Κωνσταντίνε μου,
Το κάστρο του Καμπου
ψηλό, αγέρωχο, φτιαγμένο απ’ τη στόφα των αιώνων.
Με πύργους που έβλεπαν πέρα απ’ τον χρόνο,
με τείχη που άντεχαν κάθε ανέμου θυμό.
Μα οι πύργοι σωριάστηκαν,
λυγισμένοι απ’ του χρόνου το βάρος.
Η πύλη – άλλοτε περήφανο στόμα –
έσπασε με κραυγή που σκίζει τη μνήμη.
Μένει το εσωτερικό τείχος.
Ραγισμένο, σκονισμένο,
κι η φρουρά – λιγοστή,
με βλέμμα κουρασμένο,
μα ακόμη όρθια.
Δεν είναι ήττα — είναι πέρασμα.
Δεν είναι χαμός — είναι σιωπηλό αντίο.
Το κάστρο αλώθηκε, μα δεν νικήθηκε·
απλώς, έγινε ένα με τον ουρανό.
Καλό κατευόδιο στην Γιαγιά Ευθυμία!
Σπύρος Καραδήμας
Ένας κατατρεγμένος καμπίσιος …