Η διάκριση Ορεινών- Πεδινών, ανάγεται στην Εθνοσυνέλευση της Γαλλικής Επανάστασης του 1789. Τότε, οι ριζοσπαστικοί με τις πλέον επαναστατικές ιδέες, κατέλαβαν το άνω αριστερό μέρος της αίθουσας της Εθνοσυνέλευσης και ονομάσθηκαν Ορεινοί επειδή τα έδρανά τους ήταν στο ψηλότερο μέρος του αμφιθεάτρου. Μεταξύ των Ορεινών ήταν ο Νταντόν, ο Μαρά, ο Σαιν Ζυστ και άλλοι από την ομάδα των Επαναστατών της Γαλλικής Επανάστασης.
. “Οι νόμοι είναι μόνο λέξεις γραμμένες σε χαρτί, λέξεις που αλλάζουν ανάλογα με το καπρίτσιο της κοινωνίας και ερμηνεύονται διαφορετικά καθημερινά- αυτό που δεν αλλάζει ποτέ είναι η επιθυμία των ανθρώπων να εξουσιάζουν τους άλλους. “
Φ. Κάφκα
Ο Φραντς Κάφκα, ένας λογοτεχνικός τιτάνας του 20ού αιώνα, είναι γνωστός για τις προκλητικές αφηγήσεις του, οι οποίες εμβαθύνουν στην περίπλοκη πολυπλοκότητα της ανθρώπινης κατάστασης.
«Ζην ή ζειν;»
Από τον καιρό που το «ζη» (η παλιά υποτακτική) έγινε «ζει», συμπαρέσυρε και το απαρέμφατο. Το απαρέμφατο όμως είναι τύπος της αρχαίας ελληνικής, οπότε καλό είναι να το αφήσουμε έτσι όπως ήταν. Άρα:
Στον πατέρα μου χρωστώ το ζην, στο δάσκαλό μου το ευ ζην.
βγάζω τα προς το ζην
το ζην επικινδύνως (vivere pericolosamente).
Όταν ο Σωκράτης, σε περασμένη πια ηλικία αποφάσισε να μάθει κιθάρα, τον πείραξαν οι φίλοι του, λέγοντας του: «Γέρων ών κίθαριν μανθάνεις;…». Κι ο Σωκράτης τότε απάντησε: «Κάλλιον οψιμαθής ή αμαθής (παραμένειν)»
Υπάρχει χρόνος για να δουλέψεις. Αλλά υπάρχει και χρόνος για να ξεκουραστείς. Πολλοί από εμάς θεωρούμε ότι πρέπει να είμαστε «διαθέσιμοι» για εργασία 24/7. Κανείς όμως δεν μιλά για το τι πρέπει να κάνεις όταν δεν εργάζεσαι. Πρέπει να υπάρχει και αυτός ο χρόνος. Ναι, η σκληρή δουλειά φέρνει αποτελέσματα συνήθως. Ωστόσο, αν δουλεύεις ακόμα και τις ώρες που είσαι «εκτός δουλειάς», δεν θα είσαι παραγωγικός. Όταν είναι η ώρα για εργασία, δούλεψε. Όταν είναι η ώρα για ξεκούραση, ξεκουράσου..
Κανείς άνθρωπος που δεν είναι εντελώς τρελός, για να πετύχει κάτι δεν καταβάλλει μεγαλύτερη προσπάθεια απ’ αυτήν που απαιτεί το συγκεκριμένο έργο ή η συγκεκριμένη πράξη. Αυτό δεν είναι πρόβλημα εξυπνάδας, είναι μέριμνα της φύσης για την εξοικονόμηση δυνάμεων….
Δυστυχώς, κανένας δεν ήταν αρκετά τυχερός να βρει το κώνειο με το οποίο θα κατάφερνε να απαλλαχτεί από το δηλητήριο που δημιουργεί ο φθόνος, η συκοφαντία και το μίσος….
Στη φιλοσοφία κάνουμε τη διάκριση μεταξύ εξήγησης (explanation) και δικαιολόγησης (justification- οι νομικοί στην Ελλάδα το λένε συνήθως αιτιολόγηση, κατά τη γνώμη μου κακώς).
Σε αυτή τη διάκριση αντιστοιχεί μία άλλη: αιτίες (causes) / λόγοι (reasons). Όταν επιχειρούμε μία εξήγηση ψάχνουμε τις αιτίες που συνέβαλαν ώστε να συμβεί κάτι. Π.χ., βλέπουμε κάποιον πεσμένο στον δρόμο και ψάχνουμε την εξήγηση (explanation) για αυτό που βλέπουμε. Λιποθύμησε; Τον χτύπησε αυτοκίνητο; Τον έσπρωξε κάποιος; Τον μαχαίρωσε; κλπ. Ή έχουμε ένα αεροπορικό δυστύχημα. Τι έφταιξε; Ποιες είναι οι αιτίες που έπεσε το αεροπλάνο;
Στη δικαιολόγηση μάς ενδιαφέρει να υποστηρίξουμε μία θέση για να πείσουμε τους άλλους ότι είναι σωστή και επικαλούμαστε λόγους. Λέμε π.χ., ότι πρέπει να αναθεωρηθεί το άρθρο 16 διότι δεν συμβιβάζεται με άλλες αρχές της δημοκρατίας μας, διότι η κατάργησή του θα δώσει περισσότερες επιλογές στους πολίτες, θα βελτιώσει την κατάσταση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, κλπ. Ή λέμε ότι δεν πρέπει να αναθεωρηθεί διότι θα εμπορευματοποιηθεί η εκπαίδευση, κλπ.
Βάσω Κίντή, καθηγήτρια φιλοσοφικής
Στην αρχαιότητα , όταν ένας γάιδαρος φώναζε πριν αρχίσει μια μάχη, νόμιζαν ότι οι θεοί τους προειδοποιούσαν για τη νίκη. Κάποτε ο Φωκίωνας ετοιμαζόταν να επιτεθεί στους Μακεδόνες του Φιλίππου, αλλά δεν ήταν και τόσο βέβαιος για το αποτέλεσμα, επειδή οι στρατιώτες του ήταν λίγοι.
Τότε αποφάσισε ν’ αναβάλει για μερικές μέρες την επίθεση, ώσπου να του στείλουν τις επικουρίες, που του είχαν υποσχεθεί οι Αθηναίοι. Πάνω, όμως, που ήταν έτοιμος να διατάξει υποχώρηση, άκουσε ξαφνικά τη φωνή ενός γαϊδάρου από το στρατόπεδο του. – Κατά φωνή κι ο γάιδαρος! έκανε ενθουσιασμένος ο Φωκίωνας. Και διέταξε ν’ αρχίσει η επίθεση, με την οποία νίκησε τους Μακεδόνες. Από τότε ο λόγος έμεινε, και τον λέμε συχνά, όταν βλέπουμε ξαφνικά κάποιο φίλο μας, που δεν τον περιμέναμε.
Μόνο αυτός που δε τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα…
Τρεις κανόνες για να κάνεις μια επιτυχημένη καριέρα:
1. Μην πουλάς τίποτα που δεν θα το αγόραζες εσύ.
2. Μην εργάζεστε για κανέναν που δεν σέβεστε και δεν θαυμάζετε. και
3. συνεργαστείτε μόνο με ανθρώπους που σας αρέσουν
H ζωή δεν είναι δίκαιη. Ξεπέρασε το. Δυστυχώς έτσι είναι ο κόσμος… Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να σε αδικήσουν ηθελημένα. Αθώοι άνθρωποι θα πληγωθούν και ένοχοι μπορεί να μην έχουν καμία επίπτωση.. «Η ζωή δεν είναι δίκαιη». Αλλά δεν έχει νόημα να γκρινιάζεις για αυτό και να αποτελεί δικαιολογία για να κλειστείς στον εαυτό σου..
Αν βλέπεις κάποια αδικία, προσπάθησε να κάνεις ότι μπορείς για να την διορθώσεις, είναι χρέος σου..μπορεί να μην τα καταφέρεις αλλά προσπάθησες!.
Μην περιμένεις την έγκριση από κάποιον για να κάνεις αυτό που θες στην ζωή σου. «Σταματήστε να περιμένετε κάποιον άλλο να σας δώσει το ‘πράσινο φως’ για να ξεκινήσετε να εργάζεστε για τους στόχους σας. Είναι τα δικά σου όνειρα!!
Ο Βοιωτικός Κηφισός εισέρχεται στο έδαφος του νομού από την επαρχία Λοκρίδας και διασχίζει τις πεδιάδες της Χαιρώνειας, του Ορχομενού και της Κωπαΐδας. Η πεδιάδα της Κωπαΐδας, συνέχεια των πεδιάδων της Χαιρώνειας και του Ορχομενού, ήταν άλλοτε μια αβαθής λίμνη (η μεγαλύτερη της Ελλάδας), μήκους 24 χλμ., πλάτους 13 χλμ. και βάθους 3 μέτρων.
Οι Μινύες υπήρξαν οι πρώτοι που σκέφτηκαν να την αποξηράνουν. Δεν γνωρίζουμε πόσο χρόνο τους πήρε αλλά τα κατάφεραν να αποκτήσουν μιαν απέραντη εύφορη έκταση δημιουργώντας ένα εκπληκτικό, για την εποχή, υδραυλικό σύστημα που άφησε άναυδους τους αρχαιολόγους, όταν το είδαν. «Είναι τα μεγαλύτερα αρδευτικά έργα της αρχαίας Ευρώπης», αποφάνθηκαν οι Γερμανοί ερευνητές που τα μελετούν από το 1990.
Ο πολιτισμός των Μινύων, του λαού που έζησε στη Βοιωτία με έδρα τον Ορχομενό, γνώρισε τη μεγάλη του ακμή του κατά 2η π.Χ. χιλιετία, παράλληλα με τον μυκηναϊκό, στον οποίο ουσιαστικά ανήκει. Υπάρχουν μάλιστα πολλοί ερευνητές, που πιστεύουν ότι η Αργοναυτική εκστρατεία απηχεί δικές τους περιπέτειες. Και τα μινυακά αγγεία, που έχουμε στη διάθεσή μας, μαρτυρούν έναν υψηλό βαθμό πολιτισμού.
Σήμερα πιστεύεται ότι οι Μινύες που εγκαταστάθηκαν στον Ορχομενό της Βοιωτίας υπήρξαν έθνος δραστήριο και ιδίως ναυτικό που ανέπτυξε εμπορικές σχέσεις με άλλα ελληνικά φύλα ομόδοξα, ομόγλωσσα και ομότροπα, με συνέπεια ν’ αποκτήσει μεγάλο πλούτο και ισχύ. Σε απόδειξη αυτού, ο Παυσανίας αναφέρει τον θολωτό τάφο του γενάρχη Μινύα που ο ίδιος είδε και που ανήκε στους μεσοελλαδικούς χρόνους (ΙΖ’ με ΙΣΤ’ π.Χ. αιώνα).
Η πόλη του Ορχομενού χτίστηκε πλάι στην Ακιδαλία πηγή του Βιργιλίου ή την πηγή των Χαρίτων, όπως τη λέει ο Παυσανίας. Τέσσερα ποτάμια έχυναν τα νερά τους στον κάμπο και τον πλημμύριζαν. Από εκεί, συνέχιζαν ως το βουνό και χάνονταν στις καταβόθρες. Ο αναμορφωτής του νεοελληνικού κράτους Χαρίλαος Τρικούπης οραματίστηκε την αποξήρανση της λίμνης. Ο Τρικούπης δε ζούσε πια, να δει τη δικαίωση του οράματός του. Πρόλαβε, όμως, να νιώσει πως ερχόταν δεύτερος. Τον είχαν προλάβει οι Μινύες, πάνω από 3.500 χρόνια πριν!
Έκπληκτοι οι Άγγλοι μηχανικοί είδαν, από το 1892 κιόλας, προϊστορικά αποστραγγιστικά έργα. Ο Έλληνας συνεργάτης στα έργα, μηχανικός Καμπάνης, μελέτησε τα ευρήματα, που αργότερα έγιναν αντικείμενο έρευνας και άλλων ειδικών.
Οι μεγαλοφυείς Μινύες είχαν φτιάξει τρεις αναχωματικές τάφρους στη μέση και στις δυο άκρες της λίμνης και διοχέτευαν τα νερά στις καταβόθρες, με τέτοιον τρόπο, ώστε να ρυθμίζουν όπως ήθελαν το ύψος της στάθμης. Μ’ άλλα λόγια, όχι μόνον είχαν αποξηράνει την απέραντη έκταση, αλλά χρησιμοποιούσαν τα νερά των ποταμών για να αρδεύουν τα νέα χωράφια τους. Δημιουργήθηκε έτσι ένα πλωτό αρδευτικό κανάλι μήκους περίπου 43 χλμ. και πλάτους σαράντα, η «Διώρυγα των Μινύων», που συνδεόταν με ένα περιφερειακό και άλλα μικρότερα ενώ, στην περιοχή υψώθηκαν τα κυκλώπεια τείχη του Γλα.
Οι έρευνες αποκάλυψαν και μια συμπληρωματική τεχνητή καταβόθρα, μήκους 2.230 μέτρων, ύψους 1,80 μ. και πλάτους 1,5 μ. με 16 κάθετα φρέατα. Στην πλούσια Αίγυπτο, τη δουλειά των τεχνητών καναλιών, που έφτιαξαν οι Μινύες, την έκανε ο θεϊκός Νείλος, όταν αποφάσιζε να ξεχειλίσει. Στον Ορχομενό, οι άνθρωποι αποφάσιζαν. Ο άλλοτε βυθός της λίμνης, φορτωμένος με την εύφορη λάσπη (ιλύ) που είχαν αποθέσει εκεί οι αιώνες, αποδείχτηκε ασύλληπτα γόνιμος. Το μαρτυρούν οι σιτοβολώνες, που αποκαλύφθηκαν εκεί στις κατοπινές ανασκαφές:
Πελώρια στρογγυλά κτίρια με εσωτερική διάμετρο έξι μέτρων, που έκλειναν από πάνω με κεραμίδια. Με σκάλες, οι Μινύες ανέβαιναν στην κορφή, έχυναν μέσα το στάρι και σφράγιζαν την οροφή. Όταν ήθελαν να πάρουν ποσότητα σταριού, αποσφράγιζαν ειδικά ανοίγματα στον κυλινδρικό τοίχο, από όπου χυνόταν έξω όσο χρειάζονταν. Ώσπου ν’ αδειάσουν οι σιτοβολώνες, ερχόταν η εποχή του νέου θερισμού.
Η περιοχή κατοικήθηκε από την Πρωτοελλαδική ακόμα περίοδο (3η π.Χ. χιλιετία). Από τότε υπάρχουν και οι σιτοβολώνες. Στην Υστεροελλαδική (1600 – 1100 π.Χ.), ο Ορχομενός είχε ήδη εξελιχθεί σε πλουσιότατο μυκηναϊκό κέντρο με δική του βασιλική δυναστεία (παλαιότερος γνωστός βασιλιάς ο μυθικός Ετεοκλής). Οι Μινύες έλεγχαν ολόκληρη την περιοχή του Παγασητικού και του Ευβοϊκού κόλπου κι αποτελούσαν τον ναυτικό παράγοντα του μυκηναϊκού πολιτισμού. Γύρω στα 1400 π.Χ., έφτασαν στο απόγειο του πλούτου.
Όμως, οι καταβόθρες δεν ήταν σταθερές. Κάποιες από αυτές, κατά καιρούς, βούλωναν. Οι Μινύες κατασκεύασαν έναν νέο αγωγό κι έστελναν τα νερά στη γειτονική Λάρυμνα, όταν η απορρόφηση παρουσίαζε προβλήματα. Με τα χρόνια, οι φυσικές υποδοχές των νερών βούλωσαν ολοκληρωτικά. Ίσως να έφταιγε και η επέμβαση των ανθρώπων που ποτέ δεν μπόρεσαν να υποτάξουν πλήρως τη φύση.
Τα νερά δεν έβρισκαν πια διέξοδο κι ο αγωγός, που τα έστελνε στη Λάρυμνα, δεν επαρκούσε. Σιγά – σιγά, ο κάμπος πλημμύρισε, ξανάγινε λίμνη. Τα εύφορα χωράφια σκεπάστηκαν πάλι απ’ τα νερά. Ο Ορχομενός άρχισε να φθίνει. Στα 1100 π.Χ. δεν ήταν παρά ένα φτωχικό χωριό. Έτσι τον αναφέρει και ο Όμηρος στον Νεών κατάλογο. Ο Ορχομενός ξεχάστηκε.
απόσπασμα από το προς έκδοση μυθιστόρημα:”στα μέσα του χειμώνα” .
Μεσημέρι και ο παλιόκαιρος δε λέει να φτιάξει, από χθες το βράδυ άρχισε να χιονίζει και τις πρωινές ώρες σηκώθηκε και ένας διαβολοβοριάς που μέσα σε λίγο χρόνο στοίβαξε τόσο χιόνι που ήταν αδύνατο να περπατήσει ζωντανό πλάσμα στα στενά σοκάκια του χωριού.
Το χωριό κουρνιασμένο στα μέσα μιας ορθοπλαγιάς του Μεγάλου Βουνού, που κοβόταν από ένα βύθισμα και διαμόρφωνε ένα εγκάρσιο μικρό οροπέδιο.
Από μακριά έμοιαζε σαν ένα μεγάλο σκαλοπάτι στα μέσα της δύσβατης κατακόρυφης πλαγιάς του βουνού.
Στα Οθωμανικά χρόνια ιδανικός τόπος για τους κατοίκους του, που απολάμβαναν την ελευθερία τους γιατί κανένας κατακτητής δεν έχει την διάθεση να ανέβει εκεί ψηλά πεζοπορώντας στα κακοτράχαλα μονοπάτια κινδυνεύοντας να γκρεμοτσακιστεί στις σάρες και τις χαράδρες που απειλητικά κρεμόντουσαν κάτω από τα πόδια τους.
Και τι είχαν να κερδίσουν άλλωστε αν καταφέρνανε να φτάσουν σώοι, πράγμα μάλλον απίθανο σ’ αυτά το κακοτράχαλο μέρος;
Αυτή η απροθυμία ή αδιαφορία των κατακτητών επέτρεψε σιγά-σιγά αυτή η μεγάλη φωλιά του βουνού να γίνει ένα μεγαλοχώρι με πολλά σπίτια, όμορφα χτισμένα με μεγάλες πέτρες που πολλές από αυτές υπήρχαν από φυσικού τους τοποθετημένες έτσι που σχημάτιζαν ένα κυκλώπειο τοίχο.
Σε κάποιες δε περιπτώσεις και οι στέγες ήταν σκεπασμένες με μεγάλες πλάκες και έμοιαζαν σαν σπηλιές πάνω από το έδαφος.
Με μικρές παρεμβάσεις κατάφεραν οι πρώτοι κάτοικοι να λειτουργήσουν όλο αυτό το πλέγμα ως κατοικίες.
Οι φυσικές πηγές με άφθονο νερό στα ανατολικά του οροπεδίου και στα βόρεια το δάσος με τις αγριοκαστανιές και τις αγριοκαρυδιες προσέφερε δωρεάν τροφή για τους ανθρώπους και τα ζώα
Κάποτε εδώ είχαν φιλοξενηθεί πάνω από χίλιοι νοματαίοι όταν κάτω στον κάμπο το χαντζάρι του κατακτητή δεν σταματούσε να μακελεύει τους ατυχούς ραγιάδες.
Όταν οι ραγιάδες απέκτησαν την ελευθερία τους το χωριό άρχισε σιγά-σιγά να φυλλορροεί. Οι απείθαρχοι ορεσίβιοι άρχισαν να καλοβλέπουν τις βολές των πεδινών χωριών και των πόλεων, να τακτοποιούνται στα πεδινά και να συμβιβάζονται με την οργάνωση και την πειθαρχία των αστών.
Τώρα έχουν μείνει όλοι κι όλοι 13 άνθρωποι, όλοι πάνω από εβδομήντα χρονών, που δεν θέλουν να μπουν σε ζεύγλα, όπως λέει ο Μπαρμπαλιάς ο μεγαλύτερος κάτοικος του χωριού, που πλησιάζει τα ενενήντα πέντε!
Θέλουν να είναι ελεύθεροι, δεν θέλουν ζυγούς και συμβιβασμούς και ψεύτικες καλημέρες, που η ζωή στην πόλη απαιτεί.
Υπάρχει μια εξαίρεση, είναι ο μικρός Ταξιάρχης 18 ετών εγγονός της κυρά Μαρίας και του μπάρμπα Γρηγόρη, που οι γονείς του χάθηκαν πριν μερικά χρόνια σε αεροπορικό δυστύχημα.
Ο μικρός Ταξιάρχης εκείνο το καλοκαίρι είχε έρθει στον παππού και στη γιαγιά και έμενε μόνιμα εδώ.
Προσπάθησαν όλοι για να πείσουν το μικρό να κατέβει στην πόλη για να συνεχίσει το σχολείο του.
Πεισματικά αυτός αρνιόταν και απειλούσε ότι αν αναγκαστεί να γυρίσει στην πόλη θα βάλει τέλος στη ζωή του
και έτσι έμεινε στο χωριό των γερόντων.
Με τον νεαρό Ταξιάρχη το χωριό άρχισε να μεταμορφώνεται
σιγά-σιγά, ο νεαρός παρέσυρε τους γέρους που άρχισαν να νεανίζουν ή μάλλον να παλιμπαιδίζουν.
Ο Ταξιάρχης έγινε αρχηγός και όλοι οι γέροι άρχισαν να τον μιμούνται και να τον ακολουθούν.
Η νυχτερινή ησυχία έπαψε να βασιλεύει στο χωριό των γερόντων και η μουσική των coconaut rockers και του τζο στράμερ αντηχούσε όλη την νύχτα και συνόδευε το ξέφρενο γλέντι τους.
Στην βόρεια πλευρά του περίτεχνου συγκροτήματος των κατοικιών υπήρχε μια φυσική σπηλιά που παλιότερα χρησίμευε για αποθήκες για τα καρυδιά και τα άγρια κάστανα, που με τον ερχομό του Ταξιάρχη μετατράπηκε σε μουσική αποθήκη.
Χθες το βράδυ όλοι οι γέροντες μαζί με τον Ταξιάρχη μαζεύτηκαν εδώ για την νυχτερινή τους διασκέδαση.
Τόσο πολύ ήσαν αφιερωμένοι στην διασκέδαση που ούτε κατάλαβαν ότι ο χιονιάς το έχει στρώσει τόσο πολύ, που θα ήταν αδύνατο τα ξημερώματα όπως συνήθιζαν το τελευταίο καιρό να πάνε στα σπίτια τους για ύπνο.
Γύρω στις πέντε το πρωί ο μπάρμπα Λευτέρης ο νεώτερος της παρέας, γύρω στα εβδομήντα, προσπάθησε να ανοίξει την μικρή πόρτα, δεν άνοιγε,το χιόνι είχε φθάσει σχεδόν μέχρι την κορφή. Γυρνά πίσω και προσπαθεί να πει τι έχει συμβεί μα κανείς δεν ακούει… η μουσική στη διαπασών και οι περισσότεροι έχουν ξαπλώσει στο πάτωμα και κοιμούνται, κάποιοι είναι ζαλισμένοι από το ποτό και δεν καταλαβαίνουν τι λέει ο μπάρμπα Λευτέρης.
Συνεχίζεται..
(Πόνημα δημιουργικής γραφής)
Κ. ΜΠΕΡΤΣΙΑΣ
“Υπάρχουν μερικά πράγματα που μπορεί κανείς να επιτύχει μόνο με ένα σκόπιμο άλμα προς την αντίθετη κατεύθυνση.“
Η σοφία του Κάφκα έγκειται στην αναγνώρισή του ότι μερικές φορές η πρόοδος απαιτεί να κινηθούμε ενάντια στο ρεύμα, αγκαλιάζοντας το αντισυμβατικό..
Μου φτάνει που ξέρω να διαβάζω, γιατί έτσι μαθαίνω αυτά που δεν ξέρω, ενώ όταν γράφεις, γράφεις μόνο αυτά που ξέρεις
ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ
Τι υπήρχε πριν τον Θεό;
Πριν από την Αρχή της πρώτης Δημιουργίας που ονομάζουμε Θεόν, το μόνον που υπήρχε ήταν δυο τεράστιοι αόρατοι και Άπειροι κολοσσοί με απόλυτη ησυχία, γαλήνη, ηρεμία και αρμονία.
Ο ένας κολοσσός ήταν ο αγέννητος Άπειρος Χρόνος (όπως τον είχε περιγράψει πρώτος ο Έλλην φιλόσοφος και μαθηματικός Δημόκριτος) εκφραζόμενος ως Μηδέν (0) και ο δεύτερος ο Άπειρος Κενός Χώρος (όπως τον είχε περιγράψει ο Αναξίμανδρος) εξ ίσου εκφραζόμενος ως Μηδέν (0).
Δεν υπήρχε τίποτε πριν από αυτούς τους δυο Απείρους Αοράτους Κολοσσούς μέσα στους οποίους παρουσιάστηκε μια δύναμη που δημιούργησε το παν με την εξέλιξη σε βάθος Χρόνου
Μέσα σε αυτούς τους τεράστιους αόρατους κολοσσούς που δεν έχουν αρχή ή τέλος δεν υπήρχε ακόμη ούτε το Σύμπαν, ούτε ο ουρανός με τα άστρα ή οι Γαλαξίες και ασφαλώς ούτε η Γη ή το ηλιακόν μας σύστημα. Βασίλευε «η ανυπαρξία». Βασίλευε το «τίποτε». Δεν υπήρχε ούτε ο Θεός. Ακόμη και αν πούμε ότι υπήρχε ο Θεός, ξαναγεννιέται η ίδια ερώτηση· τι υπήρχε πριν από Αυτόν και καταντά η ίδια ερώτηση άπειρες φορές με απάντηση το τίποτε…
Εκτός αν υποθέσουμε ότι οι δυο άπειροι κολοσσοί, ο ένας του Χρόνου και ο άλλος του Χώρου, ήταν ο Θεός. Αλλά γιατί να μη υποθέσουμε ότι μέσα από αυτούς εγέννηθη Θεός ο οποίος ένεκα της ουσίας τους ως Άπειρων είναι και ο Θεός Άπειρος; Η φαντασία μας εκεί μας οδηγεί. Αλλά το ίδιο και η λογική. Η δε φαντασία μας είναι μέρος της διάνοιας του ίδιου του Θεού. Το κάθε τέκνον είτε άνθρωπος είναι είτε ζώον είτε ψάρι ή φυτόν έχει τα χαρακτηριστικά των γονιών του. Έτσι και ο Θεός είναι άπειρος διότι έχει τα χαρακτηριστικά των Άπειρων γονέων του.
Υπάρχουν δυο είδη ανθρώπων: αυτοί που είναι εύκολο να είσαι μαζί τους, αλλά εξίσου εύκολο να είσαι χωρίς αυτούς και αυτοί που είναι δύσκολο να είσαι μαζί τους, αλλά αδύνατο να ζήσεις χωρίς αυτούς…
Η φράση που έχει γίνει και τραγούδι με τίτλο «το νινί σέρνει καράβι» (δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά εν προκειμένω η έννοια -το γυναικείο φύλο- είναι κοινή) ξεκινά από μια επίπονη αλλά δελεαστική συνήθεια που είχαν οι ναυτικοί στην αρχαία Ελλάδα πριν ανοιχτεί ο ισθμός της Κορίνθου. Για να μη χρειαστεί να κάνουν με το πλοίο το γύρο της Πελοποννήσου, έβαζαν τους σκλάβους να σέρνουν τα καράβια από τη στεριά, με δέλεαρ ότι στην Κόρινθο θα μπορούσαν να αφεθούν στα θέλγητρα των διάσημων ιερών της Αφροδίτης. Εκεί,οι ιέρειες μπορούσαν -βάσει νόμου- να προσφέρουν το κορμί τους -ήταν κάτι σαν τα σημερινά Red Lights με τις βιτρίνες στο Αμστερνταμ). Οπότε μπροστά στον πειρασμό της γυναικείας φύσης, ναυτικοί και δούλοι έσερναν τα πλοία από την ξηρά. Διάσημοι για τη σοφία τους οι αρχαίοι κατέληξαν στο γνωστό συμπέρασμα που χιλιάδες χρόνια μετά -κι ενώ πια υπάρχει ο Ισθμός και ουδείς σέρνει καράβια στην Κόρινθο- παραμένει σε ισχύ
* Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες Κολομβιανός συγγραφέας, βραβευμένος με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Θεωρείται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του λογοτεχνικού ρεύματος του μαγικού ρεαλισμού και ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όχι μόνο της ισπανόφωνης αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Παίζοντας, γράφοντας, οδηγώντας Οι τύποι αυτοί («γερούνδια» λέγονται μάλλον) στα ελληνικά δεν χρησιμοποιούνται αυτόνομα, αλλά πάντοτε σε συνδυασμό με το κύριο ρήμα, με το οποίο έχουν κανονικά το ίδιο υποκείμενο. «Χτύπησε παίζοντας», «περπατώντας τραγουδώ». Αυτός που έπαιζε είναι ο ίδιος που χτύπησε, αυτός που τραγουδά είναι ο ίδιος που περπατά.
Συμβαίνει, δεν ξέρω γιατί, πολλές φορές, να τούς χρησιμοποιείτε με χωριστό, άσχετο υποκείμενο. Αν άλλος έπαιζε και άλλος χτύπησε, θα πρέπει να πούμε «καθώς έπαιζε ο Γιάννης, χτύπησε ο Κώστας». Ή «καθώς έπαιζε ο Γιάννης, χτύπησα τον Κώστα»· δεν μπορούμε να πούμε «παίζοντας ο Γιάννης».
νεοσύλλεκτος!!
εντύπωση προκαλεί ότι σε επίσκεψη σε στρατόπεδο οι επισκέπτες έχουν φορέσει τα ”καλά” τους!
