένας σκύλος ατρόμητος, με άρτια σωματική διάπλαση έχει ελάχιστες απαιτήσεις για τροφή και αποτελεί την καλύτερη προστασία για τα κοπάδια των αιγοπροβάτων.

Μόνιμα σε εγρήγορση, σχεδόν πάντοτε έτοιμος να καλπάσει με την αέρινη κίνηση του και να πέσει στην… φωτιά ενός καυγά για να προστατέψει τον ζωτικό του χώρο. Όπως και μάχεται συνεχώς για να αποδείξει ότι αξίζει την πρωτοκαθεδρία σε μια αγέλη σκύλων, αυτός ο εντυπωσιακός σκύλος, που έχει ελάχιστες απαιτήσεις σε τροφή.

Ελληνικός Ιχνηλάτης

Ακούραστος, θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τους Κενυάτες δρομείς μεγάλων αποστάσεων στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να τους νικήσει. Δρομέας με εξαιρετικά λεπτή όσφρηση και μεγάλη αντοχή, κυνηγά ακούραστα είτε μόνος είτε κατά κοπάδια και προσαρμόζεται απολύτως σε όλα τα εδάφη, ακόμη και τα πλέον απρόσιτα. Με φωνή ηχηρή και αρμονική αυτός ο οξύνους σκύλος μεσαίων διαστάσεων και κοντό τρίχωμα κόκκινου της φωτιάς πολλές φορές είναι ιδιαίτερα δυνατός και ζωηρός. , δυνατός, ρωμαλέος, ζωηρός και οξύνους. Μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 55 εκατοστά ύψος ενώ είναι ιδιαίτερα φιλικός και δεν αναζητά μπελάδες

Κρητικός Λαγωνικός/Ιχνηλάτης

Η μορφή του εμφανίζεται σε αρχαιολογικά ευρήματα ηλικίας 5 χιλιάδων ετών στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κρήτη. Έργα τέχνης που απεικονίζουν τον Κρητικό σκύλο δίωξης εμφανίζονται ήδη από τους προϊστορικούς οικισμούς της μεγαλονήσου που προηγήθηκαν του Μινωικού πολιτισμού. Νευρώδης, αθλητικός και ταχύς ο κρητικός λαγωνικός συνηθίζει να κυνηγά λαγούς και αγριοκούνελα χάρη στην οξύτατη όραση και όσφρηση του. Ανθεκτικός και αποτελεσματικός σε όλα τα εδάφη και ιδιαίτερα τα βραχώδη και δύσβατα όπου αναδεικνύονται οι ικανότητές του στην αναρρίχηση, ερευνά, όπου βρίσκει και καταδιώκει το θήραμα με ορμητικότητα και εξαιρετική ευελιξία, ικανός ακόμη και να το συλλάβει. Λιτοδίαιτος οργανισμός με ισχυρή κράση και ζωηρή ιδιοσυγκρασία, είναι ικανός για πολύωρη εργασία ακόμα και στις πιο απόκρημνες ορεινές περιοχές της πατρίδας του. Εναργής, ευφυής, ευγενής και ήπιος, συντροφικός και καλότροπος στο σπίτι ο κρητικός λαγωνικός είναι πλασμένος για την καταδίωξη και μόνο μέσα από αυτήν αναδεικνύεται σωματικά και διανοητικά.

Κοκόνι

Ακόμη μια ελληνική φυλή σκύλου με αρχαία καταγωγή. Άπειρες αναπαραστάσεις σε αγγεία, αγάλματα, ειδώλια και νομίσματα φανερώνουν την ύπαρξή του και την τόσο κοντινή σχέση του με την αρχαία ελληνική οικογένεια. Από αναφορές σε κείμενα και γκραβούρες ο σκύλος αυτός εμφανίζεται από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα σε μια αδιάσπαστη συνέχεια σε όλο τον Ελλαδικό χώρο. Είναι από τις πλέον χαριτωμένες ελληνικές φυλές. Μικρόσωμος σκύλος με κορμό μακρύτερο από ότι το ύψος του, τρίχωμα κοντό στο πρόσωπο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το μήκος σώματος του είναι μακρύτερο του ύψους του. Πολύ ζωηρό σκυλάκι κάνει ιδανική παρέα σε παιδιά, μιας και είναι χαρούμενος και εύστροφος, ενώ θα αποτελέσει μια πιστή παρέα στον ιδιοκτήτη του στο διάβα των ετών.

Λευκό Ελληνικό Τσοπανόσκυλο

Η αριστοκρατική του εμφάνιση «κλέβει» την παράσταση. Δυνατό και πολύ έξυπνο το λευκό ελληνικό τσοπανόσκυλο αποτελεί τον ιδανικό φύλακα κοπαδιών. Είναι ιδιαίτερα φιλικός με τους ανθρώπους του περιβάλλοντος του, στους οποίους εμφανίζει ένα άλλο πρόσωπο από αυτό, που επιφυλάσσει στους εισβολείς του χώρου, που εποπτεύει. Δεν είναι ιδιαίτερα βαρύς, έχει σχετικά μακριά άκρα, είναι ευλύγιστος και γρήγορος. Το λευκό Ελληνικό Τσοπανόσκυλο, όπως μαρτυρά και το όνομα του, εξυπηρετεί τους σκοπούς των βοσκών, στους οποίους προσφέρουν και μια μοναδική αίσθηση συντροφικότητας.

Μολοσσός της Ηπείρου

Με καταγωγή από την Ήπειρο και αυτός ο ελληνικής φυλής σκύλος είναι προορισμένος για την φύλαξη και την προστασία μεγάλων κοπαδιών από μεγάλα αγρίμια όπως το τσακάλι, ο λύκος και οι αρκούδες. Ένας ρόλος, που επιτελεί εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το μέγεθος του είναι μεγάλο, είναι συμπαγής και δυνατός.

Έξυπνος, πιστός, αφοσιωμένος και δεμένος με το κοπάδι και τον κύριό του, φιλικός στους ανθρώπους του περιβάλλοντός του και ικανός όταν χρειαστεί να προστατέψει το κοπάδι ή την ιδιοκτησία την οποία φυλάει.

που να πάμε ;

Μαύρη θύελλα

Μάστιγα των σημερινών κοινωνιών η παιδική εργασία ..

Χρόνια πολλά πατριώτες καλές γιορτές !!!

Έφυγε από τη ζωή ο πρωτοπόρος οικονομολόγος Μίνως Ζομπανάκης

22/12/2018,

Σε ηλικία 92 ετών

Έφυγε από τη ζωή ο πρωτοπόρος οικονομολόγος Μίνως Ζομπανάκης

Έφυγε σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 92 ετών, ο Μίνως Ζομπανάκης, κορυφαία προσωπικότητα διεθνώς, στον χώρο της οικονομίας.

Γεννηθείς στα Χανιά το 1926, ο Μίνως Ζομπανάκης θεωρήθηκε ένας από τους σπουδαιότερους οικονομολόγους στον κόσμο.

Απόφοιτος του Χάρβαρντ ο ίδιος, άφησε εποχή στο Σίτι του Λονδίνου με τη διαμόρφωση του θεσμού των διατραπεζικών επιτοκίων (Libor), γύρω από τον οποίο στήθηκε ολόκληρο το οικοδόμημα της ευρωαγοράς τη δεκαετία του 1970. Ο ίδιος έθεσε, τις βάσεις για τη σύγχρονη μορφή δανεισμού απελευθερώνοντας τη διακίνηση των κεφαλαίων.

Στο οροπέδιο τον Μάιο του 2012

Ένας άνθρωπος με λαμπρό βιογραφικό, με σπουδές στη φυσική, αστροφυσική, μηχανολογία, με διδακτορικό στον τομέα της Βιοϊατρικής Τεχνολογίας, ένας σπουδαίος επιστήμονας ο οποίος σπούδασε στο Harvard, στο ΜΙΤ, στα οποία δίδαξε ενώ παράλληλα εργαζόταν στη NASA, μας εξομολογείται:

Η επιστήμη μου έμαθε να σκέπτομαι, ενώ η Εκκλησία μου μαθαίνει να αγαπώ

Επίσκοπος Μεσογαίας Νικόλαος

Λαογραφήματα του Γιώργου Ζούγρου, δασκάλου

Κάποτε στον ουρανό υπήρχαν δέκα ήλιοι, λέει ένας κινέζικος μύθος και εμφανίζονταν ένας – ένας με τη σειρά κάθε μέρα. Μετά από λίγο καιρό άρχιζαν να εμφανίζονται όλοι μαζί στον ουρανό και οι άνθρωποι δεν άντεχαν τόση θερμότητα. Ο πατέρας των ανθρώπων ζήτησε από τον τοξότη Υί να συναιτήσει τους ήλιους.

Εκείνος σκότωσε τους εννέα και έμεινε μονάχα ένας, αυτός που ακόμα και σήμερα, βασιλεύει στον ουρανό.

Στο ετήσιο ταξίδι της Γης γύρω από τον Ήλιο, η μέρα και η νύχτα ανταλλάζουν ρόλους, με ένα ρυθμό που κορυφώνεται στα δύο ηλιοστάσια και ισορροπεί στις δύο ισημερίες. Για το βόρειο ημισφαίριο η μεγαλύτερη ημέρα

του χρόνου είναι στις 21 Ιουνίου (θερινό ηλιοστάσιο) και η μικρότερη ημέρα είναι στις 21 Δεκεμβρίου (χειμερινό ηλιοστάσιο).

Οι αρχαίοι Έλληνες για να εξηγήσουν την αλλαγή των εποχών έπλασαν το μύθο της αρπαγής της Περσεφόνης, κόρης της θεάς Δήμητρας, από τον Πλούτωνα βασιλιά του κάτω κόσμου. Για τη φυσική επιστήμη είναι απλά ένα φυσικό φαινόμενο, που οφείλεται στην κλίση του άξονα της γης.

Ο Ήλιος αποτελεί θεϊκό σύμβολο, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Από πολλούς λαούς λατρεύτηκε σα θεός, όπως στην Αίγυπτο ο θεός Ρα. Απ’ το θεό Ρα, το δημιουργό του φωτός και του κόσμου, γεννήθηκε η Γη και ο Ουρανός. Οι ειδωλολάτρες γιόρταζαν τότε τη γιορτή του Ήλιου. Οι χριστιανοί, καθόλου τυχαία, τοποθέτησαν τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου, με σκοπό τον εκτοπισμό των ειδωλολατρικών εορτών.

Οι συμβολισμοί είναι πολλοί. Κυρίως είναι η νίκη του φωτός επί του σκότους. «Η μέρα αρχίζει να τρώει από τη νύχτα», λέει ο λαός. Ο ήλιος σύμβολο δικαιοσύνης που φέγγει κάθε πρωί για όλο τον κόσμο, για δικαίους και αδίκους. Ο παντεπόπτης ήλιος που βλέπει τα πάντα «Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον». Ήλιος ο ζωοδότης…

«Ήλιε μ’ δε φέυγεις αγλήγορα, να πας να βασιλέψεις

σε καταριώνται τ’ άλογα, που στέκονται στ’ αλώνι

σε καταριέται η εργατιά κι όλοι οι ξενοδούλοι

σε καταριώνται τ’ αρφανά τα καταφρονεμένα».

Βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα. Κοιμάται η φύση, προσμένοντας την άνοιξη. Τα κρούσταλλα σπαθιά ξεγυμνωμένα, κρέμονται στα κεραμίδια. Τα κοτσύφια και οι τρυποφράχτες ζυγώνουν στις αυλές. Τα μαργωμένα σπουργίτια έρχονται στο πρεβάζι του παραθυριού, απαγκιάζουν για λίγο και ύστερα χάνονται μέσα στο χιονιά. Τα χνώτα μας παγώνουν στον κρύο βοριά. Πώς θα ζεσταθούν τα χέρια των παιδιών; Πώς θα ζεσταθούν οι καρδιές των ανθρώπων; Υπάρχει μια γιορτή που ζεσταίνει τις καρδιές των ανθρώπων. Ας κοιτάξουμε λίγο μέσα μας. Η ευαισθησία δεν είναι αδυναμία. Η απλότητα και η ταπεινότητα είναι όλο το πνεύμα αυτής της γιορτής.

«Να ’μουν του σταύλου εν’

άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι

την ώρα π’ άνοιξε ο Χριστός

στον ήλιο του το μάτι».

«Χριστούγεννα, πρωτούγεννα,

πρώτη γιορτή του χρόνου».

Η σημερινή ατμόσφαιρα με τα πολύχρωμα λαμπιόνια και τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, αφήνουν χώρο για όνειρα και αναπολήσεις. Τότε που η γιαγιά σφίγγοντας στους ώμους της την πελεγρίνα της, έριχνε στη χόβολη τη σταχτόκλουρα. Κι άλλοτε πάλι έψηνε εκεί κάστανα, κυδώνια, μήλα, πατάτες ή κρεμμύδια. Κι εμένα μου φαίνονταν όλα πιο νόστιμα στη χόβολη.

Το λυχνάρι φώτιζε τα σκοτάδια. Τα πρόσωπα φωτίζονταν. Φωτίζονταν τόσο που διάβαζες πάνω τους τη χαρά και τη συγκίνηση. Εμείς τα παιδιά ισιάζαμε τη στάχτη στο τζάκι για να βρούμε το πρωί τις πατημασιές των καλικάντζαρων που κατέβαιναν τη νύχτα απ’ το μπουχαρί. Έπειτα μας έπαιρνε ένας γλυκός ύπνος δίπλα στο παραγώνι. Τί άκουσαν τούτα τα παραγώνια; Τι ιστορίες, τι παραμύθια! Εδώ γύρω στην «Εστία» όλες οι χαρές και οι λύπες της φαμελιάς.

Σε λίγες μέρες θα έχουμε τη γρουνοχαρά, όπως λένε οι μεγάλοι! Θα σφάξουμε το καλοθρεμμένο γουρούνι. Πάντα μου έκανε ζωηρή εντύπωση εκείνη η εικόνα που το κατάλευκο χιόνι βάφονταν με το αίμα του γουρουνιού. Η μάνα περίμενε με τα κάρβουνα και το θυμιάμα, πάνω σ’ ένα κεραμίδι για να τα ρίξει στη σφαγή και ο πατέρας έβαζε ένα κατακίτρινο λεμόνι στο στόμα του γουρουνιού.

Εμείς τα παιδιά περιμέναμε ανυπόμονα να πάρουμε την «φούσκα», να την σταχτώσουμε λίγο και μ’ ένα καλάμι να την φουσκώσουμε, να την κάνουμε μπάλα να παίξουμε!!!

Πέτρινα χρόνια, αλλά για μας ανέμελα.

Την πρωτοχρονιά με φώναζε η γειτόνισσά μας, η Βασίλαινα, για «σπούρνια» αρνιά…». Πήγαινα μ’ ένα μικρό χλωρό πουρναράκι και το ’βαζα στ’ αναμμένο τζάκι κι έλεγα: «σπούρνια αρνιά, κατσίκια, νύφες, γαμπροί, κλώσσα με τα πλια. Και του χρόνου». Εκείνη με φίλευε κανένα διφραγκάκι, ένα μήλο, ένα πορτοκάλι, ξερά σύκα, καρύδια κι αμύγδαλα. Ένιωθα τότε σπουδαίος! Στο παιδικό μυαλό μου όλα έμοιαζαν μαγικά τέτοιες μέρες.

Το άρμα του ήλιου κάνει ένα σύντομο πέρασμα στον ουρανό. Η γης ανασαίνει.

Η καταχνιά σηκώνεται στα καμποχώρια. Όλα τα ζωντανά ψάχνουν το χειμωνιάτικο ήλιο, που είναι τόσο βιαστικός.

«Θέλουν ν’ ανθίσουν τα κλαριά κι ο πάγος δεν τ’ αφήνει…».

Θα περάσει καιρός ώσπου ο ήλιος να ψιθυρίσει το ξύπνημα της φύσης. Η αναμονή της άνοιξης δίνει κουράγιο κι υπομονή στους τσοπάνηδες που πιάνουν τα προσήλια. Κι έρχεται η άνοιξη κάθε χρόνο αλάθευτα. Και τότε συντελείται το θαύμα της μεταμόρφωσης της γης.

Όταν καλοσύνευε ο καιρός έστελναν εμάς τους μικρούς να βοηθήσουμε στο άρμεγμα, να βαρέσουμε στη στρούγκα. Καβάλα στον ήρεμο γάιδαρό μας ανηφόριζα στο βουνό. Κουνιόμουν ρυθμικά και μηχανικά σύμφωνα με το περπάτημά του. Ο νους μου ταξίδευε μέσα στα πολύχρωμα ροϊδάμια, στ΄ αγριολούλουδα που φύτρωναν τριγύρω στα πουρνάρια, στις σαύρες που λιάζονταν στα βράχια.

Κι όσο έμπαινα στην καρδιά του βουνού, τόσο ζωντάνευαν οι ιστορίες με τα ζλάπια και τις αρκούδες, τις καλότυχες και τ’ αερικά! Η βρύση κοντά στο πλατάνι καλοδέχεται κάθε περαστικό, που γίνεται ένα με τη φύση, κομμάτι της, σπλάχνο της. Ο άνθρωπος ταιριασμένος με τη φύση, χωρίς να την αντιμάχεται, χωρίς να την πολεμάει. Ο ένας δίπλα στον άλλο συνοδοιπόροι στη ζωή. Εκεί ψηλά ανακατεύονται οι μυρουδιές του θυμαριού και της άγριας μέντας, τις παίρνει ο αέρας και τις ταξιδεύει. Στο βάθος τα κυπροκούδουνα, τ’ αλυχτίσματα σμίγουν με τα μαυλίσματα του τσοπάνη. Έκοψα μια βέργα να δέρνω τον αέρα και τα πατζάκια μου κι έτσι ανέμελα έπιασα ένα τραγούδι.

«Γιώργο, μας πήρε η άνοιξη, Γιωργάκη, Γιωργάκη

Τώρα φουντώνουν τα κλαριά και κλειούν τα μονοπάτια

Τώρα φιλιούνται οι όμορφες με τα παλικαράκια…».

Κ αφού μπήκα στα μεράκια είπα κι ακόμα ένα.

«Σε κοντοσκάλι ανέβαινα, εψές το βράδυ – βράδυ

και ντώσε το σελάχι μου κι έχασα το μαντήλι

Με τετρακόσια δυο φλουριά, με δραμάκια μόσχο

Δεν κλαίω ο δόλιος τα φλουριά, δεν κλαίω και για το μόσχο

μον’ κλαίω το μαντηλάκι μου, το χρυσοκεντησμένο

Οπού μου το κεντάγανε πεντέξι παντρεμένες

και τέσσερις ανύπαντρες και δυο αρριβωνιασμένες…».

Μια ανθρώπινη φιγούρα φάνηκε στο βάθος του δρόμου. Όταν κοντοζύγωσε αναγνώρισα το μπαρμπα – Μήτρο. Βάδιζε αργά, κουβαλούσε τις έγνοιες του και τον ντορβά του κρεμασμένο στη γκλίτσα του. Το ηλιοκαμένο και ρυτιδωμένο πρόσωπό του μαρτυρούσε πως πέρασε πολλά. Κοντοστάθηκε, καλημέρισε κι έριξε σ’ ένα πουρνάρι τη μαλλιότα του. Κάθισε να πάρει μιαν ανάσα. Έβγαλε την καπνοσακούλα κι ένα χαρτί να στρίψει ένα τσιγάρο. Ξαφνικά ξαστέρωσε το πρόσωπό του. Κοίταξε πέρα μακριά τις χιονισμένες βουνοκορφές και χαμογέλασε. «Τι βρέχει ο ουρανός και δεν το πίνει η γης», είπε.

Πρέπει να βρεις το κλειδί για να ξεκλειδώσεις αυτούς τους ανθρώπους. Μετά τα λένε μόνοι τους. Η αρχή είναι δύσκολη. Κάποτε κι όλο κάποτε έλεγε, ποτέ ακριβώς! Οι ζωές των ανθρώπων είναι σενάρια, πότε παράξενα και πότε συνηθισμένα. Πάντα όμως με πόνο κι αγώνα.

«Η ευτυχία, παιδί μου, είπε, μοιάζει με το χειμωνιάτικο ήλιο.

ανατέλλει αργά και δύει νωρίς…».

Γιώργος Ζούγρος

Δάσκαλος-Λαογράφος