Το 500 π.Χ. οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, επινόησαν τον όρο «ύβρις» για την αλαζονεία που οδηγεί το άτομο στη θεία δίκη ή «Νέμεσις», δηλαδή την ολέθρια τιμωρία ή πτώση.

Γράφει ο Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος.

πηγή: euro2day

«Όταν τα ανώτατα διευθυντικά στελέχη τυφλώνονται και αγνοούν τους κινδύνους της αλαζονείας, ίσως η πτώση να μην είναι μακρυά. Στο πλαίσιο αυτό, ο εγωτισμός, είναι η μεγάλη ασθένεια των διευθυντικών στελεχών που πάσχουν από το σύνδρομο της υπερβολικής αυτοπεποίθησης».

Αυτά τονίζει ο καθηγητής μάνατζμεντ Γκάρυ Στέρν και αναφέρει χαρακτηριστικές περιπτώσεις, όπως αυτές της Enron, Swissair, Lehman Brothers, και άλλες.

 

Από την πλευρά του, ο Αμερικανός ακτιβιστής Χέρμπερτ Λόντον υποστηρίζει ότι η ύβρις αποτελεί εξίσου σημαντικό κίνδυνο στον 21ο αιώνα όπως στην αρχαία Ελλάδα. Την ίδια περίπου γνώμη συμμερίζεται και ο σύμβουλος επιχειρήσεων Τζιμ Κόλινς, 65 ετών, ο οποίος στο βιβλίο How the Mighty Fall, προσδιορίζει πέντε στάδια εταιρικής παρακμής.

Και από την άποψη αυτή, ο κατάλογος πιθανών αιτίων είναι μακρύς: εφησυχασμός της διοίκησης, ελλιπές μάρκετινγκ, ελλιπή προϊόντα, στρατηγική τύφλωση, αδύναμο οικονομικό περιβάλλον ή απλά κακοτυχία.

Ωστόσο, παραδόξως, σε πολλές περιπτώσεις η επιτυχία αποτελεί καταλύτη αποτυχίας επειδή μπορεί να οδηγήσει σε υπερβολική αυτοπεποίθηση που τυφλώνει τους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων και τους διευθυντές σε σχέση με την πραγματική κατάσταση.

Στο μεταξύ και ο ίδιοι αρχίζουν να πιστεύουν στο προφίλ που προβάλλουν. Εσωτερικά προειδοποιητικά σημάδια μπορεί να υπάρχουν πολύ πριν η διοίκηση -ενθουσιασμένη από τη φαινομενικά αδιάκοπη επιτυχία- τα αντιληφθεί ή αποφασίσει να τα αντιμετωπίσει. Η ύβρις, ένα είδος τυφλής έπαρσης και αλαζονείας, μπορεί να εμποδίσει τους ανθρώπους να δουν ότι μια εταιρεία οδεύει ήδη προς επιχειρηματική καταστροφή.

Προσωπικά δε, μπορώ να πω ότι εντός και εκτός Ελλάδας έχω γνωρίσει τέτοιες περιπτώσεις, που κάποτε έκαναν και μεγάλο θόρυβο.

Πέντε στάδια παρακμής

Ο Τζιμ Κόλινς προσδιόρισε πέντε στάδια επιχειρηματικής παρακμής. Στο πρώτο στάδιο, η επιχείρηση πάει καλά, ίσως και εξαιρετικά. Οι αναφορές στον Τύπο είναι θετικές, τα οικονομικά στοιχεία καλά, και το ηθικό ακμαίο. Ωστόσο, με τόση επιτυχία, στη διάρκεια του πρώτου σταδίου εμφανίζεται και το πρώτο προειδοποιητικό σημάδι: Οι διευθυντές και το προσωπικό αρχίζουν να αποκτούν αποφάσεις λαμβάνονται από απληστία και τα προειδοποιητικά σημάδια αγνοούνται.

Οι εταιρείες στο δεύτερο στάδιο κάνουν άτακτα άλματα σε τομείς στους οποίους έχουν μικρό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, επεκτείνονται σε τομείς στους οποίους δεν έχουν πείρα, ή επιχειρούν κακοσχεδιασμένες συγχωνεύσεις και εξαγορές. Ο εφησυχασμός του πρώτου σταδίου μετατρέπεται σε υπέρβαση των δυνατοτήτων στο δεύτερο στάδιο.

Ως το τρίτο στάδιο, τα προβλήματα αρχίζουν να συσσωρεύονται, το προσωπικό αρχίζει να αμφισβητεί τις αποφάσεις της διοίκησης, και υπάρχουν ανησυχητικά στοιχεία που δείχνουν ότι η κατάσταση μπορεί να μην είναι ακριβώς όπως φαίνεται. Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο Κόλινς, η επιχείρηση μπορεί να βρίσκεται στο τρίτο στάδιο της παρακμής, αλλά ακόμη να μη συνειδητοποιεί τι συμβαίνει.

Σε αυτό το στάδιο, η διοίκηση διασκεδάζει τις ανωμαλίες των επιδόσεων αποδίδοντας τα όποια προβλήματα στις «δύσκολες συνθήκες της αγοράς». Εμμένει στις απόψεις της θεωρώντας ότι η επιχείρηση είναι ισχυρή και τίποτα δεν είναι θεμελιωδώς λάθος. Πιστεύει ότι μόλις οι αγορές κινηθούν ανοδικά, η επιχειρηματική της μεγαλοφυία θα εξασφαλίσει ότι η εταιρεία θα ανακτήσει την ηγετική θέση της στην αγορά.

Το στάδιο αυτό αντιπροσωπεύει το σημείο καμπής. Πολλές εταιρείες φτάνουν σε αυτό το στάδιο, αλλά καταφέρνουν να αποτρέψουν την κατάρρευση. Αν η διοίκηση ακούσει τις απόψεις των εργαζομένων (ιδιαίτερα αυτών στην πρώτη γραμμή, όπως το προσωπικό πωλήσεων), αν λάβει υπόψη τις ανησυχίες των μετόχων και αλλάξει στρατηγική, βάσει της πραγματικότητας που αλλάζει γύρω της, η εταιρεία ενδέχεται να ανακάμψει.

Στο τέταρτο στάδιο, οι δυσχέρειες μιας επιχείρησης είναι πια αναμφισβήτητες. Ακόμα και ο πιο πεισματάρης και αλαζονικός διευθυντής πρέπει να αναγνωρίσει ότι υπάρχουν προβλήματα.

Το ερώτημα είναι πώς θα αντιδράσει. Δυστυχώς, όπως δείχνει το παράδειγμα της Lehman, η αναγνώριση δεν οδηγεί πάντα στις κατάλληλες ενέργειες.

Ο τρόπος με τον οποίο η διοίκηση ανταποκρίνεται σε μια κρίση που προέρχεται από την επιτυχία και την επακόλουθη αλαζονεία είναι κρίσιμος. Αναπόφευκτα, οι επιφανειακές λύσεις που δεν αντιμετωπίζουν τα υποκείμενα προβλήματα σπάνια επιτυγχάνουν. Γρήγορες λύσεις με βάση την ίδια υπερβολική αυτοπεποίθηση που έφερε την κρίση αρχικά -όπως μια τολμηρή, αλλά επικίνδυνη στρατηγική, ένα προϊόν που «αναμένεται να κάνει θραύση», μια εξαγορά που «θα αλλάξει την αγορά»- συνήθως οδηγούν την εταιρεία στο πέμπτο στάδιο: συμβιβασμός με την ασημαντότητα ή θάνατος.

Η αλαζονεία δεν είναι πάντως η μοναδική αιτία επιχειρηματικής αποτυχίας. Ακόμη και η πιο ικανή διοίκηση ενδέχεται να αποτύχει όταν βρεθεί αντιμέτωπη με αναταράξεις στις αγορές, τυχόν κατάρρευση βασικού προμηθευτή ή άλλους παράγοντες πέρα από τον έλεγχο της.Όπως για παράδειγμα μια καταστροφική άνοδο του ενεργειακού κόστους, η εμπόλεμης κατάστασης σε ζωτικές αγορές.

 

Αχόρταγο, σαν το βυτιοφόρο εκκενώσεως βόθρων σε μια παλιά ελληνική κωμωδία, το φιλοθεάμον κοινό είναι εθισμένο στη δυσωδία. Όσο κοντύτερα μάλιστα είναι η πηγή της, εδώ στη χώρα μας, στην πόλη ή στη γειτονιά μας, τόσο αυξάνει ο ερεθισμός και η περιέργεια για τις πιο χυδαίες, νοσηρά γαργαλιστικές λεπτομέρειες, στις οποίες διαπρέπει η λεγόμενη αποκαλυπτική  δημοσιογραφία. Εκδικητικοί βιτριολισμοί και ζηλοτυπικές θηλυκτονίες, ομαδικοί βιασμοί και εκπορνεύσεις ανηλίκων, στέλνουν ψηλά τα νούμερα της τηλεθέασης και μόλις το ενδιαφέρον κορεσθεί αποσύρονται  στο βάθος της οθόνης για να παρελάσουν σε ατελείωτη σειρά νέες θηριωδίες —  συνθέτοντας το ίδιο, παλιό και δοκιμασμένο οδυνοβλεπτικό μενού.

Το τέρας της διπλανής πόρτας όμως, που ευτυχώς δεν βίασε το δικό μας παιδί, είναι συνήθως ανατριχιαστικά οικείο. Στην κούρσα της αδηφαγίας για τη σάρκα των αδύναμων δεν προηγείται ο άπλυτος αναρχικός ή ο τρελαμένος άσημος καλλιτέχνης αλλά κάποιος σοβαρός επιχειρηματίας και στυλοβάτης της κοινωνίας, φίλος του νόμου και της τάξεως, θεοσεβούμενος και καλός οικογενειάρχης. Τα πιο φρικώδη εγκλήματα γίνονται από τα πρότυπά μας, τους έγκριτους και χρηστούς πολίτες που δεν δίνουν αφορμή για κουτσομπολιά, δεν κάνουν θορυβώδη πάρτυ και σπανίως συλλαμβάνονται να οδηγούν μεθυσμένοι. Κάθε φορά ωστόσο που μας παίρνει η μπόχα κάνουμε πως σοκαριζόμαστε, πέφτουμε από τα σύννεφα, οργιζόμαστε και ζητάμε κρεμάλες*. Λες και δεν ξέρουμε πως κανένα τέρας δεν μπορεί να ανδρωθεί χωρίς ευρεία συνενοχή, λες κι αγνοούμε ότι κανένας μαστροπός δεν μπορεί να σταθεί χωρίς πελάτες ή λες και δεν υποψιαζόμαστε πως αυτοί οι πελάτες, καθ’ όλα αξιοσέβαστοι εννοείται, ζουν και κινούνται ανάμεσά μας.

Εάν η ανθρωπότητα μπορούσε να ονειρευτεί συλλογικά, λέει ο Ρόμπερτ Μούζιλ, αυτό που θα προέκυπτε θα ήταν ένας παρανοϊκός σεξουαλικός εγκληματίας. Παριστάνοντας τους ανήξερους για τη συμμετοχή μας σ’ αυτό το όνειρο, θεριεύουν παραλλήλως ο υποκριτικός ηθικισμός των εφησυχασμένων και η σεξουαλική εκμετάλλευση των εξαθλιωμένων.

ΗΡΑΚΛΗΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ

«…που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οχτώ
εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος
των ντουφεκισμένων
σ’ όποιο μέρος της γης
σ’ όποια ώρα
εκεί που πολεμάν και πεθαίνουν οι άνθρωποι
για έναν καινούριο κόσμο.
Εκεί-
θα σε περιμένω».

Τάσος Λειβαδίτης

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες — μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφίνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ’ τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Τάσος Λειβαδίτης

Στις 15 Νοεμβρίου του 1943, ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ εξέδωσε μία διαταγή, με την οποία οι τσιγγάνοι εξομοιώνονταν με τους εβραίους, όσον αφορά τη θέση τους στη γερμανική κοινωνία. Το άμεσο αποτέλεσμα αυτής της απόφασης ήταν χιλιάδες τσιγγάνοι της Γερμανίας να οδηγηθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως και οι εβραίοι συμπολίτες τους, και να βρουν φρικτό θάνατο στα κρεματόρια των Ναζί. Το δικό τους Ολοκαύτωμα το ονομάζουν στη γλώσσα τους Ποράιμος (Porrajmos), δηλαδή Αφανισμό.

Το Τρίτο Ράιχ, ως γνωστόν, ήθελε να εξολοθρεύσει όσους δεν ανήκαν στο ξανθό γένος, δηλαδή την Αρεία Φυλή. Οι τσιγγάνοι αποτέλεσαν ένα πρόβλημα για τον Χίτλερ στην αρχή. Οι καθεστωτικοί ανθρωπολόγοι τους αναγνώριζαν, λόγω γλώσσας, την άρεια καταγωγή. Όμως, επικράτησε η άποψη του Χανς Γκίντερ ότι ήταν από κατώτερη γενιά. Έτσι, έπρεπε να αφανισθούν από προσώπου γης.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο αριθμός των τσιγγάνων που έχασαν τη ζωή τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αγγίζει τις 800.000 ψυχές.

Οι ναζιστικές κυβερνήσεις της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας και της Κροατίας είχαν τη δική τους συνεισφορά στον μακάβριο απολογισμό. Όμως, ο δικός τους Αφανισμός επισκιάσθηκε από το εβραϊκό Ολοκαύτωμα. Η Θυσία τους παραμένει άγνωστη ακόμη και σήμερα στους πολλούς, ίσως επειδή οι τσιγγάνοι ή Ρόμα όπως θέλουν να τους ονομάζουμε, είναι διεσπαρμένοι και ανοργάνωτοι, χωρίς κρατική οντότητα για να υποστηρίξει την υπόθεσή τους.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/

Παγκόσμιο viral ο Ρώσος ΥΠΕΞ με iPhone, Apple Watch και μπλουζάκι made in USA

— Τι ρόλο παίζει η λογοτεχνία στη ζωή σας; Υπάρχουν πράγματα που ανακαλύψατε για τον εαυτό σας μέσα από τη συγγραφή;
Η λογοτεχνία και η συγγραφή είναι ο λόγος που ζω. Δεν περνάει μέρα χωρίς να γράψω μια σελίδα ή να διαβάσω ένα βιβλίο, ή τουλάχιστον ένα κεφάλαιο. Ο μόνος μου φόβος είναι να στερηθώ μια μέρα την έμπνευση ή να μην μπορώ πλέον να εκτιμήσω τον καινοτόμο τρόπο ενός μυθιστορήματος, την ομορφιά ενός στυλ. Το να γράφουμε σημαίνει να ανακαλύπτουμε αυτό που σκεφτήκαμε καθώς ξετυλίγεται ο προβληματισμός: εφευρίσκουμε τον εαυτό μας πιστεύοντας ό,τι λέμε σ’ εμάς τους ίδιους και αυτό είναι που σκιαγραφεί το μονοπάτι μιας γραφής, αυτή την ασύγκριτη δημιουργική διαδρομή. Μια όμορφη ιδέα για ένα δοκίμιο ή ένα μυθιστόρημα είναι ένας θησαυρός για τον οποίο θα έδινα πολλά υλικά πλούτη.

— Τι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή;
Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι να κρατάς ζωντανή την ενέργεια και την περιέργειά σου γιατί αυτά τα δύο σε κρατούν σε εγρήγορση σε σχέση με τον κόσμο και τους άλλους. Το πρώτιστο είναι να μπορείς να διατηρείς αμείωτο αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν «θαυμάζειν», δηλαδή την ικανότητα να εκπλήσσεσαι από τον κόσμο και τις καταστάσεις της καθημερινής ζωής. Επίσης, ότι είμαι ακόμα ζωντανός, ικανός να αγαπώ, να δουλεύω, να σκαρφαλώνω σε ένα βουνό, να ταξιδεύω. Αυτό λέγεται «θαύμα» και ευχαριστώ καθημερινά το Θεό που μου το παραχώρησε.

Απόσπασμα από συνέντευξη του στην lifo Πασκάλ Μπρυκνέρ*

Πασκάλ Μπρυκνέρ: πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι να κρατάς ζωντανή την ενέργεια και την περιέργειά σου γιατί αυτά τα δύο σε κρατούν σε εγρήγορση σε σχέση με τον κόσμο και τους άλλους.

*Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ είναι Γάλλος συγγραφέας, ένας από τους λεγόμενους “νέους Φιλοσόφους”‘ που ήρθαν στο προσκήνιο τις δεκαετιες του ’70 και του ’80. Μεγάλο μέρος της δουλειάς του είναι αφιερωμένο σε κριτικές της γαλλικής κοινωνίας και κουλτούρας

•Δεν θα ασχολιόμουν καθόλου με τον κ.Παύλο Χαϊκάλη.Εξ επαγγέλματος σέβομαι τις ανθρώπινες ιδιορρυθμίες.Ασχολείται τώρα με την αστρολογία.Έτσι θα ξεπερνούσα τη δήλωση πως η αιτία της συμπεριφοράς κατηγορουμένου προς τη δωδεκάχρονη είναι ,κατα την έγκυρη γνώμη του, η «συναστρία» Κρόνου και Αφροδίτης που ,κατά τις γνώσεις του κυρίου,καθιστά τη ροπή στο σεξ αχαλίνωτη και ανεξέλεγκτη.Σε αυτες τις αστρικές συνθήκες λοιπόν δεν ευθύνεται ο άνθρωπος αλλά ο Κρόνος και η τροχιά των δακτυλίων του.Νομικά αυτό λέγεται «το ανθρωπίνως φευκτόν της υπαιτιότητας».Ο ύστατος νόμιμος λόγος απαλλαγής.Οι υπέρτερες του ανθρώπου δυνάμεις.
•Ο λόγος που ασχολούμαι είναι ότι ο κυριος αυτός διετέλεσε Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ.Μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου.Και επειδή όλοι απαιτούν τώρα η θεωρούν αυτονόητη τη γνώση των πάντων από τον Πρωθυπουργό δεν ακούω κανέναν να λέει και να τον πιστέψω καλόπιστα.Ναι τον κάναμε υφυπουργό συγγνώμη.Ναι ευτελίσαμε την υπουργική ιδιότητα αλλά δεν ξέραμε,δεν καταλάβαμε,είμασταν ανυποψίαστοι.Που να το φανταστούμε.Ούτε τον Κρόνο ξεραμε ούτε τα άλλα που τον αφορούσαν αδίκως.

Πάνος Μπιτσαξής

όταν τα φώτα σβήνουν και παραδέρνω μόνος σκέφτομαι τα χρόνια που φεύγουν. Ξεγλιστράνε στον ορίζοντα και χάνονται στο πουθενά, δεν ξέρω αν είναι η νοσταλγία εκείνης της αρχαίας πηγής ή αν είναι ένας βαθύς λυγμός επειδή φοβάμαι ότι δεν θα το ξαναζήσω. Ό,τι κι αν είναι, με βοηθά να ανανεώνω τις αντοχές μου. Το πρόβλημα είναι ότι εκεί που ανανεώνεται η αντοχή, παραδίπλα στέκεται βλοσυρή η προοπτική της πλήρους εξασθένησης. Κι ενώ αυτό ακούγεται –και είναι– ως μια οριακή κατάσταση, επειδή μπαζώνεται με τους κόπους της καθημερινής βιοτής, η σημασία της λησμονείται. Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουμε να χαθούμε; Να μην ξημερώσει για εμάς το αύριο;όταν τα φώτα σβήνουν και παραδέρνω μόνος. …

ΜΙΧΑΛΗΣΜΕΛΕΤΙΟΥ/neoplanodion

Το καρίκι και άλλα “δύσκολα” στην τηνιακή Marathia

Κομψή, αεράτη και casual, με “παράρτημα” στην απέναντι αμμουδιά της Μαραθιάς η ταβέρνα Marathia σε προκαλεί να τη δοκιμάσεις αν βρεθείς στην Τήνο. Αλλά όταν στο τραπέζι καταφθάνει ένα μεστό, στιβαρό μπλε τυρί που δύσκολα το φαντάζεσαι ελληνικό, το πράγμα σοβαρεύει. Εκεί, αναζητάς τον… φταίχτη, που ονομάζεται Μαρίνος Σουράνης και είναι πρόθυμος να σου περιγράψει τα μυστικά της Marathia: home made παράδοση, που περιλαμβάνει το σπάνιο τοπικό τυρί καρίκι, αλίπαστα, μαρινάτα, λιόκαφτα και καπνιστά φτιαγμένα με άψογη τεχνική -χώρια τα υπόλοιπα με highlight τον καπνιστό βλάχο και το δικό τους γνήσιο αβγοτάραχο. Focus, όμως σε αυτό το παράξενο τυρί, που δεν το βρίσκεις παρά μόνο στην Τήνο. Απλά, ωριμάζει μέσα σε κολοκύθα! Το καρίκι δεν είναι ένα εύκολο τυρί. Κληρονομιά των Φράγκων που άφησαν βαθιές σφραγίδες στο νησί, εικάζεται, γιατί θυμίζει δικές τους τεχνικές. 

Στη Marathia το φτιάχνουν μόνο για τους θαμώνες τους, από απαστερίωτο ντόπιο αγελαδινό γάλα, που ανεβάζει τη γευστική του παλέτα. Το φρέσκο τυρί “πέτρωμα” κλείνεται και σφραγίζεται μέσα σε ένα φλασκί, όπως λένε την κολοκύθα με τον λαιμό, αδειασμένη και στεγνωμένη. Εκεί, αφήνεται να παλαιώσει για 4 μήνες σε θερμοκρασία 18ο. Σε αυτό το διάστημα, παίρνει αρώματα και χρώματα από την κολοκύθα (ξανθό-πορτοκαλί) και από τον μύκητα (κοραλί κόκκινο, σκούρο μπλε ή και μαύρο). Και μετά… έρχεται η απόλαυση. Μόλις βγει θυμίζει stilton, αν μείνει και σκληρύνει 2-3 μέρες προσθέτει και αίσθηση παρμεζάνας. Με ωραία, βουτυράτη επίγευση. Εύστοχα, το συνδυάζουν με μια απλή και αρωματική μαρμελάδα πορτοκάλι με σαφράν και ροζ πιπέρι. Θα το βάζαμε χωρίς δισταγμό ανάμεσα στα πιο ενδιαφέροντα ελληνικά τυριά. Αλλά, αν βρεθείτε στη Marathia, σίγουρα δεν θα είναι μόνο για το καρίκι…

Μαραθιά, Άγιος Φωκάς Τήνου τηλ. 22830 23249

 

Η επισήμως καταγραφόμενη επαγγελματική πορνεία είναι ως γνωστόν μονάχα η κορυφή του παγόβουνου ενώ η ερασιτεχνική, με όγκο ακαταμέτρητο, υπερτερεί κατά πολύ. Άλλοτε τα κορίτσια που συμπλήρωναν το πενιχρό τους εισόδημα με σεξεργατικές υπερωρίες ήταν στην πλειονότητά τους καπελούδες ταπεινές, λουλουδούδες νυχτερινών απόκεντρων ή μοδιστρούλες από φτωχογειτονιές. Σήμερα, στις περιστασιακά εκδιδόμενες συγκαταλέγονται επίσης, φοιτήτριες, μικροαστές νοικοκυρές, πωλήτριες και υπάλληλοι γραφείων.

Οι πολλές είναι ευχερώς προσβάσιμες μέσω των ποικίλων πορνοσκοπικών δικτύων μα οι πιο υψηλόπυγες δηλώνουν τραγουδίστριες, μοντέλες και ηθοποιές, συχνάζουν σε γκλαμουράτες πρωινές εκπομπές, μιλούν για ινστιτούτα αισθητικής ή διαφημίζουν γυμναστήρια, μεθόδους αδυνατίσματος και ανορθωτικές πλαστικές. Μαζί με τον ποπό ψηλώνει και ο νους τους, ψάχνουν νεόπλουτους χορηγούς και βρίσκουν τους πιο επιτήδειους προαγωγούς. Δεν είναι πάντως του ανωνύμου πλήθους οι κοινές, έχουν ακόλουθους πιστούς κι ένθερμους θαυμαστές – με τις ίδιες να μένουν ψυχρές. Αντί για μακροσκελείς ερωτικές εξομολογήσεις προτιμούν τους ισοσκελισμένους επί κλίνης λογαριασμούς και τις ταχείες εξοφλήσεις.

Αφήνουν στους ιδεολόγους τα κινήματα και διαδηλώνουν με κουνήματα τον πόθο τους για ιδεώδη ανώτερα: πισίνες, ακριβά αυτοκίνητα και κότερα. Ενδέχεται να μη ξημεροβραδιάζονται με την φαινομενολογία του πνεύματος, κατέχουν στην εντέλεια ωστόσο την αντίστοιχη του σώματος. Δίχως την οπισθοβουλία των πολιτικών, πάνε μπροστά πρεσβεύοντας μια συνεπή πολιτική των οπισθίων όψεων του κόσμου. Ίσως να είναι άμοιρες γραμμάτων, πλεονεκτούν εντούτοις σε μηριαίες αποκαλύψεις και γραμμώσεις των κοιλιακών μυών. Μπορεί να μη ξέρουν ποιήματα από στήθους αλλά προβάλουν, όλως ποιητικά, στηθαία επιχειρήματα. Τόσο αφοπλιστικά προσοντούχες, στα είκοσί τους ονειρεύονται κροίσους, στα τριάντα ξυπνούν ελπίζοντας μόνο σε κάποια αρπαχτή εις τας κοσμικάς νήσους και στα σαράντα –έτσι τα φέρνει η σκρόφα η ζωή– κάποιες τους γίνονται θεούσες!

ΠΗΓΉ:neopnanodion/ΗΡΑΚΛΗΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ