Η Σοβιετική Ένωση αιμορραγούσε οικονομικά από την εισβολή (24/12/1979) στο Αφγανιστάν. Έτσι, ο νέος ηγέτης της χώρας Μιχαήλ Γκορμπατσόφ αναγκάστηκε να υπογράψει τις Συμφωνίες της Γενεύης (14 Απριλίου 1988) με το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και τις ΗΠΑ, με τις οποίες ανέλαβε την υποχρέωση να αποσύρει τις δυνάμεις του από το Αφγανιστάν, με αντάλλαγμα το Αφγανιστάν να επιστρέψει σε καθεστώς αδέσμευτου κράτους.

Η επιχείρηση απαγκίστρωσης των Σοβιετικών στρατιωτικών δυνάμεων ξεκίνησε στις 15 Μαΐου 1988 και ολοκληρώθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1989, όταν και ο τελευταίος σοβιετικός στρατιώτης εγκατέλειψε τα αφιλόξενα εδάφη του Αφγανιστάν.

Η δεκάχρονη εμπλοκή της Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν με τους 15.000 νεκρούς (25.000 σύμφωνα με δυτικές πηγές), έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην κατάρρευση και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991.

Το Αφγανιστάν συνέχιζε να ταλανίζεται από εμφύλιες διαμάχες, ώσπου το 2003, επενέβησαν οι Αμερικανοί για να δώσουν λύση στα προβλήματα της χώρας. Μάταια όμως. Τον Αύγουστο του 2021 αναγκάστηκαν και αυτοί να εγκαταλείψουν το Αφγανιστάν υπό την πίεση των μουσουλμάνων Ταλιμπάν, που είχαν αναδειχθεί σε κυρίαρχη δύναμη στη χώρα.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει…

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων..

Νίκος Καβαδίας

Ἧτ­τες

ΑΘΕ ΜΕΡΑ σου­λα­τσά­ρω στὴ Νέ­α Πα­ρα­λί­α μὲ μιὰ τσάν­τα γε­μά­τη βι­βλία. Τί λέ­ω «Νέ­α», λὲς καὶ οἱ πα­ρα­λί­ες ξα­να­νι­ώ­νουν ἢ γερ­νᾶ­νε ὅ­πως οἱ ἄν­θρω­ποι. Ὅ­λα στὰ μέ­τρα μας… Φτά­νω μπρο­στὰ στὸ ΜΙΕΤ καὶ γυ­ρί­ζω τὸ κε­φά­λι μου ἀ­ρι­στε­ρά. Προ­χω­ρῶ λί­γο ἀ­κό­μα καὶ ἀ­κού­ω τὸ σκά­σι­μο τῆς μπά­λας στὸ πλα­στι­κὸ νὰ συμ­πλέ­κε­ται μὲ τὶς φω­νὲς τῶν μα­χη­τι­κῶν ἐ­ρα­σι­τε­χνῶν. Ἐν­στι­κτω­δῶς σκύ­βω νὰ σφί­ξω τὰ κορ­δό­νια μου. Θυ­μᾶ­μαι τὴ γλυ­κιὰ αἴ­σθη­ση τῆς μπά­λας ποὺ κα­τα­λή­γει στὸ κα­λά­θι. Σὰν νὰ ἀ­κού­ω καὶ τὸν δι­α­κρι­τι­κὸ ἦ­χο τοῦ δι­χτυ­οῦ ποὺ ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νει τὴν ἐ­πι­τυ­χί­α δύ­ο ἢ τρι­ῶν κου­ρα­στι­κῶν πόν­των. Φτά­νω στὴν πόρ­τα μὲ λα­χτά­ρα, ὅ­πως τό­τε ποὺ μπαί­να­με στὸν τε­λι­κό τοῦ το­πι­κοῦ πρω­τα­θλή­μα­τος κι ὀ­νει­ρευ­ό­μα­σταν νὰ φτά­σου­με στὸ πα­νελ­λή­νιο. Δι­στά­ζω, ὅ­μως, νὰ μπῶ. Δὲν θέ­λω νὰ χά­σει κα­νεὶς σή­με­ρα. Μᾶς φτά­νουν οἱ ἧτ­τες τῆς κα­θη­με­ρι­νῆς ζω­ῆς. Ἄλ­λω­στε, ἡ πα­λιά μου φα­νέ­λα εἶ­ναι κα­λὰ δι­πλω­μέ­νη στὴν ντου­λά­πα μα­ζὶ μὲ κάμ­πο­σες ἀ­νού­σι­ες νί­κες.

Γι­ῶρ­γος Πα­λα­βρά­κης*

ΠΗ­ΓΉ:neoplanodion.gr

*ΓΙ­Ω͂Ρ­ΓΟΣ ΠΑ­ΛΑ­ΒΡΆ­ΚΗ (ΤΡΊ­ΚΑ­ΛΑ, 1992). ΕἾ­ΝΑΙ Ὑ­ΠΟ­ΨΉ­ΦΙΟΣ ΔΙ­ΔΆ­ΚΤΟ­ΡΑΣ ΝΕ­Ο­ΕΛ­ΛΗ­ΝΙ­ΚΗ͂Σ ΦΙ­ΛΟ­ΛΟ­ΓΊ­ΑΣ ΑΠΘ. ΠΑ­ΡΆΛ­ΛΗ­ΛΑ ΜῈ ΤᾺ ΦΙ­ΛΟ­ΛΟ­ΓΙ­ΚᾺ Ἔ­ΧΕΙ ἘΡ­ΓΑ­ΣΤΕΙ͂ ἈΡ­ΚΕ­ΤᾺ ΧΡΌ­ΝΙΑ ὩΣ ΜΟΥ­ΣΙ­ΚΌΣ. ΚΕΊ­ΜΕ­ΝΆ ΤΟΥ Ἔ­ΧΟΥΝ ΔΗ­ΜΟ­ΣΙ­ΕΥ­ΤΕΙ͂ ΣῈ Ἠ­ΛΕ­ΚΤΡΟ­ΝΙ­ΚᾺ ΠΕ­ΡΙ­Ο­ΔΙ­ΚΆ.

— Γιατί από χθες τα περισσότερα τουρκικά Μέσα γράφουν για την πόλη-πρότυπο της Ερζίν;
Γιατί ήταν η πόλη που πλήρωσε μηδενικό φόρο αίματος σε αυτόν τον σεισμό.

— Τι διαφορετικό συνέβη σ’ αυτή την πόλη;
Συνέβη ο δήμαρχος της. Ο Οκές Ελμάσογλου, ο οποίος καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του δεν επέτρεψε ποτέ και σε κανέναν να «σηκώσει» οικοδομή, χωρίς να πληροί όλες τις προϋποθέσεις που θα αποτελούσαν εγγύηση για την ασφάλεια των κατοίκων. Είναι ο λόγος που η Ερζίν –μία πόλη πολύ κοντά στα Άδανα– με περίπου 42.000 κατοίκους δεν μέτρησε ούτε έναν νεκρό από τον φονικό σεισμό που ισοπέδωσε το Καχραμάνρας και διέλυσε τη Χατάι.

— Γιατί ήταν τόσο εύκολο για τον Ελμάσογλου, αλλά όχι για τους συναδέλφους του ανά τη χώρα;
Ο ίδιος είναι δικηγόρος στο επάγγελμα και σύμφωνα με τα όσα αποκάλυψε χθες το CNN Turk είχε στείλει αρκετές τέτοιες υποθέσεις στη δικαιοσύνη, πολύ πριν από τον φονικό σεισμό της προηγούμενης εβδομάδας. Όπως δήλωσε ο 44χρονος, που για την ώρα φαίνεται να είναι και ο μόνος πολιτικός που αποθεώνεται στην ευρύτερη περιοχή τόσο για το πολιτικό του ανάστημα όσο και για την ηθική του, έχοντας δει τι σημαίνει να κάνεις τα στραβά μάτια για μία παράνομη οικοδομή, προτεραιότητα για εκείνον ήταν να ζουν όλοι οι δημότες και κυρίως να μπορεί να κοιμάται έχοντας τη συνείδησή του ήσυχη.

Ακούγεται αστείο, αλλά γνωρίζοντας ότι οι νεκροί του τελευταίου σεισμού είναι πολύ πιθανό να ξεπεράσουν τους 35.000, δεν είναι καθόλου. Ο Ελμάσογλου μιλώντας στο Euronews έδωσε τον ορισμό της πολιτικής διαφθοράς στην Τουρκία του Ερντογάν και ταυτόχρονα την ελπίδα ότι μπορεί και κάποτε κάποιος να κάνει τη διαφορά. «Κάποιοι θα συνεχίζουν να προσπαθούν να σηκώνουν παράνομες οικοδομές, ακόμα κι αν πολεμάς αυτό το φαινόμενο. Χρειάζεσαι προσωπικό για να μπορείς να ελέγξεις στο 100% αυτή την κατάσταση. Εμείς είχαμε τη θέληση και κυρίως είπαμε ότι δεν θα κάνουμε τέτοια πράγματα στη δική μας θητεία», συμπλήρωσε ο δήμαρχος της Ερζίν.

Πηγή: lifo.gr

Μην είσαι ο έξυπνος της παρέας. Κάνε παρέα και μάθαινε δίπλα σε ανθρώπους που είναι πιο έξυπνοι από εσένα. Ή ακόμα καλύτερα, βρες έξυπνους ανθρώπους που διαφωνούν μαζί σου..

•Ο Γιανης δεν χωράει στα ελληνικά σύνορα. Ποσώς τον ενδιαφέρουν τα στενά όρια της Ελληνικής Βουλής.Σιγά τη χώρα.Ο σκοπός του είναι παγκόσμιος,οικουμενικός. Μόλις επέστρεψε από τη Κούβα. Εκπροσώπησε την προοδευτική διεθνή σε συνέδριο για την «παγκόσμια εξισορρόπηση». Θα ηγηθεί της επανίδρυσης του κινήματος των αδέσμευτων ,υπό την άξια καθοδήγηση του Κομμουνιστικού κόμματος Κούβας. Εμπρός της γης οι κολασμένοι. Το ΚΚΕ έχει θυμώσει, διάβασα ,με τους Κουβανούς και το αδελφό κόμμα.
•Ωραίο στυλ.Του βγάζω το καπέλο. Αφού κόντεψε, στο τσακ γλυτώσαμε,να μας κάνει γης μαδιάμ τώρα σε σωτηριακή αποστολή της οικουμένης. Αλλά..αλλά. Μια παλιά διαφήμιση τράπεζας έλεγε «κέρδη πολλά,σίγουρα λεφτά και εισόδημα μεγάλο». Και νόμιμα προσθέτω, καθαρά και φορολογημένα. Οι διαλέξεις του ήταν και θα είναι σταθερά περιζήτητες. Πληρώνουν για να τον ακούσουν. Έχει μια γοητεία,ένα νακ. Θα μου πείτε και σωστά. Εδώ πληρώνουν τον Χαϊκάλη να διαβάζει τα άστρα δεν θα πάνε στο Γιάνη; Βγάζω μια ζήλεια ε;  Ε ναι. «Πως να το κρύψομεν άλλωστε» που έλεγε ο αείμνηστος;
•Το δίκιο απ το κρατήρα βγαίνει σαν πνοή σαν κεραυνός

Πάνος Μπιτσαξής

Απο τον Μιχάλη Ρουμελιώτη

Συστάσεις γραμματικής.

Η καθημερινή νέα ελληνική δεν πολυχρησιμοποιεί τίς ενεργητικές μετοχές. Ή δεν τις πολυχρησιμοποιούσε μέχρι πρόσφατα. Διότι η επίδραση τής αγγλικής στις μέρες μας, με την συχνή χρήση τού γερουνδίου (δηλαδή τού «-ing», walking, talking, playing κτλ), που σε πρόχειρες μεταφράσεις αποδίδεται στα ελληνικά με μετοχή, εκεί που έχει θέση επιθέτου («walking man», «περιπατών άνθρωπος»), τις ξαναφέρνει στην καθημερινότητα, ιδίως στον κακοφτιαγμένο επιστημονικοφανή ή δημοσιοϋπαλληλικό λόγο.

Ούτως ή άλλως όμως, οι μετοχές είναι σημαντικό κομμάτι τής λόγιας γλώσσας, και πρέπει να μπορούμε να τις χρησιμοποιούμε σωστά.

ο διευθύνων (σύμβουλος)     η διευθύνουσα                       το διευθύνον

τού διευθύνοντος                  τής διευθυνούσης                  τού διευθύνοντος

(ή τής διευθύνουσας)

τον διευθύνοντα                    την διευθύνουσα                   το διευθύνον

οι διευθύνοντες                     οι διευθύνουσες                    τα διευθύνοντα

των διευθυνόντων                 των διευθυνουσών                των διευθυνόντων

τούς διευθύνοντες                 τις διευθύνουσες                   τα διευθύνοντα

Είναι λίγο διαφορετικά τα συνηρημένα ρήματα, κυρίως στο ουδέτερο. Έτσι, από το «κυβερνώ» για παράδειγμα, έχουμε «ο κυβερνών, η κυβερνώσα, το κυβερνών, τού κυβερνώντος, τής κυβερνώσας (-ης), τον κυβερνώντα, οι κυβερνώντες, οι κυβερνώσες, τα κυβερνώντα, των κυβερνώντων, των κυβερνουσών (ή κυβερνωσών), τούς κυβερνώντες». Από το «ομιλώ» ή «μιλώ», έχουμε «ο ομιλών, η ομιλούσα, το ομιλούν, τού ομιλούντος, τής ομιλούσας (-ης), τον ομιλούντα, την ομιλούσα, οι ομιλούντες, οι ομιλούσες, τα ομιλούντα, των ομιλούντων, των ομιλουσών, τούς ομιλούντες».

Έχουμε άλλη κλίση στον αόριστο· όπου όμως τα συνηρημένα κλίνονται λίγο πολύ το ίδιο με τα άλλα.

ο λήξας                                    η λήξασα                     το λήξαν

τού λήξαντος                          τής λήξασας                τού λήξαντος

(ή τής ληξάσης)

τον λήξαντα                            την λήξασα                 το λήξαν

οι λήξαντες                             οι λήξασες                  τα λήξαντα

των ληξάντων                         των ληξασών              των ληξάντων

τούς λήξαντες                         τις λήξασες                 τα λήξαντα

Υπάρχουν και οι παθητικές μετοχές, π.χ. ο κυβερνώμενος, η κυβερνωμένη, το κυβερνώμενο, ο λυόμενος, η λυομένη, το λυόμενο, που όμως δεν φαίνεται να σάς δυσκολεύουν, ιδίως αυτές τού παρακειμένου, π.χ. ο τυπωμένος, η τυπωμένη, το τυπωμένο, που εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται από παλιά με μεγάλη συχνότητα στον καθημερινό λόγο.

 

«Καθαρότη απίστευτη άφηνε, σε μέγα βάθος μέσα της, το αληθινό τοπίο να φανεί».

Πυραγός Τροντζας
(συνέντευξη στη Καθημερινη στην κ.Μαργαρίτα Πουρνάρα)

Όταν σώζεις έναν άνθρωπο είναι σαν να τον ξαναγεννάς….σαν να νοιωθεις ότι άξιζε το πέρασμα σου από αυτή τη γη.Ο πόνος είναι φοβερό συναίσθημα.Ενώνει τους πάντες.Οι εθνικότητες δεν υπάρχουν,ούτε το φύλο,η ηλικία,το χρώμα.Μόνο η ανθρώπινη μοίρα υπάρχει που μας κάνει όλους ευάλωτους.Εκείνη τη δύσκολη ωρα γίνεσαι ένα με τον άλλο.Γίνεσαι ένα ακόμα και με κάποιον που πριν μπορεί να κρατούσες όπλο για να τον σκοτώσεις μέσα από τα χαρακώματα.
•Ο πυραγος είχε σώσει τον μικρό Ντεβεντς στη Νικομήδεια το 1999.Ο πατέρας του μικρού ήταν στρατιωτικός στο τουρκικό ναυτικό.Δεν ήξερε τουρκικά και για να του δώσει θαρρος του φώναζε «κράτα γιαβρί μου».Γιαβρί το έλεγε η γιαγιά μου.Μωρό μου,ψυχή μου είναι στα ελληνικά.

Καλή χρονιά καλές δουλειές !

Από το βιβλίο του Πάνου: η νερομάννα της Αθήνας

ΠΤΩΣΗ-ΠΤΗΣΗ από τον Χ Χωμενίδη.

Ο θάνατος παίρνει τον άνθρωπο και αφήνει ένα σώμα.

Τι να το κάνεις το σώμα, το ξαφνικά κεραυνοβολημένο ή το καθημαγμένο από μακρά αρρώστια;

Που ενδεχομένως το έχεις δει να βασανίζεται, να λιώνει, να γίνεται σκιά, να παύει να υπακούει στις βουλές του αφέντη του; Είναι φοβεροί τόποι τα νοσοκομεία για αυτό ακριβώς: επειδή βρίθουν από σώματα που δυστροπούν και βαθμιαία παραιτούνται. Που δεν βαδίζουν πιά, δεν τραγουδούν, δεν πεινούν για φαϊ, για έρωτα. Και τα σωληνάκια να στάζουν… Και όποτε αδειάζει ο ορός στις χιλιοτρυπημένες φλέβες με ένα κουδούνι να εμφανίζονται οι νοσηλεύτριες – τι ηρωίδες! ταγμένες στο ευγενές καθήκον και συνάμα τόσο γήινες, τρυφερές και αυστηρές… Ενδείξεις αναβοσβήνουν στα μηχανήματα, νούμερα που εσύ, ο άσχετος, δεν μπορείς να ερμηνεύσεις, κοιτάζεις έξω, το χιόνι δυναμώνει, ο άνθρωπός σου όμως, ο άρρωστός σου, δεν έχει κουράγιο να πλησιάσει στο παράθυρο και να θαυμάσει τον χορό των νιφάδων.

Πώς να φερθείς στο σώμα; Να το στολίσεις; Να το ψάλεις και να το νεκροφιλήσεις, να του πετάξεις λουλούδια και χώμα; – «χους ην και εις χουν απελεύσει…»

Παιδάκι νόμιζα πως οι πεθαμένοι θάβονται γυμνοί, «τι τους χρειάζονται τα ρούχα;» απορούσα, «όπως έρχεται κανείς στον κόσμο, έτσι θα πρέπει και να φεύγει…» Λογική προφανώς σκέψη, που ο homo sapiens την απέρριψε εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια και άρχισε να υφαίνει σάβανα, να φιλοτεχνεί κτερίσματα, νεκρικές μάσκες. Για να συλήσει ο Σλήμαν, το 1876 -αρχαιολογική αδεία-, έναν τάφο στις Μυκήνες, να τραβήξει το μαλαματένιο προσωπείο και να έρθει ενώπιος ενωπίω με κάποιον πανάρχαιο ηγεμόνα. «Αντίκρυσα τον Αγαμέμνονα!» τηλεγράφησε στον Γεώργιο Α’. Δεν συμμερίστηκε εκείνος τον ενθουσιασμό του και είχε μάλλον δίκιο – τι πλούσιος, τι πένης; τι βασιλεύς, τι στρατιώτης; – η επιδερμίδα του προσώπου έγινε σκόνη στην επαφή της με τον αέρα, η ολόχρυση όμως μάσκα διατηρήθηκε, η τέχνη σώζει, η τέχνη σώζεται από τον οδοστρωτήρα-χρόνο.

Το σώμα, όπως και αν το ντύσεις, θα το φάει η γη. Ή, καθώς συνηθίζεται εσχάτως, οι φλόγες του αποτεφρωτηρίου. Ο άνθρωπος σου όμως -η γυναίκα σου, ο άντρας σου, ο φίλος σου- πού βρίσκεται; Αυτό είναι που με διαολίζει κάθε που χάνω έναν δικό μου. Πως δεν μπορώ να του τηλεφωνήσω, να τον ρωτήσω, να μού τα διηγηθεί το και το.

«Έλα! Πώς πάει; Έχει μέλλουσα ζωή; Σε πήρε στις φτερούγες του κανένας άγγελος, είδες τον Άγιο Πέτρο θυρωρό, σού άνοιξε την αγκαλιά του ο Αβραάμ; Ναι, ε; Όχι, ε; Αυτό ακριβώς φοβόμουν. Όμως εσύ, τώρα, πού βρίσκεσαι; Γιατί εγώ σε νοιώθω – κάπου είσαι… Μην μου το πεις! Έμεινες αιωνίως παραδομένος στην τελευταία σου στιγμή – κλείστηκες στο κουκούλι της ύστατης σκέψης, της στερνής σου αίσθησης; Για εμάς, εννοείς, η ζωή συνεχίζεται -σε ξενυχτάμε τώρα, σε θρηνούμε- ενώ για εσένα ο χρόνος έχει παγώσει στις δώδεκα και ένα λεπτό της Τετάρτης 8 Φεβρουαρίου 2023; Και όσα γήινα χρόνια κι αν περάσουν, εσύ εκεί; Ακίνητος; Κοκκαλωμένος;»

«Ναι, ρε» θα μου απαντήσει. «Ο θάνατος καταργεί τον χρόνο. Τον διαστέλλει, για την ακρίβεια, στο άπειρο. Το τώρα απορροφά το πριν και το μετά. Σαν τη φωτογραφία που απαθανατίζει μεν μία στιγμή αλλά εάν την παρατηρήσεις προσεκτικά, βλέπεις στα πρόσωπα που εικονίζονται ολόκληρο το παρελθόν τους και το μέλλον τους – και ας μην έρθει το μέλλον ποτέ. Για αυτό το κάθε “τώρα” μας έχει τεράστια σημασία. Διότι μέσα του φωλιάζει ο παράδεισος και η κόλασή μας. Το κάθε “τώρα” περιέχει τα πάντα!»

Μάζεψε ο φίλος μου όσες δύναμεις τού είχαν απομείνει και έκανε να σηκωθεί από το στρώμα. Ένοιωθε τον θάνατο να ζυγώνει – ήθελε να τον αντιμετωπίσει όρθιος. Στάθηκε για ένα δευτερόλεπτο στα πόδια του κι αμέσως κεραυνοβολήθηκε, σωριάστηκε, ένα νεκρό πλέον σώμα. Το τέλος του ήταν για τους άλλους πτώση. Για εκείνον ήταν πτήση.-

Χ.Χωμενίδης

Η Συμφωνία της Βάρκιζας

Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945 στην παραθαλάσσια τοποθεσία της Αττικής μεταξύ Κυβέρνησης και ΕΑΜ και επιχείρησε να τερματίσει θεσμικά τις πολιτικές και πολεμικές συγκρούσεις, που έμειναν στην ιστορία ως «Δεκεμβριανά».

Οι συγκρούσεις του Δεκεμβρίου του 1944 στην Αθήνα ήταν μια μάχη εξουσίας μεταξύ της πρώτης μετακατοχικής Κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου και των Άγγλων από τη μία πλευρά και του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ από την άλλη. Η Κυβέρνηση, ανίσχυρη και χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, είχε ανάγκη την αγγλική βοήθεια. Το ΕΑΜ με μπροστάρη το ΚΚΕ ήταν πανίσχυρο, λόγω του πρωταγωνιστικού του ρόλου στην Αντίσταση.

Τα «Δεκεμβριανά» άφησαν πίσω τους περίπου 7.000 μαχητές νεκρούς (230 Άγγλους, 3.500 Κυβερνητικούς, 3.000 ΕΑΜικούς) και απροσδιόριστο αριθμό αμάχων. Στις 11 Ιανουαρίου 1945 υπογράφηκε ανακωχή ανάμεσα στους Άγγλους και τον ΕΛΑΣ, με την οποία οι δυνάμεις του υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν την Αττική και τη Θεσσαλονίκη.

Στις 2 Φεβρουαρίου 1945 άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της συμφωνίας στο εξοχικό του Πέτρου Κανελλόπουλου, γιού του ιδρυτή της τσιμεντοβιομηχανίας ΤΙΤΑΝ Νικολάου Κανελλόπουλου, στη Βάρκιζα. Ο πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας, που είχε διαδεχθεί τον Γεώργιο Παπανδρέου στις 3 Ιανουαρίου, εκπροσωπήθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών Ιωάννη Σοφιανόπουλο, τον υπουργό Εσωτερικών Περικλή Ράλλη και τον υπουργό Γεωργίας Ιωάννη Μακρόπουλο. Την αντιπροσωπεία του ΕΑΜ αποτελούσαν ο Γεώργιος Σιάντος (γενικός γραμματέας του Κ.Κ.Ε), ο Δημήτριος Παρτσαλίδης (γραμματέας της κεντρικής επιτροπής του Ε.Α.Μ.) και ο Ηλίας Τσιριμώκος (γενικός γραμματέας της Ε.Λ.Δ).Αναμνηστική φωτογραφία μετά την υπογραφήΈπειτα από διαβουλεύσεις δέκα ημερών, η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945. Αποτελείτο από 9 άρθρα και προέβλεπε, μεταξύ άλλων, αφοπλισμό όλων των ένοπλων σωμάτων της Αντίστασης, ανασύνταξη του Εθνικού Στρατού, εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τους συνεργάτες των Γερμανών, αμνηστία για τα πολιτικά αδικήματα, δημοψήφισμα για το πολιτειακό ζήτημα και εκλογή Συντακτικής Συνέλευσης για την κατάρτιση νέου Συντάγματος.

Η σημασία της συμφωνίας αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι το κείμενό της δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, προσδίδοντας στο περιεχόμενό της ισχύ νόμου. Στις 28 Φεβρουαρίου ολοκληρώθηκε ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ, ο οποίος παρέδωσε: 100 πυροβόλα, 210 όλμους, 420 πολυβόλα, 1400 οπλοπολυβόλα, 700 αυτόματα, 49.000 τυφέκια και πιστόλια. H υπογραφή της Συμφωνίας βρήκε αντίθετο τον Άρη Βελουχιώτη, οποίος όχι μόνο δεν πειθάρχησε στις αποφάσεις του ΚΚΕ, αλλά επιχείρησε να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα.

Το χάσμα ανάμεσα στις δύο παρατάξεις δεν έδειχνε να γεφυρώνεται εύκολα και σύντομα η Συμφωνία της Βάρκιζας αποτέλεσε γράμμα κενό. Οι εκατέρωθεν παραβιάσεις των όρων της οδήγησαν σε νέα πολιτική πόλωση και στα δραματικά γεγονότα του Εμφυλίου Πολέμου, που διήρκεσε ως τις 30 Αυγούστου 1949.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

•Ο φίλος και συναπόφοιτος Νίκος Δένδιας ταξιδεύει παντού. 6 χώρες σε 5 μέρες. Τώρα ταξίδι μακρινό ως τη Τζαμάικα όπου θα συναντήσει την «διεθνή αρχή θαλάσσιων βυθών». Τι είναι τούτο; τόμαθα. Περί βυθών εκτός δικαιοδοσίας μιας χώρας. Χαίρε βάθος αμέτρητον..Καλή επιτυχια και προσδοκώ την αιώνια φιλία Ελλάδος και Τζαμάικα.

•Εκτός πλάκας τα ταξίδια αυτά είναι καλά. Έχουμε συμφέρον να χτίζουμε γέφυρες παντού στην οικουμένη. Μακάρι να επιστράτευαν τον/την εκάστοτε Πρόεδρο Δημοκρατίας σε μια παραλληλη διπλωματία εκεί όπου δεν προλαβαίνει ο Υπουργός. Αλλά ο Νίκος πάει παντού.

•Πριν πήγε στον Παναμά και ξεναγήθηκε στο μουσείο της διώρυγας. Εκεί σκίζουμε. Είχαμε έλληνα πρόεδρο τον Λακκα για 6 χρονια. Βέβαια τον διόρισε δικτάτωρ αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Είχαμε και έναν Έλληνα , ισχυρό παράγοντα,το 2014 ,προσπαθω να θυμηθώ το όνομα αλλά το ξέχασα,που μεταπήδησε από τον υποψήφιο Αριας στον Βαρέλα που τελικώς εξελεγη. Κατι σαν τον Καρανικόλα. Τι να απέγινε; Αλλά και ο σημερινός πρόεδρος έχει εκ μητρός ελληνικές ρίζες. Έχουμε ακμάζουσα και σφύζουσα δημιουργικότητας παροικία στο Παναμά.

•Θυμήθηκα το ταξίδι μας στον Παναμά και τη γειτονική Κολομβία. Το 2014. Εκεί έμαθα τα παραπάνω. Το τεράστιο επίτευγμα της διωρυγας που τη διαπλεύσαμε. Τη σχέση προόδου και θανάτου. Δεκάδες χιλιάδες εργάτες πέθαναν από «άγνωστους πυρετούς». Οι Γάλλοι εγκατέλειψαν το έργο εξ αιτίας τους. Ο Λαβεραν είχε ανακαλύψει στην Αλγερία το ομώνυμο πλασμωδιο της ελονοσίας αλλά για να φτάσουν τα νέα στον Παναμα ήθελε καιρό. Και πέφταν οι άνθρωποι αβοήθητοι σαν μύγες. Ξανάρχισε όταν οι Αμερικανοι φέραν έναν εμπνευσμένο αρχίατρο.

•Εκεί η πόλη λιμάνι που φτάσαμε λέγεται Κολόν. Γενέτειρα του δικού μας του προέδρου Λάκκα. Δεν μπορείτε να διανοηθείτε περί τίνος προκειται. Την ειδαμε σύντομα, δυο ωρες και όπου φύγει φύγει, με τελεια άγνοια κινδύνου. Τυχεροί που τη γλυτωσαμε χαρις στον έμπειρο ταξιτζή. Φτώχεια ανείπωτη. Εκτός ελέγχου. Το βασίλειο των συμμοριών και του εγκληματος. Η πόλη του Παναμά όμως εκεί που πήγε ο Δένδιας; Πολύ σικ.Σας τη συνιστώ για δυο μέρες. Είχα πάρει και μια πέτσινη θήκη αναπτήρα με το εθνόσημο Panama.Το εθνόσημο ξεθώριασε. Η θήκη μένει και μου θυμίζει.

Πάνος Μπιτσαξής