“Με τρεις μεθόδους ίσως μάθουμε να είμαστε σοφοί: Πρώτα με την σκέψη, που είναι η πιο ευγενής, δεύτερο με την μίμηση που είναι η πιο εύκολη και τρίτον με την εμπειρία, που είναι η πιο πικρή”

Οι προβλέψεις του ΟΗΕ (World Population Prospects 2022): Το 2100 η Ελλάδα θα κατοικείται από 6,4 εκατομμύρια ανθρώπους, γέροντες στη συντριπτική τους πλειοψηφία….

Επαναστάτης άρχισα απ’ τον Ρήγα κι απ’ την ΚΝΕ,
τον ήλιο σήκωνα κι εγώ τον κόσμο να φωτίσει,
μετά έγινα εκσυγχρονιστής με φράγκα και κονέ,
τώρα το Σόι προσκυνώ και υμνολογώ τη Δύση.

Πηγή: neoplanodion.gr

Κρήτη 1978

Από τον Πάνο Μπιτσαξή

•Δεν πίστευα ότι θα το ξανακούσω. Όμως δόνησε με ενθουσιασμό πολίτες που περίμεναν με τις ώρες να ξεπροβοδίσουν τον εκλιπόντα. Αυτό το σύνθημα πάντα μου προκαλουσε έκπληξη. Αδυναμία ερμηνείας. Η δύναμη του μύθου; συλλογικός ψυχαναγκασμός; πεποίθηση ισως αλλά τι είδους πεποίθηση; Ζητώ τη βοήθεια του κοινού.

Είναι λαϊκό σύνθημα. Σημαίνει πως αποδεχόμαστε κάθε ανέχεια, τη φτώχεια, ακόμα και την πιο έντονη, αρκεί να έχουμε τον βασιλια μας. Θυσιάζουμε τα πάντα αλλά θελουμε το βασιλια. Γιατί; άβυσσος η ψυχή.

•Είναι και η στιγμή που μόλις κατέγραψα μια διεισδυτικη παρατήρηση του Γιάννης Ιωαννίδης, γνωστή ίσως αλλά χωρίς πυκνή δόκιμη αποτύπωση Η κληρονομική μοναρχία , μεταξύ άλλων , είναι ο συνδετικός κρίκος -«ένα παιχνίδι δικτυωσης»-των ελίτ του πλούτου. Προσθέτω. Το σημείο που προσδίδει στις ελίτ πέραν του πλούτου την κοινωνική και ταξική διακριτότητα και αποδοχή και ίσως ενίοτε «ξεπλένει» και την πηγή του πλούτου ,ιδιως την απώτερη.
•Τι σχέση άραγε μπορεί να συνδέει το παραπάνω με το ψωμί και την ελιά. Το παντεσπάνι και το χαβιάρι. Είναι η ιδεολογία ,ηλίθιε,η πίστη που δεν έρευνα θα μου πείτε. Μάλλον τι να πω. Δεν ξέρω.
•Είναι και το ρεμπέτικο «βασιλιάς,δικτατορας,Θεός και παντοκράτορας». «Δικιά μου είναι η Ελλάς,με τη κατάντια της γελάς,της λείπει το ένα της ποδάρι,το άλλο το παίξανε στο ζάρι».Στίχος Ε;

Στάλθηκε από το αγαπητό φίλο Νίκο Φ.

Έξοχο κείμενο από τον Mario de Andrade
(Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ότι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου…»
Mario de Andrade (1893-1945).
Για την αντιγραφή Ν.Φ

Ο δάσκαλος και ο μαθητής !

Μόλις το συνειδητοποιήσετε, θα απαλλαγείτε από περιττά άγχη και υπεραναλύσεις. Θα αρχίσετε, επίσης, να σκέφτεστε και τους γύρω σας – σημείο «κλειδί» για την ανάπτυξη υγιών διαπροσωπικών (και όχι εγωκεντρικών) σχέσεων…

Τα όποια λάθη σου, όσο δυσάρεστα κι αν είναι, φρόντισε τουλάχιστον να είναι δικά σου. Να τα “πληρώνεις” γρήγορα και να συνεχίζεις να προχωράς στη κατεύθυνση του “σκοπού ζωής” που έχεις τάξει στον εαυτό σου.

Μην επιτρέπεις να σου γίνει συνήθεια η μεμψιμοιρία. Αντ’ αυτού, να απαλλάσσεσαι γρήγορα από αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα που έχουν την τάση να ανατροφοδοτούνται και εν τέλει σε καθηλώνουν, στερώντας σου κάθε προοπτική εξέλιξης. Να φεύγεις μπροστά !! Θα διαπιστώσεις (αν το εφαρμόσεις) ότι “η υπέρβαση του αρνητισμού δια της φυγής προς τα εμπρός” είναι πολύ αποτελεσματική μέθοδος.

Γιώργος Λογοθέτης

By dasarxeio17/01/2023

Οι άνθρωποι που περνούν αρκετό χρόνο στη φύση, κοντά σε δέντρα, νερά και βουνά, έχουν μειωμένη ανάγκη να πάρουν φάρμακα για το άγχος, την υπέρταση, το άσθμα και άλλες παθήσεις, σύμφωνα με μια νέα φινλανδική επιστημονική μελέτη, που επιβεβαιώνει ότι η τακτική επαφή με τη φύση αποτελεί «φάρμακο» για την ψυχοσωματική υγεία.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρ Άνου Τουρούνεν του Φινλανδικού Ινστιτούτου για την Υγεία και την Ευημερία στο Ελσίνκι, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό επαγγελματικής και περιβαλλοντικής ιατρικής «Occupational & Environmental Medicine», ανέλυσαν στοιχεία για 7.321 ανθρώπους που ζουν σε μεγάλες πόλεις. Αξιολογήθηκε πόσο συχνή, εύκολη ή κοντινή πρόσβαση είχαν σε χώρους πρασίνου και νερού (σε απόσταση έως ένα χιλιόμετρο από το σπίτι τους), όπως μεγάλους κήπους, πάρκα, δάση, ποτάμια και λίμνες και πώς αυτό σχετιζόταν με τα φάρμακα που έπαιρναν.

Διαπιστώθηκε ότι όσοι απολάμβαναν τη φύση έως τέσσερις φορές την εβδομάδα, είχαν γενικά μειωμένη πιθανότητα κατά 33% να παίρνουν διαφόρων ειδών ψυχοφάρμακα (αγχολυτικά, αντικαταθλιπτικά, υπνωτικά), καθώς επίσης 36% μικρότερη πιθανότητα να παίρνουν φάρμακα κατά της υπέρτασης και 26% κατά του άσθματος.

Η μελέτη συμπέρανε ότι «η έκθεση στα φυσικά περιβάλλοντα θεωρείται πως είναι ωφέλιμη για την ανθρώπινη υγεία». Όσο συχνότερη είναι η επίσκεψη σε χώρους πρασίνου και νερού μέσα στην πόλη ή γύρω από αυτήν, τόσο μειώνεται η ανάγκη για χρήση διαφόρων φαρμάκων.

Σύνδεσμος για την επιστημονική δημοσίευση εδώ.

Η περίοδος από το 1920 έως το 1933 στις ΗΠΑ, όταν κηρύχθηκε παράνομη με συνταγματική πρόνοια η παρασκευή, διακίνηση, εισαγωγή, εξαγωγή και πώληση αλκοολούχων ποτών.

Το κίνημα της ποτοαπαγόρευσης είχε ξεκινήσει στις αρχές του 19ου αιώνα και ήδη ως το 1850 αρκετές πολιτείες, κυρίως του νότου, είχαν ψηφίσει νόμους που περιόριζαν ή απαγόρευαν τη διάθεση αλκοολούχων ποτών. Η πρωτοβουλία ανήκε σε θρησκευτικές προτεσταντικές οργανώσεις, κυρίως του Μεθοδιστικού δόγματος.

Γρήγορα, σχηματίσθηκαν δύο πανίσχυρες ομάδες πίεσης, η «Ένωση κατά των Σαλούν» (Anti-Saloon League) και η «Ένωση Γυναικών για τη Χριστιανική Εγκράτεια» (Women’s Christian Temperance Union). Μέλη των δύο αυτών οργανώσεων σχημάτισαν το Κόμμα της Απαγόρευσης (Prohibition Party), που πήρε μέρος στις προεδρικές εκλογές του 1872, αλλά συγκέντρωσε μόλις 5.608 ψήφους.

Το 1879 ο Τζον Σεντ Τζον εκλέχθηκε κυβερνήτης του Κάνσας και τέσσερα χρόνια αργότερα το Κάνσας έκανε η πρώτη πολιτεία στην Αμερική, που κήρυξε παράνομο το αλκοόλ. Το 1884 ο Σεντ Τζον έθεσε υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Αμερικής με τη σημαία του Κόμματος της Απαγόρευσης και έλαβε 150.369 ψήφους. Ο σπόρος της Ποτοαπαγόρευσης είχε ριφθεί.

Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου πολλοί Αμερικανοί θεωρούσαν μη πατριωτική πράξη τη χρησιμοποίηση δημητριακών για την παραγωγή αλκοολούχων ποτών και όχι τροφίμων. Πολλές ζυθοποιίες είχαν ιδιοκτήτες γερμανικής καταγωγής, γεγονός που επαύξησε τα αντιγερμανικά αντανακλαστικά των Αμερικανών. Επιφανείς εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου (Φορντ, Ροκφέλερ) δήλωναν ότι οι εργαζόμενοι θα ήταν πιο παραγωγικοί εάν απείχαν από το αλκοόλ. Μάλιστα, ο Τζον Ροκφέλερ δώρισε 350.000 δολάρια στην «Ένωση κατά των Σαλούν» (Anti-Saloon League).Η κοινή γνώμη άρχισε να αλλάζει διάθεση και ως το 1919 το 75% των πολιτειών είχε ευθυγραμμισθεί με τη 18η τροποποίηση του Συντάγματος, που απαγόρευσε την πώληση ή διακίνηση αλκοολούχων ποτών (16 Ιανουαρίου 1919). Ένας χρόνο αργότερα, στις 16 Ιανουαρίου του 1920, τέθηκε σε ισχύ με το νόμο Βόλστιντ (Volstead Act). Ήταν η ληξιαρχική πράξη για την έναρξη της Ποτοαπαγόρευσης.

Δεν πέρασε μεγάλο διάστημα και η μαύρη αγορά άρχισε να ανθίζει, το έγκλημα να κινείται ανοδικά και οι οργανωμένες συμμορίες να ευημερούν και να κερδίζουν πολιτική επιρροή. Η αστυνόμευση ήταν δύσκολη υπόθεση, με αποτέλεσμα να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια τα παράνομα αποστακτήρια και μπαρ. Τα σημεία πώλησης έφθασαν τα 30.000, σχεδόν διπλάσια σε σχέση με την προ Ποτοαπαγόρευσης εποχή.

Η διαφθορά στους κόλπους της αστυνομίας κάλπαζε, καθώς οι πειρασμοί για τους γλίσχρα αμειβόμενους αστυνομικούς ήταν μεγάλοι. Ο Αλ Καπόνε κόμπαζε ότι είχε στο μισθολόγιό του τη μισή αστυνομία του Σικάγου. Πολλοί γιατροί θησαύριζαν συνταγογραφώντας ουίσκι για ιατρικούς λόγους, που ήταν νόμιμο και διατίθετο από τα φαρμακεία.

Οι παράνομοι διακινητές έγιναν λαϊκοί ήρωες, καθώς πρόσφεραν δουλειά σε περίοδο μεγάλης ανεργίας, όπως ήταν η εποχή της Μεγάλης Ύφεσης («Κραχ»). Μεγάλες ήταν οι δημοσιονομικές απώλειες, καθώς η φορολόγηση του αλκοόλ έφερνε «ζεστό» χρήμα στα κρατικά ταμεία. Υπολογίστηκε ότι το κράτος έχανε κάθε χρόνο 500 εκατομμύρια δολάρια από τη φορολογία του αλκοόλ.

Στα θετικά της Ποτοαπαγόρευσης ήταν η δραστική μείωση των θανάτων από ασθένειες σχετιζόμενες με το αλκοόλ, όπως και η πτώση της συναφούς εγκληματικότητας. Όμως, επτά χρόνια μετά την επιβολή της ποτοαπαγόρευσης οι θάνατοι άρχισαν να αυξάνονται, ενώ τα ποτά-μπόμπες συνέβαλαν στη σημαντική άνοδο των τυφλώσεων και των παραλύσεων.

Η αύξηση της εγκληματικότητας και της διαφθοράς άλλαξε τη διάθεση της κοινής γνώμης. Στις προεδρικές εκλογές του 1932 ο δημοκρατικός υποψήφιος Φραγκλίνος Ρούσβελτ, λάτρης του μαρτίνι, συμπεριέλαβε στο πρόγραμμά του την άρση της ποτοαπαγόρευσης. Ένα χρόνο αργότερα, στις 5 Δεκεμβρίου του 1933, η Ποτοαπαγόρευση ήρθη στο μεγαλύτερο μέρος των ΗΠΑ, μετά την υιοθέτηση από το Κογκρέσο της 21ης Τροποποίησης του Συντάγματος. Το Μισισιπί ήταν η τελευταία πολιτεία που νομιμοποίησε και πάλι το αλκοόλ το 1966.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

Να συγχωρείς σημαίνει να καταφέρνεις να υπερβαίνεις τα αρνητικά συναισθήματα που τρέφεις για κάποιον άλλο. Η συγχώρεση δεν συνιστά “ηθική” ή “θρησκευτική” υποχρέωση, που πρέπει τάχα να υλοποιήσεις για να εξασφαλίσεις κάποιο “αντάλλαγμα” σε επόμενη ζωή (άλλο ένα “θεσμικό παραμύθι”).

Δεν είναι άρνηση, ούτε λησμονιά συμβάντων, προσώπων και καταστάσεων, δεν είναι απόπειρα να υποβαθμίσεις το γεγονός που σε θύμωσε ή σε πίκρανε, ή έστω προσπάθεια να δικαιολογήσεις εκ των υστέρων τις συμπεριφορές των άλλων που σου προκάλεσαν τα αρνητικά συναισθήματα. Δεν αφορά καν “τον άλλο” αυτή η διαδικασία.

Είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό και ουσιαστικό και αφορά πρωτίστως τη δική σου ευημερία. Να διδάξεις τον εαυτό σου να το κάνει αυτό (χάρη θα του κάνεις) και να μην παρασύρεσαι στον εύκολο δρόμο των “αυτοματοποιημένων συναισθηματικών αντιδράσεων”. Αν διατηρείς και ανατροφοδοτείς αρνητικά συναισθήματα για τους άλλους (όσο και αν τα θεωρείς δικαιολογημένα εξαιτίας των λόγων ή/και των έργων τους), το μόνο που καταφέρνεις σε βάθος χρόνου είναι να επιβαρύνεις τη δική σου ψυχοπνευματική υγεία (οι άλλοι δεν πρόκειται να αλλάξουν σε κάτι) και πολλές σύγχρονες επιστημονικές έρευνες καταλήγουν ότι επηρεάζεται εντέλει αρνητικά και η σωματική υγεία σου.

Κάποτε είχα διαβάσει ένα ωραίο : “Το να μην συγχωρείς είναι σαν να παίρνεις κάθε μέρα ένα δηλητήριο, προσευχόμενος να πεθάνει αυτός που μισείς” .

Γιώργος Λογοθέτης

Σήμερα στο Α’ Νεκροταφείο αποχαιρετίσαμε τον παλιό μας συνάδελφο, Χαράλαμπο Βατικιώτη, από την αρχική μικρή ομάδα του Δ Κοντομηνά που «έστησε» την Interamerican. Πρωτεργάτης στο μεγάλο εκείνο αγώνα! Θα τον θυμόμαστε με αγάπη και νοσταλγία καλό ταξίδι φίλε Μπάμπη..

•Ο Κωνσταντίνος αποχωρεί με τις δέουσες και απαραίτητες τιμές και τελετές. Η σολομώντεια λύση που δόθηκε επιτρέπει, με απόλυτη ευπρέπεια και τάξη,να τον αποχαιρετήσουν στη Μητρόπολη όσοι το επιθυμούν.
Η οικογένεια του έδειξε αξιοπρέπεια και δεν ενόχλησε κανένα. Οι πολιτικές δυνάμεις ,πέραν των αναγκαίων δηλώσεων πολιτικής φύσεως, ήταν εντός των ορίων του γεγονότος. Οι εστεμμένοι συγγενείς προσήλθαν. Παρόντες και οι πολιτικοί με αυτοπροσδιορισμό στην ακραιφνή δεξιά. Αναμενόμενα όλα,πολιτισμένα και ομαλά .Άλλωστε όπως μας είπε ο Μίμης Ανδρουλάκης στην κηδεία του πατρός του Κωνσταντίνου, Παύλου , είχαν παραστεί 4 βουλευτές της ΕΔΑ μεταξύ των οποίων ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μπριλακης. Ο θάνατος δεν είναι γεγονός που προσφέρεται για διχασμούς και διαιρέσεις.
•Η δυναστεία Γλύξμπουργκ ήταν παρούσα, με τα γνωστά ιστορικά διαλείμματα,σε 110 από τα 200 χρόνια του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους. Με αφετηρία την παράδοση του «σκήπτρου» στον Γεώργιο από τον μπουρλοτιέρη Κανάρη στην Κοπεγχάγη και κατάληξη το δημοψήφισμα του 1974. Ο σκληρός βραχίων του κράτους της μισής Ελλάδας,των εκτροπών και του αυταρχισμού.
•Για το «πως» έπεσε διάβασα πολλές και ενδιαφέρουσες αναλύσεις το ΣΚ.Την εξήγηση την έδωσε μια και μόνο φράση του πιστού μάγειρα-μπάτλερ του Κωνσταντίνου που τον ακολούθησε μετά το 1968. Μια φράση ιστορικό τεκμήριο εν μέσω διαφόρων επαινετικών.Διατυπώθηκε σε συνέντευξη του μάγειρα στην Καθημερινή της Κυριακής.Τι είπε;
•Άκουσα με τα αυτιά μου την Φρειδερίκη να του λέει την 21 Απριλιου. «η θα τους αναγνωρίσεις αμέσως ή θα παραιτηθείς από το θρόνο και δεν θα βγεις απ το Τατόι». Είχε την επιλογή και δείλιασε ,κιότεψε.Το άκουσε ο μάγειρας.Τι χρεία άλλων έχουμε; Ή ίσως τον ενδιέφερε η επικείμενη δική του εκτροπή των στρατηγών..Επέλεξε να λύσει το δίλημμα ορκίζοντας και νομιμοποιώντας θεσμικά τη χούντα.Το πλήρωσε με την έκπτωση της δυναστείας .Άλλωστε κατά τη διάρκεια της χούντας δεν μίλησε ποτέ εναντίον της και εισέπραττε μέχρι το 1973 την βασιλική χορηγία.
•Νέος μεν , άφρων και άτολμος δε ή επιτήδειος. Με την ανατροφή ότι η μοναρχία είναι αιώνια και η δημοκρατία αναλώσιμη. Είχε την τύχη που ο ίδιος προκάλεσε. Γιατί στη ζωή «έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις» λέει το τραγούδι του Σαββοπουλου.
•Αυτά είναι ιστορία. «ή βασιλευς ή στρατιώτης».

ΠΑΝΟΣ ΜΠΙΤΣΑΞΗΣ

Στη ζωή μπορεί να έρθουν έτσι τα πράγματα και άλλοι άνθρωποι να σε αδικήσουν. Κανείς όμως δεν μπορεί να σε ξεφτιλίσει, αν δεν του το επιτρέψεις εσύ. Η αδικία μπορεί ενίοτε να σου επιβληθεί, στην ξεφτίλα πάντα συμπράττεις. Αναγκαίο (και αυτονόητο) επακόλουθο αυτής της ρεαλιστικής διαπίστωσης είναι η εξής επιλογή : με αυτόν που επιλέγει συνειδητά να σε αδικεί, δεν διαπραγματεύεσαι ποτέ σοβαρά, διότι διαφορετικά διακινδυνεύεις ν’ αποδεχτείς στο τέλος -εν όλω ή εν μέρει- την αδικία που θέλει να σου επιβάλει, οπότε μεταβαίνεις (οικεία βουλήσει) στο καθεστώς της προσωπικής ξεφτίλας.

Γιώργος Λογοθέτης

Βασιλική Αυλή. 11 Ιουνίου 1963

Η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς Εδέχθη μετά μεσημβρίαν την Α.Ε. τον πρωθυπουργόν κ. Κ. Καραμανλήν,όστις υπέβαλε την παραίτησιν της υπ’ αυτόν Κυβερνήσεως , ήτις και εγένετο αποδεκτή.

Εκ του Μεγάλου Βασιλικού Αυλαρχείου.

Βασιλική Αυλή. 24 Δεκεμβρίου 1963.

Η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς εδέχθη την Α.Ε. τον αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως και υπουργόν επί των εξωτερικών κ. Σ Βενιζέλον.

Η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς εδέχθη την Α.Ε τον πρωθυπουργόν κ.Γεώργιον Παπανδρέου όστις υπέβαλε την παραίτησιν της υπ’ αυτόν κυβερνήσεως. Η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς απεδέχθη την παραίτησιν.

Εκ του βασιλικού Αυλαρχείου

Βασιλική Αυλή, 10 Αυγούστου 1965.

Η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς εδέχθη τον κύριο Στεφάνον Στεφανόπουλον όστις κατέθεσε την ανατέθείσαν αυτώ διερευνητικήν εντολήν.

Εκ του Βασιλικού Αυλαρχείου.

Βασιλική Αυλή. 31 Μαρτίου 1967.

Η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς εδέχθη είς ακρόασιν τον πρωθυπουργόν κύριον Ιωάννη Παρασκευόπουλόν όστις υπέβαλε Αυτώ την παραίτησιν της κυβερνήσεως.

Η αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς εδέχθη μετά μεσημβρίαν είς ακρόασιν τον αρχηγόν της Ενώσεως Κέντρου κ. Γεωργίον Παπανδρέου.

Η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς εδέχθη μετά μεσημβρίαν είς ακρόασιν τον αρχηγον της ΕΡΕ κ. Παναγιώτη Κανελλόπουλον.

Υψηλή επιταγή ο Αυλάρχης της Α.Μ. του Βασιλέως κατήλθεν εις τον αερολιμένα του Ελληνικού και χαιρέτησε εκ μέρους της Α. Μ. την Α.Ε. τον προέδρον της Ινδονησίας κύριον Σουκάρνο διελθόντα σήμερον εξ Αθηνών.

Εκ του βασιλικού Αυλαρχείου.

Βασιλική Αυλή. 26 Απριλίου 1967.

Ενώπιον του βασιλέως και παρουσία του πρωθυπουργού κ. Κωνσταντίνου Κόλλια, ο θεοφιλέστατος επίσκοπος Κερνίτσης κ κ Χρυσόστομος όρκισε τους κ κ Ιωάννη Τσαντίλαν ως υπουργό επί των συγκοινωνιών, Α. Λέκκαν ως υπουργόν επί της εργασίας, Σπύρον Λιζάρδον ως υπουργόν επί των οικονομικών και Γ.Γεωργακόπουλον ως υφυπουργόν επί του εμπορίου.

Μετά την μεσημβρίαν η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς παρέστη εις συνεδρίασιν του υπουργικού συμβουλίου. Ο Βασιλεύς και η Βασίλισσα, η Βασίλισσα Φρειδερίκη Βασίλισσα μήτηρ και η πριγκίπισσα Ειρήνη παρηκολούθησαν μετά μεσημβρίαν εν τω παρεκκλησίω των ανακτόρων Τατοΐου την ακολουθίαν του Νυμφίου.

Εκ του Βασιλικού Αυλαρχείου

Πηγή:από το βιβλίο του Θανάση Βαλτινού, «Στοιχεία για τη δεκαετία του 60».

ο αξέχαστος Ηλίας, ο αρχιτσέλιγκας του Λουτσόβου στις υπώρειες των Βαρδουσίων