“Και πάρα πολλοί άνθρωποι μένουν για πάντα κρεμασμένοι σε αυτόν το γκρεμό και προσκολλούν απελπισμένα όλη τους τη ζωή στο παρελθόν που ποτέ δεν έρχεται πίσω, στο όνειρο του χαμένου παραδείσου, το οποίο είναι το χειρότερο και το πιο ανηλεές από όλα τα όνειρα.”
Ο Έρμαν Έσσε είναι ένας συγγραφέας που αναζητούσε πυρετωδώς την εσωτερική αλήθεια, πράγμα εμφανές στα περισσότερα έργα του (“Ο λύκος της στέπας”, “Σιντάρτα”, “Η Φιλία”, “Νάρκισσος και Χρυσόστομος”), τα οποία εκφράζουν κάθε άνθρωπο που αγωνιά να συγκροτήσει μια αρμονική εσωτερική ολότητα.
Στο “Ντέμιαν”, όμως, ο Έσσε περιέγραψε τόσο άψογα την ουσιαστική ενηλικίωση του σύγχρονου “καλοαναθρεμμένου” ανθρώπου, καταφέρνοντας να φέρει στο φως και να αναλύσει, με συγκινητική ακρίβεια, τις πιο αιχμηρές υπαρξιακές εκφάνσεις αυτής της δύσκολης μετάβασης, για την οποία ποτέ και κανείς δε μας προετοιμάζει.
Ο Ντέμιαν, λοιπόν, πέρα από πρωταγωνιστής στο βιβλίο του Έρμαν Έσσε, είναι κι ο εφηβικός μας εαυτός, αυτός μικρομέγαλος παρατηρητής της ζωής που “ακροβατεί” ανάμεσα στο “χαμένο παράδεισο της παιδικής ηλικίας” και τον απαιτητικό κόσμο της ενήλικης γνώσης.
Πηγή: Κοραλία Ξεπαπαδέα/ neolaia.gr