Συντάκτης: Kostas Bertsias

Το 500 π.Χ. οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, επινόησαν τον όρο «ύβρις» για την αλαζονεία που οδηγεί το άτομο στη θεία δίκη ή «Νέμεσις», δηλαδή την ολέθρια τιμωρία ή πτώση…

by dasarxeio

Ο καστανιώνας της Αγιάσου, ένα μοναδικό φυσικό στολίδι του ορεινού όγκου του Ολύμπου στο νησί της Λέσβου, είναι ένα µη αυτοφυές δάσος καστανιάς, έκτασης 11.000 στρεµµάτων, που αποτελεί οικότοπο µε ιδιαίτερη χλωρίδα και πανίδα. Ο πολυαγαπηµένος για τους Λέσβιους αλλά και για τους επισκέπτες του νησιού καστανιώνας, εξασφάλιζε για αιώνες ένα σηµαντικό εισόδηµα στους κατοίκους της Αγιάσου.

Το Αγιασώτικο κάστανο είναι ένα περιζήτητο ντόπιο προϊόν, που χαίρει ακόµα της εκτίµησης του καταναλωτικού κοινού. Μεγάλη αξία έχει και η ξυλεία που παράγεται από την καστανιά όπως επίσης και το καστανόχωµα για την καλλιέργεια διακοσµητικών φυτών. Χρόνια τώρα το ξύλο της καστανιάς έντυνε τα σπίτια του νησιού µε κουφώµατα, έπιπλα, πετσώµατα σκεπών και σαχνισίνια (ξύλινες προεξοχές σπιτιών).

Γυναίκες από την Αγιάσο μαζεύουν κάστανα, την Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2022. Το μάζεμα του κάστανου αποτελεί μια επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία. Οι καλλιέργειες του κάστανου στην περιοχή της Αγιάσου γίνονται με φυσικό τρόπο, χωρίς ψεκασμούς, λιπάσματα, ποτίσματα κλπ. οπότε και οι βροχές μέσα στον Οκτώβριο είναι απαραίτητες ώστε να μεγαλώσει ο καρπός του. Η ανοβμρία τη φετινή χρονιά είχε ως αποτέλεσμα τη μειωμένη παραγωγή κάστανου, που αποτελεί βασικό εισόδημα για μεγάλο μέρος των κατοίκων του χωριού.

Από την καστανιά επίσης γίνονται και οι “τέµπλες”, τα ξύλινα κοντάρια που χρησιµοποιούν οι ελαιοπαραγωγοί για να ραβδίσουν τις ελιές. Τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς, λόγω εγκατάλειψης ή παύσης της συστηµατικής καλλιέργειάς της καστανιάς η παραγωγή έχει µειωθεί σηµαντικά. Αν και τα παραγόµενα κάστανα της Αγιάσου είναι εξ ολοκλήρου βιολογικά – επειδή η καλλιέργειά τους χρόνια τώρα γίνεται µε φυσικό τρόπο – οι ασθένειες της καστανιάς, η χαµηλή τιµή του προϊόντος, η µη ύπαρξη αντισταθµιστικών οικονοµικών παροχών αλλά και η κλιµατική αλλαγή, οδηγούν σε συνεχή µείωση του συνολικού παραγόµενου προϊόντος.

Ως εκ τούτου είναι επιτακτική ανάγκη, και γίνεται προσπάθεια από τους παραγωγούς, να ανανεωθεί ο καστανιώνας µε νέα δέντρα έτσι ώστε να συνεχίζει να “ζει” και να προσφέρει τα δώρα του τόσο στους ανθρώπους όσο και στο φυσικό περιβάλλον της περιοχής.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

πρωινά καρπολογήματα από το κτήμα Αφθονία

«Όταν τα ανώτατα διευθυντικά στελέχη τυφλώνονται και αγνοούν τους κινδύνους της αλαζονείας, ίσως η πτώση να μην είναι μακρυά. Στο πλαίσιο αυτό, ο εγωτισμός, είναι η μεγάλη ασθένεια των διευθυντικών στελεχών που πάσχουν από το σύνδρομο της υπερβολικής αυτοπεποίθησης».

Αυτά τονίζει ο καθηγητής μάνατζμεντ Γκάρυ Στέρν και αναφέρει χαρακτηριστικές περιπτώσεις, όπως αυτές της Enron, Swissair, Lehman Brothers, και άλλες.

Πενηντάχρονες αναμνήσεις ..

Ο ώριμος άνθρωπος οφείλει

–πριν πεθάνει– να ξοδέψει όλα τα αποθέματα που διαθέτει. Και σωματικά και ψυχικά. Αν είναι δυνατόν, να μην αφήσει στον Χάρο τίποτε άλλο παρά μόνο ένα πέτσινο σακί γεμάτο με θρυμματισμένα κόκκαλα. Οι δεξαμενές αυτών των αποθεμάτων όμως πλάθονται και γεμίζουν όταν μέσα τους καταλήγουν τα πλουσιοπάροχα νερά της νεότητας. Άρα είναι ένα μέγεθος που καθορίζεται νωρίς στη ζωή του ανθρώπου. Τα ύδατα αυτά, αν και έχουν τη δυνατότητα να είναι χειμαρρώδη και γεμάτα με εύφορη ύλη, δεν σημαίνει ότι θα είναι και τέτοια. Ούτε σημαίνει ότι όλοι μας θα μπορέσουμε να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο πλησμονής. Χρειάζεται μέριμνα από νωρίς.

Πηγή:Μ. Μελετίου/neoplanodion

Έχετε προσέξει πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν στη ζωή μιας επιχείρησης οι μειοψηφίες ;

μια χούφτα πελάτες μας δίνουν το μεγαλύτερο όγκο εργασιών , μικρός αριθμός πωλητών κάνουν τις σημαντικότερες πωλήσεις , μικρός αριθμός πελατών δημιουργεί το μεγαλύτερο μέρος των προβλημάτω και ούτως καθεξής , είναι ο νόμος του Παρέτο

Τα χρόνια φεύγουν. Ξεγλιστράνε στον ορίζοντα και χάνονται στο πουθενά. Μένει μόνο μια θύμηση που μερικές φορές αλλάζει ανάλογα με τηv συναισθηματική μας κατάσταση. Άλλοτε στριφογυρίζει θολή και άλλοτε μοιάζει με ξάστερο ουρανό. Μέσα εκεί κατοικούν τα παιδικά και εφηβικά μας κατάλοιπα. Οι ρίζες και οι καταβολάδες της προσωπικότητάς μας. Αδύνατον να κοπούν. Μόνο να δηλητηριαστούν μπορούν. Αλλά και πάλι, έχουν τον τρόπο να σε κρατάνε σε επαφή με το τότε.

Μέσα εκεί κατοικούν και οι πρώτες γυναίκες που αγαπήσαμε. Όχι πια όμως ως η αλλοτινή κορυφή του μυστήριου βουνού της Δημιουργίας. Όχι πια ως σύμβολο. Όχι πια ως η Γυναίκα που είναι φορτισμένη με όλες εκείνες τις αμφισημίες των μυθικών κόσμων. Κατάντησαν αυτές οι πρώτες αγάπες να μην είναι τίποτε άλλο παρά μια απλή στατιστική. Λησμονήθηκε η γόνιμη σημασία τους μέσα στη μέγγενη που μας καθήλωσε στην πεζότητα και στη χρησιμοθηρία.

Έγιναν σήμερα μόνο ένας αριθμός. Ποιες; Αυτές! Που αν κάτσω και συγκεντρωθώ και τα προσμετρήσω όλα θα γίνω πάλι δεκάξι χρονών, έτοιμος να θυσιαστώ για την πηγή όλων των Ιδεών. Πρόκειται για τους κρουνούς της αυθόρμητης, της αμόλευτης και κατάλευκης από την αγνότητα που τη γέννησε, εσωτερικής παρόρμησης. Της βεβαιότητας ότι «γνωρίζεις» ενώ δεν έχεις προηγούμενη εμπειρία. Τους χείμαρρους που θα ξεχειλίσουν τα φρεάτια της νιότης. Δεν θα το κάνω όμως γιατί η μόνη επιλογή που θα μου απομένει είναι να σταυρώσω το κουράγιο μου πάνω στον έναστρο ουρανό και να απαρνηθώ τον κόσμο. Τον κόσμο τον τρελό και τον άδικο. Αυτόν που τσακίζει τη νεότητα. Μόνο αυτόν έχουμε όμως. Σ’ αυτόν παίζεται η «παρτίδα».

Πεζά και θλιβερά τα χρόνια όσων ξεμένουν στη χώρα των ενηλίκων. Το μόνο που έμεινε ατόφιο είναι εκείνο το εσωτερικό ξάφνιασμα που το θυμάται ακόμα πεντακάθαρα η ύπαρξή μου. Ίσως η μόνη αληθινή στιγμή ολόκληρης της ίσαμε και τώρα παρουσίας μου εν τω κόσμω.

Τουλάχιστον υπήρξα για μια στιγμή τυχερός κι ευλογημένος. Έγινα ζωντανός μάρτυρας της αποκάλυψης του Θεού. Γιατί όταν η άδολη καρδιά σαστίζει συθέμελα από την εικόνα του ωραίου, τότε η ύπαρξη συντονίζεται με τον Θεό. Μόνο για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Και μένει αυτή η στιγμή εις τους αιώνες. Κτήμα του Πνεύματος. Γιατί από αυτό πηγάζει.

Σταγόνα στον ωκεανό των διηγήσεων της τραγικότητας του ανθρώπου….

Πηγή: Μιχάλης Μελετιου/νέο πλανόδιον