«Καθαρότη απίστευτη άφηνε, σε μέγα βάθος μέσα της, το αληθινό τοπίο να φανεί».

Πυραγός Τροντζας
(συνέντευξη στη Καθημερινη στην κ.Μαργαρίτα Πουρνάρα)

Όταν σώζεις έναν άνθρωπο είναι σαν να τον ξαναγεννάς….σαν να νοιωθεις ότι άξιζε το πέρασμα σου από αυτή τη γη.Ο πόνος είναι φοβερό συναίσθημα.Ενώνει τους πάντες.Οι εθνικότητες δεν υπάρχουν,ούτε το φύλο,η ηλικία,το χρώμα.Μόνο η ανθρώπινη μοίρα υπάρχει που μας κάνει όλους ευάλωτους.Εκείνη τη δύσκολη ωρα γίνεσαι ένα με τον άλλο.Γίνεσαι ένα ακόμα και με κάποιον που πριν μπορεί να κρατούσες όπλο για να τον σκοτώσεις μέσα από τα χαρακώματα.
•Ο πυραγος είχε σώσει τον μικρό Ντεβεντς στη Νικομήδεια το 1999.Ο πατέρας του μικρού ήταν στρατιωτικός στο τουρκικό ναυτικό.Δεν ήξερε τουρκικά και για να του δώσει θαρρος του φώναζε «κράτα γιαβρί μου».Γιαβρί το έλεγε η γιαγιά μου.Μωρό μου,ψυχή μου είναι στα ελληνικά.

Καλή χρονιά καλές δουλειές !

Από το βιβλίο του Πάνου: η νερομάννα της Αθήνας

ΠΤΩΣΗ-ΠΤΗΣΗ από τον Χ Χωμενίδη.

Ο θάνατος παίρνει τον άνθρωπο και αφήνει ένα σώμα.

Τι να το κάνεις το σώμα, το ξαφνικά κεραυνοβολημένο ή το καθημαγμένο από μακρά αρρώστια;

Που ενδεχομένως το έχεις δει να βασανίζεται, να λιώνει, να γίνεται σκιά, να παύει να υπακούει στις βουλές του αφέντη του; Είναι φοβεροί τόποι τα νοσοκομεία για αυτό ακριβώς: επειδή βρίθουν από σώματα που δυστροπούν και βαθμιαία παραιτούνται. Που δεν βαδίζουν πιά, δεν τραγουδούν, δεν πεινούν για φαϊ, για έρωτα. Και τα σωληνάκια να στάζουν… Και όποτε αδειάζει ο ορός στις χιλιοτρυπημένες φλέβες με ένα κουδούνι να εμφανίζονται οι νοσηλεύτριες – τι ηρωίδες! ταγμένες στο ευγενές καθήκον και συνάμα τόσο γήινες, τρυφερές και αυστηρές… Ενδείξεις αναβοσβήνουν στα μηχανήματα, νούμερα που εσύ, ο άσχετος, δεν μπορείς να ερμηνεύσεις, κοιτάζεις έξω, το χιόνι δυναμώνει, ο άνθρωπός σου όμως, ο άρρωστός σου, δεν έχει κουράγιο να πλησιάσει στο παράθυρο και να θαυμάσει τον χορό των νιφάδων.

Πώς να φερθείς στο σώμα; Να το στολίσεις; Να το ψάλεις και να το νεκροφιλήσεις, να του πετάξεις λουλούδια και χώμα; – «χους ην και εις χουν απελεύσει…»

Παιδάκι νόμιζα πως οι πεθαμένοι θάβονται γυμνοί, «τι τους χρειάζονται τα ρούχα;» απορούσα, «όπως έρχεται κανείς στον κόσμο, έτσι θα πρέπει και να φεύγει…» Λογική προφανώς σκέψη, που ο homo sapiens την απέρριψε εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια και άρχισε να υφαίνει σάβανα, να φιλοτεχνεί κτερίσματα, νεκρικές μάσκες. Για να συλήσει ο Σλήμαν, το 1876 -αρχαιολογική αδεία-, έναν τάφο στις Μυκήνες, να τραβήξει το μαλαματένιο προσωπείο και να έρθει ενώπιος ενωπίω με κάποιον πανάρχαιο ηγεμόνα. «Αντίκρυσα τον Αγαμέμνονα!» τηλεγράφησε στον Γεώργιο Α’. Δεν συμμερίστηκε εκείνος τον ενθουσιασμό του και είχε μάλλον δίκιο – τι πλούσιος, τι πένης; τι βασιλεύς, τι στρατιώτης; – η επιδερμίδα του προσώπου έγινε σκόνη στην επαφή της με τον αέρα, η ολόχρυση όμως μάσκα διατηρήθηκε, η τέχνη σώζει, η τέχνη σώζεται από τον οδοστρωτήρα-χρόνο.

Το σώμα, όπως και αν το ντύσεις, θα το φάει η γη. Ή, καθώς συνηθίζεται εσχάτως, οι φλόγες του αποτεφρωτηρίου. Ο άνθρωπος σου όμως -η γυναίκα σου, ο άντρας σου, ο φίλος σου- πού βρίσκεται; Αυτό είναι που με διαολίζει κάθε που χάνω έναν δικό μου. Πως δεν μπορώ να του τηλεφωνήσω, να τον ρωτήσω, να μού τα διηγηθεί το και το.

«Έλα! Πώς πάει; Έχει μέλλουσα ζωή; Σε πήρε στις φτερούγες του κανένας άγγελος, είδες τον Άγιο Πέτρο θυρωρό, σού άνοιξε την αγκαλιά του ο Αβραάμ; Ναι, ε; Όχι, ε; Αυτό ακριβώς φοβόμουν. Όμως εσύ, τώρα, πού βρίσκεσαι; Γιατί εγώ σε νοιώθω – κάπου είσαι… Μην μου το πεις! Έμεινες αιωνίως παραδομένος στην τελευταία σου στιγμή – κλείστηκες στο κουκούλι της ύστατης σκέψης, της στερνής σου αίσθησης; Για εμάς, εννοείς, η ζωή συνεχίζεται -σε ξενυχτάμε τώρα, σε θρηνούμε- ενώ για εσένα ο χρόνος έχει παγώσει στις δώδεκα και ένα λεπτό της Τετάρτης 8 Φεβρουαρίου 2023; Και όσα γήινα χρόνια κι αν περάσουν, εσύ εκεί; Ακίνητος; Κοκκαλωμένος;»

«Ναι, ρε» θα μου απαντήσει. «Ο θάνατος καταργεί τον χρόνο. Τον διαστέλλει, για την ακρίβεια, στο άπειρο. Το τώρα απορροφά το πριν και το μετά. Σαν τη φωτογραφία που απαθανατίζει μεν μία στιγμή αλλά εάν την παρατηρήσεις προσεκτικά, βλέπεις στα πρόσωπα που εικονίζονται ολόκληρο το παρελθόν τους και το μέλλον τους – και ας μην έρθει το μέλλον ποτέ. Για αυτό το κάθε “τώρα” μας έχει τεράστια σημασία. Διότι μέσα του φωλιάζει ο παράδεισος και η κόλασή μας. Το κάθε “τώρα” περιέχει τα πάντα!»

Μάζεψε ο φίλος μου όσες δύναμεις τού είχαν απομείνει και έκανε να σηκωθεί από το στρώμα. Ένοιωθε τον θάνατο να ζυγώνει – ήθελε να τον αντιμετωπίσει όρθιος. Στάθηκε για ένα δευτερόλεπτο στα πόδια του κι αμέσως κεραυνοβολήθηκε, σωριάστηκε, ένα νεκρό πλέον σώμα. Το τέλος του ήταν για τους άλλους πτώση. Για εκείνον ήταν πτήση.-

Χ.Χωμενίδης

Η Συμφωνία της Βάρκιζας

Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945 στην παραθαλάσσια τοποθεσία της Αττικής μεταξύ Κυβέρνησης και ΕΑΜ και επιχείρησε να τερματίσει θεσμικά τις πολιτικές και πολεμικές συγκρούσεις, που έμειναν στην ιστορία ως «Δεκεμβριανά».

Οι συγκρούσεις του Δεκεμβρίου του 1944 στην Αθήνα ήταν μια μάχη εξουσίας μεταξύ της πρώτης μετακατοχικής Κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου και των Άγγλων από τη μία πλευρά και του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ από την άλλη. Η Κυβέρνηση, ανίσχυρη και χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, είχε ανάγκη την αγγλική βοήθεια. Το ΕΑΜ με μπροστάρη το ΚΚΕ ήταν πανίσχυρο, λόγω του πρωταγωνιστικού του ρόλου στην Αντίσταση.

Τα «Δεκεμβριανά» άφησαν πίσω τους περίπου 7.000 μαχητές νεκρούς (230 Άγγλους, 3.500 Κυβερνητικούς, 3.000 ΕΑΜικούς) και απροσδιόριστο αριθμό αμάχων. Στις 11 Ιανουαρίου 1945 υπογράφηκε ανακωχή ανάμεσα στους Άγγλους και τον ΕΛΑΣ, με την οποία οι δυνάμεις του υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν την Αττική και τη Θεσσαλονίκη.

Στις 2 Φεβρουαρίου 1945 άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της συμφωνίας στο εξοχικό του Πέτρου Κανελλόπουλου, γιού του ιδρυτή της τσιμεντοβιομηχανίας ΤΙΤΑΝ Νικολάου Κανελλόπουλου, στη Βάρκιζα. Ο πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας, που είχε διαδεχθεί τον Γεώργιο Παπανδρέου στις 3 Ιανουαρίου, εκπροσωπήθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών Ιωάννη Σοφιανόπουλο, τον υπουργό Εσωτερικών Περικλή Ράλλη και τον υπουργό Γεωργίας Ιωάννη Μακρόπουλο. Την αντιπροσωπεία του ΕΑΜ αποτελούσαν ο Γεώργιος Σιάντος (γενικός γραμματέας του Κ.Κ.Ε), ο Δημήτριος Παρτσαλίδης (γραμματέας της κεντρικής επιτροπής του Ε.Α.Μ.) και ο Ηλίας Τσιριμώκος (γενικός γραμματέας της Ε.Λ.Δ).Αναμνηστική φωτογραφία μετά την υπογραφήΈπειτα από διαβουλεύσεις δέκα ημερών, η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945. Αποτελείτο από 9 άρθρα και προέβλεπε, μεταξύ άλλων, αφοπλισμό όλων των ένοπλων σωμάτων της Αντίστασης, ανασύνταξη του Εθνικού Στρατού, εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τους συνεργάτες των Γερμανών, αμνηστία για τα πολιτικά αδικήματα, δημοψήφισμα για το πολιτειακό ζήτημα και εκλογή Συντακτικής Συνέλευσης για την κατάρτιση νέου Συντάγματος.

Η σημασία της συμφωνίας αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι το κείμενό της δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, προσδίδοντας στο περιεχόμενό της ισχύ νόμου. Στις 28 Φεβρουαρίου ολοκληρώθηκε ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ, ο οποίος παρέδωσε: 100 πυροβόλα, 210 όλμους, 420 πολυβόλα, 1400 οπλοπολυβόλα, 700 αυτόματα, 49.000 τυφέκια και πιστόλια. H υπογραφή της Συμφωνίας βρήκε αντίθετο τον Άρη Βελουχιώτη, οποίος όχι μόνο δεν πειθάρχησε στις αποφάσεις του ΚΚΕ, αλλά επιχείρησε να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα.

Το χάσμα ανάμεσα στις δύο παρατάξεις δεν έδειχνε να γεφυρώνεται εύκολα και σύντομα η Συμφωνία της Βάρκιζας αποτέλεσε γράμμα κενό. Οι εκατέρωθεν παραβιάσεις των όρων της οδήγησαν σε νέα πολιτική πόλωση και στα δραματικά γεγονότα του Εμφυλίου Πολέμου, που διήρκεσε ως τις 30 Αυγούστου 1949.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

•Ο φίλος και συναπόφοιτος Νίκος Δένδιας ταξιδεύει παντού. 6 χώρες σε 5 μέρες. Τώρα ταξίδι μακρινό ως τη Τζαμάικα όπου θα συναντήσει την «διεθνή αρχή θαλάσσιων βυθών». Τι είναι τούτο; τόμαθα. Περί βυθών εκτός δικαιοδοσίας μιας χώρας. Χαίρε βάθος αμέτρητον..Καλή επιτυχια και προσδοκώ την αιώνια φιλία Ελλάδος και Τζαμάικα.

•Εκτός πλάκας τα ταξίδια αυτά είναι καλά. Έχουμε συμφέρον να χτίζουμε γέφυρες παντού στην οικουμένη. Μακάρι να επιστράτευαν τον/την εκάστοτε Πρόεδρο Δημοκρατίας σε μια παραλληλη διπλωματία εκεί όπου δεν προλαβαίνει ο Υπουργός. Αλλά ο Νίκος πάει παντού.

•Πριν πήγε στον Παναμά και ξεναγήθηκε στο μουσείο της διώρυγας. Εκεί σκίζουμε. Είχαμε έλληνα πρόεδρο τον Λακκα για 6 χρονια. Βέβαια τον διόρισε δικτάτωρ αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Είχαμε και έναν Έλληνα , ισχυρό παράγοντα,το 2014 ,προσπαθω να θυμηθώ το όνομα αλλά το ξέχασα,που μεταπήδησε από τον υποψήφιο Αριας στον Βαρέλα που τελικώς εξελεγη. Κατι σαν τον Καρανικόλα. Τι να απέγινε; Αλλά και ο σημερινός πρόεδρος έχει εκ μητρός ελληνικές ρίζες. Έχουμε ακμάζουσα και σφύζουσα δημιουργικότητας παροικία στο Παναμά.

•Θυμήθηκα το ταξίδι μας στον Παναμά και τη γειτονική Κολομβία. Το 2014. Εκεί έμαθα τα παραπάνω. Το τεράστιο επίτευγμα της διωρυγας που τη διαπλεύσαμε. Τη σχέση προόδου και θανάτου. Δεκάδες χιλιάδες εργάτες πέθαναν από «άγνωστους πυρετούς». Οι Γάλλοι εγκατέλειψαν το έργο εξ αιτίας τους. Ο Λαβεραν είχε ανακαλύψει στην Αλγερία το ομώνυμο πλασμωδιο της ελονοσίας αλλά για να φτάσουν τα νέα στον Παναμα ήθελε καιρό. Και πέφταν οι άνθρωποι αβοήθητοι σαν μύγες. Ξανάρχισε όταν οι Αμερικανοι φέραν έναν εμπνευσμένο αρχίατρο.

•Εκεί η πόλη λιμάνι που φτάσαμε λέγεται Κολόν. Γενέτειρα του δικού μας του προέδρου Λάκκα. Δεν μπορείτε να διανοηθείτε περί τίνος προκειται. Την ειδαμε σύντομα, δυο ωρες και όπου φύγει φύγει, με τελεια άγνοια κινδύνου. Τυχεροί που τη γλυτωσαμε χαρις στον έμπειρο ταξιτζή. Φτώχεια ανείπωτη. Εκτός ελέγχου. Το βασίλειο των συμμοριών και του εγκληματος. Η πόλη του Παναμά όμως εκεί που πήγε ο Δένδιας; Πολύ σικ.Σας τη συνιστώ για δυο μέρες. Είχα πάρει και μια πέτσινη θήκη αναπτήρα με το εθνόσημο Panama.Το εθνόσημο ξεθώριασε. Η θήκη μένει και μου θυμίζει.

Πάνος Μπιτσαξής

George Bernard Shaw: «Σου στέλνω δύο εισιτήρια για την πρεμιέρα του νέου μου θεατρικού έργου. Φέρε έναν φίλο σου… Αν υπάρχει».

Winston Churchill: «Δεν θα μπορέσω να έρθω στην πρώτη σου παράσταση. Θα έρθω στη δεύτερη. Αν υπάρξει».

Η Γραμματεία θα λειτουργεί στα γραφεία του Σωματείου ΕΛΛΑΔΑ (Κύπρου 76, Περιστέρι) έως το Σάββατο 4 Μαρτίου και την ημέρα του αγώνα, θα εδράζεται στο Πολιτιστικό Κέντρο Σκούρτων απέναντι από το γήπεδο.

Η περίοδος δήλωσης συμμετοχής στο 3ο Ράλλυ Βοιωτίας θα ξεκινήσει την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου και θα εκπνεύσει την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου στις 23:59. Δηλώσεις γίνονται αποκλειστικά μέσω του Συστήματος Διαδικτυακής Διαχείρισης Αγώνων-ΣΔΔΑ. Είναι σαφής η υπενθύμιση προς τους συμμετέχοντες για την έγκαιρη νέα έκδοση ή ανανέωση αγωνιστικής άδειας για το 2023.

“Ευλογημένη ας είναι η αμφιβολία! Σας συμβουλεύω να χαιρετάτε με χαρά και σεβασμό κείνον που τα λόγια σας σαν κάλπικη δεκάρα εξετάζει.”

Μπέρτολτ Μπρέχτ

Αθηναίοι ψηφοφόροι του 1934 πλαισιώνουν τον πρωθυπουργό, Παναγή Τσαλδάρη. Δεξιά και ο δήμαρχος, Σπύρος Πάτσης.

Οι δημοτικές εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου 1934 στη χώρα μας έμειναν στην ιστορία για δύο λόγους: α) επειδή για πρώτη φορά ψήφισαν σε εκλογική διαδικασία οι γυναίκες και β) επειδή για πρώτη φορά εξελέγη κομουνιστής δήμαρχος.

Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα ήταν ιδιαίτερα ρευστή μετά τις εκλογές της 5ης Μαρτίου του 1933, κατά τις οποίες η βενιζελική παράταξη μπορεί να πλειοψήφησε στην κάλπη, αλλά βρέθηκε στην αντιπολίτευση λόγω του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος. Τη χώρα από τις 10 Μαρτίου του 1933 κυβερνούσε ο αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος και ηγέτης της αντιβενιζελικής παράταξης Παναγής Τσαλδάρης, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Νικολάου Πλαστήρα. Το αβασίλευτο δημοκρατικό πολίτευμα κρεμόταν από μία κλωστή και οι φωνές που ζητούσαν την παλινόρθωση της βασιλείας ακούγονταν με ευκρίνεια.

Η κυβέρνηση Τσαλδάρη, σε μια προσπάθεια να εξουδετερώσει τις ψήφους του προσφυγικού στοιχείου (ψήφιζε τους βενιζελικούς υποψηφίους) και να κερδίσει τις εντυπώσεις, προέβη την τελευταία στιγμή σε αναδιάταξη του δημοτικού χάρτη, κυρίως στην Αθήνα. Με το διάταγμα της 18ης Ιανουαρίου, οι προσφυγικές συνοικίες και οικισμοί του Βύρωνα, της Καισαριανής, της Νέας Ιωνίας, του Περιστερίου, της Νέας Φιλαδέλφειας, της Νέας Χαλκηδόνας, του Αιγάλεω, των Νέων Σφαγείων (νυν Ταύρος), Κουκουβαούνων (νυν Μεταμόρφωση) και της Καλογρέζας, αποσπάσθηκαν από τον Δήμο Αθηναίων και αποτέλεσαν ίδιες αυτοδιοιηκητικές μονάδες. Το ίδιο συνέβη και στον Πειραιά, με τη Νέα Κοκκινιά (νυν Νίκαια), το Κερατσίνι, το Νέο Φάληρο και άλλες περιοχές.Ο «κόκκινος» δήμαρχος, Μήτσος Παρτσαλίδης, που κέρδισε τις εκλογές στην Καβάλα.

Οι εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου διεξήχθησαν σε κλίμα πόλωσης ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, το βενιζελικό και το αντινεζελικό. Οι αντιβενιζελικοί κυβερνητικοί υποψήφιοι κέρδισαν τις εντυπώσεις, αφού διεκδίκησαν με επιτυχία και τους τρεις μεγάλους δήμους της χώρας (Αθήνα, Πειραιάς και Θεσσαλονίκη). Όμως, η έκπληξη προήλθε από το ΚΚΕ, που παρά τον αντικομουνιστικό κλίμα που επικρατούσε (ιδιώνυμο Βενιζέλου), κατόρθωσε να εκλέξει δύο δημάρχους (Καβάλα και Σέρρες) και να έχει παρουσία σε πάνω από 60 δημοτικά και κοινοτικά συμβούλια της χώρας.

Στην Αθήνα, όπου ήταν στραμμένα όλα τα βλέμματα, δήμαρχος εξελέγη ο Κώστας Κοτζιάς, εκλεκτός του Λαϊκού Κόμματος και του μετέπειτα δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, αρχηγού τότε του μικρού κόμματος των Ελευθεροφρόνων. Ο 42χρονος δικηγόρος, δημοσιογράφος, εκδότης και εκ των πρωτοπόρων της διαφήμισης στην Ελλάδα, έλαβε 31.442 ψήφους, έναντι 29.204 του 72χρονου υποψηφίου των Φιλελευθέρων Σπυρίδωνος Πάτση, βετεράνου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και πρώην Δημάρχου Αθηναίων. Τρίτος, με 5.195 ψήφους, ήρθε μια θρυλική μορφή της τοπικής αυτοδιοίκησης, ο επί 18ετία δήμαρχος Αθηναίων, Σπυρίδων Μερκούρης. Ο 78χρονος Μερκούρης (παππούς της Μελίνας Μερκούρη), κατήλθε ως ανεξάρτητος με την υποστήριξη, όμως, του Υπουργού Στρατιωτικών και πρώην βενιζελικού Γεωργίου Κονδύλη.

Στον Πειραιά εξελέγη ο γιατρός Σωτήριος Στρατήγης του Λαϊκού Κόμματος, με 14.663 ψήφους έναντι 13.657 του αντιπολιτευόμενου Μιχαήλ Ρινόπουλου, δικηγόρου το επάγγελμα. Στη Θεσσαλονίκη εξελέγη ο επιχειρηματίας Νικόλαος Μάνος με 16.076 ψήφους, έναντι 12.689 του αντιπολιτευόμενου πρώην δημάρχου της πόλης Μηνά Πατρίκιου. Στην Καβάλα εκλέχτηκε ο πρώτος «κόκκινος δήμαρχος», ο 29χρονος Μήτσος Παρτσαλίδης, ηγετική μορφή του εγχώριου κομμουνιστικού κινήματος και εκ των ιδρυτών του ΚΚΕ (Εσωτερικού), προδρόμου του ΣΥΡΙΖΑ. Στις 12 Μαρτίου, σε επαναληπτική εκλογή, ο 30χρονος κομουνιστής συνδικαλιστής Διονύσης Μενύχτας εξελέγη δήμαρχος Σερρών.

Στις δημοτικές εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου ψήφισαν για πρώτη φορά και οι γυναίκες. Δικαίωμα του εκλέγειν είχαν όσες γυναίκες είχαν συμπληρώσει το 30ο έτος της ηλικίας τους και διέθεταν τουλάχιστον απολυτήριο Δημοτικού. Η ψήφος τους, όμως, δεν επηρέασε το εκλογικό αποτέλεσμα στην Αθήνα, καθώς το εκλογικό δικαίωμα άσκησαν μόλις 439 Αθηναίες από τις 2.665 που είχαν δικαίωμα ψήφου. Φρόντισαν να το απαξιώσουν και «επώνυμες» Ελληνίδες, όπως η σπουδαία ηθοποιός Μαρίκα Κοτοπούλη, που αρνήθηκε να ψηφίσει, λέγοντας ότι ψήφο θέλουν μόνο οι άσχημες και όσες αποφεύγουν να κάνουν παιδιά.

Πηγή: https://www.sansimera.gr

Βασιλιάς Φίλιππος ο Β’ της Μακεδονίας: Αν κερδίσω αυτόν τον πόλεμο, θα είστε σκλάβοι για πάντα.
Σπαρτιάτες: Αν…

Είσαι μια… τρελοκαμπέρω!

Εδώ έχουμε μια λέξη που προέρχεται από κύριο όνομα πραγματικού προσώπου -χωρίς καν να το γνωρίζουν ακόμα και πολλοί από όσους την έχουν χρησιμοποιήσει. Μιλάμε για τον χαρακτηρισμό «τρελοκαμπέρω» που έχει την έννοια της απερίσκεπτης, της γυναίκας που κάνει «τρέλες» χωρίς δεύτερη σκέψη. Από πού βγήκε; Από το όνομα ενός εξαιρετικού ανδρός, ο οποίος έμεινε στην ιστορία για την τόλμη, την επιδεξιότητα και τη γενναιότητά του.

Ο γεννημένος το 1883 Δημήτρης Καμπέρος έγινε το 1912 ο πιλότος που πραγματοποίησε την πρώτη πτήση με στρατιωτικό αεροπλάνο στην Ελλάδα. Απέκτησε φήμη για τις παράτολμες επιδείξεις του και για τις ριψοκίνδυνες αποστολές του. Οι συνάδελφοί του τον φώναζαν «Τρελοκαμπέρο». Πέθανε στην κατοχή το 1942 από διαρροή αερίου στο σπίτι του. Η φήμη από τις «τρέλες» του, όμως, παρέμεινε ζωντανή. Στο πέρασμα των χρόνων, η ιστορία ξεθώριασε και η κλητική σταδιακά παρερμηνεύτηκε σε ονομαστική θηλυκού, οπότε και προέκυψε η «τρελοκαμπέρω».

Η φωτογραφία που συγκίνησε τον πλανήτη

Φωτογράφος επί 40 χρόνια, εκ των οποίων τα 15 στο Γαλλικό Πρακτορείο, ο Αντέμ Αλτάν δούλευε ως φωτορεπόρτερ και κάποια στιγμή στάθηκε μπροστά από ένα κτίριο που κατέρρευσε στην πόλη Καχραμανμάρας, επίκεντρο του σεισμού που σκότωσε περισσότερους από 16.000 ανθρώπους μόνο στην Τουρκία. Ο Αλτάν είδε έναν άνδρα να κάθεται στα ερείπια.

Άρχισε να «φωτογραφίζει» τη σκηνή: ο πατέρας να κρατά το χέρι του νεκρού παιδιού του χωρίς να το αφήνει, μέσα στα ερείπια και την καταστροφή.

Καθώς ο Αλτάν τραβούσε φωτογραφίες, ο άνδρας τον παρακολουθούσε με προσοχή.

«Τράβα φωτογραφίες του παιδιού μου», ψιθύρισε προς την κατεύθυνση του Αντέμ, με τη φωνή του να ραγίζει και να τρέμει.

Όσοι δουλεύουν φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους.

Όσοι δε δουλεύουν φοβούνται μη δε βρουν ποτέ δουλειά.

Όποιος δε φοβάται την πείνα, φοβάται το φαγητό.

Οι οδηγοί αυτοκινήτων φοβούνται να περπατήσουν και οι πεζοί φοβούνται μην τους πατήσουν τα αυτοκίνητα.

Η δημοκρατία φοβάται να θυμηθεί και η γλώσσα φοβάται να τα πει.

Οι πολίτες φοβούνται τους στρατιωτικούς, οι στρατιωτικοί φοβούνται την έλλειψη όπλων, τα όπλα φοβούνται την έλλειψη πολέμων.

Ζούμε στα χρόνια του φόβου.

Φοβάται η γυναίκα τη βία του άντρα και ο άντρας την άφοβη γυναίκα.

Φόβος των κλεφτών, φόβος της αστυνομίας.

Φόβος της πόρτας χωρίς κλειδαριά, του χρόνου χωρίς ρολόγια, του παιδιού χωρίς τηλεόραση, φόβος της νύχτας χωρίς υπνωτικά χάπια και φόβος της ημέρας χωρίς διεγερτικά χάπια.

Φόβος του πλήθους, φόβος της μοναξιάς, φόβος απ’ όσα έγιναν και για όσα θα γίνουν, φόβος του θανάτου, φόβος της ζωής.

Πηγή: Εδουάρδο Γκαλεάνο*, Ένας Κόσμος Ανάποδα

*Ουρουγουανός δημοσιογράφος, συγγραφέας και διακεκριμένη προσωπικότητα της λατινοαμερικάνικης Αριστεράς. Τα πιο γνωστά του βιβλία είναι «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» (1971) και «Μνήμη Φωτιάς» (1982-1986), που συνδυάζουν το μυθιστόρημα, τη δημοσιογραφία, την ιστορία και την πολιτική ανάλυση. Έχουν μεταφραστεί σε 20 γλώσσες και στα ελληνικά. Ο ίδιος δήλωνε ότι δεν ήταν ιστορικός, αλλά συγγραφέας με μνήμη.

φωτογραφία του 1972