*Vincent van Gogh

…..Οι λίγοι κι εκλεκτοί αποστρέφονται την ένταξη σε μια μάζα που έχασε τις ανθρώπινες ιδιότητες. Γι’ αυτό συχνά μένουν μόνοι, όπως οι κορυφές των βουνών, που δέχονται τα πλήγματα των κεραυνών…. Αλλά μόνο οι κορυφές έχουν το προνόμιο να κατοικούνται από αετούς και να εγγίζουν τον ουρανό….

Είναι χίλιες φορές καλύτερο να διαθέτεις κοινή λογική χωρίς μόρφωση παρά μόρφωση χωρίς κοινή λογική διότι, αυτό είναι το μοναδικό μυστικό της καριέρας. Όχι η μόρφωση. Όχι να γεννηθείς με κρυφά ταλέντα.

Η θέληση είναι το μέταλλο από το οποίο κατασκευάζεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου και ο πόθος της Παιδείας…

Ο συγκερασμός πλούτου και γνώσης, ή μάλλον η υποταγή της γνώσης στον πλούτο, φέρνει κάποιες προνομιούχες ομάδες σε θέση εξουσίας, ώστε να κρατούν τους μοχλούς των διεθνών εξελίξεων

Ο καπετάνιος της Δωρίδας, Δήμος Σκαλτσάς ή Σκαλτσοδήμος.

Ο Δήμος Σκαλτσάς (ή Σκαλτσοδήμος) ήταν οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης που γεννήθηκε κατά το 1760 ή 1765 στην Αρτοτίνα Φωκίδας. Μικρός έβοσκε πρόβατα στα Βαρδούσια ενώ όταν ήταν νέος υπηρέτησε και στην Αυλή του Αλή Πασά.

Ο Σκαλτσάς εντάχθηκε στο σώμα του Αρβανιτοκλέφτη Τσαμ Καλόγερο τον οποίο και αντικατέστησε μετά την αποχώρησή του. Πρωτοπαλήκαρα είχε τους συγχωριανούς του Γούλα και Αθανάσιο Διάκο.
Όταν ο τελευταίος φεύγει για τα Σάλωνα γίνεται ο αναμφισβήτητος καπετάνιος της Δωρίδας.

Μυημένος στη Φιλική Εταιρεία λίγο πριν την επανάσταση, ήταν καλά προετοιμασμένος για το μεγάλο ξεσηκωμό.
Έτσι στις 28 Μαρτίου 1821 απελευθέρωσε μαζί με τους Αναγνώστη Λιδωρίκη και παπα-Γιώργη Πολίτη το Λιδωρίκι, ενώ ταυτόχρονα το πρωτοπαλίκαρό του, ο Θοδωρής Χαλβατζής το Μαλανδρίνο.

Τον Μάιο του 1821, ύστερα από την Μάχη της Γραβιάς, μαζί με τον Γιάννη Γκούρα και τον Αντρίτσο Σαφάκα, κατέλαβε τη θέση Αετός για να χτυπήσει τους Τούρκους στην Υπάτη, κυκλώθηκε όμως με τους άντρες του από 1.500 Τουρκαλβανούς και αναγκάστηκε να υποχωρήσει.

Στις 2 Απριλίου του 1822 μαζί με τον Σαφάκα, τον Δυοβουνιώτη και τον Μήτσο Κοντογιάννη νίκησε το Δράμαλη στην περιοχή της Υπάτης ενώ διακρίθηκε και στην Μάχη της Άμπλιανης.
Στις 30 Ιουνίου του 1826 ο Σκαλτσοδήμος νίκησε στην τελευταία του μάχη τους Τούρκους στο Χάνι του Σκορδά (Καραπιστόλη αργότερα), μετά από τη μάχη στους Πενταγιούς.

Αποσύρθηκε στην Πελοπόννησο μετά την πτώση του Μεσολογγίου, όπου και πέθανε στις αρχές Σεπτεμβρίου 1826.

Ο Δήμος Σκαλτσάς (ή Σκαλτσοδήμος) ήταν οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης που γεννήθηκε κατά το 1760 ή 1765 στην Αρτοτίνα Φωκίδας. Μικρός έβοσκε πρόβατα στα Βαρδούσια ενώ όταν ήταν νέος υπηρέτησε και στην Αυλή του Αλή Πασά.

Ο Σκαλτσάς εντάχθηκε στο σώμα του Αρβανιτοκλέφτη Τσαμ Καλόγερο τον οποίο και αντικατέστησε μετά την αποχώρησή του. Πρωτοπαλήκαρα είχε τους συγχωριανούς του Γούλα και Αθανάσιο Διάκο.
Όταν ο τελευταίος φεύγει για τα Σάλωνα γίνεται ο αναμφισβήτητος καπετάνιος της Δωρίδας.

Μυημένος στη Φιλική Εταιρεία λίγο πριν την επανάσταση, ήταν καλά προετοιμασμένος για το μεγάλο ξεσηκωμό.
Έτσι στις 28 Μαρτίου 1821 απελευθέρωσε μαζί με τους Αναγνώστη Λιδωρίκη και παπα-Γιώργη Πολίτη το Λιδωρίκι, ενώ ταυτόχρονα το πρωτοπαλίκαρό του, ο Θοδωρής Χαλβατζής το Μαλανδρίνο.

Τον Μάιο του 1821, ύστερα από την Μάχη της Γραβιάς, μαζί με τον Γιάννη Γκούρα και τον Αντρίτσο Σαφάκα, κατέλαβε τη θέση Αετός για να χτυπήσει τους Τούρκους στην Υπάτη, κυκλώθηκε όμως με τους άντρες του από 1.500 Τουρκαλβανούς και αναγκάστηκε να υποχωρήσει.

Στις 2 Απριλίου του 1822 μαζί με τον Σαφάκα, τον Δυοβουνιώτη και τον Μήτσο Κοντογιάννη νίκησε το Δράμαλη στην περιοχή της Υπάτης ενώ διακρίθηκε και στην Μάχη της Άμπλιανης.
Στις 30 Ιουνίου του 1826 ο Σκαλτσοδήμος νίκησε στην τελευταία του μάχη τους Τούρκους στο Χάνι του Σκορδά (Καραπιστόλη αργότερα), μετά από τη μάχη στους Πενταγιούς.

Αποσύρθηκε στην Πελοπόννησο μετά την πτώση του Μεσολογγίου, όπου και πέθανε στις αρχές Σεπτεμβρίου 1826.

Εκεί όπου γράφτηκε ιστορία

Η ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και της απελευθέρωσης της χώρας γράφτηκε απ’ άκρη σ’ άκρη. Με μάχες, ναυμαχίες και γεγονότα άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο γνωστά. Πολλές τοποθεσίες της Ελλάδας έχουν ταυτιστεί με σημαντικά γεγονότα από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και αμέσως το μυαλό μας πηγαίνει εκεί όταν τις ακούμε και όταν τις επισκεπτόμαστε. Φυσικά τα μέρη που έχουν διαδραματιστεί σπουδαία ιστορικά γεγονότα έχουν αλλάξει. Σε πολλά από αυτά υπάρχουν μνημεία που θυμίζουν την ιστορία που γράφτηκε ενώ σε άλλα μέρη υπάρχουν οικισμοί ή και τίποτα που θα θυμίζει τι συνέβη κάποτε εκεί.null

Ένα μέρος που διαδραματίστηκαν σπουδαίες στιγμές της ιστορίας της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 είναι το περίφημο Χάνι της Γραβιάς. Πρόκειται για μια σπουδαία μάχη η οποία αποκαλείται και Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς και ήταν μία από τις πολεμικές εμπλοκές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, με νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες. Πώς είναι άραγε σήμερα η τοποθεσία που έγινε η σπουδαία αυτή μάχη;

Η νικηφόρα Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς

Η Μάχη στο Χάνι της Γραβιά διεξήχθη στις 8 Μαΐου του 1821 όταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με σχεδόν 120 άνδρες νίκησε το στρατό του Ομέρ Βρυώνη, δηλαδή περίπου 8.000 Τούρκους.

---

---

Ο Ομέρ Βρυώνης πριν ξεκινήσει για την εκστρατεία του κατά της Πελοποννήσου, διέταξε τους πιστούς του καπεταναίους της Δυτικής Ελλάδας να μαζευτούν στη Γραβιά Φωκίδος. Από εκεί θα έφευγαν όλοι μαζί. Ειδικά στον Οδυσσέα Ανδρούτσο, έστειλε ιδιαίτερο αγγελιοφόρο για να του αναγγείλει το τέλος του Αθανασίου Διάκου. Μεταξύ άλλων του δήλωσε ότι αν αποφάσιζε να πάει μαζί του στη Γραβιά μαζί με τους άλλους θα του έδινε και το αρματολίκι της Λιάκουρας. Λίγες μέρες πριν τη μάχη, και συγκεκριμένα στις 3 Μαΐου του 1821, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος φτάνει στη Γραβιά μαζί με μία ομάδα από 100 περίπου άνδρες με σκοπό να σταματήσουν την πορεία των εχθρών. Και τα κατάφεραν.

Στο σημείο μαζεύτηκαν μετά από από πρόσκληση του Ανδρούτσου και άλλοι καπεταναίοι. Ο ίδιος ήταν που τους έδωσε μια εντολή που θα φαινόταν αργότερα καθοριστική για την πορεία της μάχης. Τούς πρότεινε να κλειστούν στο Χάνι, ώστε μη μπορώντας να υποχωρήσουν, να αναγκαστούν να πολεμήσουν πάση θυσία για να ανακόψουν την πορεία του Ομέρ Βρυώνη. Ωστόσο ο Πανουργιάς και ο Γιάννης Δυοβουνιώτης δέχτηκαν. Έτσι χωρίστηκαν σε τρία τμήματα. Το τμήμα με τον Κοσμά Σουλιώτη και τον Κατσικογιάννη αποφάσισαν να πιάσουν τα υψώματα δεξιά από το δρόμο. Το τμήμα με τον Πανουργιά και τον Δυοβουνιώτη έκατσε στα υψώματα του Χλωμού ενώ όσοι ήθελαν θα κλείνονταν μαζί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο μέσα στο Χάνι. Η ιστορία λέει ότι εκεί μέσα ο Ανδρούτσος τούς κάλεσε να χορέψουν και έσυρε το τσάμικο. Συνολικά εκατόν είκοσι άνδρες πιάστηκαν στο χορό. Σύντομα είχαν καταφέρει να μετατρέψουν το Χάνι σε απόρθητο φρούριο. Έφραξαν τα ανοίγματα και άνοιξαν πολεμίστρες.

Η νικηφόρα έξοδος από το Χάνι

Οι Τούρκοι περικύκλωσαν την περιοχή και το Χάνι και έστειλαν τον Χασάν-δερβίση για να πει στον Ανδρούτσο να παραδοθεί. Μάταια. Ο δερβίσης δερβίσης πέφτει νεκρός από βόλι του Ανδρούτσου και η μάχη ξεκινά. Ο Βρυώνης βλέποντας τους άνδρες του να πέφτουν από τα πυρά των Ελλήνων, διέταξε να φέρουν κανόνια για να ανατινάξει το κτίριο. Εντωμεταξύ οι Έλληνες έχοντας καταλάβει τι θα συμβεί και αφού είχαν σκοτώσει πάνω από 800 Τούρκους εγκατέλειψαν το χάνι. Μάλιστα σε αυτή τη νικηφόρα έξοδο, οι Έλληνες έχασαν μόνο 6 πολεμιστές.

Η στρατηγική επιτυχία της μάχης αυτής ήταν μεγάλη. Ουσιαστικά εμπόδισε την κάθοδο του Ομέρ Βρυώνη στην Πελοπόννησο και διευκόλυνε τη νίκη στο Βαλτέτσι που εμψύχωσε τους Έλληνες και την επανάσταση.

Πώς είναι σήμερα το Χάνι που 120 Έλληνες σταμάτησαν 8.000 Τούρκους

σήμερα ζούμε 40 χρόνια περισσότερα σε σχέση με το 1880!

 

1880: Κατασκευάστηκε το πρώτο εκτεταμένο σύγχρονο σύστημα αποχέτευσης.

1889: Οι νοσοκόμες ξεκίνησαν να χρησιμοποιούν λαστιχένια γάντια. Οι χειρούργοι δεν τα χρησιμοποιούσαν υποχρεωτικά για μερικές δεκαετίες ακόμα.

1901:  Ανακαλύφθηκαν οι διαφορετικοί τύποι αίματος.

1908: Το New Jersey έγινε η πρώτη πόλη που χρησιμοποίησε χλώριο για την απολύμανση του πόσιμου νερού.

1918: ο ιός της γρίπης εξαπλώθηκε σ’ όλο τον κόσμο από τα στρατεύματα που πολεμούσαν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Πέθαναν περίπου 25 εκατομμύρια άνθρωποι.

1921: Το εμβόλιο κατά της φυματίωσης. Μετά από 4 χρόνια, η φυματίωση έπαυσε να είναι κύρια αιτία θανάτου.

1924: Ξεκίνησε η διανομή ιωδιούχου αλατιού, εμποδίζοντας την βρογχοκήλη και τη νοητική υστέρηση.

1928: Ανακαλύφτηκε η πενικιλίνη. Χρησιμοποιήθηκε ευρέως μόνο αφού αποδείχτηκε επιτυχής για τους στρατιώτες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

1945: Πρώτη επιτυχημένη αιμοκάθαρση. Μετά από λίγα χρόνια, η νεφρική νόσος έπαυσε να αποτελεί κύρια αιτία θανάτου.

1947: Πρώτη πετυχημένη χρήση φαρμάκων καταπολέμησης της υψηλής αρτηριακής πίεσης.

1953: Πρώτη πετυχημένη εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς.

1955: Ανακαλύφτηκε το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας.

1960: Κυκλοφορεί το πρώτο αντισυλληπτικό χάπι.

1964: Πρώτη πετυχημένη χρήση της χημειοθεραπείας.

1969: Αντικαπνιστικό μήνυμα στα πακέτα τσιγάρων.

1987: Ο Οργανισμός Φαρμάκων δίνει έγκριση για το πρώτο χάπι που βοηθάει στη μείωση της χοληστερίνης.

1998: Τα πρώτα βλαστικά κύτταρα από ανθρώπινο έμβρυο.

2001: Η πρώτη χαρτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος.

Οι άνθρωποι θα κάνουν λάθος μερικές φορές. Και όχι μόνο θα κάνουν λάθος, αλλά μπορεί επίσης να αρνηθούν να δουν ότι κάνουν λάθος. Είναι τεράστια σπατάλη χρόνου και ενέργειάς, το να ανησυχείτε συνεχώς για τη διόρθωση του λάθος. Θα βρεθείτε σε πολλές διαφωνίες και συζητήσεις, που δεν οδηγούν πουθενά. Καμία διαφωνία δεν θα κάνει ένα άτομο βαθιά ριζωμένο στις λάθος πεποιθήσεις του να αλλάξει γνώμη. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να πειστούν ή να παραδεχτούν ότι κάνουν λάθος. Μάθετε να αναγνωρίζετε τις μάχες για τις οποίες αξίζει να πολεμήσετε…  

Η ζωή είναι σκληρή, είναι αλήθεια, εσείς όμως είστε πιο σκληροί. Βρείτε τη δύναμη να γελάτε κάθε μέρα. Βρείτε το θάρρος να αισθάνεστε διαφορετικά, αλλά όμορφα. Ψάξτε μέσα στην καρδιά σας και κάντε τους άλλους να χαμογελούν κι αυτοί. Μην αγχώνεστε για πράγματα που δεν μπορείτε να αλλάξετε. Ζήστε απλά και δώστε αγάπη απλόχερα, μιλήστε με ειλικρίνεια, εργαστείτε με όρεξη. Και ακόμα κι αν αποτύχετε κάπου, συνεχίστε να προσπαθείτε και να εξελίσσεστε..

Το να ζεις σε φαντασιακούς κόσμους στους οποίους εσύ είσαι το κέντρο του σύμπαντος είναι ηλίθιο, καταστροφικό για αυτούς που το κάνουν !  Πλην όμως είναι δικαίωμά τους!!

Ακούγοντας ομιλίες συμμετεχόντων στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μην θυμηθείς τον αρχαίο ρωμαίο ποιητή Βιργίλιο!

Ο Ξέρξης μετά την ήττα του στη Σαλαμίνα αποχωρεί πανικόβλητος από τον ελλαδικό χώρο. Αλλά αφήνει στη θέση του τον στρατηγό του Μαρδόνιο. Ο Μαρδόνιος επιχειρεί να προσεταιριστεί τους Αθηναίους. Στέλνει τον Ελλησπόντιο Μουροχύδη, άνθρωπο δικό του με ειρηνευτικές προτάσεις στην Βουλή των Πεντακοσίων που έδρευε τότε στη Σαλαμίνα. Ο Μουριχύδης απεπέμφθη κακήν κακώς από την Βουλή. Προηγουμένως μάλιστα είχε αποπεμφθεί και από την αθηναϊκή Εκκλησία του Δήμου και ο Αλέξανδρος ο Μακεδών. [Πρόκειται για τον Αλέξανδρο τον Α΄, Αλέξανδρος ο Μέγας είναι Αλέξανδρος ο Γ΄]. Κατά την μαρτυρία του Ηροδότου και άλλος βουλευτής, ο Λυκίδης, είχε αποτολμήσει να συμβουλέψει τους Αθηναίους να διαπραγματευτούν με τους Πέρσες, αλλά τον θανάτωσαν με λιθοβολισμό (Ηρόδοτος Θ΄, 5). Χίλεος ο Τεγεάτης προειδοποίησε ότι ενδεχόμενη συμμαχία των Αθηναίων με τους Πέρσες θα αχρήστευε την αποτελεσματικότητα του τείχους που οι Πελοποννήσιοι είχαν κατασκευάσει στον Ισθμό της Κορίνθου, όπερ οδυνηρό για τους Σπαρτιάτες ( Ηρόδοτος Θ΄, 8-9).

Οι πρόγονοί μας τιμωρούσαν σκληρά τους εισηγητές του συμβιβασμού= προδοσίας!

 

Οι πάπιες είναι αθώες, τουλάχιστον αυτό το συμπέρασμα βγάζει η ιστορία πίσω από τη φράση «κάνεις την πάπια» που σημαίνει κάνεις τον ανήξερο (ενώ ξέρεις…). Προέρχεται από τη φράση «ποιείς τον παπίαν» που ξεκίνησε τη βυζαντινή εποχή και αφορούσε τη θέση του παπία, του κλειδοκράτορα δηλαδή του παλατιού, ο οποίος όφειλε να είναι εχέμυθος και να μην αποκαλύπτει το παραμικρό, καθώς γνώριζε τα πάντα από όσα συνέβαιναν μέσα στο παλάτι. Κάπως έτσι ξεκίνησε το «ποιείς τον παπίαν» που εξελίχθηκε στο σημερινό πιο απλουστευμένο «κάνεις την πάπια».

Οι ισχυροί, κατά κανόνα, θεωρούν αυτονόητο να αδικούν τους πιο αδύνατους, όπως τα ψάρια στη θάλασσα όπου το μεγάλο τρώει το μικρό…

 

 

 ο Άγιος Γεωργιος στο Κάστρο του Καλλίου (Βελούχι) πριν και μετά την λίμνη του Μόρνου.

 

Ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της αρχαιότητας, ήταν αναμφίβολα ο Φειδίας. Γεννήθηκε στα τέλη του 6ου π. Χ. αιώνα ή στις αρχές του 5ου π. Χ. αιώνα. Το όνομά του είναι στενά συνδεδεμένο με εκείνο του Περικλή. Ο Περικλής του ανέθεσε τη γενική επιστασία της καλλιτεχνικής διακόσμησης των κτισμάτων της Ακρόπολης και κυρίως του Παρθενώνα. «Πάντα διείπε και πάντων επίσκοπος ήταν αυτώ» [τω Περικλεί].

Ο Φειδίας φιλοτέχνησε και το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα της Παρθένου Αθηνάς (438 π. Χ.). Όμως, πολιτικοί αντίπαλοι του Περικλή κατηγόρησαν τον Φειδία ότι είχε υπεξαιρέσει μέρος του ελεφαντοστού και του χρυσού του αγάλματος. Ο Φειδίας όμως, αποσπώντας χωρίς να προκαλέσει καμία ζημιά, τον χρυσό χιτώνα του αγάλματος και ζυγίζοντάς τον, απέδειξε τη συκοφαντία. Οι εχθροί του όμως, τον μήνυσαν και για ασέβεια, θεωρώντας πως απεικόνισε τον Περικλή και τον εαυτό του, ως «πρεσβύτη θαλερό» μάλιστα, στην ασπίδα της Θεάς. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, φυλακίστηκε και πέθανε στη φυλακή από ασθένεια ή από δηλητήριο που του έδωσαν ύπουλα οι εχθροί του Περικλή.

Σύμφωνα όμως με άλλη εκδοχή, δεν φυλακίστηκε αλλά φυγαδεύτηκε και πήγε στην Ηλεία, όπου κατασκεύασε το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα του Ολυμπίου Διός και σκοτώθηκε από τους Ηλείους αφού καταδικάστηκε σε θάνατο για δεύτερη φορά για παρόμοια αιτία.

Και πάλι δημιουργούνται προβλήματα σχετικά με το ποιο από τα δύο αγάλματα (του Δία ή της Αθηνάς) φιλοτεχνήθηκε νωρίτερα. Ο ναός του Ολυμπίου Δία, ολοκληρώθηκε το 456 π. Χ. Πιθανότατα ο Φειδίας εργάστηκε στην Ηλεία, επέστρεψε στην Αθήνα μετά από πρόσκληση του Περικλή και τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στην Ηλεία. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι το άγαλμα του Ολυμπίου Διός έφερε την υπογραφή του Φειδία και οι Ηλείοι τίμησαν τους απογόνους του με το αξίωμα των Φαιδρυντών, των καθαριστών του αγάλματος του Δία.

Δημοσίευμα της Wall Street Journal προειδοποιεί ότι ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, που επιβλέπει έξι εταιρείες, μία αμύθητη περιουσία, χιλιάδες θέσεις εργασίας και πλουσιοπάροχα συμβόλαια με την αμερικανική κυβέρνηση, κινδυνεύει να τα χάσει όλα λόγω της ασταθούς συμπεριφοράς του και της κατανάλωσης διαφόρων ουσιών. πηγη: Protagon

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ ΣΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟ – Η ΔΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ

Ο Μιλτιάδης γεννήθηκε το 554 π. Χ. περίπου, ήταν Αθηναίος στρατηγός και πολιτικός και, όπως ξέρουμε, ο βασικός συντελεστής της νίκης των Ελλήνων στον Μαραθώνα, το 490 π. Χ. Μετά τη μεγάλη αυτή επιτυχία, τιμήθηκε ιδιαίτερα από τους συμπολίτες του και, έχοντας τη συναίνεση του Δήμου, ανέλαβε την άνοιξη του 489 π. Χ. επικεφαλής μιας εκστρατείας για εκκαθάριση των νησιών των Κυκλάδων από τις περσικές φρουρές που είχαν απομείνει και να τιμωρήσει όσα νησιά είχαν συμμαχήσει με τους Πέρσες. Οι πληροφορίες για την εκστρατεία αυτή, είναι συγκεχυμένες.

Τόσο οι αρχαίοι συγγραφείς (Ηρόδοτος, Έφορος, Διόδωρος, Κορνήλιος, Νέπως, Πλούταρχος), όσο και οι νεότεροι ιστορικοί (Λεγκράν, Γκλοτς, Μπέλοχ, Μπέρβε), δεν συμφωνούν μεταξύ τους. Υπάρχει μάλιστα μια άποψη, ότι ζήτησε από τους Αθηναίους 70 πλοία και στρατό, χωρίς να τους πει εναντίον ποιων θα εκστρατεύσει. Τους υποσχέθηκε απλά ότι αν τον ακολουθούσαν, θα τους γέμιζε με πλούτη. Ενθουσιασμένοι οι Αθηναίοι και έχοντάς του τυφλή εμπιστοσύνη μετά τον θρίαμβο στον Μαραθώνα, τον ακολούθησαν.

Φαίνεται ότι αφού οι Αθηναίοι αποβιβάστηκαν σε πολλά κυκλαδονήσια και έδιωξαν τις περσικές φρουρές έπλευσαν προς την Πάρο, με πρόσχημα ότι με μία τριήρη είχε βοηθήσει τους Πέρσες στον Μαραθώνα. Πολιόρκησαν το νησί και ο Μιλτιάδης ζήτησε από τους Παριανούς 100 τάλαντα για να λύσει την πολιορκία. Οι νησιώτες δεν δέχτηκαν, κλείστηκαν στην ακρόπολή τους και αντιστάθηκαν γενναία για 26 μέρες. Τότε ο Μιλτιάδης πληγώθηκε στο γόνατο και αναγκάστηκε να λύσει την πολιορκία. Επέστρεψε άπραγος στην Αθήνα, χωρίς να φέρει τα πλούτη που είχε υποσχεθεί. Αυτό δυσαρέστησε τους συμπολίτες του. Βρήκαν μάλιστα ευκαιρία οι Αλκμεωνίδες, αντίπαλοι του Μιλτιάδη, με επικεφαλής τον Ξάνθιππο, πατέρα του Περικλή, να τον κατηγορήσουν ότι έλυσε την πολιορκία της Πάρου γιατί δωροδοκήθηκε από τους Πέρσες.

 

Στη δίκη που ακολούθησε, ο Μιλτιάδης δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του καθώς το τραύμα στον μηρό είχε εξελιχθεί σε γάγγραινα και ήταν κατάκοιτος. Οι φίλοι του που ανέλαβαν να τον υπερασπιστούν, ανέφεραν τόσο τη μάχη του Μαραθώνα όσο και την κατάληψη της Λήμνου από αθηναϊκά στρατεύματα, με επικεφαλής τον Μιλτιάδη. Ο μεγάλος στρατηγός, απέφυγε τη θανατική καταδίκη, αλλά τιμωρήθηκε με πρόστιμο 50 ταλάντων. Τόσα φαίνεται ότι ήταν τα έξοδα της εκστρατείας.

Ο Μιλτιάδης, πέθανε σύντομα από γάγγραινα (489 π. Χ.). Το πρόστιμο, πληρώθηκε από τον γιο του Κίμωνα (Ηρόδοτος), ενώ άλλες πηγές, αναφέρουν ότι πληρώθηκε από τον Καλλία, πλούσιο Αθηναίο που παντρεύτηκε την κόρη του Μιλτιάδη και αδελφή του Κίμωνα Ελπινίκη. Παρά την καταδίκη του, ο Μιλτιάδης τιμήθηκε από τους Αθηναίους. Τάφηκε στο πεδίο της μάχης του Μαραθώνα σε ξεχωριστό τάφο, του έστησαν πολλά αγάλματα, ενώ και στην απεικόνιση της μάχης του Μαραθώνα στην Ποικίλη Στοά, η μορφή του κατείχε περίοπτη θέση.